Het bos.

Emma keek toe hoe Aiden langs haar heen klom en een klein eindje verderop de boomstam ging zitten. Zijn benen bundelen over de rand , al was het niet zo'n heel groot stuk tot de grond. Even aarzelde ze, voor ze voorzichtig naar hem toe kwam, zijn hand vlug aannemen toen hij die naar haar uit stak. Toen ze zijn vingers om de hare voelde, stevig en vast, leek het feit dat ze voor de rest nauwelijks houvast had en niet meer met haar voeten bij de grond kon een stuk minder eng. Ze zat nu weer naast hem, en haar grip op zijn hand werd iets minder stevig, al liet ze hem nog niet gaan. Zo stil naast hem zittend, voor zich uit kijkend, merkte ze de hoogte eigenlijk niet meer echt op. Ze keek hem aan toen hij haar vroeg of alles oké was en glimlachte. 'Ja, alles is goed,' antwoordde ze, al waren de zenuwen nog niet helemaal verdwenen. Ze moest er geen al te groot probleem van maken, dat maakte de nervositeit alleen maar erger. Ze speelde een beetje met zijn vingers, met een flauwe glimlach op haar gezicht terwijl ze naar hun handen keek.

Ze leek even te aarzelen voor ze zelf dichterbij schoof, maar uiteindelijk kwam ze toch naar hem toe en nam ze zijn hand stevig vast, op zoek naar steun die ze nergens anders kon vinden. Hij had na jaren in het bos ondertussen al ontdekt hoe hij zijn evenwicht moest houden op zo'n dingen, maar hij begreep dat het voor Emma nog een beetje onwennig was. Hij sloeg zijn arm om haar heen, zodat ze al een beetje vaster zat en hij haar gewoon dichter tegen zich aanhad. Hij kon echter nog steeds haar hand vasthouden, omdat ze dankzij hem zo dicht tegen zich aan zat. Ze was stil en hij bleef zich afvragen wat er was dat haar zo stil maakte. Hij hoorde en trilling in haar stem die aangaf dat alles misschien toch niet zo was dan ze zei dat het was en hij knikte maar. 'Oké,' zei hij zachtjes en keek afgeleid naar hun handen, waar ze rustig met zijn vingers aan het spelen was.
-
sorry dat mijn reacties zo slecht zijn, ik moet er opnieuw even inkomen ;p

Hij sloeg een beschermende arm om haar heen, waarschijnlijk omdat hij door had dat ze nog steeds geen enorme fan was van de hoogte, al moest hij ook doorhebben dat het feit dat hij zo dicht naast haar zat ervoor zorgde dat er niet veel plek meer overbleef om zich daar zorgen over te maken. Ze wist dat hij door had gehad dat haar stem niet helemaal vast had geklonken toen hij had gevraagd of alles oké was, Maar ze was blij dat hij er niets over zei. Ze wilde niet dat hij zich onnodige zorgen zou gaan maken als ze hem zou vertellen dat ze er zo zenuwachtig van werd. Na een korte stilte keek Emma weer naar hem, weg van hun handen, en ze hield zijn blik even vast voor ze iets zei. 'Wil je beginnen?' vroeg ze, een klein glimlachje op haar gezicht. Zelf had ze zich al de hele tijd zo goed mogelijk zitten voorbereiden, maar ze wist niet helemaal zeker of hij er ook al klaar voor was. Ondertussen had ze wel wat interessants bedacht om uit te proberen, iets wat zowel haar zou helpen oefenen als hem een tijdje bezig zou kunnen houden.

Net zoals hij leek ze een beetje afgeleid omdat ze zo dicht bij elkaar zaten. Het was niet iets waar hij zo gemakkelijk kon aan wennen zoals haar hand vasthouden, zelfs dat maakte hem nog zenuwachtig. De stilte was kalmerend, zorgde ervoor dat hij zich beter voelde, wachtend op het moment tot er weer iets zou gezegd worden. Ze vroeg of hij wilde beginnen, het leek alsof ze het vroeg zodat ze ervan af kon zijn, of zodat er een last van haar schouders zou vallen. Hij leek zelf even te twijfelen, maar de nieuwsgierigheid en het verlangen te verdwijnen in een wereld die van hem en Emma alleen was overtuigde hem snel om toe te stemmen, de twijfels verdwenen. 'Ja,' zei hij gretig en keek naar hun handen, wachtend tot het zou beginnen. Hij keek nog opzij naar Emma. 'Als je het niet wil, zeg het dan alsjeblieft. Ik wil je nergens toe dwingen,' zei hij nog voor ze vertrokken. Hij wilde dat dat duidelijk was voor ze zou beginnen.

