Het bos.

'Ik denk dat het daardoor kwam, ja. Je frustreerde me en ik probeerde een punt te maken, maar volgens mij is dat niet helemaal gelukt,' antwoordde ze terwijl ze hem een veelbetekenende blik toewierp. Hij leek slechts een seconde echt geschrokken te zijn geweest van wat ze hem toen had laten zien. Zij had wat ze had gedaan waarschijnlijk erger gevonden dan hij, omdat ze daarvoor zo resoluut geweigerd had hem ook maar iets te doen wat eventueel vervelend zou kunnen zijn, en zodra ze een beetje van streek raakte had ze dat principe zo overboord gegooid. Of, daar had het in haar ogen op geleken. Wat hij daarna zei zorgde ervoor dat het kleine beetje twijfel dat nog in haar achterhoofd verstopt zat ook verdween.

Aiden glimlachte naar haar. 'Nogmaals sorry daarvoor. De nieuwsgierigheid had het gewonnen van de beleefdheid,' zei hij verontschuldigend tegen haar. Hij glimlachte bij haar woorden. 'Maak je geen zorgen, je hebt een punt gemaakt,' mompelde hij er nog bij. Het zat nog steeds op zijn netvlies vast, als een slechte herinnering die hij nooit zou vergeten, maar opnieuw was dit niet iets dat Emma hoefde te weten. Hij beet op zijn lip en keek naar haar. 'Emma?' vroeg hij voorzichtig, niet wetend hoe hij dit zou vragen. 'Mag ik iets vragen?' vroeg hij. Er was iets waar hij aan dacht nu ze toegestemd had om dit bij hem te proberen, om hem dingen te laten zien en zo te oefenen met haar gave, maar er was iets dat in zijn hoofd schoot bij dat vooruitzicht en hij was bang dat het echt zou gebeuren.

'Het is oké,' antwoordde Emma geruststellend. Het was niet alleen zijn schuld geweest, ze had zichzelf beter in de hand moeten houden en dat wist ze heel goed. Daarbij, het was nu eenmaal gebeurd en ze konden er allebei niets meer aan veranderen. Het beste wat ze nu kon doen was voorkomen dat het nog eens zou gebeuren. Toen hij haar weer aankeek was de blik in zijn ogen serieuzer geworden en ze knikte onmiddellijk na zijn vraag. 'Natuurlijk,' antwoordde ze, en de glimlach die daarvoor op haar gezicht had gestaan was inmiddels vervaagd. Ze kon niet onkennen dat ze een beetje nerveus werd van de toon die zijn stem nu had, al had ze nog geen idee wat hij haar wilde gaan vragen. Misschien nam ze dit meteen te zwaar op en was het helemaal niets ernstigs, maar de voorzichtigheid in zijn stem toen hij haar naam had uitgesproken vertelde haar eigenlijk al dat dat niet het geval was.

Aiden glimlachte toen ze zei dat het oké was. Dit was nog een van de dingen die hij ondertussen kende van Emma, dat ze bijna nooit boos werd of boos bleef. Het was positief omdat hij zelf ook zo was, hij moest al ver gedreven worden voor hij echt kwaad zou worden. Ze had onmiddellijk geknikt en deze keer was het zijn beurt om haar even in spanning te houden, de stress te zien in haar ogen die hij net zelf beleefd had toen ze vroeg haar iets te beloven. Hij was bang geweest dat ze zou vragen om meer te gaan vertellen over zijn vader en hij wist dat dat een belofte zou zijn die hij niet echt graag zou willen nakomen. Hij beet even op zijn lip voor hij het vroeg, bang dat ze meteen zou terugkrabbelen. 'Wat als ik na een paar keer het verschil niet meer weet tussen de realiteit en de illusie?' vroeg hij voorzichtig. De illusies die ze hem tot nu toe liet zien waren erg realistisch en hij was bang dat hij na een tijd geen verschil meer zou zien.

