Het bos.

En zijn woorden kregen het weer voor elkaar ervoor te zorgen dat het bloed naar haar wangen steeg en de glimlach op haar gezicht, een beetje verlegen, verbreedde. Ze kon het niet laten onmetelijk veel te genieten van de momenten dat hij zoiets zei of deed, de momenten die haar absoluut geweldig lieten voelen. Haar glimlach een beetje onder controle krijgend knikte ze. 'Ik weet het niet, je merkt het niet als het gebeurt. Maar als degene die de tijd laat stilstaan je aanraakt kan jij ook gewoon blijven bewegen,' legde ze uit. Het enige waar ze meer vanaf wist dan hij, de andere slachtoffers en hun gaven. Ondanks het feit dat ze er in het begin tegenop had gezien hem daarover te moeten vertellen merkte ze dat het ook opluchtte om dingen te delen, en ze behield hun anonimiteit door geen namen te noemen. 'Zwaar als in mentaal zwaar. Het kost bij een aantal mensen veel meer energie dan bij anderen om hun gave te gebruiken. En je hebt natuurlijk de mensen die er echt fysieke pijn aan overhouden, zoals degene die vlammen uit het niets kan laten ontstaan.'

Hij had het gezien, hoe het bloed naar haar wangen steeg en de verlegen glimlach alles probeerde weg te lachen. Het was opnieuw dat soort glimlach die ze enkel kreeg van hem, het soort glimlach dat hem liet smelten. Hij was nu degene die haar vol verbazing en nieuwsgierigheid aankeek. 'Heb jij dat ook al meegemaakt?' vroeg hij. 'Dat die persoon je aanraakte toen die het stil zette?' Nu ze al die dingen vertelde werd hij jaloers, hij wilde ook zien wat het was als de tijd stil stond en kennis maakte met alle andere gaven die er waren. Al was hij blij dat hij Emma kende, want haar gave was de meest fantastische van alle waarvan hij tot nu toe had gehoord. Ze zou hem alles kunnen laten geloven als ze dat zou willen. Ze legde uit dat het mentaal heel zwaar kon zijn, dat het ongelofelijk veel energie kostte om het te gebruiken. 'Vlammen uit het niets laten ontstaan?' vroeg hij, om te weten of hij het wel juist had gehoord.

Ze knikte instemmend toen hij vroeg of ze het eens had mogen meemaken, dat de tijd werd stil gezet terwijl Viniah haar aanraakte. Het was echt geweldig geweest, deels omdat de tijd stilstond en het onmogelijk leek omdat niet fantastisch te vinden en deels omdat het fijn was eens in iemand anders gave mee te kunnen gaan. 'Degene die het kan doen is een vriendin van me, ze is erg aardig,' antwoordde Emma, 'misschien kan je haar ooit ontmoeten.' Hij leek erg verbaasd door alles wat ze hem vertelde, terwijl ze eigenlijk wel gedacht zou hebben dat hij onderhand wel doorhad dat er heel veel verschillende gaven waren en dat ze allemaal anders maar even bijzonder waren. 'Ja, uit het niets. Het is best vreemd om te zien, wel handig. Maar toen diegene het nog niet zo goed onder de knie had begrijp je wel dat dat brandwonden opleverde,' vertelde ze verder, nog steeds niet helemaal hersteld van wat hij eerder had gezegd, en daarom ook niet in staat de glimlach van haar gezicht te krijgen.

Ze had geknikt en hij keek haar aan, wachtend op meer uitleg. 'Oh, het is dus een meisje?' antwoordde hij. 'Dan kunnen we er al een paar uitsluiten,' zei hij met een glimlach. Hij wist dat ze het wel zou zeggen als hij er echt naar zou vragen, maar hij wilde opnieuw geen gebruik maken van dingen die voor haar of de anderen te persoonlijk waren. 'Misschien wel, dat zou leuk zijn,' zei hij toen hij haar ooit eens moest ontmoeten. Het werd even stil maar dan vervolgde ze door te zeggen dat die het inderdaad uit het niets kon en dat het natuurlijk normaal was dat die in het begin veel brandwonden opliep. 'Ja, dat snap ik zeker. Heeft hij of zij jou of iemand anders ook al per ongeluk in brand gezet?' vroeg hij voorzichtig. Stel je voor, dan zou iedereen uit angst om te verbranden die persoon misschien gaan mijden, terwijl je in een situatie zoals deze best niet alleen kon zijn.