Hij leek even te aarzelen voor hij antwoord gaf, en Emma vroeg zich af of er nog iets anders was wat hij wilde doen of zeggen. Maar zijn antwoord was overtuigend genoeg voor haar. Ze keek hem aan, glimlachte, boog zich toen naar hem toe en fluisterde, 'doe je ogen dicht.' Vervolgens gaf ze een klein kneepje in de hand die ze nog steeds vasthield en om hen heen verwisselde de realiteit zich met haar illusie, al was die nauwelijks anders. Ze stonden nu op een open plek in het bos. Emma had zijn hand niet meer vast en in plaats daarvan stond ze op een meter of vier afstand. En toen haalde ze een trucje uit dat ze eerder alleen op kleinere, simpelere schaal had uitgeprobeerd. In plaats van een extra Aiden verschenen er nu tien extra Emma's om hem heen, tot ze met zijn allen, de echte Emma als een van hen, om hem heen stonden. Ze bekeek haar kopieën nog eens kritisch, om in ieder geval te voorkomen dat ze al te duidelijke fouten maakte. De kleding was niet zo lastig maar ze was blij dat ze haar ogen nog even goed had kunnen bekijken in een van de kleinere spiegels aan de zijkant van Aiden's auto. 'Je mag je ogen open doen,' zei een van de vele Emma's, en een ander vervolgde, flauwtjes glimlachend, 'je zei dat je mijn ogen uit duizenden zou herkennen, maar we kunnen iets kleiner beginnen.' Ze waren even stil tot een derde zei, 'je mag alles wat je kan bedenken doen om erachter te komen wie de... echte Emma is.' Na dat gezegd te hebben bleven ze allemaal lichtjes glimlachend staan.

Ze boog zich heel dicht naar Aiden toe en toen ze zachtjes in zijn oor fluisterde dat hij zijn ogen moest sluiten ging er een huivering langs zijn rug, een goede huivering. Hij sloot braafjes zijn ogen en glimlachte licht toen haar hand zachtjes in de zijne kneep. Hij wachtte af en op de een of andere manier was Emma's hand plotseling uit de zijne, hij wist dat ze nu in de illusie zaten. Hij wachtte geduldig tot ze zou zeggen dat hij zijn ogen mocht openen en probeerde ondertussen in zijn hoofd te raden waar ze zouden zijn. Hij hoorde om zich heen geritsel en gefluit van vogels in de verte, het leek op een bos. Hij hoorde van overal om zich heen zachte geluiden, hij en Emma waren dus niet alleen. Hij opende zijn ogen en zag dat hij omringd was door veel Emma's, allemaal exact hetzelfde. Ze praatten elk eens tegen hem en hij was teleurgesteld om te horen dat de stemmen exact hetzelfde klonken. 'Euh, ik zal proberen,' mompelde hij zacht tegen de Emma die vlak voor hem stond en keek ze elk eens afzonderlijk aan, dit was zo verwarrend. Ze keken hem allemaal serieus aan, niet met de afgeleidde blik die ze soms had als hij heel dicht in haar buurt zat. Om de een of andere manier vond hij het een beetje raar om elke Emma afzonderlijk dichtbij te benaderen, alsof hij de echte zou bedriegen. Hij liep naar een van de Emma's toe en raakte licht haar arm aan, hij deed dat ook met degene die ernaast stond. Ze voelden toch al echt.

Emma was ontzettend benieuwd geweest hoe hij zou reageren en in de eerste instantie leek hij vooral een beetje overdonderd en na een tijdje misschien ook wel een beetje moedeloos, alsof hij geen idee had waar hij moest beginnen. 'Ik weet zeker dat ze niet allemaal hetzelfde zijn,' zei een van de vele Emma's, degene die hij op dat moment aankeek, 'dat moet onmogelijk zijn, ik heb ook weet niet zo goed kunnen kijken.' En, dat dacht ze erachteraan, ik weet heel zeker dat zodra je bij mij in de buurt komt, het heel veel lastiger zal worden om de rest van de illusies in stand te houden. Het was al verwarrend geweest toen ze moest bedenken dat ze natuurlijk niet iedereen precies hetzelfde kon maken als haar spiegelbeeld omdat alles dan verkeerd om zou zijn en het vergde heel wat concentratie om alles hetzelfde te houden, niet sommige dingen een beetje te laten schieten en als Aiden er ook nog eens bij zou komen.

