Het strandje

En weer werd het makkelijker te bedenken hoe het eruit zou zien. Ze zag meisjes en jongens, mannen en vrouwen, en allemaal waren ze blij. Maar nog steeds was het moeilijk om zichzelf daar deel van uit te zien maken, alsof er een soort afstand tussen haar en de rest van de mensen in de stad zat. Ze luisterde in stilte terwijl hij vertelde. Ze had inderdaad gezien hoe veel meisjes op hoge schoenen liepen - waarom ze niet constant omvielen was haar een raadsel, maar misschien was dat een soort kwaliteit die je als meisje ontwikkelde. 'Het moet echt prachtig zijn,' zei ze, nog niet helemaal uit de droom weg, maar ze was zich er wel erg bewust van dat de sfeer een stuk rustiger was geworden nu ze over iets simpels als dit feest konden praten.

Hij zag in haar ogen dat ze al aan het dromen was om naar het feest te gaan. Misschien was ze zichzelf ook al helemaal aan het voorstellen hoe het eruit zag enzo. Ze was heel de tijd stil geweest, aandachtig luisterend naar elk woord dat hij te zeggen had over dat feest. Haar woorden klonken dromerig, wat zijn vermoeden alleen maar bevestigde dat ze zich aan het voorstellen was hoe het er allemaal uitzag. Hij keek haar met een afwezige glimlach aan, niet wetend of hij het nu moest vragen of niet. 'Dus, eh..' Hij zweeg even. 'Wil jij dan mijn date naar het feest zijn, mevrouw?' vroeg hij beleefd en maakte een buiging voor zover dat zittend kon. Hij was het een beetje aan het overdrijven, met een chic accent en alles, maar hij vond het wel eens leuk en dat liet het ook minder serieus overkomen dan hij het eigenlijk bedoelde.

Emma trok zichzelf uit haar dagdroom weg toen ze de aarzelende blik in zijn ogen zag, aangezien ze niet wilde dat hij dacht dat ze niet aan het opletten was of iets dergelijks. Hij leek nog even te twijfelen voor hij ook echt door ging met wat hij haar eigenlijk wilde vragen, maar toen hij dat deed, deed hij het vol overgave, inclusief deftige stem en buiging, die er in zijn geheel allemaal voor zorgde dat Emma opnieuw begon te glimlachen. Ze keek hem even zo aan en knikte toen - hoe kon ze ook anders? 'Heel graag,' antwoordde ze, nog steeds glimlachend. Hij leek het zoveel makkelijker lijken dan het eigenlijk was en ze had ergens het idee dat ze de blikken en staren minder erg zou vinden als ze bij hem was, dat was tot nu toe wel meer zo geweest.

Aiden wachtte geduldig af, maar ze antwoordde met een brede glimlach en een heel graag. Hij kreeg een brede grijns om zijn lippen. 'Je weet toch dat je nu verplicht bent om te gaan?' vroeg hij. Hij zei niets over een jurkje ofzo, want voor zijn part mocht ze net zo goed in een jogging gaan, ze zouden haar toch al raar bekijken. Hij keek haar even nieuwsgierig aan, maar besloot het dan toch te zeggen. 'Ik ben blij dat je je het zo weinig aantrekt van de andere mensen,' zei hij, doelend op de mensen die altijd afkeurend hun kant uitkeken. Hem kon het echt weinig tot niets schelen, want hij was bij Emma, maar hij kon begrijpen dat het haar wel iets deed.

Het gaf Emma een nog beter gevoel toen ze zag hoe blij ze hem maakte door mee te gaan. 'Ik weet het,' antwoordde ze, nog steeds glimlachend. Had ze dit echt gedaan? Het leek zo vreemd om zo blij te zijn om iets waar ze net nog zo over getwijfeld had, nog steeds wel een beetje, maar die twijfels werden onmiddellijk weer de kop ingedrukt toen ze naar hem keek. Hij wist wat hij riskeerde door met haar naar dat feest te gaan, ze moest stoppen met hem behandelen alsof zij dat allemaal beter wist dan hij. Hij merkte op dat ze zich zo weinig aantrok van anderen, en ze haalde even haar schouders op. 'Ik doe mijn best,' antwoordde ze, 'het is makkelijker als ik andere dingen heb om me op te concentreren.' Ze glimlachte opnieuw naar hem.

