Het strandje

Aiden had intussen zijn hamburger op en liet het servet naast zich in het zand liggen. Hij keek opzij naar Emma, die voor zich uit zat te staren naar de zee. Haar hamburger bleef onaangeraakt. Ze was duidelijk in conflict met zichzelf, alsof ze nadacht over twee dingen die ze wel of niet kon doen. Het maakte hem zenuwachtig en hij voelde de nieuwsgierigheid weer opborrelen in zich. Hij wist dat hij zich niet zou inhouden, maar waarom zou ze hem de waarheid vertellen, dat had ze daarnet ook niet gedaan? Als ze het misschien gezegd had, zou hij geweten hebben waarom ze hem soort van afgewezen had. Hij schraapte zijn keel, om haar alvast uit haar gedachten te halen en voor te bereiden. 'Emma, waar denk je aan?' vroeg hij zachtjes, zijn blik nieuwsgierig en vastberaden op de hare gericht.

Emma keek even op toen ze Aiden naast haar zijn keel hoorde schrapen, maar keek weer weg. Haar maag keerde zich om, maar ze wist zichzelf kalm te houden, terwijl ze probeerde te bedenken hoe ze kon antwoorden zonder te liegen, aangezien ze nu wel wist dat hij dat snel zou doorzien. Ze hield haar adem een seconde in, likte over haar lippen en ademde toen uit voor ze naar hem opkeek, in zijn ogen, die haar strak aankeken. 'Ik dacht over de toekomst,' antwoordde ze, 'over hoe dingen zullen worden. Ik dacht eraan dat... de keuzes die ik nu maak misschien invloed hebben op hoe ik later leef.' Tegen het einde van die laatste zin verbrak ze hun oogcontact en keek ze even naar de zee, voor ze nog een hap van haar hamburger nam en haar ademhaling onder controle hield, een beetje nerveus wachtend op hoe hij zou reageren.

Ze had even omgekeken en haar blik bijna even snel terug afgewend. Alsof ze doodsbang was voor wat hij ging vragen, wat uiteindelijk zo was. Hij kon het zien aan haar ogen, de manier hoe ze haar lichaam opspande. Ze dacht na over wat ze ging zeggen, een goede leugen vinden misschien? Ze dacht na en probeerde door kleine dingen extra tijd te winnen, om nog beter na te denken over haar leugen. De vastberaden blik die ze steeds had gehad was volledig verdwenen. Het was voor het eerst dat ze hem amper durfde aan te kijken, de rollen waren nu volledig omgedraaid. Hij vond het niet leuk hoe ze nu was, hij wilde dat ze weer de vastberaden Emma was, al had die verlegenheid iets wat haar nog aantrekkelijker maakte dan ze al was, maar hij mocht niet zo nadenken. 'Een verkeerde invloed? Of wat bedoel je?' vroeg hij niet-begrijpend.

Emma schudde haar hoofd. 'Nee, niet per se,' antwoordde ze, waarna ze een korte stilte liet vallen terwijl ze bedacht of, en zo ja hoe ze het verder ging uitleggen. Ze durfde hem weer aan te kijken toen hij haar alleen die vragen stelde, zonder de koele, afstandelijke ondertoon die ze eerder had gehoord.'Ik bedoel... de mensen die ik nu ontmoet,' ofwel Aiden. Ze glimlachte even naar hem voor ze verder ging, 'hoe ik nu omga met dingen die om me heen gebeuren,' ofwel Aiden, en natuurlijk de rest van de stad, 'dat soort dingen.' Ze at haar hamburger verder op en liet haar handen wat afwezig met het servetje spelen, al keek ze hem wel weer recht aan, alsof dat makkelijker was nu ze niets anders meer om handen had. Iets in de situatie leek hem niet helemaal aan te staan en ze probeerde te doorgronden wat dat was in zijn ogen, maar zoals gewoonlijk stonden daar geen antwoorden in geschreven, voor haar om af te lezen.

