Het feest

De geamuseerde blik, de overtuigingskracht die hij gebruikte om aan te geven dat hij het echt niet erg vond en het opstropen van zijn mouwen overtuigde haar dat het misschien toch niet erg zou zijn om eens iets aan te nemen. Ze glimlachte naar hem. 'Dankje,' zei ze zacht en nam het jasje voorzichtig van tussen hen in. Ze stak haar armen in de mouwen en sloeg het verder beter om haar heen. Het jasje voelde nog warm dankzij hem en ze glimlachte even in zichzelf. 'Dat is beter,' zei ze met een glimlach. Ze verstopte haar handen in de mouwen zodat deze ook even konden opwarmen.

Het jasje was te groot voor haar, natuurlijk, hij was groter dan zij, maar het zag er lief uit toen ze haar handen in de mouwen verstopte en hem bedankte. Hij grijnsde, lichtjes triomfantelijk. 'Staat je goed,' antwoordde hij met een lachje. Ze zaten nu al een tijdje op het dak en beneden was het iets stiller geworden. Ook de iets oudere kinderen, waaronder Resa, moesten nu naar bed zijn gegaan en beneden stonden alleen jongeren en volwassenen, waarvan minstens de helft aan het dansen was. De muziek was iets minder luid geworden, luid genoeg voor het plein, maar zodat de kinderen in de omringende straten gewoon konden gaan slapen.

Hij lachtte bij de aanblik van haar met het jasje en ze kon zich inbeelden dat het er waarschijnlijk maar raar uitzag. Zij met een jasje dat veel te groot was. Ze zag de triomfantelijke grijns en kon niet anders dan die te beantwoorden met een minstens even grote glimlach. 'Bedankt, het stond jou zelfs beter,' antwoordde ze op zijn compliment. Ze voelde nog steeds zijn warmte in het jasje en ze kon niet omschrijven hoe fijn dat aanvoelde. Ze hoorde veel meer geluiden van de omgeving. Een auto in de verte, geritsel van bladeren en af en toe kon ze zelfs een soort ge-oehoe horen, al wist ze niet wat dat was. Misschien ook een auto? Of een mens die het fijn vond om zo'n geluiden te maken. Ze keek opzij naar hem. 'Zeg het me zodra je hem terug wilt, oké?' vroeg ze.

Hij vond het leuk om haar glimlach te zien. Hij vond het nog leuker om te bedenken dat hij haar liet lachen. Ze leek even te luisteren naar iets in de verte en hij bleef stil, zich afvragend wat ze hoorde. Ze moest veel nachtelijke geluiden niet kennen. Een auto, een uil ergens in de verte. Niet ver van hen vandaan dacht hij een vleermuis te zien, twee zelfs. Hij keek pas weer naar haar toen ze hem iets vroeg en hij knikte vlug. 'Zal ik doen,' antwoordde hij, al wist hij vrij zeker dat dat niet het geval zou zijn, dat het überhaupt niet eens nodig zou zijn.

Sinds ze het jasje aan had, had ze een vreemde geur geroken die ze niet kon thuisbrengen. Het was niet iets dat ze al eerder geroken had, maar het rook best goed. Iets later besefte dat die geur afkomstig was van het jasje en diep in zichzelf was ze opgelucht dat ze er niets van gezegd had, dat zou een beetje raar overkomen. Ze keek zelf ook om zich heen en zag in de verte iets zwarts door de lucht schieten, niet te snel, maar ze gaf er niet genoeg aandacht aan om te zien wat het was. Nu ze beter keek zag ze dat het kleine zwarte beestjes waren die door de lucht fladderden. 'Oh mijn god, wat is dat?' vroeg ze geschrokken toen ze er weer eentje zag passeren en wees ernaar. Het zag er niet echt mooi uit en ze moest toegeven dat ze een beetje bang werd van de gedachte dat dat dier in haar buurt zou komen, wat eigenlijk belachelijk was.

Nu merkte Viniah de vleermuizen blijkbaar ook op, want ze vroeg geschrokken wat de dingen waren die ze in de lucht zag. 'Vleermuizen,' antwoordde Ben, 'ze slapen overdag, net als uilen, en 's nachts worden ze wakker en gaan ze jagen. Ze zullen je niets doen, ze zijn een stuk banger voor jou dan jij voor hen.' voegde hij er vlug aan toe, misschien dacht ze dat de dieren hen aan zouden vallen of iets dergelijks. Bij deze dingen deed Viniah hem, hoe raar ook, aan zijn kleine zusjes denken. Hij kon zich de eerste keer dat zij de vleermuizen hadden gezien nog zo goed herinneren, aangezien ze bijna hetzelfde hadden gereageerd als Viniah, geschrokken omdat ze niet wisten wat die dieren waren.

