Het feest

Viniah begon te lachen toen hij dat zei dat dat de manier was om contact te zoeken met elkaar. Ze vroeg zich af of het altijd al zo geweest was en ze vond het eigenlijk echt wel raar. Hij was anders, want hij was gewoon tegen haar beginnen te praten, zonder eerst zijn jas te geven. 'Maar jij bent anders,' begon ze en keek hem recht aan. 'Want jij bent gewoon tegen mij beginnen praten, je hoort er niet bij,' stelde ze vast met een glimlach. Ze had bewust die woorden gekozen, omdat er verschillende redenen waren dat hij er niet bij hoorde. Hij was dan ook de enige die vriendelijk was geweest tegen haar, wat opzich al een uitzondering was.

Ben haalde zijn schouders op en moest ook even lachen toen ze zei dat hij anders was. Dat hij er niet bij hoorde omdat hij gewoon met haar was gaan praten, omdat hij aardig tegen haar was geweest en niet had gedaan zoals de anderen mensen in de stad. Hij dacht in ieder geval dat ze dat bedoelde. 'Tsja, ja, daar heb je wel een beetje gelijk in,' antwoordde hij met een knikje. Hij was een beetje anders, maar ach. 'Anders zijn is niet erg, hoor,' ging hij rustig verder en hij keek haar even met een veelbetekenende blik aan, in de hoop dat ze zou begrijpen wat hij daarmee wilde zeggen.

Viniah glimlachte omdat hij zo begon te lachen. Blijkbaar was wat ze zei grappig. Hij beaamde het toen ze zei dat hij anders was, ze was blij geweest dat hij het niet als belediging had opgenomen, want dat kon altijd natuurlijk. Hij zei dat anders zijn helemaal niet erg was en keek haar met een blik aan die wilde zeggen dat hij het over haar had. Ze was anders en het was fijn om te zien dat er eens iemand was die dat niet erg vond. Ook zijn reactie op haar stilzetten van de tijd had ze geweldig gevonden, hij had gezegd dat hij het leuk vond, speciaal.

Ben keek haar een tijdje aan in stilte, een beetje bestuderend, maar met een constante glimlach op zijn gezicht en hij ging even wat rechter op zitten. 'Laat ze lekker praten en fluisteren en je aanstaren en weet ik veel wat,' zei hij, en hij wierp even een blik op de mensen onder hen voor hij haar weer aankeek, 'vroeg of laat merken ze ook hoe geweldig je eigenlijk bent.' Hij wendde zijn blik niet meteen weer van haar af maar bleef haar nog even aankijken voor hij zich weer terug liet zakken tegen de koele stenen van de schoorsteen en even omhoog keek naar de sterren.

Viniah wist nog steeds niet goed hoe ze moest reageren als mensen haar aankeken, een basisreactie was dat ze haar hoofd zou wegdraaien en ongemakkelijk de andere kant op zou kijken, maar bij Ben was het anders. Ze glimlachte zelf ook terwijl ze hem aankeek, probeerde de blik in zijn ogen te ontcijferen. Hij begon met overtuigen dat ze zich niet moest schamen voor de andere mensen, dat ze ze gewoon moest negeren. Ze voelde meteen het bloed prikken in haar wangen en haar gezicht warm worden toen hij zei dat ze geweldig was, hij noemde haar geweldig?! Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, tegenspreken was ook zo belachelijk. Ze haalde diep adem en probeerde te stoppen met blozen.

Ben zag dat ze weer begon te blozen nadat hij dat gezegd had, iets wat hij wel een beetje had kunnen verwachten na wat er daarvoor was gebeurd als hij haar een complimentje gaf, maar hij glimlachte even en keek even weg. Hij wist niet goed wat hij nu moest zeggen, of het wel een slim idee zou zijn als hij iets zou zeggen. Of dat dat haar alleen maar erger zou laten blozen, al was hij er nog niet helemaal zeker van of ze dat erg vond of niet. 'Gaat het?' vroeg hij uiteindelijk met een lichtjes geamuseerde ondertoon in zijn stem, al probeerde hij die zo goed en zo kwaad als het ging te verbergen.