Ze kon de aarzeling op zijn gezicht voor hij haar zijn vraag ook echt stelde en ze gaf hem een zacht kneepje in zijn hand. Toen hij uiteindelijk de rede noemde waarom hij zich zorgen maakte was ze eigenlijk een beetje verrast en ze moest ook even nadenken voor ze hem antwoord gaf. 'Ik kan je iets laten zien waarvan jij zeker weet dat het absoluut onmogelijk is in de echte wereld,' antwoordde ze langzaam, 'en... Je kan een illusie een beetje vergelijken met een droom, toch? En je droomt nooit het begin van een droom, je komt gewoon ergens in het midden neer. Probeer te bedenken hoe je bent gekomen waar je op dat moment bent. Als dat je gewoon lukt weet je dat je niet in een droom kan zitten.' Opnieuw was ze eventjes stil voor ze verder ging. 'En ik zal het nooit vergeten, of we in een illusie zitten of niet. Ik kan je altijd helpen het te herinneren.'

damn, ik ga echt mogen afkicken morgen, pijnlijk ;p
-
Ze leek onder de indruk van zijn vraag en hij wist dat ze erover moest nadenken, niet wetend of dat ook het geval zou zijn. 'Nee,' zei hij meteen. 'Je moet me ook realistische dingen laten zien. Je moet overal mee oefenen,' vervolgde hij. Ze legde uit dat ze in zo'n illusie nooit in het begin zou starten, dat hij zoiets kon zien als herkenning, maar uiteindelijk als hij dan terug naar realiteit werd gehaald, zaten ze ook ergens in het midden, maar hij kon inderdaad zoals ze voorstelde terugdenken naar hoe hij aan dat moment geraakt was, wat hem zou helpen. Het was een opluchting om te horen dat ze er altijd zou bij zijn om hem te helpen, hem te wijzen op de realiteit of de illusie. 'En aan de Emma's die me proberen te overtuigen dat je illusie de realiteit is verander je maar iets waardoor ik meteen weet dat het een leugen is,' zei hij met een glimlach. 'Zoals de kleur van je ogen, want dat blauw herken ik uit duizenden.'

Ze glimlachte toen hij meteen tegen haar inging, dat had ze kunnen zien aankomen, maar de andere twee opties leken hem wel goed, of in ieder geval beter. Ze dacht opluchting in zijn ogen te zien toen ze zei dat ze erbij zou zijn en de glimlach werd wat breder. Het idee dat hij het dit keer was die haar nodig had, in plaats van dat zij hem nodig had om haar te helpen en haar vragen te beantwoorden gaf haar een goed gevoel. Hij ging verder, suggereerde dat hij haar zo goed kende dat hij haar kleur ogen uit duizenden zou herkennen, al begreep ze nog steeds niet wat er zo bijzonder was aan de kleur blauw. 'Maak je geen zorgen, ik zal je niet laten verdwalen in een doolhof van illusies,' zei Emma, hem opnieuw aankijkend. 'Ik heb je veel te graag echt dicht bij me.'
-
Ik weet het. Sinds we zijn begonnen zijn we nog nooit zo lang zonder Aiden en Emma (en nu ook Viniah en Ben, of course) geweest. En ik ga jou zo missen :'c

ja, damn idd :c
Ik ga jou ook zo missen
-
Aiden zag de glimlach op haar gezicht en nu besefte hij dat ze weer dezelfde was als toen ze op de tak zaten en niet de Emma daarna, die niet snel genoeg binnen kon gaan. Nu was zij degene die hem gerust moest stellen en ze leek het zelf leuk te vinden, zoals hij het ook leuk vond om door haar zo gerustgesteld te worden. Haar laatste woorden zorgden ervoor dat de glimlach op zijn gezicht niet meer verdween en hij kneep nu zelf even zachtjes in haar hand, het was moeilijk om zich na deze woorden op de weg te concentreren en hij was bang dat hij op een gegeven moment de verkeerde weg zou nemen, maar onbewust koos hij toch de juiste. 'We zijn er bijna,' zei hij. De weg verraadde het al een beetje, want aan de beide kanten van de weg stonden bomen, op een mooie rij met plaats tussen zodat ze de grasvelden nog konden zien.

