Het strandje

De stilte duurde te lang - veel te lang. Emma wist dat ze er wat tegen moest doen, iets tegen hem moest zeggen, maar ze wist simpelweg niet wat. Ze wist niet wat ze kon zeggen zonder het later terug te hoeven nemen. Ze wist niet wat ze moest doen. Even schoten haar ogen opzij, maar hij keek haar niet meer aan. In plaats daarvan staarde hij voor zich uit, over de zee. Ze trok haar knieën op en legde haar armen daarom heen, nog steeds denkend over iets om te zeggen. Maakte ze het hem alleen maar moeilijker door zich nu stil te houden en later... 'Aiden?' Haar stem was zacht, voorzichtig alsof ze bang was hem te storen. Ze kon de woorden niet tegenhouden. 'Gaat het?' Zodra ze het had gezegd wilde ze zichzelf het liefst slaan. Natuurlijk ging het niet. Hij had haar net verteld hoe hij over haar voelde en zij stond erbij en zei niets, wat praktisch gelijk stond aan een afwijzing, hoewel ze die eigenlijk niet wilde geven. Ze wilde dat ze hem kon vertellen dat ze het begreep en dat ze wilde dat hij haar weer vasthield en het leek alsof elke cel in haar lichaam ernaar verlangde dichterbij hem te zijn maar ze hield zichzelf tegen. Ze moest wel.

De stilte bleef aanslepen tussen hen en na een tijd wist hij zelfs niet zeker of ze nog naast hem zat, ze had geen enkel geluid gemaakt. Hij had ondertussen al honderd tekeningetjes in het zand gemaakt met zijn wijsvinger terwijl hij naar de boten keek die amper bewogen. Hij hoorde zijn naam en was verbaasd dat ze iets zei, om de stilte waarschijnlijk te doorbreken. Hij keek automatisch opzij omdat hij zijn naam gehoord had en keek recht in de bezorgde, voorzichtige blik van Emma. Ze vroeg aan hem of het ging, de ironie. Hij glimlachte geruststellend naar haar, voor zover hij wist was hij een goede leugenaar. 'Natuurlijk, het gaat goed,' zei hij, 'gaat het met jou goed?' vroeg hij, ook aan haar om te horen of ze zich niet nog steeds schuldig voelde om iets dat volledig zijn schuld was geweest.

Hij keek op toen hij zijn naam hoorde en eindelijk keek hij haar weer aan, al wist Emma niet of dat slechts een automatisme was of ook omdat hij het echt wilde. Hij antwoordde simpelweg dat het goed ging, natuurlijk. Ze geloofde hem niet. Hij loog goed, maar Emma wist wel beter. Ze was niet naïef en ze wist dat wat ze net had gezien in zijn ogen niet zomaar weer verdwenen was. Hij zei het slechts om haar beter te laten voelen. Omdat hij dacht dat hij iets fout had gedaan. Ze knikte vlug, beantwoordde zijn glimlach met een kort lachje. 'Ja.' Eveneens een leugen en hoewel ze wist dat hij het waarschijnlijk wel door zou hebben, kon ze het niet over haar hart verkrijgen de waarheid te zeggen. Ze vroeg zich af of het beter was geweest als ze zich vanaf het begin voorzichtiger had opgesteld, het niet zover had laten komen. Of het minder pijn zou doen. Want nu had ze constant een wee gevoel in haar maag, iets wat haar vertelde wat een verschrikkelijke fout ze had gemaakt, al wist ze niet precies wanneer. Was het fout om toe te geven aan iets wat je wilde maar eigenlijk niet zou moeten doen? Was het fout om iemand weg te duwen voor zijn eigen veiligheid zonder dat hij dat weet? Ze wist het niet, betwijfelde ook of ze het antwoord op een van de vragen ooit zou vinden.
-
Help eens even :')

Spoiler:

of

Spoiler:

Alleen de tekst staat op een andere plaats, I know, maar toch.

