Het bos.

'Daar hoor je ook niet aan te denken, jij had heel andere dingen om je druk over te maken,' antwoordde Emma, geamuseerd glimlachend, 'ik vind het niet zo erg.' Dat was niet echt waar - ze wilde hem gewoon kunnen vasthouden en kippenvel krijgen telkens als ze zijn huid voelde en zenuwachtig worden van hoe dichtbij hij bij haar kwam en ze wilde in de war gebracht worden want dat betekende dat hij er was - maar ze wilde niet dat hij zich daar slecht over zou voelen want dat was niet nodig en ze wist dat hij het wel erg zou vinden. Hij gaf haar nu weer een beetje ruimte, al liet hij haar niet helemaal los en ze ontspande een beetje en liet haar hoofd tegen zijn schouder rusten. Zij voelde het dan misschien niet goed, maar hij wel, als ze alles nog onder controle had. Na even trok ze zich een beetje terug, zodat ze hem weer normaal aan kon kijken, en er verscheen een glimlachje op haar gezicht toen ze zijn blik ving.

Aiden glimlachte even. 'Jawel, ik hoor me altijd druk te maken om jou,' zei hij. Ze vervolgde zacht dat ze het niet erg vond maar hij kon bijna horen aan haar stem dat het een leugen was. 'Alsbik een gave had, zou ik je ook altijd meenemen. Tenzij het een pijnlijke was natuurlijk.' Hij wist niet of dat haar een beetje kon opbeuren, maar hij hoopte van wel. Haar hoofd legde ze zacht tegen zijn schouder en hij vroeg zichaf of ze dat irritant vond, omdat het gevoel niet helemaal hetzelfde was. Ze stonden nog een tijdje zo en ook hij liet zijn armen om haar heen liggen. Niet veel later trok ze haar hoofd terug en keek ze hem aan met een lichte glimlach om haar lippen. Een andere glimlach dan hij gewoon was bij zo'n aanrakingen, maar het was goed genoeg.

'Nee, dat hoor je niet,' herinnerde Emma hem, met een quasi-strenge ondertoon in haar stem, 'als ik me geen zorgen mocht maken over jou, mocht jij je geen zorgen maken over mij, weet je nog?' Eigenlijk wilde ze hem vertellen dat ze hen hier graag uit wilde halen zodat ze hem echt kon vasthouden, het ook echt kon voelen, maar in plaats van iets te zeggen hield ze haar mond. Haar glimlach verbreedde eventjes toen hij zei dat als hij degene met de gave was geweest, hij haar altijd mee zou nemen. 'Dat weet ik nog niet zo zeker, hoor,' antwoordde ze, en ze wendde haar blik van hem af, 'ik denk dat het er heel erg vanaf zou hangen wat het zou zijn, zelfs als het niet per se iets pijnlijks was.' Maar ze vond het lief van hem om te zeggen, wetend dat hij dat deed in een poging haar wat op te beuren, en haar ogen gingen weer terug naar zijn gezicht, bleven een seconde te lang op zijn lippen rusten voor ze hem weer recht aankeek.

Aiden hoorde de toon in haar stem waarbij hij wist dat het menens was. 'Oh ja,' zei hij geamuseerd. 'Ik was het even vergeten. Jij maakt je toch ook geen zorgen om mij hoop ik?' vervolgde hij, met dezelfde geamuseerde glimlach om zijn lippen. Ze moest glimlachen om zijn woorden dat hij haar altijd zou meenemen moest hij een gave hebben, wat toch aangaf dat het een beetje geholpen heeft om haar op te beuren. Ze bekeek de serieuze kant ervan, zich bedenkend dat het er heel erg vanaf zou hangen wat hij dan juist zo hebben. Die vraag had hij zichzelf ook al een paar keer gesteld, het zou iets cools zijn natuurlijk, want alle gaves leken hem geweldig. Ze keek weer op naar zijn gezicht, maar niet naar zijn ogen. 'Wat is er?' vroeg hij zachtjes toen hij iets zag in haar ogen wat hij niet kon thuisbrengen.

