Het strandje

Emma wilde dat ze alles om zich heen in de gaten kon houden, Aiden included, maar daar had ze niet genoeg ogen voor, iets wat haar niet helemaal aanstond. Omdat ze zo halsstarrig alles het water probeerde te zien kon ze niet af en toe opkijken, ook niet toen hij haar vertelde dat hij het niet erg vond om te wachten. Er was iets in zijn toon wat anders was, maar ze kon het niet helemaal thuisbrengen. Toen hij haar ze dat ze niet bang hoefde te zijn, dat ze veilig was hier knikte ze. 'Weet ik,' antwoordde ze, al was haar stem nog niet helemaal overtuigd. Ze haalde diep adem en liet haar lichaam wat meer ontspannen. Aan de ene kant hielp de veilige arm die hij om haar middel had geslagen daarbij, aan de andere kant maakte dat haar juist extra zenuwachtig, al was het een ander soort nervositeit dan ze voelde als ze naar het water keek. Het lukte haar in ieder geval om een beetje te kalmeren zodat ze niet meer zo gefixeerd naar het water hoefde te kijken.

Aiden vond het maar al te leuk dat hij haar zo dicht bij zich had. Zijn arm lag om haar heen en hij kon voelen hoe gespannen ze stond te kijken naar bepaalde dingen in het water. Ze deed haar best om wat te ontspannen, ook al lukte het niet erg. Misschien lag het aan het feit dat zijn arm om haar heen lag, maar dat wilde hij eigenlijk niet opgeven. Ze gaf toe dat ze zich eigenlijk geen zorgen hoefde te maken, maar hij kon zien en horen dat ze het eigenlijk nog niet eens was met wat ze zei. Hij keek even om zich heen, naar het strand. Er was niemand, buiten zij met hun tweeën. In de verte, helemaal aan de horizon kon hij een paar boten zien. Hij draaide Emma een beetje zodat ze het ook kon zien. 'Kijk, zie je die zwarte puntjes?' vroeg hij. 'Dat zijn boten.' Hij wist niet waarom hij zo'n domme dingen vertelde, elk ander persoon zou hem nu uitlachen, maar hij wist dat Emma het allemaal niet wist.

Hoewel Emma nu iets minder gefocust was op het water, ging het ontspannen nog niet helemaal geweldig. Ze liet zich leiden door Aiden, die haar wees op de bootjes in de verte, zwarte stipjes aan de horizon, vormen die nauwelijks van elkaar te onderscheiden waren. Ze glimlachte en keek even naar hem op. 'Ik begrijp niet waar je het geduld vandaan haalt me dat allemaal te vertellen,' zei ze geamuseerd, maar tegelijkertijd dankbaar omdat dat eigenlijk precies was wat ze nodig had - iemand die haar de stomste, meest logische dingen uitlegde, dingen die ze niet wist of kende omdat ze ze simpelweg nooit had kunnen leren. Hetzelfde probleem als met het strand had ze met de boten gehad, het was alsof iemand haar er ooit over had verteld, maar ze het beeld ervan nooit goed had kunnen vormen.

Aiden glimlachte toen ze zich zo gewillig liet draaien, het gaf hem het gevoel dat ze hem volledig vertrouwde. Hij grijnsde naar haar toen ze dat zei. 'Hm, ik heb geduld genoeg om zo'n dingen te vertellen. Ik hoop alleen dat ik je soms niet te domme dingen vertel..' De geamuseerde blik in haar ogen was net iets leuker om te zien dan de spanning die ze gevoeld had. Hij keek even naar haar, nu ze gewend was aan het water kon ze misschien wat meer dan enkel gewoon stilstaan. 'Wil je nu eens niet wat zwemmen?' vroeg hij met een glimlach. Hij had geen idee hoe hij haar moest leren zwemmen, maar als ze het wilde, zou hij het kunnen proberen.

Emma keek Aiden een tijdje aan na zijn antwoord. 'Dat doe je niet,' verzekerde ze hem met een glimlachje. Ze bleef hem aankijken terwijl hij haar vroeg of ze misschien wilde zwemmen nu. 'Als ik zou weten hoe...' was haar antwoord na een korte stilte. Ze keek weer naar het water, dat helder genoeg was om de grond vanaf hier nog te laten zien. Iets verderop zag ze iets bewegen, een visje dat voorzichtig op hen afkwam nu ze zo stil stonden. Ze bleef het goed in de gaten houden terwijl het dichterbij kwam, maar zodra ze een millimeter bewoog schoot het diertje alweer weg. Emma lachte even in zichzelf, maar keek toen weer naar Aiden, die telkens weer een stuk interessanter bleek te zijn dan het water.

