het feest 2

Het werd stil en Aiden voelde hoe haar vingertoppen zachtjes over zijn hals gingen, terwijl Emma zelf opnieuw met de blik in haar ogen keek die hij maar al te goed gewend was. Ze was weer ergens ver afwezig in haar gedachten en opnieuw kon hij het niet opbrengen om haar te storen daarin, ook al wilde hij dolgraag weten waar ze steeds zo zat aan te denken. Haar aanrakingen zorgden ervoor dat er af en toe een kleine rilling over zijn ruggengraat ging, maar hij wilde ondanks dat niet dat ze stopte, het voelde te goed daarvoor. Zijn lippen drukten even zachtjes tegen haar voorhoofd en vervolgens draaide hij zijn hoofd een beetje zodat hij in haar oor kon fluisteren. 'Waar denk je toch steeds aan Emma?' vroeg hij op een hele zachte fluistertoon, in de hoop dat hij haar niet zou laten schrikken.
- 
Sorry dat mijn reacties zo slecht zijn haha, ik ben echt onmenselijk zenuwachtig voor morgen :p

Emma glimlachte even toen hij zo zachtjes en voorzichtig in haar oor sprak, alsof hij haar niet wilde laten schrikken, vragend waar ze aan dacht. De plek waar zijn lippen zojuist haar huid hadden geraakt leek nog even na de gloeien, en ze gaf niet onmiddellijk antwoord. In plaats daarvan liet ze zichzelf genieten van zijn ademhaling. Ze sloot haar ogen even, opende ze weer en fluisterde na een paar seconden op haar beurt, 'aan jou, vooral. Het is redelijk moeilijk me op iets anders te concentreren.' Het was ook niet gelogen en waarschijnlijk wist hij dat wel, als hij ook maar een beetje hetzelfde gevoel kreeg als hij bij haar was. Ze had ondertussen natuurlijk wel gemerkt dat het effect had als ze haar vingers over zijn huid liet strijken, hetzelfde effect wat het bij haar had als hij het deed. Haar hand lag nu op een plek tussen zijn schouder en hals in, stil.

Het leek even te duren voor ze antwoordde op zijn vraag. Aiden besefte dat ze waarschijnlijk ofwel met haar gedachten ver weg zat, ofwel even overdonderd was van het gefluister in haar oor. Stiekem hoopte hij dat laatste. Ze antwoordde, op dezelfde langzame fluistertoon die hij net gebruikt had. 'Aan mij?' vroeg hij geamuseerd. 'Dat is fijn om te horen,' vervolgde hij. Haar hand was gegleden van zijn hals naar de plek tussen zijn hals en schouder en daar liet ze haar hand stil liggen. Het werd weer even stil en ondanks dat het hier zo gezellig was met hun tweeën, begon hij stilaan toch zelf een beetje moe te worden, al had hij dat tot nu toe amper gemerkt met Emma als afleiding en hij bedacht zich dat zij zeker moe zou zijn, omdat ze het nog minder gewend was. 'Ben je nog niet moe?' vroeg hij zacht aan haar. 'Anders breng ik je naar huis.'

Emma merkte pas dat ze een beetje moe begon te worden toen hij het haar vroeg, maar eigenlijk wilde ze het niet toegeven. Ze wilde niet horen dat ze misschien naar huis moest, want ze wilde niet terug. Het was hier veel fijner, met Aiden. En pas toen kwam de gedachte bij haar op dat hij misschien liever naar huis wilde dan hier nog veel langer te zitten. Ze moest haar best doen de de woorden met haar ertussenuit te halen, want ze wilde zo graag geloven dat dat niet het geval was. Ze trok haar hoofd een beetje terug zodat ze hem aan kon kijken. 'Een beetje,' antwoordde ze met een ondertoon van lichte tegenzin, omdat ze dacht dat hij het toch wel zou merken als ze had gelogen en had gezegd dat ze nog helemaal niet moe was, en ze hem daarbij niet de last wilde bezorgen hem extra lang bij haar te houden als hij dat liever niet wilde.

Aiden glimlachte naar haar toen ze zei dat ze een beetje moe was. 'Moet ik je naar huis brengen?' vroeg hij zachtjes aan haar. Hij wilde zelf absoluut niet naar huis maar hij wilde langs de andere kant haar niet tegenhouden en ze was dit waarschijnlijk helemaal niet gewend. Het aantal mensen op het plein begon ook al te minderen en de drank begon op sommigen ook al invloed uit te oefenen. Hij vroeg zich af wat hij er zo leuk aan gevonden had om elk jaar hierheen te komen met zijn vrienden, soms ook eens te veel te drinken. Het leek allemaal te verbleken naast de avond die hij nu met Emma had gehad. Hij begon afwezig een beetje met haar haar te spelen, terwijl hij keek naar het plein, Emma en de lichtjes die nog steeds overal om hen heen brandden.