Aiden wist dat hij zichzelf voor de gek aan het houden was, ook al had ze helm afgewezen, ging ze toch nog mee naar het feest. Misschien was er dan toch nog hoop. Hij was al de hele tijd bezig zichzelf tegen te spreken, geen hoop aan zichzelf te geven, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. 'Goed zo,' antwoordde hij enkel nog op haar woorden en zweeg weer even, afwachtend hoe ze zijn vraag zou beantwoorden. Ze haalde nonchalant haar schouders op, steeds beter wordend in bewegingen die iedereen constant gebruikte. Ze was heel erg oplettend. 'Hm, dat is waar. Ik ben de perfecte afleiding natuurlijk.' Bij die woorden moest hij weer denken aan het moment in het water, dan was ze pas helemaal afgeleid geweest, overdonderd om het zo te zeggen.

Emma knikte instemmend, maar ging er niet meteen verder op in. Hij leek even weg te zijn, verzonken in gedachten en ze wilde hem daar niet meteen weer uithalen, ook al wist ze natuurlijk niet waar hij aan dacht. Toen bedacht ze zich iets waar ze eerder niet aan gedacht had - hoe stom dat ook was. Als de hele stad op het feest zou zijn, betekende dat ook dat zijn familie er was? Natuurlijk, die waren geen uitzondering. Maar ze wist zeker dat hij zijn ouders niet had verteld dat hij een van de slachtoffers leuk mee naar het strand zou nemen vandaag, of dat hij gisteren de halve dag met haar had doorgebracht en hoewel ze hem dat helemaal niet kwalijk nam, zou dat wel als een schok komen tijdens het feest. Een onbehagelijk gevoel bekroop haar, maar ze wist het te verbergen door een paar keer rustig adem te halen voor ze hem weer aankeek. 'Aiden?' vroeg ze, iets serieuzer nu. 'Je familie zal er ook zijn, toch?' Ze moest in ieder geval weten of hij daar over na had gedacht, dat hij echt zeker wist wat hij deed door haar mee te nemen.

Ze was zelf ook heel erg afwezig en hij keek even opzij naar Emma. Ze zag er een beetje gespannen uit, alsof ze opeens erg zenuwachtig was. Kwam het door iets wat hij gezegd had? Het was nog even stil, terwijl hij haar strak in de gaten hield maar dan sprak ze uit waarom ze zo zenuwachtig overkwam, ook al wist ze het een beetje te maskeren door haar rustige ademhaling. 'Mijn familie?' vroeg hij even. 'Eh, ja die zullen er ook zijn.' Hij slikte even. Zijn vader? In de buurt van Emma? Met zijn moeder en jongere broer had hij geen enkel probleem, omdat hij wist dat ze vriendelijk waren tegenover anderen. Hij had ze een paar dagen geleden zelfs horen mopperen tegen elkaar dat ze die slachtoffers wat frisse lucht mochten geven, terwijl zijn vader er meteen tegenin ging door te zeggen dat ze die mensen beter opsloten omdat ze zogezegd een gevaar voor de buitenwereld waren. Dat zou nog leuk worden. 'Maak je geen zorgen, dat komt wel goed,' loog hij.

