Het bos.

Ze bleef zijn arm vasthouden, maar haar grip verslapte enigszins toen ze zag dat hij geen kik had gegeven. Hij legde uit wat het was, blijkbaar heette het dier wat ze gehoord had een uil, en dat het haar niets zou doen, netzomin als alle andere dingen in het bos. Wat haar vooral deed opschrikken was dat ze telkens geen idee had waar een bepaald geluid vandaan kwam - het geluid zelf was vaak helemaal niet zo angstaanjagend. Ze glimlachte toen hij dichterbij kwam zitten - ze werd er nog steeds een beetje nerveus van, haar hart leek nogal wat slagen te snel te slaan, maar het werkte tegelijkertijd geuststellend als ze voelde dat hij zo dichtbij haar was - om een kus in haar haren drukte, vervolgend door te zeggen dat er niets met haar zou gebeuren zolang hij in de buurt was. 'Dat is een geruststelling,' antwoordde ze, naar hem opkijkend.

Ze had geglimlacht toen hij dichterbij kwam zitten en hij keek naar haar gezicht, om te peilen of ze nog steeds bang was van de onbekende geluiden in het bos. Hij moest niet vergeten dat al die geluiden die voor hem vanzelfsprekend waren haar lieten schrikken. Misschien zou ze vannacht nog een paar keer zijn arm grijpen als ze dieren hoorde passeren, kleine dieren zoals muizen die snel door de bladeren trippelden of een vos die behoedzaam weg kroop van de mensen die in de tent lagen. Haar lichaam verstrakte een beetje toen hij dichter kwam en hij glimlachte licht, het was nog steeds schattig om te zien welke invloed hij op haar had. 'Dat weet ik wel,' antwoordde hij toen ze zei dat het een geruststelling was, niet goed wetend wat hij anders zou moeten antwoorden. Zijn blik was strak op haar gezicht gericht. 'Als je je hier niet op je gemak voelt, zeg het me dan alsjeblieft. Dan heb ik liever dat je ergens goed slaapt dan dat je jezelf hier de hele tijd zenuwachtig maakt. Niet iedereen is zo happig op kamperen, ik begrijp het gerust.'

Ze glimlachte en even leunde ze ontspannen tegen zijn schouder, tot hij suggereerde dat ze het misschien te eng vond omdat de geluiden haar zenuwachtig maakten. 'Nee!' zei ze vlug. Maar teruggaan was wel het laatste wat ze wilde. 'Het komt wel goed, ik moet er gewoon even aan wennen. De eerste tijd dat ik wakker was schrok ik constant van auto's en schreeuwende kinderen. Dit is hetzelfde, ik moet de plek gewoon even leren kennen.' Ze gaf een kneepje in zijn hand. 'Echt, met mij komt het wel goed. Ik blijf graag. Behalve als jij niet...' ze maakte haar zin niet af maar wendde haar blik een beetje gegeneerd af. Ze wist dat ze dat soort dingen eigenlijk niet meer moest bedenken, omdat het vast niet zo was, maar toch bleven de gedachten af en toe in haar hoofd doordringen. Ze wilde niet dat het gebeurde maar voor een seconde was er die twijfel en ze kon het niet laten. Stom, natuurlijk.

Ze leek een beetje te verstijven naast hem na die vaststelling en hij keek haar een beetje verbaasd aan. Ze vervolgde door te zeggen dat ze alleen even tijd nodig had om eraan te wennen, net zoals ze had gehad met de geluiden in de stad in het begin. Het was normaal dat ze ervan schrok, in de stad waren zo veel geluiden en was het bijna nooit rustig dat hij er soms nog van kon schrikken. Hij knikte begrijpelijk. 'Ik beloof je dat deze geluiden aangenamer zijn om aan te wennen dan de geluiden in de stad.' Het volgende kwam heel zachtjes, als een zuchtje wind, en leek ergens in het midden stil te vallen, toch had hij het gehoord omdat ze vlak naast hem zat. Hij schudde met een glimlach zijn hoofd. 'Natuurlijk wil ik niet weggaan, ik zou hier eeuwig kunnen blijven, zeker met jou.'

