Het feest

Het bleef stil en ze vroeg zich af waar hij met zijn gedachten zou zitten. En ze vroeg zich ook af of ze eigenlijk iets moest zeggen om de stilte te verbreken? Was het een ongemakkelijke stilte, of niet? Ze merkte geen verschil, maar ja. Ze had dan ook nog nooit ongemakkelijke stiltes meegemaakt. - Hij wees iets aan in de verte, zijn huis. Ze moest even zoeken voor ze het gevonden had maar toen hij vertelde over de rode gordijnen en de bloemetjes zag ze het staan, een beetje anders dan de rest van de huizen. Die meestal een wit gordijn voor de ramen hadden. Ze keek even goed of ze één van zijn zusjes zag, maar daarvoor was het huis te ver weg en de gordijnen waren dicht, dus waarschijnlijk zouden ze al slapen. 'En jouw kamer? Staat die aan de andere kant?' vroeg ze nieuwsgierig en nam zijn huis wat beter in zich op.

Ben knikte toen ze vroeg of zijn kamer aan de andere kant zat. 'Ja, mijn kamer is aan de andere kant, dus die kan je niet zien vanaf hier, en Resa en mijn moeder slapen op de bovenste verdieping.' Hun gordijnen waren wel nog open, maar Resa lag nog niet in bed en zijn moeder zou opblijven om haar derde dochter naar bed te brengen, dus er was niets te zien, behalve een donkere kamer. Hij vroeg zich af hoe Viniah's slaapkamer eruit zou zien. Waarschijnlijk deelde ze die met een paar anderen, en hij kon zich niet voorstellen dat de kamer er opgefleurd zou zijn, naar wat hij van haar gehoord had. In ieder geval niet door de mensen die voor hen zorgden, maar misschien hadden ze zelf wel wat leuke dingen opgehangen of zo.

Viniah knikte toen hij zei dat zijn kamer aan de andere kant was. 'En jij hebt ook zo'n leuke rode gordijnen?' vroeg ze en keek even bewonderend naar de gordijnen. Ze vond ze echt leuk en ze wilde dat ze er ook zo'n had om haar kamer op te fleuren. De andere meisjes zouden er waarschijnlijk geen problemen mee hebben. Maar opnieuw schoot het woord kopen door haar hoofd en ze wist dat ze geen geld had. Weer een idee voor op een lijst te zetten met dingen die ze ooit zou waarmaken. Ze was nu eigenlijk wel nieuwsgierig hoe de rest van zijn huis eruitzag. 'En heb je huisdieren?' vroeg ze nieuwsgierig. Zij hadden enkel een kom met een vis gekregen die ze dan met z'n allen konden onderhouden.
-
ik ga slapen, welterusten. xxx

Ben schudde lachend zijn hoofd. 'Nee, jammer genoeg niet, die van mij zijn heel saai en donker.' antwoordde hij haar. 'Mijn moeder heeft ze zelf gemaakt,' ging hij verder, iets serieuzer nu, 'als je ze mooi vindt denk ik dat ze ook wel een paar voor jou kan maken.' Hij keek even naar het huis en stelde zich voor hoe Katie en Leila nog stilletjes zouden praten over het feest tot hun moeder zou roepen dat ze nu echt stil moesten zijn. Hij keek weer opzij toen ze opnieuw iets vroeg. 'Nou, de kat van de buren vindt het leuk om af en toe bij ons binnen te komen omdat de meisjes hem zo graag aaien en met hem spelen, maar officieel hebben wij een huisdieren.'
-
Sweet dreams, love. En waarschijnlijk tot vrijdag, I'll miss you! <3

Oh nee, moet ik echt zo lang zonder jou? Ik hoop dat je er vandaag nog even bent..
-
Ze glimlachte naar hem toen hij vertelde dat hij saaie en donkere gordijnen had. 'Wow, echt?' vroeg ze onder de indruk toen hij vertelde dat zijn moeder ze zelf had gemaakt. Ze vroeg zich af hoe je zoiets zelf kon maken. 'Dat is lief, maar dat hoeft niet hoor,' zei ze met een glimlach. Ze wilde zo'n dingen niet vragen, waarschijnlijk kostte het veel tijd en werk. Ze glimlachte even toen hij zei dat de kat van de buren af en toe langskwam, maar dat ze zelf geen huisdieren hadden. Ze had al eens een kat gezien, die langs haar been was gekomen en had gemiauwd om aandacht. Dat was de eerste die echt vriendelijk had gedaan tegen haar.