Emma besefte te laat dat ze nu inderdaad meer had vrij gegeven dan in de eerste instantie de bedoeling was geweest, dus bleef ze stil, al zou hij natuurlijk wel doorhebben dat het waar was wat hij dacht. 'Nee, nog nooit,' antwoordde ze terwijl ze haar hoofd schudde, 'bijna iedereen is erg voorzichtig, zeker als ze bezig zijn met hun gave. Behalve dus iemand als Christina, die haar gave eigenlijk constant gebruikt.' Ze was niet de enige die haar gave slechts gebruikte als het nodig was, of als Aiden haar ernaar vroeg nu. Maar hij was dan ook de enige die dat aan haar kon vragen en waarbij ze ook nog zou instemmen - tot nu toe was er niemand geweest die ze echt goed genoeg kende om erop te vertrouwen dat wat er in haar illusies zou gebeuren diegene niet weg zou jagen. Niet dat ze überhaupt al veel "nomale" mensen had ontmoet, maar dat liet ze maar even buitenwegen.

Aiden keek haar bezorgd aan toen ze even stil werd, misschien met een schuldgevoel omdat ze al te veel gezegd had. 'Maak je geen zorgen, ik zeg niks,' zei hij tegen haar. Ze vertelde verder over hoe iedereen voorzichtig was in het begin met hun gaves, behalve een meisje die Christina heette blijkbaar. 'Wat voor gave heeft ze dan?' vroeg hij nieuwsgierig. Het maakte hem nieuwsgierig naar welke gave nu constant gebruikt kon worden. Dingen zoals vuur maken, de tijd stilzetten en illusies opwekken waren indrukwekkend, de meest indrukwekkende gaves die hij had gehoord en nog steeds was die van Emma zijn favoriet, al lag dat natuurlijk aan de persoon zelf. Maar deze gaven konden niet constant gebruikt worden, per gelegenheden als ze het echt nodig hadden of als ze gekken kenden zoals Aiden die er constant naar vroegen.

'Mooi zo,' antwoordde ze gerustgesteld. 'Ik dacht dat je haar wel eens had ontmoet, maar misschien vergis ik me. Christina was degene die met mensen communiceert via haar en hun gedachten,' legde ze uit, 'het is niet helemaal duidelijk hoe ver dat nu precies gaat...' Het klonk minder erg dan het voelde als je naast haar stond en met haar aan het praten was, vond Emma altijd. Ze vond het toch een beetje ongemakkelijk om rond Christina te zijn, omdat ze het gevoel bleef hebben dat er iemand in haar hoofd zat rond te neuzen, hoewel dat helemaal niet te voelen zou moeten zijn natuurlijk. Het bleef niet helemaal gemakkelijk om met iemand te praten die zelf alleen maar naar je keek, de meeste tijd. 'Je bent er zo in geïnteresseerd, je moet wel eens bedacht hebben wat voor gave jij graag zou willen hebben, als dat zou kunnen,' zei Emma glimlachend, terwijl ze hem deels bedenkelijk, deels nieuwsgierig aankeek.

Aiden keek haar licht nieuwsgierig aan toen ze vertelde wat Christina kon. 'Oh het zou kunnen dat ik haar al eens ontmoet heb, ik ben niet helemaal zeker,' zei hij tegen Emma en glimlachte dan. 'Er is me van de ontmoetingen maar één iemand bijgebleven,' vervolgde hij en wierp haar een veelbetekenende blik toe. Al vanaf het eerste moment dat ze hem timkde had aangesproken was ze hem bijgebleven en had hij vurig gehoopt dat het niet de enige ontmoeting zou geweest zijn. 'Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet leuk zou vinden als iemand in mijn hoofd zou zitten,' zei hij, om verder te gaan op dat gedachren lezen-gedoe. Hij zou zich enorm opgelaten voelen als hij iemand hoorde praten in zijn hoofd tersijl die persoon voor hem zat. Na een tijd zou hij waarschijnlijk gek worden omdat hij dacbt stemmen te horen in zijn hoofd. Hij haalde zijn schouddrs op na haar vraag. 'Ik vind ze allemaal interessant en zou ze eigenlijk allemaal willen hebben. Maar ik ben denk ik ook zo een persoon die iets met vuur zou hebben.' Het moest hem geweldig lijken om zomaar uit het niets vuur te laten ontstaan, alleen jammer van de brandwonden.