Ze kon niet zeggen hoe opgelucht ze was dat hij haar opmerking niet verkeerd opnam, want ze besefte iets te laat dat dat ook het geval had kunnen zijn. Zijn glimlach zei haar genoeg. 'Mooi zo,' antwoordde ze, terwijl ze haar hoofd opnieuw op zijn schouder liet rusten. Ze kon zijn ademhaling voelen en haar eigen hart voelen bonzen terwijl ze naar hun handen keek, met zijn vingers speelde. Hij had gelijk gehad - nu ze rustig kon luisteren waren de geluiden die zich om haar heen bevonden een stuk minder griezelig en schrok ze er bijna niet meer van. Ze hoopte dat ze dat probleem niet zou hebben vannacht, want dat was ook nog wel eens het geval geweest de eerste tijd thuis. Dan zou ze midden in de nacht wakker schrikken van een auto of een schreeuw. Maar nu was ze in ieder geval met iemand waar ze zich bij op haar gemak voelde, sowieso een stuk meer dan bij de meeste mensen in het huis.

Ze antwoordde dat het goed zat en leunde met haar hoofd tegen zijn schouder. Hij drukte met een glimlach zijn lippen kort in haar haar. Zijn blik ging naar haar vingers die zachtjes met de zijne aan het spelen waren, het was nog steeds een beetje aarzelend maar hij wist dat Emma nu eenmaal iemand was die erg voorzichtig was. Nu ze geschrokken was van de geluiden focuste hij zich er ook op en geluiden die hij anders niet zou horen, zoals een uil die lawaai maakt of dieren die zich in de verte onrustig bewogen, hoorde hij nu wel. Emma was echter redelijk ontspannen naast hem, wat wilde zeggen dat ze snel was in het overwinnen van haar angsten. Het was ongelofelijk dat ze hier nu zo zaten, dat iemand zo bijzonder als zij aandacht had voor hem. 'Mag ik iets vragen?' verbrak hij de stilte met een lichte glimlach om zijn lippen.

omg cutie Aiden Hoe gaat het met je examens?
-
Ze bleef afwezig haar vingers tussen de zijnen doorhalen. Alles aan hem leek zowel een rustgevende werking op haar te hebben als haar hartslag compleet van slag te maken. Zijn ademhaling, zijn warmte, zijn stem... Haar gedachten werden gevuld door korte momenten van de tijd die ze met Aiden had doorgebracht - een glimlach, een aanraking, die ogen die haar nog steeds in hun ban konden houden zonder moeite. Het leidde haar af en ze reageerde dan ook een seconde later dan gewoonlijk op zijn vraag. 'Natuurlijk,' zei ze snel, zijn glimlach beantwoordend. Ze vond de stilte best fijn soms, maar zijn stem zorgde ook voor een kleine onderbreking - iets anders waar ze zich op kon concentreren. Misschien werden de geluiden op die manier meer achtergrondgeluiden waar ze niet meer zo op hoefde te letten.

Mijn examens zijn afgelopen ondertussen, awesome yey
-
Aiden ging zacht met zijn duim over de rug van haar hand, ook al haalde ze haar vingers zachtjes door de zijne. Hij kon zien aan de blik in haar ogen dat haar gedachten ergens anders zaten en hij hoopte ergens vurig dat het over hem ging, dat hij ervoor zorgde dat haar gedachten steeds afdwaalden. Na een tijdje kreeg hij een bevestiging dat hij zijn vraag mocht stellen en hij glimlachte even. 'Kan jij dromen zoals ik?' vroeg hij zachtjes. 'Of zijn dromen ook illusies die je zelf kan controleren?' vervolgde hij zijn vraag om iets meer duidelijkheid te geven. Het kon zijn dat ook zij net zoals alle andere mensen geen enkele controle had over de dingen die ze zag in haar slaap, of het kon zijn dat ze 's nachts een wereld binnenging waarin ze kon doen wat ze wilde, hoe ze het wilde en wanneer ze het wilde. Als dat zo zou zijn, begreep hij niet waarom ze nog zou wakker willen worden.

