Het strandje

Het werd duidelijk dat er van hem iets verwacht werd want hij zag de vrouw en het kind wanhopig zijn kant uitkijken. De man zei dat niemand hen wilde redden en hij beet even twijfelend op zijn lip. Dit was geen gemakkelijke situatie en hij moest toegeven dat hij bang was, maar hij kon die vrouw en haar zoontje toch niet laten sterven? Hij maakte zich los uit de menigte zodra het mes nog iets dieper in haar keel ging. 'Dat is wel genoeg,' zei hij, zijn stem klonk vaster dan hij had verwacht. Maar voor hij het doorhad was de vrouw dood en lag ze op de grond, bewegingsloos. Aiden verstijfde en keek er geschrokken naar. Het leek zo echt. Zonder dat hij het wist was hij naar het kind gelopen en hield dat beschermend achter zich aan. 'Moest dat nou?' vroeg hij boos aan de man. 'Hoe zielig, ze had geen enkel verweer,' zei hij boos. Het kind had zijn armen om Aidens been geslagen, opgelucht dat er iemand was die het voor hem opnam. Maar Aiden voelde zich schuldig, als hij sneller was geweest leefde die vrouw misschien nog..

Emma keek een paar seconden bewegingloos naar het lichaam van de vrouw, haalde diep adem en keek weer naar Aiden, die nu in beweging was gekomen om het kind te beschermen. Ze liep iets dichter naar hem toe, maar stopte toen ze nog een meter of twee van hem verwijderd was. De man keek hem met half toegeknepen ogen aan. 'Dat je het voor haar opneemt maakt jou even erg,' antwoordde hij een pas dichter naar Aiden toestappend, 'en geef het kind aan mij, of jij bent de volgende.' Emma wist niet hoe lang ze dit nog zou volhouden, hoe lang ze nog zou durven toekijken. Ze wist heel zeker dat ze het niet zou trekken om te zien hoe of het kind of Aiden pijn werd gedaan. Ze wist überhaupt niet hoe ze het voor elkaar kreeg nu nog toe te kijken, of hem dit te laten zien.

Aiden merkte iemand op die langzaam dichterbij kwam in de menigte, was het Emma? Hij keek niet om, hij had wel iets anders aan zijn hoofd. Hij werd aangekeken door de man, die een pas dichterbij had gezet. Hij zei dat het kind voor hem was, of dat Aiden de volgende zou zijn. Heel even schoot de gedachte in zijn hoofd dat hij gewoon kon wegrennen als hij wilde. Maar nee, zo was hij niet en hij voelde zich al schuldig dat hij de gedachte zelfs nog maar een seconde had gehad. 'Je blijft van het kind af,' zei hij koppig en zette een stap achteruit. Hij voelde het kleine handje van de jongen de zijne vastnemen en dat gaf hem zeker het gevoel dat hij dat kind moest beschermen. 'Waarom doe je dit eigenlijk? Wat hebben ze gedaan?'

Emma hield alles goed in de gaten, zo goed mogelijk in ieder geval, terwijl ze probeerde te bedenken hoe zit ging laten eindigen. Dit bleek nog redelijk moeilijk te zijn omdat ze de hele tijd naar Aiden en de man bleef kijken. Aiden vroeg wat de vrouw en het kind gedaan hadden en de man schudde zijn hoofd. 'Iets wat jou niet aangaat, jochie, dus ik zou je mond maar houden als ik jou was.' Ze keek even naar de hand van de man, die het mes steviger vastgreep en Emma wist dat ze hieruit weg moesten komen, maar haar hoofd bleef leeg terwijl ze probeerde te bedenken hoe ze dat moest doen. Hiervoor was het zo simpel geweest en nu kon ze daar alleen maar staan en naar het mes staren, waar nog bloed van de vrouw aan kleefde. De man keek Aiden nog een tijdje aan en Emma wist wat hij ging doen al voordat hij het mes ophief. Ze overbrugde de meters tussen hen in, greep Aiden bij zijn arm, trok hem weg, en toen ze opkeek zaten ze weer in de auto. Haar ademhaling ging iets sneller dan normaal en ze keek hem niet aan. 'Zie je wat ik kan doen als ik... het nog onder controle heb?' Ze had het onder controle gehad, behalve die laatste minuut en het was het engste geweest wat ze ooit had meegemaakt. 'Het is niet alleen van wolken springen en door lege steden lopen, wat als ik de volgende keer wel de controle verlies en ik je echt pijn doe? Want jou maakt het misschien niet uit, maar mij wel!'