Viniah bleef even naar de zwarte dingen kijken die af en toe passeerden. Ze wist nu al dat als er één te dichtbij kwam ze de tijd meteen zou stilzetten en zou wegrennen om zich te verstoppen, maar aan Ben te horen was het niet iets waar je bang voor moest zijn. Net zoals velen bang waren voor spinnen, terwijl zij het lieve dieren vond. Ze keek hem een beetje argwanend aan. 'Jagen? Hoe bedoel je? Vermoorden ze andere dieren?' vroeg ze zacht. Het beeld dat ze had van jagen was leeuwen die achter die andere dieren liepen, ze kon de naam even niet bedenken en ze dan pijnlijk, voor de dieren dan, opaten.
-
Ok, ik ga slapen. Hoe komt het toch dat jij steeds langer opblijft dan ik? See you tomorrow xxx

Ben knikte, niet helemaal doorhebbend dat dat haar niet aanstond. 'Ja, vleermuizen zijn carnivoren, vleeseters, zeg maar. Zij eten insecten, vliegjes en zo. Het zijn best wel fascinerende dieren, ze kunnen eigenlijk niets zien, maar door heel hoge geluiden te maken en te luisteren naar hoe die terugkaatsen weten ze toch wanneer er iets dichtbij ze is.' Hij keek haar even aan en toen pas besefte hij dat ook dit vreemd moest zijn, dieren die andere dieren opaten. Misschien was het een beetje tactloos geweest om het zo plompverloren te zeggen, maar hij kon het nu ook niet meer terugnemen en wat voorzichtiger brengen. Het was waarschijnlijk een goed idee nog even te wachten met vertellen dat mensen ook dieren aten.
-
Is goed, slaap lekker! Ik heb nog Latijnse woordjes te leren, dus ik ben nog even bezig c;

Ai, pijnlijk.. hahaha, dat mensen ook dieren aten. You just made my day!
-
Viniah luisterde naar zijn uitleg over vleermuizen en ze kon er niet aandoen, maar ze had nu al een hekel aan die dieren omdat ze insecten opaten. Niet dat ze zo'n grote fan was van insecten, maar welk dier verdiende het nu om op die manier te sterven? Het woord carnivoren kende ze niet, maar ze wilde hem niet lastigvallen door nog meer uitleg te vragen, dus ging ze er niet verder op in. 'Door hoge geluiden terug te kaatsen,' herhaalde ze, ze begreep het ongeveer maar herhaalde het toch om zichzelf wat meer duidelijkheid te geven. 'Ik snap het,' zei ze nog.

Ben keek Viniah even aan voor hij verder ging, zich afvragend hoeveel ze dit nou echt zou begrijpen. Het zou best veel zijn om in een keer in zich op te nemen. 'Het is hoe de natuur werkt,' zei hij, 'dieren eten elkaar op, maar ook die dieren worden weer opgegeten. Als de vleermuizen de insecten niet zouden opeten zouden ze zelf doodgaan.' Hij haalde zijn schouders op. Hij begreep wel wat ze voelde, als kind had hij het ook altijd verschrikkelijk gevonden als hij zag hoe de kat van de buren een vogeltje ving, en nog steeds vond hij het geen leuk aanzicht.

Hij zweeg even voor hij verder ging, en ze wachtte nieuwsgierig af. Haar blik op zijn gezicht gericht. Hij legde haar uit dat het zo ging in de natuur, dat dieren elkaar opaten en die werden dan ook opgegeten. Ze moesten wel andere dieren opeten om te overleven. Iemand vermoorden om zelf te kunnen leven. Ze keek hem geschrokken aan en slikte even. 'Dat is zo erg,' zei ze zachtjes. 'Voelen ze zich dan schuldig dat ze anderen opeten?' vroeg ze zacht aan hem, in de hoop dat hij dat bevestigen. Al wist ze niet of dieren zoveel gevoelens hadden en daarmee besefte ze ook dat het een domme vraag was geweest. 'Sorry, waarschijnlijk niet.'

Hij kon zien dat ze hoopte dat hij daarmee zou instemmen, maar hij wilde niet tegen haar liegen, aangezien dat niet op iets goeds zou uitdraaien. Hij schudde zijn hoofd en ze antwoordde voor zichzelf voor hij dat nog kon doen. 'Nee. Dieren lijken in sommige opzichten op mensen, maar ze zijn niet hetzelfde. Vooral niet op het gebied van emoties en zo. Het is misschien niet leuk, maar het is hun natuur... Ze kunnen er niet echt iets aan doen.' Hij keek haar even aan, hij wilde haar niet ongerust maken of van slag, maar hij wilde haar ook de waarheid vertellen. Hij dacht ook niet dat zij het leuk zou worden om voorgelogen te worden. Het waren toch dingen die ze zou moeten leren.

