het feest 2

Aiden glimlachte toen hij zag dat Emma er zo kalm onder bleef. Hij kon bijna niet zien dat ze zenuwachtig was. 'Komt hij ook?' vroeg hij, doelend naar zijn vader. Zijn moeder schudde haar hoofd. 'Hij heeft er geen zin in helaas, anders had hij je, eh vriendin? ook kunnen ontmoeten,' zei ze. Ze bedoelde het niet gemeen, ze was alleen nieuwsgierig. Hij wilde net antwoorden, maar Lucas onderbrak hem. 'Jij bent toch een van die mensen die dat ongeluk hebben gehad?' vroeg hij abrupt aan Emma. Hij bekeek haar even en knikte dan bevestigend. 'Ja, ik heb over je gelezen in de krant,' vervolgde hij en bleef Emma strak aankijken. Zijn moeder gaf hem een klop en mompelde dat hij niet zo moest kijken. Aiden grijnsde even, dit was zo typisch.

Emma luisterde in stilte naar de korte woordwisseling die Aiden met zijn moeder had en richtte zich op Lucas zodra die zijn mond weer open deed. Hij vroeg haar eerst of zij iemand was die het ongeluk hadden meegemaakt, maar voor ze kon antwoorden deed hij dat al voor haar, en ze glimlachte even naar hem. 'Dat zou heel goed kunnen, ja,' antwoordde ze en ze keek Aiden even aan. Ze kon zelf de krant natuurlijk niet lezen, maar het was logisch dat ze nog steeds over haar en de anderen schreven nu ze buiten kwamen.

Aiden keek naar het gesprek dat Emma met Lucas voerde, nou ja het was niet echt een gesprek omdat ze amper kans kreeg om te antwoorden. Hij zag zijn jongere broer glimlachen toen Emma hem zo vriendelijk antwoordde. 'Ik vond het zo cool, ik ben blij dat ik eindelijk één van hen kan ontmoeten,' zei hij enthousiast. Aiden glimlachte goedkeurend toen Emma naar hem keek, om aan te geven dat ze het heel goed deed. Hij zag dat zijn broer zijn mond weer open deed om iets te zeggen. 'Eigenlijk zijn jullie niet zo erg, je ziet er toch niet gevaarlijk uit,' stelde Lucas vast en Aiden grijnsde. 'Weet ik, dat is ze ook absoluut niet,' zei hij en keek haar veelbetekenend aan.

Het moedigde Emma alleen maar aan dat Lucas zo veel praatte. Het werd duidelijk dat hij in ieder geval niet zo bang van haar was als het grootste deel van de rest van de stad. En ook Aiden's bemoedigende glimlach maakte het beter. Lucas merkte op dat hij haar er echt niet zo gevaarlijk uit zag zien en Emma knikte. Ze wist niet hoe snel het opgemerkt werd als ze niet de waarheid sprak, maar aangezien ze liever niet meteen toch weer voor opschudding wilde zorgen antwoordde ze: 'Ik ben ook niet gevaarlijk,' bevestigde ze, maar ze greep onbewust Aiden's hand iets steviger vast.

Aiden glimlachte toen Emma eindelijk eens gewoon wat aannam en knikte dat ze niet gevaarlijk was, ze gaf het ook toe en hij glimlachte even. Maar niet veel later greep ze zijn hand iets steviger vast en hij keek even naar hun handen en vervolgens naar Emma. Hij liet zijn duim zacht over de rug van haar hand gaan in de hoop dat ze een beetje gerustgesteld zou worden. Hij zag dat zijn moeder het gezien had, maar ze zei er niets over. Hij zou het waarschijnlijk thuis wel horen. 'Herinner je je er nog iets van?' vroeg Lucas voorzichtig, maar toch was het enthousiasme nog steeds duidelijk te horen. 'En hoe ken je mijn broer?' vroeg hij verder aan Emma. Aiden boog zich een beetje dichter naar Emma. 'Sorry voor het kruisverhoor, als je weg wilt knijp dan eens heel hard in m'n hand,' fluisterde hij zacht in haar oor.

