Het strandje

Emma schrok op van het luisteren naar de muziek toen ze plots Aiden's stem naast haar hoorde en hij sprak zo dringend dat ze bang was dat er iets aan de hand was, of dat ze iets fout had gedaan. Het leek niets van dat alles te zijn, want zo geschokt keek hij ook weer niet toen ze weer rechtop ging zitten en zich naar hem omdraaide. Ze keek hem aan, verward door wat hij haar had gevraagd. Ze schudde haar hoofd, lichtjes fronsend, terwijl ze probeerde te bedenken of ze het woord echt niet eens eerder had gehoord. Hij vond het blijkbaar erg shockerend dat ze het niet kende. 'Wat is een film?' vroeg ze, kort afgeleid door het gevoel van de muziek tegen haar huid - als dat mogelijk was - voor ze haar aandacht weer op Aiden richtte.

Aiden kon meteen zien aan haar gezicht dat ze geen enkel idee had wat hij bedoelde. 'Oh, dat is dan nog iets voor op ons lijstje,' stelde hij vast. Ze leek geschrokken door dat hij zo verbaasd was geweest en hij grijnsde even verontschuldigend naar haar. 'Sorry,' zei hij, 'maar films zijn het beste ooit. Jammer dat je dat nog niet gezien hebt. Ik weet zeker dat je het leuk zal vinden.' Hij zweeg even, nadenkend over hoe hij het beste kon uitleggen wat een film was. 'Het is een soort ding dat ze draaien op groot scherm, alsof je door een raam kijkt naar mensen maar dan met een verhaal in.' Het was moeilijk om uit te leggen wat een film was, omdat het zo voor de hand liggend was.

Het bleek helemaal niets ernstigs te zijn, niet echt in ieder geval en Emma ontspande zich weer. Ze vond het leuk om te horen hoe hij ons lijstje zei, als een soort bevestiging dat dit niet het laatste was wat ze samen zouden doen, want ze was bang geweest dat na wat er vandaag gezegd was het niet meer zo zeker was of hij haar überhaupt nog eens wilde zien. Maar nu ging het weer goed, het gesprek verliep makkelijk en zonder stiltes die er eigenlijk niet hoorde te zijn. Nieuwsgierig luisterde naar zijn uitleg over wat een film was. 'En de mensen in de film kunnen je niet zien?' vroeg ze, terwijl ze het probeerde te begrijpen. Ze had geen idee hoe het eruit zou zien, maar als hij het geweldig vond was er geen twijfel mogelijk dat zij het ook heel leuk zou vinden.

Ze bleek te glimlachen bij zijn woorden en hij grijnsde zelf ook. Blij dat ze niet tegensprak dat ze in de toekomst nog dingen samen gingen doen. Want hij ging haar niet opgeven. Hij ging zich ook niet laten veranderen tot een beste vriend ofzo, maar hij wist dat er nog een kans was, geen kleine zelfs. Dus ja, hij zou blijven proberen tot ze uiteindelijk niet meer gaat kunnen weigeren. Hij grijnsde even toen ze vroeg of de mensen in de film je konden zien. 'Ja, misschien is dat een uitvinding voor binnen zoveel jaren,' lachte hij. 'Nee, het lijkt een beetje zoals op een boek, maar je moet er gewoon naar kijken op een scherm.' Hij wist niet of hij het nu juist ingewikkelder maakte of niet.

Hij moest lachen om haar opmerking en vertelde dat het meer leek op een boek, alleen dan zonder de letters. 'Dus ik hoef er niets voor te kunnen?' vroeg ze, opgelucht dit keer. Want dat lezen ging dus echt niet zo snel, dat verwachtte ze in ieder geval niet. Ze moest ergens in de komende week maar wat boeken gaan bekijken, want eigenlijk wilde ze het wel kunnen. Maar als je voor een film alleen maar hoefde te kijken, kon ze dat zelfs nu al doen. Ergens voelde het goed om te weten dat je heus niet van alles moest kunnen om leuke dingen te doen. Lezen, zwemmen... Alhoewel, het zwemmen was niet nodig geweest om plezier te hebben en het lezen ook niet, maar dat kwam eigenlijk alleen omdat Aiden bij haar was.