Emma was een beetje verrast door zijn vraag en begreep die ook niet meteen. Gelukkig legde hij het nog eerst verder uit voor ze antwoord hoefde te geven. Even moest ze denken aan wat ze haar thuis hadden verteld over dromen, nadat één van de anderen iets had meegemaakt wat ze een nachtmerrie noemde. 'Ik weet niet precies hoe jij droomt, maar ik denk dat het hetzelfde gaat, ja. Ik kan in ieder geval niet zelf bepalen wat ik zie in mijn dromen. Dat zou ik denk ik ook niet willen,' voegde ze er bedachtzaam aan toe. Haar blik gleed naar hun handen en ze glimlachte lichtjes toen ze besefte hoe vertrouwd het voelde om hem met zijn duim over de rug van haar hand te voelen strijken. Alsof ze dit al zo lang deden, terwijl dat eigenlijk allemaal wel meeviel. Niet dat ze klaagde, natuurlijk. Elk moment dat ze met Aiden doorbracht was automatisch vele malen beter dan de momenten dat ze alleen was.

Aiden knikte toen ze antwoordde dat ze net zoals hij geen enkele invloed had over haar dromen. 'Hm, het zou wel leuk zijn om te doen wat je wil denk ik,' antwoordde hij toen ze bedachtzaam opmerkte dat ze het niet eens zou willen controleren. Langs de andere kant begreep hij ook wel dat het leuker was op deze manier, dat je dingen overkwam die anders nooit zouden gebeuren zonder dat je er controle over had of wist hoe het ging aflopen. Al hadden die dromen volgens hem wel een betekenis. Hij kon zijn blik niet meer van haar afwenden toen hij de gelukkige glimlach zag die om haar lippen speelden. Die glimlach deed zijn hart een paar slagen sneller slaan, omdat hij wist dat het door hem kwam dat ze zo moest lachen.
-
oke, mijn excuses voor de slechte reactie. Het gaat niet zo goed vandaag met de creativiteit :p

Emma wendde haar blik af en keek naar de donkere bomen die hen omringden. Ze knikte kort toen hij opmerkte dat hij het wel leuk zou vinden om zelf te kunnen beslissen wat hij deed in zijn dromen, al was ze het er niet helemaal mee eens. Het lag bij haar natuurlijk ook anders dan bij hem. 'Ik denk dat ik in mijn slaap juist wel de behoefte heb om het allemaal een beetje uit handen te geven,' antwoordde ze na een korte stilte. 'Anders ik zou waarschijnlijk doodmoe wakker worden,' voegde ze er geamuseerd aan toe. Toen ze weer opkeek leek er iets te zijn veranderd in zijn blik, al kon ze niet helemaal thuisbrengen wat het was. Ze dwong zichzelf rustig adem te blijven halen - of in ieder geval een poging daartoe te doen. Haar vingers vervlochten zich nu vast met die van Aiden, hielden die nu steviger vast en ze kon zichzelf er niet van weerhouden opnieuw te glimlachen.

Aiden knikte bij die woorden. Hij wilde zeggen dat hij snapte wat ze bedoelde, maar dat was natuurlijk niet het geval. 'Vergt het zoveel moeite van je?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij hoopte van niet, want hij bleef het fantastisch vinden als ze hem meenam in haar eigen realistische fantasiewereld. Het ging verder dan wat hij gewend was, dan wat hij dagelijks zag en het was alsof hij droomde maar dan zo realistisch en met Emma aan zijn zijde. Hij vroeg zich af wat er vermoeiend aan zou kunnen zijn. Misschien kreeg ze er hoofdpijn van, of putte het haar gewoon uit, mentaal dan. Haar blik kruiste de zijne weer en haar ogen stonden nieuwsgierig, alsof ze zich iets afvroeg. Haar vingers knepen net iets harder in die van hem, maar nog steeds was het liefdevol en met de zachtheid die enkel Emma bezat.

