Het bos.

Ze haalde een keer diep adem en schudde haar hoofd. 'Nee, je hebt me niet laten huilen,' zei ze terwijl ze hem weer aankeek en flauwtjes glimlachte. Ze wist dat je huilde als je erg verdrietig ergens om was maar het was haar nog niet overkomen en ze hoopte eigenlijk dat dat ook niet zou gebeuren de komende tijd aangezien het haar geen erg fijne emotie leek om te voelen. Het was vreemd geweest om te moeten leren over hoe ze zich in de toekomst gingen voelen, dat viel niet te ontkennen, maar op dit soort momenten kwam het toch wel van pas om te weten waar hij het over had. 'Het is oké,' voegde ze eraan toe, in een poging de schuldgevoelens uit zijn ogen te bannen, al wist ze dat dat waarschijnlijk niet zo makkelijk zou gaan. 'Ik had niet zo heftig moeten reageren. Het was gewoon nog niet zo bij me opgekomen. Het is niet erg dat je me dat soort dingen vertelt, ik zal er toch achter moeten komen en ik hoor het liever van jou dan van iemand anders.'

Ze keek hem aan met een flauwe glimlach om te bewijzen dat ze niet aan het huilen was door hem. 'Oh, dan is het goed,' zei hij opgelucht. Zijn blik bleef onderzoekend op haar gezicht gericht, zoekend naar een teken dat hij haar wel geraakt had. Misschien wist ze niet hoe ze moest huilen terwijl ze zich toch slecht genoeg daarvoor voelde maar opnieuw werd hij afgeleid door Emma's ogen die hem aankeken en er ging een hele stilte voorbij voor er weer iets gezegd werd. Hij haalde diep adem om terug bij bewustzijn te komen en knikte toen ze zei dat ze het liever van hem hoorde dan van een ander. 'Ik beloof je niet meer op die manier te kwetsen,' zei hij zacht, wetend dat het niet echt een antwoord was op wat ze gezegd had. Hij was zelf ook een realist die liever de harde waarheid hoorde dan gelukkig te zijn met een leugen.

Hij leek echt bezorgd dat ze het niet goed had opgenomen, wat eigenlijk nergens voor nodig was. Hij zou zich daar niet schuldig voor moeten voelen, hij had haar gewoon iets eerlijks verteld en dat had ze een stuk liever dan dat haar maar voorgehouden werd dat alles goed was terwijl dat helemaal niet waar was. Ze wilde niet naïef blijven terwijl de anderen allemaal de echte wereld leerden kennen. 'Je hebt me niet gekwetst, Aiden,' zei ze zacht, haar hoofd nog steeds op zijn schouder geleund. Nee, dat hadden zij gedaan, maar daar kon ze zich wel overheen zetten. Het was gewoon vreemd hoe ze zich op die plek zowel thuis als zo ongewenst kon voelen. 'En zoals ik al zei, ik heb veel liever dat je me gewoon de waarheid verteld.' Ze keek naar hun handen en speelde een beetje met zijn vingers terwijl ze daar zaten.

Ze zei zacht dat hij niet degene was die haar gekwetst had en hij besefte dat ze bedoelde dat het meer pijn deed om te weten dat de anderen dat wel hadden gedaan. De arm die hij om haar heen had gelegd gebruikte hij nu om zachtjes met zijn vingertoppen over de binnenkant van haar arm te strelen. Ze begon met zijn vingers te spelen en hij glimlachte, dit waren het soort momenten dat voor hem lang genoeg zouden mogen blijven duren. Hij zou hier eeuwig met Emma kunnen zitten maar zou al genoegen nemen met de rest van de avond en de nacht. 'Dat is waar,' antwoordde hij toen ze zei dat ze liever had dat hij haar de waarheid vertelde in plaats het verborgen te houden voor haar. Hij was ook niet iemand die het zou kunnen verbergen, vroeger of later had hij het waarschijnlijk wel gezegd.