Aiden glimlachte naar haar, blij dat het niet het geval was. Hij beet even op zijn lip. 'Ja, ik denk dat je het ook beter leert van iemand die net nog iets beter kan zwemmen dan ik,' zei hij tegen haar. 'Maar het is niet erg, zo is het ook wel gezellig,' zei hij, doelend op zijn arm die om haar heen lag. Dat vond hij eigenlijk veel leuker dan zwemmen. Hij volgde haar blik toen ze strak naar iets keek en net zoals zij zag hij het visje dichterbij komen om daarna heel snel weer weg te schieten. Hij keek even verwonderd omdat ze daarom moest lachen, maar opnieuw kwam hij tot het besef dat ze dat misschien voor de eerste keer zag. 'Leuk om te zien dat je niet meer bang bent,' zei hij met een glimlach.

Emma antwoordde niet toen hij zei dat het zo ook wel gezellig was, maar de glimlach op haar gezicht zei eigenlijk wel genoeg. Ze kon nog steeds niet echt geloven hoeveel geluk ze had gehad door Aiden te leren kennen, dat ze nu de kans had om dit allemaal te doen en zien samen met hem was meer dan ze had durven hopen. Ze bleef een tijdje naar het water kijken, maar het kleine visje dat daarvoor zo dapper was geweest was nu niet meer te zien. Opnieuw glimlachte ze toen hij opmerkte dat hij het leuk vond om te zien dat ze niet meer bang was. Ze keek hem even aan. 'Ik heb jou om me te beschermen, toch?' antwoordde ze.

Aiden kon de glimlach die ze enkel bij hem had weer zien. De twinkeling kwam ook weer terug in zijn ogen en even vergat hij dat hij in het water stond. Haar lippen waren nu zo dichtbij en hij vroeg zich nu echt af hoe ze zou reageren moest hij haar kussen. Het zou de eerste zijn, dat wist hij wel zeker. Tenzij ze als tweejarige met een jongen had liggen kussen, maar dat zou hem toch verbazen. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen ze iets antwoordde op wat hij eerder gezegd had, even moest hij nadenken wat hij ook alweer gezegd had en dan grinnikte hij. Hij sloeg zijn andere arm ook om haar middel, zodat het één of andere onhandige omhelzing leek. 'Ja, ik ben er om jou te beschermen,' beaamde hij met een brede grijns om zijn lippen.

God, ik krijg opeens heel erg de neiging om de lyrics van Kiss the girl als onderschrift te gebruiken. c;
-
Er was iets anders aan de manier waarop hij naar haar keek, of misschien lag het aan haar, maar Emma had even geen flauw idee wat er gebeurde, of hoe ze ook alweer moest nadenken. Ze wist niet wat er aan de hand was, maar het bracht haar in de war, maar ze wist nog niet of dat goed was of niet. 'Mooi zo,' was haar zachte antwoord. Ze glimlachte nog steeds, al concentreerde ze zich meer op de tweede arm die hij nu om haar middel had gelegd. Ze begon het idee te krijgen dat er iets van haar verwacht werd, dat ze iets zou moeten doen of zeggen, iets wat ze eigenlijk zou moeten weten maar nu niet wist, alsof ze een soort teken had gemist.