Well, I'm back now! c:
-
'Ik denk niet dat ze het erg zal vinden. Ze vindt het alleen maar leuk om ze te maken,' hij haalde zijn schouders op. Hij keek haar even aan. 'Hebben jullie dan wel huisdieren daar?' vroeg hij toen hij besefte dat ze ernaar had gevraagd dus dat ze zou moeten weten wat het waren. En aangezien een logische verklaring voor het feit dat ze het wist was dat ze een huisdier had was hij wel benieuwd waarom ze dat "privilege" gekregen hadden. Was het gewoon om ze bezig te houden of alleen om de schijn te wekken dat de mensen echt wel om ze gaven en ze graag dingen wilden geven? Hij vond de tweede optie eerlijk gezegd en jammer genoeg het meest logisch.

Ze glimlachte bij zijn woorden. Het voelde fijn om te weten dat er toch nog mensen waren zoals hij, en zoals hij het liet uitschemeren zijn moeder, geen hekel aan haar hadden. Misschien was er dan toch nog hoop voor haar. Hij vroeg haar of ze huisdieren hadden in hun huis en ze knikte. 'Ja, we hebben een vis,' zei ze. 'We moeten die verzorgen, zogezegd om verantwoordelijkheid te leren,' vervolgde ze en keek hem even aan. 'Maar ik denk niet dat het goed gaat, hij is ondertussen al redelijk dik dus ik denk dat we hem te veel eten geven,' zei ze bedenkelijk. De vissen die zij op tv of in vijvers al had gezien in Amon, waren helemaal niet zo dik als de vis die zij met alle slachtoffers moesten verzorgen in het huis.

Ben keek haar aan terwijl ze vertelde over de vis die zij en de anderen moesten verzorgen. Een vis? You have got to be kidding me... Hij had gehoopt dat het nog iets interessants was, iets wat ze echt nog wat zou helpen, een kat of hond of zo, maar een vis, dat was wel heel gierig. Nu was het gewoon zo dat die mensen deden alsof ze van alles voor Viniah en de anderen deden. Maar in plaats van dat te zeggen knikte hij. 'Slim plan,' antwoordde hij, 'ik heb ook een vis gehad toen ik klein was.' Die vis was nu natuurlijk al jaren dood, maar hij wist nog dat hij veel plezier aan het dier had beleefd toen hij vijf jaar oud was. Nu begreep hij niet echt hoe dat had gekund, aangezien een vis alleen maar wat in zijn kom zwom en verder geen bal uitvoerde op een dag, maar ja.

Ze had iets in zijn ogen gezien wat ze niet kon thuisbrengen toen ze vertelde dat ze een vis hadden die ze konden verzorgen samen. Zij vond het zelf al een hele opgave, want de kom moest proper blijven, hij moest regelmatig eten en waarschijnlijk had hij ook behoefte aan gezelschap. Ze glimlachte toen hij zo koeltjes zei dat het een slim plan was om voor een vis te zorgen. Ze keek hem geïnteresseerd aan toen hij zei dat hij ook een vis had gehad toen hij klein was. Een gevoel dat ze zelf nooit heeft kunnen ervaren, of toch niet dat ze zich kon herinnerde. Klein zijn, ze vroeg zich af hoe dat voelde. 'En hoe heette die?' vroeg ze met een glimlach.

Ben fronste even. 'Volgens mij heette hij Blub, maar ik weet het niet zeker meer. Dat soort dingen vervagen een beetje na een tijdje, het is ook alweer even geleden,' antwoordde hij, 'ik was pas zes toen we hem kregen.' Dat was natuurlijk iets wat zij zich niet goed kon voorstellen, zes zijn. Of zeven, of acht. Ze had het nooit meegemaakt en dat zou ook nooit gebeuren. Ze kon alleen maar leven vanaf nu en verder. 'Hoe heet jullie vis?' vroeg hij vervolgens. Hij vond het wel interessant om te horen hoe ze haar leven leidde daar binnenin dat donkere gebouw waar niemand anders dan zij en de beschermers binnenkwamen. Hij dacht dat ze zich daar af en toe behoorlijk rot moesten voelen, het zag er nu niet bepaald uit als een heel erg gezellig plek.