Oh, c'mon. What is wrong with me?

Aiden dacht even na toen ze vroeg of ze er iets voor moest kunnen. Natuurlijk zou hij haar moeten meenemen naar een gemakkelijke film. Want iets zoals Inception zou ze absoluut niet begrijpen. Alhoewel, zij misschien juist wel. En de film moest dan nog in hun eigen taal zijn natuurlijk, want ondertitels kon ze niet lezen. 'Het hangt af van de film natuurlijk, maar nee. In principe moet je alleen kunnen kijken en horen,' zei hij en keek even opzij naar haar. 'En ik denk dat beiden wel in orde zijn,' zei hij zacht terwijl hij even opgesloten zat in die blik van haar. Hij kon het zichzelf niet permitteren om te lang weg te kijken van de baan voor zich, dus keek hij weer voor zich uit, naar de weg.

Hij dacht een tijdje na over zijn antwoord, wat haar even deed denken dat ze toch een speciale kwaliteit moest hebben, maar toen stelde hij haar gerust door te zeggen dat dat niet nodig was, zolang ze maar kon kijken en horen. 'Volgens mij wel ja,' antwoordde ze glimlachend. De blik in zijn ogen was anders dan daarvoor toen hij haar aankeek en zijn stem zachter, al wist ze niet waarom. Ze durfde haar blik niet af te wenden, wist ook niet of ze dat wel zou kunnen als ze het gewild had en dus keek ze pas weer een andere kant op toen hij zijn blik al weer een paar seconden op de weg gericht had. Stop ermee, sprak ze zichzelf streng toe, maar dat was een stuk makkelijker gezegd dan gedaan, want hoewel ze eraan gewend was gewoon te kunnen nadenken leek dat allemaal anders als ze bij Aiden was. Een blik als deze kon haar gevangen houden, ook al was het maar voor een paar seconden en in die seconden leek de lucht die tussen hen in hing geladen te zijn. Het moment was net zo snel weer over als het was begonnen en ze keek weer voor zich uit, naar buiten.

Aiden glimlachte toen ze bevestigd had dat ze kon kijken en horen. En zoals hij wel verwacht had, wendde ze haar blik niet af toen hij even verloren was in haar ogen. Ze keek weer voor zich uit en ook hij moest verplicht weer voor zich uitkijken. Anders had hij haar wel iets langer vastgehouden in zijn blik. Hij neuriede weer zachtjes mee met de muziek terwijl hij door de verschillende straten reed. Het was tof dat het zo'n mooi weer was, dan kon hij altijd heel badass met zijn arm uit het raam hangen. Hij keek even opzij naar Emma. 'Als je even wat ander soort muziek wilt, moet je maar eens op de knopjes drukken tot je wat leuks tegenkomt,' zei hij mysterieus en keek weer voor zich.

Van tijd tot tijd werd Emma's blik even opzij getrokken, maar ze probeerde dat zo veel mogelijk te beperken. Ze deed in ieder geval haar best, of het ook echt lukte was een ander verhaal. Hij zei dat ze best wat andere muziek mocht opzetten, maar ze vond het wel oké zo en daarbij was ze bang dat ze op de een of andere manier alsnog iets stoms zou doen als ze het probeerde. Dat ze toch op een verkeerd knopje zou drukken of zo. In plaats daarvan keek ze weer naar Aiden, met een glimlachje op haar gezicht. Dat was genoeg om de rest van haar dag door te komen, gewoon nog even dit moment samen waar ze aan zou kunnen denken als ze straks weer binnen zat. Ze wist dat het makkelijker zou zijn als ze iets fijns had om aan terug te denken, en het hoefde maar kleine dingen te zijn. De ontspannen manier waarop hij reed, het gevoel van zand onder haar voeten, een lange blik, een glimlach...

Aiden voelde vaak dat haar blik op hem aan het rusten was, maar hij zei er niets van omdat hij haar niet in verlegenheid wilde brengen. Hij zou het zelf ook niet willen moest zij hem betrappen op staren. Hij bleef afwezig neuriën op de muziek terwijl hij door de straten reed. Hij moest zich vaak concentreren omdat alle wegen heel erg op elkaar leken. De mensen in Amon waren dan ook zo origineel om allemaal bijna hetzelfde soort huis te hebben. Hij gunde het zichzelf om nu ook even opzij naar Emma te kijken en meteen kruiste zijn blik de hare. 'En als jij kan autorijden, mag jij mij overal heen brengen,' zei hij met een glimlach om zijn lippen.