Aiden begreep er niks van. Misschien was het een van die ingewikkelde meisjesdingen waar hij niet bijkon. Haar blik richtte zich weer vaker op de zijne en hij was blij dat ze hem op z'n minst weer durfde aankijken. Het ging over de mensen die ze nu ontmoette, wat voor invloed die zouden hebben op haar verdere leven, ofzoiets. Als het van haaf afhing, zou hij geen enkele invloed hebben op haar verdere leven en hij was net niet zielig genoeg om het zover te laten gaan dat hij enkel nog gezien werd als de beste vriend. Hij wist niet goed wat hij moest antwoorden, omdat hij geen enkel idee had wat hij moest zeggen op haar woorden. 'Oh,' zei hij enkel. Hij wilde dat hij creatiever was en iets anders kon zeggen. Want zij zou waarschijnlijk niets meer zeggen en dan zou er weer een pijnlijke stilte vallen, again.

Emma merkte dat ze hem alleen nog maar meer in de war bracht door haar antwoord en ze wilde dat ze wist hoe ze beter kon uitleggen wat ze nu eigenlijk wilde zeggen. Dat ze dat zelf beter wist, misschien. Durfde ze nu echt te hopen dat hij haar vriend nog zou willen zijn na dit alles? Hopen, ja, verwachten, dat een stuk minder. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich, 'dat was niet bepaald duidelijk...' Ze keek even naar de zee en was even stil, maar dit keer niet voor lang, gewoonweg omdat die stilte de hele gebeurtenis nu niet bepaald dragelijker maakte. 'Aiden?' Haar stem was een nogal vreemde mengeling van vastberadenheid en kwetsbaarheid, aangezien ze het niet helemaal voor elkaar kreeg zo normaal te klinken als ze eigenlijk zou willen. 'Mag ik je wat... persoonlijks vragen? Ik begrijp het natuurlijk als je niet wilt antwoorden.' voegde ze er vlug aan toe, hem aankijkend.

Zoals verwacht verontschuldigde Emma zich omdat het nogal onduidelijk was geweest. Ze was minstens even erg als hij, zich verontschuldigen voor alles. 'Je hoeft geen sorry te zeggen,' zei hij tegen haar, dat was helemaal nergens voor nodig. Er viel een korte stilte, ze had zoals hij al verwacht had niets meer gezegd en hij wist zelf ook niet wat hij moest zeggen. Hij hoorde haar zijn naam zeggen en hij keek haar meteen aan, het klonk alsof ze iets belangrijks ging vragen of zeggen. Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze vroeg of ze hem iets persoonlijks mocht vragen. Hij wilde eerst weten wat voor hij zou zeggen dat hij ging antwoorden op de vraag. 'Euh, ja oké. Vraag maar,' zei hij tegen haar, zijn blik nieuwsgierig op de hare gericht.

Oh god, hoe ging ze dit vragen? Het simpelste antwoord was natuurlijk niet, maar aan de andere kant wilde ze het wel weten. Ze keek hem aan. Waarom had ze ook alweer gedacht dat dit een goed idee was? Maar vreemd genoeg wist ze haar stem rustig en serieus te houden terwijl ze sprak. 'Als je een foute beslissing zou maken, wat zou je dan doen?' vroeg ze langzaam, hopend dat hij begreep dat ze niet vroeg wat men eigenlijk zou moeten doen, dat dacht ze wel te begrijpen. 'Ik bedoel, zou je... het proberen te veranderen? Of zou je het laten zoals het was en zien hoe dingen dan uitdraaien?' probeerde ze zichzelf nader te verklaren en daarmee eigenlijk ook in de hoop dat zijn antwoord duidelijker zou zijn. Als hij überhaupt zou antwoorden natuurlijk, het zou ontzettend begrijpelijk zijn als hij zoiets niet met haar zou willen delen, niet nu, of dat hij het zo vreemd vond dat hij haar zou vragen waarom... Nee. Als hij dat zou doen zou ze niet antwoorden. Ze zou niet antwoorden want dat zou het alleen maar erger maken, haar twijfels, haar gevoelens, en ze kon dit niet nog meer verpesten dan ze al had gedaan.

Aiden was nu echt wel nieuwsgierig geworden naar wat ze zou gaan vragen. Zijn blik was strak op de hare gericht, zonder hem maar een seconde af te wenden. Ze werd er waarschijnlijk zenuwachtig van. Hij keek haar verbaasd aan, wat bedoelde ze hiermee? Had ze een foute beslissing gemaakt door hem zo af te wijzen, was er nog hoop? Hij moest er niet te veel op hopen. Met beide voeten op de grond blijven staan, Aiden. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen, hij wist natuurlijk niet wat ze bedoelde met een fout. Misschien bedoelde ze ook dat het een fout was om hierheen te komen. 'Euh, dat hangt ervan af hoe erg je de fout vind. Als ik het heel erg vind als ik een foute beslissing maak, zou ik proberen het te veranderen, zover ik het nog zou kunnen veranderen natuurlijk.' Hij vroeg zich af waarom ze had gezegd dat het een persoonlijke vraag was, terwijl het eigenlijk gewoon een vraag was om iets meer te weten te komen.