De glimlach die op zijn gezicht was verschenen bleef daar nu en ze was opgelucht en blij dat te zien. Ze kreeg het idee dat ze dingen toch echt anders had geïnterpreteerd dan ze waren en daar was ze in dit geval ontzettend blij mee. Toen hij mededeelde dat ze er bijna waren keek ze weer uit het raam, en onmiddellijk keek ze tegen bomen aan, veel en veel meer dan ze ooit bij elkaar had gezien in de stad. De wind waaide zachtjes en de bladeren ritselden als het briesje door de takken waaide. Ze voelde de spanning toenemen terwijl ze tussen de bomen doorreden en ergens in haar achterhoofd dacht ze te weten waar ze waren, maar het woord dat bij de plek hoorde leek zich niet aan haar te willen onthullen en ze keek Aiden aan. 'We zijn in een...' ze viel even stil terwijl ze nadacht. Ze wist dat ze het woord kende en het was alsof het net buiten haar bereik lag, alsof ze er net niet bij kon. Pas toen schoot het haar te binnen. 'Een bos, we zijn in een bos, toch?'

Vrijwel meteen nadat hij gezegd had dat ze er bijna waren keek ze uit het raam, zocht ze naar herkenningspunten die zouden aangeven waar ze waren en niet veel later leek ze het door te hebben. Ze zocht naar het juiste woord voor de plek te beschrijven die ze herkende. Hij zweeg, liet haar zelf zoeken naar het juiste woord. Zelf zou hij ook niet constant verbeterd en geholpen willen worden moest hij in haar situatie zitten. Hij grijnsde en knikte toen ze zei dat ze in een bos waren en door zijn geopende raampje kon hij al de bosachtige geur ruiken. Af en toe hoorde hij geritsel van bladeren als de wind passeerde, maar het was niet zo mooi als hij gewend was. Het kwam waarschijnlijk omdat ze nog met de auto reden. Hij stopte toen ze aan het einde van de autoweg waren. Een verkeersbord gaf aan dat ze niet meer verder mochten en hij zette de auto bij de anderen die net zoals hij hier gestopt waren. De straat ging verder in een klein bospadje dat uiteindelijk zou leiden naar een tearoom in het midden van het bos, maar natuurlijk zou hij zijn eigen weg nemen.

Emma zag aan de grijns die op zijn gezicht was verschenen dat ze gelijk had gehad toen ze zei dat ze in een bos waren. Nu kon ze een echt bos zien in plaats van er een helemaal uit haar hoofd te moeten creëren zoals de eerste dag dat ze Aiden had ontmoet. Ze keek uit het raampje, nog steeds met die lichtjes verwonderde glimlach op haar gezicht, maar ze liet zijn hand niet los tot hij de auto ergens neerzette en stopte met rijden. Toen liet ze haar vingers uit die van hem glijden en stapte ze uit. De zon scheen, maar het zachte briesje zorgde ervoor dat ze het niet te warm had. Ze liep naar Aiden toe, die aan de andere kant van de auto stond en keek hem aan. 'Welke kant moeten we op?' vroeg ze, omdat ze op de een of andere manier niet het idee kreeg dat hij van plan was het normale, kleine paadje dat door het bos liep in te slaan.

Haar hand bleef de zijne vasthouden terwijl hij de auto tussen twee andere parkeerde. De lichtjes verwonderde glimlach vond hij lief, dat was de reden waarom hij haar naar zo'n plekken bracht, om die verbaasde glimlach en de twinkeling in haar ogen te zien. Toen ze helemaal stil stonden liet ze hem los en stapte ze uit. Hij volgde haar voorbeeld en stak de sleutels in zijn broekzak. Ze liep meteen naar hem toe en vroeg welke kant ze op moesten. 'Die kant,' zei hij en wees naar het paadje. 'Maar ik hoop dat je het niet erg vind om door het bos zelf te gaan, dat vind ik namelijk gezelliger,' zei hij vrolijk. Hij glimlachte naar haar. 'En maak je geen zorgen, ik zorg ervoor dat we niet verloren gaan lopen,' zei hij met een glimlach. 'En anders gaan we gewoon voor de rest van ons leven moeten overleven in het bos.' Dat laatste zei hij om te lachen, hopend dat zij dat ook zo zou opvatten.