Emma wist dat ze in de stad waren, ze wist gewoon niet waar precies. Haar richtingsgevoel was nu niet bepaald geweldig, zeker niet in alle straatjes hier die zo veel op elkaar leken. Ze luisterde stilletjes naar de muziek samen met Aiden's zachte geneurie. Ze keek opzij en dit keer kruisten hun blikken elkaar even voor hij haar zei dat zodra zij kon autorijden, zij hem mee mocht nemen. 'Daar houd ik je aan,' zei ze quasi-serieus, al was het eveneens met een glimlach op haar gezicht. Als ze kon autorijden, ja, maar dat was niet iets wat ze snel zag gebeuren. Er was ook nog zoveel te leren en ze had al zoveel jaren verspild door te liggen slapen, al was dat natuurlijk niet haar fout. Maar ze had zoveel momenten gemist en ze miste nu alleen maar meer door de resultaten van die jarenlange slaap. Plotseling was ze nog dankbaarder dat Aiden er was. Dankzij hem wist ze dat in ieder geval deze dagen niet voor niets waren, dat ze nieuwe dingen zag, dat ze contact had met iemand, en niet zomaar iemand.

Hij grinnikte zacht, bij het vooruitzicht dat de kleine, fijne Emma hem overal zou rondrijden. Dat was iets dat nog lang zou duren waarschijnlijk, eer ze zou kunnen autorijden. Hij vond het niet erg, hij reed dolgraag met de auto en vond het zeker niet spijtig om haar overal naartoe te rijden, hopelijk zou hij er ooit nog iets voor terug krijgen. Hij keek af en toe naar haar, nadenkend hoe hij het zou moeten verwoorden. Hij zou graag nog eens willen zien hoe het met die gave van haar ging, maar zodra hij er iets over zei klapte ze meestal dicht terwijl hij dat ten volle zou benutten moest hij daarover beschikken. Hij keek voor zich toen hij zijn vraag formuleerde, maar keek af en toe toch even opzij om haar reactie te zien. 'Zou het eh,' begon hij voorzichtig, 'nog eens mogen van je om me iets te laten zien met je gave?' vroeg hij. Hij wist niet wat ze zou zeggen en hij was bang dat ze zou denken dat hij het enkel daarom deed, wat natuurlijk niet zo was.

Emma keek hem aan toen ze merkte dat hij haar iets wilde zeggen, of, vragen in dit geval. De blik in zijn ogen was een beetje berekenend, alsof hij niet goed wist hoe ze zou reageren, wat haar eigenlijk alleen nog maar nieuwsgieriger maakte. Eigenlijk had ze het wel kunnen zien aankomen, maar ze vond het minder erg dan ze had gedacht. Ze liet haar blik even op hem rusten voor ze antwoordde. 'Wat zou je willen zien?' vroeg ze en ze glimlachte even naar hem om aan te geven dat het oké was, dat ze het hem niet kwalijk nam dat hij het vroeg en het niet eens echt erg vond. Ze vertrouwde er nu genoeg op dat hij haar niet gebruikte om af en toe mooie plaatjes te kunnen zien. Ze zou hem ook heel wat minder mooie plaatjes kunnen laten zien, trouwens, al wilde ze dat natuurlijk niet. En ze zou het alleen doen als ze ergens rustig waren, zonder het risico te lopen dat ze per ongeluk iemand anders mee zou nemen en daardoor alleen maar paniek zou veroorzaken.

