Het bos.

Hij had haar waarschijnlijk ingespannen blik vast gezien en vroeg haar of ze zenuwachtig was. 'Een beetje,' bekende ze glimlachend. Het zou de eerste keer zijn dat ze inging tegen de mensen die er tot dan toe voornamelijk voor hadden gezorgd dat ze deze weken hadden overleefd. Ze voelde zich al bijna schuldig voor ze iets had gedaan, voor ze wist of ze er kwaad om zouden worden. Ze stopten voor het huis en Emma richtte zich tot Aiden, ontmoette zijn blik toen hij zich naar haar toedraaide. 'Ik wacht hier straks op je, dat komt wel goed,' stelde ze hem gerust, en ze zocht nog even naar zijn hand, gewoon omdat die haar misschien het laatste duwtje in de rug zou geven, dat dat er misschien voor voor zou zorgen dat ze niet zo nerveus werd. Heel even de warmte van zijn huid. Ze haalde een keer diep adem en probeerde zichzelf te dwingen gewoon uit te stappen, maar dat was zo veel makkelijker gedacht dan gedaan.

Met een glimlachje gaf ze toe dat ze zenuwachtig was. Het was niet echt geruststellend voor zijn eigen zenuwen, maar hij besloot het niet te laten merken om haar niet extra op te jagen zodat ze niet nog zenuwachtiger zou zijn als ze toestemming zou vragen. Hij glimlachte ook even naar haar. 'Ik hoop maar dat je op me zult staan wachten,' zei hij toen ze hem probeerde gerust te stellen door te zeggen dat ze hier straks op hem zou staan wachten. Haar hand zocht naar de zijne en hij glimlachte automatisch toen hij haar hand weer voelde in de zijne. Het leek alsof ze dat toch nodig had voor ze uit zou stappen en hij verder zou rijden om thuis alle spullen op te halen die ze nodig zouden hebben. Gelukkig stond het allemaal een beetje bij elkaar in de schuur, anders zou hij waarschijnlijk de helft vergeten. En Lucas was ook niet bepaald het type dat overal aan dacht.

Ze kon zien dat hij ook zenuwachtig was en wist daardoor dat hij het ook aan haar zou hebben gemerkt, zelfs als ze het niet eerlijk had gezegd. 'Ik zie je zo,' zei ze en ze gaf een zacht kneepje in zijn hand voor ze die losliet en zich met een glimlachje van hem afdraaide om vervolgens het portier aan haar kant open te doen en uit te stappen. Ze keek nog even achterom, glimlachte kort voor ze tegen de deur duwde en die opende. Binnen was het een stuk koeler dan buiten, waar de zon scheen. De hoge plafonds en stenen vloeren zorgden ervoor dat het bijna altijd koel was in het huis. En dan zat ze nu nog met de kwestie dat ze niet eens wist of er eigenlijk wel iemand thuis was, maar dat bedacht ze zich pas nu. Ze wist dat een aantal van de andere slachtoffers er zou zijn, maar de begeleiders? Die waren overdag ook nog wel eens weg, wie had ze dan immers nodig, en dat kwam nou ontzettend slecht uit op het moment.

Ik ga even een slechte skipreactie schrijven, mijn excuses.
-
Hij glimlachte door het zachte, lieflijke kneepje in zijn hand en de woorden dat ze hem zo weer zou zien. Ze wiepr hem nog een klein glimlachje toe voor ze uitstapte en vertrok. Hij bleef haar nakijken en wachtte tot ze volledig binnen was voor hij zelf naar huis reed om alles op te halen. Hij had niet zo lang werk met alles bij elkaar pakken en het in de auto te leggen, omdat alles gelukkig nog bij elkaar lag en er nog was. Hij kon niet wachten om terug te vertrekken naar Emma maar hij wist dat hij nog moest praten met zijn moeder en het overtuigen dat Emma hem niets zou aandoen was blijkbaar iets waar hij niet aan gedacht had. Maar hij wist dat dat een vooroordeel was en dat het wel zou veranderen als hij Emma eens zou meenemen naar huis zodat ze haar echt eens kon ontmoeten. Uiteindelijk was het dan toch geregeld en vertrok hij terug. Hij parkeerde zich voor de deur, zette de muziek luid en wachtte tot Emma weer buitenkwam.

