Het feest

Ben moest zijn lachen een beetje inhouden toen ze zo schrok van haar blozen. Dat moest haar nog nooit eerder gebeurd zijn. 'Maak je maar geen zorgen, je bent niet ziek,' zei hij, 'anders zou de halve stad nu ziek zijn. Iedereen bloost wel eens. Het gebeurt als je... vaak als je een complimentje krijgt of zo. Het is niets ernstigs en het is zo weer over.' Hij keek haar even geamuseerd aan, hopend dat ze er niet al teveel van geschrokken was. Dat was wel even wennen - hij moest bedenken dat al die dingen die hem niet meer opvielen of die hij al jaren kende voor haar allemaal nieuw waren. En voor haar moest dat nog vreemder zijn. Een paar seconden later kwamen Katie en Leila aanrennen. 'Ho, wacht, jullie!' Hij keek Viniah aan. 'Het spijt me, ik ben zo terug, geef me een minuutje dan breng ik ze even naar huis,' verontschuldigde hij zich met een glimlach voor hij een van de meisjes bij haar middel greep en haar optilde voordat hij achter de ander aanging.

Viniah zag hem geamuseerd kijken toen ze zo geschrokken was. Hij stelde haar gerust dat ze niet bang moest zijn om ziek te worden. 'Oh,' zei ze en keek hem even aan. 'Dan is het goed.' ze legde weer haar hand over zijn schouder en keek even gegeneerd de andere kant op, zenuwachtig omdat ze zo uitgebarsten was. Hij zal nu ook denken dat ze waarschijnlijk dom is, fijn. Ze hoorde hem iets roepen en ze liet hem los. Hij verontschuldigde zich omdat hij zijn zusjes naar huis ging brengen. 'Geen probleem,' zei ze met een glimlach. 'Tot straks' zei ze nog stilletjes, terwijl hij al een van de meisjes had opgepakt en nu achter de andere liep. Ze glimlachte even, jaloers dat zij geen jongere zusjes had om achter te zitten. Ze besefte dat ze nu alleen in het midden van de dansvloer stond en besloot zich terug te verstoppen achter de tafel waar de drank stond, er was een boom, waar ze tegenaan kon leunen en zo werd ze bijna niet opgemerkt.

Zodra Ben ook Leila had gevonden, bracht hij de beide meisjes, die hevig protesteerden dat ze echt nog niet moe waren en toch niet konden slapen, naar huis. Zijn moeder wachtte hem daar op om het over te nemen en een paar minuten later liep hij alweer terug. Zijn huis was niet ver weg van het stadscentrum. Toen hij weer terug was bij het feest, keek hij even fronsend om zich heen, opzoek naar Viniah. Ze was waarschijnlijk niet alleen in het feestgewoel blijven staan, maar hij moest wel even uitzoeken waar ze dan wel gebleven was. Dat was nog knap lastig, met al die mensen die door elkaar liepen en riepen. 'Ben!' Hij wist dat het niet Viniah's stem was, maar hij keek toch om. Een ander meisje, dat gewoonlijk in zijn klas zat, kwam aanlopen. 'Dansen?' Hij keek haar even aan, maar schudde toen zijn hoofd. 'Sorry, ik heb al iemand.' Hij praatte en danste eerlijk gezegd liever met Viniah dan met dit meisje, dat teveel opgedoft was en een stuk minder interessant, zeker nu ze al wat op had. Ze keek hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan - het was inderdaad niet helemaal logisch dat hij hier met iemand naartoe was gekomen, en dat was eigenlijk ook niet het geval. 'Je hoeft het niet te geloven,' zei hij met een schouder ophalen. Ze zuchtte en liep toen hoofdschuddend weer weg, Ben achterlatend, zodat hij weer verder kon zoeken naar Viniah.

Viniah had alles natuurlijk nauwlettend in de gaten gehouden. Ze zag het donkere haar van Ben boven de meeste anderen uitkomen en ze keek even naar het meisje dat blijkbaar iets aan hem vroeg ofzo. Ze keek even naar het meisje en dan naar weer naar Benjamin. Hij leek helemaal niet geïnteresseerd, integendeel zelfs. Hij wilde zo snel mogelijk bij haar weg. Het meisje trok een blik die ze niet kende en liep dan bij hem weg, ook zoals de andere meisjes op zo van die schoenen met lange punten eraan. Ze zag Ben weer verder lopen, op zoek naar iemand. Was hij op zoek naar haar? Of niet? Ze twijfelde even, maar stak dan toch haar hand op naar hem en begon aarzelend naar hem toe te lopen. Het was beter, gemakkelijker om met iemand te praten dan dat ze alleen stond.