Zoals Emma al had gedacht ging Aidens weg niet over het paadje maar gewoon recht door het bos, ze liepen alleen richting het pad. 'Daar vertrouw ik dan maar op,' antwoordde ze en ze glimlachte even in zichzelf. Hij zei iets wat ze opvatte als een grapje, over hoe ze anders maar gewoon de rest van hun leven moesten overleven in het bos. 'Bomen kunnen me in ieder geval niet verwijtend aanstaren,' reageerde ze luchtig op zijn opmerking terwijl ze begonnen met lopen. Ze aarzelde maar heel kort voor ze haar hand de kleine afstand tussen hen in liet overbruggen en die van hem vastpakte. Haar vingers verstrengelden zich nu bijna automatisch met die van hem, als een puzzel die ze zonder dat ze erbij na hoefde te denken kon maken. Ondertussen keek ze naar de bomen, die er heel anders uitzagen dan de bomen die ze af en toe in de stad zag. Deze waren ouder, hun stam was dikker en ze groeiden vrijer.

Aiden glimlachte naar haar. 'Tenzij jij liever langs het pad gaat,' zei hij vrijwel meteen. 'Aangezien het je eerste keer in een bos is en zo, begrijp ik het als je liever begint met een rustige wandeling langs het pad.' Hij wilde dat ze zich niet ongemakkelijk of zenuwachtig voelde in dit bos, maar ze leek niet echt zenuwachtig over te komen. Hij grinnikte zachtjes toen hij zei dat de bomen haar niet verwijtend konden aanstaren moest het zo zijn. 'Dat is waar, en gelukkig zijn we dan bij ook bij elkaar,' zei hij met een glimlach, want hij wilde met niemand anders in het bos verdwalen dan met Emma. Hij keek even naar beneden toen haar hand de zijne vastnam en ze vrijwel meteen allebei hun vingers verstrengelden met elkaar. Hij glimlachte even en bracht hun handen omhoog, drukte een lichte kus op de rug van haar hand. 'Wat vind je van het bos?' vroeg hij vervolgens toen hij haar zo zag kijken naar de bomen.

Emma schudde haar hoofd toen hij suggereerde dat ze misschien liever over het paadje liep omdat dit haar eerste keer in het bos was. 'Nee hoor, ik vertrouw je,' antwoordde ze. Hij glimlachte toen ze zijn hand vastpakte en zelfs al was de aanraking van zijn lippen op haar huid zacht, toch kon ze het voelen branden. Het gevoel dat ze hem opnieuw wilde kussen - en dit keer niet zo snel als de vorige nacht - keerde terug en ze kon het voelen door haar hele lichaam, maar hij sprak weer en ze werd uit die gedachtestroom weggeleid. Ze liepen nu echt tussen de bomen en hij vroeg wat ze van het bos vond. 'Het is geweldig,' antwoordde ze. Ze vroeg zich af waarom mensen niet liever hier woonde dan in de stad, maar misschien lag dat er slechts aan dat zijzelf de rust wel fijn vond. Met haar vrije hand streek ze even over de gebarste bast van een van de bomen naast hen, de ruwe stam voelend onder haar vingers.

Aiden werd nog vrolijker dan hij al was toen hij te horen kreeg dat ze hem vertrouwde. Ze leek even afgeleid toen hij zijn lippen zachtjes op de rug van haar hand gedrukt had, ze was niet de enige. Haar geur was hem tegemoet gekomen en hij was zelf ook even afgeleid daardoor, net zoals de zachte huid die zijn lippen even had doen tintelen, verlangen naar meer. Ze bleven door de bomen doorlopen en af en toe raakte ze er eentje aan, om de ruwe stam tussen haar zachte vingers te voelen. Hij deed het zelf vroeger als kind ook zo vaak, aan de bomen komen om de stam en het mos te voelen terwijl hij af en toe hoopte op een diertje in de verte, zoals een eekhoorn die in de verte weg schoot of de staart van een vos. 'Dan leer je wat meer plekken kennen voor met je gave te gebruiken, en dan zie je wat van de wereld natuurlijk,' zei hij met een glimlach tegen haar toen ze zei dat ze het geweldig vond.