No problem, ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan c;
-
Toen Emma weer naar buiten stapte gaf ze zichzelf even een seconde om rustig adem te halen. Dat was niet het fijnste gesprek geweest wat ze ooit had gehad - ze wist niet zeker of ze het wel een gesprek kon noemen. Ze was dan ook ontzettend opgelucht toen ze Aiden al zag staan en wist dat ze niet langer zou hoeven wachten en ook niet het risico zou lopen meteen alweer een van de andere slachtoffers of een van de begeleiders tegen het lijf te lopen. Het hengsel van de kleine zwarte rugzak waarin haar extra trui, extra paar sokken en een flesje water zaten trok ze wat verder over haar schouder en ze glimlachte terwijl ze naar Aiden toeliep. 'Hé,' zei ze, iets luider dan gewoonlijk om over de muziek heen te komen. 'Was alles oké, met je ouders en zo?' Ze deed de gordel om terwijl ze de rugzak bij haar voeten zette.

Hij zag de deur opengaan en tot zijn opluchting was het Emma die buiten kwam met een rugzak om haar schouders en een opgeluchte blik in haar ogen toen ze hem zag zitten in de auto. Ze liep naar hem toe en begroette hem luid, om over de muziek te komen. 'Oh, sorry,' zei hij met een glimlach en draaide het stiller, zodat het slechts achtergrond muziek was. Ze zette haar rugzakje bij haar voeten en deed de gordel om. Ze vroeg of het oké was gegaan met zijn ouders en hij wist niet goed of hij moest zeggen dat hij even nodig had gehad om zijn moeder ervan te overtuigen dat Emma hem geen kwaad zou doen. Het was raar om iemand te overtuigen dat iemand die kleiner, zwakker en jonger was hem niets zou aandoen. Nee, dan zou ze waarschijnlijk nooit eens durven langskomen. Hij glimlachte. 'Ja, alles was in orde.' Lucas had het wel een leuk idee gevonden, hij had Emma dan ook al beter gezien op het feest.

Hij zette de muziek zachter en verontschuldigde zich dat die zo hard had gestaan. Het antwoord op haar vraag liet even op zich wachten en ze vroeg zich af of dat was omdat hij moest bedenken wat hij ging antwoorden, want dat zou betekenen dat het niet goed was gegaan en dat hij niet wilde dat ze daarover wist. Ze kon het hem niet helemaal kwalijk nemen aangezien zij van plan was hetzelfde te doen als hij vroeg hoe het bij haar was gegaan. 'Oké, mooi,' antwoordde ze dus slechts, met een knikje en een glimlachje op haar gezicht. Ze kon niet wachten om weg te rijden en zich voor de rest van de dag geen zorgen meer te hoeven maken over de dingen die in de stad allemaal gebeurde. Ze kon niet wachten om samen met Aiden te zijn voor de rest van de dag, voor de hele avond en dat ze morgen wakker zou worden naast hem in een tent - de eerste keer dat ze in een tent zou slapen! - en niet onder kriebelige deken in een slaapzaal met nog vele anderen.

Ze leek even te twijfelen of ze hem wel moest geloven toen hij zei dat het goed gegaan was. Het korte antwoord en de glimlach bevestigden dat enkel. Het was goed dat ze niet verder vroeg, want hij zou het niet vertellen. Hij wilde haar niet onnodig nog zenuwachtiger maken tegenover zijn familie. Al waren zijn zenuwen wel toegenomen sinds daarnet. Normaal had ze nooit zo'n vooroordelen tegenover mensen die ze nog niet ontmoet had en hij wist dat ze dat pas uitte als ze zich echt zorgen maakte. Het maakte hem nog zenuwachtiger want als hij Emma ooit eens mee naar huis zou nemen dat zijn vader niet het enige probleem zou kunnen zijn. Hij wilde niet dat Emma constant angstige of onderzoekende blikken toegeworpen zou krijgen omdat een paar kranten zeiden dat ze gevaarlijk was. 'En bij jou?' vroeg hij en keek haar aan. Hij had wel gezien hoe ze even tijd nodig had gehad om te kalmeren zodra de deur was open gegaan.