Viniah probeerde te begrijpen wat hij bedoelde met dat ze in sommige opzichten op mensen leken. Ze vroeg zich sterk af in wat. Ze stak haar handen in de zakken van het jasje en keek hem een beetje meer opgelucht aan toen hij zei dat de dieren er niets aan konden doen dat ze andere dieren opaten. Ze beet even zacht op haar lip, als dieren andere dieren opaten, waren er dan ook dieren die mensen opaten? Ze keek weer naar hem. 'Zijn er ook dieren die ons zouden opeten?' vroeg ze zachtjes en keek hem nieuwsgierig aan.
-
weet je, er stagiair-leekracht bij mij op school is heel raar, echt weird. Maar hij lijkt heel erg op Ben (qua uiterlijk dan), dus nu vind ik hem awesome haha.

Dat is best wel awesome indeed c:
-
Ben knikte langzaam voor hij antwoordde. 'Ja, maar die leven niet hier, niet in de buurt van de stad of in deze omgeving. Maar ze zijn er wel. Het is niet zo dat ze specifiek op mensen jagen, maar als ze een gevaar vormen... Net zoals met bijen, die je zullen steken als ze bang zijn, al zullen ze daarna zelf dood gaan.' Hij was even stil terwijl hij nadacht over een beter voorbeeld, aangezien hij niet wist of ze wist wat bijen waren. 'Stel nou, een groot dier valt een mens aan, en het mens doodt het dier, dan is dat zogezegd gerechtvaardigd omdat het mens zichzelf verdedigde tegenover het dier en anders misschien zelf dood zou zijn gegaan. Datzelfde geldt ook bij dieren onderling.'

Ze hoorde hem iets zeggen over een bij, die zelf doodging als die een mens stak. Ze vond het raar, waarom zou een dier doodgaan van een mens te steken. 'Hoe bedoel je steken? Zo?' vroeg ze en prikte zachtjes in zijn zij. Hij legde uit dat een dier een mens aanviel meestal gedood werd door de mens zelf, omdat die anders zelf zou sterven. Zo ging het ook bij de natuur blijkbaar, bij de dieren onderling. Ze begreep nu iets beter waarom het verplicht was om te doden. Om zelf te kunnen overleven. Ze stak haar handen terug in de zakken van het jasje en keek hem aan. 'Ik snap het denk ik, bedankt dat je dat wil uitleggen.' Ze zweeg even. 'Dit moet waarschijnlijk raar zijn voor jou.'

Ben grinnikte toen ze in zijn zij prikte, een beetje onwillig - hij had nooit goed tegen kietelen gekund. 'Zo, maar dan iets pijnlijker, ja,' antwoordde hij. Hij had het zelf niet zo op bijen, of wespen, of iets wat kon steken, behalve Viniah in dit geval, maar dat was merendeels omdat hij haar aardig vond en omdat haar steken niet pijnlijk waren. Hij glimlachte even toen ze hem bedankte voor het uitleggen. Ze zei dat het voor hem waarschijnlijk raar moest zijn en hij aarzelde even voor hij antwoord gaf. 'Er zijn denk ik gewoon veel dingen waar je niet meer bij nadenkt als je ermee opgroeit, zoals ik. Je weet niet meer hoe raar dat voor jou was in het begin. Het is wel goed om er weer even bij stil te staan, dus ik vind het niet erg om je dingen uit te leggen.' zei hij uiteindelijk.

Viniah glimlachte toen ze zijn lach hoorde. Het klonk vrolijk en ze moest toegeven dat het haar zelf ook blij maakte. Ze keek hem aan toen hij zei dat het iets pijnlijker was en ze was al bang voor wat hij zou bedoelen. Bijen moest ze dus zeker vermijden in de toekomst. Ze had onwetend haar handen uit haar zakken gehaald en haar vingers verstrengeld met elkaar toen hij zo simpelweg zei dat er dingen waren waar hij niet meer bij nadacht nu hij opgroeide. Die kans had zij nooit gehad en nu hij dat zo zei gaf het haar het gevoel alsof ze enorm veel gemist had. Maar hij zei dat hij het niet erg vond om dingen uit te leggen, dus het gevoel bleef niet lang. Hij zou haar nog helpen.