Hij had zijn auto even aan kant gezegd vanaf het moment dat ze vroeg wat hij juist wilde zien. Want als hij blind was door haar beelden zou de kans misschien groot zijn dat ze nog tegen een boom konden aanrijden en dat wilde hij Emma niet aandoen. Hij wilde om eerlijk te zijn gewoon haar gezicht ook bestuderen, zien hoe ze gereageerd had op zijn woorden. Ze had geruststellend geglimlacht waardoor hij ook net iets opgeluchter was. Het was niet erg geweest en ze was niet beledigd door wat hij vroeg. Hij was eigenlijk enthousiast. Het was alsof ze hem meenam naar een levensechte droom en het beste eraan was dat zij er zelf ook nog bij was, of een denkbeeldige Emma. Hij wist het eigenlijk niet zo goed. 'Eigenlijk vind ik het leuker om verrast te worden,' zei hij tegen haar. 'Je mag me gerust ook iets negatiefs laten zien hoor,' zei hij tegen haar. 'Ik vind het niet erg om je proefkonijn te zijn.'

Emma was even verbaasd geweest toen hij de auto aan de kant had gezet, ze had niet verwacht dat hij ook echt nu bedoelde. Maar eigenlijk maakte het natuurlijk niets uit en het zou er niet moeilijker of makkelijker op worden voor Emma. Daarbij was het hier rustig en liepen er niet heel veel mensen rond. Ze keek hem even aan. 'Het is gewoon dat ik nog niet heel veel plekken gezien heb, dus als je verrast wil worden kan het zijn dat het niet heel... realistisch wordt,' waarschuwde ze hem, lichtjes verontschuldigend. Hij zei dat hij het ook niet erg vond om haar proefkonijn te zijn, maar daarop schudde ze vlug haar hoofd. 'Ik wil je niets negatiefs laten zien,' antwoordde ze snel. Eigenlijk vond ze het al naar om te bedenken dat ze dat überhaupt zou kunnen, laat staan dat ze het hem aan zou doen. Ze wilde er niet op oefenen andere mensen verschrikkingen te laten zien.

Aiden draaide zich om, zodat hij nu helemaal met zijn gezicht naar haar toe gericht zat. Zijn grijns werd alleen maar breder toen ze hem waarschuwde dat het niet echt realistisch ging worden. 'Dat vind ik niet erg,' zei hij met een glimlach tegen haar. 'Ik vind het fijn als het onrealistisch is. 'Toon me hetgene wat je het mooiste vind,' zei hij met een brede grijns. Nieuwsgierig naar wat ze hem ging laten zien. Hij vond het fijn dat ze hem vertrouwde en dat hij haar ook op die manier kon leren kennen. Ze was heel snel geweest door te zeggen dat ze niets negatief wilde laten zien. 'Je weet dat mij dat niet uitmaakt Emma, je moet zien hoe ver je kan geraken met die gave van je.' Hij zweeg even, dit was echt een punt waar ze sterk op verschilden. Moest hij deze gave hebben zou hij er alles mee proberen tot hij zeker was wat hij kon en wat niet.

Hetgene wat ze het mooiste vond? Dat zou een moeilijke keuze worden. Ze had geen flauw idee wat ze het mooiste vond, als ze meteen zou moeten kiezen zou dat het strand van net zijn, maar ze wilde wat leukers verzinnen. Ze bleef denken terwijl hij zei dat hij het niet erg vond als ze dingen op hem uit probeerde, maar ze slikte en opnieuw schudde ze haar hoofd. 'Het maakt mij wel uit,' antwoordde ze slechts, voor ze haar hand naar hem uitstrekte en daarmee de zijne voorzichtig vastpakte. Ze ontspande haar schouders en sloot haar ogen, terwijl zich in haar hoofd een beeld begon te vormen van een blauwe lucht, dikke, zachte wolken hoog boven de stad en vervolgens hen twee, zittend op de rand van een van de wolken alsof het niets was. Er vloog een groep vogels langs op slechts een paar meter van hen verwijderd en Emma keek even naar beneden, naar de stad, nu alleen nog te onderscheiden aan de regelmatige lijnen die de straten moesten voorstellen.