Ik vind de tekst in het midden beter, de tweede dus (:
-
Ze had zijn glimlach beantwoord, geantwoord op de vraag en dan was er weer een stilte gevallen. Hij kon de afstand tussen hen beiden bijna horen groeien. Alsof ze door zijn woorden van daarstraks al veer verder van hem weg was dan hij gewild had. Als hij geweten had dat het zo uitgedraaid was, dan zou hij ze nooit uitgesproken hebben. Hij werd er nog zenuwachtiger van dan hij daarnet geweest was. Hij had het altijd al moeilijk gehad om zijn gevoelens uit te spreken en hij wist dat hij het er vanaf nu nog moeilijker mee zou hebben, vanaf nu zou hij nooit nog vertellen hoe hij zich voelde, tegen niemand. Alles voor zichzelf houden was altijd al de slimste oplossing geweest en dat moest zo blijven. Ze had trouwens eveneens gelogen, maar natuurlijk. Ze zat waarschijnlijk nog steeds met een schuldgevoel omdat ze hem zo koelbloedig zonder woorden had afgewezen.

Zou het zo voelen als ze hem weer zag? Nerveus, angstvallig proberend vol te houden en normaal te doen. Zou ze hem überhaupt weer zien? De gedachte dat dat niet zo kon zijn maakte haar ziek. Zou hij haar weer recht in de ogen kunnen kijken zonder het meisje te zien wat hem had afgewezen, het meisje wat hem pijn had bezorgd? Ze zou het zelfs volkomen kunnen begrijpen als hij haar nooit meer aan wilde kijken, haar niet meer wilde zien. Ze wist dat ze zich daarop moest voorbereiden, dat ze niet verbaasd of verdrietig moest zijn als het gebeurde. Of ze moest het in ieder geval proberen. Haar handen grepen haar armen wat steviger vast, alsof dat houvast zou bieden tegen het gevoel dat ze had, een leeg gevoel waarin ze kon verdrinken.

Aiden kon het niet laten om opzij te kijken naar Emma, opnieuw om te zien of ze er nog steeds was. Hij had om de een of andere reden de angst ontwikkelt dat ze zich gewoon recht zou zetten en zou weglopen zonder iets te zeggen. Hij wist ergens wel dat ze het niet zou doen, maar toch. Hij zag haar krampachtig haar handen om haar armen klemmen en het zou hem niet verbazen moest ze zichzelf blauwe plekken aan het geven zijn. Haar gezicht stond alsof ze elk moment kon huilen. 'Wat is er Emma?' vroeg hij, rustig. Hopend dat ze eerlijk zou antwoorden over wat er door haar hoofd spookte. Hij wist dat het iets met hem te maken had, hij was de enige die haar ongelukkig maakte, maar hij wilde toch weten wat. Dat hij het misschien nog kon oplossen.

Pas toen hij haar naam zei ontspande Emma een beetje en besefte ze dat hij geschrokken moest zijn, al klonk zijn toon nog zo rustig. Ze keek op en glimlachte naar hem. 'Niks, ik was even in gedachten verzonken,' antwoordde ze geruststellend, al wist ze dat hij het waarschijnlijk niet zou geloven. Wat had ze anders moeten zeggen? Alles, alles gaat fout - kijk naar wat ik heb gedaan. Had ze zich weer moeten verontschuldigen? Had ze het nog kunnen terugdraaien? Nee. Als ze dat zou doen... zou het waarschijnlijk alleen maar erger worden? Het was maar de vraag of hij haar überhaupt nog zou vertrouwen. 'Kunnen we misschien ergens wat te eten halen?' vroeg ze, even om zich heen kijkend. Ze konden hier niet blijven zitten, zij kon hier niet blijven zitten en doen alsof het allemaal oké was. Ze liet haar armen gaan en zette haar handen in plaats daarvan achter zich in het zand.

Ze ontspande zich, glimlachte en met een paar woorden was gezegd, of gelogen, dat er helemaal niks aan de hand was. Ze probeerde hem gerust te stellen door te liegen. Iets wat eigenlijk het tegenovergestelde effect had. Hij wilde dat hij een gave had. Dan kon hij haar gedachten lezen, ontcijferen wat er in hemelsnaam door haar hoofd spookte. De felblauwe ogen waren natuurlijk volledig anders dan haar woorden, maar hij wist dat ze toch niks zou zeggen, dus waarom zou hij dan nog moeite doen? Hij had het verpest, daar kwam het op neer. Misschien moest hij gewoon meteen voorstellen om te vertrekken. Om eerlijk te zijn raakte zijn geduld op van die stiltes. Ze zou niks zeggen, dus waarom deed hij nog moeite? Maar hij wist dat hij niet zou opgeven, die blauwe ogen hielden hem in trance. 'Ja, natuurlijk. Waar heb je zin in?' vroeg hij, koeltjes.