Emma wist niet zeker of hij er al over na had gedacht, maar ze wist wel dat hij nu zag wat dat eigenlijk zou kunnen betekenen - voor hen beide. Ze wist niet zeker of ze er goed aan had gedaan dit nu op te brengen, maar aan de andere kant zou het nog erger zijn geweest als ze dit pas op het feest beseften. Hij was even stil terwijl hij nadacht en ze volgde hem in die stilte, wachtend op hoe hij zou reageren. Toen hij dat deed, was zijn leugen niet sterk genoeg om haar om de tuin te leiden. Ze schudde haar hoofd. 'Niet waar,' constateerde ze zacht en ze was enkele seconden stil voor ze haar volgende vraag stelde. 'Hoe denk je dat ze zullen reageren?' Ze keek hem weer aan, ze wilde het zien als hij weer loog, ze wilde het zien als hij de waarheid sprak, ze wilde hem zien. Ze wilde hem zien omdat hij haar kalmeerde, omdat hij wist hoe hij rustig moest blijven en omdat dat ervoor zorgde dat haar hart om een andere reden sneller ging kloppen.

Haar blik hield hem strak in de gaten en natuurlijk had ze de leugen gehoord. Hij was altijd al een slechte leugenaar geweest, een eigenschap die zowel positief als negatief kon zijn. Meestal was dat het laatste. Hij was als een open boek, omdat hij niets kon verbergen. Haar toon was niet bedoelt om hem schuldig te laten voelen omdat hij gelogen had, dus deed hij dat ook niet. 'Ik weet nu al dat mijn moeder en mijn jongere broer geen enkel probleem zouden hebben met jou, integendeel zelfs.' Hij zweeg, omdat hij de andere woorden niet wilde uitspreken. Ze was zo al zenuwachtig genoeg, arme Emma. 'Ik weet alleen zeker dat mijn vader ertegen is. Hij vind dat die slachtoffers een gevaar zijn voor de buitenwereld en dat ze beter opgesloten worden.' Misschien was het goed dat hij dat zei, dat Emma wist wat haar te wachten stond.

Emma glimlachte even toen ze het eerste deel van zijn antwoord hoorde. Ze kon gewoon niet anders, te horen dat er andere mensen waren die net zo aardig tegen haar zouden zijn als hij gaf haar weer wat moed. Ze vertrouwde erop dat hij dat wel kon inschatten. Het tweede deel had ze aan kunnen zien komen aangezien hij zijn vader niet meteen had genoemd. Ze slikte en knikte, de glimlach een beetje vervagend. Ze wist dat hij haar geen angst aan wilde jagen, maar ze was blij dat hij haar gewoon de waarheid vertelde. Dat hij haar niet voor verrassingen wilde laten staan als het erop aankwam. 'Weet je zeker dat je wil dat ik meega?' vroeg ze zacht, hem opnieuw aankijkend. 'Ik wil niet nog meer tussen jou en je vader in komen staan...' Ze wilde dat hij haar serieus nam en tegelijkertijd wilde ze dat hij haar tegen zou spreken. Dat sloeg helemaal nergens op en ze wist het, maar ze kon het niet stoppen.

Ze was opgelucht geweest dat toch een deel van zijn familie aardig ging zijn tegen haar. - Hij trok zijn wenkbrauw op toen ze begon te twijfelen of ze nog wel mee zou gaan. Natuurlijk moest ze dat, hij wilde niets liever dan met haar naar dat feest gaan. Of zijn stomme vader er nu zou zijn of niet. Hij keek even naar haar. 'Natuurlijk weet ik dat zeker,' zei hij. 'Er is niet veel waar je kan komen tussen staan, mijn vader en ik hebben nooit een goede band gehad.' Hij zweeg even, maar zei het dan toch. 'En daarbij, ik ga veel liever met jou.' Zijn vader zou het toch mogen accepteren, want hij zou waarschijnlijk nog wel wat Emma omgaan, als het van hem afhing. En hij wist dat zijn kans niet verkeken was, want ondanks dat ze hem afgewezen had zag hij af en toe een blik in haar ogen die hem overtuigde dat hij nog kans maakte.