Ben zag haar pas weer toen ze haar hand naar hem opstak om hem te laten weten waar ze was, en hij begon opgelucht naar haar toe te lopen. 'Ik ben blijkbaar niet zo goed in zoeken en ik werd even opgehouden,' grijnsde hij toen hij weer naast haar stond. 'Wil je nog wat dansen of wil je liever wat anders gaan doen?' vroeg hij, even om zich heen kijkend. Hij wist niet of ze al wat gegeten had, maar hij begon in ieder geval honger te krijgen. Het begon te schemeren en hij wist dat als het nog wat donkerder zou worden, de lichtjes die overal boven het plein hingen aan zouden gaan. Dat deel vond hij altijd vele malen leuker dan het begin, het had iets magisch met al die kleuren in het donker. Hij wist dat Katie en Leila nu uit het raam bovenin hun huis zouden hangen, wachtend tot de lichtjes aangingen, voor ze gingen slapen, als hun moeder ze überhaupt al in hun pyjama's had gekregen. Zijn blik gleed weer naar Viniah en hij glimlachte.

Hij was meteen naar haar toegelopen, dus misschien was hij dan toch opzoek naar haar geweest. 'Misschien verstopte ik me wel,' zei ze en haalde haar schouders even op. Hij wist wel waarom ze zich zou verstoppen en zou het niet persoonlijk opvatten. Ze keek even naar hem. 'Maakt niet uit, waar jij zin in hebt,' zei ze tegen hem. Ze had hier al tafels gezien waar je kon eten en nu ze zijn blik even die kant had zien opgaan zou het haar misschien duidelijk zijn wat hij wilde doen. Ze vond het niet erg, want zelf had ze ook honger gehad. Ze volgde zijn blik naar boven en zag in bomen, aan muren, overal eigenlijk zwarte draden hangen met witte knopjes precies aan. Ze vroeg zich af wat het was, maar misschien zou dat later op de avond nog wel duidelijk worden. Of misschien was het een soort van versiering, dat zou ook kunnen. Ze had zijn glimlach niet eens opgemerkt omdat ze nog steeds naar de zwarte draden stond te staren.

Ben knikte begrijpend toen ze zei dat ze zich misschien wel had verstopt. Weg van alle mensen die haar weer aan zouden staren als ze daar alleen zou staan. 'Misschien kunnen we wat te eten halen,' stelde hij voor, 'de muziek blijft tot diep in de nacht doorgaan, dus er is nog kans genoeg om te dansen.' Hij zag haar zijn blik volgen omhoog, waarschijnlijk vroeg ze zich af waar de lichtjes voor waren. Ze zou het zo direct wel merken, als het donker werd, wat nu redelijk snel zou gaan. Hij wenkte haar naar de andere kant van het plein waar de tafels met eten stonden. Zijn blik zocht de beste manier tussen de mensen door, maar die was er natuurlijk niet, alles was gewoon te vol. Uiteindelijk besloot hij dat het het slimst zou zijn om langs de zijkant te gaan, waar nog wat ruimte was.

Hij had geknikt, dus had hij het inderdaad begrepen. 'Oké, goed idee,' antwoordde ze toen hij zei dat ze misschien iets te eten konden halen. Hij stelde haar gerust dat de muziek nog lang zou doorgaan en dat er nog kans genoeg zou zijn om straks even te dansen. Ze glimlachte om te bevestigen dat ze het begrepen had. Straks nog eens dansen dus. Hij wenkte haar mee, tussen de mensen en ze liep stilletjes achter hem aan. Dit was gemakkelijk. Als ze vlak achter hem bleef werd ze amper tot niet opgemerkt, terwijl hij zich tussen de mensen wrong en zij er meteen mee achter schoot. Niemand die haar raar bekeek. Ze werd amper opgemerkt nu. Ze moest vaker zo vlak achter Ben blijven, dat was echt handig. Hij besliste om langs de zijkanten te gaan, wat inderdaad de beste keuze was.