Emma schrok van zijn koele toon, hoewel ze die verdiende. Ze had hem nog niet zo gehoord. Altijd was zijn toon vriendelijk, zacht geweest en nu... Ze slikte. Het was haar schuld. Ze had alles verpest door te doen wat ze had gedaan. 'Maakt me niet zoveel uit, je kan vast wel wat aanraden,' antwoordde ze, haar stem onder controle houdend. Ze keek hem aan. Wilde hij misschien liever nu weggaan? Had ze dat moeten voorstellen en hield ze hem nu alleen maar bij zich terwijl hij het liefst zo ver mogelijk bij haar uit de buurt wilde zijn? Ze besefte dat dat waarschijnlijk het geval was, dat ze niet van hem kon verwachten dat hij nog veel langer om haar heen wilde zijn. Ze verwachtte te veel. Of, ze verwachtte te veel van hem, en daar had ze het recht niet toe. Na wat ze had gedaan zou ze dankbaar moeten zijn voor elke minuut die hij nog in haar bijzijn doorbracht.

damn Zilver, mag ik even wat vragen? ;p
Ik moet een liedje vinden dat mezelf beschrijft, any ideas?
-
Aiden zag dat ze die koele toon van hem niet verwacht had, hij had het onbewust gedaan en niet beseft welke gevolgen het zou hebben. Zijn maag keerde zich om omdat het schuldgevoel opnieuw opkwam. Hij zei niet sorry, want hij wist dat hij even koel zou klinken. Het zou niet gemeend overkomen en dan zei hij liever niets. Stiekem was hij blij dat ze gevraagd of ze iets konden gaan eten, dan zaten ze daar niet zo meer op dat strand. Ongemakkelijk de andere kant op te kijken omdat ze beiden niets meer durfden te vertellen. Hij dacht na. 'Ze hebben hier de typische restaurantjes waar ze vooral vis geven, die ze zelf gevangen hebben. Je kan ook een hamburger gaan eten uit zo'n kraampje. Het ziet er verschrikkelijk uit, maar het smaakt heerlijk. Jij mag kiezen,' zei hij tegen haar. Het was een heel erge korte samenvatting geweest van wat ze hier hadden, maar misschien zag ze onderweg iets anders dat ze misschien leuk zou vinden.

Eh... Lemme think about it...
-

Emma dacht even na. Ze had noch vis noch een hamburger ooit gegeten en ze had dus geen idee welke van de twee ze het lekkerst zou vinden. Maar in een restaurant kostten dingen vaak meer dan bij een kraampje, en daarbij had hij expliciet gezegd dat de hamburgers heerlijk waren. 'Ik wil wel een hamburger proberen,' zei ze met een voorzichtig knikje, maar ze glimlachte naar hem. Het was het beste wat ze kon doen, dacht ze, proberen het zo makkelijk mogelijk voor hem te maken en ervoor te zorgen dat hij zo min mogelijk schuldgevoelens zou hebben. Ze duwde zichzelf overeind en veegde het zand van haar handen en kleding, die alweer bijna was opgedroogd in de zon.

Het werd voor de verandering eens stil tussen hen beiden maar hij wist dat het deze keer ging om wat ze zouden eten. Hij zweeg en liet haar beslissen wat ze het liefste zou eten. Hij glimlachte zelf ook, blij dat ze de goede keuze had gemaakt. Hamburgers maakten hem op de een of andere manier altijd weer iets vrolijker. Zo ging het nu eenmaal met eten. Misschien zou de stemming tussen hen ook weer verbeteren, niet dat hij daarop wachtte, maar goed. 'Goede keuze,' zei hij en volgde haar voorbeeld door ook op te staan. Hij veegde net zoals zij het zand van zijn kleren en wachtte dan tot ze klaar was.

Emma ademde opgelucht uit toen ze Aiden zag glimlachen. Ze hield in haar achterhoofd dat dat ook gewoon een reactie op haar glimlach kon zijn, maar op de een of andere manier gaf het haar nog steeds een iets beter gevoel. Of misschien was het gewoon dat zijn glimlach haar daarvoor steeds zo veel plezier en geluk had gebracht dat ze daarop reageerde. Ze streek haar haar uit haar gezicht en knikte toen naar Aiden om aan te geven dat ze klaar was. 'Waar moeten we heen?' vroeg ze, hem aankijkend. Telkens als ze dat deed duurde het enkele seconden voor ze haar blik weer kon afwenden van zijn gezicht, of zijn ogen. Zijn ogen. Nog steeds was er iets aan zijn ogen, nog meer dan aan de rest van zijn gelaatstrekken, die haar adem kort deed stokken, haar even deed vergeten wat er nu echt aan de hand was.