Hij vertelde dat hij zich zijn eventuele ontmoeting met Christina niet echt meer kon herinneren, maar dat er wel een andere ontmoeting was die hem was bijgebleven. Deze zin ging gepaard met een veelbetekenende blik en Emma begon weer te glimlachen. Ze gaf zichzelf even een seconde voor ze knikte. 'Ik vind het ook niet heel prettig, maar ze zegt dat het voor haar het fijnst is om dat te doen, fijner dan normaal met anderen praten,' zei ze terwijl ze kort haar schouders ophaalde. Omdat ze de gave zelf niet bezat begreep ze waarschijnlijk minder goed waarom het zo was, maar dat moest voor anderen net zo zijn bij haar gave. Hij vertelde vervolgens dat als hij een gave zou hebben, hij zou willen dat het iets met vuur zou zijn leek en Emma knikte langzaam. Ze kon het zich wel voorstellen, Aiden die vlammen uit het niets zou laten ontstaan.

"Ze kon het zich wel voorstellen," ja haha en Juliet zeker :p
-
Aiden had zelf ook geglimlacht toen hij opnieuw het verlegen lachje zag dat ze hem schonk na zijn opmerking dat slechts één ontmoeting hem echt bijgebleven was. Hij zag het nog zo voor hem dat Emma hem benaderd had en heel stilletjes en verlegen een vraag had gesteld. Zo was het begonnen en nu zaten ze hier, hand in hand op een boomstronk en zouden ze straks gaan kamperen. Emma zei ook dat ze het niet heel leuk vond, terwijl ze zelf ook iemand was die in de geest van iemand kroop, maar dan op een net iets andere manier. Hij wist dat Emma geen bezit van zijn gedachten kon nemen, enkel van zijn fantasie. Ze had geknikt toen hij zei dat zijn gave vuur zou zijn als hij deze mocht kiezen. 'Vind je het bij mij passen?' vroeg hij. 'Of had je een ander idee voor mij?' vroeg hij nieuwsgierig. Ze had meer verstand van die gaven en al die andere magische dingen die hij nooit zou kunnen begrijpen.

Of course
-
Ook Emma dacht even terug aan de eerste keer dat ze Aiden had gezien in de bibliotheek. Zenuwachtig als ze was geweest had ze hem aangesproken, gevraagd naar dingen waar ze eigenlijk niets mee kon. Ze herinnerde zich haar eigen verbazing toen ze merkte hoe vriendelijk hij tegen haar was, hoe normaal hij reageerde op haar vragen en hoe hij zijn best deed haar een beetje op haar gemak te laten voelen, hoewel het voor hem ook een beetje raar moest zijn geweest. De eerste keer dat ze hem haar gave had laten zien, buiten op het terrasje, de eerste keer dat ze zijn hand vasthield. Het leek allemaal tegelijkertijd lang geleden en toch nog zo levend in haar geheugen. Hij vroeg of ze het wel bij hem vond horen. 'Ik vind het wel bij je passen, maar ik vind dat je al geweldig genoeg bent zonder gave,' antwoordde ze met een klein glimlachje.