Emma schudde haar hoofd. 'Nee,' antwoordde ze, 'of, in ieder geval niet echt als ik het even doe, zoals vandaag. Maar het vergt best wel wat concentratie om alles in stand te houden en ik kan me voorstellen dat als ik dat een hele nacht moet doen, dat ook best wel wat energie kost.' Ze was even stil terwijl ze nadacht. 'Het hangt er ook vanaf wat ik precies moet doen. Vandaag was erg nieuw en anders en ik moest bijvoorbeeld goed opletten dat alle versies van mij op elkaar leken. Maar als het iets is wat ik ken, of wat ik vaker heb gedaan is het minder moeilijk. Alsof ik er minder bij na hoef te denken.' Ze wist niet of ze het goed uitlegde, maar veel beter dan dit zou het niets worden. Er viel een stilte en een tijdje luisterde ze slechts naar de geluiden uit het bos en Aidens ademhaling. 'Aiden?' vroeg ze na een tijdje, haar stem een beetje gedempt. 'Mag ik wat vragen?'

Aiden knikte begrijpelijk. 'Ik snap het,' antwoordde hij toen ze vertelde dat ze zich moest concentreren om alles in stand te houden. Dat begreep hij wel, als hij zich de hele dag moest concentreren om bepaalde dingen niet te vergeten werd hij uiteindelijk ook moe. Er viel een korte stilte, maar uiteindelijk vervolgde ze door te zeggen dat het anders was omdat ze de verschillende Emma's goed op elkaar moest doen lijken. 'En waarschijnlijk is het ook niet gemakkelijk omdat je ook nog eens moet inspelen op mijn reacties?' vroeg hij. Er viel weer een stilte die nu iets langer bleef duren en hij ging weer zachtjes met zijn duim afwezig over de rug van haar hand. Hij had er geen idee van hoe laat het eigenlijk al was, maar hij voelde nog geen vermoeidheid, integendeel zelfs. Ze mompelde zachtjes vragend zijn naam en vroeg ze of ze hem een vraag mocht stellen. Hij grijnsde licht en keek haar nieuwsgierig aan. 'Natuurlijk Emma, het is nog altijd een vrij land,' merkte hij op.

Emma was opgelucht dat haar uitleg voldeed, want ze wist niet hoe ze het anders had moeten zeggen. 'Het maakt het niet gemakkelijker maar wel leuker dan als ik alleen maar uit mezelf dingen zou moeten bedenken,' antwoordde ze met een glimlachje. Even lette ze alleen op de zachte aanraking, zijn vingers die over haar hand streelden maar dat duurde niet lang - al snel moest ze zichzelf dwingen om zich even te concentreren. Het is nog altijd een vrij land... Ze glimlachte even, al ging het niet helemaal op voor haar. 'Weet iemand, iemand anders dan je familie, bedoel ik, dat je... tijd met me doorbrengt? Je vrienden of zo?' vroeg ze, lichtjes nerveus omdat ze hem niet op de een of andere manier wilde beledigen. Haar blik schoot even omhoog maar toen snel weer weg en ze liet haar ogen een beetje om zich heen dwalen, zoekend naar iets waar ze zich op kon focussen en uiteindelijk bleven ze toch weer op hun handen rusten.

Aiden glimlachte toen ze zei dat hij het ook een beetje leuker maakte voor haar om dingen te bedenken. Nu had ze iets om op in te spelen in plaats van dat ze gewoon dingen voor zichzelf verzon. Zijn blik was gericht op haar gezicht, op zoek naar een emotie die hij kon verklaren of die aangaf waarover haar vraag zou gaan maar haar blik was strak op hun handen gericht. Ze begon heel aarzelend en hij wachtte geduldig tot ze de vraag volledig over haar lippen had gekregen. Hij glimlachte licht. 'Een paar vrienden van me weten het,' zei hij. 'Maar enkel degenen die ik echt vertrouw,' voegde hij eraan toe. Hij besefte dat dit misschien verkeerd kon overkomen, dat hij zich misschien zou schamen voor haar. 'Ik wil niet dat mensen naar de kranten stappen, dan sta je nog meer in de belangstelling dan je nu al staat,' vervolgde hij zijn uitleg om haar duidelijk te maken wat hij bedoelde.