De Emma die vlak voor hem stond zei serieus dat ze niet allemaal hetzelfde zijn, wat hem liet beseffen dat hij inderdaad zou moeten letten op de kleine dingen. Hij moest denken aan warme kleuren die haar haar kreeg als ze in de zon liep, de tinten bruin die hij nog nergens anders had gezien. Hij keek over het hoofd van de Emma vlak voor zich en hij glimlachte toen hij besefte dat het niet juist was, niet zoals hij deze ochtend gezien had toen ze de auto aan het instappen was. 'Het klopt niet Emma,' zei hij zachtjes tegen de Emma voor zich, 'jij bent het al niet,' vervolgde hij en tikte zachtjes op de neus van de valse Emma. De anderen stonden niet in de zon, maar hij kon raden dat er ook nog andere trekjes waren die de echte Emma niet gezien had. 'Weet je nog manieren om je te vinden Emma?' vroeg hij zachtjes en keek naar alle Emma's die nog rond hem stonden.

Hij leek de tip die ze hem had gegeven meteen aan te grijpen en keek nu bedachtzaam om zich heen. Even later glimlachte hij en richtte zich tot het meisje voor hem. De Emma die hij had aangetikt glimlachte iets breder en boog haar hoofd lichtjes na zijn woorden, als een toegeving. 'Het haar,' mompelde een ander bedenkelijk, terwijl ze over haar eigen donkere lokken streek, 'dat is een lastige. Die kan ik moeilijk zelf zien. De kleren kan ik gemakkelijk bestuderen maar er zijn niet veel spiegels in het huis...' Ze vroeg zich af wat voor andere dingen haar makkelijk zouden ontmaskeren. Karaktertrekjes, dingen die ze deed waar ze zich zelf niet bewust van was, dingen die slechts hij in haar zag omdat hij de laatste paar dagen zoveel tijd met haar had doorgebracht. Haar haar wegstrijken, was dat er een? Ze liet een van haar dubbelgangers het toch maar doen, voor de zekerheid.

Aiden glimlachte toen één van de Emma's toegaf dat het lag aan het haar waaraan hij het gezien had. Hij keek naar alle Emma's afzonderlijk, scande ze één voor één en merkte tot zijn spijt verder geen verschillen op. Er was eentje die met haar hand door haar haar ging, maar op een andere manier dan Emma het zou doen. De echte Emma deed het trager. 'Die is het ook al niet,' zei hij zacht tegen de Emma die net haar haar bewogen had. 'Maar toch slim om het te proberen lieve Emma,' zei hij, met zijn blik gericht op alle Emma's die nog kans maakten om de echte te zijn. Hij begon nu langzaam de cirkel door te lopen, om in beweging te blijven, het gaf hem het gevoel dat hij toch een beetje nuttig was. Hij bleef kijken naar alle Emma's die rondom hem stonden en zijn blik ging naar het felblauwe in hun ogen, wat identiek was. Het waren andere dingen die hij zou moeten vinden, nog karaktertrekjes misschien? Of de gezichtsuitdrukkingen die Emma trok?

Oké, leuk geprobeerd maar dat was blijkbaar toch niet zo'n goed idee geweest. Ook deze Emma boog nu haar hoofd lichtjes. Niet blozen, niet blozen, niet blozen... sprak ze zichzelf streng toe toen hij haar naam noemde en ze slikte een keer. Op dat moment begon hij langs hen te lopen, hen stuk voor stuk goed bestuderend. Als ze gewoon rustig adem bleef halen kwam het goed, als ze zichzelf maar onder controle kon houden moest het goed komen, maar met de stap die hij dichter bij haar in de buurt zette werd het lastiger. Ze glimlachte en twee andere Emma's volgde onmiddellijk haar voorbeeld. 'Als het te lastig wordt om het te doen met slechts praten, kan je ook wat anders proberen,' merkte een van de Emma's op. 'Je kan met me praten, bijvoorbeeld,' ging de echte Emma verder, in een poging ervoor te zorgen dat niet alleen haar dubbelgangers op haar leken, maar ook zij op hen. Ze kon niet de enige zijn die niets zei.