Aiden voelde hoe Emma weer een hele zenuwachtige houding aannam. Vanaf het moment dat hij bijna op het punt had gestaan om haar te kussen. Hij besefte dat hij zijn belofte aan zichzelf weer helemaal aan het negeren was, haar met rust laten en niet op die manier proberen te zien. Hij haalde de tweede arm weer van haar af, zonder iets te zeggen. Hij wilde het niet nog erger maken voor haar dan het al was. Het was zo oneerlijk van hem. Hij slikte en op de een of andere manier kon hij haar niet meer aankijken. Hij richtte zijn blik op het water, op een van de krabbetjes die rakelings langs hen beiden liep.
-
Haha, ja daar moest ik ook aan denken. Of dat liedje van de kleine zeemeermin: 'Kus haar dan...' (Ik doe btw ook mee aan die rpg van de griekse goden )

Emma wendde haar blik af, maar was alert zodra hij zijn arm weer langs haar middel weghaalde. Ze kreeg hetzelfde gevoel als gister, toen hij haar had beschermd tegenover die oude vrouw en zijn arm om haar middel had gelegd maar die al snel weer had weggehaald toen de vrouw en haar man waren weggelopen. Ze begreep niet wat het was wat ze fout deed, wat er mis ging, maar ze wist dat er iets was. Ze keek op, in zijn blik zoekend naar een antwoord, een reden, al kon ze zijn gedachten natuurlijk niet lezen. Eigenlijk wilde ze het vragen, maar ze durfde niet, bang voor het antwoord. Bang dat hij zou zeggen dat ze daadwerkelijk iets fout had gedaan, dat ze iets anders had moeten doen, dat het haar schuld was... Misschien maakte ze dit erger dan het was, maar het onbehagelijke gevoel in haar maag dat daar had gezeten sinds hij zijn arm had weggehaald bleef hangen.
-
Het is hetzelfde liedje, haha, maar dan in het Engels. En ik zag het, ja. Spannend, Aiden als Griekse god. c;

Aiden werd bang dat hij het alleen maar aan het verpesten was voor haar en hij wilde dat ze een perfecte dag had. Het enige wat hem te doen stond was de waarheid vertellen, gewoon zoals die was. Hij wist dat dat misschien ook de enige juiste aanpak zou zijn bij haar, al was hij nooit iemand geweest die daar goed in was. Hij keek dus al uit naar de hoop gestuntel die komen zou. Hij richtte zijn blik weer op Emma en beet even op zijn lip. 'Oké, sorry. Het is niet de bedoeling om je bang euh, te maken ofzo..' begon hij mompelend. Hij haalde diep adem en keek weer naar haar gezicht. 'Ik ben alleen bang dat ik..' Hij wist absoluut niet meer hoe hij verder moest gaan. 'Dat ik misschien dingen begin te verwachten, of ergens op begin te hopen terwijl het niet zo is. Ik wil ook niet zo'n dingen van je verwachten, want je bent net wakker.' Hij zweeg en zijn ogen dwaalden weg, wilden niet zien hoe belachelijk en dom hij overkwam.
-
Oh, oke genant. Misschien wist ik het onbewust, omdat ik meteen daaraan dacht maar wilde ik weer gewoon m'n slimme zelf uithangen haha. Oke, awesome. Ik twijfelde eerst nog, maar nu ik zag dat jij ook meedoet besloot ik toch mee te doen (:

Emma zag dat hij het moeilijk had, zelfs voor hij begon te praten en ze voelde zich zo stom dat ze niet begreep wat er aan de hand was. Ze maakte het hem nu zo lastig, terwijl dat niet zo zou zijn als hij met een normaal meisje was geweest. Ze bleef hem aankijken terwijl hij uit zijn woorden probeerde te komen, hoewel ze wist dat dat het waarschijnlijk alleen maar erger zou maken. Hij begon meteen al met iets verwarrends, want Emma begreep niet waarom hij zich nou verontschuldigde. Hij had niets fout gedaan. Hij keek haar opnieuw aan, iets wat ervoor zorgde dat ze zijn eerste woorden niet helemaal verstond terwijl haar geest mat bleef. Toen hij klaar was wendde hij zijn blik af en Emma wist dat ze iets moest doen, iets moest zeggen, maar ze begreep het nog steeds niet. Ze wendde eveneens haar blik even af terwijl ze probeerde te bedenken wat ze moest zeggen. Hij zag eruit alsof hij zich verschrikkelijk voelde. 'Aiden,' begon ze zacht, zoekend naar woorden, 'ik... Ik weet niet wat ik heb gedaan, maar het spijt me zo als... Als ik je zo heb laten voelen. En je maakt me niet bang, ik ben gewoon... Ik heb steeds het idee dat ik zou weten hoe ik om moet gaan met...' Met wat? De verwarring die ze voelde? Ze wist niet of dat normaal was of niet. De dingen die er gebeurde als ze met hem was? Hetzelfde probleem. Ze maakte haar zin niet af, veranderde die in plaats daarvan in een herhaling. 'Het spijt me.'