'Ik doe mijn best,' antwoordde ze, met dezelfde, geamuseerde glimlach om haar lippen. Dat was niet waar, maar ze geloofde ook voor geen seconde dat door wat ze gezegd hadden Aiden echt gestopt was met zich zorgen maken over haar, dat bleek maar weer uit wat hij zich net had laten ontglippen, toen hij er niet oplette. Maar, nu was zij het geweest die niet oplette en dat hij natuurlijk meteen opgemerkt. Vlug schudde ze haar hoofd en glimlachte ze naar hem. 'Niets,' was haar antwoord. Ze vond het wel een beetje grappig nu ze eraan terugdacht hoe bang Aiden was geweest een verkeerde keuze te maken hier, in haar droomwereld, dat zij dingen juist een stuk makkelijker en minder eng vond omdat ze wist dat het niet echt was. Natuurlijk zou hij zich de dingen herinneren die ze zei en deed, maar het voelde toch anders voor haar, het voelde als een droom waarin ze niet, of in ieder geval minder bang hoefde te zijn voor de gevolgen, met als grote minpunt dat het inderdaad niet de echte wereld was en dat het niet-echte eraan voor Emma zowel negatieve als positieve kanten had, die ze allebei maar al te best opmerkte.

Aiden glimlachte toen ze zei dat ze haar best deed om zich zo min mogelijk zorgen te maken om hem. De geamuseerde glimlach die ze had zorgde ervoor dat nu zijn ogen even afdwaalden naar haar lippen, verlangend om haar te kussen. Ze schudde natuurlijk meteen haar hoofd toen hij vroeg of er wat was, maar dat antwoord had hij wel verwacht. Het viel stil en de gedachten van Aiden dwaalden af, ook al bleef hij vooral denken aan Emma. Het voelde echt fijn om haar zo in zijn armen te houden, ook al was het niet echt. Haar geur, ademhaling die hij kon voelen en de warmte die ze af gaf was realistisch genoeg voor hem. Zonder dat hij het besefte waren zijn vingers afwezig door haar haar aan het strelen. 'Het bos is echt realistisch nagemaakt trouwens,' merkte hij op.

Ze zag zijn blik ook even afdwalen en haar glimlach werd even wat breder. Opgelucht voelde ze zich toen hij niet verder vroeg, aangezien het vast raar was om te zeggen hoe graag ze hem eigenlijk opnieuw wilde kussen. Ze voelde zijn vingers door haar haar strelen en knikte slechts voorzichtig toen hij zei dat het bos goed nagemaakt was. 'Het was best lastig, ik moest bedenken hoe het licht het meest realistisch zou overkomen door de bomen en op de bladeren hier, en ik moet me steeds blijven bedenken dat het natuurlijk niet de hele tijd stil is hier en dat er af en toe wind is en dat de zon van plek verandert en dat als ik niet op dat soort kleine dingen let, je daar misschien meer op ging focussen. Maar ik mocht ook niet teveel op het bos letten want dan zou ik mijn duplicaties verwaarlozen en zou jij er veel te snel achter komen wie de echte ik was.'

Aiden knikte bij haar uitleg. Hij kon begrijpen dat het niet gemakkelijk moest zijn om aan zoveel verschillende dingen te denken. 'Ik snap niet hoe je aan zoveel dingen tegelijk kan denken,' zei hij, lichtjes verbaasd omdat ze al deze dingen opsomde waar ze rekening mee moest houden als ze zo'n dingen maakte. Hij schudde zijn hoofd toen ze vaststelde dat hij zich daar op zou concentreren en de fouten zou opmerken. 'Nee, waarschijnlijk zou ik het niet merken. Behalve de geluiden, maar de rest zou ik niet eens zien,' gaf hij eerlijk toe, zeker niet als Emma zo dicht bij hem stond. Hij schoot in de lach bij haar laatste woorden. 'En dat zou natuurlijk heel erg jammer zijn, moest ik er veel te snel achter komen dat jij de echte was.'