Hij had ondertussen al twee Emma's ontmaskerd en had geen idee hoe hij nog de echte zou moeten vinden. Hij hoorde een van hen zeggen dat hij ook wat anders moest proberen. 'Wat wil je dat ik doe? Jullie allemaal stuk voor stuk kussen en zien wie er het meeste op reageert?' vroeg hij droogjes met een geamuseerde grijns. Niet dat hij het erg zou vinden om hen te kussen, al leek het in zijn ogen nog steeds een beetje bedrog tegenover de echte Emma. Twee Emma's verder zei er eentje dat hij ook met haar kon praten. Hij bleef haar even verward aankijken. Hij besefte dat het waarschijnlijk raar leek als hij iedereen afzonderlijk aankeek terwijl hij sprak, dus besloot hij zich nu te richten tot degene die hem aansprak. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij voorzichtig. 'Als ik iets vraag geef je toch het antwoord dat de echte Emma je laat zeggen.' Hij draaide zich om naar de anderen toen hij echte Emm zei in de hoop dat een van hen iets zou verraden.

'Dat is ook een idee,' antwoordde Emma lichtjes geamuseerd, al kwam er tegelijkertijd een beetje een ongemakkelijk gevoel in haar maag. Ze wilde helemaal niet dat Aiden een van de andere zou zoenen, ze wilde dat hij haar zou kussen. En ze besefte ook dat zodra Aiden dat plan echt ten uitvoer wilde brengen, ze de illusie niet al te lang in stand kon houden. Hij ging verder, liet het even zitten maar richtte zich wel direct tot haar, al wist hij dat niet. 'In principe wel, ja,' antwoordde ze met een knikje, 'maar ik besef misschien niet precies wat voor dingen ik doe als ik praat, of mijn gezichtsuitdrukking verandert, zoiets. Dat zijn dingen die alleen jij ziet.' Ze hield haar blik op hem gericht, benieuwd naar hoe hij reageerde op alles wat ze zei, of wat de andere Emma's zeiden en deden.

Aiden kon de blik in de ogen van de Emma zien waar hij op dat moment tegen aan het praten was, het was zo echt dat hij bijna zeker was dat zij de echte was. Hij keek haar intens aan, elke miniscule beweging die ze maakte in de gaten houdend, hij zette zelfs een paar passen dichterbij. Hij zuchtte even en liep verder, ze leek ongelofelijk veel op de echte Emma en er was niets dat verried dat zij een illusie was. Hij had dezelfde geamuseerde glimlach om zijn lippen. 'Ik zou het niet erg vinden om zoveel Emma's te kussen, al lijkt het een beetje raar.' Hij wilde de Emma ernaast net aanspreken maar werd onderbroken door de vorige, degene die hij net in de gaten had gehouden. 'Ik kan natuurlijk altijd vragen hoe je gevoelens zijn tegenover mij of hoe het voelt om met me te kussen. Alleen de echte zou zo ongemakkelijk en verlegen reageren, dan zou ik het meteen zien,' zei hij, 'maar dat is te gemakkelijk. Ik moet je op een andere manier vinden.' Bij dat laatste had hij het meer tegen zichzelf dan tegen haar, luidop denken was iets dat hij wel vaker deed. Hij bleef tussen hen doorlopen, nog steeds op zoek naar kleine dingen die haar, of een van hen, zou verraden. Hij wist dat ze dingen letterlijk nam, dus toen hij zei dat hij haar zo zou herkennen had ze dat ook meteen aangenomen.

Hij kwam dichterbij en Emma moest zichzelf bijna dwingen rustig te blijven staan, zich niet al teveel te bewegen omdat ze wist dat als ze dat deed de verleiding dichterbij hem te gaan staan heel erg moeilijk te stoppen zou zijn, en het zou natuurlijk vreemd worden als ze achteruit zou deinsen, dan zou hij ook weten dat zij het was. Hij merkte op dat hij het niet erg zou vinden meerdere Emma's te moeten kussen, en opnieuw bedacht Emma dat ze het daar helemaal niet mee eens was. Het vreemde, niet zo fijne gevoel dat ze al eerder had gevoeld werd sterker. De illusie naast de echte Emma knikte langzaam. 'Ja, waarschijnlijk wel,' antwoordde ze glimlachend. Ze vond het leuk dat hij het zichzelf niet al makkelijk wilde maken, dat hij wel van een beetje uitdaging hield. 'Inderdaad,' zei haar stem, al bevond zich die nu een paar plaatsen opzij, 'en ik ga het je niet vertellen.'