Emma keek opnieuw om zich heen en het verbaasde haar hoe snel ze al het gevoel had gekregen dat ze heel ver weg was van de buitenwereld, alsof ze door de stilte die hier rondhing afgesloten werden van al het andere. Het voelde een beetje alsof ze alleen was met Aiden in een van van haar illusies, wat ze niet echt erg vond. Zonder zoveel mensen om zich heen voelde ze zich altijd minder belemmerd, meer ontspannen. Dat zou ook van pas komen als ze straks daadwerkelijk zou gaan oefenen met haar gave. Ze vond het nog steeds een vreemd idee, maar ze besefte ook dat ze Aiden ontzettend dankbaar moest zijn dat hij dit met haar, voor haar, wilde doen. Hij probeerde haar zo goed hij kon te helpen en dat moest ze waarderen. Ze keek een tijdje opzij, naar hem, glimlachte toen en streek een keer afwezig door haar haar.

Aiden glimlachte toen ze geen enkel geluid meer hoorde van de buitenwereld. Geen auto's, treinen of andere dingen die hij ondertussen allang beu was gehoord. Het enige was het geritsel van bladeren onder hun voeten, de dieren in de verte en het gekraak van takjes. Hij vond het geweldig, kwam er altijd tot rust en hij had wel geraden dat Emma het ook mooi vond. Ze leek meer op haar gemak dan hij gewend was van haar, alsof ze zich hier echt thuis voelde. Misschien kwam dit ook omdat ze hier enkel met hem was en hij nam aan dat ze zich ondertussen bij hem ook al goed voelde, althans dat hoopte hij toch. Maar de manier hoe ze vaak uit zichzelf zijn hand vastnam en dingen zei die ze anders misschien nooit zou zeggen gaf aan dat ze zich beter en beter voelde in zijn buurt. 'Ik moet je zeker vaker meenemen naar het bos,' zei hij met een lichte glimlach. Net zoals zij keek hij af en toe opzij naar haar en als hun blikken kruisten glimlachte hij even.

Het was alsof hij haar gedachten herhaalde toen hij zei dat hij haar hier vast vaker mee naartoe mocht nemen. 'Het is gewoon zo afgelegen en mooi en ik heb niet het gevoel dat ik constant nagekeken word,' verklaarde ze. Pas op plekken waar weinig tot geen mensen waren, zoals hier, merkte ze hoe naar het eigenlijk was, de constante blikken en fluisteringen, alsof er in het bos een last van haar schouders viel. En ze merkte plotseling hoeveel andere geluiden er waren dan die van auto's en pratende mensen die in de stad onophoudelijk te horen waren. Vogels, de wind, het geruis van bladeren. Ze probeerde het allemaal in zich op te nemen, ook omdat dit een plek was die ze wel zou willen gebruiken in haar illusies, maar als ze echte plekken wilde recreëren moest ze echt goed opletten en zich zoveel mogelijk details herinneren. In de stad had ze dat niet goed genoeg gedaan en toen hadden de huizen teveel op elkaar geleken allemaal.

Hij knikte bij haar woorden, ze had gelijk. Hij hield zelf ook van het afgelegen en de rust. 'Ik snap dat jij dit leuker vind, met dat niet constant nagekeken worden,' zei hij zachtjes tegen haar. Zijn vingers bewogen afwezig met die van haar op het ritme van een liedje waarmee hij al de hele dag in zijn hoofd zat. Hij hield wel van de stilte die tussen hem en Emma hing, omdat het geen ongemakkelijke was en de andere geluiden klonken te mooi om erdoorheen te praten. Ondanks het mooie aan deze omgeving werd zijn blik afgeleid, dwaalde deze steeds af naar Emma. De twinkeling in haar ogen, de oplettende ogen die de hele omgeving in zich opnamen en de lichte glimlach omdat ze zich zo op haar gemak voelde. Dat samen met het zonlicht dat haar haar liet oplichten en haar hand in de zijne was de bosomgeving spijtig genoeg snel op de achtergrond geschoven.

