Het feest

Viniah glimlachte naar hem. 'Slaap is nooit een probleem geweest,' zei ze met een onschuldige glimlach, zich afvragend of hij de achterliggende grap zou begrijpen. Ze had praktisch heel haar leven geslapen, om het "mooi" te zeggen. Eigenlijk viel ze nog te vergelijken met dat meisje van dat sprookje dat ze eens had horen vertellen door één van de andere slachtoffers. 'Ja, ik kijk er ook naar uit,' beaamde ze. De straten begon ze nu wel te herkennen, wat wilde zeggen dat ze er bijna moesten zijn en inderdaad, toen ze de laatste bocht omgingen waren ze er. Het grote saaie gebouw dat ze momenteel haar thuis noemde. Ze glimlachte toen hij dat zei. 'Ik vind het wel fijn, nu voel ik me toch al iets menselijker,' zei ze, ze had nooit gedacht dat ze nog eens als de laatste zou thuiskomen omdat ze zo'n fijne avond had gehad en als ze wilde had ze nog langer kunnen blijven. Maar morgen ging ze ook al de hele dag weg, straks zou ze nog een druk agenda krijgen.

Ben grijnsde opnieuw na haar grapje. En ze had nog een goed gevoel voor humor ook - dat kon hij altijd waarderen. 'Als ik jou was zou ik er na al die tijd wel genoeg van hebben te moeten slapen,' reageerde hij op haar antwoord, nog steeds met een lach. Hij keek haar aan en er viel even een korte stilte. 'Viniah, wat je kan doen maakt je niet minder menselijk dan ik, of een ander mens uit de stad, wat ze je misschien ook laten denken.' Hij glimlachte naar haar. 'Ik begrijp dat het fijn moet zijn om te voelen dat je er wat meer bij begint te horen, maar vergeet niet dat dit alles je niet minder menselijk maakt, ook als jij dat anders ervaart.' Hij was opnieuw even stil. 'Ik zie je in ieder geval morgen rond achten,' vervolgde hij langzaam, 'oké?' Het was alsof hij toch nog even bevestiging zocht dat ze echt mee zou gaan, ook al hadden ze dat nu echt wel besloten.

Viniah zag dat hij het begrepen, dan had ze al normale humor dat andere mensen wel konden begrijpen. 'Ik ben het gewend, het is enkel raar om nu wakker te worden en er nog steeds hetzelfde uit te zien.' Ze was altijd een beetje bang dat ze de eerstvolgende keer als ze wakker werd, opeens bejaard zou zijn en opnieuw een groot deel van haar leven gemist zou hebben. Hij probeerde haar te overtuigen dat ze wél menselijk was. Dit viel niet echt te vergelijken met hoe zij erover dacht, maar hij had een soort charisma over zich dat ze automatisch geloofde wat hij zei. 'Hm, misschien heb je wel gelijk,' zei ze zachtjes. Het werd even stil en opnieuw kon ze een oe-hoe geluid horen in de verte. Hij zei dat hij haar morgen rond achten zou zien en ze knikte enthousiast. Toen hij nog om bevestiging vroeg glimlachte ze. 'Zeker weten! Ik wou dat het nu al zo ver was,' zei ze met een brede glimlach om haar lippen. 
- 
Okee, lieverd ik ga slapen. Have a great day today en hopelijk spreek ik je nog eens, welterusten!  xxx

'Natuurlijk heb ik gelijk,' bevestigde Ben haar misschien met een grijns. In de verte hoorde hij uilen en ook de vleermuizen waren weer teruggekeerd in de lucht. Ze stemde met hem in dat ze er zin in had en de glimlach leek onmogelijk nog van zijn gezicht af te komen. 'Ik weet het. Maar vlug gaan slapen dan,' antwoordde hij. Dat was wat hem altijd als kind werd verteld en wat hij zijn zusjes nog steeds vertelden als ze niet konden of wilden gaan slapen omdat er de volgende dag iets leuks zou gebeuren. Vooral op hun verjaardag was het heel erg. Maar als hij bleef volhouden dat morgen alleen maar sneller zou komen als ze gingen slapen, lukte het altijd wel. Ze waren uiteindelijk ook weer niet zo moeilijk te overtuigen. 'Tot morgen dan!' zei hij en hij draaide zich om terwijl hij wegliep. Maar voor hij de hoek om was gegaan keek hij nog even achterom en stak zijn hand naar haar op, ten teken van afscheid. Pas later besefte hij dat hij niet zeker wist of ze dat gebaar begreep of niet.
-
Slaap lekker! En dankjewel c:

Viniah moest lachen toen hij zei dat hij natuurlijk gelijk had. Alsof het zo voor de hand liggend was dat hij altijd gelijk had. Hij reageerde even vrolijk op haar enthousiasme, blijkbaar vond hij het fijn dat ze er zo happig op was om een hele dag met hem door te brengen. Het deed haar twijfels dat hij dit misschien niet wilde, of enkel deed om vriendelijk te zijn vervagen. Hij zei haar dat ze vlug moest gaan slapen, al wist ze niet waarom. Hij nam afscheid door te zeggen dat ze elkaar weer zouden zien morgen. 'Tot morgen!' antwoordde ze enthousiast en hij draaide zich om, liep weg door de donkere straat, alleen. Ze hoopte dat zijn weg van hier naar huis niet te ver was, best gemeen van haar om hem hier helemaal mee naartoe te nemen. Hij bleef even staan toen hij aan de hoek was waar ze hem niet meer zou zien en hij stak zijn hand op. Ze wist niet wat hij bedoelde, alsof hij wilde dat ze stopte met iets? Ze keek hem verbaasd na tot hij helemaal uit het zicht was en draaide zich dan om om naar binnen te gaan.

-gone-