Het bos.

Misschien kan je iets anders aan de bomen hangen... Iets anders dan blaadjes? Ze keek even bedenkelijk naar de takken, en de felgekleurde blaadjes veranderden in belletjes van verschillende kleuren zilver en goud, die zachtjes twinkelden telkens als de wind door de takken streek en zo de belletjes in beweging bracht. 'Zoiets?' vroeg ze, maar voor hij echt antwoord gaf keek ze opnieuw naar de takken en verschenen er op elke tak eieren, waar allerlei gekleurde vogeltjes uitkwamen, die na een paar seconden kwetteren in een grote groep wegvlogen. Even waren de takken van de bomen leeg, maar dat bleef niet lang zo. Kleine waterdruppeltjes hingen nu aan het hout en toen Emma met haar hand langs de bast streek vielen de druppeltjes naar beneden. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich, al was het lichtjes geamuseerd, terwijl ze het water uit haar gezicht streek met haar vrije hand en de natte haarlokken achter haar oor streek.

Aiden had geweten dat die paar woorden genoeg waren geweest. Emma had veel fantasie, deels door haar gave en deels omdat ze gewoon Emma was. Met een zucht van de wind werden de blaadjes vervangen door belletjes in goud en zilver, die vrolijk mee twinkelden met de wind. Hij had amper gehoord dat ze bevestiging vroeg, of het zo wel goed was. Zijn blik was te veel gericht op de belletjes, die opeens overal waren. Niet veel later verscheen er opeens op elke tak eieren, waar binnen een paar seconden vogeltjes uitkwamen die vrolijk kwetterend wegvlogen. Hij bleef er een beetje verbaasd naar kijken, opnieuw onder de indruk van de dingen die Emma allemaal kon. De takken begonnen zacht te glinsteren als het zonlicht erop zat en eerst had hij niet helemaal door hoe dat kwam, maar toen hij dan druppels en een verontschuldiging van Emma kreeg moest hij glimlachen. 'Wauw,' was het enige dat hij kon uitbrengen.

Emma keek gespannen naar Aiden, in afwachting van zijn reactie op wat ze voor elkaar had gekregen. Het was niet echt moeilijk geweest, dit soort dingen, waar ze zich ten volle op kon concentreren, gingen eigenlijk heel gemakkelijk, ook al moest ze het wel toepassen op het hele bos. De realistische dingen waren veel lastiger om te laten kloppen. Ze hoorde zijn verwonderde wauw en zich realiseerde dat hij het mooi vond begon ze te glimlachen. 'Ik neem aan dat je het wel wat vindt?' zei ze vrolijk. Het was leuk nu en dan eens een verbaasde blik op zijn gezicht te zien, er waren zoveel dingen die zij niet kende, maar dit was het enige ding waarmee zij hem eens iets bijzonders kon laten zien in plaats van andersom. En, besefte ze, dat had hij zo onderhand ook nog wel eens verdiend. Na haar meegenomen te hebben naar plekken als het strand en nu het bos mocht zij hem ook wel eens iets bijzonders laten zien, hem een nieuwe plaats laten ontdekken.

Hij voelde haar blik op hem branden, waarschijnlijk zocht ze bevestiging of ze het wel goed genoeg had gedaan. Hij vroeg zich af of de wauw die hij gezegd had een goede reactie was en hij wendde met moeite zijn blik af van deze omgeving om haar aan te kijken. Ze glimlachte en merkte op dat hij het wel leuk vond. 'Ja, ik vind het fantastisch,' antwoordde hij, omdat het toch nog steeds een beetje overkwam alsof ze bevestiging zocht. Zijn hand kneep even zachtjes in de hare en opnieuw glimlachte hij naar haar. 'Ik snap niet hoe je dat allemaal kan,' zei hij lichtjes verbaasd. 'Je bent fantastisch Emma,' ging hij verder. De belletjes bleven zachtjes meebewegen met de wind, maar het was niet luid of irritant, nee het klonk bijna lieflijk.