Emma's blik schoot terug naar Aiden en ze glimlachte even naar hem. 'Ik weet zeker dat het een stuk minder leuk zou zijn als ik alleen was,' zei ze, en ze kneep even zachtjes in zijn hand. Hij begreep vast wel dat ze bedoelde dat ze hem daarmee bedoelde. Als hij erbij was waren dingen altijd leuker, voelde ze zich beter. Elke keer dat haar blik weer even naar hem gleed bleef die daar minstens een paar seconden bleef hangen. Zelfs hier in het bos, op een compleet nieuwe plek die ze nog nooit eerder had gezien was Aiden het eerste waar ze naar keek. Ze vroeg zich af of ze gewoon liepen of dat hij haar iets bepaalds wilde laten zien, alhoewel ze het allebei goed zou vinden. Toen ze omkeek, naar de "weg" waarover ze gekomen waren, was ze ontzettend blij dat Aiden er was voor nog een andere reden - hij zou haar de weg terug kunnen laten zien, want alle bomen leken op elkaar en Emma had geen idee hoe ze alleen ooit de weg terug zou vinden.

Aiden glimlachte naar haar. 'Alleen kan het ook leuk zijn,' zei hij met een glimlach, maar toch hoorde hij graag dat ze liever bij hem was. Ze had zachtjes in zijn hand geknepen en hij keek opnieuw met een lichte glimlach opzij naar Emma. Hij merkte dat hij niet de enige was die afgeleid werd door haar, het viel hem op dat zij ook af en toe naar hem keek. Ze keek achter zich en hij volgde haar voorbeeld. 'Weinig pad nog te zien,' zei hij zachtjes. 'Je zou zo verloren lopen moest je alleen zijn,' zei hij en grinnikte zachtjes, geamuseerd. Hij wist een plek waar ze rustig zouden kunnen zitten, waar ze hem zou kunnen meenemen naar de onbekende wereld van de gave die ze bezat. Een omgevallen boom, die een soort brug leek te maken van het ene stuk bos naar het andere. Hij ging daar vroeger met Lucas altijd kamperen, maar dat was alweer een tijd geleden.

'Precies,' antwoordde ze toen hij, al was het lichtjes geamuseerd, zei dat ze heel makkelijk verdwaald kon raken als ze alleen was geweest. Het was hoogstwaarschijnlijk waar. Als ze alleen was geweest in het bos had ze nu paniekerig om zich heen gekeken in een poging iets te herkennen, terwijl ze, nu ze met Aiden was, geen greintje angst voelde om te verdwalen. 'Het lijkt me een stuk veiliger als jij erbij bent,' vervolgde ze. Na een korte stilte stelde ze een andere vraag. 'Kom je hier vaak?' Misschien was dit wel een plek waar hij uit zichzelf al vaak kwam, of was hij hier alleen om het aan haar te laten zien omdat hij dacht dat zij het heel leuk zou vinden. Plotseling vroeg ze zich af of zijn vader altijd zo was geweest als nu. Of hij Aiden vroeger misschien wel mee had genomen om leuke dingen te doen, of dat dat zelfs toen niet het geval was geweest. Het was voor haar zo ontzettend moeilijk voor te stellen dat er iemand was die Aiden niet aardig vond.

Aiden keek opzij naar haar en hij was blij om te zien dat ze absoluut honderd procent in hem vertrouwde. Dat mocht ook wel, maar dan nog. 'Dat is het ook,' beaamde hij toen ze zei dat het haar een stuk veiliger leek met hem erbij. Hij kende natuurlijk niet het hele bos, maar de gebieden waar hij vroeger altijd naartoe kwam kende hij ondertussen al bijna vanbuiten. Hij herkende het aan bomen die een speciale vorm hadden of waren afgehakt, rotsen als die er lagen, putten in de grond en die dingen. Ze vroeg of hij hier vaker kwam en even moest hij zijn best doen om niet te beginnen lachen omdat het leek op een rare openingszin. 'Ja, vroeger kwam ik hier vaak met mijn broertje kamperen,' zei hij met een glimlach tegen haar. 'Dan vertrokken we rond de middag en gingen we ijs eten in de tearoom tot we buikpijn kregen en daarna gingen we kamperen op de plek waar ik jou naartoe neem,' zei hij met een glimlach tegen haar.