Ze glimlachte toen hij zei dat ze gelijk had. 'Weet ik,' was haar zachte antwoord. Haar blik gleed nu even naar de vingers die hij nu zachtjes langs haar arm liet gaan en ze deed haar uiterste best zichzelf kalm te houden. Ze moest zich ergens mee afleiden om ervoor te zorgen dat hij haar weer compleet van de kaart bracht, al kon ze niet zeggen dat ze het nou zo heel erg vond. Maar ze moest zichzelf wat meer in de hand krijgen, niet per se hier, maar als er mensen rond hen waren... 'Hoe laat moeten we weg als we genoeg tijd willen hebben om heen en terug te rijden en de tent neer te zetten voor het donker wordt?' vroeg ze, en ze draaide haar hoofd lichtjes zodat ze hem aan kon kijken. Als ze maar tegen hem kon praten, kon letten op die ogen van hem, iets anders kon doen dan focussen op de lichte aanraking van zijn vingertoppen op haar huid.

Natuurlijk wist hij welk effect zijn kleine aanraking zou hebben op haar en hij glimlachte toen hij haar zo zag kijken naar haar arm, alsof ze opnieuw geen besef meer had van de wereld. Dat effect had hij gehoopt te bereiken en het was gelukt. Het was een aanleiding om zachtjes over haar arm te blijven strelen en niet te stoppen. Ze keek hem aan en het viel hem op hoe ze haar best deed de aandacht erbij te houden, iets te zeggen zodat ze meer gefocust leek. 'Ik denk dat als we over een uurtje alles gaan halen we wel op tijd zullen zijn voor het donker is,' zei hij met een glimlach tegen Emma. 'Maar als je liever al vroeger gaat zodat je nog kan genieten van de zonsondergang, al zie je die toch niet tussen de bomen, is dat ook goed,' vervolgde hij en wierp haar een glimlach toe. Het bos was niet zo ver van de rand van Amon en hij woonde redelijk dicht tegen de rand.

Hij antwoordde haar dat als ze over een uurtje weggingen, ze wel op tijd zouden moeten zijn om de tent op te zetten voor het donker, maar dat hij het ook begreep als ze nu alvast wilde gaan om dan hier de zonsondergang te kunnen zien. 'Nee, dat was het niet, maar ik dacht dat je misschien je ouders op tijd zou willen laten weten dat je er vanavond niet bent. Bij mij maakt het niet zoveel uit wanneer ik vertel dat ik er niet ben, zolang ik dat maar doe, maar ik weet niet of je ouders het vervelend vinden om het op zo'n korte termein te horen,' antwoordde ze. Ze dacht na over wat hij had gezegd over de zonsondergang en wilde dat ze die vanaf hier had kunnen zien. Ze had nog nooit gezien hoe de zon echt onder de horizon verdween, er had zich ook geen goede situatie voorgedaan en er was nog nergens een plek hoog genoeg geweest om over heel Amon heen te kunnen kijken.

Ze zei dat het haar niet om de zonsondergang ging, maar dat ze gedacht had dat hij misschien op tijd iets moest laten weten aan zijn ouders en hij glimlachte om haar bezorgdheid. 'Maak je geen zorgen,' begon hij, nog steeds met een glimlach. 'Ze vinden het niet vervelend,' vervolgde hij. Zijn vader deed het niet veel wat hij deed maar hij wist dat zijn moeder graag op de hoogte was van waar ze waren, wat ze deden en met wie. 'Ze weten gewoon graag waar ik ben, dan maakt het niet uit of het op korte termijn is of niet.' Hij keek opzij naar haar. 'Ben je zeker dat jij het niet op tijd wil gaan vragen, of vertellen?' vroeg hij, doelend naar de mensen die haar begeleidden en toestemming zouden moeten geven om met hem weg te mogen gaan. Hij vroeg zich af of er nog iemand anders was die ze zou vertellen van dit. Hij zag Emma niet echt als een roddeltype, dus de kans zou nog groot zijn dat buiten de begeleiders niemand zou weten waar ze was.