Ze stond hem alleen maar aan te kijken, niet wetend wat te zeggen en hij voelde het bloed naar zijn wangen kruipen. Blozen, dat ook nog. Het werd stil en hij hoopte vurig dat ze zo iets zou gaan zeggen, iets om hem beter te laten voelen, het schuldgevoel waar hij mee zat te verlichten. Maar nee, ze maakte het zonder het te weten alleen maar erger. Waarom verontschuldigde ze zichzelf nu? Omdat hij zo stom was om zo'n ideeën en ja, zelfs verlangens te krijgen? Net zoals hij moest zij zoeken naar woorden, een manier om gevoelens uit te drukken die ze waarschijnlijk niet eens had. Het kwelde hem alleen maar meer, het feit dat zij zich juist verontschuldigde, terwijl ze helemaal niks verkeerd had gedaan. 'Je hebt niks verkeerds gedaan. Het ligt echt volledig aan mij,' mompelde hij. Ze verontschuldigde zich alleen maar meer en hij zuchtte zacht. Waarom deed hij haar dit toch aan? Hij was zo'n egoïstische loser, bah.

De glimlach was van Emma's gezicht verdwenen en had plaatsgemaakt voor een bezorgde blik. Ze kreeg het idee dat ze alles met elk woord wat ze zei nog erger maakte en het zorgde ervoor dat ze zich net zo verschrikkelijk voelde als hij eruit zag. Ze beet op haar lip en hief haar hand op, iets naar voren reikend zodat ze bij zijn arm kwam, de arm die hij daarvoor had weggehaald van haar middel. Het was een gokje - ze wist niet of dit het ook maar iets beter zou maken - maar ze moest iets doen. 'Dat is niet waar,' antwoordde ze, haar stem zacht, terwijl ze zijn blik zocht. 'Dat is niet waar. Je bent...' ze zocht woorden om het te beschrijven. 'Je zorgt ervoor dat ik me voel alsof ik... het waard ben om mee om te gaan. Ik had nooit durven hopen dat ik jou...' Ze kwam totaal niet uit haar woorden en dat haatte ze. Er viel een korte stilte terwijl ze de woorden alvast in haar hoofd formuleerde voor ze ze ook echt uitsprak. 'Aiden,' zei ze opnieuw, haar stem zacht, maar helder genoeg om te verstaan, 'jij bent de enige reden dat ik me zo geweldig voel.'

Hij voelde haar hand op zijn arm, warm maar toch voelde hij bijna een rilling door zich heengaan. Hij wist dat hij haar weer moest aankijken, maar hij durfde niet meer. Hij was zo slecht met die dingen. Hij haalde diep adem en keek haar weer aan, ze zag er bezorgd uit om hem. Alsof ze dacht dat hij zich verschrikkelijk voelde, wat misschien wel zo was. Schuldgevoel was het ergste gevoel ter wereld, buiten jaloezie misschien. Ze geraakte echt verschrikkelijk slecht uit haar woorden, maar hij was geduldig. Benieuwd naar wat hij zou vertellen. Op het laatste sprak ze zijn naam uit, op een manier die hij enkel bij haar kon horen. Hij wist niet wat ze zei, kon het amper geloven. 'Dat is de bedoeling. Ik wil je zoveel mogelijk helpen om je goed te laten voelen.' Maar het was niet goed, ze had geweldig gezegd.

-crying-
-
Emma's hart leek even te stoppen toen hij na zijn blik een tijdje afgewend te hebben haar weer aankeek. Ze had het idee dat hij nog steeds niet helemaal doorhad wat het wel niet voor haar betekende dat hij dit deed, wat er wel niet gebeurde als hij bij haar was. 'Waar verontschuldig je je dan voor?' vroeg ze, zijn blik met die van haar vasthoudend, in een poging zo uit te vinden waarom hij zo ellendig leek. En ze begreep eigenlijk nog steeds niet wat hij nu in het begin had bedoeld met wat hij had gezegd over verwachtingen en wat hij hoopte... Haar hand lag nog steeds op zijn arm, maar ze was niet echt van plan die daar weer weg te halen tenzij Aiden duidelijk maakte dat hij eigenlijk liever had dat ze dat niet zou doen.