Ze waren even stil terwijl ze voor zich uit keken, maar na een tijdje deed Ben zijn mond weer open, gewoon omdat hij zo nieuwsgierig was. 'Heb je nog plannen voor de komende weken? Weet je al wat je wil doen of heb je nog geen idee?' vroeg hij, en hij keek haar opnieuw aan. Hij glimlachte weer toen hij haar opnieuw zo zag zitten, met zijn te grote jasje aan en haar knieën opgetrokken. 'Je moet het zeggen als je eigenlijk geen zin meer hebt om mijn vragen te beantwoorden,' waarschuwde hij haar, al wilde hij haar eigenlijk nog heel veel vragen stellen, dus hij hoopte dat ze het niet al te erg vond.

Ik ga slapen, tot morgen liefje! xxx
-
Viniah keek hem aan toen hij weer sprak en ze dacht even na. Had ze al plannen? 'Nee, ik heb geen idee wat er allemaal te doen is,' zei ze. Ze had bijna gevraagd of hij haar wat dingen wilde laten zien, maar dat kon ze niet van hem vragen. Hij had wel wat beters te doen dan met zo'n slachtoffertje rondlopen in Amon. 'Ik zal het wel ontdekken, denk ik,' zei ze zachtjes. Ze keek hem aan. 'Ik vind het leuk om op je vragen te antwoorden, zolang jij het ook niet erg vind om de mijne af en toe te beantwoorden,' zei ze en glimlachte even flauwtjes naar hem.

Toen ze vertelde dat ze geen plannen had grijnsde hij. 'Ik wil je heus wel de leukste plekken van Amon en omringende streken laten zien, hoor,' antwoordde hij vrolijk, en hij keek haar aan. Even streek hij door zijn haar, wat het niet veel minder verward maakte. Niet dat Ben dat veel uitmaakte of dat hij het überhaupt merkte. Hij knikte goedkeurend toen ze zei dat ze het niet erg vond om zijn vragen te beantwoorden zolang hij ook op haar vragen wilde antwoorden af ten toe. 'Deal,' antwoordde hij, en toen hij besefte dat ze dat woord waarschijnlijk niet kende, 'is goed.'

Viniah moest haar best doen om hem niet om de hals te vliegen van blijdschap. Het was zo'n zorg die van haar afviel nu ze iemand had die haar zou rondleiden in Amon, iemand die haar niet slecht zou behandelen. 'Wil je dat echt doen?' vroeg ze zacht. 'Dat is erg lief, bedankt.' Ze wist niet goed wat ze verder nog moest zeggen. 'Dat is eigenlijk wel een opluchting,' vervolgde ze nog, op dezelfde zachte toon. Ze zweeg even toen hij iets zei wat ze niet begreep, maar toen hij verderging glimlachte ze.

'Natuurlijk, waarom niet?' vroeg hij en hij grijnsde even naar haar. Ze leek blij te zijn met dat antwoord. Hij wist heus wel waarom ze misschien zou denken dat hij dat niet zou willen doen en eigenlijk vond hij het niet leuk dat ze dat nog steeds dacht, maar hij schudde het van zich af. Hij glimlachte toen ze zei dat ze het lief van hem vond en dat het eigenlijk wel een opluchting was dat hij het zei. 'Je dacht toch niet dat ik je zomaar zou laten zitten hierna, toch?' ging hij verder en hij wreef even over zijn schouder.

Viniah haalde haar schouders op toen hij vroeg waarom hij dat niet zou willen doen. Het was een gebaar dat ze verscheidene mensen had zien doen als ze geen antwoord hadden op een bepaalde vraag. De glimlach die ze al had sinds hij zei dat hij haar zou rondleiden werd alleen maar groter toen hij zei dat hij haar niet zomaar ging laten zitten. Ze kon het goed verbergen, maar ze werd er zelfs een beetje emotioneel van. Gelukkig was ze niet iemand die voor het minste begon te huilen. Haar stem echter was wel even weg en het was moeilijk om de juiste woorden te vinden. 'Dankje,' zei ze zachtjes, wetend dat hij wel zou snappen wat ze daarmee bedoelde.

Het was een tijdje stil, en Ben wilde die stilte niet verbreken omdat hij het gevoel had Viniah even een momentje had. De glimlach die op haar gezicht stond sprak voor zich, maar het ene woord dat ze zei versterkte dat effect alleen maar meer. Hij glimlachte even, al wist hij niet of ze dat zag. Hij wist even niet goed wat hij moest doen behalve in stilte zitten en wachten tot het erop leek dat het iets beter ging. Haar stem had redelijk zacht geklonken, alsof ze het moeilijk had met wat hij net had gezegd, dus hij wilde haar even de tijd geven om te bekomen, mocht dat nodig zijn.