Er viel een stilte en het werd hem duidelijk dat Emma's gedachten ook ver weg waren. Hij kon het zien aan de blik in haar ogen. Ze keek niet gefocust naar iets, maar keek een beetje dromerig voor zich uit. Het was die dromerige blik die hij ondertussen ook al gewend was, ze was vaak in gedachten verzonken. Niet veel later reageerde ze op zijn vraag of het wel iets was dat bij hem zou passen, dat met vuur. Ze zei dat ze hem zo ook al geweldig genoeg vond en hij glimlachte zelf ook even bij dat compliment. Waarschijnlijk had ze ook behoefte om iemand normaal te kennen, iemand die haar alle kneepjes uitlegde van het normaal zijn en hij wist spijtig genoeg als geen ander hoe het was om de gemiddelde inwoner van Amon te zijn.

Emma moest zichzelf weer even wegtrekken uit de herinneringen en keek hem vlug even aan, zich afvragend of hij gemerkt had dat ze even in gedachten verzonken was geweest. Waarschijnlijk wel, dat had hij zo onderhand vast wel door. 'Om nog even terug te komen op het kamperen - ik moet wel even laten weten dat ik weg ben, anders raakt iedereen ontzettend in de stres als ik niet aangevinkt op de aanwezigheidslijst sta. De vorige keer dat er iemand te laat was het hele huis in rep en roer,' legde ze uit. Het had ontzettend lang geduurd en iedereen die er wel was had een half uur naast hun bedden moeten staan zodat de begeleiders konden checken wie er nu wel en niet waren en of iemand wist waarom de persoon in kwestie er niet was. Precies 35 minuten te laat kwam de jongen binnen, zich onbewust van de chaos die hij had gecreëerd, al hadden een aantal andere mensen hem daar wel op afgerekend daarna. Ze wilde geen ongemakken voor de andere slachtoffers bezorgen door zomaar weg te blijven.

Aiden keek haar aan toen ze begon te spreken over een aanwezigheidslijst stond. 'Je mag toch bij me blijven hoop ik?' vroeg hij. Het kon natuurlijk dat ze verwachtten dat ze op tijd zou terug zijn maar dat er echt lijsten waren wist hij niet. 'Waarom is het zo stipt?' vroeg hij. 'Het maakt toch niet uit of je wat langer weg blijft? Je bent in goede handen.' Dat laatste zei hij met een lichte glimlach. Misschien waren ze bang dat ze iets zouden uithalen omdat ze geen controle hadden of omdat ze dachten dat ze zichzelf niet zouden kunnen redden aangezien ze niet veel hulp zouden krijgen van de rest van Amon. Hij keek opnieuw naar Emma. 'Als ik moet meegaan om iets te bespreken of te regelen, laat het me dan weten,' zei hij vervolgens want hij wilde net zo graag dat ze zou mee kunnen gaan.

'Ja, maar ik moet het ze gewoon even vertellen,' legde Emma vlug uit - ze wilde niet dat hij dacht dat ze niet kon of wilde komen. Hij leek een beetje verbaasd ton ze vertelde over de aanwezigheidslijsten en dat kon ze wel begrijpen, het was allemaal een beetje overdreven. 'Maar dat weten zij niet,' antwoordde ze toen hij zei dat ze in goede handen is. Hij stelde zelfs voor om met haar mee te gaan om dingen te regelen, maar ze schudde haar hoofd. Ze zou hem niet dat gebouw in slepen zodat hij alle starende blikken van de anderen over zich heen kreeg, en daarbij wilde ze dit ook graag zelf regelen, om wat verantwoordelijkheid te krijgen. 'Nee, dat komt wel goed,' zei ze, 'als ik het gewoon uitleg, vertel dat je me hebt uitgenodigd vinden ze het vast goed.' Zelfs als ze het niet goed zouden vinden zou ze wel een weg naar buiten vinden, want ze wilde dit voor geen goud missen.

Ze zei snel dat ze het gewoon moest vertellen, dat er niet veel aan was. Hij knikte en glimlachte even over de snelle toon die ze gebruikte. Misschien wilde ze niet dat hij meekwam of wilde ze het zelf doen. Ze zei dat ze het niet wisten dat ze in goede handen was. Zij twee waren de enigen die dat wisten natuurlijk. Of die vriendin van Emma als ze er veel tegen vertelde. Ze stelde hem gerust en zei dat het wel goed zou komen als ze het zou uitleggen en hij knikte. 'Oké, dan is het goed. Anders kom ik je daar persoonlijk ontvoeren,' zei hij en keek even opzij om haar reactie te zien. Want hij wilde echt heel graag dat ze met hem meeging kamperen. Het zou hem zo gezellig lijken met Emma en hij dacht ook gewoon constant aan het feit dat hij het fantastisch zou vinden om 's ochtends wakker te worden met Emma in zijn armen.