Aiden glimlachte even door Emma's woorden, het enige waar hij zeker van was dat het van de echte Emma kwam. De woorden die ze uitsprak. Hij moest toegeven dat hij het in zijn hoofd zou houden dat de vorige Emma ongemakkelijk op hem reageerde, de manier die hij maar al te goed kende zodra hij dicht in haar buurt kwam. Als hij echt niets meer zou ontdekken zou hij gokken dat zij de echte was, maar hij wilde zeker zijn. Een geamuseerde glimlach sierde zijn lippen toen ze zei dat ze het hem niet zou vertellen wie de echte was. Hij keek naar één van de anderen die er nog stonden. 'Zou jij mij eigenlijk herkennen moesten er zoveel Aidens staan?' vroeg hij nieuwsgierig. Het was iets waarop hij graag het antwoord wilde weten en dan kon hij net zo goed haar tactiek toepassen, kijken naar de kleine dingen als ze sprak.

De Emma waar hij nu tegenover stond keek hem even bedenkelijk aan. 'Het hangt ervan af hoe goed de illusie is,' antwoordde ze vervolgens langzaam, en de glimlach verscheen weer op haar gezicht, 'maar als ze niet allemaal helemaal identiek waren denk ik dat ik net als jij, langzaam, wel zou kunnen ontdekken wie de echte jij was. En als dat allemaal niet lukt kan ik ze allemaal gaan zoenen en kijken wat er gebeurt,' voegde ze er geamuseerd aan toe. Ze vroeg zich af of hij hetzelfde gevoel zou krijgen wat nu met haar maag speelde. Ook vroeg ze zich af of het voor hem echt anders zou zijn, of hij een van haar vele illusies kuste of niet, of hij het verschil zou merken van haar aanraken in plaats van een van de andere Emma die zich nog om hem heen bevonden. Ze hoopte ontzettend dat hij dat wel zou merken, dat hij het zou voelen, maar onzekerheid knaagde vanbinnen aan haar terwijl ze daarover nadacht.

Aiden knikte toen ze antwoordde dat ze hem misschien na een tijd net zoals hij zou herkennen. Hij grinnikte door haar woorden over dat zoenen en ook hij voelde een beetje jaloezie opkomen bij de gedachte dat ze iemand anders zou kussen, ook al was hij het. Hij vroeg zich af of zij anders zou reageren moest hij een andere Emma kussen en hoe de denkbeeldige Emma zou reageren. Zou ze terugkussen? Of hem wegduwen? Hij wilde dat hij haar kon terugvinden, want al die andere Emma's waren zo verwarrend. Hij begon weer langzaam tussen de Emma's door te lopen op zoek naar kleine dingen die haar zouden kunnen verraden. Hij keek opnieuw naar de juiste Emma. 'Ik zou gokken op jou,' begon hij aarzelend, 'maar ik wil honderd procent zeker zijn,' voegde hij er nog aan toe. 'Kom ik een beetje in de buurt?'
-
Oke, mijn excuses voor de korte en slechte reactie maar ik had echt een rotdag vandaag, ik voel me ook echt slecht..

Emma zag hem zoeken, maar nu was het doelgerichter en uiteindelijk zag ze hoe zijn blik zich in die van haar haakte. Hij liep naar haar toe en ze moest zichzelf dwingen rustig te blijven, normaal te doen, hem recht aan te blijven kijken. Pas toen hij recht voor haar stond sprak hij weer, en ze keek hem een tijdje aan voor ze antwoordde. 'Zoals ik al zei,' reageerde ze, 'ik ga het je niet vertellen. Je moet er zelf achter zien te komen.' Ze wilde hem doen twijfelen, kijken of hij achter zijn keuze zou blijven staan ook als ze niet onmiddellijk toegaf dat zij het was. Ondertussen voelde ze de spanning in haar binnenste toenemen en moest ze haar uiterste best doen om haar dubbelgangers te laten staan, elk detail intact te houden en tegelijkertijd zelf net zo normaal te blijven doen.
-
No appology needed, love, en ik vind het helemaal niet slecht. Wil je erover praten?