Emma glimlachte. 'Hier is het makkelijker dan het gewoonlijk zou zijn,' antwoordde ze, 'in de echte wereld zou ik me nauwelijks op één ander ding kunnen concentreren als je zo dichtbij stond.' Ze keek hem even aan. Ze wist dat dit allemaal anders voelde voor hem dan voor haar. Hij merkte op dat hij waarschijnlijk niet eens zou opmerken dat er iets anders was. 'Misschien wel hoor, onbewust zou je merken dat het niet hetzelfde bos was als je kent,' ging ze daar serieus op in, maar het idee dat het moeilijker zou zijn voor hem om zich te concentreren als zij erbij was deed haar onbewust ook een beetje glimlachen. Ze hield van het geluid van zijn lach, zijn stem dicht bij haar gezicht, dingen die wel hetzelfde waren als gewoonlijk, maar ze kon niet ontkennen dat ze haar ook deden verlangen naar de andere dingen, de dingen die ze nu miste.

Aiden glimlachte zelf ook. 'Dan nog, het is waarschijnlijk niet gemakkelijk,' ging hij ertegenin. Hij kon zeker niet stoppen met glimlachen toen ze zo toegaf dat ze zich niet zou concentreren in de echte wereld als hij zo dichtbij stond. Het feit dat ze dat hardop zei zonder verlegen weg te kijken of zelfs maar een beetje te blozen gaf aan dat ze gelijk had en zich hier veel opener gedroeg. 'Voel je je hier beter op je gemak in mijn buurt?' vroeg hij voorzichtig. Hij vond het fijn dat hij haar afleidde en dat ze zenuwachtig werd, maar hij wilde ook niet dat ze zich ongemakkelijk voelde in zijn buurt. Nu hij daaraan dacht besefte hij zich nog meer dingen, zoals ze daarnet haar hoofd op zijn schouder had gelegd, hem nog iets dichter had getrokken, dat waren allemaal dingen die ze in de 'echte' wereld nog niet had gedaan.

'Het hoort ook niet gemakkelijk te zijn als ik mezelf uitdaag, toch?' bracht ze koppig er tegenin, maar ze werd al snel een beetje afgeleid door de glimlach die op zijn gezicht was verschenen, een andere glimlach dan daarvoor. Zijn volgende vraag was echter serieuzer en Emma nam even de tijd om die te beantwoorden, maar toen schudde ze haar hoofd. 'Nee,' antwoordde ze rustig, 'maar ik voel me niet ongemakkelijk als ik bij je ben, Aiden, ook niet in de echte wereld. Daar maak je me gewoon een beetje zenuwachtig, maar dat is niet erg. Ik voel me het best als ik bij jou ben. Eerlijk gezegd ben ik een stuk liever nerveus dan dat ik het helemaal niet voel,' voegde ze daaraan toe. 'Hier kan ik mijn hoofd er gewoon beter bij houden, omdat ik niet zo in de war gebracht word.' Ze glimlachte opnieuw even en haar hand zocht weer naar die van hem.

Ze bleef koppig volhouden dat het een uitdaging moest zijn, het zou geen uitdaging zijn als het gemakkelijk was. Daar had ze natuurlijk gelijk in en het liet hem beseffen dat ze nu al slimmer begon te worden dan hij. Ze leek even de tijd te nemen, na te denken over wat ze het beste kon antwoorden op zijn vraag. Hij zat er best wel mee, omdat hij wilde dat ze zich goed voelde en niet heel de tijd ongemakkelijk als hij in de buurt was. Ze deed haar best om hem te overtuigen, dat hoorde hij aan de manier hoe ze zijn naam uitsprak. Hij hoorde de woorden dat ze zich het beste voelde bij hem zich honderd keer herhalen in zijn hoofd. 'Voel je je echt het beste bij mij?' vroeg hij, met een lichte glimlach om zijn lippen. Ze zocht zijn hand en hij verstrengelde zijn vingers met de hare.