En hem dan afwijzen als ze zich zo voelt, tss ;p
-
Het leek alsof ze zich meer leek te ontspannen nu ze hem had zien glimlachen. Ze gaf met een korte knik aan dat ze klaar was om verder te gaan. 'Nou, die ondergrondse parking waar we vandaan kwamen heeft ook een andere kant, daar zijn winkeltjes en dingen om te eten. Daar is het deel van het strand ook drukker. Hier komt bijna niemand omdat er niks te doen is hier,' Hij ging haar voor door over het zand te lopen en een omweg te maken rond het zand. Het viel hem op dat haar blik net iets te lang op zijn gezicht was blijven hangen, maar hij zei er niks van. Niet nu de stemming misschien op beteren stond.

Tsja, ik zou zeggen: welkom in de wondere wereld van Emma's gedachten(/hersenspinsels). En daarbij, ik ging het ze toch niet te gemakkelijk maken. c;
-
Emma knikte opnieuw, al was het dit keer ter overeenstemming, voor ze achter Aiden aanliep, haar schoenen in haar ene hand. Die zou ze wel weer aan doen als ze uit het zand waren, hier had het toch geen zin. En eigenlijk wilde ze van het gevoel van het zand genieten zo lang het kon; ze had geen flauw idee wanneer ze hier weer zou zijn. Zelf zou ze er immers moeilijk komen, ze kon zelf niet rijden, had geen idee of er een publieke manier was om naar het strand te komen en zelfs als dat zo was wist ze niet echt zeker of ze die dan ook daadwerkelijk zou durven nemen. Ze zou waarschijnlijk afgeschrikt zijn door het idee van de starende mensen. In de stad vond ze het al naar, maar daar kon ze in ieder geval nog een steegje inschieten. Ze volgde hem, haar hoofd toestaand om haar een beetje af te leiden met onnozele zorgen als deze.

Aiden liep de hoek om en hij zag meteen de gezellige drukte van het strand. Parasollen die alle kanten uitstonden om een beetje schaduw te geven aan de mensen die lagen te zonnen in het zand, een paar kinderen die in het zand of water speelden en wat mensen die over het dunne paadje liepen tussen het strand en de winkeltjes. Sommigen wierpen een afkeurende blik op hen. Een jongen en meisje die op een afgelegen strandje gingen zitten brachten de verkeerde ideeën bij de mensen. En zeker omdat het Emma was, ze waren bang dat ze hem misschien iets had aangedaan, de arme onschuldige jongen die hij was. Hij liep verder en keek af en toe achteruit om te kijken of ze nog wel volgde.
-
Dat is waar, de spanning mag er nog wel even in blijven -wbw-

Zodra ze het drukbezette strand opliepen leek het alsof er een gewicht op Emma's schouders rustte - nog erger dan daarvoor - maar ze deed haar best normaal te doen, zo min mogelijk mensen aan te kijken. Ze bleef achter Aiden lopen, hem op de voet volgend, want ze kon hem makkelijk kwijt raken in de massa en als dat zou gebeuren wist ze dat ze helemaal in paniek zou raken. Hoewel ze mensen niet recht aankeek, kon ze de kritische, afkeurende blikken nog steeds voelen, misschien nog wel meer omdat ze met hem was, alsof ze echt geloofden dat ze hem iets had gedaan of dat ooit zou kunnen doen. Waarschijnlijk geloofden ze dat inderdaad echt. Ze zag hem af en toe achterom kijkend om te checken of ze nog wel achter hem liep, en ze glimlachte flauwtjes naar hem.
-
Exactly c:

Het viel Aiden op dat ze een beetje op de achtergrond bleef, alsof ze zich wilde verstoppen achter hem. Wat gemakkelijk kon natuurlijk. Hij liep met haar naar zo'n hamburgerkraampje dat op het strand stond. Eigenlijk als je de geur alleen al zou volgen zou je er gemakkelijk geraken. Er stonden niet zo veel mensen, wat hem nog blijer maakte. Dan moesten ze niet zo lang aanschuiven. Hij ging in de korte rij staan en keek dan achter zich of Emma er nog was. De flauwe glimlach die ze hem steeds had toegeworpen begon op zijn zenuwen te werken. Hij had het gevoel alsof ze alles alleen maar forceerde. Laten we vriendelijk naar Aiden lachen zodat we hem niet zouden kwetsen ofzo. Maar hij zei er opnieuw niets van, het zou de stemming enkel verslechteren tussen hen.