Terwijl hij haar antwoordde durfde ze even op te kijken, naar zijn gezicht. Hij glimlachte en leek haar vraag in ieder geval niet verkeerd op te vatten, waar ze blij mee was. Hij vertelde dat hij het alleen aan vrienden had verteld die hij echt vertrouwde, en voegde daar haastig aan toe dat dat alleen was zodat hij wist dat ze niet naar de krant zouden stappen. Ze wist dat de kranten de reden waren waarom zij en de anderen zoveel in de aandacht hadden gestaan de afgelopen weken, maar het duurde even voor ze besefte waarom hij het zo belangrijk had gevonden dat hij dat aan zijn eerdere woorden had toegevoegd. 'Oké,' antwoordde ze, en na een korte stilte voegde ze eraan toe. 'Ik zou gewoon niet willen dat ze anders tegen jou zouden gaan doen omdat je tijd met me doorbrengt. Maar als jij ze vertrouwt dan is het goed.' Ze begreep iets te laat dat dat misschien een beetje te wantrouwig overkwam tegenover zijn vrienden, maar aan de andere kant - ze kende hen niet en wist niet hoe veel ze op Aiden zouden lijken in gedachtegang.

Ze leek zo onzeker dat Aiden er bijna medelijden mee kreeg. Ze wist toch dat ze hem alles kon vragen? Zelfs als het een vraag was die hij niet wilde beantwoorden zou hij het haar nog niet kwalijk nemen. Ze moest leren, hem leren kennen en dat kon alleen door vragen te stellen en dingen te weten komen. Er viel een korte stilte terwijl hij zijn blik strak op haar gericht hield, benieuwd hoe ze zijn woorden verwerkte. 'Oh,' antwoordde hij toen hij doorhad wat ze naartoe gewerkt had. 'Daar moet je niet bang voor zijn Emma, als ze het niet kunnen accepteren zijn het geen vrienden,' zei hij koeltjes. Hij kneep zacht in haar hand. 'En ze zijn trouwens een beetje zoals ik op dat vlak, ze geloven niet zomaar alles wat in de kranten staat.' Hij beet zachtjes op zijn lip en dacht na, niet goed wetend of hij het nu moest zeggen of niet. 'Emma, je moet niet steeds zo onzeker zijn als je iets wil weten, je weet toch dat je me alles kan vragen?' Hij hoopte dat hij haar hierdoor niet nog zenuwachtiger maakte, maar hij vond wel dat ze het moest weten.

Emma knikte, al was ze nog niet helemaal overtuigd. 'Maar als je het liever niet zegt tegen mensen, dan begrijp ik dat ook,' verzekerde ze hem vlug. 'En dan vind ik het niet erg.' Er brak weer een glimlachje door op haar gezicht toen ze het zachte kneepje in haar hand voelde. Hij zei dat ze niet zo onzeker moest zijn over dingen vragen. 'Ja, ik weet het,' zei ze, 'maar ik wil gewoon geen... onbeleefde vragen stellen. Of zo. Ik weet het niet, ik wil jou of je vrienden gewoon niet beledigen.' Ze was even stil terwijl ze haar gedachten probeerde te ordenen, want ze begreep dat ze op het moment ontzettend vaag klonk. Waarom was het altijd dat als ze iets probeerde uit te leggen, het uiteindelijk vreemd en onlogisch klonk? 'Ik wil gewoon niets stoms zeggen,' besloot ze uiteindelijk. De blik die hij steeds priemend op haar gezicht gericht hield maakte haar nu bijna zenuwachtiger dan het vragen stellen daarvoor. 'Kan je stoppen met zo kijken? Alsjeblieft?'