Viniah was toch een beetje opgelucht dat hij zijn hoofd wegdraaide en langzaam voelde ze het weer wegtrekken uit haar gezicht, ze werd terug zichzelf. Ze keek nu zelf zijn kant op, hij merkte het toch niet. Hij leek nooit te blozen, dat was ook niet eerlijk. Hij vroeg haar met een geamuseerde twinkeling in zijn ogen of het ging en ze knikte. 'Ja, ik moet gewoon nog even wennen aan het idee dat mensen ook aardige dingen kunnen zeggen, maar ik vind het erg fijn om te horen.' Ze vroeg zich af of ze bij iedereen zo zou blozen, of het alleen bij hem zo was.

Hij knikte toen ze uitlegde waarom ze zo moest blozen, al had hij dat niet nodig gevonden. Hij had nooit helemaal begrepen waarom sommige mensen het zo erg vonden om complimentjes te krijgen, waarschijnlijk vonden ze het vervelend om te blozen, al vond hij het slechts een teken dat mensen het een goed complimentje vonden, toch? 'Nou, als je met mij bent zal je er inderdaad maar aan moeten wennen,' antwoordde hij nuchter en hij glimlachte even naar haar voor hij weer voor zich uitkeek. Hij wist niet helemaal zeker of het bij haar hetzelfde was als bij die andere mensen, dat ze de complimentjes niet echt erg vonden maar alleen maar deden alsof.

Viniah glimlachte toen hij zei dat ze eraan moest wennen als ze met hem nog tijd zou doorbrengen. 'Dan zal ik eens beginnen nadenken waar ik jou allemaal mee kan complimenteren,' zei ze vrolijk. Ze bleef hem aankijken terwijl hij de andere kant opkeek en ze wist dat hij het waarschijnlijk zou merken, maar dat kon haar niet veel schelen. Ze probeerde hem te doorgronden, want ergens wist ze dat als mensen vriendelijk waren ze meestal iets nodig hadden. Langs de ene kant besefte ze dat het bij hem anders was, maar het was ondertussen een gewoonte geworden om na te denken over de redenen die achter bepaalde dingen zaten. Ze had geen idee. Haar blik liet ze beneden over de groep mensen waren en ze moest toegeven dat ze opgelucht was dat ze daar niet meer stond, maar hier zat.

Ben wist dat ze naar hem keek maar keek niet naar haar om en bleef in plaats daarvan voor zich uit staren, genietend van het uitzicht, de lichtjes, de donkere lucht vol sterren en met de maan als een glimmende, zilverkleurige bol ertussenin. Toen hij na een tijdje weer even naar haar omkeek had ze haar blik van hem afgewend en keek ze naar beneden, naar de mensen die onder hen stonden. Hij vroeg zich af waar ze aan dacht. Of ze boos op hen was. Hij vroeg zich af of hij zichzelf nog onder "hen" kon rekenen. Het leek alsof er een soort muur was ontstaan tussen hem en de rest van de stad, tussen hem en de mensen die niets wilde weten van Viniah en de anderen en hij was er nog niet helemaal over uit of hij dat erg vond of niet.

Viniah merkte nu zelf dat hij haar kant opkeek, maar ze bleef naar de mensen beneden kijken. Ze waren zorgeloos en vrolijk. Ze keek opnieuw even of ze Emma zag, maar die was nergens meer te zien. Misschien had ze zich ook afgezonderd met die jongen waar ze bij was. Blijkbaar was Benjamin dus niet de enige die vriendelijk was tegen haar. Ze moest eraan denken om het Emma te vragen straks, als ze terug in het huis zou zijn. Ze keek weer opzij naar Ben, nieuwsgierig deze keer. 'Ben?' vroeg ze en wachtte nog even af voor ze haar vraag stelde. 'Hoe oud ben je eigenlijk?' Ze hoopte dat het geen gemene of beledigende vraag was, ze was gewoon nieuwsgierig.