Ze konden niet praten terwijl ze zich een weg baanden door de massa. De geur die rondhing op het strand was duidelijk en tegelijkertijd onvatbaar, iets wat ze nog nooit eerder had geroken maar haar wel nieuwsgierig maakte. De rij was niet lang, en weinig mensen sloten achter hen aan. Emma wist niet zeker of dat kwam omdat zij er was of omdat ze geen zin hadden in wat te eten, al had ze wel een vermoeden. Ze keek Aiden even aan. Ze had geprobeerd hem gerust te stellen door af en toe te glimlachen, maar aan de blik in zijn ogen te zien werkte dat nu niet echt bepaald. Hij zag er juist minder blij uit, al wilde hij dat niet laten merken. Oh, waar herkende ze dat toch van... Hij hield echter zijn mond erover, dus besloot zij dat ook te doen. 'Ik beloof je dat ik je alles terugbetaal als ik ergens kan werken,' zei ze, hem opnieuw even aankijkend.

Het duurde niet lang meer voor het hun beurt zou zijn. Er stonden al maar twee mensen meer voor hen, een koppeltje. Hij begon in zijn zakken naar zijn portefeuille te zoeken en vond deze uiteindelijk in zijn achterzak. Hij stond nog steeds met zijn gezicht naar Emma gericht en hij wist dat ze had gezien dat hij zich begon te ergeren aan die halve lachjes die ze hem steeds had toegeworpen. Ze zei er niets van, gelukkig maar. Hij had geen zin om het uit te leggen, wat er ook uit te leggen viel. Hij hoefde geen medelijden ofzo. Hij haalde automatisch zijn schouders op. 'Dat maakt niet uit, ik vind het niet erg,' zei hij tegen haar. Hij was nooit gierig geweest, integendeel. Hij vond het juist leuk om voor anderen dingen te kopen, maar niet dat hij overdreef. Op een ander moment zou hij op zijn lippen getikt hebben en gezegd dat hij haar zo mocht terugbetalen, maar opnieuw besloot hij dat dat geen optie was. Een tweede keer afgewezen worden hoefde niet.

Emma keek de twee mensen die voor hen hadden gestaan heel even na. De man had zijn arm om het middel van de vrouw geslagen en zij liep nu dicht tegen hem aan. Ze zeiden iets en lachten even maar Emma had niet meer kunnen verstaan wat er zo grappig was geweest. Het waren haar zaken ook niet, en ze wist dat het eigenlijk een beetje hypocriet was om deze mensen wel na te kijken en dan zelf te verwachten dat mensen dat niet bij haar deden, al was het dan natuurlijk om een andere reden. Ook nadat ze haar blik van de mensen had afgewend bleven ze nog even in haar achterhoofd zitten en ze vroeg zich af of Aiden zich had voorgesteld... Plotseling dook er een beeld in haar hoofd op, van haar en Aiden die zo liepen. Ze slikte en duwde het beeld weg, om zichzelf er niet verder mee te kwellen. Hij vertelde haar dat hij het niet erg vond om te betalen, en ze glimlachte even in zichzelf, omdat ze wist dat ze ontzettend dankbaar moest zijn voor iemand die haar, ondanks de dingen die ze net had klaargespeeld, nog steeds een kans wilde geven en nog steeds zo echt aardig voor haar was, al wist ze wat een pijn ze hem bezorgd had.

Ik vermoed dus dat het een Orpg geworden is vermits er zelfs niet meer gereageerd wordt op mijn berichten...