Ze beantwoordde zijn glimlach en knikte toen hij zei dat het goed was als ze zo zeker wist dat het wel zou lukken. 'Ik zou het niet erg vinden door jou ontvoerd te worden,' antwoordde ze. Maar dit zou sowieso doorgaan, het moest wel. Ze zou de deur uitglippen als niemand het merkte, desnoods, maar ze wist ook wel dat dat waarschijnlijk niet nodig zou zijn, zeker als ze gewoon rustig met de begeleiders zou gaan praten en het zou uitleggen. Het had geen zin om te gaan schreeuwen en boos te worden zoals een aantal anderen hadden gedaan - je kreeg er niets mee voor wlkaar en daarbij herinnerde de begeleiders zich heus wel degenen die hen meer last bezorgden en dat pakte vaak niet al te best uit. Maar als ze gewoon liet zien dat ze echt wel zelfstandig en verantwoordelijk was wist ze bijna zeker dat ze haar wel zouden gaan.

Hij moest lachen toen ze zei dat ze het niet erg zou vinden om door hem ontvoerd te worden. 'Jij zou me ook altijd mogen ontvoeren,' zei hij met een glimlach. Ze leek redelijk overtuigd dat ze wel zou kunnen komen dus had hij misschien geen reden om nog zenuwachtig te zijn. Het zenuwachtige gevoel ging echter niet weg, er was een kans dat ze haar 's nachts niet zouden laten gaan en dan had hij een probleem. Het plan haar te ontvoeren zou dan misschien realiteit worden. Hij zag het zo al voor zich, Emma meenemen uit een huis vol mensen met gaves. Wie weet zou hij al levend geroosterd worden van voor hij helemaal binnen was. Hij keek even naar hun handen en liet zijn vingers afwezig met die van haar spelen, haar zachte en altijd koele vingers. Hij vroeg zich af wat zijn broer ervan zou zeggen als hij zou horen dat hij met Emma ging kamperen, waarschijnlijk zou hij eens heel hard lachen omdat ze uit ervaring ondervonden hadden dat het niets voor meisjes was om te kamperen, hun moeder was het levende bewijs.

Ze kon zien dat hij er nog steeds niet helemaal zeker van was dat ze wel weg zou kunnen komen. 'Het komt wel goed,' zei ze, en ze streek even met haar duim over de rug van zijn hand, glimlachend. 'We gaan kamperen vanavond, of ik nou toestemming krijg of niet. Ze kunnen ons niet altijd onder controle blijven houden.' Ze wilde niet dat hij zou denken dat het nodig zou zijn om naar het huis te komen en het uit te leggen aan hun begeleiders. Niet alleen omdat ze hem die last niet wilde bezorgen, maar ook omdat ze niet wilde dat ze zouden denken dat ze het zelf niet aankon, dat ze iemand nodig had om hen te overtuigen omdat ze alleen te zwak zou zijn om dit te kunnen doen, ook al was Aiden erbij. Daarbij wist ze niet helemaal of Aiden een betrouwbare bron zou zijn, aangezien hij een "normale burger" bleef en daarom misschien wel zijn kunnen overgehaald door haar. Want ondanks wat ze leken te benadrukken elke keer als ze bij elkaar zaten, de begeleiders waren soms net zo bang van hen als de andere mensen in de stad.