Emma keek hem een tijdje aan, in afwachting van de indruk van haar woorden, hopend dat die goed genoeg hadden uitgedrukt hoe ze zich voelde, al wist ze niet helemaal of ze daar ooit de juiste woorden voor zou kunnen vinden. Toen hij weer wat zei, was de toon in zijn stem anders en er verscheen een klein glimlachje om zijn lippen. 'Ja.' antwoordde ze zacht, maar duidelijk, en het glimlachje dat daarvoor om haar mond had gespeeld verscheen ook weer. Ze hoopte dat hij niet zou denken dat dat minder betekende omdat ze nog niet zoveel mensen kende, of omdat het grootste deel van de mensen in de stad toch niets met haar te maken wilden hebben, want dat was het niet. Het was niet alsof ze niet had gemerkt hoe anders het gevoel was als ze met hem was dan als ze met een van de andere slachtoffers was. Het was zoveel meer als hij bij haar was. Ze voelde hoe zijn vingers zich verstrengelden met die van haar en gaf een zacht kneepje in zijn hand.

Emma hield hem in de gaten, om zeker te zijn of hij haar wel helemaal geloofde. Hij was nog niet helemaal zeker of ze het wel meende want hij merkte natuurlijk de verschillen in openheid hier en in de echte wereld. Nog steeds was hij bang dat ze zich hier veel beter voelde dan daar waar ze eigenlijk echt thuishoorden. Ze antwoordde zachtjes, bevestigde nogmaals wat ze gezegd had en hij bleef zelf ook glimlachen, kreeg deze niet meer van zijn gezicht. 'Dat vind ik leuk om te horen,' antwoordde hij, niet wetend wat hij anders kon zeggen na haar woorden. Haar hand gaf een zacht, liefdevol kneepje in zijn hand en hij glimlachte even naar haar. Zijn blik ging nu over haar hoofd naar de bosomgeving om hen heen. 'Kunnen we ook verder dan deze open plek? Of moet je die nieuwe omgeving nog maken?' vroeg hij en keek vervolgens weer naar Emma.

Emma keek even om hen heen en knikte toen. 'We kunnen verder lopen,' antwoordde ze, 'ik kan het maken terwijl we bezig zijn, dat is niet zo lastig.' Als het goed was zou hij er nauwelijks iets van merken, aangezien ze een beetje vooruit moest plannen om alles goed opgezet te krijgen. 'Als je geen perfectie verwacht moet het wel goed komen,' voegde ze er met een glimlachje aan toe voor ze zijn hand wat steviger vastgreep en hem nu zachtjes met zich meetrok, naar de grote, hoge bomen toe, weg van de open plek. Ze probeerde zich te herinneren hoe het allemaal precies had geklonken toen zij samen door het bos hadden gelopen op weg naar de plek waar Aiden haar naartoe had gebracht. Het geknisper van de blaadjes onder hun schoenen, het geruis van de wind door de takken, vogeltjes. Allemaal dingen die je gewoonlijk niet hoorde in de stad, of in ieder geval niet zo duidelijk als in de stilte van het bos.

Ze knikte en bevestigde dat ze konden verder lopen. Ze legde uit dat ze het maakte als ze aan het wandelen waren en hij glimlachte even. 'Maak je geen zorgen,' begon hij zachtjes. 'Ik verwacht geen perfectie.' Dit was al perfect genoeg, vulden zijn gedachten aan. Ze greep zijn hand iets beter vast en trok hem zachtjes met zich mee, met nog steeds een lichte glimlach volgde hij haar en voor ze het wisten liepen ze tussen de bomen. Het bos was niet helemaal hetzelfde als het bos waar hij al jaren kwam, dat merkte hij op, maar het was duidelijk een bos en als hij niet zou weten dat hij in een illusie zat, zou hij waarschijnlijk geloven dat dit bos echt was. Het was heel realistisch. De kleine geluidjes van dieren in de verte en het geluid dat ze maakten als ze door de blaadjes liepen. De andere geluiden waren ook identiek en hij glimlachte.