Ze kon zien dat hij opgelucht was dat ze niet door had gevraagd, wat het gevoel dat hij niet de waarheid sprak eigenlijk alleen maar meer bevestigde, maar ze zei er opnieuw niets over. 'Goed, of, zo goed als ik kon verwachten,' antwoordde ze, 'ik heb ze uitgelegd dat ik je al even kende en ik heb verteld dat we gingen kamperen in het bos, en ze zeiden dat als ik morgen terug zou zijn, het goed was.' Het was niet helemaal gelogen, probeerde ze zichzelf haar schuldgevoel af te praten, ze hadden inderdaad gezegd dat ze terug moest komen, maar ze haalde de woorden gewoon een beetje... uit hun context, zo zeiden ze dat. En het had gewoon geen zin hem onnodige zorgen aan te jagen, want het was iets waar zij mee moest leren omgaan en hij hoefde zich daar niet in te mengen. Hij had blijkbaar al genoeg aan zijn hoofd bij hem thuis, want daar was het dus ook niet al te gemakkelijk gegaan.

Ze begon te vertellen over haar gesprek met de begeleiders in het huis maar hij kreeg al snel het gevoel dat ze een deel achterwege had gelaten. Waarschijnlijk had ze net zoals hij niet de behoefte om het te vertellen en als hij het niet zou vertellen, moest hij ook niet doorvragen naar dat van haar. 'Oh, dat is jammer,' zei hij en glimlachte licht naar haar. 'Ik was net van plan om een hele week met je te kamperen,' voegde hij er met een brede grijns aan toe. Er viel een stilte en hij kon aan de blik in haar ogen zien dat ze ergens mee aan het worstelen was en hij nam aan dat het gesprek toch niet zo goed verlopen was dan ze gezegd had. 'Hey,' zei hij tegen haar. 'Trek het je niet aan Emma, je mag mee zolang je morgen maar terug bent. Ik beloof je heelhuids af te leveren, denk er niet te veel aan,' zei hij, in de hoop dat ze zich niet de hele avond ongemakkelijk, of schuldig zou voelen.

Ze glimlachte toen hij zei dat het jammer was omdat hij haar eigenlijk een hele week had willen meenemen om te kamperen, ervan uitgaande dat het een grapje was. Ze besefte dat ze het eigenlijk helemaal niet zo erg zou vinden om een week met hem weg te gaan. Maar ze antwoordde niet, hield zich stil, glimlachte slechts. Ze merkte dat de stilte te lang duurde, dat hij door zou hebben dat er nog steeds een knoop in haar maag lag, ze wilde iets zeggen, maar het was al te laat en hij sprak haar toe, wat zachter, wat rustiger. 'Dat weet ik toch,' antwoordde ze toen hij zei dat hij haar heelhuids zou afleveren. Ze had het zich de hele tijd zitten vertellen, maar om het uit zijn mond te horen was toch anders, alsof het nu meer waar was omdat hij het zij en zij het zichzelf niet aan het aanpraten was. 'Dankje,' zei ze, hem weer aankijkend.

Ze bleef stilletjes en hij was ergens opgelucht dat hij er iets van gezegd had, omdat ze er blijkbaar toch erg mee in haar hoofd zat. Ze antwoordde zachtjes da ze het wel wist dat hij haar niets zou aandoen. Ze bedankte hem ergens voor maar nog steeds was hij nog niet helemaal overtuigd dat ze er verder niet mee bezig zou zijn. 'Weet je,' begon hij en keek opzij naar haar. 'Ik was vroeger net zo.' Hij zweeg even voor hij verder sprak, om nieuwsgierigheid op te wekken. 'Je kan niet altijd voor iedereen goed doen, soms is het beter om eens aan jezelf te denken.' Net zoals hij enkel aan zichzelf had gedacht toen hij Emma voor zichzelf opgeëist had. Nu besefte hij dat het misschien toch niet zo erg was. Ze leerde nog steeds nieuwe dingen bij en hij stond niets in de weg. Integendeel, dankzij hem maakte ze eindelijk werk van die gave.