Ze leek even na te denken en later zei ze dat het haar wel uitmaakte of ze hem iets positiefs of negatiefs liet zien. Ze nam zijn hand voorzichtig vast en vrijwel meteen sloot hij zijn vingers om de hare. Hij was zelfs blij dat hij haar toch op die manier een beetje bij zich had. Hij knipperde zijn ogen en opeens zat hij niet meer in de auto met Emma, maar zaten ze helemaal bovenop een wolk te kijken naar Amon beneden. Er passeerde een groep vogels en hij keek verwonderd om zich heen. Het leek zo echt dat hij een zenuwachtig gevoel in zijn maag kreeg omdat hij zo hoog zat, bang om naar beneden te vallen. 'Wow, Emma.' Dat was het enige wat hij kon uitbrengen terwijl hij om zich heen keek, alles in zich aan het opnemen was. 'Bedankt,' zei hij zachtjes en streelde met zijn duim afwezig over de rug van haar hand.

Emma voelde hoe zijn vingers zich onmiddellijk om de hare sloten toen ze zijn hand vastpakte en ze glimlachte even. Vervolgens draaide ze zich nieuwsgierig naar hem om om te zien hoe hij dit keer zou reageren. Hij wist nu natuurlijk wel ongeveer wat er zou gaan gebeuren, dus de verassing was iets minder, maar toch keek hij verwonderd om zich heen. 'Je hoeft niet bang te zijn om te vallen,' zei ze, 'dat zou ik niet zomaar laten gebeuren.' Ze was zich maar al te bewust van de zachte beweging die zijn duim over haar hand maakte en ze probeerde zich een beetje af te leiden. Ze keek even omhoog en langzaam trokken de wolken boven hen samen tot een grijze afdekking. Even later voelde ze regendruppels op haar armen en in haar haar, al voelde het water niet koud aan op haar huid maar juist aangenaam.

Ze had geglimlacht toen hij haar hand steviger had vastgenomen, dat was toch een goed teken? Ze zei hem vrijwel meteen dat hij niet bang moest zijn om te vallen, omdat ze dat niet zou laten gebeuren en hij keek haar even verbijsterd aan. 'Zou je dat kunnen laten gebeuren?' vroeg hij, met opgetrokken wenkbrauwen. Hij vroeg het niet omdat hij het wilde, maar omdat hij nieuwsgierig was, ze kon zoveel met die gave van haar en hij vond het moeilijk om te bedenken wat ze er juist allemaal mee kon. Hij keek boven zich toen hij de wolken zag samenkomen tot één grote grijze donderwolk, dan begon het zacht te druppelen. Hij voelde het bijna niet en de druppels die hij voelde, waren aangenaam en bijna lieflijk.

Toen hij haar vroeg of ze dat kon laten gebeuren knikte ze. 'Ik kan hier alles laten gebeuren,' antwoordde ze. De druppels lieten sporen achter op haar t-shirt en broek en ze wist dat ze straks zeiknat zouden zijn. Alleen hier, natuurlijk, daar zaten ze nog steeds in de auto. Ze keek opnieuw even naar beneden, het was een heel eind naar beneden, maar zelfs als ze zich zou laten vallen zou ze ervoor kunnen zorgen dat het langzaam en zacht ging. Ze keek hem even aan en greep zijn hand nog iets steviger vast, zodat ze zeker wist dat hij niet los zou laten zo. 'Kom,' zei ze, en ze glimlachte even voor ze zich van de wolk liet vallen, hem achter zich aantrekkend. Enkele, heel erg lange seconden lang blies de wind hard langs haar oren en voelde ze haar maag samentrekken maar al snel gingen ze langzamer, tot ze op een heel gemakkelijk gangetje hun weg naar beneden maakten. 'Alles.' herhaalde ze, hem even aankijkend.

Aiden keek even naar haar toen ze zei dat ze alles kon laten gebeuren. Hij voelde nog steeds de druppels zachtjes op zijn armen en een beetje in zijn gezicht. Hij zag haar naar beneden kijken en hij wist dat ze hen zou laten vallen. Ze greep zijn hand nog iets steviger vast wat zijn vermoeden bevestigde. Ze liet hen vallen door de wolk en hij keek even geschrokken naar Emma. Het feit dat ze zo rustig was kalmeerde hem, natuurlijk was ze te vertrouwen en ging ze hem geen pijn doen. Het werd rustiger en het was alsof ze als een pluimpje naar beneden zweefden. Hij besefte dat hij ondertussen iets harder in haar hand aan het knijpen was. 'Oh, sorry Emma,' zei hij en liet haar hand iets losser, maar hield deze toch nog stevig vast. Het was speciaal dat ze dit allemaal kon, hij was al helemaal vergeten dat ze eigenlijk in de auto zaten.