Ze probeerde hem gerust te stellen en Aiden wierp haar een glimlach toe. Ze had het gemerkt dat hij zich nog steeds een beetje zorgen had gemaakt dat ze niet zou mogen meekomen en typisch zoals ze was probeerde ze hem gerust te stellen terwijl ze zelf niet eens zeker was. 'Dan is er toch nog iets goed aan die koppigheid van jou,' zei hij met een glimlach toen ze vastberaden zei dat ze zouden kamperen, of ze nu mocht of niet. 'Willen ze jullie enkel onder controle houden omdat ze bang zijn dat jullie ons iets gaan aandoen?' vroeg hij voorzichtig, hopend dat deze vraag haar niet kwetste. 'Of zijn er nog andere redenen?' Misschien kon het ook omdat ze niet wilden dat ze zo lang wegbleven omdat ze nog niets afwisten van dingen, maar het zou hem verbazen moesten de begeleiders daar oprecht inzitten met hun slachtoffers.

Ze glimlachte toen hij zei dat haar koppigheid dan in ieder geval nog ergens voor kon dienen en knikte. Vervolgens ging hij over op iets wat serieuzer. 'Ik weet het niet zeker, eerlijk gezegd,' antwoordde ze, 'als we ze ernaar vragen krijgen we een vaag antwoord over onze veiligheid, maar ik heb gewoon niet meer het gevoel dat het ze daar echt om gaat.' Ze was even stil voor ze verder ging, zoekend naar een manier om het juist te formuleren. 'Ik denk dat ze proberen ons "in toom" te houden door ons bang te houden van de buitenwereld, zodat we jullie niks aan zullen doen. Wat we natuurlijk sowieso niet van plan waren, of de meesten in ieder geval niet, maar...' ze haalde haar schouders op, 'blijkbaar zijn ze toch bang.' Ze keek hem even aan om zijn reactie te peilen, een beetje bang dat ze te ver was gegaan door zijn mensen te beschuldigen van iets waar ze eigenlijk helemaal geen bewijs van had.

Gelukkig kon ze erom lachen dat hij haar koppig noemde. Maar ook hij was koppig en ze mocht dat gerust zeggen zonder dat hij het erg zou vinden. Hij knikte toen ze zei dat ze zeiden dat het om de veiligheid ging maar dat ze het gevoel kreeg dat er meer aan de hand was dan enkel de veiligheid. 'Jullie bang houden van de buitenwereld? Hoe doen ze dat dan?' vroeg hij nieuwsgierig. Gingen ze allemaal slechte verhalen vertellen zoals ook aan de bewoners van Amon werd verteld? 'Ik ben blij dat ze jou niet bang hebben kunnen maken toen je naar de bibliotheek kwam,' zei hij met een glimlach. Als ze niet naar daar was geweest hadden ze elkaar misschien nooit ontmoet. Hij vond het raar dat ze bang waren van hen, hoe konden ze iemand helpen waar ze bang van waren?

Hij vroeg hoe ze dat dan deden, hen bang maken, en ze dacht even na voor ze goed antwoord gaf. 'Ze doen het vooral door ons te vertellen hoe bang iedereen van ons is, en eigenlijk niet te zeggen dat ze daar geen reden voor hebben. Ze zorgen ervoor dat je een heel onwelkom idee van de stad krijgt, terwijl het vast niet zo is als ze vertellen,' antwoordde ze, nog steeds nadenkend. 'Ik ben- we zijn ze natuurlijk ontzettend dankbaar dat ze überhaupt tijd aan ons besteden door ons te helpen,' voegde ze er vlug aan toe. Ze glimlachte kort toen hij zei dat hij blij was dat ze haar niet zo bang hadden gemaakt dat ze niet naar de bibliotheek was gekomen. 'Zoals je al zei, koppig,' zei ze knikkend. Ze was ook blij dat ze die dag naar de bibliotheek was gekomen - ze had hier compleet anders in gestaan als hij er niet was geweest. Het klonk nogal dramatisch om te zeggen dat haar leven er anders uit had gezien, maar aangezien haar leven eigenlijk maar uit een paar korte weken bestond was het ook weer niet zo onmogelijk.