Hij leek zo zeker van zijn zaak toen hij haar antwoordde dat er een aangename siddering langs haar rug ging. Zodra hij haar aankeek zag ze het antwoord al, maar het horen was toch nog wat anders. Geen twijfels, geen voorzichtige woorden tot het einde. Hij leek heel even te aarzelen of hij nog verder wilde gaan - wat Emma eigenlijk heel erg nieuwsgierig maakte. Zijn woorden deden de glimlach op haar gezicht weer wat terugkeren en ze boog haar hoofd even maar keek hem vervolgens weer aan. Bestond er een woord, groter dan dankje, dat het gevoel dat zich langzaam een weg maakte door haar lichaam, kon omschrijven? Kon ze hem laten weten... Ze besefte dat ze weer bezig was met zichzelf allerlei loze woorden inspreken. En dat ze weer met hem aan het spelen was. Maar dat was ze ook al door met hem naar het feest te gaan. Zou het echt zo erg zijn? Zouden ze haar echt zo blijven behandelen? Misschien kon ze gewoon zien hoe het op het feest ging en daarna beslissen wat het beste was wat ze kon doen. Wat het beste was wat hij kon doen. Maar tot die tijd liet ze zichzelf nog even. 'Dankje,' ze wist niet welk woord ze zocht maar ze probeerde de betekenis van dit woord te versterken door de ondertoon in haar stem, de blik in haar ogen.

Ze was opeens nog vrolijker dan ze al was, en bij zijn woorden boog ze haar hoofd en keek hem dan weer aan. Hij kon misschien zelfs een lichte blos onderscheiden, of ook niet, hij wist het niet zeker. Zoals al zo vaak gebleken, vond hij haar het aantrekkelijkst, als ze zo verlegen was. Het was iets aan meisjes dat hij altijd al leuk had gevonden, hij wist niet waarom. Ze was even in gedachten verzonken en hij vond het niet erg dat ze opnieuw stil was, het was hem ondertussen duidelijk geworden dat dit typisch iets voor Emma was. Stil zjin omdat ze waarschijnlijk gesprekken aan het voeren was met zichzelf. Haar dankje klonk anders dan anders. Hij had het zo vaak gehoord, maar het was de eerste keer dat iemand het écht meende. Hij glimlachte naar haar. 'Graag gedaan.'

Emma was blij zijn glimlach weer te zien toen ze opkeek. Ze wist eigenlijk niet hoe mensen dat elke dag maar volhielden. Natuurlijk was het allemaal nog wat groter voor haar, maar alle gesprekken, alle gevoelens... Maar daarbij was dat misschien ook iets waar je gewoon door ervaring op te doen mee om zou leren gaan. Ze wist nu wel dat ze eigenlijk niet zo lang stil zou moeten zijn. 'Hoe laat is het?' vroeg ze, zich plots bedenkend dat ze nog wel in de gate moest houden wanneer ze weer terug moest zijn in het huis, zeker aangezien ze nu eerst ook nog terug moesten. Ze moest bekennen dat ze geen flauw idee had hoe lang de terugreis zou duren omdat ze tijdens de heenreis voornamelijk uit het raam of naar Aiden had gekeken, en niet op de tijd had zitten letten.

Er viel weer even een stilte tussen hen en Aiden had niet bepaalt iets om te zeggen, dat was ook niet nodig. De brede glimlach op het gezicht van Emma was duidelijk genoeg. Ze was blij geweest met zijn woorden. Hij haalde zijn mobiel uit zijn achterzak toen ze vroeg hoe laat het eigenlijk was. Dan kwam hij tot het besef dat ze op tijd terug moest zijn en dat ze nog wel even moesten rijden. Hij keek naar haar. 'Hm, tijd om te gaan helaas,' zei hij tegen haar en stond op. Het was ondanks haar afleiding nog een gezellige dag geweest en het was hem opnieuw duidelijk geworden dat Emma één uit de duizend was. Niet iemand die je zomaar kon opgeven. Hij veegde het zand van zijn kledij en keek even naar Emma. 'My lady,' zei hij met een Engels accent en stak zijn hand uit naar haar, om haar te helpen opstaan.

