Het feest

Hij ging rechtop zitten en vroeg Viniah iets. Hij vroeg haar of er iets was wat ze echt wilde zien en ze dacht diep na. Ze probeerde te bedenken wat ze wist over Amon en of er echt specifieke dingen waren die ze wilde zien. Maar haar hoofd bleef leeg, helaas. Ze beet zachtjes op haar lip en schudde spijtig haar hoofd. 'Ik heb alleen van dit feest gehoord, meer weet ik niet over Amon,' zei ze zacht tegen hem. 'Hopelijk weet jij iets dat ik wel leuk zal vinden.' Ondanks dat haar handen verstopt zaten in zijn jas, waren haar vingers ijskoud. Ze bewoog ze zacht in de hoop ze warmer te krijgen, wat hielp. Vervolgens stak ze haar handen opnieuw in de zakken van het jasje.

Ze vertelde hem dat ze eigenlijk niets wist over Amon, behalve dat ze dit feest hadden. 'Tja, het feest is ook een van de grootste dingen die hier in het hele jaar gebeuren,' antwoordde Ben met een schouderophalen. 'En ja, ik weet wel wat leuke plekken waar we heen kunnen gaan, maak je daar vooral geen zorgen over. Amon is een grote stad, er is genoeg te doen, dat kan ik je garanderen. Dat we maar één groot feest hebben betekent niet dat we de rest van het jaar heel erg saai zijn.' voegde hij er vlug aan toe. Niet héél erg... Hij kreeg het idee dat ze het zelf niet leuk vond dat ze nog maar zo weinig kende, dus daar zou hij vlug verandering in gaan brengen.

Viniah knikte toen hij zei dat het feest zo'n beetje het grootste was dat ze hier hadden. Ze glimlachte toen hij vervolgde met dat er nog vele andere leuke plekken waren waar ze heen konden gaan. 'Je maakt me nieuwsgierig,' zei ze met een brede glimlach tegen hem. Dat deed hij echt, ze vroeg zich nu echt af wat het juist allemaal was dat hij haar ging laten zien. 'Ik heb ooit wat op tv gezien,' begon ze voorzichtig tegen hem. 'Iets dat een watervalde of waterval genoemd wordt.' Ze keek hem aan. 'Hebben ze zoiets in Amon?' vroeg ze. Waarschijnlijk niet, want het was iets dat vast zat aan een berg, maar ze kon het toch vragen. Ze weet nog dat ze dat heel erg mooi vond toen ze dat zag op tv.

'Dat is ook de bedoeling,' antwoordde Ben grijnzend. Ze leek zich toch nog iets te bedenken waar ze van had gehoord, op tv blijkbaar. 'Een waterval, ja,' zei hij, 'en nee, we hebben ze niet in Amon, maar...' hij tuurde even voor zich uit, 'je kan het nu niet goed zien, maar morgen overdag moet je even daarheen kijken. Er is een groep bergen een aantal kilometer verderop, en daar zijn een aantal watervallen.' Hij wees naar de plek recht voor hen. De bergen lieten zich nu niet zien omdat het stikdonker was in de verte. Daar woonden geen mensen, misschien een enkele kluizenaar in de bergen maar er waren geen steden zoals Amon. Er waren überhaupt weinig steden zoals Amon.

Hij verbeterde Viniah door te zeggen dat het een waterval was en geen watervalde. Ze had het dan toch ongeveer juist gehad. Hij had haar zelfs niet eens uitgelachen, wat ze erg positief vond. Hij keek in de verte en wees naar een plek waar bergen waren, daar zouden de watervallen zijn blijkbaar. 'Woooow,' zei ze gefascineerd en keek naar de bergen in de verte. Ze kon inderdaad niet veel zien, maar als hij gelijk had gehad, moest ze daar zeker ook eens naartoe gaan.

Hij grijnsde toen hij haar bewondering hoorde. De bergen waren hoog en waarschijnlijk zou ze dat nog indrukwekkender vinden. Misschien konden ze daar ook eens naartoe - het was een end rijden, maar er waren een aantal prachtige uitkijkpunten die de rit zeker waard waren. 'Het is erg mooi,' bevestigde hij met een glimlach. 'Er zijn best veel natuurgebieden om Amon heen. De bergen, inderdaad, maar er zijn ook een aantal enorme bossen en er is natuulijk het strand, iets verderop...' somde hij op en hij probeerde te bedenken wat er nog meer was. Als het zulk lekker weer was nam hij zijn zusjes vaak mee naar het strand of gingen ze naar het bos om daar even lekker druk te kunnen zijn.