Ze vond het fijn de bevestiging te horen, niet alleen door wat hij had gezegd, maar ook door de toon in zijn stem en het zachte kneepje dat hij haar gaf. Ze hield van de manier die ze hadden ontwikkelt - ze konden elkaar laten weten hoe ze zich voelden door slechts een zacht kneepje in de hand van de ander. Het voelde best bijzonder om zoiets te hebben met iemand, waarbij zo iets simpels al genoeg kon zijn om zoveel uit te leggen. 'Het is niet zo lastig, hoor,' antwoordde ze met een lachje, 'ik hoef het alleen maar te zien in mijn hoofd en als ik me een beetje kan concentreren verschijnt het gewoon...' Haar maag draaide zich even om, op een goede manier, toen hij zei dat ze fantastisch was en de glimlach op haar gezicht werd even breder. Het was moeilijk om niet opnieuw te gaan blozen, maar ze haalde een aantal keer diep adem om zichzelf rustig te houden.

Aiden merkte dat er opnieuw een stilte tussen hen was gevallen en hij kon zien aan Emma's dromerige blik dat ze weer met haar gedachten ergens anders zat. Hij werd nieuwsgierig, wilde weten waar ze aan dacht maar hij kon het niet maken haar zo uit die gedachten te halen. Daarom verstrengelde hij zijn vingers nog wat beter met de hare en keek nog wat rond naar de prachtige omgeving die ze had gemaakt. Met de felgekleurde bomen met prachtige belletjes. Hij knikte toen ze zei dat ze het gewoon moest denken in haar hoofd en dat het zou kunnen gebeuren. 'Kan je mij ook aanpassen?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij was voor zover hij wist nog altijd zichzelf, hij deed wat hij wilde en wanneer hij dat wilde. Maar toch vroeg hij zich nieuwsgierig af of er dingen waren die ze aan hem zou kunnen veranderen.

Emma keek vlug op toen ze zijn stem hoorde, maar haar antwoord liet even op zich wachten. Ze wist niet goed hoe het nu zou werken en bleef hem een paar seconden bedenkelijk aankijken voor ze haar hoofd schudde en glimlachte. 'Nee, jou niet,' antwoordde ze, 'of in ieder geval niet nu.' Ze wachtte opnieuw even voor ze verder ging, in een poging meteen goed te kunnen verwoorden wat ze wilde uitleggen, zonder te veel haperingen of vage woorden. 'Gewoonlijk kan ik iemands lichamelijke status veranderen, ik zou je kunnen laten denken dat je, ik weet niet, een andere kleur haar had, of dat je gewond was, bijvoorbeeld. Maar omdat jij je bewust bent van het feit dat je je in een illusie bevindt en dit niet echt is zou je het nooit geloven, ook al zou het nog zo echt lijken. Uiteindelijk zou je verstand het van je gevoel winnen,' legde ze zo goed als ze kon uit. 'Ik weet niet hoe raar dat voor jou klonk,' voegde ze er verontschuldigend glimlachend aan toe.

Ze bleef Aiden aankijken, met een licht nadenkende blik in haar ogen en hij zweeg, liet haar rustig nadenken over wat het juiste antwoord was op de vraag die hij net gesteld had, waarom zou ze anders zo nadenken? Ze antwoordde dat ze hem nu niet zou kunnen aanpassen. Hij wilde net vragen waarom niet, kwam het omdat het grote deel van haar geest al in beslag werd genomen door deze omgeving, maar ze ging zelf verder. Ze legde uit dat hij besefte dat het een illusie was, waardoor hij het ook meteen zou merken als ze iets zou veranderen aan hem. Maar als ze hem ooit nog eens te pakken zou krijgen zonder dat hij het merkte, wat ze waarschijnlijk zeker zou doen, zou ze kunnen doen met hem wat ze wilde. Daar kwam het op neer. 'Het klonk niet raar,' zei hij, met een lichte glimlach. 'Stel, je zou me zonder dat ik het wist gewond maken. Voel ik die pijn dan?'