Emma knikte langzaam. Ze vroeg zich af tot na hoe lang je dingen nog kon veranderen, wanneer dingen definitief gebroken waren, maar dat vroeg ze niet. Ze had de verbaasde blik in Aiden's ogen gezien en vroeg zich af of die doorhad wat ze had bedoeld, of het überhaupt moeilijk was geweest dat door te hebben. 'Oké.' mompelde ze, meer in zichzelf dan tegen hem. 'En, wat als je... een reden had om die beslissing te maken? Een goede reden? Is het dan even erg?' Haar stem was iets zachter, maar nog steeds duidelijk, vast, zelfs al duurde het even voor ze de juiste woorden had gevonden om haar vraag te verwoorden. Ze voelde zijn blik strak op haar gezicht gericht en na een seconde, waarin ze even die ademhaalde en zichzelf onder controle kreeg, keek ze terug, haar blik even strak op hem gericht dit keer, ook al speelde er binnen in haar heel wat meer dan ze liet zien.

Hij had het gevoel dat hij haar heel wat om na te denken had gegeven. Ze leek zo in conflict met zichzelf dat het leek alsof ze zichzelf aan het overtuigen was dat ze niets verkeerd had gedaan, waar ze ook aan dacht. Hij had geen enkel idee wat ze bedoelde, zeker niet toen ze vroeg of een reden hebben het minder erg maakte. 'Als je vind dat je een foute beslissing hebt gemaakt, blijft die fout. Of je nu een reden hebt of niet,' zei hij. 'Maar als het echt een goede reden is, moet je eens nadenken of die beslissing fout was of niet.' Hij wist niet wat zijn woorden met haar aan het doen waren en hij wilde dat hij wist waarover ze het had. 'Waarover gaat dit eigenlijk?' vroeg hij voorzichtig.

Opnieuw knikte Emma. Dit maakte dingen voor haar niet makkelijker en eigenlijk had ze dat ook wel kunnen bedenken. Was de beslissing die ze gemaakt had om hem af te wijzen fout geweest, ook al had ze het gedaan om hem te beschermen? En toen kwam de vraag die ze gevreesd had want ze wist dat ze hem in onwetendheid achter moest laten. Ze kon het niet zeggen, niet nu meteen in ieder geval. Dus schudde ze nu haar hoofd. 'Het spijt me, ik vraag je van alles en dan kan ik je niet eens vertellen...' Ze zuchtte, kwaad op zichzelf voor het feit dat ze het zo moeilijk maakte, voor zichzelf en voor hem, kwaad op zichzelf dat ze nu haar zin niet eens goed kon afmaken en kwaad dat ze überhaupt zo stom was geweest om dit op te brengen omdat ze nog steeds niet zeker wist wat ze nu eigenlijk moest doen.

Ze had het begrepen en zou er nu waarschijnlijk iets mee gaan doen, welke fout ze ook gemaakt had. Hij wilde niet bedenken dat ze misschien de fout bedoelde dat ze hem had afgewezen, want als dat dan niet waar was, had hij zichzelf voorgelogen, again. Hij had natuurlijk niet verwacht dat ze zou antwoorden op zijn vraag. Maar nu was het echt de druppel geweest, hij had een ijzersterke zelfbeheersing, maar bij Emma was het allemaal anders. 'Verdomme Emma!' zei hij kwaad en stond automatisch op. Hij pakte om iets te doen de servetjes van de grond en keek om zich heen of hij ergens een prullenmand zag. Iets verder stond er eentje. Hij telde in zijn hoofd tot tien, om zichzelf te kalmeren. 'Sorry,' mompelde hij, 'dat had ik niet mogen zeggen. Zo terug.' zei hij en liep met de servetjes naar de vuilbak en liet ze er langzaam invallen. Opnieuw moest hij zichzelf kalmeren en liep dan terug. Hij wilde niet dat Emma zo'n dingen voor hem verzweeg, en hij werd er blijkbaar kwaad van. Terwijl hij niet eens kwaad wilde zijn op haar. Hij vroeg zich af of ze het begrepen had wat hij zei, waarschijnlijk had ze het woord verdomme nog nooit gehoord, maar ze wist waarschijnlijk wel wat de achterliggende betekenis was. Zo slim was ze wel.