Ze deed haar best om hem gerust te stellen en hij schudde zijn hoofd. 'Mij maakt het niet uit wie het weet dat ik met jou omga,' zei hij zacht. 'Als ik het geheim zou willen houden zou het verkeerd zijn en zo voelt het niet voor mij,' vervolgde hij, hopend dat ze het hiermee toch begrepen had. Het kon hem niet schelen dat iedereen het zou weten van hem en Emma, desnoods mocht het in de kranten staan, hij wilde alleen niet dat ze nog meer in de belangstelling zou staan dan nu al het geval was. Ze werd al genoeg nagekeken op straat of genoemd in de kranten, al had ze van dat laatste weinig last aangezien ze nog niet kon lezen. Hij glimlachte lichtjes bij haar woorden. 'Maak je geen zorgen, je zegt niets stoms,' beloofde hij haar. Hij had in het verleden waarschijnlijk ook al stomme vragen gesteld en hij wist dat zij hem dat ook niet kwalijk zou nemen. Toen hij merkte dat hij zijn blik inderdaad weinig tot niet had afgewend stak hij verontschuldigend zijn handen op. 'Sorry,' mompelde hij ongemakkelijk en keek naar het vuur terwijl hij er nog een extra stuk hout bijlegde.

Ze knikte, misschien nog niet helemaal overtuigd, maar in ieder geval wel een beetje gerust gesteld door zijn woorden. 'Oké,' antwoordde ze, al wist ze heus wel dat ze soms stomme vragen stelde en ze wist óók best dat hij het niet erg vond als ze dat deed, maar toch voelde ze de neiging om zich ervoor te verontschuldigen. Toen ze zag hoe hij zijn handen opstak - ze had dit gebaar wel vaker gezien maar ze had nog niet helemaal door wat het precies betekende - en zijn blik van haar afwendde glimlachte ze even. 'Ik bedoelde niet dat je niet meer naar me mag kijken of zo...' mompelde ze en om de een of andere reden voelde ze het bloed naar haar wangen stijgen toen ze dat zei. Hopend dat het licht van de vlammen niet genoeg zou zijn om dat te zien vervolgde ze vlug haar zin. 'Maar je keek zo serieus en dat maakte me een beetje nerveus.'

Aiden was er niet helemaal van overtuigd of ze hem nu wel of niet geloofde, maar hij wist ook niet wat hij er nog kon aan toevoegen zodat ze het wel zou geloven. Er viel een korte stilte, die verstoord werd door het vuur dat het nieuwe houtblok zachtjes liet knapperen en kraken. Hij wist dat het steeds later begon te worden, hij kon het voelen aan de koelte die zachtjes neerdaalde. Het was geen koelte om van te bibberen, maar je voelde het wel constant, net zoals het vocht dat in een heel dun laagje op de bladeren naast hem voelbaar werden, maar daar hadden ze iets minder last van door de warmte van het vuur. Hij glimlachte licht door haar stuntelige pogingen om het een beetje goed te praten. 'Het is geen probleem,' antwoordde hij. 'Ik heb het soms zelf niet helemaal door. Dan mag je me een klop of zo geven en merk ik het wel,' voegde hij er met een grijns aan toe.

Emma kon een glimlach niet verbergen toen ze de grijns op zijn gezicht zag verschijnen. 'Dat is nou ook weer niet nodig, denk ik,' antwoordde ze, niet van plan hem ooit een klap te geven, terwijl ze zich wat dichter tegen hem aan nestelde en zijn vingers met die van haar verstrengelde. Het werd kouder met de tijd dat ze daar zaten, maar zo tegen hem aan leek ze de frisse wind die af en toe waaide minder te voelen. 'Hoe laat is het?' vroeg ze, al verwachtte ze geen duidelijk antwoord. Ze verwachtte immers niet dat hij een klok mee had genomen. Ze was niet echt moe, maar voelde wel dat de zachte warmte van het vuur en zijn arm om haar heen haar ogen wat zwaarder maakte. Gewoonlijk ging ze niet erg laat naar bed en toch waren haar nachten niet lang. Er werd altijd wel iemand wakker, was het om hun slechte slaapritme of door een nachtmerrie en ze sliep licht, waardoor zij ook wel weer voor een tijdje wakker zou liggen voor ze de slaap weer vatte.