Eigenlijk wilde ze niet horen dat ze weer moesten gaan, maar ze ging nergens tegenin en wilde ook opstaan toen hij zijn hand naar haar uitstak om haar te helpen. Ze keek hem even aan en pakte toen zijn hand aan, zodat hij haar overeind kon trekken. Ze stond erg dichtbij nu, bijna net zoals toen in het water. Dat leek zo lang geleden terwijl dat toch echt niet het geval kon zijn. Haar hartslag versnelde even en een rilling ging over haar rug hoewel ze het zo warm had. Haar hand gleed langzaam uit de zijne, maar ze trok hem niet terug. Ze slikte een keer, hield zichzelf onder controle en bukte om haar schoenen te pakken. In de tijd dat ze zich van hem af had gewend sloot ze kort haar ogen en maande ze zichzelf weer helemaal tot kalmte. Ze glimlachte weer naar hem en keek nog even om naar de zee voor ze terug begon te lopen over het zand.

Toen hij haar had rechtgetrokken stond ze bijna tegen hem aan en het leek alsof ze beiden een beetje overdonderd waren. Het was even wennen dat die felblauwe ogen zo dicht opeens bij hem waren, opnieuw was hij net dicht genoeg om haar te kussen. Haar volle rode lippen waren ook zo dichtbij en op een gegeven moment kon hij zijn blik niet meer afwende van haar lippen. Het was hem zelfs niet eens opgevallen dat ze haar hand langzaam uit de zijne had laten glijden, maar toch nog steeds in de buurt hield. Hij was dan ook redelijk opgelucht dat ze zich opeens bukte om haar schoenen te nemen en hij zette zelf ook een paar stappen achteruit, blij dat hij uit zijn trance was gehaald. Hij begon zelf al langzaam vooruit te lopen op het zand, wetend dat Emma hem wel zou volgen.

Emma liep vlug achter Aiden aan, maar ze bleef stil, wat er net gebeurd was nog even verwerkend, alsof haar hoofd nog even moest bijkomen. Waarom gebeurde dat toch elke keer? Kon ze het niet gewoon uitzetten? Ze liepen over het zand en vervolgens verder over de stenen. Ze wachtte heel even om haar schoenen weer aan te doen maar volgde hem toen opnieuw, terug naar de parkeergarage. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen en omdat ze niet iets stoms wilde zeggen, alleen om de stilte op te vullen, hield ze haar mond. Maar in haar hoofd zag ze de blik in zijn ogen weer, toen ze zo dichtbij had gestaan een paar minuten geleden en ze vroeg zich af of ze ook zo had gekeken. Emma stopte met lopen bij de auto, maar voor ze weer kon instappen staarde ze een tijdje verbaasd naar haar reflectie in de ruit. Er waren geen spiegels in het huis en ze had er eigenlijk nog nooit bij stilgestaan dat ze zichzelf kon zien in de reflectie van glazen ruit. Ze streek even door haar haar, perplex van het meisje dat ze in de reflectie zag. Dat was zij. Dat was wat anderen zagen - dat was wat hij zag - als ze naar haar keken. Ze was er nog niet helemaal over uit of dat positief of negatief was.

Aiden bleef zelf ook stil terwijl ze eerst over het zand liepen en vervolgens over de stenen onderweg naar de parkeergarage. Hij vond het niet abnormaal dat er een stilte was gevallen, opnieuw had hij Emma van zijn stuk gebracht, terwijl het omgekeerd ook zo was geweest. Terwijl ze geen van beiden het zo hadden bedoeld. Hij liep met haar naar zijn auto en stak de sleutel in het slot. Hij was niet zo iemand die op knopjes drukte om dingen open te krijgen, dat vond hij belachelijk. Dus had hij een sleutel gekocht zonder knopjes. Hij keek haar even raar toen hij haar zo geconcentreerd zag kijken naar haar eigen reflectie in de ruit. 'Wat is er? Ligt je haar niet goed genoeg?' vroeg hij met een scheve grijns om zijn lippen. Hij stapte zelf in en wachtte tot zij dat ook zou doen.