Aan de manier waarop hij toch nog redelijk kalm bleef merkte Emma dat hij ergens wel verwacht had dat ze het zou doen, al voelde ze ook hoe zijn hand de hare even steviger vastgreep terwijl ze het eind vielen. Zodra ze langzaam en gecontroleerd naar beneden gingen keek Emma opzij zodat ze zijn reactie kon zien. Hij zag er een beetje verwaaid uit, maar nog steeds relatief kalm. Hij verontschuldigde zich dat hij haar hand zo stevig vast had gehad en verslapte zijn grip een beetje. 'Het is niet erg,' antwoordde ze met een glimlachje, waarna ze weer naar beneden keek. 'Was dat een beetje waar je op gehoopt had?' vroeg ze vervolgens, terwijl ze in de gaten hield waar ze landden. Het zou nog steeds niet erg prettig zijn om in een boom te landen, zelfs al zou ze hen er zo uit kunnen halen.

Aiden merkte dat ze hem sterk in de gaten hield om zijn reactie te peilen. Ze zei dat ze het niet erg had gevonden dat hij haar hand zo stevig had vastgehouden en hij glimlachte naar haar. Ze vroeg of dat was waar hij op gehoopt had en hij keek haar even raar aan. 'Natuurlijk, ik had niet eens verwacht dat je dit allemaal kon,' zei hij tegen haar. Hij was nog steeds verwonderd dat ze het kon laten regenen en dat ze hen zomaar door de lucht kon laten vallen op het tempo dat zij zelf wilde. 'Dankje, ik vind het echt prachtig,' zei hij luid, omdat ze nog steeds door de lucht vlogen. Ze hield de grond onder hen, om te zien waar ze zouden landen waarschijnlijk. Hij was al helemaal vergeten dat ze eigenlijk in de auto zaten. 'Kan je ook mensen namaken?' vroeg hij nieuwsgierig.

Emma glimlachte even toen hij zei dat hij niet eens had verwacht dat ze dit allemaal zou kunnen. In haar hoofd was het niets bijzonders, zich gewoon dingen kunnen voorstellen, dromen maken van de werkelijkheid, al begreep ze dat dat voor hem heel anders zou overkomen. Haar glimlach werd nog breder toen hij nog eens opmerkte dat hij het prachtig vond en ze was blij dat ze het toch had gedaan, zeker als ze merkte wat voor plezier ze hem ermee deed. Ze waren nu nog maar een meter of tien van de straten verwijderd en het zou niet lang duren voor ze weer met beide voeten op de grond zouden staan. Ze fronste even lichtjes bij zijn volgende vraag - daar had ze nog nooit over nagedacht. 'Ik denk het wel...' zei ze en ze landde zachtjes op de grond. 'Er lopen hier mensen rond die ik me kan herinneren uit de stad, ze zijn alleen wat meer in het centrum. Of bedoel je zo...' Ze keek even naar een van de hoeken en een paar seconden later kwam een zeer gelijkende Aiden de hoek om lopen. Er waren verschillen, en al waren ze klein, hij zou ze waarschijnlijk opmerken aan zichzelf. Ze keek hem even aan voor ze haar blik weer op de andere Aiden richtte.

Hij zag dat ze blij was omdat hij zo enthousiast was. Ze waren slechts een paar meter van de grond en normaal zouden ze te pletter vallen maar ze kwamen rustig met hun voeten op de grond terecht. Hun handen waren nog steeds verstrengeld en hij keek er even met een kleine glimlach naar. Hij zag dat de mensen die zij gecreeërt had nu niet afkeurend of bang naar hen keken, integendeel ze glimlachten en liepen verder. Ze vertelde hem dat ze de mensen die ze gemaakt had, had zien rondlopen in het centrum en hij keek even naar de mensen die langs hem liepen. Hij volgde haar blik naar de hoek die bekeek en niet veel later kwam er een kopie van zichzelf zijn kant op gelopen. 'No way,' mompelde hij verbaasd, meer tegen zichzelf. De scheve grijns die te zien was bij de niet-Aiden was iets typisch hem en natuurlijk de lengte. Hij vond dat Emma hem goed gekopieerd had, al zag hij hier en daar kleine verschillen. 'Wow, Emma,' zei hij, de verbaasde ondertoon in zijn stem kon hij niet onderdrukken.

