Het bos.

Emma stond tegen de muur van het huis te wachten, een plek waar ze nog net in de schaduw stond, beschermd tegen de felle zon. Ze had gehoord dat je uit moest kijken dat je niet verbrandde - daarvoor had ze gedacht dat dat slechts iets was wat gebeurde als je iets heets aanraakte, maar blijkbaar kon het ook door de zon gebeuren - en op het strand had veel zon gestaan waar ze zich toen niet tegen had kunnen beschermen. Niet dat dat was waar ze over nadacht terwijl ze op Aiden wachtte. Haar gedachten waren bij de vorige avond en ze vroeg zich af of alles nu weer zo zou zijn als voor dat allemaal was gebeurd, of het de bedoeling was dat het werd genegeerd en dat ze gewoon door moest gaan met haar leven of dat het iets was waar meer aandacht aan besteed moest worden, iets wat langer in stand gehouden kon worden. Ze kon niet ontkennen dat ze heel veel liever de tweede optie had, maar ze wist dat ze geen verwachtingen moest stellen, ze zou maar moeten zien hoe Aiden reageerde zo.

Aiden had zijn auto aan het begin van de straat geparkeerd en hij liep door hetzelfde steegje van gisteren, het steegje dat meteen leidde naar het huis waar Emma hem normaal gezien zou opwachten. Hij wist niet hoe hij moest omgaan met haar, wat hij moest zeggen. Het was hem duidelijk geweest dat ze snel weg wilde gisteren, misschien was het allemaal gewoon te snel voor haar of was ze hem beu geworden, dat kon ook. Hij zat nog steeds met die kus in zijn hoofd, nog steeds was het verlangen naar meer gebleven, hij werd er gek van. Hij zag Emma iets verder staan in de schaduw, nog steeds zag ze er sprookjesachtig mooi uit en het verbaasde hem nog steeds dat ze met hem wilde omgaan. Ondanks dat hij de hele avond had zitten nadenken wat er met haar geweest was dat ze zo snel weg wilde schonk hij haar toch een brede glimlach. 'Hey Emma,' zei hij tegen haar. Hij bekeek haar even. 'En je hebt schoenen aan die tegen een stootje kunnen, goed zo.'

Toen ze hem aan zag komen lopen vanuit een van de kleine steegjes glimlachte ze en liep ze hem tegemoet. 'Hé,' reageerde ze en ze knikte toen hij zei dat ze schoenen aanhad die wel ergens tegen konden. 'Ik wist niet waar je me mee naar toe zou nemen, dus ik dacht dat ik maar beter een beetje voorbereid kon zijn.' Ze keek hem even aan en probeerde uit zijn blik of zijn houding op te maken hoe zij zich moest gedragen in zijn bijzijn. Hij had geglimlacht toen hij haar zag en ze dacht ook wel dat dat een echte, eerlijke glimlach was, maar Aiden was nu eenmaal ontzettend aardig en zou haar niet zomaar laten zitten, dat wist ze. En dan zou hij ook nog eens niet willen laten merken dat er iets mis was, wat het alleen nog maar moeilijker maakte voor haar om uit te vogelen hoe het nu zat. 'Ga je me vertellen waar we heen gaan, of zal ik het maar moeten zien als we er zijn?'

Ze liep hem tegemoet en hij begon samen met haar naar de auto te lopen. Hij moest lachen om haar antwoord. 'Dan nog denk ik niet dat jij iemand bent die van die schoentjes aandoet,' zei hij tegen haar. Het viel hem op dat er geen enkele aanraking kwam, van geen van beiden. Hij wachtte af en hij wist dat zij net hetzelfde deed. Hij schudde zijn hoofd toen ze vroeg of hij haar zou vertellen waar ze heen zouden gaan. 'Natuurlijk vertel ik het niet, wat had je gedacht?' zei hij met een glimlach. 'Je zal het inderdaad zelf mogen zien,' zei hij er nog bij. 'Goed dat het zo'n mooi weer is,' merkte hij op toen hij zag hoe de zon haar haar kleuren gaf die hij niet eerder had gezien, het lichtte bijna op. Hij haalde even afwezig een paar vingers door Emma's haar terwijl ze verder liepen naar de auto. 'Zo,' zei hij toen ze waren aangekomen en opende de deur langs Emma's kant, zodat ze kon instappen.