Hij antwoordde dat het niet raar was, en ze beantwoordde zijn glimlach, ook al geloofde ze niet helemaal dat het echt niet heel vreemd had geklonken. In haar hoofd klonk het logisch, maar in haar hoofd klonk wel meer logisch wat het uiteindelijk helemaal niet bleek te zijn. Ze had de vraag zien aankomen en knikte bijna meteen. 'Ja, dat is... het idee,' in haar stem was de tegenzin duidelijk te horen, aangezien ze er nu niet bepaald blij mee was dat dit door iedereen die haar gave kende werd gezien als het nut hiervan. 'De illusie speelt met je gedachten. Zodra je de wond ziet en denkt dat die echt is begint die pijn te doen.' Ze probeerde een manier te vinden om het beter uit te leggen en dacht aan haar kleine akkefietje met een mes, een week geleden. 'Terwijl ik bezig was met iets snijden sneed ik in mijn hand, maar ik merkte het helemaal niet op. Pas toen iemand me een aantal minuten later erop wees dat ik bloedde voelde ik dat de wond er überhaupt zat, omdat ik er daarvoor gewoon niet op had gelet.'

Ze leek niet trots te zijn over wat ze kon, iemand de illusie van pijn geven. Hij vond het een soort van fantastisch. Ze kon mensen alles wijsmaken wat ze maar wilde, zonder dat ze ooit echt gevaar zouden lopen. Hij wist dat dit gevoelig lag en de vraag of ze hem eens zou willen verwonden zonder dat hij het wist zou meteen negatief beantwoord worden. Ze zou het zelfs niet overwegen. 'Ik snap het,' antwoordde hij enkel, niet wetend wat hij kon zeggen om het voor haar minder erg te laten lijken. Ze glimlachte toen ze vertelde over haar akkefietje met het mes. Aan de hand van dat voorbeeld snapte hij wel wat ze bedoelde. Het deed hem denken aan die keer dat hij tegen de kast was gelopen en ook niet doorhad dat het erger was dan hij gedacht had. 'Wie is er nu ook zo dom om jou een mes in handen te geven,' zei hij plagerig en glimlachte even om zijn eigen hilarische opmerking.

De tweede vraag die ze verwacht had, of ze het eens bij hem wilde doen, bleef uit, en Emma bedacht dat hij waarschijnlijk al had voorzien wat haar antwoord zou zijn. Nee. Natuurlijk niet. Iemand die je kende expres pijn doen? Het ging compleet tegen haar natuur in om daar überhaupt over na te denken, ze moest elke persoon die haar geen freak vond koesteren en Aiden was dan nog een geval helemaal apart. Hij vroeg wie er zo dom was geweest om haar een mes te geven en ze moest even lachen. 'Ik,' antwoordde ze, geamuseerd door haar eigen stommiteiten. Destijds was ze ook vooral verbaasd geweest om haar eigen bloed te zien en had ze zich er helemaal niet mee bezig gehouden dat er misschien iets omheen gedaan moest worden zodat het zou stoppen met bloeden. Nu was er slechts nog een dun, wit lijntje te zien wat waarschijnlijk later ook wel weer zou verdwijnen.

Aiden wilde haar nog steeds vragen of ze het bij hem eens wilde proberen maar hij wist dat het helemaal niet zou helpen en hij had eigenlijk geen zin om in discussie te gaan met Emma voor iets dat ze toch nooit zou doen. Zo was ze niet en zo ging ze nooit worden, daarvoor hield ze te veel van mensen. 'Het zou beter zijn weet je,' zei hij. 'Je zou alle kanten van je gave moeten kennen.' Ze zou wel weten wat hij bedoelde. Hij moest zelf ook lachen toen ze zei dat ze het mes aan zichzelf had gegeven. 'Arme Emma toch,' zei hij, nog steeds met een geamuseerde glimlach. Zijn hand kneep opnieuw even zachtjes in de hare, om te laten weten dat hij haar aan het plagen was. Zijn blik ging opnieuw naar de bomen om hen heen en hoe lang en ver ze ook bleven lopen, hij wist dat het bos oneindig zou zijn.