Emma aarzelde even, niet zeker wetend of ze nu het best kon instemmen of eerlijk zeggen dat ze hier eigenlijk wel goed zat. 'Wil jij naar huis?' vroeg ze uiteindelijk maar, al bedacht ze zich enkele seconden later dat hij waarschijnlijk ook niet de waarheid zou spreken om haar beter te laten voelen. Hij begon een beetje met haar haar te spelen en ze liet hem begaan terwijl haar blik weggleed naar beneden. Het plein was leger dan daarvoor, iets minder dan de helft van de mensen waren naar huis gegaan of zaten nu in ieder geval ergens anders. De muziek was er nog steeds, net zoals lichtjes, net zoals de dansende mensen. Ze merkte op dat nu de muziek langzamer was geworden, de mensen ook langzamer waren gaan dansen. Aan de randen waren een paar mensen hard aan het lachen, harder dan eerst. Blijkbaar veranderde hun gedrag naarmate de avond vorderde. Misschien omdat alles nu niet meer zo vol was.

Ze vroeg uiteindelijk zachtjes of hij naar huis wilde en Aiden schudde zijn hoofd. 'Nee,' zei hij. 'Ondanks dat ik ook een beetje moe begin te worden. Ik wil bij jou blijven,' zei hij zachtjes tegen haar. Net zoals bij hem ging haar blik naar de mensen beneden, terwijl hij nog steeds afwezig met haar haar aan het spelen was. Zijn aandacht ging echter niet meer naar beneden, maar naar Emma vlak naast zich. Hij vroeg zich ergens af of hij niet te snel ging met al deze dingen omdat ze echt wel tiijd nodig had om te wennen aan deze dingen en opnieuw kon hij het schuldgevoel voelen. Waarschijnlijk ging het ook veel te snel en dat was zijn schuld. Hij liet zich verleiden door haar, dacht enkel aan zichzelf en hoe dicht hij bij haar wilde zijn, niet aan wat misschien het beste voor haar zou zijn. 'Misschien moet ik je toch maar naar huis brengen. Je bent vast al moe,' zei hij zachtjes.

'Maar-' ze stopte zichzelf voor ze haar zin helemaal kon afmaken. Hij zei dan wel dat hij liever bij haar bleef, maar tegelijkertijd was er een goede kans dat hij eigenlijk gewoon naar bed wilde en haar niet wilde kwetsen, zoals ze al voorspeld had. En ze wilde hem niet tot last zijn. Want ook na alles wat er gezegd was, na wat ze samen gedaan hadden, was ze zo bang om het allemaal te verliezen als ze een fout maakte. Een foutje zou alles kunnen veranderen. Ze moest hem niet tot last zijn, want als ze hem tot last was kon ze hem verliezen. De enige persoon die ze echt vertrouwde, de eerste persoon die ze nooit kwijt wilde raken. En dus, na een korte stilte kwam ze tot een besluit. Ze knikte, en met haar stem zo rustig en normaal mogelijk gaf ze antwoord op zijn zachte voorstel. 'Misschien is dat een goed idee, ja.'

Het leek even of ze tegen hem in zou gaan, hoopte hij dat ze tegen hem in zou gaan, maar niet veel later leek ze zich toch te bedenken. Haar houding leek ook te veranderen, alsof ze met een soort van schuldgevoel zat. Hij probeerde zijn eigen schuldgevoel te verbergen terwijl hij voorzichtig over haar heen kroop en zich op een tak lager liet zakken. Vanaf die tak zouden ze kunnen springen naar de grond. Hij stak zijn armen uit naar Emma, wachtend tot ze zich zou laten pakken want erin klimmen was heel wat makkelijker dan er terug uit te geraken. Hij had geluk dat dit ook nog een redelijk brede tak was en dat hij zijn voeten zo kon zetten dat hij genoeg evenwicht had om haar te dragen moest ze zich in zijn armen laten zakken. Hij glimlachte even geruststellend, om te laten weten dat ze niet bang moest zijn.