Emma keek een beetje om zich heen, probeerde op te merken of er iets was wat ze gemist had, maar dat wist ze niet. Ze dacht aan veel gedacht te hebben, maar ze wist natuurlijk niet of er dingen waren die ze niet kende en die eigenlijk ook in het bos thuis hoorden. Af en toe gleed haar blik echter naar Aiden, even naar hun handen, even naar zijn ogen, ze kon zichzelf er niet van weerhouden. 'Ik vraag me nog steeds af hoe jij zo'n uitzondering op de regel kan zijn,' mompelde ze na een tijdje, 'waarom lijkt iedereen terug te deinzen als ik ergens sta, terwijl jij juist dichterbij komt? Waarom durft bijna niemand tegen me te praten maar vertrouw jij me bijna zonder aarzeling?' Ze glimlachte even, want ze wist dat ze ontzettend dankbaar moest zijn dat het zo was. Met haar vrije hand streek ze even zachtjes over de stam van een van de bomen waar ze langskwamen, om te kijken of dat hetzelfde voelde als de bast van de bomen die ze in de echte wereld gevoeld had.

Ze vroeg het niet rechtstreeks, maar opnieuw vroeg ze zich af waarom hij geen enkele angst had tegenover haar terwijl anderen haar ontweken. Hij glimlachte even voor hij antwoordde. 'Omdat ik in jou geen enkel kwaad zie. Niets aan jou toont dat je misschien gevaarlijk zou kunnen zijn,' zei hij. 'Dat was de eerste reden waarom ik je niet ontweek.' Hij zweeg even en keek naar haar, nog steeds met een lichte glimlach op zijn gelaat. 'De tweede reden, zijn die hulpeloze, mooie en unieke blauwe ogen die ik nog nooit eerder had gezien,' voegde hij er nog aan toe. Hij wist niet of ze dat antwoord verwacht had en of het zelfs goed genoeg was, maar dat was de waarheid. Hij had nooit gezien dat ze gevaarlijk was en het was hem duidelijk geworden dat ze ook echt niemand kwaad wilde doen. 'En roddels geloven is toch niets voor mij, niet mijn stijl,' zei hij iets later, om de luchtigheid er toch nog een beetje in te houden.

Emma was opgelucht toen ze merkte dat hij haar zachte vraag niet als een twijfel over zijn oprechtheid had opgevat, want dat was het ook helemaal niet en ze zou het heel erg vinden als hij dat wel zou denken. Zijn antwoord was eerlijk, daar twijfelde ze geen seconde aan. Hij zei het alsof het iets simpels was, haar vertrouwen, terwijl het in haar hoofd zoiets moeilijks leek, al kwam dat misschien ook door het feit dat dat er zo ingestampt werd door de overige bewoners van Amon. 'Ook niet de verschrikkelijk enge slachtoffer-sfeer die om me heen hangt?' vroeg ze met een sarcastische ondertoon in haar stem, maar ze kon het niet helpen - ze bleef glimlachen door zijn antwoorden. Ze voelde een kleine blos naar haar wangen omhoog kruipen toen hij opnieuw benadrukte dat hij haar ogen mooi vond en ze wendde heel even haar gezicht van hem af, al duurde dat niet echt lang. 'En dat is maar goed ook,' antwoordde ze toen hij opmerkte dat roddels geloven niets voor hem was.