Emma wist dat ze weer een vergissing had gemaakt zodra ze hem weer aankeek, en wat hij vervolgens zei maakte dat nog eens duidelijk. De toon waarop hij het zei, vooral. Ze kon voelen hoe haar handen begonnen te trillen van schrik en vervlocht vlug haar vingers om het te laten stoppen, al hielp het niet echt. Hij had het volste recht om kwaad op haar te zijn - eerlijk gezegd had ze niet helemaal begrepen waarom hij dat niet al eerder was geworden - maar toch was ze geschrokken en kon ze nu haar hart in haar keel voelen kloppen. Hij verontschuldigde zich en liep vlug weg om de servetjes weg te gooien, terwijl Emma probeerde zichzelf rustig te houden. Toen ze zijn voetstappen achter zich hoorde keek ze op. 'Je had je niet hoeven verontschuldigen. Je hebt het volste recht om kwaad om me te zijn.' herhaalde ze haar gedachten voorzichtig, alsof ze bang was dat hij weer uit zou vallen zodra ze weer iets zou zeggen.

Aiden voelde zich nog schuldiger toen hij gezien had hoe ze reageerde op zijn uitbarsting. Ze leek helemaal in elkaar te krimpen en durfde hem niet eens meer aankijken. Het leek alsof hij haar net een klap had gegeven, terwijl dit niet het geval was. Ze keek opzij toen hij terugkwam en zei zo zachtjes en voorzichtig ze kon dat hij het volste recht had om kwaad te zijn op haar. Dat was waar, hij had het volste recht. Hij was het beu dat zij steeds vanalles mocht vragen en hij er gewoon maar op kon antwoorden. En als ze hem had afgewezen, zonder iets te zeggen natuurlijk, of hij vroeg iets aan haar, kwam er geen woord meer uit haar. Hij was ook boos op zichzelf dat hij op geen enkele manier zelfbeheersing had als het op Emma aankwam. Hij stond nog steeds recht, met gebalde vuisten. Hij zuchtte en liet zich terug in het zand zakken, begroef zijn handen in het zand en keek naar Emma. 'Jawel, ik had het niet mogen doen. Het is jouw keuze of je iets zegt, of niet.'

Emma schudde haar hoofd even. 'Maar ik blijf ook maar gewoon verwachten dat je me in alles antwoord geeft,' zei ze, zich een beetje ontspannend toen ze doorhad dat hij niet meer zo boos tegen haar zou spreken. Ze keek hem aan. 'Dat zou ik niet moeten doen en toch blijf je...' Ze maakte haar zin niet af maar hij begreep vast wel wat ze bedoelde. Hij bleef aardig tegen haar doen, bleef het voor haar opnemen... 'Ik heb gewoon even tijd nodig om na te denken. Maar ik wil niet dat je denkt dat ik je niet meer wil zien, behalve als jij natuurlijk...' Opnieuw maakte ze haar zin niet af en opnieuw dacht ze dat hij wel begreep wat ze bedoelde. Ze keek hem aan en hoewel ze dacht dat ze nog best normaal deed, leek haar hart nog steeds in haar keel te bonzen. Het zou natuurlijk gewoon kunnen dat hij deze kans aangreep en zou zeggen dat hij haar eigenlijk niet meer wilde zien.

Aiden zweeg, omdat ze gelijk had. Hij wilde dat ze gewoon zei wat er was als er iets aan de hand was. Hij was zelf ook iemand die het moeilijk had met dingen uitspreken die hij niet wilde uitspreken, maar als het moest, dan deed hij het gewoon. Als het belangrijk was of als de persoon in kwestie belangrijk was. Hij voelde een rilling door zich heen gaan toen ze zei dat ze even tijd nodig had, natuurlijk. Zo begon het, ze hebben even tijd nodig en laten niks meer van zich horen tot de dagen uiteindelijk maanden worden en het eindigt dat je elkaar nooit meer spreekt. Hij haalde diep adem. 'Ik wilde je eigenlijk meenemen naar een feest in Amon, iedereen gaat erheen en het is het belangrijkste feest. Maar ik snap dat je alleen wilt zijn, dus maak je geen zorgen. Ik laat je wel met rust.' Hij stond op en haalde zijn sleutels uit zijn broekzak, als hint. 'Ik breng je wel naar huis.'