Emma keek op toen ze zijn stem hoorde, haar vragend of haar haar niet goed zat. Hij dacht dat dat de reden was dat ze zo naar zichzelf zat te staren. Het kwam misschien ook wel een beetje zo over, besefte ze en ze wendde zich vlug af van haar reflectie, haar hoofd naar Aiden schuddend. Ze stapte eerst in voor ze antwoord gaf, nog steeds een beetje verbaasd. 'Dit is de eerste keer dat ik mezelf zie,' antwoordde ze langzaam, 'er zijn geen spiegels in het huis, of zo. Ik heb er gewoon nog nooit zo op gelet, denk ik.' Ze keek hem even aan, vervolgens naar de lichtjes die aan waren gegaan, en toen weer voor zich uit. Ze glimlachte even verontschuldigend. 'Dat moest heel stom overkomen, sorry,' zei ze, haar hoofd schuddend. Ze moest niet meer zo opkijken van dit soort dingen, maar toch, haar eigen reflectie. Ze had er niet bij stilgestaan dat dat iets was waar je naar kon kijken, hoewel het toch zo logisch was.

Aiden keek even verbaasd door wat ze gezegd had. Dat was niet wat hij verwacht had. Toen hij zijn sleutel in het contact had gestoken, gingen de lichten al branden en kwam de auto stilaan tot leven onder hem. 'Heb je nog nooit, sinds je wakker bent bedoel ik,' verbeterde hij zichzelf snel, 'jezelf gezien?' Dat was gewoon raar. 'Ben je dan niet nieuwsgierig hoe je eruit ziet?' Hij was licht geamuseerd door het feit dat ze geen enkel idee had van het uiterlijk dat ze bezat. 'Die mooie blauwe ogen zelf nog niet gezien, een schande,' zei hij meer tegen zichzelf. Hij boog langs haar heen en klapte dat ding open om je ogen te beschermen dat voor het venster hing. Er zat aan de passagierskant een klein spiegeltje in en hij richtte het zo dat ze zichzelf kon zien. 'Kijk, dat ben jij,' zei hij met brede grijns. Hij keek nog even naar Emma en reed dan langzaam de parking uit.

Emma schudde haar hoofd. Het was eigenlijk ook wel raar, om geen idee te hebben hoe je er zelf uitzag. 'Ik had er gewoon niet bij stilgestaan,' antwoordde ze. Dat je anderen kon zien was heel normaal, maar dat ook voor jezelf kon gelden was niet iets waar ze tot dan toe over na had gedacht. Ze had 's ochtends haar haar geborsteld en haar gezicht gewassen en verder niets bijzonders gedaan - zich bedenken of ze er goed of slecht uitzag hoorde niet tot haar dagelijkse routine, als je daar überhaupt al van kon spreken. Hij zei wat over haar ogen en ze wendde haar gezicht af toen ze dat weer warm voelde worden. Vervolgens boog hij zich langs haar heen om iets te doen en pas toen hij weer zat zag ze dat hij iets open had geklapt. Ze keek omhoog, en zag twee blauwe ogen, zoals hij al had opgemerkt, terug staren. Het was nog steeds raar. Dat wat ze zag was zij. Ze zag er zowaar normaal uit - misschien had ze door alle mensen uit de stad het idee gekregen dat ze iets heel vreemds had, maar ze leek op andere mensen die ze had gezien buiten. Mensen met donker haar, mensen met blauwe ogen... Ze hief haar hand op om haar gezicht aan te raken, alsof ze verwachtte dat het beeld in de spiegel haar niet zou volgen - alsof ze nog steeds niet helemaal kon geloven dat dit was hoe ze eruit zag. 'Dit moet echt de normaalste zaak van de wereld voor jou zijn,' mompelde ze, lichtjes geamuseerd.