Emma merkte dat ze het beantwoorden van Lucas' vragen helemaal niet erg vond, aangezien hij slechts nieuwsgierigheid naar haar toe toonde, dus toen Aiden haar zachtjes zei dat ze zo weg konden als ze wilde knikte ze, maar ging ze er verder niet op in. Ze vond het fijn de regelmatige beweging van zijn duim over haar hand te voelen, het kalmeerde haar een beetje. Vervolgens richtte ze zich weer tot Lucas en schudde ze haar hoofd. 'Nee, ik was twee toen het gebeurde. De enige herinneringen die ik heb zijn van de afgelopen weken,' antwoordde ze, en ze keek even naar Aiden voor ze de volgende vraag ook beantwoordde. 'En ik heb je broer ontmoet in de bibliotheek. Ik zocht een boek en hij liet me zien waar ik moest zijn.' Ze glimlachte even bij die herinnering. Het leek al weer zo lang geleden, terwijl dat niet het geval was.

Ze knikte enkel bij woorden en hij had niet bepaald het gevoel dat ze zo graag weg wilde. Lucas maakte het er dan ook veel gemakkelijker op. Want ondanks dat hij een sociale familie had, was hij toch bang dat er een pijnlijke stilte zou vallen, wat gelukkig niet het geval was. Lucas hing aan haar lippen, elk woord dat ze zei maakte hem nog enthousiaster en Aiden wist dat de vragen nog niet meteen zouden om zijn. 'Komt vader ook?' vroeg Aiden zacht aan zijn moeder, die knikte. 'In de bibliotheek?' vroeg Lucas. 'Was dat één van de eerste plekken waar je naartoe ging?' vroeg hij, een beetje raar.

Emma besloot dat ze niet en de kleine conversatie tussen Aiden en zijn moeder kon volgen en met Lucas kon praten, dus richtte ze zich helemaal tot de jongen tegenover haar. Ze knikte toen die vroeg om bevestiging of het echt in de bibliotheek was geweest. 'Ja. Het was meteen de eerste dag dat ik buiten was. Ik dacht dat het wel wat rustiger zou zijn in de bibliotheek,' antwoordde ze eerlijk. Ze wist niet helemaal zeker of dit allemaal logisch in Lucas' oren zou klinken, of kinderen van zijn leeftijd al kranten lazen, al zou hij zelfs als dat niet het geval was wel mee hebben gekregen wat er aan de hand was, of het nu van zijn ouders of broer was, of van de andere mensen op de straat.

Aiden richtte zich ook weer tot Emma en glimlachte toen hij zag dat ze nog steeds in gesprek was met zijn jongere broer. Het leek haar niets te doen, alsof ze met hem praatte. Waarschijnlijk kwam het ook een beetje zo over, ze was het niet gewend om broers en zussen te zien van iemand. Aiden kon zijn broertje zien nadenken bij die woorden. 'Waarom ga je niet meteen naar een pizzatent ofzo? Dat zou ik toch doen,' zei Lucas met een grijns. Aiden moest zelf ook lachen. 'Omdat ze nog niet weet dat pizza's zo goed zijn,' beantwoordde Aiden de vraag al. Hij kon het niet laten om af en toe een blik te werpen op de handen van hem en Emma, want ondanks dat het iets was dat ondertussen bijna natuurlijk aanvoelde, bleef het hem toch afleiden.

'Wat hij zei,' knikte Emma, en ze keek Aiden opnieuw even aan, 'volgens mij weet ik eigenlijk veel minder dan jij.' Ze was opgelucht dat het zo gemakkelijk was met Lucas te praten, het gaf haar weer een beetje hoop dat er toch echt wel een mogelijkheid was dat mensen gewoon normaal tegen haar waren. Al had Lucas natuurlijk een voorbeeld aan zijn moeder en grote broer. Er viel even een stilte en Emma wist niet goed hoe ze die op moest vullen, dus deed ze dat door even naar Aiden te kijken en ook haar blik heel even langs hun handen te laten gaan. Ze ontmoette zijn blik toen ze weer opkeek, en de kleine glimlach die op haar gezicht had gestaan werd iets breder.