Aiden zuchtte toen ze zei dat ze het hem hoe dan ook niet zou vertellen, dat hij het zelf maar moest ontdekken. Hij bleef haar nog even intens aankijken, opnieuw onderzochthij elk detail. Hij maakte eijn blik los van die van haar en besloot dat hij weer kon verder zoeken. Ze had het niet toegegeven, maar eigenlijk had ze het ook niet ontkent. Ze deed het waarschijnlijk ook expres, om het hem moeilijker te maken. Hij sloeg zijn armen over elkaar over elkaar en richtte zijn blik ook op de andere Emma's, zijn voorkeur-Emma achterlatend. De omgeving was eigenlijk een opvulling, terwijl hij gedacht had dat het altijd alleen daarom draaide. Hij keek naar een van de Emma's. 'Kan je zo van die dingen ook maken in de echte wereld?' vroeg hij. Waarschijnlijk was het antwoord op die vraag ja, maar wilde ze het misschien niet doen om hem niet nog meer in de war te brengen.
-
Ja, het komt er eigenlijk op neer dat ik wat fouten heb gemaakt ivm met kinderen daar, bv een jongetje die allergisch is aan melk heeft blijkbaar wat met melk binnengekregen en nu is hij ziek. En ja, ik zit met een enorm schuldgevoel over dat doutje en nog een paar andere... mijn 'baas' was ook redelijk geirriteerd.

Hij liep weer van haar weg toen ze zei dat ze hem echt niet ging helpen en Emma had het gevoel dat ze eindelijk weer normaal kon uitademen, in plaats van stijf van de spanning te staan in een poging uiterst normaal te blijven doen. Ze had echter niet veel tijd om te bekomen want Aiden ging verder en ze moest zich weer focussen op haar kopieën, zodat ze zichzelf niet alsnog zou verraden door daar nu iets te makkelijk mee om te gaan. Zijn vraag verbaasde haar echter een beetje en de Emma die hij nu aankeek fronste. 'Wat bedoel je?' vroeg haar kopie, diens hoofd een beetje schuin houdend. De enige plek waar ze echt dingen kon was hier. In de echte wereld was ze eigenlijk redelijk nutteloos, ze kon bijna niets, kende bijna niemand, dus ze wist niet echt wat hij nu van haar vroeg. Misschien had ze gewoon even een hint ergens gemist, bedacht ze zich iets later, terwijl ze nog steeds vragend naar Aiden keek.
-
Wat vervelend, zeker als je pas begonnen bent. Ik begrijp natuurlijk dat je je schuldig voelt, dat is logisch, maar je mag best een paar fouten maken, zeker in het begin. Niet iedereen zal er even blij mee zijn, maar je hebt zo ongeveer recht op die fouten en daar zal je van leren en de volgende keer zal het niet meer gebeuren. Probeer het zo te zien, al weet ik dat dat moeilijker is dan het voor mij nu lijkt. Ik hoop ontzettend dat je je morgen/vandaag weer wat beter voelt...

Aiden keek naar de Emma die antwoordde op zijn vraag. De verwarde blik leek gemaakt en het gezicht dat schuin gehouden werd ook. Hij liep dichter naar haar toe en ging vlak voor haar staan. Zijn vingers streelden zachtjes over haar wang en uiteindelijk liet hij ze liggen in haar haar. Het was een test, de echte Emma zou intenser reageren, meer van de kaart dan deze. 'Jij bent ook niet echt,' zei hij zacht en liet haar los. Het voelde raar om een kopie aan te raken, omdat hij wist dat ze niet echt waren, al leken ze nog zo goed op Emma. 'En ik bedoel, of je illusies kan creëren zonder de omgeving. Als we in de auto rijden en je me aanraakt dat je me bijvoorbeeld kan laten zien dat er een spook rondzweeft ofzo,' begon hij voorzichtig, tegen de Emma naast degene die hij juist ontmaskerd had. 'Snap je?'
-
Ja, gelukkig ging het vandaag heel wat beter. Ik heb ook met de 'hoofd' gepraat van onze groep en ze zag dat ik me echt schuldig voelde. Ik heb nog de kans gehad om me eens te verontschuldigen en ze leek er wel blij mee, want ze deed echt heel rot tegen me gisteren, ze heeft zelf zelfs sorry gezegd omdat ze misschien botter overkwam dan ze bedoelde. Al voel ik me nog steeds erg schuldig tegenover dat kind dat ziek is :/

Het gevoel dat zich opbouwde in haar maag werd een stuk sterker toen Aiden een van haar illusies aanraakte, en het zorgde ervoor dat ze er niet voor kon zorgen dat die op de juiste manier reageerde. Ze kon niet komen op het woord dat voor haar gevoel gebruikt werd, het lag op het puntje van haar tong maar het was alsof ze er net niet bij kon. Nu boog ook deze Emma haar hoofd en de echte richtte haar aandacht op de dubbelganger die Aiden nu aankeek. 'Ja,' antwoordde die na een korte stilte, terwijl ze probeerde te bedenken of ze het woord "spook" ooit eerder gehoord had, 'maar nee, niet op de manier die jij bedoeld. Ik zou de hele omgeving kunnen nabootsen en als je niet heel erg oplette denk ik dat ik het wel zo vloeiend over kan laten gaan dat je het niet merkt, maar de omgeving is altijd een deel van de illusie die ik creëer.'
-
Oké, dat is in ieder geval erg fijn, dat je je wat beter voelt en dat je met het hoofd hebt kunnen praten.