Oh sorry, ik had het gelezen maar dan dichtgedaan en er niet meer aan gedacht. Ik zet er zo meteen iets bij (:
-
Aiden zag dat Emma het koppel aan het nakijken was en hij vroeg zich af wat ze dacht. Misschien wilde zij liever aan die dude zijn arm hangen, alhoewel hij zag er redelijk oud uit voor Emma. Of misschien.. Nee dat kon niet. Ze glimlachte weer, maar dit keer irriteerde het hem niet. Het was het soort glimlach dat hij graag zag aan haar. Niet de meelevende, medelijdenwekkende glimlach waar hij bijna kwaad van zou worden. Het koppeltje was weg en Aiden zette een stap naar voren. De man in het kraampje keek hem verveeld aan, maar wierp af en toe een geïnteresseerde blik op Emma, natuurlijk werd ze weer herkend. 'Euh, twee hamburgers alsjeblieft,' zei hij luid en de man wendde zijn blik van Emma af om hun bestelling voor te bereiden. Hij begon ondertussen het geld te zoeken dat ze nodig hadden. Omdat hij zo naar Emma gestaard had, besloot hij zijn kleingeld af te geven. De centjes van vijf, twee en een. Daar hadden ze een hekel aan. Hij telde het allemaal uit en legde het op het plankje. Hij kreeg de twee hamburgers in zijn handen geduwd en hij gaf er voorzichtig ééntje aan Emma.

Emma voelde Aiden even naar zich kijken, maar ze bleven allebei stil. Ze keek weg toen ze naast Aiden naar het kraampje toeliep, wetend dat ze herkend zou worden door de man die daar stond. Ze had niet zoveel behoefte om de blik van de man ook echt te zien, of die nou angstig of verafschuwd was. Ze wist nog precies hoe verbaasd ze was geweest toen Aiden niet onmiddellijk was weggelopen van de gang in de bibliotheek toen zij daarheen ontsnapt was. Hoe eng het was geweest om op hem af te stappen en hoe makkelijk het bleek te zijn om met hem te praten, zelfs voor haar. Het duurde even tot Aiden klaar was met afrekenen, en Emma vroeg zich af waarom hij de man van het kraampje niet gewoon wat briefgeld gaf, maar waarschijnlijk zat daar een bepaald systeem in wat ze nog niet begreep. Ze had geen tijd meer om erover na te denken toen Aiden haar de hamburger gaf, en ze geen flauw idee had hoe ze die moest zien te eten.

Aiden had Emma verbaasd zien kijken toen hij zo'n klein geld aan het uittellen was voor de man. Hij zou het haar straks wel uitleggen. 'Kunnen we niet rustig in het zand gaan zitten?' vroeg hij. Hij was eigenlijk niet echt een fan van wandelend het eten opeten, hij ging liever rustig zitten om het dan op te eten. Hij grijnsde even toen hij haar zo verbaasd naar de hamburger zag kijken. 'Maak je geen zorgen, hij zal jou niet opeten,' zei hij geamuseerd. Hij nam zelf een klein hapje van zijn hamburger en zoals verwacht was de smaak heerlijk. 'Hmm,' zei hij, een reactie die hij nooit achterwege kon laten als hij dit aan het eten was. Hij keek weer naar Emma, zich afvragend of ze al een hap genomen had. 'Het is de bedoeling dat je het helemaal opeet. Dus niet per laagje ofzo.'

Emma knikte vlug, als antwoord, wetend dat ze de hamburger nooit wandelend op zou kunnen eten, gewoon al omdat ze steeds op Aiden moest letten om niet de verkeerde kant op te lopen. 'Graag,' antwoordde ze. Hij had natuurlijk gezien hoe hulpeloos ze naar de hamburger had gekeken en nu merkte hij op dat het ding haar niet op zou eten. Ze moest even lachen. 'Laten we het hopen.' mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Aiden. Ze keek even naar hem terwijl hij een hapje nam en volgde toen zijn voorbeeld. Heel veel smaken en texturen vulden haar mond en even had ze geen idee wat ze nu precies proefde, maar ze wist wel dat ze het lekker vond. Ze keek even rond, kijkend of er een rustig plekje was om hier in het strand te zitten.