Ze wilde het eigenlijk over iets anders te hebben om ervoor te zorgen dat hij zich geen extra zorgen om haar zou hoeven maken, want dat was echt niet nodig - of dat hield ze zichzelf in ieder geval voor, ze wist niet zeker of het waar was of dat ze zichzelf alleen maar aan het voorliegen was. Maar hij begon weer te praten, al pakte hij het dit keer iets anders aan en ze keek op, een beetje verbaasd maar vooral erg nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had over zijn verleden. Ze vond het leuk hem door zulke verhalen wat beter te leren kennen. 'Maar ik kan het in ieder geval proberen,' mompelde ze, de koppigheid kwam toch weer naar boven al wist ze dat hij haar "argumenten" vast gemakkelijk onderuit kon halen als hij dat wilde. Ze was even stil. 'Waardoor ben je veranderd?' vroeg ze vervolgens, stilletjes, aarzelend, niet helemaal zeker of het beleefd was, nee, of hij zich goed genoeg voelde om het haar te vertellen.

Ze antwoordde koppig dat ze wel kon proberen om voor iedereen goed te doen maar ze wist waarschijnlijk wel dat dat een onmogelijke taak was. Hij besloot er verder niet op in te gaan, het was een nutteloze discussie en hij wilde dat ze zich beter voelde, niet dat ze hier zaten te discussiëren over dingen waarvan hij zeker was dat Emma hem wel ergens innhaar achterhoofd gelijk gaf en als ze er wel van overtuigd was, zou ze het snel genoeg merken. Ze vroeg wat de reden was dat hij veranderd was en het antwoord liet even op zich wachten, hij wist niet zeker wat de juiste reden was. Alliet het antwoord minder lang op zich wachten dan hij gedacht had. 'Door mijn vader denk ik,' zei hij simpelweg, hopend dat ze er verder niet over zou doorvragen. Voor de zekerheid bracht hij toch een ander onderwerp ten sprake. 'We zijn er bijna,' zei hij toen hij het bos in de verte zag opdoemen.

Ze wist heus wel dat ze koppig was en dat hij waarschijnlijk gelijk had, maar bepaalde dingen hadden zich zo onderhand al zo goed in haar hoofd gevestigd dat het stom of moeilijk leek zich daar vanaf te moeten keren. Er viel een korte stilte terwijl hij het antwoord op haar vraag bedacht en ze begreep dat dat best lastig moest zijn om zomaar te moeten bedenken. Ze antwoordde niet toen hij uiteindelijk zei dat het waarschijnlijk door zijn vader kwam. Ze dacht wel te begrijpen wat hij bedoelde - in de ogen van zijn vader kon hij weinig tot niets goed doen, dus wat had het voor zin te blijven proberen aan zijn verwachtingen te voldoen? - maar wist niet goed hoe ze zou moeten antwoorden. Ze had immers zelf geen vader of moeder die hoge eisen aan haar stelden. Aiden wilde het er liever niet over hebben en hij veranderde het onderwerp vlug naar iets wat ze ook maar met beide handen aangreep. 'Mooi zo,' glimlachte ze, ook even haar blik voor zich uit richtend om te zien of ze het bos al kon zien verschijnen.