Viniah sloeg haar armen om haar knieën en legde haar hoofd erop. Het was stil, maar geen erge stilte. Ze wist niet goed wat ze meer moest zeggen om hem te bedanken, of om te tonen dat ze er echt wel blij mee was. Misschien wist hij het wel. De maan stond nog hoger aan de hemel en brandde nog feller. Het was het enige dat hun op het dak een beetje verlichtte aangezien het licht van beneden niet zo hoog kwam, wat het allemaal een magische zilveren gloed gaf. Ze keek even opzij naar hem. 'Heb je echt geen kou?' vroeg ze opnieuw, maar ze besefte dat hij moest het zo zijn, het toch zou ontkennen.

Ben bleef naar haar kijken, al had ze haar blik van hem afgewend, een beetje in gedachten verzonken. Hij vroeg zich af wat er allemaal in haar hoofd omging, vast veel meer dan hij zich kon voorstellen. Het bijna zilverkleurige licht van de maan scheen op haar, wat een vreemd effect gaf, alsof ze zelf lichtgaf. Ze zei wat tegen hem en hij moest even terugkomen met zijn gedachten voor hij antwoord gaf. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, echt niet. Daarbij, ik heb sowieso nog lange mouwen aan, in tegenstelling tot jou,' antwoordde hij haar, met een blik op haar jurkje.

Viniah voelde zijn blik op haar, maar zei er niets van. Ze was het al gewend dat mensen naar haar keken. En voor de verandering werd ze van deze blik niet zenuwachtig, of bang. Hij keek niet op de bange, afkeurende manier dan ze gewend was. Ze keek omhoog naar hem, zijn gezicht leek een beetje op te lichten door de gloed van de maan en wachtte af tot hij antwoordde. 'Ja, maar dat is eigenlijk mijn eigen domme schuld. Ik had misschien beter ook een jas meegenomen.'

Ben schudde nuchter zijn hoofd. 'Nee hoor. Daar hebben jongens uiteindelijk die jasjes toch voor, om ze aan de meisjes te geven als die het koud krijgen.' Hij grijnsde naar haar. Hij had het als een grapje bedoeld, maar eigenlijk zat er nog best wel wat waarheid in. En uiteindelijk had hij zijn jasje niet nodig, dus dan was het alleen maar zonde om die aan te houden terwijl hij het warm genoeg had. 'Ik kan je beloven dat geen van de andere meisjes een jas heeft meegenomen,' voegde hij eraan toe.
-
Argh, wrong character.

Viniah keek hem raar aan. 'Meen je dat?' vroeg ze. Ze vond het een beetje raar dat meisjes expres hun jas vergaten, om die van iemand anders te krijgen. Al moest ze toegeven dat ze het zelf ook fijn vond om met zijn jas aan te zitten. De warmte die erin zat gaf haar een veilig gevoel, maar opnieuw begreep ze toch niet dat ze het expres deden. 'Hoe weten ze dan zeker dat de jongens een jasje dragen?' vroeg ze. 'Je kon toch ook even goed zonder gekomen zijn? Gaan ze dan gewoon op zoek naar een andere jongen zijn jasje?' vroeg ze niet-begrijpend.

Ben knikte instemmend en grijnsde opnieuw toen ze vroeg hoe de meisjes dan wisten dat de jongens hun jasjes mee zouden nemen. 'Omdat dat is wat jongens doen. We doen altijd ontzettend stoer maar eigenlijk zijn we veel te verlegen om meisjes aan te spreken, en op deze manier kunnen ze... contact leggen met een reden. Werkt goed voor beide kanten,' probeerde hij uit te leggen. Het klonk ontzettend stom zo en eigenlijk was het ook wel een heel rare manier om het probleem op te lossen. En daarbij, jongens konden ingewikkeld zijn, dat zou hij niet ontkennen, maar meisjes konden er ook wat van.

Viniah begon te lachen toen hij dat zei dat dat de manier was om contact te zoeken met elkaar. Ze vroeg zich af of het altijd al zo geweest was en ze vond het eigenlijk echt wel raar. Hij was anders, want hij was gewoon tegen haar beginnen te praten, zonder eerst zijn jas te geven. 'Maar jij bent anders,' begon ze en keek hem recht aan. 'Want jij bent gewoon tegen mij beginnen praten, je hoort er niet bij,' stelde ze vast met een glimlach. Ze had bewust die woorden gekozen, omdat er verschillende redenen waren dat hij er niet bij hoorde. Hij was dan ook de enige die vriendelijk was geweest tegen haar, wat opzich al een uitzondering was.