Aiden kon zien dat Lucas moest lachen bij de gedachte dat Emma eigenlijk veel minder wist dan hij. Aiden keek even om zich heen en merkte dat de mensen enthousiaster werden, steeds naar boven bleven kijken en hij besefte dat het bijna tijd was dat de lichtjes zouden aangaan. Hij keek even naar zijn moeder en Lucas. 'Oké, ik moet Emma nog wat laten zien. Misschien zien we jullie straks?' vroeg hij gehaast en zwaaide nog even naar hen voor hij Emma meetrok. 'Ik moet je wat tonen, maar we moeten snel zijn,' zei hij en wrong zich zo snel hij kon tussen de mensen door. Aan de rand van het plein stond een grote boom en hij hoopte dat Emma kon klimmen. Die boom hing vol met lichtjes en was redelijk hoog. Ze zou er dus middenin zitten en perfect zicht hebben over het hele plein.

Emma kon nog net 'dag!' zeggen tegen Lucas en Aiden's moeder voor ze werd meegenomen door de mensenmassa. 'Aiden, waar gaan we heen? Waarom kijken die mensen zo naar boven? Wat is er aan de hand?' De eerste vraag werd redelijk snel beantwoord toen hij naar de boom liep, maar de rest bleef onduidelijk. 'Waarom moeten we zo snel zijn?' Ze liet zich door hem meevoeren, het had toch geen zin om zich hier tegen te verzetten en hij wilde haar blijkbaar heel dringend iets laten zien. Misschien waarom die mensen zo naar boven staarden? Ze wist het niet, maar keek Aiden vragend aan toen ze onderaan de boom stonden.

Aiden keek naar haar toen ze zoveel vragen stelde. Hij keek even achter zich, misschien hadden ze nog wel even tijd voor de lichtjes zouden aangaan, maar hij wilde het niet riskeren. 'Oké, straks gaat er iets gebeuren op het plein en ik zou het fijn vinden moest je in die boom klimmen met mij, dan heb je het beste zicht. En meer verklap ik niet,' zei hij. Hij besefte nu dat het vast raar moest geklonken hebben om te zeggen dat hij wilde dat ze met hem een boom in klom. 'Zie je die dikke grote tak daar?' vroeg hij. Hij keek even voor de zekerheid, ja de bladeren errond hingen vol met van die zwarte draden waar de lichtjes aan zouden verschijnen straks. 'Kun je daar proberen naartoe te klimmen?' vroeg hij, het was niet zo ver en het was nog redelijk gemakkelijk. Hopelijk vond zij dat ook.

Emma keek omhoog naar de boom. Ze had geen idee waarom Aiden wilde dat ze daarin klom maar ze wilde het heus wel doen. 'Ik denk het wel,' antwoordde ze aarzelend, maar een beklemmend gevoel bekroop haar en ze verroerde zich niet. Het zag er niet zo moeilijk uit, maar toch... Ze keek Aiden aan, de blik in haar ogen een beetje angstig. 'Aiden,' zei ze, iets zachter, omdat ze lichtjes gegeneerd was voor wat ze zou gaan zeggen. 'Wat als ik val?' Ze wist dat hij wilde dat ze opschoot omdat ze niet zo lang meer hadden voor er iets zou gebeuren maar hoe langer ze erover nadacht, hoe enger en hoger het stuk leek. Ze slikte en hield Aiden's hand iets steviger vast.
-
Sorry btw als je me niet meer op skype ziet, maar die heeft besloten me te gaan haten en nu mag ik me niet meer aanmelden ;c

Ja, ik vind het al zo saai zonder jou :c
-
Aiden zag dat ze het nog een beetje moeilijk had om overtuigd te worden. Hij zag dat ze het wel wilde doen voor hem, maar iets maakte haar onzeker en hij wist niet wat. Hij zag een angstige blik in haar ogen. Hij grijnsde toen ze uitsprak waar ze zo bang voor was. 'Je valt niet,' zei hij geruststellend. De hand waarmee hij haar niet vasthield legde hij voorzichtig om haar middel, om haar niet bang te maken en trok haar voorzichtig een stukje dichterbij. 'En als je valt zal ik je wel opvangen, het is nu niet dat je zo zwaar weegt. Vertrouw me maar.' zei hij vastberaden. Hij liet haar weer los. 'En als je niet wil, hoeft het niet. Maar ik denk dat je het fijn zou vinden om het van daaruit te zien.'