Viniah glimlachte toen hij zei dat de vis Blub heette. Een grappige naam. Ze knikte toen hij zei dat het vervaagde na een tijd. Dat begreep ze wel, want van het leven voor of tijdens het ongeluk kon ze zich ook niks meer herinneren. Hij vroeg wat de naam was van hun vis en ze haalde haar schouders op. 'We hebben hem eigenlijk nog geen naam gegeven. We kennen nog niet zoveel namen buiten de onze, dus is het moeilijker om iets te vinden. We noemen hem meestal gewoon de goudvis,' zei ze tegen hem.
-
Oke, sorry voor het korte bericht. Ik moet echt wringen om er wat uit te krijgen.. Ik ga slapen liefje, tot morgen! xxx

'De goudvis, wel relevant,' antwoordde Ben grijnzend toen ze hem vertelde wat de naam van hun vis was. Hij ging even wat verzitten en haalde een hand door zijn haar. De nachtlucht werd iets koeler, maar nog steeds op een prettige manier. Hij keek haar een tijdje aan, langer dan gewoonlijk voor hij weer sprak. 'Wat moet je wel van ons denken...' mompelde hij, langzaam met zijn hoofd schuddend. 'Ik bedoel, als ik in jouw schoenen had gestaan had ik hetzelfde gedacht, je moet ons verafschuwen...' Hij keek haar nog even aan maar wendde toen zijn blik af. De grijns op zijn gezicht was een beetje vervaagd, maar hij wilde de stemming niet al teveel drukken. Dit hoorde een leuke avond te zijn.
-
That's fine, love. Slaap lekker c;

Viniah moest hardop lachen toen hij zei dat het een relevante naam was die ze gekozen hadden. Het was geen gemakkelijk woord, maar aan de manier hoe hij het had gezegd kon ze er uit opmaken wat het betekende. Soms wilde ze dat ze de tijd weer kon stilzetten, om hier nog te blijven zitten en even van de koele wind verlost te zijn. Maar de kou was niet iets waar ze een hekel aan had. Ze was blij dat ze eindelijk weer zo'n dingen zoals koud kon ervaren na die lange periode van slapen. Hij bleef haar een hele tijd aankijken en ze keek voorzichtig naar hem terug, haar blik net zoals hij niet afwendend. Hij zag er een beetje uit alsof hij een schuldgevoel had en ze begreep waarom nadat hij het gevraagd had. 'Oh, nee ik begrijp het wel. Het is ook gewoon raar dat wij zo'n dingen kunnen die jullie niet kunnen. En we hebben heel lang geslapen. Ik zou zelf net zoals de meesten reageren,' zei ze tegen hem. 'Maar ik word er al gelukkig van dat er nog mensen zijn zoals jij die me vriendelijk behandelen,' zei ze en glimlachte even geruststellend naar hem.

Ben keek haar weer aan terwijl ze vertelde dat ze het wel begreep. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik begrijp het niet. Het slaat helemaal nergens op... Jullie hebben helemaal niets gedaan.' Ze ging verder, zei dat ze blij was dat er nog mensen zoals hij waren. Hij vroeg zich af hoeveel mensen er zoals hij waren in de hele stad. Niet veel. Niet genoeg in ieder geval. Hij verwachtte dat er ook een groep mensen was die de "slachtoffers" echt niet zo erg vonden, maar niets wilden zeggen omdat ze heel goed wisten hoe zij dan behandeld zouden worden. Als verraders, mensen bijna net zo erg als zij. Bijna. Hij beantwoordde haar glimlach, ten teken dat hij het echt wel apprecieerde dat ze dat hem vertelde.

Hij wilde haar niet geloven. Of vond het niet genoeg wat ze zei, dat kon ook. Ze haalde haar schouders op toen hij dat zei. Dat was waar, maar wat kon hij eraan doen door het zo te zeggen? Ze was die blikken ondertussen al gewend en ze had er een hekel aan ja, maar nu ze iemand was tegengekomen die wel vriendelijk was kon het haar eigenlijk niet zo veel schelen. Er waren vast nog wel mensen die ze in de toekomst zou tegenkomen die even vriendelijk zouden zijn dan hij. Ze glimlachte naar hem. 'Je moet je echt geen zorgen maken. Het doet me eigenlijk niet zo veel,' loog ze en klopte opnieuw even geruststellend op zijn knie. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem even onzeker aan, beet zachtjes op haar lip terwijl ze nadacht hoe ze dit moest verwoorden. 'Heeft dit voor jou negatieve gevolgen?' vroeg ze. Met dit bedoelde ze natuurlijk het feit dat hij wel vriendelijk tegen haar was.