Zijn antwoord was blijkbaar raak geweest, want Emma wist niet wat ze moest antwoorden. Hij wist het aan de stilte die net iets te lang duurde. Normaal ging ze veel sneller in op deze dingen, dwong hem bijna om verder te spreken. Gelukkig was dat deze keer niet het geval. Hij had niet veel zin om het over zo'n dingen te hebben als ze samen zouden gaan kamperen. Hij wilde een gezellige avond hebben met Emma, niet praten over alle dingen waar ze zich zorgen over zouden moeten maken. Hij keek even opzij naar haar. 'Je bent toch niet bang van het donker? Of van insecten?' vroeg hij met een klein glimlachje. Lucas trok altijd muggen aan, want als hij alleen ging had hij er bijna geen enkele last van. Ze lachten vaak genoeg dat dat kwam omdat zijn bloed waarschijnlijk lekkerder rook dan dat van Aiden.

Ze kon aan hem zien dat hij opgelucht was dat ze niet verder had gevraagd over zijn vader en ze wist dat ze de goede keuze had gemaakt door dat niet te doen. 'Nee, voor geen van beide,' antwoordde ze opgewekt, blij dat dat in ieder geval geen probleem zou worden. Ze begreep niet goed welk probleem mensen hadden met insecten, en als het 's avonds donker werd vond ze dat nooit zo erg. Een aantal andere slachtoffers sliepen het liefst met een lichtje aan, dan leken ze zich veiliger te voelen, maar Emma had dat niet helemaal begrepen. Als je je ogen dicht deed was het toch sowieso donker, dus wat had het voor zin om het licht aan te houden de hele nacht? Daarbij wist ze dat alles minder eng was als Aiden bij haar was en dat het feit dat er geen andere mensen bij waren het allemaal eigenlijk alleen maar beter maakte. Des te dichter ze bij het bos kwamen, des te beter Emma zich voelde en hoe minder ze dacht aan het gesprek wat ze daarkstraks met hun begeleiders had gehad.

Aiden glimlachte toen ze zei dat ze voor geen van beide bang was en opnieuw was het voor hem een soort van bevestiging was dat Emma harder was dan hij dacht. Hij had haar nog niet angstig gezien, of toch niet vaak. Buiten het verlegen kantje waar hij zo gek op was had ze niets dat haar een bang, naïef meisje maakte. Hij reed de laatste bocht om en glimlachte toen ze vlakbij waren. De drie parkeerplaatsen langs de rand van de weg waren leeg en hij nam aan dat de kant van het bos waar zij zaten verlaten zou zijn. Niet dat er anders veel mensen waren, die gingen meer naar de linkerkant van het bos, waar paadjes waren en aan de grote "ingang" verschillende gezellige restaurants en café's waren. Hij ging liever langs deze weg, met in het midden van het bos een gezellige tearoom waar dankzij hem en Lucas ontbijt op het menu stond.

Emma glimlachte toen de auto langzamer ging rijden en uiteinderlijk stopte op een van de parkeerplekken aan de rand van het bos. Ze kon om eerlijk te zijn nauwelijks wachten om weer tussen de bomen te lopen en stapte dan ook snel uit toen ze eenmaal stil stonden waarna ze haar rugzak op haar rug hees. 'Kan ik iets van de kampeerspullen helpen dragen?' vroeg ze terwijl ze naar de achterkant van de auto liep en Aiden aankeek. Ze wist niet precies - of eigenlijk had ze gewoon geen flauw idee - hoeveel spullen ze nodig zouden hebben om de tent op te zetten en hoeveel andere spullen er nog mee moesten worden gebracht om alles goed te laten gaan, maar ze wist wel dat ze zoveel mogelijk wilde helpen. Pas nu leek het echt tot haar door te dringen wat ze ging doen - en met wie! - en dat dat eigenlijk best wel een prestatie was. Het was immers ook nog niet zo lang geleden geweest dat ze voor het eerst buiten was.