Hij legde uit dat zijn ouders het niet vervelend zouden vinden als hij het pas laat zou laten weten, dat ze vooral wilden weten waar hij was maar dat het verder geen probleem zou zijn. Zij aan de andere kant wist niet zeker hoe lang het zou duren om haar begeleiders om te praten, of hoe kort. 'Ik weet het niet goed,' bekende ze, 'ik weet niet hoe makkelijk ze erin mee gaan, dus het is misschien wel goed om een beetje op tijd weg te gaan zodat ik wat tijd heb om het uit te leggen.' Ze zou niet willen dat hij ontzettend lang op haar zou moeten wachten, en überhaupt dat idee zou haar waarschijnlijk al in de stress brengen, wat er op zijn beurt weer voor zou zorgen dat ze niet rustig zou kunnen uitleggen waar ze heen ging en met wie. Dat zou niemand gerust stellen, de begeleiders niet en het zou de overige slachtoffers ook opjutten als ze daar zenuwachtig zou proberen uit te leggen wat er allemaal aan de hand was.

Aiden knikte toen ze zei dat ze niet zeker was hoeveel tijd het zou nemen om ze te overtuigen dat ze weg mocht gaan. 'Weet je wat?' antwoordde hij nadat ze uitgesproken was. 'We zullen zo meteen vertrekken, ik zal je thuis afzetten en ondertussen haal ik rustig alles wat we nodig hebben.' Hij zweeg even. 'En breng ik mijn moe-, mijn ouders op de hoogte.' Hij wierp haar een glimlach toe. 'En dan kom ik terug naar jou en zie ik wel of je buiten staat of ik even moet wachten, vind je dat goed?' vroeg hij. Hij liet zijn vingertoppen terug afwezig over haar arm gaan terwijl hij genoot van Emma die dicht zag. 'Geef me nog een paar minuutjes en dan zal ik je loslaten,' zei hij. Hij wilde haar absoluut niet loslaten voor iets stoms zoals het halen van de spullen. Hij wilde blijven zitten met zijn arm rond Emma, desnoods tot morgenvroeg, hij zou het zeker niet erg vinden.

Hij stelde voor dat ze zo zouden gaan zodat ze genoeg tijd zouden hebben en ze knikte. 'Ja,' antwoordde ze. Een rilling gleed langs haar ruggengraat toen ze zijn zachte aanraking voelde, nu geen moeite meer doende om zichzelf af te leiden omdat ze wist dat ze er maar al teveel van genoot. Haar blik gleed omhoog en ze begon te glimlachen toen hij zei dat hij nog een paar minuutjes nodig had voor hij haar los wilde laten, aangezien ze dat gevoel compleet begreep. Ze was er niet helemaal zeker van of ze wel los zou laten als het daar tijd voor was, maar herinnerde zichzelf eraan dat ze de hele avond zouden hebben en dat ze dan gewoon kon zeggen dat hij haar warm moest houden door zijn arm om haar heen te slaan en haar dicht bij zich te houden. Daar kon ze in ieder geval nu alvast naar uitkijken. 'Neem je tijd, hoor,' mompelde ze, lichtjes geamuseerd, zich nog even tegen hem aan nestelend voor de minuten die ze nog hadden voor ze terug zouden gaan lopen.

Haar antwoord gaf aan dat het goed was dat ze zo zouden vertrekken om hun spullen op te halen en het te melden, of in haar geval toestemming vragen. Hij keek lichtjes verbaasd toen het leek alsof ze aan het huiveren was naast hem terwijl het eigenlijk nog redelijk warm was maar dan besefte hij dat het misschien door zijn aanraking kwam en hij glimlachte licht. Ze zei geamuseerd dat hij gerust de tijd mocht nemen die hij nodig had voor hij haar zou loslaten en ze kroop nog iets dichter tegen hem aan. 'Maak je geen zorgen, ik neem genoeg tijd,' antwoordde hij met een grijns. Na nog even stil gezeten te hebben met Emma in zijn armen haalde hij diep adem en liet haar los. Dan hoefden ze zich straks niet onnodig te haasten en konden ze rustig alles halen. 'Oké, kunnen we gaan?' vroeg hij met een lichte glimlach.