Aiden glimlachte toen hij gelijk kreeg en ook die Emma haar hoofd had gebogen. 'Hoeveel van jullie moet ik dan nog vinden?' vroeg hij en begon afwezig te tellen. De reactie was ook helemaal verkeerd geweest. 'Emma, je zat er even niet bij met je hoofd denk ik.' De reactie die de Emma gegeven had op zijn aanraking was ook helemaal anders geweest dan Emma zou reageren. 'Misschien moet ik dat nog eens doen, die manier gaat veel sneller,' zei hij met een glimlach. Hij luisterde aandachtig naar de woorden van de valse, of echte Emma en probeerde zich een beeld te vormen in zijn hoofd. Het was al een opluchting dat ze er altijd ook iets rond moest creëren. 'Goed zo, want ik zou het nogal verwarrend vinden moest Amon opeens vol lopen met Emma's.' Niet dat hij Emma niet wilde zien ofzo, maar hij wilde enkel de echte versie zien.

Nee, ze had er inderdaad niet bijgezeten met haar hoofd, dat wist ze, maar het was zo lastig om zich te concentreren als ze moest zien hoe Aiden de anderen aanraakte, maar niet haar! 'Je hebt er vier ontmaskerd, en er waren elf van ons, dus je moet er nog zeven. Behalve als je het nu al weet, natuurlijk,' zei de Emma die hem aankeek met een geamuseerd glimlachje. 'En dat is zeker begrijpelijk,' ging een ander verder. Daarbij, tien was al lastig genoeg om in stand te houden zonder al teveel fouten te maken, ze zou nooit een hele stad vol kopieën van haarzelf kunnen neerzetten, en dat zou ze ook helemaal niet willen. Liever was ze weer in een lege stad met alleen Aiden erbij. Het was even stil en toen vroeg een van haar dubbelgangers, 'heb je al iemand in je hoofd? En hoe ben je van plan erachter te komen of dat de echte ik ben? Wat nou als ik je besluit helemaal niets meer te vertellen, je niet meer te helpen? Hoe zou je het dan oplossen?'

Aiden glimlachte naar haar. 'Oké, dan moet ik nog even doorgaan.' Ze klonk alsof ze het zelf achter de rug wilde hebben. Had hij iets verkeerd gedaan? Misschien vond ze het niet leuk dat ze een andere Emma had aangeraakt, misschien was ze wel jaloers. Bij die gedachte krulden zijn lippen om tot een lichte glimlach, het was wel een compliment voor hem natuurlijk. 'Ik heb een vaag vermoeden,' mompelde hij en keek naar de echte Emma. 'Zij komt het meeste in de buurt tot nu toe,' vervolgde hij en wees haar aan. 'Maar zoals ik al zei, wil ik eerst helemaal zeker zijn.' Eén van de anderen sprak hem aan. 'Ik heb geen idee hoe ik erachter moet komen,' begon hij met antwoorden op haar vragen. 'En dat plan van jullie allemaal te kussen is nog niet afgeschreven,' vervolgde hij, opnieuw met een lichte geamuseerde glimlach. 'En als je besluit me niet meer te helpen ga ik in het gras zitten en mokken tot je het opgeeft,' lachte hij.

Hij moest even glimlachen, maar Emma wist niet waarom en ze had geen tijd om het te vragen want op dat moment kwam hij weer naar haar toelopen. De echte haar, wel te zeggen. Ze keek even naar de vinger die op haar gericht was en keek Aiden toen aan, opgelucht toen hij zich weer op een ander richtte en tegelijkertijd hopend dat hij de spanning en de opluchting die daarop volgde niet in haar ogen had zien doordringen. Hij begon over zijn plan om hen gewoon allemaal te kussen maar Emma wist dat dat haar nooit zou lukken. Of hij haar nou als eerste kuste of niet, het zou haar ofwel alles laten vergeten of zo jaloers - dat was het woord! - maken dat ze zich niet genoeg kon concentreren om de illusie in stand te houden. Ze hield daar echter haar mond over en ging verder op wat hij had gezegd. 'Aha,' glimlachte ze, 'goed plan B.'