Viniah moest zelf ook lachen toen hij zo reageerde op haar bewondering. Ze keek hem nieuwsgierig aan toen hij beschreef dat de bergen erg mooi waren. 'Ben je er al geweest?' vroeg ze. Hij vertelde over alle andere natuurachtige dingen die er waren in de buurt. Bossen, een strand. Allemaal dingen waar ze al eens van gehoord had en ze wilde het allemaal nog zien. Want welke tiener heeft nu nog geen strand of bos gezien? Ze vroeg zich af of hij haar daar allemaal mee naartoe zou nemen, of hij het na morgen beu zou zijn en haar niet meer zou spreken.

'Ja, een paar keer toen ik kleiner was, met mijn vader, maar het is alweer een tijdje geleden. En het uitzicht lijkt elke keer te veranderen.' antwoordde hij. De herinneringen aan de tripjes die hij met zijn vader had gemaakt waren leuk om aan terug te denken. Hij dacht dat hij de route die ze altijd hadden gelopen nog wel zou weten als hij daar weer terug was. Hij keek haar even aan voor hij voorzichtig zijn volgende vraag stelde, niet helemaal zeker of hij haar zou beledigen door het te vragen. 'Weet je wat bossen en stranden zijn?' vroeg hij langzaam, alsof het dan minder erg zou zijn als ze het wel wist.

Viniah glimlachte toen hij zei dat hij er vroeger met zijn vader naartoe ging. Ze vroeg zich af moest dat niet gebeurd zijn ze zo'n dingen ook gedaan zou hebben met haar vader. Had ze eigenlijk een vader gehad? Ze keek hem even nieuwsgierig aan. 'Moeten we dan ook klimmen en zo?' vroeg ze, klimmen was ook iets dat ze zou eens zou willen doen, eigenlijk was er zoveel dat ze nog moest doen in haar leven. Hij stelde voorzichtig de vraag of ze wist wat bossen en stranden waren en ze knikte. 'Ongeveer. Er is over verteld geweest en ik heb er een algemeen beeld van, maar ik kan er ook naast zitten,' zei ze tegen hem.
-
Hahahah, m'n moeder was net zo door m'n eindwerk aan het bladeren. Blijkbaar had ik ergens geschreven: 'ik ben heengegaan.' Hahahhaha omg, gelukkig dat ik die fout gevonden heb haha.

Wauw, dat zou inderdaad een interessant resultaat opleveren, hahahah.
-
'Het hangt ervan af. Sommige routes zijn gewoon lopen, met een aantal steile stukker erin en bij sommige routes moet er echt geklommen worden,' legde hij uit. De eerste versie had hij gedaan toen hij klein was, maar op zijn veertiende mocht hij voor het eerst een stuk klimmen. Een stuk enger in het echt dan hij had gedacht, maar wel ontzettend cool. Ze ging verder en vertelde dat mensen hen hadden uitgelegd over wat bossen en stranden zaten. 'Nou ja, als we erheen gaan zal je wel zien wat het eigenlijk allemaal is. Het is sowieso beter in het echt dan alle beschijvingen die je hoort bij elkaar.'

Viniah bleef hem nieuwsgierig aankijken. 'En heb jij de verschillende routes geprobeerd? Welke was de leukste?' vroeg ze. Hij maakte haar alleen maar enthousiaster om al deze dingen te zien. Ze glimlachte toen hij sprak over "we". Het was blijkbaar duidelijk dat hij zich had voorgenomen om haar al die dingen te laten zien, wat haar zorgen dat ze het alleen zou moeten zoeken helemaal weghaalde. Als hij erbij was zou ze niet verloren lopen en zou ze zich niet zoveel aantrekken van alle andere mensen. Opnieuw voelde ze de drang om hem te bedanken, maar ze hield zich in. Ze wilde niet irritant overkomen.

Hij zag de nieuwsgierigheid toenemen op haar gezicht en hij grijnsde opnieuw. Hij vond het wel leuk om haar dit soort dingen te kunnen vertellen. Anderen vonden zijn gepraat snel irritant of wisten dingen allang, maar hij kon gezellig met haar praten. 'Ik heb ze allebei geprobeerd. Toen ik klein was, acht of zo, heb ik voor het eerst de makkelijkste route geprobeerd en vanaf toen tot mijn vijftiende heb ik elk jaar een route moeilijker geprobeerd. Je kan ook vanaf verschillende kanten de berg op, dus je raakt nooit verveeld.' vertelde hij en hij dacht even na toen ze vroeg wat hij het leukst vond. 'Ik denk dat ik het echte klimmen leuker vind. Het is spannender en dus ook een grotere overwinning als het je lukt.'