'Aha, dus je gaat me in spanning houden,' antwoordde Emma glimlachend. Ze had ook niet helemaal verwacht dat hij het haar van tevoren zou vertellen - toen ze naar het strand gingen had hij het haar ook pas in de auto laten weten, en daarbij, ze hield wel van een verassing. Terwijl ze naar zijn auto liepen, daar ging ze in ieder geval vanuit, merkte ze hoe erg ze de neiging zijn hand te pakken tegen moest houden. Het was zo vreemd hoe alles er anders uitzag in het licht van vandaag. Gister, tijdens het feest, in het donker had alles zoveel makkelijker geleken, alsof ze niet helemaal zichzelf was geweest. Mensen hadden nauwelijks naar haar omgekeken en het had zo natuurlijk gevoeld dat ze daar met Aiden was, zijn hand bijna constant vast had. Ze was ook opgelucht om te merkten dat hij haar nog wel wilde aanraken, al streek hij slechts afwezig door haar haar. 'Dankje,' zei ze toen hij de deur voor haar openhield, en ze ging zitten in de auto, die al was opgewarmd door de zon.

Hij knikte toen ze opmerkte dat hij haar in spanning zou houden. 'Het is niet zo spannend, maar ik weet dat je het nog niet gezien hebt,' zei hij met een glimlach tegen haar. Meer zou hij ook niet vertellen, hij vond het fijner haar te verrassen dan op voorhand te zeggen wat ze gingen doen, al was het leuk te zien hoe enthousiast ze was toen ze naar de zee gingen. Ze had niet gereageerd op zijn aanraking, iets wat hij best wel jammer vond. Hij vond het altijd fijn om te zien wat zijn aanrakingen met haar deden, maar nu deed het haar helemaal niets. 'Graag gedaan.' Hij wachtte tot ze neerzat en sloeg de deur dan dicht. Met een paar stappen was hij aan zijn deel van de auto en stapte in. 'Wow, het is hier warm,' merkte hij op. Het kon ook niet anders met de zon die recht op de vooruit zat. Hij deed zijn vest uit en legde deze op de achterbank, het voordeel van een auto, en draaide zijn raam helemaal open. 'Als het te koud is moet je het zeggen,' zei hij, doelend op het raam. Hij startte de auto en reed de straat uit.

'Als ik het nog niet gezien heb maakt dat het sowieso spannend,' antwoordde Emma op haar beurt. Wat hij had gezegd zorgde er in ieder geval niet voor dat ze een beter idee kreeg van waar ze misschien naar toe gingen, want er waren zoveel plekken die ze nog niet gezien had. Hij leek het wel leuk te vinden om haar niet te vertellen wat ze gingen doen, maar er was ook iets anders aan zijn houding, die leek een beetje stijf, maar ze wist niet of ze dat zichzelf slechts inbeeldde of dat het ook echt klopte. Er viel even een stilte en Emma probeerde iets te bedenken om te zeggen, maar in de hitte van de auto en de vele gedachten in haar hoofd leek dat ontzettend moeilijk. 'Heb je je vader nog gesproken thuis?' Hij was al gaan rijden en ze hoopte dat hij zich hier niet onderuit ging werken door te zeggen dat hij op de weg moest letten. Ze knikte slechts toen hij zei dat ze het moest zeggen als ze het te koud vond worden.

Aiden glimlachte toen ze zei dat het sowieso spannend was als ze het nog niet gezien had. 'Hm, dat is ook waar,' beaamde hij. Het was een geweldige plek om naartoe te gaan, hij hield zo van het bos. De rust die het bezat met enkel geluiden van dieren en ritselende bladeren, de zon die in verschillende kleuren door het bladerdek scheen en alles dat een groenige gloed had. De stilte tussen hen was voor het eerst wel ongemakkelijk en hij vroeg zich af waarom. Wat was er gisteren toch gebeurd dat ze beiden zo koeltjes waren. De kus die ze hem gegeven had, gaf hem duidelijkheid dat er iets met haar was dat ze hem ontweek, of niet langer wilde kussen dan die volledige seconde. Ze vroeg of hij nog gesproken had met zijn vader en hij trok zijn wenkbrauw op, geen zin om daar op te antwoorden. Hij zou haar de dingen besparen, zoals dat hij gisteren met kapotte, lege flessen naar hem gegooid had toen hij erachter was gekomen dat hij met Emma omging. 'Hm, ja zoiets,' zei hij. 'Het ging niet goed, maar dat ben ik ondertussen al gewend.' Met deze woorden hoopte hij dat er ook meteen een einde kwam aan dat onderwerp.