Aiden keek opzij naar Emma die al uitgestapt was, ook al stond de auto nog niet uit en hij glimlachte even, iemand was enthousiast. Hij zette de auto uit, stak de sleutels in zijn zak en liep net zoals Emma naar de achterkant van de auto. Ze vroeg of ze iets kon helpen dragen en hij schudde zijn hoofd. 'Nee, is niet nodig,' zei hij met een glimlach. Hij had het nog goed kunnen opbergen. De tent was een zakje apart en al de rest had hij kunnen opbergen in een gigantische rugzak die ze bijna altijd gebruikten voor te kamperen. Hij opende de koffer en nam eerst de rugzak, sloeg deze om zijn schouders en nam vervolgens de zak met de tent in. Hij keek haar met een glimlach aan. 'Ik zal jou straks de instructiemap laten voorlezen en dan zet ik alles in elkaar,' zei hij plagerig, aangezien ze niet kon lezen. Achteraf bedacht hij zich dat het misschien kwetsend kon overkomen, al hoopte hij dat zij het niet zo zag.

Hij antwoordde al snel dat het niet nodig was dat ze zou helpen dragen, al haalde hij vervolgens een enorme rugzak tevoorschijn én nog een ander zakje. 'Zeker weten?' vroeg ze toch nog, al wist ze al wat het antwoord zou zijn. Hij merkte op dat zij straks wel zou mogen voorlezen wat ze moesten doen en ze zuchtte hoofdschuddend, maar glimlachte om te laten merken dat ze het niet hard opvatte, wetend dat hij de opmerking zo niet bedoeld had. 'Dat lijkt me geen al te best idee,' zei ze, 'en volgens mij weet je trouwens wel uit je hoofd hoe je die tent moet opzetten.' Als hij al zo vaak met Lucas had gekampeerd herinnerde hij vast nog wel hoe hij die tent in elkaar moest zetten. En dan zou hij het haar maar gewoon moeten uitleggen - oefenig baart kunst, dat was wat de begeleiders hen hadden voorgehouden, en tot nu toe bleek dat nog waar te zijn ook, zowel met simpele dingen als lopen als met haar gave, die ze dankzij Aidens aansporingen ook al meer onder controle had.

Hij knikte toen ze vroeg of hij zeker was dat hij geen hulp nodig had bij het dragen van de spullen. Hij deed de koffer weer dicht en keek opzij naar Emma toen ze antwoordde op zijn hilarische opmerking. De glimlach gaf aan dat ze er geen problemen mee had, maar het zuchtje gaf wel aan dat het haar een beetje frustreerde. 'Dat is waar,' zei hij. 'Ik weet inderdaad hoe het moet, maar misschien vergeet ik dat straks plots als ik die mooie blauwe ogen van je zie,' zei hij. 'En dan hebben we een probleem,' voegde hij eraan toe, nog steeds met een lichte glimlach om zijn lippen. Hij keek nog een laatste keer naar de rugzak en het zakje met een tent, om toch zeker te zijn dat hij niets vergeten was. 'Oké, klaar om te gaan?' vroeg hij toen de auto dicht was en hij alles had. 'Niets vergeten?'

Ze begreep niet waarom ze elke keer weer het bloed naar haar wangen kon voelen stijgen als hij haar complimenteerde en ze wendde haar blik glimlachend even van hem af, zoals ze gewoonlijk deed als hij zoiets aardigs zei. Hij had zo onderhand vast en zeker door waardoor ze dat deed. ‘Dat zou inderdaad niet zo handig zijn,’ bekende ze toen ze na enkele seconden weer opkeek, ‘dus dat moeten we dan maar voorkomen.’ Hij checkte even of hij echt alles had en dat was blijkbaar het geval want nu vroeg hij haar of zíj al haar spullen had. Al die spullen bestonden alleen maar uit de dingen die ze in haar rugzak mee had genomen en zelfs áls ze wat vergeten was zouden ze daar niet voor teruggaan. ‘Ja, helemaal klaar,’ antwoordde ze terwijl ze begon te lopen, haar hoofd schuddend toen hij vroeg of ze iets vergeten was.