Ze zei dat ze vertelden hoe bang Amon van hen was zonder erbij te zeggen dat er geen reden voor was. Ze maakte hen bang van zichzelf. Toen Emma dat helemaal had uitgelegd vielen er voor hem een paar puzzelstukken op zijn plaats. Ze is steeds zo bang om nieuwe dingen uit te proberen in verband met de prachtige gave die ze had, omdat ze bang was dat ze het uit de hand zou lopen. Waarschijnlijk hadden de begeleiders daar op ingespeeld, dat ze die dingen niet onder controle hadden. Hij hoopte dat Emma, nu ze met hem omging, besefte dat er maar één manier was om te zien of het uit de hand zou lopen of niet: door het te testen. 'Natuurlijk,' beaamde hij droogjes toen ze zei dat ze al blij was dat ze tijd aan hen wilde besteden. Zij waren degenen die hen in coma hadden gelegd en zoveel tijd van hen hadden afgenomen, de vriendelijkheid en begeleiding mochten dan ook wel beter.

Hij klonk niet bepaald overtuigd toen ze opmerkte dat ze hun begeleiders toch echt dankbaar waren, dat ze blij waren dat zij hen hielpen en hun dingen leerden en een slaapplaats verzorgde. 'Zonder hen hadden we al helemaal niemand gehad,' antwoordde ze kalm, 'ze zijn dan misschien bang voor ons en voor hun stad, maar ze doen in ieder geval iets, in tegenstelling tot het grootste deel van de stad.' Ze wist dat ze misschien een beetje bitter klonk zo, en haalde een keer diep adem. 'Sorry,' mompelde ze, toen ze besefte dat de rest van de stad ook misschien zijn vrienden en familie betekende en ze wilde hem natuurlijk niet beledigen. Ze keek even weg, naar de bomen en liet na een korte stilte haar hoofd op zijn schouder liggen, ervoor zorgend dat ze toch nog wat dichter bij hem zat dan ze daarvoor had gezeten. Ze vond het fijn om te kunnen voelen hoe rustig zijn ademhaling ging in tegenstelling tot die van haar.

Hij keek haar verbaasd aan toen ze vrijwel onmiddelijk in de aanval schoot na zijn droge opmerking. Ze ging in de aanval tegenover de rest van de stad die niets deden vergeleken met de mensen. Ze wist het waarschijnlijk niet en hij was niet helemaal zeker of hij het haar wel moest zeggen. 'Weet je ook hoeveel die mensen betaald krijgen om dat te doen?' Als er niet zoveel loon werd uitgedeeld voor die job, wist hij niet of er wel iemand zou gestaan hebben voor hen. Daar moest hij haar spijtig genoeg gelijk in geven. De mensen die het bedacht hadden hen zo lang in slaap te leggen zouden waarschijnlijk geen verantwoordelijkheid opnemen en dat was hetgene wat hem zo boos kon maken. Ze verontschuldigde zich en na een korte stilte legde ze haar hoofd tegen zijn schouder. Hij glimlachte en keek opzij naar haar. 'Dat geeft niet,' zei hij en leunde met zijn hoofd tegen dat van haar, dat juist op de goede hoogte zat. 'Zo zou ik wel in slaap kunnen vallen,' zei hij en sloot zijn ogen.

Emma had er niet eens bij stil gestaan dat hun begeleiders vast en zeker betaald kregen voor het werk wat ze deden. Ze bedacht nu pas dat ze er wel heel veel geld voor zouden moeten krijgen, dat ze het überhaupt deden. 'Nee, dat weet ik niet,' antwoordde ze nadat ze na een korte stilte hersteld was van die schok. Ze had het moeten bedenken, maar al dat gedoe met geld zat gewoon nog niet helemaal als een vast, logisch ding in haar hoofd. Ze glimlachte flauwtjes toen hij zei dat hij het niet erg vond dat ze zo tegen hem had gesproken over de mensen die hij kende en hij liet zijn hoofd tegen dat van haar rusten. 'Ik weet het,' antwoordde ze, en ze gaf een zacht kneepje in zijn hand, bedenkend dat ze hier vanavond misschien wel weer zouden zitten, samen, haar hoofd op zijn schouder, voor de tent waar ze in zouden gaan slapen en het gevoel wat zowel nervositeit als opwinding was begon weer te krioelen in haar buik.