Sorry! Ik ga proberen hem weer aan de praat te krijgen, maar alles loopt telkens vast als ik het probeer ;c
-
Emma's hartslag versnelde even toen hij haar dichter tegen zich aantrok en ze wist niet helemaal zeker of wat hij deed nu echt hielp of niet, maar ze geloofde hem toen hij zei dat het wel goed zou komen en dat ze hem kon vertrouwen. Een kort knikje en ze pakte met haar hand een van de takken boven haar hoofd vast, om vervolgens op een van de lagere takken te gaan staan. Gewoon niet naar beneden kijken terwijl je klimt, gewoon niet naar beneden kijken... Opnieuw klom ze een stukje hoger, tot ze aankwam bij de grote tak die Aiden had bedoeld.

Ahw, is niet erg lieverd. Ik hoop dat het goedkomt
-
Aiden zag dat ze hem uiteindelijk toch geloofde en aarzelend de takken begon te beklimmen. Ze klom voorzichtig haar weg naar boven en hij grijnsde toen ze boven was geraakt. 'Goed zo Emma, ga maar op die grote tak zitten. Ik kom eraan,' zei hij. Hij nam zelf ook een van de takken vast en begon achter Emma aan te klimmen en binnen de kortste keren was hij bij haar. Hij kroop zelf ook de tak op en ging zitten, het was breed genoeg om hun evenwicht te houden, alsof ze op een stoel zouden zitten.

Emma deed wat hij zei en ging zitten al hield ze zowel de stam als de tak nog stevig vast en deed ze haar best zo min mogelijk naar beneden te kijken, maar toen Aiden aankwam, moest ze wel even. Ze greep zijn arm vast met haar ene hand en keek hem even aan. 'En nu?' vroeg ze zacht, alsof ze dacht dat de mensen onder het misschien zouden horen. Ze keek opnieuw even naar de gekleurde bolletjes en vroeg zich af wat er toch mee zou kunnen gebeuren wat zo bijzonder was dat iedereen ernaar wilde kijken. Het hele plein werd steeds stiller terwijl mensen zich in het midden schaarden, allemaal wachtend.

Aiden keek naar haar en glimlachte toen ze zich zo krampachtig vast bleef houden. Toen hij zelf neer zat werd zijn arm meteen vastgegrepen en hij moest opnieuw glimlachen. 'Je hebt toch geen hoogtevrees?' vroeg hij. 'En maak je geen zorgen, de tak is breed genoeg en als je valt heb ik je meteen vast,' zei hij tegen haar. Hij haalde geheimzinnig zijn schouders op toen ze vroeg wat er nu zou gebeuren. Hij keek zelf ook even naar het plein en zag dat steeds meer mensen zich bij elkaar verzameld hadden en nu steeds verwachtingsvol omhoog keken. Ze waren maar net op tijd geweest, het kon nu elk moment beginnen.

Emma kende het woord hoogtevrees niet, maar ze kon wel bedenken wat het betekende. 'Ik weet het niet,' mompelde ze, 'ik ben gewoon nog nooit in een boom geklommen.' Zijn mysterieuze schouderophalen zorgde er echter voor dat ze toch nieuwsgieriger werd en hoewel dat de angst om te vallen niet helemaal liet verdwijnen, zorgde het er wel voor dat die kleiner werd, samen met het feit dat Aiden nu naast haar zat. Het was fijn om hem naast haar te hebben en ze ontspande een beetje toen ze zag hoe rustig hij bleef, waarna ze weer voor zich uitkeek, naar de gekleurde bolletjes die zich om hen heen bevonden.