Het was niet moeilijk te merken dat dat niet iets was waar hij het graag met haar over had, of niet nu in ieder geval, en hij probeerde zichzelf er ook iets sneller vanaf te doen dan hij over iets anders gedaan had. Ze wilde dit alles niet nog erger maken dan het al was en besloot het onderwerp voor nu maar even te laten rusten, in de hoop dat hij later misschien bereid was haar meer te vertellen. Ze wist niet precies wat het inhield als hun gesprek niet goed ging, maar ze kreeg er geen goed gevoel bij. Misschien wilde hij het haar wel niet vertellen omdat hij dacht dat ze dat niet aan zou kunnen, dat ze dat te naar zou vinden om te horen. Die gedachte stelde haar nu niet bepaald gerust, maar hij moest ook begrijpen dat ze niet zo breekbaar was. Ze keek hem even aan, beet kort op haar lip en keek toen weer voor zich uit. De neiging zich weer te verontschuldigen onderdrukte het verlangen zijn hand te pakken bijna, maar in beide gevallen hield ze zich in.

Aiden merkte achteraf dat zijn woorden groffer waren dan dat hij ze eigenlijk wilde laten overkomen. Emma zweeg, ze zei helemaal niets meer en het schuldgevoel dat hij haar misschien gekwetst liet hem bijna de auto aan kant zetten om haar te omhelzen en deze keer écht te kussen. Zeker toen ze hem aankeek en lichtjes op haar lip beet, alsof zij degene was die iets verkeerd had gedaan. Hij haalde zijn hand van het stuur en legde deze voorzichtig op haar knie, opnieuw was hij degene die zich niet kon inhouden, die het zo niet kon laten zitten. 'Sorry Emma, ik bedoelde het niet zo grof,' mompelde hij en klopte zachtjes op haar knie. Hij was nu degene die even moest nadenken, hoe hij dit moest zeggen. 'Ik ben het niet gewend om daar met iemand over te praten, omdat ik het verzwijg voor iedereen,' probeerde hij uit te leggen. Hij wilde ook niet dat zij zo'n dingen hoorde, hij wilde dat ze blij was en niet in zat over hem.

Opnieuw ging er een enorme vlaag van opluchting door haar heen toen ze merkte dat Aiden er genoeg van had dat ze zo stijfjes naast elkaar zaten en zijn hand op haar knie legde, al was het een beetje aarzelend, alsof hij niet zeker wist of hij dat wel mocht. 'Het was niet zo grof,' antwoordde ze zachtjes, met een klein glimlachje en haar hand reikte naar voren om die van hem vast te pakken. Hij vertelde dat hij het eigenlijk nooit tegen iemand zei en gaf hem een zacht kneepje in zijn hand. 'Ik begrijp het. Ik wil gewoon niet dat je het gevoel hebt dat je er niet met me over kan praten als je dat wilt, dat ik dat niet trek of zo.' Het voelde iets beter nu ze hem weer aanraakte, iets minder ongemakkelijk, alsof er die hele tijd een muur tussen hen had ingestaan die af was gebroken toen Aiden besliste dat hij niet wilde dat het zo verder ging.

Ze sprak zachtjes tegen dat het niet grof was, dat ze het begreep dat hij zo reageerde. Dat laatste was alles behalve waar, ze had geen familie om zich zorgen om te maken, die situatie was eigenlijk nog erger. Haar hand ging naar de zijne en pakte deze vastberaden vast, met af en toe een zacht en geruststellend kneepje. Hij hield ervan als ze dat deed, hem op haar manier gerust stellen. Normaal lukte het nooit dat iemand hem op zijn gemak probeerde te stellen, omdat hij deze tactieken doorzag en zich eraan ging ergeren, maar omdat Emma anders was, geen idee hoe ze met zo'n dingen moest omgaan was haar manier van geruststellen helemaal anders en het was blijkbaar de enige manier die leek te helpen. 'Omdat ik bang ben dat je je er schuldig over voelt.' Hij zweeg even, niet wetend hoe hij het volgende moest verwoorden. 'Ik ben bang dat je me niet meer gaat willen zien, omdat je dit niet wilt voor mij.' Hij wist heel goed dat ze tot zo'n dingen in staat zou zijn.