Aiden was nog steeds lichtelijk onder de indruk. Hij had al gekke dingen gehoord van Emma, maar dit sloeg toch alles. Ze had zichzelf nog nooit gezien? 'Dat is redelijk raar,' zei hij en lachte even, verrast. Ze draaide haar gezicht van hem weg toen hij had gezegd dat ze mooie ogen had en hij wist dat ze weer verlegen was. Het was raar, dingen die hij soms achteloos zei nam ze op als compliment of werd ze helemaal verlegen. Terwijl het gewoon de waarheid was. Hij moest misschien letten op wat hij juist zei, al dacht hij niet dat ze het erg vond om te horen. Ze had meteen omhoog gekeken naar zichzelf, haar gezicht aangeraakt en hij vond het jammer dat hij zijn ogen moest richten op de uitgang van de parkeergarage. 'Ja,' zei hij, 'ik kan mezelf bewonderen als ik uit bed stap, in de badkamer kom, door de hal loop of in de keuken zit.'

Emma moest lachen. 'Ik weet het,' antwoordde ze toen hij zei dat het best wel raar was dat ze daar niet bij stilstond. Aan de andere kant, als je jezelf nog nooit gezien had, had je die behoefte ook niet. Het was niet een optie waar je aan dacht. Ze keek een tijdje naar hem, haar hoofd een beetje schuin gehouden, en vervolgens weer naar zichzelf. 'Ik vind jouw ogen mooier,' merkte ze na een korte stilte bedenkelijk op. Het licht kwam hen weer tegemoet zodra hij de parkeergarage uitreed en ze genoot nog even van de zon, wetend dat ze straks weer de rest van de dag binnen zou doorbrengen. Ze liet zich weer achterover rusten, haar blik afwendend van haar spiegelbeeld, de zon toelatend op haar huid. Af en toe liet ze haar blik even naar hem afdwalen.

Aiden moest zelf ook nog even lachen, terwijl hij ondertussen afwezig een muziekje opzette op de achtergrond. Hij voelde haar blik op hem en hij liet zichzelf af en toe even omkijken naar haar, telkens niet te lang omdat hij de weg in de gaten moest houden. Ze keek bedenkelijk van hem naar zichzelf en hij vroeg zich af wat ze nu zou zeggen. Hij grijnsde even toen ze zei dat ze zijn ogen mooier vond. Hij was blij om zoiets eens van haar te horen en opnieuw vroeg hij zich af waarom ze hem in godsnaam had afgewezen. 'Hm, nee ik niet. Dat blauw heb ik nog bij bijna niemand gezien. Je hebt geluk met zo'n ogen,' zei hij tegen haar. Het zou hem zelfs niet eens verbazen moesten die dingen licht geven in het donker, zo fel kwamen ze soms over. Het werd weer stil en hij neuriede afwezig mee met de muziek, terwijl hij zelf ook af en toe nog opzij keek naar Emma.

Hij ontkende dat zijn ogen mooier waren, maar Emma glimlachte. 'Ik vind van wel,' sprak ze hem zacht tegen. Ze vond het een stuk fijner om in zijn ogen te kijken dan in die van zichzelf. Ze kon zijn blik af en toe even op haar voelen rusten, maar zei er niets over. Haar rug rechtte zich weer toen ze iets hoorde, geluid - muziek, was het niet? Ze keek even uit het raam, maar de muziek bleef aanhouden terwijl ze verder reden dus daar kon het niet vandaan komen. Vervolgens keek ze de auto rond, voor ze uiteindelijk haar blik weer op Aiden richtte, vragend om een verklaring. 'Waar komt het vandaan?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze had überhaupt niet opgemerkt dat hij het apparaatje in de auto had aangezet, maar zelfs als ze dat wel had gezien, had ze waarschijnlijk niet kunnen verklaren hoe daar muziek uit zou kunnen komen. Alsof het plotseling ontstond, uit het niets. Emma vroeg zich af of er muziek op het feest zou zijn, al vermoedde ze van wel. Ze had nog niet veel muziek gehoord, af en toe wat vanuit een kamer in een huis, op straat maakten mensen muziek, maar vaak maakte het haar vrolijk.