Aiden keek naar haar. 'Als je eruit wil, moet je het zeggen. Dan begrijp ik het wel,' zei hij tegen haar. Hij zag de bekende nieuwsgierige twinkeling in haar ogen toen hij zijn schouders had opgehaald en niets had gezegd. Hij zag haar naar de gekleurde bolletjes kijken die overal om hen hingen en hij glimlachte. 'Maak je geen zorgen Emma, ik denk dat het zo gaat beginnen.' Het werd even stil terwijl ze beiden om zich heen keken, de mensen stonden nog steeds verwachtingsvol omhoog te kijken op het plein, niemand die erop lette dat zij in een boom zaten. Hij keek even opzij naar Emma en opeens zag hij dat haar gezicht verlicht werd. Hij keek om zich heen en was blij met het effect. Ze konden de lichtjes allemaal zien en zaten er zelf middenin. 'Tadaaa,' zei hij enthousiast en keek van Emma naar de lichtjes, het bleef mooi om te zien.

'Nee,' antwoordde Emma vlug toen hij zei dat ze best weer naar beneden mocht als ze wilde. Hij had haar hierheen gebracht met een reden en nu wilde ze het zien ook. Hij vertelde dat het niet lang meer kon duren en ze richtte haar blik weer nieuwsgierig op de bolletjes. Aiden had gelijk gehad, want enkele seconden later keek ze aan tegen het heldere, felgekleurde licht van de bolletjes, die, zoals ze nu ze aanwaren kon zien, overal door de stad verspreid zaten. Vol verbazing keek Emma om zich heen en toen ze zich weet tot Aiden richtte, glimlachte ze om de kleuren die op zijn gezicht vielen. 'Het is prachtig,' zei ze zacht, maar de bewondering scheen duidelijk door in haar stem.

Aiden glimlachte naar Emma. Haar gezicht werd langs alle kanten verlicht door de verschillende kleurtjes en haar ogen twinkelden door de weerkaatsing van het licht. Ze was mogelijk nog mooier om naar te kijken dan de lichtjes. Hij glimlachte naar haar toen ze zei dat ze het prachtig vond. 'Ja, dat is waar. Daarom wilde ik ook dat je in de boom kwam zitten. Dan zitten we er middenin,' zei hij en knikte naar de bolletjes die soms op nog geen tien centimeter van hen vandaan hingen. Hij was blij om te zien dat ze het zo mooi vond, hij kon zich voorstellen dat zoiets voor haar ook erg speciaal was, aangezien ze nog niet veel heeft gezien.

Emma glimlachte toen hij vertelde dat dat ook de reden was dat hij haar hierheen had gebracht, om de lichtjes vanaf hier te kunnen zien. 'Dankje,' zei ze. De hand die zijn arm had vastgegrepen lag daar nog steeds, al lette Emma al niet meer op de hoogte. Ze had veel betere dingen om op te letten. Ze keek even over de stad uit en haar hand zocht nu langzaam naar de zijne, die voorzichtig vastpakkend. Haar blik schoot even naar hem toe, waarna ze vlug weer naar de lichtjes keek om hem niet het gevoel te geven dat ze het niets bijzonders vond, want dat vond ze wel. Het was gewoon te verleidelijk om af en toe even opzij te kijken en hem te zien.

Aiden keek opzij naar Emma toen ze hem bedankte voor haar dit te laten zien. Haar hand ging langs zijn arm omlaag en uiteindelijk nam ze zijn hand vast. Hij verstrengelde zijn vingers met de hare en glimlachte even in zichzelf. Het was één van de eerste keren dat Emma iets uit zichzelf deed. Het gaf hem het gevoel dat ze zich toch beter en beter begon te voelen in zijn buurt. Hij zag in de verte Lucas, zijn moeder en helaas zijn vader ook naar de lichtjes kijken. Ze waren net zo gefascineerd als alle andere mensen op het plein.