Hij vroeg het toch, al was het indirect en in de wetenschap van wat haar antwoord zou zijn. 'Misschien,' antwoordde ze, en ze keek hem aan, 'maar misschien wil ik die kant van mijn gave niet leren kennen. Misschien is het weten genoeg - ik hoef het niet ook nog uit te zitten proberen.' Ze wist dat hij het toch had willen proberen, dat hij vond dat ze alles zou moeten weten van haar gave maar het idee dat mensen in haar geval ook nog goede reden zouden kunnen hebben om bang van haar te zijn was nu niet bepaald fijn. 'Arme ik,' antwoordde ze glimlachend, en haar blik gleed even af naar hun handen. Na een korte stilte keek ze Aiden weer aan. 'Van welk seizoen houd je het meest?' Ze had ze natuurlijk nog niet allemaal meegemaakt, maar ze had erover gehoord en wist wat er tijdens elk seizoen hoorde te gebeuren, dus misschien kon ze daar nog wat leuks mee doen. In het bos veranderde vast veel als de seizoenen veranderden.

Aiden wachtte toen ze misschien had gezegd, omdat hij wist dat er argumenten zouden komen die duidelijk zouden maken dat ze er niets mee te maken wilde hebben. 'Toch vind ik dat je alle kanten zou moeten uitproberen,' bracht hij er nog tegenin, maar hij wist dat het niets zou uitmaken en dat haar gedacht vast stond. Het is niet dat hij er super happig op was om met pijnlijke wonden rond te lopen, maar hij had het over voor Emma en uiteindelijk was het toch niet echt. Haar blik ging naar hun handen en niet veel later vroeg ze hem welk seizoen hij het leukste vond. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik vind ze eigenlijk allemaal leuk,' zei hij bedenkelijk. 'Maar als ik echt moet kiezen, wordt het de winter,' zei hij tegen haar. 'Waarom wil je dat weten?' vroeg hij nieuwsgierig.

Natuurlijk vond hij dat, maar het veranderde niet hoe zij erover dacht, en zo te horen had hij dat ook wel door. 'Weet ik,' antwoordde ze slechts, voor ze inging op het andere onderwerp wat ze zo onderhand hadden aangesneden. Ze wist dat ze het zichzelf niet echt makkelijk maakte door iets te moeten maken wat ze nog nooit echt had gezien of had gevoeld, maar misschien kon hij haar helpen. Ze antwoordde niet op zijn vraag en keek in plaats daarvan een beetje bedenkelijk om zich heen. 'Oké, ik heb dus alleen foto's gezien en verhalen gehoord,' zei ze langzaam, terwijl ze zich de beelden zo precies mogelijk probeerde voor de geest te halen. Het geluid van de blaadjes onder hun voeten maakte plaats voor het knisperen van sneeuw en van de bomen verdwenen de blaadjes die er nog aanhingen en die maakten nu plaats voor witte hoopjes. 'Beschrijf sneeuw eens voor me, alsjeblieft,' zei ze, terwijl ze keek hoe het wit langzaam de grond opvulde tot er geen groen meer over was.

Aiden glimlachte naar haar, wetend dat ze weer haar koppige zelf was. Ze zou het waarschijnlijk ook niet beseffen dat ze beter alle kanten kon kennen, een deel van zichzelf ontwikkelen, ook al zou ze het niet gebruiken. Ze antwoordde niet toen hij vroeg en hij bleef haar aankijken, beseffend dat haar gedachten weer ver weg waren. Hij boog naar haar toe. 'Emma, je bent weer weg,' zei hij zachtjes in haar oor, maar werd vrijwel meteen onderbroken door iets wat op een verklaring of verontschuldiging leek voor wat ze nu zou doen. De blaadjes verdwenen en onder zijn voeten hoorde hij het lichte gekraak als hij door de sneeuw stapte. De hoopjes waren mooi, maar hij wachtte op een stukje wit dat er nog prachtig en leeg uitzag. 'Het bedekken van de grond is al gelukt, maar je zou het zo moeten doen dat je er geen ribbels of bergjes meer in ziet. Dat je zou verlangen om erin te lopen,' vertelde hij. 'En als het echt sneeuwt zoals jij misschien wil laten gebeuren moet je zorgen dat het langzaam naar beneden dwarrelt, kleine vlokjes die net pluisjes zijn.' Hij wist niet of ze er iets aan zou hebben of niet, anders zou hij het wel merken.