'Mooi zo,' antwoordde ze toen hij haar zei dat ze zich heus geen zorgen hoefde te maken en dat hij rustig aan zou doen. Maar toch kwam het moment dat hij haar losliet veel te snel en voelde het koel en leeg zonder zijn arm om haar heen. Ze knikte, al was het een beetje met tegenzin, aangezien ze helemaal geen zin had om hier weg te moeten. Ze wist heus wel dat dat eigenlijk ontzettende onzin was aangezien ze hier al snel weer terug zouden komen en dan nog langer zouden blijven, maar toch voelde het niet fijn om te bedenken dat ze weer terug zou moeten naar de stad. In een poging het niet dramatischer te maken dan het was stond ze heel voorzichtig op, steun zoekend op zijn schouder zodat ze niet meteen om zou vallen en liep ze, met dezelfde voorzichtigheid als op de heenweg, terug naar de vaste grond. Ze keek achterom, wachtend tot hij haar zou volgen en ze rustig samen naar de auto konden lopen.

Ze leek er net zo min als hij happig op om los te laten, maar ze wist net zo goed dat ze straks nog zouden terugkomen. Ze hield zich vast aan zijn schouder terwijl ze voorzichtig terug liep over de boomstronk naar de vaste grond. Hij wachtte tot ze er volledig was voor hij zelf ook op stond en terugliep, iets sneller dan Emma had gedaan. Ze keek achterom, wachtend op hem en met een paar snelle passen stond hij weer naast haar. Zijn hand ging over haar arm naar haar hand en nam deze vast terwijl ze samen terug begonnen te lopen naar de auto. 'Als je de tent liever ergens anders zet, mag je het zeker zeggen,' zei hij. Er waren genoeg mooie plekken in dit bos, waar hij spijtig genoeg nog geen gebruik van had gemaakt.

Hij zocht haar hand en ze pakte die van hem vast terwijl ze begonnen te lopen. De terugweg leek altijd langer te duren dan de heenweg, ze had bedacht dat dat waarschijnlijk was omdat je op de heenweg voor het eerst allerlei nieuwe dingen zag - of, dat was zo in haar geval, in elk geval. Hij zei dat hij het ook niet erg zou vinden als ze de tent ergens anders op zou willen zetten. 'Ik vind het een mooie plek, maar ik zou niet willen dat we deze plek gebruiken terwijl dat niet goed voelt voor jou,' antwoordde ze, 'omdat je deze plek misschien alleen met Lucas wil delen.' Natuurlijk wilde ze ook niet dat Lucas het vervelend zou vinden als zij nu zijn broer "stal" om iets te gaan doen wat zij vroeger altijd hadden gedaan. Ze vertrouwde er echter op dat Aiden het zou zeggen als hij dacht dat dat het geval zou zijn. Haar maakte het niet zo veel uit waar ze zouden staan, voor haar zag het bos er grotendeels toch nog hetzelfde uit, op zijn eigen manier prachtig, maar veel verschil zag ze niet in de verschillende plekken.

Ze gaf toe dat ze het een mooie plek vond maar het zou begrijpen als hij de tent liever ergens anders opzette omdat het misschien iets was tussen hem en Lucas. Hij grinnikte zachtjes om die woorden. 'Die plek is niet gereserveerd voor mij en mijn broertje,' zei hij met een glimlach. 'Ik wil jou er mee naartoe nemen dus doe ik dat gewoon,' zei hij. 'Ik hecht niet zo'n privé-persoonlijke waarden aan die dingen,' voegde hij er met een glimlach aan toe. Hij was nog steeds licht geamuseerd door die veronderstelling van Emma, ze was zo snel bezorgd dat hij iets verkeerd opnam of dat hij iets niet zou willen. Zijn blik ging van Emma weer naar het bos rond hen, hij herkende elementen die aangaven dat de rand van het bos niet ver meer was en hij genoot nog even van de geur van de bomen, het zachte geruis van bladeren om hen heen en Emma die naast hem liep.