Hij kon zien aan haar gezicht dat ze daar nog niet over had nagedacht en dat ze wist dat hij gelijk had. Nu was hij degene die zich schuldig voelde. Hij wilde het niet afnemen dat ze dacht dat er nog meer mensen waren buiten hij die echt om haar gaven. Haar antwoord was stilletjes waardoor het schuldgevoel alleen maar toenam. 'Oh, het spijt me Emma,' zei hij zachtjes en sloeg de arm die haar hand niet vasthield om haar heen om haar nog dichter bij zich te hebben dan ze al zat. Hij hoopte zo dat hij haar niet al te erg gekwetst had en dat ze wist dat hij er nog altijd voor haar was om haar te steunen, zonder er geld voor te krijgen. Ze gaf hem gelijk en hij glimlachte licht toen ze een zacht kneepje in zijn hand gaf. Straks zou hij nog echt in slaap vallen nu hij zo gemakkelijk zat met Emma tegen zich aan.

'Het is niet erg,' antwoordde ze, en ze was even stil terwijl ze zijn arm zich steviger om haar heen voelde slaan. 'Ik denk dat ik gewoon hoopte dat ze... dat er toch iets anders was wat ervoor zorgde dat ze dit voor ons deden. Maar ik had mezelf niet zo voor de gek moeten houden.' Ze sloeg haar arm nu ook om hem heen, en boog haar hoofd een beetje. In een poging zichzelf kalm te houden liet ze de stilte voortduren, luisterend naar zijn ademhaling, voelend hoe zijn schouders lichtjes en regelmatig op en neer gingen. Ze wilde iets zeggen om de stilte niet ongemakkelijk lang te laten duren maar wist niet goed wat. 'Dankje,' zei ze zacht, en ze keek even op in een poging zonder woorden duidelijk te maken dat ze hem voor zoveel dingen bedankte. Voor zijn arm die hij om haar heen sloeg, voor het feit dat hij hier naast haar zat, voor de eerste keer dat ze cola dronk en de eerste keer dat ze kuste, voor zijn lieve woorden en ze wist dat dat niet allemaal in een blik vastgelegd kon worden maar ze wist ook dat ze het in ieder geval kon proberen.

Ze leek zo gebroken door wat hij gezegd had. Waarom had hij haar ook teleurgesteld door te zeggen dat die mensen niet om hen gaven, dat het enkel het geld was dat hen daar en geduldig hield. Ze boog haar hoofd zodat hij haar gezicht niet meer kon zien en hij was bang dat ze misschien tranen in haar ogen had gekregen. 'Emma?' vroeg hij voorzichtig, hopend dat ze geen tranen zou hebben in haar ogen door iets wat hij gezegd had. 'Ik heb je toch niet laten huilen?' vervolgde hij stilletjes. Er viel een korte stilte en dan bedankte ze hem, al wist hij niet waarom ze hem zou moeten bedanken. Hij had haar juist gekwetst, haar beetje hoop dat er toch nog iemand was die een beetje inzat met wat er van hen zou worden de grond ingeboord.

Ze haalde een keer diep adem en schudde haar hoofd. 'Nee, je hebt me niet laten huilen,' zei ze terwijl ze hem weer aankeek en flauwtjes glimlachte. Ze wist dat je huilde als je erg verdrietig ergens om was maar het was haar nog niet overkomen en ze hoopte eigenlijk dat dat ook niet zou gebeuren de komende tijd aangezien het haar geen erg fijne emotie leek om te voelen. Het was vreemd geweest om te moeten leren over hoe ze zich in de toekomst gingen voelen, dat viel niet te ontkennen, maar op dit soort momenten kwam het toch wel van pas om te weten waar hij het over had. 'Het is oké,' voegde ze eraan toe, in een poging de schuldgevoelens uit zijn ogen te bannen, al wist ze dat dat waarschijnlijk niet zo makkelijk zou gaan. 'Ik had niet zo heftig moeten reageren. Het was gewoon nog niet zo bij me opgekomen. Het is niet erg dat je me dat soort dingen vertelt, ik zal er toch achter moeten komen en ik hoor het liever van jou dan van iemand anders.'