Hij dacht even dat ze niet aan het opletten was en ze glimlachte lichtjes toen hij zag waar ze mee bezig was. Enkele momenten later begon hij te vertellen hoe ze het beter kon maken, door de sneeuw uit te vlakken zodat het geen hoopjes waren maar witte vlakken. Dat je zou verlangen om erin te lopen... Ze richtte zich tot de lucht en probeerde zich voor te stellen hoe het zou moeten zijn om koude pluisjes uit de hemel te zien vallen. 'En de sneeuw, hoe voelt het?' vroeg ze. 'Is het zacht of eigenlijk juist niet?' Ze vond het lastig om te moeten bedenken dat alle kleine vlokjes die ondertussen naar beneden vielen op de grond een geheel vormden. Hoe zou dat dan werken? Want nu het eenmaal op de grond lag zag je niet meer dat het ooit allemaal losse vlokjes waren geweest. Ze keek weer op naar Aiden en kon het net laten even te lachen toen ze zag hoe de vlokjes ook in zijn haar belandden en op zijn kleding, al wist ze dat zij er net zo uit moest zien.

Aiden glimlachte naar haar toen ze de aanpassingen zo maakte dat het net echt leek. De sneeuw werd vlakker en hij liep met Emma door de sneeuw, die nu leek alsof het nog nooit bewandeld was. Hij keek opzij toen Emma vroeg hoe de sneeuw aanvoelde. 'Zachtjes, breekbaar en ijskoud,' zei hij tegen haar, opnieuw met een vrolijke glimlach. Hij was nooit zeker wat zijn favoriete seizoen was, maar telkens als het begon te sneeuwen was hij er van overtuigd dat het de winter was. Ze moest lachen om iets dat er anders was aan hem en hij keek haar lichtelijk nieuwsgierig aan. Hij besefte dat het de sneeuw moest zijn waar ze om lachte en hij glimlachte zelf ook, terwijl hij keek hoe de vlokjes bleven plakken in haar haar, op haar schouders en armen. Hij verlangde er een beetje naar dat dit moment echt was, geen illusie of verbeelding. Dat hij Emma gewoon heel dicht bij zich kon hebben om van haar warmte te genieten terwijl ze samen naar de ijskoude sneeuw keken.

Zachtjes, breekbaar en ijskoud... Ze staarde een tijdje naar de sneeuw die om hen heen lag, en ze vroeg zich af of ze het echt goed genoeg, geloofwaardig genoeg kon maken als ze het nog nooit zelf gevoeld had. Het koude was niet zo lastig om voor te zorgen, maar hoe ging je iets zacht en breekbaar laten voelen. 'Volgens mij is het niet geweldig,' verontschuldigde ze zich, 'maar ik zal het nog eens doen als ik echt in de sneeuw heb gelopen en het heb gevoeld. Hoe lang duurt het nog voordat de winter begint?' vervolgde ze nieuwsgierig. Ze wist dat de seizoenen elkaar afwisselden steeds, maar ze wist niet de precieze data en ze wist ook niet of dat dan betekende dat het vanaf de eerste dag van de winter zou blijven sneeuwen tot de laatste dag van de winter. Het leek haar wel leuk, de sneeuwvlokken die naar beneden dwarrelden en de grond overal bedekte. Het was vast minder mooi als iedereen er doorheen had gelopen, maar toch.