Ben keek naar haar toen ze zijn naam zei, lichtelijk nieuwsgierig. Wat zou ze hem willen vragen? Dit keer was het niet over een betekenis van een woord, of iets wat hij moest uitleggen, maar over iets persoonlijkers. Niet dat hij dat erg vond. Voor hij haar vraag beantwoordde keek hij even op zijn horloge. 'Ik ben,' hij wachtte een paar seconden, terwijl hij de kleine, snel tikkende wijzer met zijn ogen volgde, 'nu negentien jaar oud.' Hij keek haar glimlachend weer aan. 'En hoe oud ben jij?' vroeg hij op zijn beurt, met nog steeds een glimlach op zijn gezicht.

Viniah wachtte af tot hij zei hoe oud hij was. Hij keek op zijn horloge, stond daar de leeftijd op?, zei iets dat hij nu negentien jaar oud was. 'Hoe bedoel je nu?' vroeg ze. 'Je bent toch al de hele tijd negentien?' vroeg ze. Ze snapte niet wat hij bedoelde met die woorden. Hij vroeg natuurlijk ook hoe oud zij was en ze dacht even na, probeerde zich voor de geest te halen hoe oud ze was, of wanneer ze ze geboren was. 'Ik heb geen idee, zeventien of achttien denk ik,' zei ze tegen hem.

Ben grijnsde toen ze vroeg wat hij daarmee wilde zeggen. 'Ik bedoel dat ik nu net een minuut negentien ben. Vandaag is mijn verjaardag.' Hij knikte toen ze zei dat ze zeventien of achttien was nu, zoiets dacht hij ook al gelezen te hebben in de krant, maar zijn geheugen was niet geweldig, zoals al was gebleken aan het begin van de avond, toen hij haar naam niet had geweten, hoewel dat toch een naam was waarvan je niet zou denken dat hij snel vergeten zou worden. En daarbij, de meeste kinderen die net als zij in een coma hadden gelegen waren rond die leeftijd geweest toen ze daarin terecht kwamen.

Viniah liet het even doordringen en glimlachte dan enthousiast toen hij zei dat het zijn verjaardag was. Dat was iets dat ze wel kende. Nou ja, kennen was een groot woord. Ze wist dat mensen dan cadeaus, kussen en knuffels kregen omdat dit de dag was dat ze geboren waren. Ze vroeg zich of mensen dan op deze dag een extra stuk groter werden, omdat ze vandaag een jaar ouder waren. Ze keek naar hem, er was iets dat mensen zeiden op verjaardagen en ze dacht diep na. 'Fijne feestdag!' zei ze vrolijk, het was iets zoals dat, hopelijk had ze het juist. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte aarzelend haar lippen tegen zijn wang. Ze liet hem weer los en glimlachte. 'Wat doe je op een dag zoals deze?' vroeg ze nieuwsgierig.

Hij vroeg zich even af of ze het concept "verjaardag" wel zou kennen, maar ze glimlachte enthousiast en even later had ze haar armen om zijn nek geslagen en hem een kus op zijn wang gegeven, na hem vrolijk fijne feestdag te hebben gewenst. 'Dankje,' antwoordde hij grijnzend. Hij hield wel van een beetje spontaniteit, al kwam dat ook deels omdat hij zelf redelijk spontaan was. 'Gewoonlijk vieren mensen een feestje en dan krijgen ze taart en cadeautjes en komt er allemaal familie en vrienden om het gezellig te maken,' somde hij op. Omdat Bens verjaardag altijd viel op de dag na Amon's grote feest werd zijn verjaardag altijd of een dag van tevoren of een week later gevierd. Op zijn verjaardag zelf was iedereen of doodmoe of aan het opruimen, dus een groot feest zou dag niet worden. Niet dat hij klaagde, hij vond überhaupt verjaardagen redelijk overbodig.