'Nee, maar toch...' mompelde ze toen hij zei dat die plek nu niet gereserveerd was voor hem en zijn broertje - dat begreep ze immers heus wel maar dat betekende nog niet dat hij daar ook met haar zou willen blijven. Ze kon niet ontkennen dat ze zich best wel een beetje vereerd voelde dat hij haar daar mee naartoe wilde nemen, zelfs al had hij gezegd dat hij er niet veel persoonlijke waarde aan hechtte. Het voelde toch speciaal dat hij zo'n plek met haar wilde delen, nieuwe herinneringen met haar wilde opbouwen op een plek die hij al zo goed kende en waar hij zelf al zoveel herinneringen had gemaakt met zijn broertje. 'Oké dan,' antwoordde ze glimlachend, waarna ze even naar hem opkeek. Ze bleef af en toe een korte blik op hem werpen, terwijl hij om zich heen keek. Ze vond het leuk de blik in zijn ogen te zien, rustig en gelukkig. Het was fijn om te zien dat hij zich net zo voelde als zijzelf zich hier voelde, zo met hem aan haar zij.

Ze stribbelde nog even tegen en na een korte stilte zei ze dat het oké was met een glimlach. Hij glimlachte zelf ook even naar haar en liet zijn blik dan weer langs het bos gaan. Het bos waar hij zo aan gewend was dat het bijna een thuis was. Hij voelde af en toe dat ze naar hem aan het kijken was maar hij reageerde er niet specifiek op. Na even gezwegen te hebben keek hij met een nieuwsgierige blik opzij naar Emma. 'Mag ik iets vragen?' vroeg hij aarzelend, nu ze het over zijn broer hadden gehad. Er was nog steeds een grote nieuwsgierigheid naar haar, het mysterieuze slachtoffer van de ontploffing die zoveel jaren van haar leven had gemist. Hij was zelfs niet helemaal zeker of ze een antwoord zou hebben op zijn vraag, maar hij kon het gerust proberen.

Haar eerste reactie was om vlug weg te kijken toen hij naar haar keek, in een zwakke poging te voorkomen dat hij opmerkte hoe ze aan het staren was, al vermoedde ze dat hij dat toch al had gezien. Ze keek echter weer op toen hij vroeg of hij haar een vraag mocht stellen. De aarzelende toon in zijn stem maakte haar altijd toch lichtjes zenuwachtig, maar ze vermoedde dat hetzelfde voor hem gold als zij hem op zo'n manier een vraag stelde en dus knikte ze simpelweg. 'Natuurlijk.' Ze merkte nu niet alleen de aarzeling in zijn stem op, maar ook de nieuwsgierigheid in zijn ogen, die zich nu op haar richtten en ze werd benieuwd naar wat hij haar wilde vragen. Dat leek ze altijd te worden, zelfs als de vraag zelf niet eens zo bijzonder was of niet zo groot als ze het in haar hoofd maakte. Op de een of andere manier kropen de zenuwen toch altijd haar hoofd in en wachtten ze daar in spanning af tot de vraag ook daadwerkelijk werd gesteld.

Hij grinnikte zachtjes toen ze haar blik zo snel mogelijk afwendde in de hoop dat hij niet zou gemerkt hebben dat ze aan het staren was naar hem. 'Maak je geen zorgen, ik weet dat ik onweerstaanbaar ben,' plaagde hij haar met een geamuseerde glimlach. Ze leek een beetje nerveus te reageren op zijn voorzichtige bevestiging of hij een vraag mocht stellen. 'Heb je echt geen enkel idee over wie je familie is?' vroeg hij zachtjes. Hij hoopte dat hij geen gevoelige snaar raakte, of dat hij haar zou kwetsen door die woorden. 'Ga je ooit op zoek gaan naar hen? Zoals in archieven?' vervolgde hij zijn vraag. 'Of is het liever iets dat je achter je laat?' Hij merkte dat hij ondertussen al meer dan één vraag had gesteld en zijn blik bleef onderzoekend op haar gericht, hopend dat hij haar niet zou kwetsen met deze vragen. Hij was zelf ook nieuwsgierig naar haar achtergrond.