Hij leek zich even te amuseren door zijn vraag, al begreep ze niet helemaal wat er zo grappig zou moeten zijn, maar toch gaf hij haar gewoon antwoord. Emma glimlachte toen hij haar vertelde over zijn broertje, en hoe ze vroeger samen zouden gaan kamperen. Ze had zelf nog nooit gekampeerd, wanneer had ze dat ook moeten doen, maar ze wist dat je een tent opzette in de buitenlucht en daar dan in sliep. En eigenlijk voelde ze zich ook wel een beetje vereerd dat hij haar meenam naar een plek die hij deelde met zijn familie, ook al wist ze dat het bos een openbare plek was. Toch was er iets vreemds aan zijn zin. Het klonk heel erg leuk om te doen maar Aiden had vroeger gezegd. 'Waarom doen jullie dat nu dan niet meer?' vroeg ze, lichtjes fronsend. Misschien was het iets wat alleen jongere kinderen deden, al zou ze dat jammer vinden omdat kamperen haar juist iets leuks leek om te doen.

Aiden glimlachte naar haar en natuurlijk vroeg ze vrijwel meteen waarom ze dat nu niet meer deden. Hij kon zeggen dat hij zijn moeder niet alleen wilde laten, dat hij altijd wilde voor de zekerheid dat hij of Lucas er was om ervoor te zorgen dat het niet uit de hand liep maar opnieuw wilde hij niets zeggen. Maar langs de andere kant, ze had al alles tegen hem gezegd en hij bleef maar dingen verzwijgen. 'Omdat het de laatste jaar verslechtert is met mijn vader en geen van beiden durft onze moeder alleen te laten met hem,' zei hij zachtjes. 'En Lucas zit nu volop in de puberteit,' voegde hij eraan toe. 'Kamperen is niet cool meer,' zei hij en glimlachte even. Hij vond het jammer, maar ja. Het was blijkbaar alles behalve leuk tegenwoordig om met je oudere broer te gaan kamperen, ook al hadden ze een geweldige tent waar gemakkelijk vier personen in pasten, met een setje met pannetjes, opblaasbare matrassen die ongelofelijk zacht lagen en al die dingen om het een hele nacht vol te houden.

Hij leek even te aarzelen voor hij antwoord gaf, alsof hij niet zeker wist of hij haar wilde vertellen waarom, maar ze was blij toen hij besloot het wel te zeggen. Ze keek hem even aan. 'Is het altijd zo geweest?' vroeg ze daarna voorzichtig, haar eigen stem ook wat zachter, al was het niet zo dat ze bang was dat iemand hen zou horen, aangezien ze helemaal alleen waren. Ze wist dat dit niet iets was waar hij graag over praatte, maar ze wilde hem en zijn familie beter leren kennen - hij wist al zo veel van haar - en daar hoorde ook de minder goede stukken bij. Daarbij had ze niet het idee dat Aiden hier nou veel met andere mensen over sprak, ook niet met zijn vrienden, en ze dacht niet dat het goed was als hij het allemaal zo in zijn eigen hoofd hield. Ze wist wat het met je kon doen als je alle gedachten in je eigen hoofd hield, zonder het ooit te delen, al was het in haar geval natuurlijk een stuk korter geweest dan bij hem.