Hij leek het niet erg te vinden dat ze zijn hand had vastgepakt, wat haar deed denken dat ze dingen toch misschien verkeerd had gedacht eerder. Haar antwoord liet echter even op zich wachten, omdat ze niet goed wist hoe ze moest antwoorden. Hij kende haar goed genoeg en zij kende zichzelf zo onderhand ook goed genoeg om te weten dat dat iets was wat wel eens door haar hoofd was geschoten en dat ze zichzelf er best van zou kunnen overtuigen dat het beter was als hij niet meer met haar omging. Ze wist dat het geen zin had om te liegen en te zeggen dat dat echt niet zou gebeuren. Haar blik ontmoette die van hem. 'Maar ik ben niet van plan zomaar van gedachten te veranderen, ik kan heus wel wat hebben. En ik vind het niet helemaal eerlijk dat jij je wel zorgen mag maken over mij maar ik me geen zorgen mag maken over jou,' mompelde ze erachteraan, al was dat meer bedoeld als grapje.

Aiden moest even wachten tot ze zou antwoorden en ondertussen verstrengelde hij zijn vingers zachtjes met de hare. Nu hij haar hand vasthield vroeg hij zich af of hij kon vragen waarom ze gisteren opeens zo afstandelijk was, waarom ze ze niet snel genoeg kon binnen zijn, weg bij hem. Zijn blik bleef gericht op de weg voor hen, ook al keek hij af en toe opzij naar Emma om te zien hoe ze reageerde op zijn woorden, of ze het begreep en er niet verkeerd op zou reageren. Hij wilde haar niet blijven kwetsen. 'Ik weet het niet Emma,' zei hij zachtjes. 'Ik denk dat je veel zou doen voor iemand anders,' mompelde hij er nog achteraan. 'Jij moet je trouwens al genoeg zorgen maken om jezelf, je moet je ook geen zorgen maken om iemand anders. Jij bent net wakker, je moet genieten en geen zorgen hebben,' zei hij. Hij wist dat het gemeen was om dat als argument tegen haar te gebruiken, maar het was zo. Hij wilde dat ze zich zo goed mogelijk voelde, ze had al genoeg moeten missen.

Zijn blik bleef haar in de gaten houden terwijl hij praatte, waarschijnlijk omdat hij wilde zien hoe ze reageerde op zijn woorden. 'Datzelfde geldt voor jou, en jij hebt je moeder en broertje er ook nog bij,' antwoordde ze toen hij zei dat zich al genoeg zorgen om zichzelf moest maken. Hij ging verder, probeerde haar te overtuigen door te zeggen dat ze zich niet zoveel zorgen zou moeten maken nadat ze net pas wakker was geworden, dat ze moest genieten nu, maar daar liet ze zich niet door misleiden. 'Het normale leven is ook niet alleen genieten en je geen zorgen maken, toch?' Ze keek een tijdje naar hun handen, een klein maar constant glimlachje op haar gezicht. Ze hield van de manier waarop zijn vingers zachtjes, teder over haar huid streken. Het was slechts zo'n kleine aanraking en toch leek het zoveel met haar te doen, kippenvel in haar nek en haar hart klopte sneller dan eigenlijk zou moeten.

Aiden haalde zijn schouders op toen ze zei dat hij zijn broertje en moeder er ook nog bij had om zich zorgen over te maken. 'Ik ben het gewend, jij niet,' ging hij ertegenin. Ze was op geen enkele manier te overtuigen van zijn woorden, haar blik stond vastberaden en hij wist dat ze niet van mening zou veranderen. Hij wist dat ze gelijk had toen ze zei dat het normale leven ook niet zo was. 'Dan nog,' begon hij. 'Jij moet er ook geen last van hebben,' vervolgde hij. Het was al erg genoeg dat hij er last van had, mee zat dat hij dit nog zou moeten blijven doorstaan omdat hij Emma zou blijven zien. En hij wist dat hij haar zou blijven zien, wat zijn vader ook zou doen. 'Maak je nu maar geen zorgen,' zei hij tegen haar. 'Ik ben al blij dat je me zo vasthoud,' zei hij, doelend op haar hand die de zijne stevig vast hield.