Aiden zag haar heel geconcentreerd kijken naar de sneeuw, waarschijnlijk onderzoekend hoe ze het nog beter kon doen. 'Emma, ik vind het fantastisch,' zei hij vrijwel meteen toen ze zich verontschuldigde voor wat ze gemaakt had. Hij moest eerlijk toegeven dat het niet helemaal hetzelfde was dan hij gewend was, maar voor haar eerste keer was het goed gemaakt. 'Het is realistisch genoeg om me te laten verlangen naar de echte winter,' zei hij en keek haar om te lachen een beetje beschuldigend aan. Ze vroeg wanneer de winter begon en hij glimlachte even. 'Het is nu zomer, dus over dit en een maand begint de herfst en dan begint de winter officieel in december, maar het is al veel vroeger koud,' legde hij uit. Hij zweeg even en keek Emma met een lichte glimlach aan. 'Het is een geweldig seizoen,' voegde hij er nog aan toe.

Ze wist dat het niet allemaal klopte, maar ze vond het lief van hem dat hij haar aanmoedigde ondanks de fouten die ze maakte. Hij vertelde dat het nog wel een aantal maanden zou duren voor de winter begon en ze vond het jammer dat ze zo lang zou moeten wachten, want na al dit geprobeer in haar illusies was ze eigenlijk ook wel erg nieuwsgierig naar hoe het echt zou zijn om door de sneeuw te lopen. 'Dat geloof ik zo,' antwoordde ze toen hij zei dat het een geweldig seizoen was, met een glimlachje op haar gezicht. 'Maar in het echt is het veel kouder dan dit, toch?' vroeg ze, al was het meer een opmerking terwijl ze de temperatuur liet dalen. 'Nog kouder of is het zo goed?' Hun dunne jassen waren nu niet bepaald tegen de kou opgewassen, maar hoewel ze het gewoonlijk nogal snel koud had, merkte ze dat het nu erg meeviel, al besefte ze dat dat hoogstwaarschijnlijk niet kwam omdat ze opeens immuun was geworden voor de kou.

Aiden glimlachte toen Emma zei dat ze het geloofde dat het een geweldig seizoen was. Hij wist dat ze van die dingen niet helemaal zeker was en dat hij haar aan het beïnvloeden was met zijn eigen voorkeuren, maar de winter was gewoon het beste en Emma zou dat misschien ook wel vinden nadat ze elk seizoen had meegemaakt. Ze vroeg of het in het echt kouder was dan dit en hij knikte, al was het overbodig want hij voelde de temperatuur opeens sterk dalen. Het was koud ja, maar in de winter en zeker met de sneeuw was het nog kouder. 'Soms kan het zo koud worden in de winter dat je je eigen adem kan zien,' zei hij met een lichte glimlach tegen haar. Hij had het al ijskoud maar als ze een winter ging namaken, moest ze het maar goed doen. Normaal was hij iemand die goed tegen de koude kon maar hij had de verkeerde kledij aan voor het moment, met zijn dunne vest zou hij niet echt warm blijven in de winter.

Emma keek hem verbaasd aan toen hij zei dat je soms je eigen adem kon zien als het heel koud was. 'Hoe bedoel je?' vroeg ze. Ze kon zich niet voorstellen hoe je je eigen adem kon zien, het leek zo'n raar idee. Dat was vast weer iets wat je gewoon accepteerde en heel normaal vond als je het zag vanaf je kindertijd. Pas een paar momenten later besefte ze dat hoewel zij het nu niet koud had omdat zij de illusie gecreëerd was, hij het wel gewoon zo voelde als het hoorde en dat zijn dunne vest hem niet tegen de koele lucht zou beschermen. 'Sorry, je moet het ontzettend koud hebben,' verontschuldigde ze zich en ze wreef met haar duim even over de rug van zijn hand. 'Heb je liever iets warmers?' Het bleef haar toch van tijd tot tijd ontglippen dat hij dit alles wel als echt voelde, dat hij het wel echt koud had, dat hij haar aanrakingen wel echt voelde.