Emma glimlachte niet toen ze dat hoorde. Hij had haar mee willen brengen, maar misschien was dit gewoon een manier om te laten weten dat hij liever geen dingen meer met haar wilde doen, of dat het gewoon geen goed idee was om met haar naar zo'n openlijke gebeurteni te gaan. 'Ik denk niet dat iemand me daar überhaupt zou willen hebben,' antwoordde ze. Ze dacht dat ze wel duidelijk had gemaakt dat het niet zo was dat ze niets meer met hem wilde doen, maar blijkbaar had hij het wel zo opgevat. Doe er wat aan! Nu wel meteen! 'Ik wil niet dat je me met rust laat,' mompelde ze, niet heel luid maar wel duidelijk. 'Ik bedoelde niet dat ik niet nog dingen met je wil doen.' Ze keek hem weer aan, in een poging met haar blik duidelijk te maken dat ze het echt meende.

Ze zei simpelweg dat ze niet dacht dat iemand haar daar zou wilde hebben en Aiden haalde gewoon zijn schouders op. Hij had niet echt zin om te antwoorden, ze had tijd nodig. Al wist hij verdomme niet waarvoor want ze had hem afgewezen. Meisjes waren ingewikkeld, maar Emma was echt de ergste van allemaal. Het was ook een soort van afwijzing om te zeggen dat ze niet wilde gaan. 'Ik snap het, naar zo'n bal wil je niet met mij gaan. Stel je voor dat we de verkeerde gedachten zouden opwekken.' Er klonk overduidelijk veel sarcasme in zijn stem, omdat hij het helemaal verkeerd begrepen/opgenomen had. 'Je zei net dat je tijd nodig hebt Emma, hier betekent dat dat ze met rust gelaten willen worden,' legde hij uit tegen zijn zin. Ze moest weten dat het een andere betekenis had dan zij verwachtte.

Hij begreep het compleet verkeerd, natuurlijk, waarom kon ze niet gewoon duidelijk zeggen wat ze eigenlijk wilde zeggen, in plaats van eromheen te draaien en ingewikkeld te doen in een stomme poging hem te laten merken wat er aan de hand was? 'Dat is niet wat ik bedoelde, natuurlijk niet,' zei Emma, lichtjes fronsend. 'Andersom, juist. Je wil daar niet met mij gezien worden.' Dan had je alsnog het probleem van de verkeerde gedachten, maar dan in ieder geval niet op de manier die hij bedoelde. Ergens in haar hoofd ontstond, ondanks alles, een beeld, van hoe het zou zijn als hij haar wel mee zou willen nemen. Ze was natuurlijk nog nooit op een feest geweest, maar ze kon het zich wel voorstellen. Zou het niet gemakkelijker zijn als hij haar gedachten even zou kunnen lezen, zodat hij zou begrijpen wat ze dacht en voelde zonder dat ze het uit hoefde te leggen, want dat ging nu niet bepaald soepel. 'En ik hoor ook niet bij "hier",' ging ze na een korte stilte verder, haar stem vaster dan eerst, en dit keer was zij het die zijn blik vasthield.

Hij was zo in de war door Emma, waarom maakte ze het hem steeds zo moeilijk. Hij luisterde naar haar woorden, verbaasd dat ze eindelijk iets zei. Niet dat het veel was, maar het was toch iets. Ze kon spreken. 'Ik vind het niet erg om met jou gezien te worden,' zei hij koel. Integendeel, iedereen mocht zien dat Emma bij hem was. Het werd even stil en ze waren beiden in hun gedachten verzonken. Hij zag zich al lopen, met Emma aan zijn zijde. In een prachtige blauwe jurk die haar ogen nog mooier zouden doen oplichten. Hij zag het al volledig in zijn fantasie. Was het maar zo. Dat laatste wat ze zei was compleet waar, maar hij wist niet wat hij moest zeggen. Normaal zou hij een compliment geven, toegeven hoe speciaal ze was maar daar had hij op dit moment niet zoveel zin in.