Emma glimlachte toen ze voelde hoe hij zijn vingers met die van haar verstrengelde. Het voelde fijn, het klopte, het paste gewoon. Een vreemd maar prettig, warm gevoel verspreidde zich door haar lichaam terwijl ze daar zaten. Niemand merkte dat ze in een boom zaten en het leek alsof ze veel verder weg van de mensen waren dan werkelijk het geval was, wat Emma eigenlijk wel prettig vond. Het voelde alsof dit iets was van hen samen en niemand kon het van hen afpakken. Niet de starende blikken, niet de fluisterende lippen. Ze bleef stil terwijl ze daar zaten, kijkend naar de lichtjes en af en toe een korte blik werpend op Aiden.

Aiden bleef opzij kijken naar Emma en vond het fijn om te zien dat ze zo genoot van dit moment. In alle rust en stilte kijken naar de verschillende gekleurde lichtjes, de bladeren die af en toe ritselden en haar hand die de zijne vasthield. Zonder dat hij het merkte was hij afwezig met haar vingers aan het spelen en bleef hij om zich heen kijken. Het bleef stil en hij keek weer naar Emma. 'Je bent er helemaal stil van geworden,' zei hij met een glimlach.

Emma keek hem weer recht aan toen hij tegen haar sprak en glimlachte even toen hij opmerkte dat ze er helemaal stil van was geworden, al wist zij dat dat niet alleen door de lichtjes kwam. Ze keek even naar hun handen, hoe zijn vingers met die van haar speelden en keek hem toen weer aan. 'Het is gewoon heel mooi,' zei ze zachtjes en ze plukte met haar losse hand wat afwezig aan de onderkant van haar jurk. Haar blik gleed even weg, terug naar de lichtjes, maar het lukte haar niet om zichzelf ervan te weerhouden na enkele seconden weer naar Aiden op te kijken.

Aiden zag dat haar blik naar hun handen ging toen hij opmerkte dat ze stil was, misschien was dat blijkbaar niet de enige reden geweest. Hij glimlachte en knikte beamend toen ze zei dat ze het heel mooi vond. 'Die lichtjes staan jou ook wel mooi, je lijkt wel een magisch elfje,' zei hij met een glimlach. Haar ogen twinkelden ook helemaal door de lichtjes om zich heen en hij was bang dat ze zou merken dat hij zo keek, dus draaide hij af en toe zijn hoofd de andere kant op. Maar net zoals zij kon hij het niet laten om af en toe naar haar te kijken.

Emma keek hem even een beetje verward aan - ze wist niet wat een elfje was en ze had geen idee wanneer iets magisch werd - maar besloot uiteindelijk niet dit moment te verpesten door domme vragen te gaan stellen, aangezien het zeker niet klonk alsof hij haar beledigde. 'Dankje,' zei ze, met het idee dat ze dat echt veel te vaak zei, al was het telkens gemeend en ze had geen idee wat ze anders moest zeggen of doen om hem te bedanken voor wat hij allemaal voor haar deed. Ze kon bijna voelen hoe hij af en toe naar haar keek, maar telkens als ze opkeek miste ze zijn blik net en keek ze weer weg.

Aiden moest zijn lach inhouden toen ze hem zo verbaasd aankeek. 'Je hebt geen idee wat ik juist gezegd heb hé?' vroeg hij. Hij schudde even zijn hoofd. 'Dan moet je ook niet dankje zeggen Emma, wie weet had ik je wel beledigd en bedank je me dan gewoon.' Hij grijnsde naar haar. 'Een elfje is een soort wezentje, een beetje een prinses met vleugeltjes en ze zijn héél klein en heel elegant en mooi.' Hij had het beeld dat hij had van elfjes uitgelegd, maar dat was zo ongeveer het beeld dat iedereen ervan had. Hij bleef afwezig met haar vingers spelen en keek af en toe naar de menigte om hen heen, er was niemand die een blik op hen wierp. Iedereen was te druk met dansen, eten of kijken naar de lichtjes boven hen.