'Daar moet je geen grapjes over maken,' antwoordde ze quasi-serieus toen hij opmerkte dat hij wel wist dat hij onweerstaanbaar was. Ze werd weer serieus toen hij zijn vraag stelde en ze schudde haar hoofd. 'Nee, geen idee,' antwoordde ze. 'En het is voor mij lastig om naar ze op zoek te gaan aangezien mijn leesvaardigheden nog niet echt optimaal zijn en daarbij...' ze haalde haar schouders op en haalde een keer diep adem voor ze verder ging. 'Kijk, aan de ene kant ben ik heel nieuwsgierig naar wie ze waren, maar aan de andere kant weet ik niet of ik een familie wil leren kennen die ik nooit echt zal leren kennen, begrijp je?' Ze had haar blik van hem afgewend terwijl ze sprak en maar keek hem nu weer aan, glimlachte even flauwtjes om te laten merken dat hij haar niet gekwetst had en dat ze het niet erg vond dat hij ernaar had gevraagd. Ze begreep het ook wel - zij kon zoveel vragen over zijn familie terwijl die van haar een onbekende factor was en waarschijnlijk zou blijven.

Hij glimlachte toen ze zei dat hij daar geen grapjes over mocht maken maar dan veranderde haar gezichtsuitdrukking naar serieus en tot zijn opluchting wees niets erop dat ze pijn leed door de herinnering aan een familie die ze niet had. Ze gebruikte het excuus dat haar leesvaardigheden niet optimaal genoeg zijn om op zoek te gaan naar haar familie. Hij wilde net antwoorden dat hij ook altijd zou willen helpen als ze dat zou willen maar ze ging verder door te zeggen dat ze langs de andere kant geen familie wilde leren kennen die ze nooit écht zou leren kennen. Hij werd stil bij die woorden want ze mocht dan van minder afweten dan hij, ze was veel slimmer dan hem. Ze hadden ondertussen de rand van het bos bereikt en hij haalde zijn autosleutels uit zijn achterzak. 'Ik snap het denk ik,' zei hij. Hij dacht er anders over, hij zou alles willen weten maar hij wist dat hij hier niet moest forceren zoals bij haar gave. Dit was haar eigen keuze.

Ze kon zien dat het lastig voor hem was om te begrijpen en dat kon ze hem niet kwalijk nemen. Hij haalde de autosleutels uit zijn zak en pas toen merkte ze dat ze alweer naast de auto stonden, en ze stapte in. Na een korte stilte merkte ze dat ze nu ze eenmaal aan het onderwerp begonnen was, het ook echt wilde uitleggen. 'Het is gewoon dat het me niet heel blij maakt als ik eraan denk dat ik mijn familie nooit zal kennen en dat zij mij nooit echt hebben gekend, en ik ben bang dat als ik meer over ze ken en meer over ze te weten kom, dat het dan alleen maar meer pijn gaat doen.' Ze wist niet zeker of ze hem ontzettend opgelaten liet voelen door hier zo over te praten, maar hij had ernaar gevraagd en ze probeerde een manier te vinden om het beste uit te leggen hoe ze zich hierover voelde, al merkte ze dat ze het zelf ook allemaal erg lastig vond. Het was een groot dilemma in haar hoofd. 'En als ik het eenmaal weet kan ik het ook nooit meer uit mijn geheugen kan bannen, dus dat zou betekenen dat ik het altijd bij me moet dragen...' voegde ze eraan toe.