does he make you crying? :c
-
Ze keek Aiden weer aan met die onderzoekende blik van haar. 'Ik verontschuldig me, omdat.. Zoals ik daarnet al zei. Ik hoop op dingen waar ik niet op zou moeten hopen, dat kan ik van jou niet verwachten,' zei hij zachtjes, met zijn blik nu wel op de hare gericht. Hij was nog steeds een beetje afgeleid door de hand die op zijn arm lag, het was een van de eerste keren een gebaar dat ze helemaal uit zichzelf had gedaan. Hij vroeg zich ergens in zijn achterhoofd af wat mensen die hier passeerden zouden denken als ze hen zo in het water zouden zien staan. Ze zouden waarschijnlijk denken dat ze een koppel waren en hij vond dat wel een fijne gedachte. Hij wilde opnieuw sorry zeggen, omdat hij het zo verpestte voor haar, maar hij wilde eerst weten wat ze te zeggen had.

Emma wist niet goed of ze het kon maken om nu te zeggen dat ze het nog steeds niet goed begreep. Was ze nu echt zo blind? Ze had het idee dat hij haar eigenlijk iets heel duidelijks voorlegde en ze het gewoon nog steeds niet doorhad. Misschien lag het er ook aan dat ze niet goed kon nadenken nu hij zo dichtbij haar stond. Ze was zich nog steeds maar al te bewust van zijn hand op haar middel. Was dat normaal? Ze wist het niet en plotseling haatte ze het zo om ontwetend te zijn, om elk simpel dingetje te moeten vragen of te moeten bedenken, dingen die normale mensen wel gewoon wisten. 'Ik...' Ze slikte. 'Ik weet niet goed...' Ze schaamde zich. Ze schaamde zich ervoor dat ze hem in zo'n moeilijke situatie werkte door zichzelf te zijn.
-
Yes! 'cause he's sad and I want Emma to be able to hug him and everything and hiad;kfj

Aiden kon zien dat ze het niet begreep en hij wist dat hij het nog zou moeten duidelijk maken en daar had hij eigenlijk niet zo veel zin in. 'Je snapt het niet,' zei hij enkel, een vaststelling. Hij aarzelde even maar wist dat ze alleen het gevoel zou begrijpen als hij het zou laten zien. Hij aarzelde even, maar deed dan wat hij zo graag wilde doen. Hij trok haar voorzichtig nog net iets dichter, zo dicht dat hij haar ademhaling kon voelen. Hij beet even op zijn en lip en haalde de hand die om haar middel lag van haar af en legde voorzichtig een paar vingers tegen haar gezicht, zijn duim haalde hij even aarzelend over haar wang, benieuwd hoe ze zou reageren. 'Kijk, op zo'n dingen hoop ik,' zei hij zachtjes. Hij was overweldigd dat hij haar zo dicht bij zich had. 'En ik weet dat ik dat niet van je mag vragen, het is zo al verwarrend genoeg voor jou,' zei hij stilletjes, ze stond toch dichtbij genoeg om hem te horen. 'Snap je het nu?' vroeg hij nog en liet haar dan los, zette weer een stap achteruit. Om terug helder te kunnen nadenken en haar ook duidelijk aangevend dat hij haar niet zou blijven vasthouden, dat ze zich geen zorgen moest maken.

Emma wilde antwoorden, opnieuw zeggen dat het haar speet dat ze het hem zo moeilijk maakte, maar hij gaf haar daar geen kans toe. Hij deed iets wat ze totaal niet had verwacht maar wat tegelijkertijd zo ontzettend vertrouwd voelde. Ze kon zijn borst op en neer voelen gaan, zijn adem op haar gezicht, zijn vingers die een brandende lijn tekenden op haar gezicht en ze was zo ontzettend in de war maar ze wilde zo ontzettend graag dat hij haar niet los zou laten. Ze begreep het niet, maar het leek een instinct bijna om gewoon bij hem te willen zijn. Haar adem trilde even terwijl ze hem aankeek en zijn stem langzaam weer doordrong tot haar verdwaasde en verdoofde geest. Ze hoorde hem vragen of ze het nu snapte, maar tegelijkertijd zette hij weer een stap achteruit en kon ze weer iets normaler ademhalen. Haar hart bonsde nog steeds tegen haar borst, nog veel sneller dan daarvoor. Snapte ze het nu? Hij wilde bij haar zijn. Hij wilde bij haar zijn zoals de mensen die ze af en toe had zien lopen, de mensen die nergens anders op letten dan op elkaar - ze letten zelfs niet op haar. De mensen die elkaar vasthielden en waarvan je bijna kon voelen dat ze wel bij elkaar moesten horen. Was dat wat hij bedoelde? Ze wist het niet zeker. Ze had het idee dat ze niets zeker wist. Ze moest ook niet zoveel nadenken. Als antwoord knikte ze slechts, nog niet helemaal in staat iets te zeggen, nog natrillend van wat er net gebeurd was.