De geur van het eten kwam hem al van ver tegemoet. Voor het feest sloofde iedereen zich uit, of het nu om het maken van eten ging, waar de beste koks zich op stortten of het hebben van de mooiste jurken en de beste muziek. Iedereen wilde dat deze avond onvergetelijk werd, iets waar ze nog aan konden denken tot er opnieuw een feest was, het jaar daarna. Hij vroeg zich af waarom er niet vaker feesten werden georganiseerd als mensen er zo blij van werden. Misschien kostte het teveel geld, of vonden mensen dat teveel moeite, al leek dat hem niet logisch, als je keek naar hoe graag iedereen hier was. Bij de tafel aangekomen pakte hij een bord van de stapel, even omkijkend of Viniah hem gevolgd was. Ze was stil gebleven terwijl ze hun weg door de massa maakten, maar niemand had haar aangesproken en hij had ook het idee dat er minder blikken op haar werden geworpen, al wist hij niet zeker dat dat was omdat mensen aan haar begonnen te wennen of omdat ze minder opviel als ze met hem was. 'Je kan alles pakken wat je wil,' legde hij uit, terwijl hij langzaam langs de platen met eten begon te lopen.

Het rook heerlijk en ze hoopte dat ze snel door de mensenmassa waren, zodat ze kon zien waar die heerlijke geuren vandaan kwamen. Toen ze er waren zag ze een heleboel kommen staan, waar van alle dingen in zaten. Ze herkende bijna niets. In het huis hadden altijd een soort pasta gekregen, omdat ze nog moesten wennen aan het feit dat ze na een lange tijd weer gingen eten. Maar nu kon ze eten wat ze wilde en ze kende geen van alle dingen. Ze liep dus eigenlijk een beetje automatisch naar het kommetje van de pasta om haar zorgen te verbergen en nam daar een beetje van. Het was weinig omdat er veel dingen op de tafel stonden en de meeste mensen schepten hun bord helemaal vol. 'Euh,' begon ze onzeker, opnieuw voelde ze het bloed naar haar wangen stijgen, maar ze wist dat het niet erg was. 'Heb je soms aanraders?' vroeg ze stilletjes aan hem.

Ben pakte van van alles wat, als hij dan toch de kans had eens wat gevarieerds te eten greep hij die met beide handen aan. Een stuk brood, nog warm van de oven, eveneens wat pasta... Ze vroeg hem aarzelend wat hij kon aanraden en hij keek even om zich heen. 'Alles is lekker, ik bedoel, iedereen doet zijn uiterste best het lekkerste hier neer te zetten. Er staat verse pizza daar, dat is altijd lekker, maar uiteindelijk moet je gewoon wat dingen proberen. Er zit altijd wel iets tussen wat je lekker vindt, geloof me,' zei hij, een stuk pizza voor zichzelf pakkend. Hij had niet eens gezien dat ze weer was begonnen met blozen want toen hij weer opkeek zag ze er weer net zo uit als daarvoor, nog steeds wat onzeker, maar hij glimlachte naar haar om haar wat moed in te spreken. Die twijfels zouden niet meer te zien moeten zijn op haar gezicht, daar was het veel te mooi voor.

Ze lachte even. 'Pizza?' vroeg ze. 'Wat een grappige naam,' zei ze, nog steeds een beetje lachend. Ze nam zoals hij had aangeraden van alles wat, de kleurrijkste dingen het eerst. Ze had geen idee hoe alles smaakte, of wat zelfs de naam ervan was, dus besloot ze op kleur af te gaan. In een kom lagen feloranje harde stukjes, dat vond ze er het grappigste uitzien. Ze nam ook een broodje, want dat herkende ze ook van in het huis. Alleen waren deze niet zo droog en slap. Ze had van alles wat op haar bord en nam vervolgens ook een stukje pizza, omdat het enige wat hij echt had aangeraden dus dat moest wel lekker zijn. Hij probeerde haar zo gerust te stellen dat ze zich door zijn glimlach enkel al een hele hoop minder onzeker voelde. 'Dankje,' zei ze opnieuw tegen hem, wat zou ze toch doen zonder iemand die haar hielp?