Het argument dat hij het gewend was vond Emma het eigenlijk alleen maar erger maken. Dat hij er al zo lang mee te maken had dat het deel was gaan uitmaken van zijn gebruikelijke routine. 'Ik zou er geen last van moeten hebben? En jij dan? Elke seconde dat je met mij bent wordt je nagestaard.' antwoordde ze. Alsof zij hem iets had gedaan waardoor hij gedwongen werd bij haar te blijven. Terwijl hij helemaal niets fout had gedaan - daar moest hij toch ook last van hebben. Dat de mensen die hij al zo lang kende hem opeens anders behandelden als hij met haar was. Opnieuw zei hij dat ze zich geen zorgen moest maken, al had dat geen enkel effect op de rond wervelende gedachten in haar hoofd. Wat echter wel effect had waren de woorden die hij daarna zei. Haar blik gleed opnieuw even opzij, zodat ze naar hem kon kijken, en toen ze weer voor zich keek was haar glimlach iets breder geworden.

Aiden hoorde dat ze haar geduld leek te verliezen, alsof het voor hem veel erger was dan voor haar. Hij zuchtte bij haar woorden. 'Denk je dat dat erg voor mij is?' vroeg hij en keek haar veelbetekenend aan. 'Voor mij mag iedereen mij met jou zien. Ik zou het zelfs leuk vinden om te zien dat je met mij wil omgaan.' Hij zweeg even. 'En zodra ik niet meer in jouw buurt ben gaan ze me niet raar meer bekijken, jij word constant zo aangekeken, dus ga niet zeggen dat dat erg is voor mij.' Zijn duim streelde opnieuw zachtjes troostend en geruststellend over haar hand. 'En dan nog Emma, ik vind dit niet echt iets waarover we moeten praten. Er zijn gezelligere dingen.' Dingen zoals de eerstvolgende kus zou plaatsvinden bijvoorbeeld. Hij had gekozen voor het bos dat net buiten de stad Amon lag. In de stad zelf waren er ook bossen, maar deze waren niet hetzelfde, omdat de geluiden van de stad nog steeds te horen waren.

'Dat is iets waar ik aan gewend ben geraakt zo onderhand,' wierp Emma tegen, maar ze besefte dat hij gelijk had toen hij zei dat er leukere dingen waren om het over te hebben en ze liet het onderwerp voor nu even zitten. 'Je hebt gelijk,' antwoordde ze, 'ik kan je beter gaan smeken me te vertellen waar we heen gaan. Daarbij heb ik misschien een iets grotere kans van slagen.' Ze wist niet hoe vastberaden Aiden was om het van haar verborgen te houden tot ze er ook echt waren, maar er was in dit geval in ieder geval een mogelijkheid dat hij het haar zou vertellen. Ze keek even uit het raampje om te zien of ze iets herkende, maar ze reden anders dan toen ze naar het strand waren gegaan en dit gebied was haar helemaal onbekend. Het enige wat ze wist was dat ze bijna de stad uit waren, en dat wist ze alleen omdat er hier veel minder mensen waren en omdat minder verkeer was.

Meteen zei ze dat het iets was waar ze onderhand wel aan gewend was en hij zuchtte even. 'En dat zou juist niet mogen Emma,' zei hij zacht. 'Mensen horen niet op die manier naar je te kijken. Je moet het gewend zijn om genegeerd te worden, of een afwezige glimlach te krijgen als je iemand even te lang in de ogen kijkt. Niet dat ze je zo bekijken.' Hij glimlachte toen ze zei dat ze beter kon smeken zodat hij zou vertellen waar ze heen gingen. 'Ik denk niet dat ik het zal zeggen, al zou ik je wel heel graag eens zien smeken.' Hij wist dat dat eerste gelogen was, zodra ze hem maar een beetje triest zou aankijken zou hij meteen breken. Gelukkig wist ze niet hoe het hele pruillipje-zodat-ik-alles-krijg-wat-ik-wil gezicht werkte. Hij zag haar nieuwsgierig naar buiten kijken en hij keek haar met een geamuseerde blik aan. 'Waar denk je dat ik je naartoe breng?'