Aiden schudde zijn hoofd toen ze vroeg naar de verschrikkelijke slachtoffer-sfeer die om haar heen hing. Ze zag er voor hem helemaal niet uit als een slachtoffer. Als haar foto niet honderden keren in de krant had gestaan had hij haar niet kunnen onderscheiden van de andere meisjes in Amon, behalve haar typische verlegenheid en die ogen, dat zou hem meteen opvallen. 'Zie je eruit als een slachtoffer?' Het was een retorische vraag geweest, al wist hij niet zeker of ze begreep dat ze daar eigenlijk geen antwoord op moest geven. Hij had de blos gezien die omhoog gekropen was en haar wangen lichtjes kleurde, ze wendde haar hoofd even af en hij voelde zijn hart bijna smelten. 'Weet je dat het ongelofelijk lief is als je zo verlegen bent? Dan kan je me alles voor je laten doen denk ik,' zei hij met een grijns, gelukkig was Emma nog niet zo lang wakker om te weten dat ze daar nog misbruik van kon maken. 'Heel erg goed,' beaamde hij.

Ze antwoordde niet, aangezien ze niet helemaal dacht dat dat nodig was - zijn toon gaf wel aan dat dat naar zijn idee niet het geval was. Het was gewoon het idee dat met haar foto geassocieerd werd wat mensen zo veel angst aanjoeg. De blos bleef op haar wangen staan toen hij vervolgde dat hij het ongelofelijk lief vond als ze zo verlegen werd, en ze stootte zachtjes met haar schouder tegen die van hem. 'Stop, het voelt heel raar,' mompelde ze lachend, terwijl ze met haar ene hand langs een van haar wangen streek, alsof ze de kleur zo van haar gezicht af kon vegen, al werkte dat natuurlijk niet. Eigenlijk was haar allereerste reactie geweest, toen hij zei dat ze hem zo alles wel kon laten doen, om te zeggen kus me dan, maar ze besefte dat ze dat niet hier wilde. Ze wilde het wel, maar als het gebeurde, wilde ze dat het echt was.

Ze stootte zachtjes plagerig tegen zijn schouder en vroeg hem te stoppen. 'Sorry,' zei hij met een geamuseerde glimlach om zijn lippen. Ze ging met haar hand langs haar wang in de hoop dat de blos zou verdwijnen. Hij volgde haar voorbeeld en ging met zijn andere hand voorzichtig langs haar wang. 'Heeft het geholpen?' vroeg hij met een glimlach. Hij bleef het schattig vinden en de drang om zijn armen om haar heen te slaan in nog één van zijn pijnlijke omhelzingen was groot, te groot bijna om tegen te houden. Ze reageerde niet echt op zijn laatste woorden, wat wilde zeggen dat haar gedachten afdwaalden, of dat hij misschien iets verkeerds had gezegd, hij hoopte op het eerste. 'Ai, ik heb toch niets verkeerd gezegd?' vroeg hij, toen het stil bleef.

Hij ging zachtjes met zijn hand langs haar andere wang, en hoewel ze het niet echt kon voelen was er een soort automatische reactie van haar lichaam die ervoor zorgde dat er toch even een schok door haar heen ging. 'Nee, niet echt,' antwoordde Emma, toen hij vroeg of het geholpen had om de blos van haar wangen te krijgen. Haar glimlach werd even breder toen hij vroeg of hij iets verkeerd gezegd had en ze schudde vlug haar hoofd. 'Nee, nee, helemaal niet,' antwoordde ze. 'Als ik niet antwoord hoeft dat niet meteen te betekenen dat je iets slechts hebt gezegd,' voegde ze er glimlachend aan toe, 'het kan ook betekenen dat ik gewoon niet goed weet wat ik moet zeggen.' In dit geval was dat dus niet helemaal waar, maar was ze gewoon niet van plan te gaan zeggen wat als eerst in haar op was gekomen. Dus keek ze hem slechts aan, met constant een glimlach om haar lippen.

oke, ik moet even snel zijn want ik moet zo babysitten, mijn excuses.
-
Aiden glimlachte toen het de blos juist alleen maar scheen te verergeren. Natuurlijk deed het dat, dat ging altijd zo, zeker bij Emma. Hij knikte toen ze bevestigde dat het niet echt geholpen had de blos te laten verdwijnen. 'Ik weet het,' zei hij met een geamuseerde glimlach. 'Ik vind het gewoon leuk je te plagen,' voegde hij er nog aan toe. Ze keek hem erg vrolijk aan, wat bewees dat ze gelijk had en hij niets verkeerds had gedaan. 'Ja, daar heb je misschien wel gelijk in,' antwoordde hij en bedacht zich hoe vaak hij Emma zich had zien terugtrekken in haar eigen gedachten, denkend aan honderden dingen waar hij geen weet van had, of dat ze niet wist wat te zeggen. Ze bleef hem met een glimlach aankijken en hij glimlachte terug, ook hij was blij met dit moment.