Aiden glimlachte toen ze haar blik verlegen afwendde en haar wangen een rozige kleur kregen. Ze beaamde dat het inderdaad niet zo handig zou zijn en het beter zou zijn als ze dat zouden kunnen voorkomen. 'Ik vind het niet erg hoor,' zei hij met een lichte glimlach en keek nog even opzij naar haar. Hij wachtte tot ze zei dat ze volledig klaar was voor ze echt konden vertrekken naar het bos, want de bedoeling was dat ze daar zouden blijven tot morgenvroeg. 'Super,' zei hij enthousiast en begon langzaam naar de rand van het bos te lopen, in de hoop dat ze hem zou volgen. Opnieuw was hij blij in het bos terug te zijn, weer de frisse lucht om zich heen te hebben in plaats van de stank van uitlaatgassen, vuil en alle andere dingen in Amon.

'Mooi zo,' antwoordde ze tevreden, terwijl ze naast hem ging lopen op het weggetje dat naar het bos leidde, 'want ik was niet van plan niet meer naar je te kijken de komende tijd.' Daar vond ze dat veel te leuk voor en ze wist zeker dat ze zich nooit aan zo'n belofte zou kunnen houden omdat haar blik automatisch af en toe naar Aiden gleed. Het duurde niet lang voor ze weer tussen de bomen liepen en Emma haar ogen opnieuw uitkeek. Met een constant glimlachje op haar gezicht liep ze met Aiden mee, aangezien ze nog steeds geen idee had waar ze heen moest, alle bomen bleven in haar ogen hetzelfde, al wist ze dat er wel wat verschil moest zitten als hij wel precies wist waar ze heen moesten op weer op zijn kampeerplek te komen. 'Wat voor dingen herken je dat je weet waar we heen moeten?' vroeg ze na een korte stilte, in de eerste instantie om die stilte te verbreken maar ook omdat het misschien handig was als ze zelf ook op die dingen kon gaan letten in plaats van blindelings achter Aiden aan te blijven lopen.

Aiden glimlachte toen ze snel naast hem kwam lopen op het weggetje dat hen het bos inleidde. 'Oh, dat zou ik zelfs niet willen,' zei hij toen ze zei dat ze niet van plan was hem niet meer aan te kijken de komende tijd. Zijn blik bleef hangen op Emma, die haar ogen uitkeek met een glimlachje op haar gezicht. Het was zo mooi om te zien en hij kon moeilijk zijn blik afwenden. Ze vroeg na een korte stilte aan wat voor dingen hij zich kon oriënteren en hij keek van Emma weer om zich heen. 'Goede vraag, aan de manier hoe bepaalde bomen eruitzien,' zei hij. 'Zie je die boom daar?' vroeg hij en wees naar een boom die net tussen twee andere bomen stond. 'Die heeft net een gezicht van een vrouw,' zei hij met een glimlach. Dat is één van de dingen waar hij zich aan kon oriënteren, zoeken naar de boom met het vrouwengezicht.

Emma’s glimlach werd iets breder toen ze hem hoorde zeggen dat hij dat liever ook niet had en haar blik schoot even naar de zijne voor ze zijn vinger volgde, die naar een boom iets verderop wees. Ze zag het niet meteen, het vrouwengezicht waarvan hij beweerde dat het er was en fronste lichtjes terwijl ze naar de ruwe bast van de boom staarde. Maar even later glimlachte ze tevreden en keek ze weer naar Aiden. ‘Ik zie het,’ zei ze, en na een korte stilte vervolgde ze, ‘dus je herkent dingen aan de vorm van bijvoorbeeld de bomen, omdat je die al zo vaak hebt gezien...’ Het was meer een constatering dan een echte vraag en ze keek weer om zich heen, kijkend of ze nog meer vreemde of bijzondere bomen kon vinden die ze zelf zou kunnen gebruiken als herkenningspunten, maar zonder Aiden die het van tevoren aanwees was het toch lastiger om haar eigen fantasie te gebruiken om wat in de donkere groeven in de boomstammen te zien.