Aiden zag wat het met haar deed. Hij voelde haar ademhaling versnellen en dan stopte die even, heel erg onregelmatig. Ze zag eruit alsof hij haar een klop met een hamer had gegeven, geschokt, verbaasd en helemaal in de war tegelijk. Net zoals hij zich voelde, al kon hij blijkbaar nog iets helderder nadenken. Nadat hij zijn stap achteruit had gezet, braaf als hij was, kon hij zien dat ze weer rustiger werd, de blik in haar ogen werd weer even vastberaden als die altijd geweest was. She came back to her sences (geen idee hoe ik het in het nl moest verwoorden, sorry ;p). Hij merkte precies op dat ze stond te trillen. 'Heb ik je zo van je stuk gebracht?' vroeg hij voorzichtig. Hij kon een kleine glimlach niet onderdrukken, hij moest gewoon toegeven dat het een compliment was en zo voelde het ook. Ze had helemaal niet gesproken en hij vroeg zich af, de manier hoe ze daar stond en gereageerd had op zijn aanraking, of haar stem wel helemaal vast zou klinken als ze iets zou zeggen. Waarschijnlijk had hij het verkeerd, misschien had het helemaal niks met haar gedaan. Maar dat zou liegen zijn tegen zichzelf, want hij had gezien hoe ze gereageerd had op hem.

Emma kwam langzaam weer wat meer bij haar positieven. Ze leek weer een beetje normaal te kunnen nadenken. Had hij haar zo van haar stuk gebracht. Ze knikte opnieuw, kuchte even en antwoordde toen. 'Een beetje wel ja,' antwoordde ze zachtjes, hem weer even aankijkend, nu met een flauwe glimlach op haar gezicht. Ze wist niet goed wat ze nog meer moest zeggen, ze wist niet goed of ze überhaupt nog meer kon zeggen. Ze wilde vragen waarom dit met haar gebeurde. Waarom dit zo lastig was. Waarom ze het zichzelf en hem zo moeilijk moest maken, maar ze kon niets van dat alles over haar lippen verkrijgen. Had hij verwacht dat ze zo zou reageren? Ze dacht te zien van niet, hij leek - hoewel het in veel mindere mate was - ook een beetje verbaasd, alsof hij in conflict met zichzelf was. Ze slikte opnieuw, haalde diep adem en kalmeerde zichzelf, terwijl ze probeerde te beseffen wat er net nu echt gebeurd was. Wat hij haar nu echt duidelijk had gemaakt.

Aiden glimlachte toen ze toegaf dat hij haar inderdaad van haar stuk had gebracht. Dat was wel een compliment voor hem. Hij beantwoordde haar flauwe glimlach door zelf even te glimlachen. Hij merkte op dat ze enorm aan het nadenken was, zo erg dat hij haar bijna kon zien fronsen. Waarschijnlijk had ze geen idee van wat ze moest zeggen of doen. Eigenlijk had hij daar zelf ook geen enkel idee van. Het enige wat hij wist was dat geen enkel ander meisje dit gevoel bij hem had kunnen opwekken, niemand. Zelfs zijn ex-vriendin Juliet niet, en met haar heeft hij nog heel lang in zijn hoofd gezeten. Alles en iedereen vervaagde gewoon als hij bij Emma was. Hij keek opnieuw naar haar en zag dat ze nog steeds stond na te denken. 'Als er iets is, vraag maar hoor. Ik snap dat je verward bent,' zei hij, met een licht verontschuldigende toon. Hij had haar namelijk van haar stuk gebracht.