Aiden glimlachte toen ze vroeg naar het zien van de adem als het te koud werd. 'Heb je ooit al mensen zien roken?' vroeg hij en keek haar even aan. 'Het valt daarmee te vergelijken. Je ziet ook de rook die ze uitademen? Zo zie je je adem in de winter. Omdat het warme lucht is die zich vermengt met de ijskoude lucht,' legde hij uit. Hij schudde zijn hoofd toen ze zich verontschuldigde en vroeg of ze het moest veranderen. 'Dan is het geen winter,' zei hij tegen haar. Hij keek opzij naar Emma, ze liep hier gewoon alsof het normaal was alsof ze de sneeuw niet voelde die in haar haar zat, of de koude om hen heen. Nu moest hij vast overkomen als één of andere loser, omdat zij amper reageerde op de koude. Het was goed dat zijn handen altijd warm aanvoelden, dan merkte ze niet hoe koud het eigenlijk echt was.

Emma knikte toen hij vroeg of ze ooit al mensen had zien roken. Ze had het maar een vreemde bedoeling gevonden en ze had geen flauw idee waarom iemand dat zou willen, maar ze wist nu in ieder geval wel wat hij bedoelde als hij zei dat je de adem kon zien. 'Alsof er een soort wolkjes uit je mond komen?' vroeg ze, in een poging het zo goed mogelijk te begrijpen omdat ze zo min mogelijk fouten wilde maken. Ze zou waarschijnlijk alsnog iets anders maken dan wat het werkelijk was. Hij zei dat hij niet wilde dat ze het zou veranderen omdat het dan niet echt winter zou zijn. 'Maar in de winter zou je toch wel wat warmers aanhebben?' vroeg ze, al had ze daar eigenlijk geen antwoord voor nodig. Ze kon zien dat hij niet wilde zeggen dat hij het eigenlijk best koud had en als ze hem niet al even kende had ze hem vast geloofd. 'Gewoonlijk ben ik degene die het koud heeft,' glimlachte ze.

Aiden knikte toen ze vroeg of het leek op wolkjes die uit je mond kwamen. Hij vond het altijd leuk om dat soort vergelijkingen van haar te horen. Het waren kleine bedenkingen die kinderen zo vaak maakten als ze iets zagen dat leek op iets in hun fantasie. Emma deed dat op haar manier ook en hij wilde dat hij zo creatief kon zijn. Een paar seconden later kreeg hij zijn wolkjes elke keer als hij uitademde. 'Vroeger toen ik jonger was, ging ik met mijn broer altijd doen alsof we aan het roken waren als het zo koud was,' zei hij en dacht met een lichte glimlach terug aan de herinnering. Zijn vader kreeg altijd het gevoel alsof ze hem aan het uitlachen waren, waardoor hij eiste dat ze stopten met dat belachelijke spelletje. 'Dat wel,' antwoordde hij toen ze zei dat hij normaal wel warmere kledij zou dragen. 'Weet ik, maar nu heb jij de touwtjes in handen,' antwoordde hij.

Emma glimlachte toen hij haar het verhaal van zijn broertje en hem vertelde - ze vond het leuk om over zoiets te horen omdat ze zich dan toch iets kan voorstellen bij hoe haar kindertijd misschien geweest zou kunnen zijn als dit allemaal niet was gebeurd. 'Ik begrijp alleen niet wat er zo bijzonder is aan het roken. Waarom doen mensen dat?' Ze wist niet hoe stom die vraag was, aangezien kinderen het blijkbaar al wisten, maar dit was dan toch een van die dingen waar ze op een gegeven moment wel achter zou moeten komen, en dan was het fijner dat ze het aan Aiden kon vragen dan dat iemand anders het zou moeten vertellen. Ze blies zachtjes in de lucht en keek hoe de wittige wolkjes langzaam uiteenvielen. 'Heb je het erg koud?' vroeg ze zacht, nog steeds een beetje verontschuldigend. 'Wil je een jas?' Ze had inderdaad de touwtjes in handen dus als hij zou willen zou ze best voor een jas kunnen zorgen.