Aiden glimlachte toen ze fronsend naar de boom keek en ze tevreden glimlachte toen ze het gezicht herkende in de boom. Het was één van de weinige dingen die hem meteen waren opgevallen toen hij hier de eerste keren kwam. 'Ja, aan zo'n dingen weet ik waar ik moet zijn. En ik weet gewoon ook al jaren waar exact ik moet zijn, dus ik kan mijn weg blindelings vinden denk ik,' zei hij tegen haar. Ze leek een beetje te zoeken naar nog herkenningspunten en hij zag dat het voor haar blijkbaar moeilijker was dan voor hem om dingen te herkennen. 'Kijk, die boom daar is de enige die een opvallende lichtere kleur heeft dan de anderen,' zei hij tegen Emma en wees de boom aan. Hij zag ondertussen de omgevallen boom al liggen van hier, dus zo ver was het al niet meer.

Hij bevestigde haar vermoeden door te zeggen dat hij hier gewoon al zo vaak was gekomen dat hij de weg uit zijn hoofd kende en de herkenningspunten dus niet eens meer echt nodig had. Ze vielen hem nu gewoon nog op elke keer als hij ze zag - of, dat vermoedde ze in ieder geval. Ze zou natuurlijk nooit helemaal zeker weten wat er in Aiden's hoofd omging. Na een korte stilte wees hij op weer een andere boom, waarvan de kleur opviel zodra je er echt naar keek, die was namelijk een stuk lichter dan de kleuren van de boomstammen eromheen. 'O ja,' antwoordde ze een beetje stilletjes, maar ook blij dat ze in ieder geval twee dingen had waar ze haar aandacht op kon richten, mocht dat ooit nodig zijn. De tweede keer naar de kampeerplek lopen leek om de een of andere reden sneller te gaan en ze zag niet ver van hen vandaan de omgevallen boomstam waar ze daarstraks nog op hadden gezeten al liggen. 'We zijn er,' zei ze opgewekt, waarna ze Aiden even glimlachend aankeek.

Aiden merkte dat ze ergens wel opgelucht was dat ze de dingen zag die hij aanwees, maar zelf niets kon herkennen dat haar zou oriënteren. 'Maak je geen zorgen Emma, ik neem je zeker vaker hier nog mee naartoe en als je goed rond kijkt ga je zelf ook dingen herkennen en weet je binnenkort de weg hier beter dan ik,' zei hij en drukte zijn lippen kort in haar haar aangezien hij zijn handen vol had. Ze zei opgewekt dat ze er waren en hij glimlachte zelf ook. 'Ja, dat is goed,' antwoordde hij vrolijk en liep verder met Emma naar de boom. Hij liep naar de rand naast de boom waar ze daarnet hadden opgezeten, met hun voeten in de lucht. Hij gooide de rugzak en de tent naar beneden en keek dan opzij naar Emma. 'Wie gaat er eerst naar beneden springen, jij of ik?' vroeg hij met een glimlach. Langs de andere kant ging het bergop, waardoor ze met gemak beneden zouden kunnen stappen maar hij vond dit leuker, hopelijk dacht zij er ook over.

Ze kreeg een warm, aangenaam gevoel toen hij zei dat hij haar hier zeker vaker mee naartoe zou nemen en dat ze de weg dan snel genoeg zou herkennen. Gewoon al het idee dat ze hier vaker samen zouden komen maakte haar ontzettend vrolijk. Ze liep, nog steeds erg voorzichtig, over de boomstam, zenuwachtig van de doemscenario's die in haar hoofd opkwamen. Hij vroeg of ze wilde dat hij eerst zou gaan of niet en ze keek even naar beneden voor ze antwoordde. 'Ga jij maar eerst, graag,' antwoordde ze, in de hoop dat ze dan in ieder geval kon zien hoe hij het deed om zichzelf daarmee genoeg vertrouwen te geven. Ze deed in ieder geval alvast haar rugzak af en gooide die ook naar beneden, waar hij met een zachte, doffe bons naast Aiden's spullen en de tent terecht kwam. Het lijkt vast veel hoger dan het eigenlijk is, het lijkt vast veel hoger dan het eigenlijk is... Ze bleef het als een soort mantra in haar hoofd opzeggen, alsof dat zou helpen.