Ben grijnsde. 'Ja, eigenlijk wel,' bedacht hij zich, terwijl hij het woord in zijn hoofd herhaalde. Aan de andere kant, alles klonk raar als je het wat vaker achter elkaar zei. Hij zag haar nog even twijfelen voor ze toch maar gewoon dingen begon te pakken. Hij schepte nog wat rijst op en nam toen een mes en een vork die aan het einde van de tafel in bekertjes stonden. Hij wachtte glimlachend tot Viniah ook klaar was, benieuwd naar hoe het haar allemaal zou smaken. Hij wist niet wat ze allemaal te eten kregen daar, maar hij kon zich niet voorstellen dat het iets was als dit, dus het meeste moest nieuw voor haar zijn. Hij schudde even zijn hoofd toen ze hem bedankte. 'Je hoeft me niet te bedanken, ik vind het toch niet erg,' zei hij en hij haalde even zijn schouders op. 'Waar wil je gaan zitten?'

OH DAMN!
*Aiden is nog niet hier*

Viniah glimlachte toen hij haar gelijk gaf over de gekke naam van pizza. Pizza, pizza, pizza. Ze kon het zo vaak herhalen, het bleef grappig klinken. Hij wachtte op haar en ze liep naar het uiteinde van de tafel toe, om aan te geven dat ze ook klaar was. Ze nam een vork en mes en keek even naar hem. Dat had ze gelukkig wel al geleerd. Ze hadden de basisdingen wel uitgelegd, de dokters die hen hadden gewekt. Hoe ze moesten eten, praten, rennen en die dingen. Ze glimlachte opgelucht toen hij zei dat hij het helemaal niet erg vond. Ze keek even om zich heen toen hij vroeg waar ze wilde zitten. 'Maakt niet uit, waar er nog plaats is denk ik,' zei ze en keek even naar de tafels die voor hen stonden. Om eerlijk te zijn wilde ze niet te dicht bij de andere mensen in de buurt zitten, maar ze wilde het niet toegeven aan hem omdat ze niet als een bang meisje wilde overkomen.

Ben keek even om zich heen. Er waren nog een stuk of drie tafeltjes niet bezet, naar hij kon zien. Een ervan zat gepakt tussen twee groepen andere mensen, dus die optie viel af, want hij kreeg het idee dat ze dan niet echt rustig zou kunnen eten. Beide andere tafels waren wat meer aan de rand. 'Laten we daar gaan zitten,' wees hij naar een tafeltje een stukje van hen af, waar niet veel mensen omheen stonden. Hij pakte zijn bord in zijn ene hand en het bestek in de andere hand voor hij weer begon te lopen, een stuk voorzichtiger dit keer, omdat hij natuurlijk niet wilde dat zijn eten zou vallen. Af en toe keek hij om, gewoon om te checken of Viniah nog achter hem liep. Op de een of andere manier was hij bang dat ze plotseling weg zou zijn.

Ze hield haar bord en bestek met één hand vast en keek even naar het tafeltje dat hij had aangewezen. Het lag ergens aan de rand waar niet zo veel mensen in de buurt zaten. Ze knikte met een brede glimlach, opgelucht dat hij een goede keuze had gemaakt. Hij begon die kant uit te lopen en ze liep voorzichtig opnieuw vlak achter hem aan. Hij keek af en toe achteruit om te zien of zij er nog was en ze legde om hem te laten weten dat ze er nog was haar vingers voorzichtig en opnieuw aarzelend tegen zijn arm, zodat hij niet steeds hoefde om te kijken om te zien of ze nog wel kon volgen. Ze hadden de tafel bereikt en ze wachtte even tot hij eerst zou gaan zitten.

Aan haar glimlach te zien had hij de juiste keuze gemaakt door dat tafeltje aan te wijzen, hij had het goed ingeschat dat ze liever niet tussen al die mensen wilde zitten. Op een gegeven moment voelde hij de zachte aanraking van haar vingers tegen zijn arm en hij keek nog even om, glimlachend toen hij begreep waarom ze dat deed en liep toen verder. Niet dat het erg was om naar haar te "moeten" kijken, integendeel, maar zo kon hij wel opletten waar hij liep. Het zou echt typisch zijn als hij zou struikelen terwijl hij naar haar omkeek. Hij zette zijn bord neer op tafel toen ze die bereikt hadden, liep toen naar haar kant toe en haalde zijn gentleman-kwaliteiten eens uit de kast. 'Gaat u zitten,' zei hij beleefd terwijl hij haar stoel naar achteren schoof en haar aankeek.