Zonder iets te zeggen liet hij haar los en liet hij zich vervolgens zakken op de tak onder hen. Nu ze weer alleen zat voelde ze de lichte angst die door haar lichaam kroop toen ze de hoogte zag weer doordringen. Met Aiden naast zich had het veilig gevoeld, maar zo... Gelukkig was hij niet van plan haar daar zomaar te laten zitten en had hij zijn armen naar haar uitgestoken. Na een korte aarzeling liet ze zich ook zakken, maar ze was heel blij dat hij daar stond want ze raakte een beetje uit balans toen ze eenmaal op de tak stond. 'Dankje,' zei ze zacht toen ze zijn veilige armen voelde, die haar vasthielden en ervoor zorgden dat ze niet zou vallen. Het schuldgevoel, dat even plaats had gemaakt voor spanning,  keerde weer terug en ze merkte bijna niet op dat ook zijn houding, de manier waarop hij naar haar keek iets veranderd was. 'Is alles oké?' vroeg ze, in de wetenschap dat ze een wedervraag van hem zou kunnen verwachten.

Aiden zag dat ze een beetje aarzelend naar beneden kwam, dat ze zenuwachtig werd van de hoogte. Na nog even te aarzelen liet ze zich zakken, recht in zijn armen. Hij leek het schuldgevoel te vergeten nu hij haar zo dicht tegen zich aanhield in zijn armen. Ze stond zo dicht tegen hem aan dat hij haar hartslag kon voelen. Het duurde even voor hij besefte dat ze nog steeds op deze tak stonden. 'Oh, sorry,' mompelde hij en keek even naar beneden, om te zien hoe ze daar het best konden geraken. Hij keek haar aan toen ze vroeg wat er was. Natuurlijk had ze gezien dat hij met een schuldgevoel zat, ook al wilde hij dat het niet zo was. 'Zou er iets moeten zijn dan?' vroeg hij, hopend dat ze de leugen niet zou opmerken. 'Is met jou alles oké?' vroeg hij vrijwel meteen erna.

Emma keek hem een tijdje aan, en merkte geëergerd op dag ze niet kon zien of hij loog of de waarheid sprak, al had ze een vermoeden. 'Nee, niets, ik dacht,' ze schudde haar hoofd en glimlachte even. 'Niets.' Slim als hij was gaf hij haar weinig kans nog veel verder te vragen door haar voor dezelfde vraag te zetten en ze antwoordde door te knikken. 'Ja, alles is goed,' antwoordde ze, wetend dat als ze de waarheid zou zeggen ze hem zeker een schuldgevoel zou bezorgen en dat was niet de bedoeling. Ze had hem naar beneden zien kijken en volgde nu zijn voorbeeld, al kon ze zich moeilijk concentreren op een manier om het best uit de boom te komen, zo dicht tegen hem aan dat ze dacht dat ze zijn hartslag kon voelen. Het was een goed gevoel, hem voelen leven zo dicht bij haar en ze hoopte dat dit een van de momenten was die ze zich zou blijven herinneren.

Even had hij de hoop dat ze ging uitleggen waarom en wat ze dacht, waarschijnlijk had ze hem helemaal door maar toen ze niets zei was het hem duidelijk dat als ze wat gemerkt had, ze het niet zou zeggen. Ze had er zelfs bij geglimlacht. Ook zij leek te liegen toen ze zei dat alles goed was maar omdat zij niet had verder gevraagd besloot hij dat dan ook maar niet te doen. Hij wist dat hij haar nu moest loslaten om beneden te geraken en de laatste seconden voor hij haar losliet genoot hij nog extra van haar warmte, de hartslag die hij bijna kon voelen en haar adem tegen zijn hals. Dan liet hij haar los, ging zitten op de tak en sprong zo vervolgens naar beneden. Het was niet ver voor hem, maar hij had dan ook zijn lengte mee. Hij keek naar Emma. 'Durf je te springen? Of moet ik je terug pakken?' vroeg hij. Hij was lang genoeg om haar te pakken, opnieuw was het verschil voor hem niet zo groot dan voor haar.