Zodra hij zichzelf, of de kopie van zichzelf, de hoek om zag lopen hoorde Emma hem iets zeggen wat ze niet begreep, al hoorde ze duidelijk de verbazing die in zijn stem doorklonk. Ze glimlachte en keek opnieuw even van de kopie-Aiden naar de Aiden die naast haar stond, de Aiden die haar hand vasthield. 'Ik heb genoeg tijd gehad om je te bestuderen,' zei ze, terwijl ze haar creatie nu wat beter bekeek, 'hij is nog niet precies hetzelfde, maar het komt in de buurt.' Ze was even stil. 'Ik denk niet dat ik mezelf zou kunnen maken,' zei ze geamuseerd. Het voelde wel eens prettig om niet de hele tijd haar hoofd te moeten buigen om maar niemand recht aan te kijken, om zich niet de hele tijd bekeken te voelen en zonder constant gefluister te horen. De mensen negeerden hen, of glimlachten zelfs vriendelijk. Een paar kinderen renden onbezorgd langs, en Emma draaide zich weer naar Aiden om.

De kopie van zichzelf had net zoals hij vaak deed, nonchalant zijn handen in zijn broekzakken. Ook het loopje was helemaal hetzelfde. Net als de bijna dromerige blik in zijn ogen. Keek hij echt zo? Of was dit gewoon hoe Emma hem zag? Hij liep bijna vlak langs hen en hij zag hem tijdens het passeren even strak naar Emma kijken, net zoals hij vaak deed als ze weer iets verborg voor hem. Hij bleef hem nakijken, nog steeds verbaasd dat ze zoiets kon. 'Het komt in de buurt? Hij is bijna een exacte kopie,' zei de échte Aiden, nog steeds onder de indruk van zichzelf. Hij vroeg zich af of ze dat vaak deed, in haar fantasie hem maken en vergelijken met de échte versie. Hij lachte toen ze zei dat ze zichzelf niet zou kunnen maken. 'Nee, als je je spiegelbeeld nog maar één keer gezien hebt, denk ik ook niet dat je dat zou kunnen.'

Emma keek de kopie-Aiden aan terwijl deze langs hen liep. Die blik in zijn ogen had ze in ieder geval goed gedaan, al voelde het nog steeds anders omdat ze wist dat deze persoon niet echt was. 'Jij ziet er toch beter uit,' antwoordde ze luchtig, terwijl de kopie-Aiden verder liep en zijn blik weer van haar afwendde, 'en zijn haar zit anders.' Ze was even stil en dacht eraan hoe stom het zou zijn als ze zichzelf verkeerd neer zou zetten. Dat zou ze pas doen als ze zichzelf wat beter had kunnen bekijken, al zou dat nog moeilijk worden zonder spiegels. 'Wil je nog wat anders zien?' vroeg ze, terwijl ze hem zacht meetrok en weer begon te lopen. De lucht was ondertussen weer helderblauw geworden en de zon scheen, alsof er niets gebeurd was. De straten waren droog zonder enig spoor van de regen op de tegels.

Aiden grijnsde breed toen ze zei dat hij er toch beter uitzag en hij keek opzij naar haar. 'Dankje,' zei hij met een glimlach om zijn lippen, het soort glimlach dat je niet meteen weg krijgt. Ze vroeg of er nog iets anders was wat hij wilde zien en hij keek haar nieuwsgierig aan. 'Natuurlijk, toon maar,' zei hij en liet zich gewillig meetrekken door Emma. Ze liepen samen door Amon en hij herkende de typische straten en huizen die er te zien waren. Alleen was het hier allemaal mooi. Geen vuil of graffiti op de straten en geen honderden auto's die je bijna omver reden. De zon scheen terug en hij was helemaal droog, het leek ook niet of het geregend had, alleen die geur hing er nog een beetje.