Hij had geglimlacht toen ze haar vingers tegen zijn arm had gelegd, wat wilde zeggen dat ze het niet verkeerd gedaan had. Ze begon steeds beter te begrijpen hoe ze met andere mensen moest omgaan. Hij liep naar een stoel en ze wilde automatisch al naar de andere lopen tot ze hem die stoel achteruit zag schuiven en zei dat zij daar moest zitten. Ze keek hem even verwonderend aan, zich afvragend waarom hij zoiets deed? Ze liep naar de stoel en nam plaats, kijkend achter zich naar wat hij nu ging doen. 'Eh, dankje?' vroeg ze, lichtjes verbaasd. Het moest wel een aardig gebaar zijn ofzo, dat moest ze onthouden voor de volgende keer. Dat zij dat moest doen als ze met andere mensen, of misschien met hem wegging, misschien was dat de beleefdheid?

Hij schoof haar met gemak een stukje aan, geamuseerd door haar verbazing. In haar ogen deed hij vast heel erg vreemde dingen. 'Graag gedaan,' antwoordde hij, half lachend voor hij tegenover haar ging zitten. 'Het is een teken van beleefdheid als een jongen dat voor een meisje doet, een soort etiquete.' probeerde hij uit te leggen omdat hij doorhad dat ze niet begreep waarom hij zoiets zou doen en zelfs dit soort dingen moest ze op een gegeven moment uitgelegd krijgen, dus waarom zou hij dat niet meteen doen? Hij wist alleen niet of hij het goed uitlegde zo en hij hoopte vooral dat ze het zou vragen als ze iets niet, of nog niet, begreep; vragen beantwoorden was makkelijker dan zelf dingen moeten uitleggen, was hij achter gekomen.

Ze glimlachte evn naar hem toen hij haar met gemak vooruit schoof en niet veel later zat hij tegenover haar. En dan waren de anderen bang van haar, terwijl de meesten haar met gemak konden vooruitschuiven op een stoel. Hij legde haar uit dat een jongen dat deed voor een meisje uit beleefdheid. Ze knikte begrijpend. 'En wat doet het meisje dan uit beleefdheid? Hetzelfde?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Dan houd ik de stoel de volgende keer voor jou wel zo,' zei ze met een glimlach. 'Dat ik die tradities hier onder de knie krijg.' Dat ze er sneller hoorde en mensen haar hopelijk zouden accepteren in de maatschappij. Hopelijk deed ze niets verkeerd of kwam ze onbeleefd over, daar was ze opnieuw een beetje zenuwachtig voor. Ze had geen enkel idee hoe alles moest en blijkbaar had ze nog zoveel te leren.

Ben schudde zijn hoofd. 'Nee, meisjes... ik weet niet,' bedacht hij zich plotseling. Hij wist wat hij hoorde te doen, dingen als deuren open houden, stoelen opzij schuiven, maar meisjes hoefden vrij weinig. 'Aardig en charmant zijn, vooral, maar dat heb je al onder de knie,' zei hij en hij vervolgde, 'eet smakelijk.' voor hij begon te eten. Hij vond eigenlijk dat ze het heel goed deed - als haar foto niet samen met die van de anderen al weken in de krant had gestaan had ze er zo bijgepast, niemand die zou hebben opgemerkt dat ze een slachtoffer was, misschien dat ze niet uit de stad kwam, maar er kwamen wel vaker mensen van het platteland of uit andere steden op bezoek. Eigenlijk onderscheidde vooral het feit dat ze veel dingen niet kende of wist haar van de andere mensen, want fouten maakte ze niet, niet voor zover hij wist, en hij was zo ingeburgerd als maar kon.

Viniah glimlachte toen hij zei dat ze als meisje eigenlijk niets hoefde te doen. Dan had ze toch al niks verkeerd gedaan. 'Dat vind ik eigenlijk niet eerlijk,' zei ze en ze wist nu al dat ze de volgende keer de stoel voor hem zou achteruitschuiven, als dat de beleefdheid was ging zij dat ook doen. Ze voelde opnieuw een lichte blos op haar wangen, maar deze ging snel weer weg omdat ze nu moest beginnen aan het eten dat voor haar stond. 'Dankje, jij ook,' zei ze tegen hem en keek even naar de dingen die op haar bord lagen. Ze besloot te beginnen met het stuk pizza, de naam alleen al vond ze grappig dus misschien zou het ook een fijne smaak hebben. Ze sneed er voorzichtig een stukje af en stak het in haar mond. Hij had gelijk gehad, het smaakte heerlijk.