Aiden's glimlach werd alleen maar groter door haar antwoord. Dat was zo typisch Emma ook, alles wat hij zei nam ze letterlijk op. Ze wist nog niet dat zo'n dingen ook figuurlijk gezegd konden worden, maar al die dingen maakten haar aantrekkelijker en specialer dan elk ander meisje dat hij ooit ontmoet had. Het was een duidelijk teken voor hem dat hij haar nooit meer mocht laten gaan. Ze kroop dichter tegen hem aan en hij sloeg de arm die haar hand niet vasthield om haar middel. Ze vroeg zachtjes hoe laat het was en hij keek naar boven, naar de maan en sterren die ondertussen al veel duidelijker zichtbaar waren. 'Het is nog geen middernacht, dus ik gok rond tien of elf uur,' zei hij bedenkelijk. Hij was er nog niet zo goed in om aan de stand van de maan te bepalen hoe laat het was, maar hij zat er ook al niet grandioos meer naast zoals in het begin. Hij kon natuurlijk zijn mobiele telefoon ook boven halen om naar het uur te kijken, maar vond het veel te aangenaam met Emma zo tegen zich aan. 'Ben je al moe?' vroeg hij zacht.

Emma was verbaasd toen hij haar antwoordde dat het middernacht was, door slechts naar de hemel boven hen te kijken. 'Hoe weet je dat?' vroeg ze met een lichte frons op haar gezicht. Voor zover zij kon zien waren er boven hen alleen maar sterren en de maan, niet iets waaraan hij de tijd had kunnen aflezen. Hij vroeg of ze al moe was, maar ze schudde haar hoofd. Ze wilde niet dat hij zou zeggen dat ze misschien naar bed moesten gaan, want het liefste bleef ze gewoon hier zitten. Als ze zouden gaan slapen zou het binnen de kortste keren weer morgen zijn en dan zou ze weer naar huis moeten en daar wilde ze zo min mogelijk aan denken, dus het beste leek het haar deze nacht zo lang mogelijk te rekken. Natuurlijk begreep ze best wel dat ze de nacht niet langer of korter kon maken dan die eigenlijk. 'Nee hoor, ik zit goed zo,' antwoordde ze zacht.

Ze vroeg zachtjes hoe Aiden het tijdstip wist door enkel naar de hemel te kijken. 'Ik zie het aan de stand van de maan,' verklaarde hij. 'Als je ziet dat de maan boven de hoogste toppen van de bomen staat weet je dat hij op zijn hoogste punt is en dan is het na middernacht.' Hij zweeg even. 'En aangezien hij nog niet helemaal boven de boomtoppen is, is het iets voor middernacht.' Het was waarschijnlijk niet de juiste uitleg, maar hij wist dat ze er op deze manier nog het meeste van zou opsteken, want de manieren om het te berekenen via formules of schaduwen op de grond begreep hij zelf niet eens. Ze had vrijwel meteen haar hoofd geschud toen hij vroeg of ze moe was en voegde er zachtjes aan toe dat ze wel goed zat. Hij glimlachte licht, ergens had hij gehoopt dat ze dat ging zeggen want hij wilde zelf ook nog lang niet gaan slapen. 'En je hebt het ook niet te koud of zo?' vroeg hij.

Aiden legde uit hoe hij aan de stand van de maan ten opzichte van de bomen om hen heen kon aflezen hoe laat het was. Ze knikte na zijn uitleg om aan te geven dat ze het begreep, al vond ze het nog steeds wonderlijk dat je zo kon kijken hoe laat het was. 'Kan dat alleen 's nachts, met de maan?' vroeg ze vervolgens, weer opkijkend naar de hemel. 'De tijd aflezen, bedoel ik. Of kan je overdag ook de zon gebruiken of zo?' Op die manier kunnen kijken hoe laat het was, leek haar makkelijker dan klok te moeten leren kijken en dan hoefde ze ook niets extra's mee om te checken hoe laat het was - er was immers altijd een van de twee, de zon of de maan. Toen ze kort een blik op hem wierp was ze opgelucht een glimlach te zien - opgelucht dat hij het met haar antwoord eens was en niet liever alvast naar bed wilde gaan. Op zijn vraag of ze het ook niet koud had schudde ze eveneens haar hoofd. Met haar extra trui aan, het vuur en bovenal Aiden die zo dichtbij haar zat voelde het prima. 'Nee hoor, maak je maar geen zorgen,' antwoordde ze.