Emma knikte opnieuw langzaam. Eigenlijk had ze nog steeds het idee dat haar benen het gingen begeven en dus was het eerste wat ze vroeg: 'Kunnen we even gaan zitten?' Ze glimlachte even verontschuldigend naar hem, wetend dat dat niet was wat hij verwacht had. En dit gaf haar de tijd nog even na te denken over wat ze nu eigenlijk tegen hem wilde zeggen. Hoe ze wilde vertellen wat het was wat ze voelde, wat haar deed razen en stilstaan tegelijkertijd. Dit had ze zeker niet verwacht op haar tweede dag buiten. Het strand, oké, Aiden erbij, een stuk moeilijker te geloven, en nu dit. Nee. Nooit. En toen pas drong iets tot haar door. Ze had net totaal geen controle gehad over haar lichaam, iets wat haar tot nu toe nog niet zo'n angst aanjoeg, maar het was ook pas nu dat ze besefte wat er had kunnen gebeuren. Ze dacht niet dat ze Aiden iets zou doen, zelfs zo niet, maar er was net maar gebleken dat hij nogal wat invloed op haar had als hij zo dichtbij was, en als hij zo dichtbij was, was zij eigenlijk op haar gevaarlijkst. Als ze hem iets gedaan had, zeker nu, dan was het omdat zij het zover liet komen, zij liet zichzelf zo in de war raken. Ze had haar hoofd erbij moeten houden. Kon je je schuldig voelen voor iets wat niet gebeurd was? Nog niet, in ieder geval... Ze glimlachte opnieuw, vooral om Aiden niet ongerust te maken.

Aiden glimlachte toen ze vroeg of ze konden gaan zitten en hij keek even naar haar, ze stond er nog steeds een beetje wankel bij dus legde hij voorzichtig een ondersteunende arm om haar middel. Het voelde goed om haar weer even zo dicht bij zich te hebben terwijl ze samen naar het strand liepen. Hij liet haar los toen ze daar waren en ging zelf in het zand zitten, met zijn gezicht naar de zon. Hij keek even opzij naar Emma, om te zien of ze er eigenlijk nog wel was want ze was opvallend stil. Hij zag iets anders in haar ogen, schuldgevoel misschien? Misschien een vleugje angst? Hij had haar bang gemaakt, dat was het. Ze glimlachte naar hem om hem gerust te stellen, niet dat het echt hielp maar hij glimlachte even terug. Het was zo'n ongemakkelijk moment dat hij snel weer de andere kant uitkeek.

Emma stond zichzelf toe zich door hem te laten vasthouden terwijl ze terugliepen naar het strand en liet zichzelf naast hem in het zand zakken. De stilte duurde langer en Emma wist nu wel zeker dat ze iets moest zeggen, vooral toen ze hem zag glimlachen maar vervolgens zag wegkijken. De glimlach was niet helemaal oprecht geweest, meer als reactie op die van haar, dat had ze door. Ze slikte, likte langs haar droge lippen voor ze begon te praten. 'Het spijt me,' probeerde ze haar vreemde gedrag van net te verklaren, 'ik ben een beetje... overdonderd.' Het duurde even voor ze het juiste woord had gevonden om de situatie in haar hoofd uit te leggen. De enorme chaos die zich daar afspeelde was echter niet echt in woorden te vatten. Enorme chaos? Een paar dingen waren duidelijker. Één. Aiden had zijn gevoelens duidelijk gemaakt en daarmee ook de reden waarom hij daarvoor zo voorzichtig was geweest. Twee. Zij had daar absoluut geen problemen mee, integendeel. Drie. Ze maakte het hierdoor alleen maar gevaarlijker voor hem. Ze wist nog niet helemaal wat dat derde nu eigenlijk betekende. Betekende dat dat ze hem zou moeten afwijzen om hem te beschermen? Want ze wist wel dat hij het er niet mee eens zou zijn als ze hem het alleen zou uitleggen. Dat hij zou denken dat er een andere optie was of iets dergelijks. Het deed pijn om te moeten bedenken dat dat niet het geval was.