Elk woord dat hij zei was fascinerend, liet haar gedachten compleet op hol slaan. Zo'n berg beklimmen leek echt het meest fantastische ooit, zeker hoe hij het vertelde. Ze probeerde zich voor te stellen hoe hij eruit zou zien moest hij acht jaar zijn, maar ze vond het veel te moeilijk. Het enige wat ze zich kon voorstellen waren zijn jongere zusjes. Ze zag de verschillende routes voor zich als allemaal dikke lijnen die samenkwamen in een punt helemaal bovenaan. 'En je kent alle routes?' vroeg ze. Ze keek hem geinteresseerd aan toen hij vertelde dat het een uitdaging was om iets te beklimmen. 'Wauw, dat wil ik zeker proberen dan.'

'De meeste, ja,' antwoordde hij, 'de meest gevaarlijken heb ik nooit geprobeerd.' Dat waren echte klimroutes en die kon je niet doen zonder partner en hij had geen partner meer. Hij keek haar even nieuwsgierig aan. Er waren niet veel meisjes die het leuk leek een klim van een halve dag te maken naar de top van een berg. 'Ja?' vroeg hij, lichtjes verbaasd, maar zonder dat de grijns ook maar een seconde van zijn gezicht verdween. 'Oké, is goed. Wanneer wil je gaan?' Het liefst wilde hij natuurlijk morgen meteen gaan - het was echt veel te lang geleden dat hij naar die berg was geweest - maar hij begreep dat Viniah daar misschien minder zin in had.

Ze knikte begrijpelijk toen hij zei dat hij de meest gevaarlijke routes nog niet geprobeerd had. waarschijnlijk moest je daarvoor ervaren zijn en hulp krijgen van een helikopter of iets anders dat je omhoog kan brengen. Ze zag de nieuwsgierige blik in zijn ogen en ze keek hem ook nieuwsgierig aan. Waarom was hij dat? 'Ja,' antwoordde ze resoluut. 'Het lijkt me erg leuk,' vervolgde ze. Ze haalde haar schouders op. 'Voor mij maakt het eigenlijk niets uit. Ik moet nog zoveel zien, ik vertrouw op mijn rondleider,' zei ze en keek hem veelbetekenend aan. 'Jij zal wel weten welke dingen leuk en niet leuk zijn.'

Ben grijnsde toen hij haar veelbetekenende blik zag, blijkbaar had ze wel al door hoe ze die aan mensen moest geven. 'Ik krijg heel veel zin weer terug te gaan naar de bergen, maar eerst moeten we er een uur, anderhalf uur heen rijden, de klim naar de eerste piek duurt wel een paar uur, dan ben je daar even en dan moet je ook weer naar beneden. Al met al redelijk intensief dus. Maar als je denkt dat je er klaar voor bent,' hij keek haar even aan en dit keer was hij degene die haar de veelbetekenende blik gaf. 'We kunnen ook rustiger beginnen, hoor, als je dag liever hebt,' ging hij vlug verder om te laten zien dat ze nog wel een andere optie had, behalve meteen een berg beklimmen.

Viniah glimlachte even bij zijn woorden. Zoals hij het liet merken gingen ze de hele dag bij elkaar doorbrengen en ze zag er helemaal niet tegenop, integendeel zelfs. 'Nee!' zei ze meteen toen hij zei dat ze ook rustiger konden beginnen. Ze had hem zelfs een beetje onderbroken. 'Sorry,' vervolgde ze. 'Maar ik wil het eigenlijk echt wel eens proberen.' Ze vroeg zich af of ze het zou aankunnen om te klimmen. Ze was vergeten hoe het heette, maar mensen hadden een bepaald doel dat ze bereikten door veel te sporten (ff voor jou voor de duidelijkheid: conditie) en aangezien ze haar hele leven in coma had doorgebracht, had ze nog niet veel ervan bereikt. Misschien zou ze het klimmen niet aankunnen en daar sloeg de onzekerheid toe.

Ze onderbrak hem half toen hij zijn rustiger-aandoen-plan ook voorstelde, en hij glimlachte. 'Dat is niet erg,' antwoordde hij en hij knikte goedkeurend toen ze opmerkte dat ze het echt wel wilde proberen. 'Hebben jullie een limiet voor hoe vroeg jullie 's morgens weg mogen?' vroeg hij, terwijl hij in zijn hoofd al een lijst maakte van wat ze nodig zouden hebben voor de klim. Ze zou in ieder geval andere kleren moeten dragen, maar hij ging er maar vanuit dat dat wel zou lukken. Nu pas merkte hij op dat ze een beetje onzeker keek, hoewel ze net zo overtuigd was geweest. 'Het lukt je wel, hoor,' zei hij, 'ik zal je heus niet meteen de moeilijkste route laten beklimmen. We beginnen met iets niet al te moeilijks om je conditie een beetje te peilen.'