Hij geloofde haar nog steeds niet helemaal, maar voor hij er weer tegenin kon gaan stelde ze een vraag die bij hem ook opgekomen was en hij voelde zich genoodzaakt daar in ieder geval eerst op te reageren. Hij haalde kort zijn schouders op. Hij keek even naar haar hand toen die op zijn knie klopte, maar richtte zich toen weer tot haar. 'Het maakt me niet uit. Laat ze lekker denken wat ze willen, misschien als ze zien dat je me niets doet zullen ze zelf ook wat kalmeren,' antwoordde hij. Dat was in ieder geval waar hij op hoopte, al vroeg hij zich af of de mensen hetzelfde zouden doen op een normale dag als vanavond. Vanavond was immers speciaal, bijzonder, iedereen deed anders dan gewoonlijk. Dat mocht ook, maar er werd wel van iedereen verwacht dat ze de volgende dag weer normaal hun werk gingen doen.

Zijn blik was even blijven hangen op haar hand die zachtjes geruststellend op zijn knie had geklopt en ze was bang dat hij dacht dat ze hem misschien iets aandeed. Ze begreep ondertussen wel al hoe mensen over haar dachten, dus verbaasde het haar niet moest hij dat ook eventjes denken. Ze zag aan de blik in zijn ogen dat hij de waarheid sprak toen hij zei dat het hem niet veel uitmaakte wat ze van hem dachten maar ze voelde zich toch een beetje schuldig. 'Ik wil niet dat mensen je scheef gaan bekijken omwille van mij,' zei ze zacht. Ze vond het jammer omdat hij de enige was die vriendelijk was tegen haar, maar hem met rust laten zou dus de enige optie zijn. Haar mondhoeken trokken triest omlaag en ze wendde haar blik af om naar de lichtjes te kijken.

Hij zag haar gezicht betrekken bij haar volgende zin, en hoewel hij niet helemaal begreep waarom, was het duidelijk dat ze aan iets niet zo leuks dacht. Een tijdje liet hij zijn blik op haar gezicht rusten. 'Hé,' mompelde hij en hij raakte haar arm zachtjes even aan, 'het maakt me niet uit. Mensen kennen me, ze zullen heus niet opeens anders naar me gaan kijken. En je hebt gemerkt hoe snel mijn zusjes van mening veranderden. Mensen moeten gewoon iemand hebben die hen kan vertellen hoe het zit, iemand die ze geloven. Dit gaat echt niet voor altijd zo door, hoor.' Zijn blik was ernstiger nu, vooral omdat hij wilde dat het tot haar doordrong dat het hem echt niets uitmaakte. Natuurlijk had hij liever niet dat mensen hem anders gingen behandelen, maar dat was niet wat hij het ergste vond.

Ze voelde een zachte aanraking en ze was blij dat ze nog net niet opzij geschoten was. Ze was de aanrakingen van anderen nog steeds niet echt gewend, maar ze vond het wel lief dat hij haar zo probeerde gerust te stellen. Daarom beantwoordde ze zijn aanraking ook met een glimlach. Hij stelde haar gerust dat er iemand nodig was om anderen van hun mening te doen veranderen en ze wist dat hij daar zichzelf mee bedoelde. Ze wist niet of hij wel volledig de waarheid sprak, maar aangezien haar groot aantal aan mensen die vriendelijk waren tegen haar besloot ze het aan te nemen en er verder hopelijk niet mee tin te zitten. 'Ik wil gewoon niet dat mensen een hekel aan je krijgen, of je even scheef bekijken dan ze mij doen gewoon omdat je een beetje vriendelijk bent,' zei ze zachtjes.

Ben zag dat ze schrok van zijn aanraking en het was stom dat hij daar niet aan gedacht had voor hij haar arm aanraakte. Ze was het natuurlijk niet gewend. Ze glimlachte, ondanks haar schrik en hij was blij dat het haar niet al te zwaar was gevallen. 'Dat zullen ze niet doen,' antwoordde hij haar, 'echt niet. Ze trekken wel bij.' Hij hoopte zo erg dat dat ook echt waar was, want hoewel hij het liever niet wilde toegeven, leek het er op het moment nou niet bepaald op. Hij haatte zichzelf dat hij dat moest toegeven, maar het was wel zo. Verdomme. Hij keek haar een tijdje aan, maar hij wist niet goed hoe hij haar nu echt moest overtuigen, want zo makkelijk bleek dat niet te zijn.