Emma vond niet dat het klonk alsof hij daar nu graag met haar gezien wilde worden, maar ze vond tegelijkertijd niet dat ze hem daar nou voor mocht veroordelen. Hij was een tijdje stil en ze vroeg zich af waar hij aan dacht. Ze wendde haar blik van hem af en keek in plaats daarvan naar de zee. 'Waarom niet?' Het kwam er minder normaal uit dan ze gehoopt had en ze keek hem ook maar een paar seconden aan voor ze haar blik weer afwendde. Ondertussen bleef het beeld van hen samen op het feest in haar hoofd plakken en hoewel ze wist dat het waarschijnlijk alleen maar bij dat beeld zou blijven wist ze ook dat ze vanaf het huis de hele avond naar beneden zou zitten kijken. Misschien zou ze hem wel zien. Ze vroeg zich af hoe erg ze het zou vinden als hij daar met een ander meisje zou zijn. Ze probeerde te doen alsof ze zich daar wel over heen kon zetten, maar eerlijk gezegd wist ze niet zo zeker hoe makkelijk dat zou zijn.

Ze vroeg hem, natuurlijk waarom hij het niet erg vond om met haar gezien te worden. Hij vroeg zich af of hij eigenlijk wel wilde antwoorden op die vraag. Wilde ze hem nu nog eens horen zeggen dat hij haar zo speciaal vond dat hij al vereerd was dat ze bij hem wilde zijn. Nee, als zij dingen voor zich mocht houden, kon hij dat ook. Hij haalde zijn schouders op, als enige reactie op haar vraag en zei verder niets. Dat wilde hij ook niet. Hij vroeg zich af hoe ze nu zou reageren. Misschien zou ze ook beginnen vloeken of geirriteerd worden omdat hij niet antwoordde, dan wist ze eens wat het was. Hij keek even opzij naar haar en zag dat ze ver in gedachten verzonken was. Haar blik stond gekwetst, met een vleugje jaloezie? Hij werd zo alleen maar nieuwsgieriger waarom ze zo keek, waar dacht ze aan? 'Waar denk je aan?' vroeg hij, opnieuw. Het zou misschien nog een standaardvraag worden, aangezien Emma altijd in haar gedachten zat.

Hij haalde slechts zijn schouders op en Emma wist niet helemaal wat dat betekende. Dat hij het zelf ook niet wist? Maar wat niet - waarom hij het niet erg vond om daar met haar te zijn, of waarom hij het niet erg vond überhaupt met haar gezien te worden? Hij vroeg haar waar ze aan dacht en hoewel ze het hem wilde vertellen wist ze tegelijkertijd dat dat alleen maar meer vragen zou opwekken. Als ze niet wilde dat hij daar met iemand anders was, waarom had ze hem dan afgewezen? Waarom moest ze toch altijd zo vaag doen? Misschien zou hij zelfs weer boos worden als ze het zei en dat was wel het laatste wat ze wilde. Aan de andere kant, als hij door zou hebben dat ze loog zou hij ook weer boos kunnen worden. 'Ik vroeg me af hoe zo'n feest is. Wat voor dingen mensen daar doen.' Ze was heel even stil. 'Wat voor dingen jij daar doet.' Ze keek hem weer aan, ondanks alles wilde ze toch weten hoe hij nu eigenlijk reageerde op de dingen die ze zei, afgezien van de toon in zijn stem.

Hij kon zien dat ze het spijtig vond dat hij niet geantwoord had, begreep ze dan nu hoe irritant het kon zijn? Het duurde even voor ze had geantwoord op zijn vraag waar ze aan dacht en opnieuw vroeg hij zich af of ze wel volledig de waarheid sprak. Hij zag het beeld voor zich van mensen die vrolijk stonden te dansen, kinderen die vrolijk rond renden tot het donker werd en iedereen die vrolijk was. Zo'n momenten waren er om de negatieve dingen te vergeten en het werd gevierd met de hele stad. 'Wat mensen daar doen? Dansen, drinken, blij zijn.' Hij keek even naar haar en trok zijn wenkbrauw op. Dat laatste was weer wel eens duidelijk geweest, maar hij vond het raar dat uitgerekend zij dat vroeg aan hem. 'Ik ga er meestal met wat vrienden heen.'