Viniah glimlachte naar hem toen hij zei dat het niet erg was. Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of er een limiet was wanneer ze 's ochtends weg mochten. Ze dacht even wat de rest zou zeggen moesten ze zien dat ze zo vroeg in de ochtend zou vertrekken met een jongen van Amon. Natuurlijk zouden er veel vragen gesteld worden, maar ze besefte dat ze dat eigenlijk niet erg vond. Misschien wilde ze juist dat mensen haar met hem zagen. Om te laten zien dat ze toch niet zo gevaarlijk was. Ze knikte glimlachend toen hij haar geruststelde. 'Dankje, ik was eigenlijk al een beetje bang dat ik het niet zou aankunnen.'

'Dat komt wel goed,' antwoordde Ben geruststellend. 'En als je niet verder wilt geef je dat ook gewoon aan en dan kan je het altijd een andere ieer nog eens proberen. Dat is juist het leuke, als dingen niet lukken kan je het nog eens proberen en je dan nog beter voelen als het wel lukt.' ging hij enthousiast verder. Dat was echt een van de beste gevoelens in de wereld, naar zijn mening. Boven op een van de pieken staan en zien waar je wel niet was gekomen. Het was gewoon geweldig om te zien hoe klein je was vergeleken met de rest van de wereld en hoe ver je toch kon komen.

Viniah glimlachte naar hem, hij was echt goed in het geruststellen van haar. Ze schudde haar hoofd toen hij voorstelde dat ze ook altijd kon stoppen als ze niet meer verder wilde. Maar ze had zichzelf de laatste dagen leren kennen en ze wist dat ze geen opgever was. Toen ze haar gave onder controle moest krijgen was ze de hele nacht opgebleven tot het haar gelukt was dus ze wist dat als ze morgen die berg op zouden gaan, ze hoe dan ook boven zou geraken, met de route die hij gekozen had. 'Nee, geen andere keer,' zei ze vastberaden.

Ben vond de vastberaden blik in haar ogen de standvastige toon in haar stem wel leuk en hij knikte, lichtjes geamuseerd. 'Is goed. Dan stel ik voor dat ik je morgen rond acht uur 's morgens ophaal.' Het was vroeg, maar als ze een eind wilde geraken moesten ze daar ook wel wat voor overhebben. Het was even rijden en omdat Viniah de weg niet wist zou het langer duren dan als hij met iemand was geweest die wel wist hoe hij met de route om moest gaan. Niet dat hij het erg vond, hij zag het als een nieuwe uitdaging, maar dan moest hij daar wel rekening mee houden. Dat begreep ze vast wel

Viniah glimlachte naar hem toen hij begrijpend knikte. Misschien wist hij gewoon dat ze zichzelf wilde bewijzen. Ze knikte toen hij zei dat hij haar om acht uur zou komen ophalen. Ze beet even op haar lip, ze moest nog wat vragen, maar ze was bang dat hij het misschien dom zou vinden en ze wilde absoluut niet dom overkomen bij hem. Hij werd het vast wel beu om steeds te moeten antwoorden op haar domme vragen. 'Wat moet ik dragen voor zoiets?' vroeg ze zacht. Ze begreep wel dat ze niet moest gaan klimmen in de jurk die ze nu droeg, maar wat dan wel.

Ben vond het helemaal geen domme vraag, integendeel, hij had hem wel verwacht. 'Een shirt, een niet al te strakke broek en een dik vest of een jack of iets dergelijks,' somde hij op. 'Hoe hoger je komt, hoe kouder het wordt, al krijg je het natuurlijk wel warm van het klimmen zelf. Wij zullen niet helemaal naar boven gaan, dus zo koud zal het niet worden, maar voor de zekerheid...' En het was gebleken dat zij het sneller koud had dan hij, dus het leek hem een goed idee als ze iets extra's aandeed. Als het weer werd als vandaag zou het perfect zijn, warm, maar niet te. Ze zouden het eerste deel door bomen lopen, tot de boomgrens, waar het steeds rotsachtiger werd.