Zodra hij de deur opende stapte Emma in en hij volgde haar voorbeeld door langs de andere kant in te stappen. Hij stak de sleutels in het contact en startte de auto. Zijn blik ging opzij naar Emma toen ze verder ging met haar uitleg over haar ouders. Toen ze extra uitleg gaf knikte hij begrijpend. 'Ik snap het,' antwoordde hij. Nu ze het op die manier zei zou hij misschien ook twee keer nadenken voor hij onderzoek zou doen moest hij in haar plaats zijn, al zou hij nooit zo ver denken. Hij knikte toen ze eindigde met dat het iets zou zijn dat ze de rest van haar leven zou moeten meedragen. Hij wilde vragen of ze het dan niet erger vond om de rest van haar leven met onzekerheid te zitten, maar besloot dat niet te doen. 'Je hebt nog tijd genoeg om uit te zoeken wat je wil doen,' zei hij geruststellend tegen haar. 'En ik ben er om je te helpen, wat je keuze ook is,' vervolgde hij en klopte zachtjes op haar knie voor hij haar weer losliet om te vertrekken.

Ze hoopte dat die tweede uitleg voor iets meer opheldering had gezorgd en zijn antwoord leek vaster toen hij voor de tweede keer zei dat hij het begreep. Wat daarop volgde liet haar onwillekeurig opnieuw lichtjes glimlachen. 'Precies, ik heb tijd genoeg,' bevestigde ze dat met een knikje. Hij ging verder door te zeggen dat hij er hoe dan ook voor haar was, welke keuze ze ook maakte. 'Dat weet ik,' antwoordde ze toen ze hem weer aankeek. Hij had even zachtjes op haar knie geklopt maar nu bracht hij zijn beide handen aan het stuur zodat ze weg konden gaan. Ze wierp nog even een blik op het bos, hoewel ze het over niet al te lange tijd - later die dag gewoon nog - weer zou zien en keek vervolgens voor zich uit, naar de weg die zich voor hen uitstrekte. Ze had niet echt besef van tijd terwijl ze reden, het had zowel tien minuten als een uur kunnen duren en Emma wist niet zeker of ze het verschil had gemerkt, want het grootste deel van de tijd was ze of naar buiten aan het kijken, of naar Aiden aan het kijken.

Ze had geglimlacht toen hij zei dat ze tijd genoeg had, wat hem het gevoel gaf dat ze er eigenlijk absoluut niet happig op was om te zoeken naar haar verloren familie. Ze leek het blijkbaar te weten dat hij er voor haar zou zijn, welke keuze ze zou maken en hij glimlachte. Er viel een stilte en hij zette opnieuw de radio aan. Het rare aan hem was, als hij met de auto reed moest er altijd geluid op de achtergrond zijn. Iemand die aan het praten was of een radio, zodat hij niet constant zat te luisteren op dat gebrom van de auto onder zich. Ze verlieten al snel het bos en reden door kleine binnenweggetjes terug naar Amon. Ze hadden ook de grote baan kunnen nemen, maar hij reed liever rustig door de kleine weggetjes, dat vond Emma waarschijnlijk ook interessanter nu ze af en toe een boerderij of kleine huisjes passeerden.

Ze keek even naar de radio toen hij die aanzette en keek toen weer uit het raam, terwijl het uitzicht langzaam een beetje bekender werd. De groene vlakten veranderden in een huisje af en toe, ander soort bomen dan ze in het bos had gezien... Af en toe gleed haar blik naar Aiden, een beetje voorzichtig, maar ze wist dat ze ook weer niet zoveel moeite hoefde te doen het van hem te verbergen aangezien hij het toch wel doorhad. Er verscheen een glimlach op haar gezicht en ze dwong zichzelf weer naar buiten te kijken. Met de muziek zo op de achtergrond was het makkelijk haar gedachten een beetje af te laten dwalen, weg van hier en terug naar wat nog maar net geleden was geweest in het bos en ze wilde dat ze zo snel mogelijk weer terug zouden zijn. In de stad bleef het anders voelen, daar voelde ze zich constant bekeken en in een hoekje gedreven, zelfs met Aiden aan haar zijde. In het bos was dat allemaal weg, verdwenen.