Het viel Aiden meteen op dat ze altijd zo reageerde als hij dingen vertelde van vroeger. Waarschijnlijk vond ze het leuk om te horen, omdat dat een tijd was van haar leven die ze gemist had. 'Geen idee,' antwoordde hij. 'Het werkt verslavend. Zodra je het een paar keer geprobeerd hebt kan je niet meer zonder die dingen,' vervolgde hij. 'Maar het is erg ongezond, dus ik wil jou dat niet zien proberen.' Hij glimlachte toen hij merkte dat hij nu ook witte wolkjes aan het uitademen was. 'Een beetje,' zei hij tegen haar en glimlachte toen ze zich zo verontschuldigde. 'Het maakt niet uit Emma, ik ga er niet dood van,' zei hij en drukte zijn lippen even in haar haar. Hij vond het altijd zo erg dat ze zich zo schuldig voelde over van die kleine dingen waar ze eigenlijk niet kon aan doen. 'Hoe zou jij aan een jas geraken?' vroeg hij nieuwsgierig.

Hij vertelde over roken en hoe slecht het eigenlijk was om te doen en ze vroeg zich af waarom al die mensen in de stad het dan toch deden, of ze niet wisten dat het zo slecht was en waarom ze het toch deden als ze het wel wisten, want in haar ogen sloeg dat helemaal nergens op. Het hele idee was gewoon vreemd. 'Ik was niet van plan ze te gaan proberen, maar bedankt voor de tip,' antwoordde Emma geamuseerd toen hij zei dat hij haar niet met zo'n ding zou willen zien. Ze glimlachte toen hij een zachte kus in haar haren drukte en ze sloeg haar arm om zijn middel om hem op die manier wat dichter bij zich te hebben. 'Dat je er niet dood aan gaat betekent niet dat ik er niet net zo goed iets aan kan doen,' zei ze, terwijl ze hem aankeek. 'Het is namelijk ontzettend makkelijk om een jas voor je te krijgen nu, dus als je er een wilt moet je het zeggen want ik wil niet dat het onprettig is om hier rond te lopen.'

Het viel Aiden op dat ze nogal bedenkelijk keek toen hij zei dat het niet gezond was en hij wist dat hij nog uitleg zou moeten geven. 'Er zitten bepaalde stoffen in die je kalmeren zodra je het rookt, het helpt bij stress en die dingen. Diezelfde stoffen die je kalmeren doen je ook verlangen naar meer en zodra je het een paar keer hebt geprobeerd kan je al niet meer zonder,' legde hij uit. Hij glimlachte toen ze hem koeltjes maar met een geamuseerde glimlach bedankte voor de tip. 'Graag gedaan.' Ze sloeg haar arm om hem heen en voor het eerst sinds ze hier waren voelde hij iets tegenstrijdigs nu hij nagedacht had over haar woorden. Het was of voelde niet realistisch voor haar, dus de dingen die ze nu deed, zoals haar arm om hem heen slaan waren misschien zelfs niet gemeend. Hij besloot het niet te laten merken, omdat ze er zo gelukkig uit zag, of deed alsof natuurlijk. 'Hm,' begon hij aarzelend, 'als het echt zo gemakkelijk is zou ik het misschien wel kunnen gebruiken.'

Emma knikte langzaam toen hij uitlegde wat ze daarvoor niet had begrepen. Nu kon ze er in ieder geval een beetje inkomen, maar nog steeds vond ze het een beetje vreemd, maar misschien was dat omdat ze nog niet genoeg van het dagelijks leven had meegemaakt om het echt te begrijpen. Ze glimlachte toen hij zei dat als het echt niet moeilijk was dat hij dan wel een jas zou kunnen gebruiken, omdat ze dat wel had verwacht. 'Het is echt makkelijk,' antwoordde ze instemmend, 'het is geen moeite.' Ze liet hem los en pakte de jas die nu aan een van de takken van de boom waar ze langs liepen hing. 'Hier,' zei ze terwijl ze hem de jas aanreikte en met haar losse hand even door haar haar streek, om de sneeuwvlokjes daaruit te strijken, al wist ze dat dat zo toch niet meer uit zou maken. 'Beter?' Ze keek hem even aan, zich afvragend of er nog iets waar ze niet aan gedacht had en waar hij misschien last van kon hebben.