Hij had zich niet weggetrokken, niet bang dat ze hem plots zou aanvallen. Ze glimlachte. 'Ben ik een beetje juist?' vroeg ze voorzichtig. Het was de eerste keer dat ze iemand tegenkwam die jarig was en ze had eigenlijk niet bepaald een idee hoe ze ermee moest omgaan. Zelf had ze geen enkel idee wanneer ze jarig was. Ze zou ooit nog wel eens een datum kiezen die ze leuk vond want zoals hij het uitlegde klonk een verjaardag veel te leuk om te missen. 'Oh,' zei ze zacht en glimlachte. 'Dan ga je vast een leuke dag hebben,' zei ze tegen hem. Ze vond het ergens wel jammer, omdat ze gehoopt had dat hij haar vandaag al zou rondleiden. Maar ze besefte wel dat hij op een dag zoals deze niet zou willen doorbrengen met iemand zoals zij.

Ben knikte toen ze vroeg of ze een beetje goed reageerde op zijn mededeling. 'Alsof je hier al jaren rondloopt,' antwoordde hij goedkeurend en hij keek haar even aan. Toen ze opmerkte dat hij vast een leuke dag ging hebben dacht hij een beetje teleurstelling in haar stem te horen. 'Ik ga vandaag helemaal niets doen, hoor,' antwoordde hij. 'Waarschijnlijk word ik vanochtend gewekt door Katie en Leila, maar de rest van de dag is iedereen aan het opruimen of aan het uitrusten. En gewoonlijk verveel ik me heel erg omdat ze niet willen dat ik help aangezien het mijn verjaardag is. Het is best wel sneu, eigenlijk.' Hij wierp een korte blik op haar en glimlachte kort. Eigenlijk had hij willen vragen of zij zijn verjaardag met hem wilde doorbrengen, maar hij wilde niet dat ze zich daartoe gedwongen voelde.

Viniah lachte toen hij zei dat het leek alsof ze hier al jaren rondliep. Het was goed om te horen dat ze toch een beetje van de alledaagse dingen wist, al moest ze nog veel leren. De glimlach die even was verdwenen kwam terug toen hij zei dat hij niks ging doen vandaag omdat iedereen aan het opruimen of uitrusten was. Behalve zij natuurlijk, want of het vandaag nog laat zou worden of niet, als hij haar zou meevragen morgen zou ze weer even enthousiast zijn als vandaag, nog meer zelfs omdat ze eindelijk de buurten van Amon kan leren kennen. 'Slechte dag om te verjaren dan?' zei ze met een glimlach tegen hem.

Ben haalde zijn schouders op. 'Ach ja, het maakt mij verder niet zoveel uit dat mijn verjaardag niet gevierd wordt, het is meer dat het een beetje alleen is,' grijnsde hij opnieuw liet hij even zijn blik op haar rusten. Hij wist niet of ze doorhad wat hij haar eigenlijk wilde vragen, misschien had ze wel geen idee, of misschien wilde ze hem gewoon vertellen dat ze in ieder geval niet iets met hem zou willen doen. Hij zou het in ieder geval heel jammer vinden als dat laatste het geval was, omdat hij haar aardig vond en het wel gezellig vond om met haar te praten. Daarbij vond hij het in ieder geval niet erg om haar door de stad te leiden als ze dat zou willen.

Viniah knikte begrijpend toen hij zei dat zijn verjaardag een nogal eenzame gebeurtenis zou worden. Ze besefte alleen niet waarom hij niet vroeg of ze de dag morgen met hem zou willen doorbrengen, blijkbaar ging hij toch bijna niks doen. Waarschijnlijk wilde hij een dag zoals zijn verjaardag niet aan haar verspillen. Ze was een slachtoffer en nu ze erover nadacht, als hij met haar gezien zou worden zouden de mensen van Amon hem ook misschien afkeurend nakijken en dat wilde ze hem niet aandoen. Hij was daar veel te aardig voor. Dus eigenlijk waren er genoeg redenen waarom ze beter in de toekomst niet meer met hem zou omgaan, maar ze wist dat ze egoïstisch was. Zeker nu er eindelijk iemand was die aardig tegen haar was. Zijn zusjes hadden ook naar hem geglimlacht, gezwaaid. Dat was ze niet gewend.