Emma zag dat hij zijn wenkbrauw optrok toen hij haar laatste opmerking hoorde en raakte nu lichtjes gefrustreerd met zichzelf. Hij wilde dat ze eerlijk was, dan was ze dat, maar nu leek ze alsnog iets stoms te doen. Ze probeerde zich wat minder op dat gebaar te richten en wat meer op wat hij gezegd had. Dansen, drinken, blij zijn... Het was moeilijk zo'n beeld te vormen van de mensen die haar telkens maar achterdochtig aankeken, een beeld van mensen die het even niet uitmaakte welke zorgen ze hadden. 'Waarom vieren jullie feest?' vroeg ze, in een poging het gesprek een beetje gaande te houden. 'Is er een reden voor of gaat het gewoon om het vieren?' Ze probeerde zich nog steeds voor te stellen hoe het zou zijn, maar zijn beschrijving was nu niet bepaald gedetailleerd geweest en ze leek steeds niet veel verder dan hen twee te komen in haar gedachten.

Hij kon zien dat ze zich ongemakkelijker begon te voelen. Waarschijnlijk wist ze niet goed wat te zeggen of te doen zonder te denken dat hij zou kwaad worden. Maar hij had zijn zelfbeheersing ongeveer helemaal teruggevonden. Zeker nu het gesprek iets makkelijker ging dan daarnet. Daarom hoopte hij dat het zo ongeveer zou blijven. 'Nou nee, eigenlijk is er niet bepaald een reden.' Hij zweeg even. 'Amon organiseert amper tot niet een feestje en als ze dan eens eentje geven willen ze het meteen goed doen en dan komt de hele stad natuurlijk,' zei hij. 'Ook de mensen die er nu ook bijhoren.' Hij keek haar even veelbetekenend aan omdat hij daarmee haar bedoelde. Voor hem hoorde ze er helemaal bij, illusies opwekken of niet. 'En de meisjes zijn altijd heel erg mooi gekleed,' voegde hij er nog aan toe met een brede glimlach.

BENJAMIN OUT

Toen Aiden zei dat de hele stad zou komen, hen included, keek Emma weer op. Ze kon het niet helpen maar er verscheen een glimlach op haar gezicht toen hij dat meedeelde en zijn blik maakte het eigenlijk nog beter. Maar het beste was de glimlach die hij haar schonk aan het einde, de glimlach die ervoor zorgde dat veel van de spanning en, hoewel ze het niet gewild had, toch een beetje angst wegvloeide uit haar lichaam en een heel ander gevoel daarvoor in de plaats brachten. 'Wat dragen ze dan?' vroeg Emma, terwijl het beeld in haar hoofd langzaam uitbreidde. Ze begreep nu ook pas waar de mensen op het plein mee bezig waren geweest. Ze hadden strengen met gekleurde bolletjes - lampjes, vermoedde ze nu - uit dozen gehaald, waren bezig geweest met tafels pakken, allemaal ter voorbereiding van het grote feest in Amon, het feest waar ze allemaal naar uitkeken.

Hij was ergens blij om weer haar glimlach te zien, misschien zou het contact na deze keer toch niet verbreken tussen hen en zouden ze elkaar nog blijven zien. Ze werd rustiger en ook hij was veel rustiger nu. Het gesprek verliep veel gemakkelijker en er vielen geen pijnlijke stiltes. Hij glimlachte toen ze vroeg wat ze droegen. 'Nou, prachtige modieuze jurkjes.' En kort, maar dat hield hij voor zichzelf. 'Met daaronder pumps meestal, sommigen zijn echt hoog. Ik snap niet hoe ze het doen.' Hij vroeg zich af of Emma op zo'n torenhoge schoenen kon lopen, waarschijnlijk helemaal niet omdat ze het nog nooit gedragen had in haar hele leven. Ze zag er ook niet zo uit, meer een meisje die altijd sneakers draagt. Dat vond hij niet erg, integendeel. 'En ze dragen ook make-up en die dingen.'

En weer werd het makkelijker te bedenken hoe het eruit zou zien. Ze zag meisjes en jongens, mannen en vrouwen, en allemaal waren ze blij. Maar nog steeds was het moeilijk om zichzelf daar deel van uit te zien maken, alsof er een soort afstand tussen haar en de rest van de mensen in de stad zat. Ze luisterde in stilte terwijl hij vertelde. Ze had inderdaad gezien hoe veel meisjes op hoge schoenen liepen - waarom ze niet constant omvielen was haar een raadsel, maar misschien was dat een soort kwaliteit die je als meisje ontwikkelde. 'Het moet echt prachtig zijn,' zei ze, nog niet helemaal uit de droom weg, maar ze was zich er wel erg bewust van dat de sfeer een stuk rustiger was geworden nu ze over iets simpels als dit feest konden praten.