Hij leek het helemaal niet erg te vinden dat hij de oorzaak was van haar verergerde blozen, in tegendeel juist, hij glimlachte geamuseerd toen hij haar antwoord hoorde en antwoordde dat hij het eigenlijk wel leuk vond om haar een beetje te plagen. 'Dat merk ik, ja,' antwoordde Emma, die ondanks haar pogingen het niet voor elkaar kreeg te doen alsof ze daar geïrriteerd door raakte, en uiteindelijk ook vooral geamuseerd glimlachte. Hij zei dat ze misschien wel gelijk had toen ze zei dat het echt niet altijd slecht hoefde te zijn als ze geen antwoord gaf. 'Dat effect heb je nu eenmaal nog wel eens op me,' herinnerde Emma hem, en ze wierp even een blik op hem. 'En, wat vind je ervan?' vroeg ze vervolgens, na een korte stilte, met een blik op het bos om hem heen. 'Mis ik veel dingen?' Uiteindelijk wist ze namelijk ook wel dat ze niet alles meteen goed kon hebben en het maar beter aan hem kon vragen zodat ze het de volgende keer wel goed zou krijgen.

Ze antwoordde koeltjes dat ze het inderdaad merkte dat hij het fijn vond om haar te plagen maar de glimlach die ze had verried dat ze het niet erg leek te vinden. Ze zei zacht dat hij dat effect had op haar, maakte hij haar echt stil? Hij glimlachte opnieuw. 'Ik vind je wel leuk nu, nu je zoveel complimenten geeft.' Het waren niet echt complimenten, maar dat was de beste beschrijving die hij kon vinden voor de dingen die ze tot nu toe tegen hem had gezegd. Ik voel me het beste bij jou, het bleef zich herhalen in zijn hoofd. Ze vroeg wat hij ervan vond, zocht opnieuw bevestiging voor de omgeving die ze gemaakt had. 'Ik vind het goed gemaakt. Ik merk natuurlijk kleine verschillen, maar dat komt omdat ik het bos erg goed ken. Anders zou ik geen verschil merken,' zei hij. Hij keek haar aan, niet wetend of hij het kon zeggen of niet. Hij wist zelfs niet goed hoe hij het moest verwoorden. 'Zou je deze plek ook absurd kunnen maken?' vroeg hij nieuwsgierig, zich afvragend of ze zou begrijpen wat hij bedoelde.

Hij merkte op dat hij het wel leuk vond dat ze hem hier zoveel complimentjes gaf en voelde zich meteen een beetje schuldig, al wist ze dat hij het niet zo had bedoeld. 'Sorry dat ik dat gewoonlijk niet doe,' verontschuldigde ze zich desondanks. 'Maar het komt niet omdat ik je hier leuker vind of zo, ik vind je altijd leuk, maar alles voelt hier gewoon... anders.' Ze haalde kort haar schouders op, wetend dat het geen goede verklaring was, maar het was het beste wat ze hem kon geven. Hij ging verder over zijn opvattingen over het bos, vertelde dat hij natuurlijk de verschillen zag tussen zijn bos en dit bos dat zij had gecreëerd, maar dat hij het goed gemaakt vond. Ze zag de aarzeling in zijn ogen voor hij zijn volgende vraag stelde, en ze kon de nieuwsgierigheid horen doorschemeren in zijn stem. 'Absurd?' vroeg ze langzaam, en ze keek even naar de bomen om hen heen. 'Bedoel je iets als dit?' En ze veranderde de kleuren van de bomen naar andere, felle kleuren, paars en rood en fluor geel. 'Of nog absurder?'