Ben bleef een tijdje in stilte zitten en zette zijn handen naast zich op de koele grond neer, zuchtend. Misschien moest hij het haar gewoon vragen. Misschien was dat geen goed idee. O, en nu begon hij opeens te twijfelen, terwijl hij gewoonlijk zo spontaan was. Misschien besefte hij nu dat hij voorzichtiger met Viniah moest zijn, met wat hij tegen haar zei. Hij kon begrijpen dat ze geen zin had met hem rond te lopen, maar gewoon beleefd wilde zijn omdat hij aardig tegen haar was. Oké, stop met twijfelen, hak de knoop gewoon door, doe het gewoon. 'Hé,' hij keek opzij, zodat hij haar aan kon kijken, 'als je wilt, kan ik je best een persoonlijke rondleiding door de stad geven. Dat wil zeggen, als je niets beters te doen hebt, natuurlijk.'

Viniah vond de stilte tussen hen beiden een beetje ongemakkelijk worden. Ze wilde iets zeggen maar ze wist niet wat. Ze had zichzelf al leren kennen de laatste dagen en normaal gezien was ze iemand die meestal wel wist wat te zeggen, maar nu opeens niet meer. Misschien was ze dan toch niet de persoon die ze gedacht had dat ze was. Hij zei iets en ze keek net zoals hij opzij. Hij stelde voor dat hij haar een persoonlijke, ze glimlachte bij dat woord, rondleiding wilde geven en ze keek hem vrolijk aan. 'Echt, zou je dat willen doen?' vroeg ze zacht. 'Ik dacht, omdat je jarig was dat je het misschien druk zou hebben ofzo en ik heb echt niks beters te doen,' ze zweeg een telde in haar hoofd tot tien, omdat ze besefte dat ze begon te ratelen door het enthousiasme. 'Heel graag, dankje,' vervolgde ze zachtjes.

Ben begon breed te grijnzen toen hij Viniag's antwoord hoorde. 'Natuurlijk, zoals ik al zei heb ik ook niets te doen,' antwoordde hij, 'en dan kan ik maar beter een leuke dag maken van mijn verjaardag, toch?' Ze sprak snel, maar haar toon was vrolijk en enthousiast, wat hem liet geloven dat ze er wel echt zin in had. Hij keek Viniah aan en hetzelfde enthousiasme wat hij zelf voelde kon hij in haar ogen zien, wat hem alleen maar blijer maakte. 'Jij zorgt ervoor dat ik nog een beetje een leuke verjaardag heb, ik zou jou moeten bedanken,' antwoordde hij toen ze hem na een korte stilte bedankte.

Viniah glimlachte vrolijk toen hij zei dat hij verder ook niets te doen had. Zeker toen hij vervolgde door te zeggen dat hij er beter een leuke dag van kon maken. Ze keek hem aan. 'Ja, het zal ook mijn eerste échte leuke dag worden,' gaf ze eerlijk toe. Dat gewoon binnen zitten begon ze stilaan beu te worden. 'Eindelijk eens iemand die me geen verkeerde blikken zal toewerpen,' zei ze tegen hem. Ze keek hem even raar aan toen hij zei dat hij haar eigenlijk zou moeten bedanken. 'Dat is gek,' zei ze en lachte even, 'Terwijl ik net jou opnieuw wilde bedanken.'

'Dan is het dubbel feest,' antwoordde Ben met een grijns toen ze hem vertelde dat dat dan haar eerste echte leuke dag zou worden. En nu maar hopen dat ze dat ook echt zou vinden en dat hij haar niet teleur zou stellen of zo. Hij moest er maar vanuit gaan dat hij genoeg charisma had om de toch al niet heel erg interessante stad iets leuker te maken, en hij begon na te denken over plekken die hij haar kon laten zien waar niet al te veel mensen zouden zijn. 'Je hoeft me niet te bedanken,' zei hij, eveneens met een lach op zijn gezicht, 'en zeker niet nog een keer.' Hij begreep ook niet helemaal waarom ze hem opnieuw zou willen bedanken, voor het feit dat hij er enthousiast over was? Dan zouden ze wel bezig kunnen blijven.