Hij ging verder met zijn pogingen om haar gerust te stellen en ze glimlachte naar hem. Ze vond het fijn dat hij haar zo probeerde om te praten, dat alles ging veranderen en dat iedereen zou anders denken over haar omdat ze hem toevallig geen kwaad deed, of kon doen. 'Ik hoop het, want dat verdien je niet,' voegde ze er nog aan toe. Ze wist niet wat ze nog meer kon zeggen, het was de waarheid. Iemand zonder vooroordelen en zo vriendelijk als hij verdiende het niet om raar bekeken en gehaat te worden. Waarschijnlijk verdiende hij het dan ook niet om met iemand zoals zij om te gaan, maar dan had je natuurlijk een cirkel waar geen einde aan kwam.

Ben haalde kort zijn schouders op. 'Jij net zomin,' antwoordde hij kalm, toen ze zei dat hij dat niet verdiende, de mensen die hem ook zo aan zouden gaan kijken. Zijn blik bleef strak op haar gericht deze gehele tijd. Hij wist dat ze hem niet compleet geloofde, maar hij zou het blijven proberen. Hij moest wel. Hij kon er niet tegen dat ze niet zag hoe bijzonder het was wat ze kon en hoe bijzonder zij was en hoe uniek dat haar maakte. En dat niemand, geen enkele persoon in deze stad haar iets anders zou moeten mogen vertellen. En dat ze dan nog voor gelijke rechten voor iedereen durfden te pleiten, natuurlijk. Lekker schijnheilig, Amon.

Viniah glimlachte toen hij zei dat zij het net zomin verdiende om zo behandeld te worden. 'Dankje, echt.' Hij wist niet wat zijn woorden deden met haar. Het slechte gevoel waarmee ze naar hier gekomen was, was helemaal verdwenen. Ze had zich afgevraagd wat ze hier eigenlijk kwam doen, want iedereen zou haar toch nog steeds even erg behandelen dan ze op normale dagen deden. Gelukkig had ze doorgezet want nu had ze de vriendelijkste jongen van heel Amon ontmoet. Ze hoopte dat ze hem in de toekomst nog zou spreken. Ze vond het fijn om bij hem te zijn, hij deed haar al de hele avond glimlachen. Ze keek voor zich uit naar de lichtjes. Nog iets dat ze dankzij hem had kunnen zien, want waarschijnlijk was ze tien minuten nadat ze toegekomen was alweer vertrokken en had ze die geweldige lichtjes niet eens gezien.

Er viel een stilte nadat ze hem had bedankt. Ze had het gemeend, dat kon hij horen aan de toon van haar stem en zien aan de blik in haar ogen. Hij liet haar nog even voor zich uitkijken, liet haaar genieten van het spoor van lichtjes dat zich voor hen uitspreidde. Het was prachtig en morgen was het weer weg, dus ze zou het maar goed in haar herinneringen moeten prenten. Tijdens kerst waren er ook lichtjes, maar op de een of andere manier voelde het anders. Dit was specialer, mooier, magischer. De kerstlichtjes gingen gepaard met rendieren en kerstmannen om het beter te maken, terwijl deze lichtjes al speciaal waren op zichzelf. Hij zei niets en ontspande weer een beetje, liet zijn schouders zakken en zijn hoofd tegen de schoorsteen achter hem rusten.

Het werd rustiger en opnieuw werd ze de kou gewaar. Ze was blij dat ze nog tegen een schoorsteen zaten, dat hield de wind tenminste nog een beetje tegen. Ze leunde zelf ook tegen de schoorsteen, maar liet haar hoofd nog steeds rusten op haar armen die op hun beurt op haar knieën rustten. Haar blik bleef hangen bij de lichtjes. Het bleef zo mooi om naar te kijken, zeker als ze zacht meebewogen in de wind. Het leek bijna alsof ze aan het dansen waren. Haar blik ging ook af en toe naar de mensenmassa beneden. Aan één van de tafeltjes zag ze Emma zitten, met een jongen die ze niet kende. Ze was blij dat Emma toch ook iemand gevonden had die vriendelijk wilde zijn tegen haar.