Aiden knikte toen Emma vroeg of het overdag ook gemeten kon worden met behulp van de zon. 'Ja, het kan ook overdag met de zon,' antwoordde hij. Hij zweeg even omdat hij moest nadenken hoe hij het zo simpel mogelijk kon uitleggen. 'Je hebt verschillende windrichtingen, het Noorden, Oosten, Zuiden en het Westen. Als je ongeveer weet waar die richtingen zijn kan je zo kijken naar het uur. Want de zon komt altijd op in het Oosten, staat in de middag in het Zuiden en gaat onder in het Westen.' Hij wierp haar ook een korte blik toe om te controleren of het niet compleet chinees was. 'En je kan ook iets met graden van schaduwen meten, maar ik heb geen idee hoe dat werkt.' Ze schudde opnieuw haar hoofd toen hij vroeg of ze het koud had maar ze stelde hem gerust door te zeggen dat het niet zo was. 'Oké, dan is het goed,' zei hij met een lichte glimlach. 'En anders waarschuw je me maar even.'

Aiden begon haar uit te leggen over de verschillende windrichtingen die er bestonden, maar ze begreep er nog niet bijster veel van, al kwam dat misschien ook omdat ze, ondanks haar ontkenning hiervan toen Aiden het had gevraagd, toch een beetje slaperig begon te worden. Hij glimlachte en ze kon niet anders dan zijn voorbeeld volgen. 'Zeker,' antwoordde ze toen hij verder sprak en zei dat ze hem moest waarschuwen als ze het toch koud kreeg. Er viel een stilte en Emma staarde een tijdje in de heldere vlammen, terwijl haar gedachten afdwaalden. 'Dankje,' zei ze na een tijdje, en na opnieuw een korte stilte. 'Dat je me al deze dingen laat zien, bedoel ik. Dat je de tijd voor me neemt, de tijd om me dingen uit te leggen...' Haar woorden waren niet genoeg - zouden nooit genoeg kunnen zijn - om hem uit te leggen wat het voor haar betekende dat hij hier met haar zat, en ze hoopte dat hij het toch zou begrijpen, ondanks het feit dat ze het niet zei.

Ze leek er niet echt op te reageren en Aiden besefte dat dat kwam omdat ze er waarschijnlijk niets van begreep. Het was gek dat ze dingen die voor hem al zo alledaags leken soms helemaal niet leek te begrijpen en het deed hem steeds meer beseffen dat ze nog ongelofelijk veel te leren had en hij hoopte dat hij haar daarbij zou kunnen helpen, dat hij haar allemaal geweldige en fantastische dingen kon tonen en uitleggen waar ze misschien niet van zou durven dromen. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Emma die hem bedankte. Hij wierp haar een nieuwsgierige blik toe, omdat hij geen enkel idee had over wat ze het had maar ze ging verder en hij besefte dat ze blijkbaar aan hetzelfde dacht dan hij. 'Dat is graag gedaan,' antwoordde hij zacht. 'Ik wil je gerust alle tijd geven om dingen te laten zien die er is,' voegde hij eraan toe.

Zijn stem klonk zacht in haar oor toen hij antwoordde en ze glimlachte, opnieuw opkijkend naar de hemel. Ze vond de aanblik van de sterren fijn - in de stad waren die veel minder te zien, terwijl ze hier meer licht leken te geven dan al die straatlantaarns in de straten bij elkaar. Ja, ze gaf de voorkeur aan deze kleine lichtpuntjes tegen de donkere hemel, niet aan de felle lichtbollen die de straten deels oplichtten - al waren de gekleurde lichtjes van de avond van het feest natuurlijk ook erg mooi. Het deed haar allemaal maar weer eens inzien hoeveel geweldige, prachtige dingen er waren in de wereld waar zij allemaal nog niets vanaf wist. Zijn antwoord deed haar glimlachen. 'Dankje,' herhaalde ze haar eerdere woorden terwijl ze een beetje afwezig met zijn vingers speelde, zachtjes over zijn hand streelde met haar vingertoppen.