De man dreigde dat hij als 'jochie' zijn mond moest houden en hij bleef strak naar de man kijken. Hij hield hem sterk in de gaten om te zien wat hij juist aan het doen was. Hij zag het gezicht van de man verstrakken en voor hij het wist hief hij het mes op en kwam op Aiden af. Hij bereidde zich voor op de pijn, al had hij geen enkel idee waar hij zou steken of hoeveel pijn het juist zou doen. Zou hij kunnen doodgaan? Er greep iemand zijn arm en toen hij zijn ogen opende zat hij weer in de auto, met Emma naast zich. Hij voelde zich een beetje trillerig, omdat hij op het punt had gestaan om bijna levensecht te sterven en zijn hand zocht die van Emma, hij had haar nodig. Hij keek opzij naar haar. 'Maar vertel me eens, als ik je aanraak ofzo. Hoe kan het dan dat je aan zo'n dingen denkt? Dan stel je je toch leuke dingen voor?' vroeg hij aan haar. 'Denk je echt aan moord als ik je over je arm streel ofzo?'

Emma voelde zijn hand naar de hare zoeken en ze liet haar lichtjes trillende vingers de zijnen pakken. Ze kon zijn blik op haar voelen rusten maar ze keek zelf nog niet opzij, bang voor de blik in zijn ogen. 'Natuurlijk niet,' antwoordde ze zacht, maar duidelijker nu ze een beetje gekalmeerd was, 'het is dat ik niet helder kan nadenken als je me aanraakt. Het maakt me in de war en ik ben bang dat, dat daardoor mijn hoofd denkt dat er iets aan de hand is en dat ik mezelf bescherm door zoiets te doen. Als ik er geen controle over heb kan ik niet beslissen wat er gebeurt, dan zou je...' Ze schudde haar hoofd ten teken dat ze er niet over na wilde denken, laat staan erover praten en pas nu keek ze op, recht in zijn ogen. Ze had niet door dat ze zijn hand iets steviger vastpakte terwijl ze aan het praten was.

Blijkbaar was ze zelf ook geschrokken door de beelden die ze hem had laten zien en verlangde ze even erg naar een beetje steun als hij. Zijn hand hield haar stevig vast en hij verstrengelde zijn vingers met de hare. 'Je kan je toch niet eeuwig van anderen afzonderen?' vroeg hij. 'Omdat je bang bent om ooit eens de controle te verliezen. Wat het ook is, het is niet echt. Ik ga er niet echt dood van,' zei hij tegen haar. 'En dat ik even iets negatief zie is niet erg.' Zolang ik jou maar heb, maar dat zei hij niet hardop. Hij keek even op de klok en het werd echt wel tijd dat Emma terugging. 'Ik moet je echt naar huis brengen,' zei hij, tegen zijn zin. Hij boog wat dichter naar haar toe en drukte zijn lippen voorzichtig even tegen haar voorhoofd. 'Ik vind het niet erg Emma, dat je de controle verliest,' zei hij en liet haar weer los. Spijtig moest hij ook haar hand loslaten, anders zou hij niet kunnen rijden.

Emma ging niet meer tegen hem in, deels omdat ze wist dat het bijna onmogelijk moest zijn om hem om te praten en ergens zat er ook wel iets van waarheid in zijn woorden. Ze kon zich niet eeuwig blijven afzonderen, ze zou altijd wel een reden kunnen verzinnen waarom het gevaarlijk zou zijn. Maar dan was er nog steeds de kwestie van de rest van de stad, die het heus niet zo lichtjes op zou vatten als Aiden. Hij zei dat hij haar weer terug moest brengen en het was bijna prettig om de tegenzin in zijn stem te horen, omdat dat betekende dat hij ondanks wat ze hem net had laten zien het nog steeds niet erg vond om bij haar in de buurt te zijn. Hij liet haar hand los, maar niet voordat hij even zacht zijn lippen op haar voorhoofd had gedrukt en ze glimlachte even.

Ze had niet meer gereageerd op zijn woorden, wat betekende dat hij gelijk had gekregen. Hij glimlachte even, gelijk krijgen was altijd fijn. Hopelijk zou dat betekenen dat ze in de toekomst iets meer zou laten zien dat er langs haar toch ook gevoelens waren. Want hij was er gewoon van overtuigd dat ze die had. Hij had de glimlach om haar lippen gezien toen hij zijn lippen tegen haar voorhoofd had gedrukt en hij moest zelf ook even glimlachen. Hij zette de muziek weer aan en reed nu Amon binnen, ze waren er bijna. 'Kom ik je halen voor naar het feest te gaan?' vroeg hij aan haar. 'Want dat is echt niet iets dat je wil missen.'

Emma was blij te zien dat hij weer glimlachte, het stelde haar toch gerust. Hij vroeg of hij haar kon ophalen voor het feest en ze knikte. 'Graag, ik zou het niet willen missen,' stemde ze met hem in en plots drong er een heel andere zorg tot haar door. Aiden had gezegd dat alle meisjes in mooie jurken zouden komen, maar voor zover zij wist had ze die niet. Misschien kon ze wat lenen van een van de andere meisjes... Ze wist dat ze er toch wel buiten zou vallen en dat dit maar iets kleins was bij het feit dat ze een van de slachtoffers was, maar ze was toch blij dat ze wist dat Aiden bij haar zou zijn. Met hem naast haar zou het een stuk minder eng zijn om überhaupt te gaan, dat wist ze heel zeker.