Ben keek naar Viniah. Ze staarde uit over de lichtjes, in stilte. Haar jurk had geen mouwen en hij bedacht zich nu pas - sukkel die hij was - dat ze het koud moest hebben, met de wind zo. Hijzelf had het bijna nooit koud, de wind voelde voor hem wel prettig aan, en soms duurde het even voor het tot hem doordrong dat dat niet voor alle andere mensen gold. Toen er opnieuw een windvlaag langs hen heen gleed verbrak hij de stilte. 'Heb je het koud?' vroeg hij zacht, om haar niet al te abrupt uit haar gedachten te halen. Het was meer een manier om haar zo direct zijn jasje te kunnen geven dan dat hij het echt wilde weten.

Ze voelde zijn blik branden en ze keek zelf ook op. Hij hield haar in de gaten, alsof hij iets controleerde. Hij vroeg of ze het koud had en ze glimlachte. 'Een beetje, maar ik vind het niet erg. Ik vind het fijn om zo'n dingen allemaal te ervaren.' Ze zweeg even en keek opnieuw even om zich heen. 'En ik wil hier niet weg, dus nee ik heb geen koud,' zei ze met een glimlach. Als ze zou zeggen dat het wel zo was zou hij misschien zeggen dat ze weer naar beneden moesten gaan en zich in de warmte tussen de mensen mengen, maar dat wilde ze echt niet. Ze bleef liever hier zitten met hem.

Ze wilde hier echt niet weg, iets wat ervoor zorgde dat hij nog blijer was dat hij haar hierheen had gebracht. 'Je kan hier blijven en het warm hebben,' antwoordde hij, terwijl hij zijn jasje uittrok en het naast haar neerlegde, zodat ze de optie had het aan te trekken als ze daar toch behoefte aan had. Hij grijnsde even naar haar en wendde zijn blik toen af. Boven hen werd de lucht steeds donkerder. De plekken waar die eerst slechts lichtgrijs was geweest werd hij nu donkerblauw en ook de sterren verschenen. De maan glom al helder aan de hemel, een goudgele gloed afgevend.

Ze wachtte een beetje stilletjes af, bang dat hij zou zeggen dat ze dan maar moesten vertrekken om niet meer in de kou te zitten. Maar hij deed iets anders. Hij legde zijn jasje op de grond, vlak bij haar. Ze was niet dom en wist wat hij bedoelde. Ze wilde het graag aannemen, maar het was zijn jasje. 'Het is lief, maar dan heb jij hem niet meer,' zei ze zacht en pakte het jasje op. Ze legde het over zijn schoot. 'Het hoeft niet, ik overleef het wel,' zei ze vrolijk en keek even naar hem. Ze volgde zijn blik naar de sterren die aan de hemel stonden en in het midden stond de maan, groot en fel. Het was bijna even mooi dan de lichtjes.

'Ik heb het niet zo snel koud, Viniah, echt,' zei Ben, en hij keek haar even lichtjes geamuseerd aan toen ze hem zijn jasje weer teruggaf. 'Ik ga hem niet weer aantrekken, dus als je hem wilt, kan je hem pakken.' ging hij verder, waarna hij het jasje weer tussen hen in legde en de mouwen van zijn overhemd opstroopte. Hij had het idee dat ze het meer gezegd had om hem niet van last te zijn dan dat ze het echt niet koud had, al kon hij het natuurlijk mis hebben. Hij had het ding in ieder geval niet nodig, het was meer geweest omdat zijn moeder vond dat hij er een beetje goed uit moest zien.

De geamuseerde blik, de overtuigingskracht die hij gebruikte om aan te geven dat hij het echt niet erg vond en het opstropen van zijn mouwen overtuigde haar dat het misschien toch niet erg zou zijn om eens iets aan te nemen. Ze glimlachte naar hem. 'Dankje,' zei ze zacht en nam het jasje voorzichtig van tussen hen in. Ze stak haar armen in de mouwen en sloeg het verder beter om haar heen. Het jasje voelde nog warm dankzij hem en ze glimlachte even in zichzelf. 'Dat is beter,' zei ze met een glimlach. Ze verstopte haar handen in de mouwen zodat deze ook even konden opwarmen.