Net zoals Aiden wilde ze graag neerzitten terwijl ze haar hamburger ging opeten. Hij liep met haar naar een rustiger plekje, waar ook nog wel mensen zaten, maar niet zoveel. Hij wilde om de één of andere reden niet echt terug gaan naar het strandje waar ze vandaan kwamen. Hij hoefde even niet meer op die plek te zijn. Natuurlijk had ze naar hem gekeken terwijl hij een eerste hap had genomen en toen hij zich in het zand had laten zakken, met zijn blik zeewaarts gericht, nam hij opnieuw een hap. Hij was zo dol op die dingen. Opnieuw werden ze aangestaard en nagekeken, mensen stonden op om ergens anders te gaan zitten, omdat Emma veel te dicht in hun buurt zat. Waren ze bang dat Emma een atoombom was ofzoiets? Hij vond het maar raar.
-
damn, nu krijg ik zelf zin in een hamburger :c

Emma liep met Aiden mee, vooral naar haar hamburger kijkend omdat de aanblik van veel andere mensen nou niet bepaald leuk was. Ze kwam naast Aiden in het zand zitten en keek een tijdje naar het water, voor ze nog een hapje nam. Ze hield haar blik zoveel mogelijk afgewend van de mensen om hen heen, maar ze kon het niet laten af en toe heel even naar Aiden te kijken, al probeerde ze die momenten zoveel mogelijk te reduceren om hem niet lastig te vallen. Daar zat hij natuurlijk ook niet op te wachten - het meisje dat hem net had afgewezen zat nu de hele tijd naar hem te kijken. Ze nam opnieuw een hapje van de hamburger - nu de spits er af was werd dat met de hap makkelijker. Aiden had gelijk gehad; het was echt heerlijk.
-
Haha, same xd

De stilte was draaglijker nu, omdat ze hem nu konden wijten aan het feit dat ze beiden aan het eten waren. Maar hij moest zichzelf geen leugens vertellen. Anders werd er waarschijnlijk ook niks gezegd. Hij had zijn hamburger al voor de helft opgegeten, terwijl Emma nog maar twee hapjes had genomen. Hij ging weer veel te snel, as usual. Het was hem eigenlijk een beetje opgevallen dat ze af en toe naar hem keek en hij vroeg zich af wat de achterliggende reden was. Ze had geen gevoelens voor hem, dus waarom zou ze haar blik zoveel mogelijk op hem laten rusten? Al vanaf het begin had hij blijkbaar de totaal verkeerde tekens opgevat. Zoals toen ze in het water stonden en hij zijn vingers langs haar gezicht had laten gaan. Ze was helemaal overdonderd geweest, hoe kon het nu zijn dat ze hem zo koelbloedig had afgewezen?

Emma vroeg zich af of ze Aiden zou vertellen waarom ze had gedaan wat ze had gedaan als ze genoeg moed had gehad. Ze vroeg zich af of het het eigenlijk alleen maar erger zou maken, of dat hij dan in ieder geval een verklaring zou hebben en hij het juist minder erg zou vinden. Misschien zou hij proberen haar om te praten. Zeggen dat het niet erg zou zijn, dat hij wist dat ze hem geen pijn zou doen. Misschien zou ze zich wel laten ompraten, hoewel ze eigenlijk wel wist dat het te gevaarlijk was, dat zij te gevaarlijk was. En nog eens afgezien van het feit dat ze vreemde dingen zou kunnen doen als ze niet goed kon nadenken zou ze veel meer voor hem verpesten. Mensen zouden hem mijden als hij met haar was, ze zouden hem misschien zelfs wel als een verrader opvatten of juist denken dat Emma hem er tot had gedwongen. En zijn ouders, zijn broertje... Ze wist natuurlijk niet hoe die zouden reageren, maar ze wilde geen risico's nemen. Ze had niet het gevoel dat ze veel kon uitmaken in deze stad, maar als ze ervoor kon zorgen dat hij veilig bleef wist ze dat ze niets anders kon dan dat doen.

Aiden had intussen zijn hamburger op en liet het servet naast zich in het zand liggen. Hij keek opzij naar Emma, die voor zich uit zat te staren naar de zee. Haar hamburger bleef onaangeraakt. Ze was duidelijk in conflict met zichzelf, alsof ze nadacht over twee dingen die ze wel of niet kon doen. Het maakte hem zenuwachtig en hij voelde de nieuwsgierigheid weer opborrelen in zich. Hij wist dat hij zich niet zou inhouden, maar waarom zou ze hem de waarheid vertellen, dat had ze daarnet ook niet gedaan? Als ze het misschien gezegd had, zou hij geweten hebben waarom ze hem soort van afgewezen had. Hij schraapte zijn keel, om haar alvast uit haar gedachten te halen en voor te bereiden. 'Emma, waar denk je aan?' vroeg hij zachtjes, zijn blik nieuwsgierig en vastberaden op de hare gericht.