Ben haalde zijn schouders op. 'Eigenlijk houden niet veel mensen zich nog aan de echte etiqueten. Maar met mes en vork eten valt daar eigenlijk ook onder, hoewel dat heel normaal is geworden. Andere dingen zijn compleet weggevallen. Vroeger droegen alle vrouwen altijd jurken en rokken, nu is dat niet meer verplicht, dat soort dingen,' zei hij, voor hij aan zijn pasta begon. De koks hadden zichzelf echt overtroffen dit keer, het eten was weer heerlijk en hij wilde dat hij elke dag iets lekkers als dit kon hebben. Maar ja, dat maakte deze avond ook bijzonder, de moeite waard. Hij had haar opnieuw in verlegenheid gebracht door haar een complimentje te geven en hij glimlachte slechts toen ze antwoordde dat ze hetzelfde van hem vond.

Hij legde haar kortweg uit hoe het eraan toeging tegenwoordig. Ze had geen enkel idee meer wat het was of hoe het geweest was, want ze was nog maar een peuter toen het ongeluk gebeurd was en ze herinnerde zich werkelijk niks meer. Hij had enkel geglimlacht om haar woorden en zelf glimlachte ze ook nog steeds. Uiteindelijk was ze toch blij dat ze hierheen naartoe gekomen was, nu had ze tenminste iemand ontmoet die geduld genoeg had om haar alles uit te leggen en te tonen hoe het eigenlijk echt moest. Ze hoopte dat ze hem nog vaker zou zien, omdat hij de enige was die tot nu toe vriendelijk was geweest. 'Bedankt dat je me die dingen allemaal wil uitleggen,' zei ze plotseling tegen hem. 'Ik ben blij om iemand te ontmoeten die zo vriendelijk is.' Ze aarzelde even. 'En als jij vragen hebt, mag je die stellen. Ik denk wel dat je te vertrouwen bent.'

Ben glimlachte toen ze hem vertelde dat ze blij wat dat hij aardig tegen haar was en haar dingen wilde uitleggen. 'Geen probleem,' antwoordde hij voor hij zijn laatste beetje pasta opat. Hij glimlachte opnieuw even ze zei dat ze dacht dat hij wel te vertrouwen was. Hij wilde bijna zeggen dat hij dat ook wel dacht, maar hij wist niet hoe ze die opmerking zou opvatten, dus hield hij zijn mond maar. Toch was het leuk te horen dat ze hem wel vertrouwde, zelfs na zo kort al. Hij had het haar ook niet kwalijk genomen als ze daar niet zo snel vanuit was gegaan. 'Je hoeft natuurlijk niets te antwoorden wat je niet wil, of niet nu wil zeggen,' zei hij, 'maar er is een ding... Die krachten, die jullie volgens de krant en zo hebben, zijn die echt?' Hij kon zichzelf er nog maar net van weerhouden om "dat zou zo gaaf zijn" te zeggen, aangezien hij natuurlijk niet wist of het voor haar ook zo gaaf was. Maar voor hem, om te bedenken dat dat soort dingen echt bestonden...

Hij begon met dat hij het niet erg zou vinden als ze niet zou antwoorden en die dingen, maar ze wist en kon zien aan de blik in zijn ogen dat hij het misschien wel een beetje erg zou vinden en natuurlijk verwachtte ze dat die vraag zou komen. Ze had deze zelf ook meteen gesteld aan de andere slachtoffers, wat zij konden en of ze het onder controle hadden. Ze twijfelde nog even of ze het zou vertellen, want als de buitenwereld het zou te weten komen zou ze geen vijf minuten rust hebben. Ze keek hem schattend. 'Als je belooft om het tegen niemand verder te vertellen, wil ik het je laten zien.' Ze had het getest bij de anderen en ze was er zeker van dat ze iemand kon meenemen bij het gebruik van haar gave, als ze die persoon simpelweg aanraakte. 'En maak je geen zorgen, het zal geen pijn doen,' zei ze zelf met een brede glimlach om haar lippen. Want ondanks alles wat ze had meegemaakt was ze hier toch trots op. Ze kon iets wat niemand anders op deze wereldbol kon.