Ze vroeg op een zachte toon of het altijd al zo geweest was en hij schudde vrijwel meteen zijn hoofd. 'Nee, vroeger was hij vriendelijker. Maar naarmate dat ik ouder werd en dat hij zelf ouder werd natuurlijk ging het steeds moeilijker,' verklaarde hij. Hij was ergens een beetje blij dat hij dit met Emma kon delen, omdat hij wist dat het niet eerlijk was tegenover haar als hij altijd dingen verborgen zou houden, ook al was het nog steeds geen onderwerp waar hij graag over praatte en hij bleef hopen dat ze het onderwerp snel zou laten vallen om over iets anders te beginnen. Hij zag in de verte de omgevallen boomstronk al liggen en hij keek naar Emma. 'Kijk, daar is het,' zei hij en wees het aan. Er was bijna nooit iemand anders te zien als hij hier in het bos kwam, soms passeerde er iemand die aan het hardlopen was, of iemand die de hond uitliet maar hij zag niet zo vaak mensen die in het bos kwamen om echt in het bos te zijn, te genieten van de geluiden en de rust die alleen op deze plek te verkrijgen waren.

Hij gaf haar antwoord maar ze kon merken dat hij het er niet erg graag over had en toen hij na een paar seconden stilte aanwees waar ze moesten zijn wist ze dat dat een manier was om van onderwerp te veranderen. En aangezien Emma niet wilde dat de stemming weer terug zou gaan naar vanmorgen doordat zij hem teveel zou pushen om haar over zijn vader te vertellen glimlachte ze en volgde haar blik zijn vinger naar een omgevallen boomstam. Voor haar was de plek op zich niet heel veel bijzonders, het leek erg op de rest van het bos, maar ze begreep dat het voor Aiden waarschijnlijk een stuk meer betekende en ze vond het nog steeds heel aardig dat hij haar hier mee naartoe wilde nemen. Hij had er immers ook voor kunnen kiezen gewoon wat met haar door het bos te struinen of in de tearoom die hij eerder genoemd had wat te gaan drinken, maar dat had hij niet gedaan. Ze volgde hem, nog steeds glimlachend, naar de omgevallen boomstronk en ging daar zitten. Ondertussen begonnen de zenuwen weer een beetje op te spelen omdat ze dacht dat hij zo wel zou vragen wanneer ze wilde beginnen.

Aiden volgde haar terwijl ze op de boomstronk ging zitten. Onder de boom zelf was een soort van diepte, alsof de boomstronk een brug was die over een uitgedroogde rivier ging. Hij glimlachte even scheef naar Emma en kroop over haar heen naar het midden van de boom. Hier had hij een heel stuk leegte onder zich, met onder zich de bodem, waar hij zo vaak zijn tent had neergezet samen met Lucas, allebei proberend omhoog te springen en aan de boom te blijven hangen. Hij wenkte haar, zich afvragend of ze zelf dichterbij zou durven schuiven, of liever daar aan de rand bleef zitten waar er nog steeds vaste grond onder haar voeten zat. Hij vond dat ze er een beetje zenuwachtig uitzag en hij keek haar nieuwsgierig aan. 'Is er iets?' vroeg hij voorzichtig. Misschien had hij iets verkeerd gedaan, of gezegd. Of misschien werd ze gewoon nerveus van hem, iets wat hij wel leuk vond. Zijn hand bleef uitgestoken naar haar, zodat ze niet anders kon dan naar hem toe komen.

Emma keek toe hoe Aiden langs haar heen klom en een klein eindje verderop de boomstam ging zitten. Zijn benen bundelen over de rand , al was het niet zo'n heel groot stuk tot de grond. Even aarzelde ze, voor ze voorzichtig naar hem toe kwam, zijn hand vlug aannemen toen hij die naar haar uit stak. Toen ze zijn vingers om de hare voelde, stevig en vast, leek het feit dat ze voor de rest nauwelijks houvast had en niet meer met haar voeten bij de grond kon een stuk minder eng. Ze zat nu weer naast hem, en haar grip op zijn hand werd iets minder stevig, al liet ze hem nog niet gaan. Zo stil naast hem zittend, voor zich uit kijkend, merkte ze de hoogte eigenlijk niet meer echt op. Ze keek hem aan toen hij haar vroeg of alles oké was en glimlachte. 'Ja, alles is goed,' antwoordde ze, al waren de zenuwen nog niet helemaal verdwenen. Ze moest er geen al te groot probleem van maken, dat maakte de nervositeit alleen maar erger. Ze speelde een beetje met zijn vingers, met een flauwe glimlach op haar gezicht terwijl ze naar hun handen keek.