Emma leek een beetje zenuwachtig te reageren toen hij haar had aangewezen en als het niet de echte was, had ze wel een hele goede kopie gemaakt. Het begon hem stiekem een beetje te irriteren, want hij wilde de juiste Emma echt wel terugvinden. Hij was ergens ook bang dat hij haar zou kwetsen als hij een verkeerde keuze zou maken, of haar niet zou ontdekken tussen al deze illusies. Hij hoorde haar zeggen dat het een goed plan B was. 'Welk plan bedoel je?'vroeg hij aan de Emma die hem het laatste had geantwoord. 'Het plan om jullie allemaal te kussen? Of het plan om in het gras te gaan zitten wachten tot je het opgeeft?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij vroeg zich af wat Emma zo had afgeleid daarnet. Kon ze het op de een of andere manier toch voelen omdat de illusies een deel van haar waren of was zijn eerste gedachte juist en was het de jaloezie die haar die fout had laten maken? Misschien moest hij het gewoon vragen, maar die vraag zou haar in verlegenheid brengen.

Haar blik bleef op hem gericht terwijl ze antwoordde, niet van plan ook maar een teken van herkenning van zijn kant aan haar blik te laten ontsnappen. 'Het plan om te gaan zitten mokken tot ik het opgeef,' antwoordde ze vervolgens met een lachje, voor ze dat uitlegde, 'ik zou me vast heel snel schuldig gaan voelen en je uit je lijden verlossen.' Ze vroeg zich af wat het was aan haar dat hem deed denken dat zij het was, dat zij de echte was. Hij had immers nog een aantal andere Emma's over waar hij nog niets over gezegd had en hem dus niet meteen lieten denken dat ze kopieën waren. Tegelijkertijd vroeg ze zich af welk plan hij beter vond, en wat dat dan eigenlijk zou betekenen. Dat hij haar illusies ook echt zag als wat ze waren, illusies, waarbij het niet uitmaakte wat je met ze deed want alleen de echte zou het voelen? Zou hij doorhebben dat ze er jaloers van werd?

'Oh,' antwoordde hij toen ze zei dat het plan om te gaan zitten mokken een goed plan B was. Hij wachtte op verdere uitleg, omdat hij kon horen aan haar stem dat die nog zou volgen. 'Dat zou ik eigenlijk wel eens willen zien,' zei hij met een glimlach toen ze antwoordde met dat ze hem zo snel mogelijk uit zijn lijden zou willen verlossen. 'Straks overtuig je me nog om dat echt te doen,' voegde hij er nog geamuseerd aan toe. Hij keek naar één van de andere Emma's die iets verder van hem stond. 'Misschien kan je de fake-Emma's al laten verdwijnen. Dat is overzichtelijker,' zei hij. Ze had tot nu toe niet veel gezegd, dus zij kon even goed Emma zijn. Hij liep langzaam naar die Emma toe. 'Is er een bepaalde reden waarom je nog niet veel gezegd hebt? Zou jij de echte Emma kunnen zijn?' vroeg hij, maar een seconde later besefte hij wat ze zou antwoorden.

'Ik betwijfel het,' reageerde een van hen, 'ik denk dat je het een stuk liever zelf uitzoekt dan dat je wacht tot ik je het antwoord geef.' Hij richtte zich nu op de andere kant van de cirkel, zodat Emma zijn gezicht niet meer kon zien. 'Als je dat graag wilt,' antwoordde een van de andere Emma's, toen hij vroeg of degenen die hij al als verkeerd had aangewezen niet konden verdwijnen en de kopieën die hij al ontmaskerd had vervaagden. Echter bleef de rest niet staan waar ze stonden, ze kwamen wat dichterbij zodat ze nu een iets kleinere cirkel om Aiden heen vormden en zich nu allemaal op een iets andere plek bevonden. 'Zo beter?' Hij had zich al tot een van de illusies gericht, vroeg haar nu waarom ze nog niets had gezegd, en ze glimlachte even flauwtjes voor ze hem antwoordde. 'Jij bent er toch om dat uit te zoeken?' De echte Emma keek gespannen toe vanachter zijn rug, al kon ze natuurlijk niet echt zien hoe hij reageerde nu ze aan de verkeerde kant stond.