Hij keek opzij toen Emma's blik naar de radio ging die hij net had opgezet. 'Oh sorry, ' zei hij. 'Als hij te hard staat of je hebt liever dat ik het af zet, zeg het maar,' zei hij en wierp haar een glimlach toe. Hij keek ook af en toe naar Emma, naar haar gezicht dat geinteresseerd naar buiten keek en hij glimlachte licht zodra hun blikken eens kruisten. Na een tijd keek ze alleen nog naar buiten en met een beetje moeite concentreerde hij zich ook weer op de weg voor zich terwijl zijn vingers afwezig meetrommelden op het stuur. Ze hadden veel te snel Amon weer bereikt en al snel was er geen enkel beetje natuur te vinden maar enkel mensen, vuil en gebouwen, overal waar hij keek. 'Is het goed dat ik jou thuis eerst afzet?' vroeg hij zacht om haar niet te laten schrikken omdat hij zo plots iets zei.

'Nee, ik vind het wel fijn om naar de muziek te luisteren,' antwoordde ze snel toen hij zei dat ze de radio ook weer af mocht zetten. Het geluid op de achtergrond vulde de stilte op, al was die zelfs zonder de muziek niet ongemakkelijk. Veel te snel herkende ze de huizen van Amon alweer en ze reden door de straatjes die naar het centrum zouden rijden. Ze vond het wel goed van zichzelf dat ze de straten een beetje herkende, maar ze voelde ook de tegenzin in haar maag opbouwen, want ze wist dat ze zo uit zou moeten stappen en hoogstwaarschijnlijk in discussie zou moet gaan met haar begeleiders. Daar zag ze tegenop, het viel niet meer te ontkennen nu. Ze zag het namelijk nog niet helemaal gebeuren dat ze haar makkelijk zouden laten gaan, aangezien de laaste tijden zo strict waren geweestm et het op tijd thuiskomen. Maar ze besloot nu dat ze zich niet zou laten inpakken door hun praatjes en dat ze hoe dan ook Aiden zou zeggen dat het goed was gegaan, zodat hij zich geen zorgen zou maken.

Aiden glimlachte toen ze zei dat ze het wel fijn vond om naar muziek te luisteren. Dan waren ze met twee. Hij wist dat het nog een paar straten waren voor ze er zouden zijn en hij keek onderzoekend opzij naar Emma. 'Ben je zenuwachtig?' vroeg hij voorzichtig toen hij haar zo geconcentreerd naar iets zag kijken buiten, met haar gedachten afgedwaald. Niet veel later zag hij het huis opdoemen dat door de meeste inwoners van Amon zo angstvallig vermeden werd. Hij stopte voor de deur en zette de auto stil. Hij leunde tegen de rugleuning en keek opzij naar Emma. 'Ik hoop dat ik je straks terug zie?' vroeg hij aarzelend. Nog steeds was er een beetje angst dat ze niet zou mee mogen met hem en ze konden wel praten over ontvoering, maar uiteindelijk wist hij dat dat geen optie zou zijn.

Hij had haar waarschijnlijk ingespannen blik vast gezien en vroeg haar of ze zenuwachtig was. 'Een beetje,' bekende ze glimlachend. Het zou de eerste keer zijn dat ze inging tegen de mensen die er tot dan toe voornamelijk voor hadden gezorgd dat ze deze weken hadden overleefd. Ze voelde zich al bijna schuldig voor ze iets had gedaan, voor ze wist of ze er kwaad om zouden worden. Ze stopten voor het huis en Emma richtte zich tot Aiden, ontmoette zijn blik toen hij zich naar haar toedraaide. 'Ik wacht hier straks op je, dat komt wel goed,' stelde ze hem gerust, en ze zocht nog even naar zijn hand, gewoon omdat die haar misschien het laatste duwtje in de rug zou geven, dat dat er misschien voor voor zou zorgen dat ze niet zo nerveus werd. Heel even de warmte van zijn huid. Ze haalde een keer diep adem en probeerde zichzelf te dwingen gewoon uit te stappen, maar dat was zo veel makkelijker gedacht dan gedaan.