De glimlach van Aiden verdween bijna toen hij merkte dat ze niet meer zo vrolijk keek. Ze verontschuldigde ze zich omdat ze hem niet vaker complimenteerde. 'Dat hoeft ook niet, zo'n dingen klinken af en toe leuk. Niet de hele tijd,' legde hij uit, hopend dat ze dat begreep. Hij glimlachte bij haar woorden. 'Ik snap het, hier voel je minder dus hier gaat het gemakkelijker,' antwoordde hij. Ze had heel langzaam geantwoord en net toen hij wilde uitleggen wat absurd was veranderden de bomen van kleur in alle kleuren die er waren, zo fel dat hij er bijna hoofdpijn van kreeg. Hij knikte met een glimlach. 'Ja, dat ziet er leuk uit,' zei hij en keek rond, naar alle bomen. Het zag er fantastisch uit, dit had hij nog nooit eerder gezien. Nu was hij degene die zijn arm uitstrekte om één van de bomen aan te raken, die nog steeds hetzelfde aanvoelde, ook al zag die er felrood uit.

Hij probeerde het meteen uit te leggen om ervoor te zorgen dat ze zich niet slecht zou voelen over wat ze had gezegd. Opgelucht haalde ze adem toen hij zei wat zij niet kon verwoorden, en niet afgunstig klonk of zo. 'Inderdaad,' stemde ze daarmee in, en de glimlach keerde weer terug op haar gezicht. Hij glimlachte toen hij zag wat ze gedaan had, wat haar deed denken dat ze de betekenis van absurd goed had onthouden. Absurd, raar woord was dat. Hij reikte uit naar een van de bomen naast hen en raakte die aan, waarschijnlijk om te kijken of het op de een of andere manier anders aanvoelde, maar Emma had niets veranderd aan de textuur van de bast van de bomen. 'Nog andere verzoeken?' vroeg ze glimlachend, en ze keek hem een tijdje nieuwsgierig aan. 'Hoe zou ik het nog vreemder kunnen maken?'

Ze beaamde gelukkig wat hij probeerde te zeggen en hij was blij dat ze daar toch op hetzelfde standpunt zaten. Het was zoals mensen die zeiden dat ze van elkaar hielden elke keer als ze elkaar zagen, iets wat hij niet begreep. Ze vroeg hem of het nog absurder kon. Of er iets was waarom ze het nog beter kon maken. 'Misschien,' begon hij aarzelend. Hij keek om zich heen, om extra tijd te winnen terwijl hij nadacht over wat ze nog zou kunnen veranderen aan deze omgeving die nu al helemaal anders was dan hij gewend was. 'Misschien kan je iets anders in plaats van blaadjes aan de takken hangen,' zei hij vrolijk. Zo'n dingen zoals dit waren best kinderachtig als hij erover nadacht, maar het was gewoon leuk om tussen de felgekleurde bomen te lopen, met hopelijk nog meer rare dingen.

Misschien kan je iets anders aan de bomen hangen... Iets anders dan blaadjes? Ze keek even bedenkelijk naar de takken, en de felgekleurde blaadjes veranderden in belletjes van verschillende kleuren zilver en goud, die zachtjes twinkelden telkens als de wind door de takken streek en zo de belletjes in beweging bracht. 'Zoiets?' vroeg ze, maar voor hij echt antwoord gaf keek ze opnieuw naar de takken en verschenen er op elke tak eieren, waar allerlei gekleurde vogeltjes uitkwamen, die na een paar seconden kwetteren in een grote groep wegvlogen. Even waren de takken van de bomen leeg, maar dat bleef niet lang zo. Kleine waterdruppeltjes hingen nu aan het hout en toen Emma met haar hand langs de bast streek vielen de druppeltjes naar beneden. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich, al was het lichtjes geamuseerd, terwijl ze het water uit haar gezicht streek met haar vrije hand en de natte haarlokken achter haar oor streek.