Aiden was blij om te horen dat ze graag wilde gaan. Maar meer zei ze niet en hij keek even opzij naar haar. Blijkbaar maakte ze zich ergens zorgen om en hij kon al raden wat dat was. 'Maak je geen zorgen Emma, desnoods kom je in pyjama. Je ziet er altijd mooi uit,' zei hij tegen haar. Hij reed op z'n gemak verder door de straten van Amon, hij wist dat ze op tijd terug moest zijn maar hij wilde om eerlijk te zijn de tijd nog zolang rekken als mogelijk was. Hij neuriede weer zachtjes mee met de muziek, terwijl hij af en toe een blik opzij wierp om te zien of het wel goed ging met Emma.
-
sorry, creativiteit is 0

Hij had blijkbaar geradrn waar ze aan had zitten denken want hij merkte op dat het hem niet uitmaakte en dat hij vond dat ze er altijd mooi uitzag. Ze glimlachte opnieuw even voor ze antwoordde. 'Dankje,' zei ze, terwijl ze hem aankeek. Hij begon weer mee te neuriën met de muziek en Emma probeerde zich nog even te ontspannen, want ze had helemaal gen zin om terug te gaan. Ze was blij dat ze nu in ieder geval iets had om naar uit te kijken. Hoe verder ze de stad in reden, hoe meer ze begon te herkennen en ze wist dat ze er nu echt bijna waren. Het was raar om te denken dat dit pas haar tweede dag was want er leek genoeg gebeurd te zijn om een hele week te vullen. En normale mensen moesten dit dag in, dag uit meemaken... Ze keek opzij naar Aiden, gewoon om nog even te zien dat hij naast haar zat.

Ze bedankte hem en hij glimlachte. 'Graag gedaan, of gezegd,' zei hij met een grijns om zijn lippen. Als hij alleen zou zijn in de auto, zou hij luidkeels beginnen meezingen. Dat had hij zo vaak al gedaan, maar hij hield zich in voor Emma. Ze hoefde zijn vals gezang niet aan te horen. Hij vond het ergens wel griezelig dat hij haar zou moeten gaan halen in het huis met alle andere slachtoffers en hij moest toegeven dat hij nog altijd een beetje bang was dat één van hen hem misschien zou zien als een bedreiging en zou aanvallen. Hij stopte iets voor het huis waar ze woonde en zette de auto stil. 'Hier zijn we dan,' zei hij. 'Spijtig dat je weg moet.'

Emma keek naar buiten terwijl ze het huis naderden en keek pas weer naar Aiden toen hij zei dat ze er waren en dat hij het jammer vond dat ze weer moest gaan. Ze knikte ten teken dat ze het daarmee eens was. 'Aiden? Ik ben het gister vergeten te vragen,' zei ze, 'maar hoe hoor je dag te zeggen tegen iemand anders?' Ze dacht niet dat ze het gisteren goed had gedaan door gewoon weg te lopen, maar ze ging er überhaupt niet snel van uit dat ze iets in een keer goed deed. En ze zou dit soort dingen toch op de een of andere manier kon vertellen of laten zien leek dat een goede optie.

Aiden glimlachte toen ze bevestigde dat ook zij het jammer vond dat ze moest gaan. Hij keek haar aan toen ze vroeg hoe ze dag moest zeggen tegen iemand. 'Eh, dat hangt af van hoe je band is met de persoon in kwestie. Meestal zwaaien ze gewoon en zeggen ze dag. Sommigen geven een hand, maar dat is een beetje formeel en nog anderen geven een korte omhelzing,' zei hij en haalde zijn schouders op. 'Je moet zelf weten hoe jij dag wil zeggen tegen iemand, snap je?' vroeg hij.

Emma knikte dat ze het begreep en dacht vervolgens even na. Ze zag haar band met Aiden niet als formeel, dat had ze nooit gedaan, dus een hand geven was geen optie. Ze keek Aiden even aan, boog zich toen voorover en omhelsde hem voorzichtig alsof ze bang was zelfs dit verkeerd te doen maar ze kon niet ontkennen dat het goed voelde om zo dichtbij te zijn. Na even liet ze hem los en opende ze het portier van de auto. 'Tot op het feest,' zei ze voor ze uitstapte en ze glimlachte even naar hem. Ze zag een aantal mensen naar hen kijken en draaide zich om, voor ze weer naar het huis begon te lopen.

Hij zag haar nadenken, hoe ze het beste afscheid kon nemen van hem. Ze gaf hem een omhelzing en hij sloeg kort een arm om haar heen. Hij liet haar weer los en keek naar haar. 'Oké, ik zie je daar,' zei hij met een glimlach. Hij bleef nog even kijken tot ze binnen was in haar huis en draaide dan zijn auto om zelf te vertrekken naar huis. De muziek ging nu drie keer zo luid en hij begon mee te zingen. Hij was benieuwd hoe ze er zou uitzien op het feest. Misschien zou hij haar niet eens herkennen.

-gone-