Viniah lachte bij zijn woorden. 'Ja, dat is waar,' zei ze vrolijk. Blij dat hij het zag als een feest om de dag met haar door te brengen. Het werd even stil en ze liet hem. Hij was misschien al aan het nadenken over wat hij haar juist zou laten zien morgen. Ze was eerlijk gezegd heel erg nieuwsgierig, omdat ze nog nooit iets van Amon had gezien. Ze knikte toen hij zei dat ze hem niet nog eens moest bedanken. Eigenlijk had ze hem het liefst honderd keer bedankt en waarschijnlijk zou hij het straks en morgen ook nog een paar keren moeten aanhoren. Moest het nu niet zo gezellig zijn, zou ze willen dat het al morgen was.

'Weet ik,' antwoordde Ben nuchter. Hij was er niet helemaal zeker van of ze wist wat een dag met hem doorbrengen inhield, aangezien hij soms nogal... Enthousiast kon zijn. Een beetje erg. Maar aan de andere kant, hij kreeg niet echt het idee dat ze dat heel erg vond, want ze leek het zelf ook leuk te vinden, of hij moest haar helemaal verkeerd lezen. Hij bleef even stil terwijl hij bedacht wat allemaal leuk zou zijn om haar te laten zien. Als het lekker weer was konden ze n het park lopen, het leek hem sowieso een goed idee om veel door de verschillende wijken te lopen zodat ze ook sneller zelf haar weg zou kunnen vinden.

Viniah glimlachte nog steeds, ze kreeg de glimlach niet meer van haar gezicht. Alles was gewoon perfect. Morgen zou perfect zijn en vandaag zou zeker perfect zijn, dacht ze met de warmte die ze voelde van zijn jasje. Ze keek even opzij naar hem, hij leek in gedachten verzonken te zijn. Ze zei er niets van en liet hem rustig begaan, terwijl haar blik weer naar beneden ging. De mensen in de gaten hield. Ze zag nog steeds mensen dansen, net op de manier die hij haar uitgelegd had. Ze was blij dat ze niet al te erg geschrokken was toen hij zijn hand op haar onderrug had gelegd, het was de eerste keer geweest dat ze zo dicht bij iemand was geweest.

Ben was inderdaad even in gedachten verzonken, maar na een tijdje ging hij weer iets rechterop zitten en keek hij naar Viniah. 'Is er nog iets wat je echt wilt zien?' vroeg hij, 'Iets waar je al van gehoord hebt of zo?' Hij dacht eerlijk gezegd niet dat dat zo zou zijn, maar gewoon voor het geval dat leek het hem wel slim het even te vragen, voordat hij van alles zou gaan zitten uitplannen terwijl ze eigenlijk iets specifieks wilde doen. Hij streek een keer door zijn warrige haar en glimlachte even toen hij een zacht briesje langs zijn gezicht voelde strijken. Viniah zat nog steeds verstopt in zijn jasje, wat hij vooral heel schattig vond.

Hij ging rechtop zitten en vroeg Viniah iets. Hij vroeg haar of er iets was wat ze echt wilde zien en ze dacht diep na. Ze probeerde te bedenken wat ze wist over Amon en of er echt specifieke dingen waren die ze wilde zien. Maar haar hoofd bleef leeg, helaas. Ze beet zachtjes op haar lip en schudde spijtig haar hoofd. 'Ik heb alleen van dit feest gehoord, meer weet ik niet over Amon,' zei ze zacht tegen hem. 'Hopelijk weet jij iets dat ik wel leuk zal vinden.' Ondanks dat haar handen verstopt zaten in zijn jas, waren haar vingers ijskoud. Ze bewoog ze zacht in de hoop ze warmer te krijgen, wat hielp. Vervolgens stak ze haar handen opnieuw in de zakken van het jasje.