Aiden vroeg zich af hoe de rest van de dag nu zou verlopen. Hij had verpest, daar was hij wel zeker van. Hij wilde dat hij niks gezegd had, hoe kon het ook. Hij kende haar amper twee dagen, normaal duurde het zoveel langer voor iemand zelfs maar een klein beetje gevoel kon opwekken. En bij haar was de vonk al overgeslagen van het moment dat ze hem had aangekeken. Ze verontschuldigde zichzelf weer en hij wist dat hij er wéér tegenin zou gaan, de fout lag bij hem en niet bij haar. 'Je moet je niet verontschuldigen Emma, je hebt niks verkeerd gedaan,' zei hij enkel. Misschien wilde hij gewoon dat dit moment voorbij ging, dat hij helemaal niks had gezegd en dat het gewoon weer werd zoals een halfuur geleden. Gewoon vrolijk zijn, een leuke dag hebben aan het strand. Hij keek even opzij naar haar, om te zien hoe ze reageerde.

Emma wilde meteen al tegen hem ingaan, maar hield zich tegen. Ze wilde die discussie niet nu hebben. In plaats daarvan keek ze opzij, en schudde ze haar hoofd. 'Jij ook niet,' antwoordde ze slechts. Ze wist dat hij op dit moment in conflict zat met zichzelf, dat hij zichzelf afvroeg of hij er wel goed aan had gedaan om dit te doen en ze wist niet hoe ze die twijfels kon laten stoppen, zeker niet als het er toch op neer kwam dat ze uiteindelijk moest zeggen dat ze het liever niet wilde. Ze zou moeten liegen en ze wist niet hoe goed ze daar in was. Misschien liep het wel helemaal verkeerd, had hij het onmiddellijk door, maar misschien ook niet. Ze zocht naar iets, iets, een andere optie, een andere weg waardoor ze wel... Ze brak haar eigen gedachten af. Niet doen, niet nu. Ze maakte hem waarschijnlijk alleen maar ongerust en dat was wel het laatste wat ze ook nog wilde.

Het feit dat ze helemaal niks zei maakte duidelijk dat het maar van een kant kwam, wat er ook aan het openbloeien was, het was niet wederzijds geweest. Natuurlijk was het niet wederzijds, waarom was hij in de eerste plaats arrogant genoeg geweest om dat zelfs maar te denken. Ze had wel wat beters te doen dan met iemand zoals hij om te gaan. Hij was er gewoon geweest om haar rond te leiden en meer niet. Dom om er verder nog iets achter te zoeken. Hij begon met zijn vinger tekeningen in het zand te maken, om toch iets te doen te hebben. De stilte irriteerde hem, het was zijn schuld dat deze leuke dag zo uitgedraaid was. En zij zou niet normaal tegen hem doen, zo was het gewoon. Vanaf nu zou ze hem beginnen ontwijken omdat ze hem geen valse hoop wilde geven. Hij durfde haar niet echt meer aan te kijken, dus keek hij maar voor zich uit, naar de zwarte puntjes die eigenlijk boten waren.

De stilte duurde te lang - veel te lang. Emma wist dat ze er wat tegen moest doen, iets tegen hem moest zeggen, maar ze wist simpelweg niet wat. Ze wist niet wat ze kon zeggen zonder het later terug te hoeven nemen. Ze wist niet wat ze moest doen. Even schoten haar ogen opzij, maar hij keek haar niet meer aan. In plaats daarvan staarde hij voor zich uit, over de zee. Ze trok haar knieën op en legde haar armen daarom heen, nog steeds denkend over iets om te zeggen. Maakte ze het hem alleen maar moeilijker door zich nu stil te houden en later... 'Aiden?' Haar stem was zacht, voorzichtig alsof ze bang was hem te storen. Ze kon de woorden niet tegenhouden. 'Gaat het?' Zodra ze het had gezegd wilde ze zichzelf het liefst slaan. Natuurlijk ging het niet. Hij had haar net verteld hoe hij over haar voelde en zij stond erbij en zei niets, wat praktisch gelijk stond aan een afwijzing, hoewel ze die eigenlijk niet wilde geven. Ze wilde dat ze hem kon vertellen dat ze het begreep en dat ze wilde dat hij haar weer vasthield en het leek alsof elke cel in haar lichaam ernaar verlangde dichterbij hem te zijn maar ze hield zichzelf tegen. Ze moest wel.