Ze glimlachte toen hij zei wat ze beter kon aandoen. De weinige kleren die ze had, voldeden aan de eisen. Qua schoenen had ze wel al een idee. De allstars die ze had staan zouden misschien wel goed genoeg zijn. Het leek alsof hij alles al helemaal uitgestippeld had aan de manier hoe hij erover sprak. 'Ik wou dat het al zover was,' gaf ze eerlijk toe. Het was iets typisch dat ze vaak zei wat ze dacht, al wist ze ook wat ze niet moest zeggen. Maar het was gebleken dat hij er wel tegen kon. Hij was soms ook zo, het enthousiasme was ook iets dat ze beiden deelden.

Ben knikte instemmend. 'Ik ook,' gaf hij toe. Het werd ondertussen weer wat rustiger beneden, nu het steeds later werd en hij besefte dat Viniah dat late opblijven waarschijlijk niet gewend was. Hij richtte zich weer tot haar. 'Als je moe wordt en eigenlijk naar bed wilt of als je moe van mij wordt en eigenlijk heel graag weg wilt moet je het zeggen,' zei hij haar, al was de toon in zijn stem vrolijk. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij haar weg wilde hebben of iets dergelijks, het was juist andersom - hij wilde haar niet hier houden als zij daar eigenlijk allang geen behoefte meer aan had en gewoon naar beneden wilde of terug naar huis wilde.

Viniah glimlachte toen hij zei dat hij ook al wilde dat het morgen was. Het werd even stil en dat ge-oehoe kon ze af en toe weer horen door de bomen. Ze vroeg zich nog steeds af wat het was, maar het had iets sfeervols. 'Oh,' zei ze toen hij vroeg of ze het misschien al beu, moe was. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik vind het wel leuk zo. Maar als jij weg wilt moet je het wel zeggen,' zei ze tegen hem. 'Ik vind het niet erg als je het gekke slachtoffer beu bent,' zei ze, met een glimlach om aan te geven dat ze het niet erg vond. Ze begreep het wel als hij niet in haar buurt wilde blijven.

Ze antwoordde dat ze het leuk vond om hier te zitten, maar dat hij het moest zeggen als hij hier eigenlijk niet meer met haar wilde zijn en gewoon weg wilde. De glimlach die ze hem schonk leek hem alleen maar bedoeld om hem gerust te stellen en niet omdat ze het ook echt niet erg zou vinden. 'Ten eerste ben je niet gek,' onderbrak Ben haar half, 'en ten tweede zal je het maar moeten accepteren dat ik je niet beu ga zijn voor een hele lange tijd.' Hij keek haar even quasi-serieus aan maar glimlachte toen. 'Ik vind het verre van erg dat ik hier met jou zit,' vervolgde hij, iets serieuzer nu, en hij keek haar een tijdje aan.

Hij leek haar te onderbroken met een bijna gespannen blik, alsof zijn ogen haar ook probeerden te overtuigen. Hij zei dat ze niet gek was, wat ze niet helemaal geloofde. Natuurlijk was ze gek, zo kwam ze toch over op iedereen dus moest het uiteindelijk toch zo zijn, niet? Ze zei niets tegen hem, omdat ze hem misschien wel zou overtuigen dat ze inderdaad gek was en ze was al blij dat er één iemand anders over dacht. Voor een lange tijd, die woorden gaven haar kippenvel omdat hij ze zo overtuigd uitsprak dat ze niet anders kon dan hem geloven. Hij zou haar niet zomaar laten vallen de komende tijd. Ze voelde opnieuw een lichte blos op haar wangen, maar ze deed alsof het niet zo was. 'Ik vind het ook niet erg om hier met jou te zitten,' zei ze.

Viniah bleef stil terwijl hij haar toesprak, alsof ze het allemaal even tot zich moest laten doordringen. Hij kon niet aan haar blik zien of ze ook echt alles geloofde wat hij had gezegd maar hij hoopte van wel, want het was stuk voor stuk waar geweest. Ben kon niet goed liegen en dus deed hij het niet, dat was de deal. In het donker was hij er niet helemaal zeker van of ze weer aan het blozen was of dat het zo leek omdat de stralen van de lichtjes anders op haar gezicht vielen dan eerst. Als dat eerste waar was wist ze het goed te verbergen. 'Mooi zo,' antwoordde hij, en hij grijnsde even naar haar.

Het leek alsof hij echt aan het controleren was of ze wel geloofde wat hij zei en ze wist niet of hij merkte of niet dat ze nog niet helemaal overtuigd was. Ze wilde niet dat hij zou denken dat ze hem niet vertrouwde of geloofde op zijn woord. Ze glimlachte toen hij zei dat het goed was zo. De grijns die hij haar toewierp kon ze niet anders dan beantwoorden dan met een gelijkaardige grijns.
-
okee, sorry weinig creativiteit ;p