Ben was aangenaam verrast toen ze het toestond, op voorwaarde dat hij het aan niemand door zou vertellen. Hij schudde meteen zijn hoofd. 'Natuurlijk niet,' antwoordde hij. Hij was niet iemand die beloftes verbrak, zeker niet als ze hem onder zulke speciale omstandigheden opgelegd waren en hij wilde Viniah's vertrouwen niet kwijt nu hij haar een beetje leerde kennen. Ze stelde hem gerust dat ze hem geen pijn zou doen, of dat haar gave hem in ieder geval geen pijn zou doen, al had hij dat ook niet verwacht. Hij had niet gedacht dat ze het hem zou willen laten zien als ze hem er alleen pijn mee kon doen, dan zou ze het hoogstens vertellen. 'Ik vertrouw je.' antwoordde hij, automatisch glimlachend als reactie op haar glimlach. Ergens zag hij iets van trots in haar ogen, waarschijnlijk om haar gave en hij vond het leuk dat te zien, dat ze ondanks alles geen afkeer had ontwikkelt van haar gave.

Hij zei meteen dat hij het tegen niemand zou vertellen en ze glimlachte, wetend dat hij dat ging zeggen. Hij zei dat hij haar vertrouwde wat de glimlach op haar gezicht nog groter maakte, blij dat er iemand was die niet dacht dat ze hem kwaad ging doen. Ze keek hem strak aan terwijl ze haar hand in de zijne legde. Ze sloot haar ogen om zich beter te concentreren. Ook al werd het steeds makkelijker om de schakelaar te voelen achter in haar hoofd en deze om te klikken. Zodra ze dat gevoel bereikt had opende ze haar ogen weer en ze glimlachte toen ze zag dat het was gelukt. Alles stond stil behalve zij en Ben. 'Zo, dat kan ik. De tijd stilzetten,' zei ze zachtjes. Het was toch rustig genoeg omdat er geen enkel geluid kwam, behalve van hen beiden. Ze keek even naar boven, iets boven hen hing een vogel stil in de lucht, als een standbeeld. De mensen rondom hen stonden ook allemaal stil, allemaal als standbeelden. Ze richtte haar blik weer op hem, benieuwd hoe hij zou reageren.

Ben had geen idee gehad wat hij kon verwachten, maar dit sloeg werkelijk alles. Hij had haar hand in de zijne gevoeld en toen was alles plotseling stil. Niet alleen de geluiden, maar letterlijk alles. De mensen stonden stil, er was geen wind meer, alsof hij in een soort levensecht wassenbeeldenmuseum was beland. Hij keek Viniah even verbijsterd aan. 'De tijd stilzetten?' herhaalde hij langzaam en hij knikte. Natuurlijk. Volkomen normaal. Hij keek een tijdje om zich heen en besefte toen pas dat hij waarschijnlijk wel iets moest zeggen nu, ze had natuurlijk geen idee hoe hij zou reageren. Hij keek haar aan en zag de lichtjes nieuwsgierige blik in haar ogen. 'Dit is geweldig,' zei hij, toch nog steeds een beetje verbluft. 'En je kan het gewoon altijd doen? Met zoveel mensen bij elkaar?'

Viniah glimlachte toen ze de verblufte blik in zijn ogen zag. Hij leek er helemaal ondersteboven van, wat ergens te begrijpen viel. Hij had zoiets nog nooit meegemaakt. Hij herhaalde verbaasd haar woorden en ze kon een lach niet onderdrukken. Ze vond het grappig om te zien dat hij er zo verbaasd door was. Hij bleef de hele tijd om zich heen kijken en ze wachtte geduldig tot hij iets zou zeggen. Ze had nog steeds haar hand in de zijne, maar dat kon niet anders want zodra ze hem zou loslaten zou hij net zoals de anderen 'verstenen'. Na een tijd richtte hij zijn blik weer op haar en haar glimlach werd nog breder toen hij zei dat hij het geweldig vond. 'Ja, ik kan het doen wanneer ik maar wil. Het lijkt een beetje op het licht aan en uit doen, maar dan in mijn hoofd,' legde ze simpelweg uit. De had meteen de gelijkenis gemerkt toen ze voor het eerst de lichtschakelaar in haar slaapkamer had getest, het had hetzelfde gevoel gehad.