'Jouw vader hoort jou ook niet zo te behandelen,' bracht Emma er toch nog even koppig tegenin, al wist ze dat ze net had gezegd dat ze dat niet zou doen. Ze vond niet dat hij haar mocht verdedigen en zij hem niet, al probeerde hij het nog zo hard. Al snel stapte hij echter weer terug naar een ander, minder gevaarlijk onderwerp. Hij zei, niet helemaal overtuigend, dat hij haar niet zou vertellen waar ze heen gingen. Maar hij vond blijkbaar het wel leuk om haar een beetje te laten raden. 'Ik weet het niet, dat is nou juist het probleem,' zei ze, lichtjes gefrustreerd door haar onwetendheid. Ze keek hem even aan en probeerde de plekken waar hij haar misschien mee naartoe kon nemen in haar hoofd op te noemen, maar er leek helemaal niets in haar op te komen. 'Is het groot, waar we naartoe gaan? En ligt het ver buiten de stad?'

Toch bleef ze proberen en Aiden moest glimlachen om de vastberadenheid die ze bezat. Het was iets dat ook echt bij haar paste, bij de felle blik die ze steeds had. Hij kon horen dat ze gefrustreerd was toen hij vroeg of ze een idee had waarheen hij haar zou brengen en zijn hand kneep zachtjes in de hare. 'Straks ga ik het nog zeggen uit medelijden,' lachte hij. Ze vroeg of het groot was en of het ver buiten de stad lag. 'Ja, het is groot,' begon hij, nog steeds met een geamuseerde blik. 'En ja het ligt redelijk ver van de stad. Omdat ik het gezelliger vind dan het exemplaar dat zich in de stad bevindt.' Hij wist dat zijn woorden haar alleen maar meer zouden verwarren, maar hij vond het ergens wel grappig om haar zo te zien, hij moest toegeven dat het ook iets heel schattigs had.

Hij leek zich ontzettend te amuseren en hoewel ze daar aan de ene kant alleen maar gefrustreerder van raakte, vond ze het aan de andere kant fijn om te zien hoe ze allebei weer een beetje los kwamen na een niet erg gemakkelijke start. 'Maar...' Ze begreep er helemaal niets meer van. Grote dingen die zowel in als buiten de stad te vinden waren? Er ging geen lampje branden in haar hoofd, maar misschien kwam dat ook omdat ze zich even liet afleiden door de blik in zijn ogen. Er viel een korte stilte 'Ik heb nog nagedacht, over het hele gave-uitproberen, en ik wil het wel proberen, maar je moet me iets beloven,' zei ze, en de toon die haar stem had maakte, hoopte ze, duidelijk dat ze even heel serieus was en dat hij haar ook serieus moest nemen. Dit was niet iets waar ze licht mee omging, en dat wist hij zo onderhand ook.

De stemming leek weer zoals de dagen ervoor, luchtig zoals ze het gewend waren. Het enige wat eruit kwam was een simpele maar, omdat ze geen enkel idee had wat hij bedoelde. Ze begon over iets anders en hij keek haar lichtjes verbaasd aan. 'Wil je het echt proberen?' vroeg hij verrast. Hij had niet gedacht dat ze hier ooit mee zou toestemmen omdat hij wist dat ze hem geen pijn wilde doen. Misschien nu wel omdat hij niet wilde vertellen waar ze heen gingen. Hij bleef haar nieuwsgierig aankijken toen ze vroeg of hij haar wat wilde beloven. 'Wat?' vroeg hij, zonder te zeggen of hij zou toestemmen of niet. Wie weet wat ze zou eisen. Opnieuw voelde hij een zenuwachtig gevoel, nerveus naar wat hij zou moeten beloven. Hij wist dat hij veel zou over hebben voor haar, dus waarschijnlijk zou zijn zwakke zelf wel toestemmen.

Emma knikte langzaam toen hij om indirect om bevestiging vroeg. 'De seconde dat je je op een of andere manier bedreigd voelt door wat er gebeurt of als je wilt dat het stopt moet je dat zeggen. Het maakt niet uit wat er gebeurt, hoe klein het ook is,' zei ze, 'want de enige manier waarop ik dit rustig kan doen is als ik me niet constant schuldig voel tegenover jou en ik vertrouw erop dat je doet wat je belooft.' Ze keek naar hem, al wist ze dat ze hij eigenlijk moest opletten waar hij reed, ze wilde echt dat hij begreep dat dit geen grapje was. Maar hij leek haar serieus te nemen en ze wist eigenlijk ook wel dat hij geen grapjes zou maken over dingen die zij zo belangrijk vond. Er zat nog steeds een beetje een onrustig gevoel in haar maag - wat als hij alsnog zou liegen en het haar zou beloven omdat hij wist dat ze het anders niet zou doen? - maar ze probeerde dat zoveel mogelijk weg te duwen.