Aiden vroeg zich af wat er in godsnaam zo mooi was aan een paar fletse grijze ogen, althans dat vond hij toch. Vergeleken met haar ogen dan. Ze rechtte opeens haar rug en keek uit het raam, dan rond in de auto en hij grijnsde weer. Verbaasd dat ze geen enkel idee had waar de muziek vandaan kwam. Uiteindelijk gaf ze het op en keek naar hem en vroeg waar de muziek vandaan kwam. Hij wees naar het bakje. 'Ik heb net de radio opgezet. Hier draaien ze muziek.' Hij draaide als voorbeeld even aan de volumeknop, zodat het geluid eerst heel luid en dan weer op normaal tempo stond. 'En de muziek komt uit de boxen,' zei hij tegen haar en wees naar de ronde ingebouwde box in haar portier. 'Als je het irritant vind, wil ik het gerust afzetten hoor. Mij maakt het niet uit.'

Hij amuseerde zich aan haar onwetendheid, maar ze vond het niet erg, wetende dat hij het niet slecht bedoelde en eigenlijk was het ook wel grappig, dat moest ze toegeven. Emma keek even naar het bakje dat hij haar had aangewezen, waar de muziek uit kwam en keek toen naar het rondje aan haar zijde. Als ze haar hand er tegenaan legde kon ze de muziek zelfs voelen en er verscheen een glimlachje op haar gezicht. 'Nee, ik vind het fijn,' antwoordde ze vlug, en ze liet zich weer achterover leunen nu ze wist waar het mysterieuze geluid vandaan kwam. Ze keek naar hem opzij, liet haar hoofd tegen haar stoel rusten. Ondanks wat er gebeurd was, was Emma blij dat ze mee was gegaan - dat hij haar mee had willen nemen naar het strand. Ze had het strand en de zee gezien vandaag!

Ze had verwonderd naar zijn muziekspeler gekeken en haar hand op de box gelegd, alsof ze dit nog nooit eerder gezien had, wat waarschijnlijk wel zo was. Hij vond het spijtig voor haar dat ze dat nog niet gezien had en meteen kwam het besef bij hem. 'Oh mijn god Emma,' zei hij opeens uit het niets. Als ze nog nooit muziek had gehoord, had ze waarschijnlijk nog nooit een film gezien. 'Je hebt nog nooit een film gezien hé?' vroeg hij aan haar. Hij vond het altijd leuk om naar een film te gaan kijken, zeker in de bios. Op het grote scherm kon hij even de werkelijkheid vergeten en volledig opgaan in een wereld die niet bestond. Films waren veel beter dan alles, zelfs beter dan boeken. Haar hand lag nog steeds op de box en hij zette de muziek nog iets luider zodat ze het nog beter kon voelen.

Emma schrok op van het luisteren naar de muziek toen ze plots Aiden's stem naast haar hoorde en hij sprak zo dringend dat ze bang was dat er iets aan de hand was, of dat ze iets fout had gedaan. Het leek niets van dat alles te zijn, want zo geschokt keek hij ook weer niet toen ze weer rechtop ging zitten en zich naar hem omdraaide. Ze keek hem aan, verward door wat hij haar had gevraagd. Ze schudde haar hoofd, lichtjes fronsend, terwijl ze probeerde te bedenken of ze het woord echt niet eens eerder had gehoord. Hij vond het blijkbaar erg shockerend dat ze het niet kende. 'Wat is een film?' vroeg ze, kort afgeleid door het gevoel van de muziek tegen haar huid - als dat mogelijk was - voor ze haar aandacht weer op Aiden richtte.