Aiden zuchtte even en keek opzij naar haar. 'Je beseft toch dat het op die manier niet lukt? jij moet jezelf voor de volle 100% kunnen geven en niet elke keer stoppen zodra ik me bedreigd voel,' zei hij tegen haar. 'Maar oké,' loog hij. 'Als dat is wat je wilt dan beloof ik het,' ging hij verder om zijn waterdichte leugen af te sluiten. 'En je hoeft je niet constant schuldig te voelen,' zei hij tegen haar en kneep opnieuw even geruststellend in haar hand. Hij voelde de zenuwen al, benieuwd voor wat ze hem zou laten zien nu ze had ingestemd om alles te oefenen zonder hem te sparen zoals ze altijd deed. Het was niet dat hij bang was, want uiteindelijk was het toch hetzelfde dan een droom of nachtmerrie. Iets wat op het moment zelf angstaanjagend was maar erna zou hij erom kunnen lachen.

'Het lukt ook niet als ik me constant zorgen maak,' antwoordde Emma zo rustig mogelijk. Maar hij stemde ermee in, sneller en makkelijker dan ze gedacht had. Aan de blik in zijn ogen kon ze niet zien of hij de waarheid sprak of niet, of misschien was ze daar gewoon niet goed genoeg in, en dat deed haar even twijfelen. Maar ze vertrouwde Aiden, ze vertrouwde erop dat hij hierover niet zou liegen, ook al wilde hij graag helpen. 'Oké,' antwoordde ze en ze glimlachte even, 'dankje.' Hij gaf een klein kneepje in haar hand, om haar gerust te stellen, vermoedde ze, en ze was een beetje verbaasd toen ze opmerkte dat het inderdaad werkte. Ze vond het natuurlijk spannend om op zo'n manier met haar gave om te gaan, iets wat je kon trainen, waar je op kon oefenen. Voordat Aiden het had voorgesteld had ze haar gave niet gezien waar ze beter in kon worden.

Aiden knikte begrijpelijk toen ze zei dat het niet zou lukken als ze zich zorgen maakte. 'De vorige keer is het ook gelukt,' zei hij. Terugdenkend aan de vrouw en het kind dat hij had moeten beschermen tegen iemand met een wapen. 'Maar toen was je boos, of geïrriteerd omdat ik maar bleef aandringen, je pushte dat je het niet kon. Denk je dat dat er ook invloed op heeft?' vroeg hij nieuwsgierig, anders was het duidelijk dat hij diezelfde tactiek nog eens zou moeten toepassen. Ze keek hem met een indringende blik aan, alsof ze controleerde of hij wel helemaal de waarheid sprak. Opnieuw voelde hij zich een beetje schuldig, wetend dat hij gelogen had tegen haar. Iets dat hij niet echt leuk vond. Zijn blik ging even naar hun handen, iets wat hem toch liet glimlachen. Ze bedankte hem omdat hij zich wilde opofferen om daarin mee te gaan en hij knikte. 'Graag gedaan, zeker voor jou,' antwoordde hij met een glimlach.

'Ik denk dat het daardoor kwam, ja. Je frustreerde me en ik probeerde een punt te maken, maar volgens mij is dat niet helemaal gelukt,' antwoordde ze terwijl ze hem een veelbetekenende blik toewierp. Hij leek slechts een seconde echt geschrokken te zijn geweest van wat ze hem toen had laten zien. Zij had wat ze had gedaan waarschijnlijk erger gevonden dan hij, omdat ze daarvoor zo resoluut geweigerd had hem ook maar iets te doen wat eventueel vervelend zou kunnen zijn, en zodra ze een beetje van streek raakte had ze dat principe zo overboord gegooid. Of, daar had het in haar ogen op geleken. Wat hij daarna zei zorgde ervoor dat het kleine beetje twijfel dat nog in haar achterhoofd verstopt zat ook verdween.