Er viel even een stilte, maar Emma kon niet zeggen dat ze het erg vond daar samen met Aiden te staan, heel even genietend van dit korte momentje dat ze hier nog zouden staan. Maar toen liet hij haar los en was het voorbij, de koele wind drong weer tot haar door, net zoals de muziek op de achtergrond en het feit dat ze nog steeds een stuk van de grond was. Ze zag Aiden een stuk naar beneden springen en vervolgens opkijken, vragend of ze durfde te springen. Haar blik ging even naar de grond onder haar en na een korte aarzeling schudde ze haar hoofd. Hij kon het, dus het moest haar ook lukken, ondanks het feit dat ze een stuk kleiner was. Voorzichtig volgde ze zijn voorbeeld en ging ze op de tak zitten. Gewoon aftellen en gaan, sprak ze zichzelf toe. Één, twee... Voor ze echt drie kon denken sprong ze naar beneden. Ze landde op haar voeten, een beetje wankelend van de klap die ze gemaakt en nog een beetje natrillend, maar ze keek op naar Aiden en knikte, flauwtjes glimlachend, om aan te geven dat ze oké was.

Aiden wachtte geduldig tot ze zelf de sprong zou wagen. Als ze aangaf dat ze het zelf zou doen moest hij haar ook niet helpen, ze was tenslotte niet van suiker gemaakt. Ze leek even te twijfelen, zichzelf aan het overtuigen dat ze het kon en niet veel later sprong ze, met een nog redelijk elegante sprong, naar beneden. Ze stond een beetje te wankelen omdat ze zo hard terechtgekomen was, blijkbaar had hij niet vermeld dat ze een beetje door de knieën moest gaan omdat dat de klap zou opvangen, hij bleef vergeten dat het zo'n dingen waren die zij nog steeds niet wist en voor hem ondertussen zo alledaags waren dat hij er niet meer over hoefde na te denken. Hij nam haar vast bij haar middel met zijn beide handen dat ze niet zou omvallen toen ze zo stond te wankelen en toen ze weer stabieler was, liet hij haar opnieuw met een beetje tegenzin weer los.

Emma verstijfde even toen ze zijn handen om haar middel voelden, hoewel ze wist dat hij het deed om haar te stabiliseren. Ze draaide zich naar hem om toen hij haar losliet en keek hem een paar seconden lang in stilte aan, maar toen knikte ze opnieuw en keek ze om zich heen, in een poging zich te oriënteren nu ze weer tussen de mensen stonden. Niemand leek opgemerkt te hebben dat ze net uit de boom waren komen springen of daar überhaupt een hele tijd hadden gezeten. Ze aarzelde even maar zocht toen naar zijn hand - warm en nu vertrouwd geworden. Ze wachtte even met zijn vingers echt vastpakken, om hem de kans te geven zijn hand weg te trekken, mocht hij dat willen. Waarom ze toch twijfelmomenten bleef houden wist ze niet zeker, maar ze waren er. Korte, maar sterke momenten waarop ze niet helemaal zeker was of dit was wat hij echt wilde. Ze wilde hem de kans blijven geven om te stoppen, haar hand niet aan te nemen.

Aiden kon haar blik voelen branden, ze hield hem sterk in de gaten. Alsof ze zou wachten tot hij het zou opgeven en tonen wat er echt in zijn hoofd omging. Toen ze haar blik van hem had afgewend keek ze naar de groep mensen, nu had hij de kans om haar in de gaten te houden. Niets aan haar gezicht gaf aan dat zij ergens mee zat, ze was zoals vaak gewoon observerend aan het rondkijken. Haar hand nam voorzichtig de zijne vast, maar losjes alsof ze er niet zeker van was. Hij had haar hand ondertussen nu al zo vaak vastgehouden dat hij niet met een schuldgevoel zat toen hij zijn vingers automatisch om die van haar krulde. 'Klaar om te gaan?' vroeg hij aan haar. Hij kon zien dat op het plein de mensen niet al te nuchter waren en hij was ergens bang dat ze misschien wat konden doen als ze Emma zagen.

Een vlaag van opluchting ging door Emma heen toen ze Aidens hand de hare stevig voelde vastpakken, zijn vingers om die van haar gekruld. Ze knikte toen hij vroeg of ze klaar was om te gaan, al zat er nog steeds iets in haar hoofd wat zei dat ze waarschijnlijk toch moeilijk kon gaan slapen na deze avond. Ze keek om zich heen en merkte dat er iets anders was aan de manier waarop een aantal mensen praatten en stonden. Ze lachten meer en harder dan daarvoor, sommigen leken wat minder stabiel op hun benen te staan. Beseffend dat ze niet zo moest staan staren keek ze weer om naar Aiden. 'Wat is er met ze?' vroeg ze zacht en met een lichte frons, en pas enkele seconden later besefte ze dat dat misschien niet echt een beleefde vraag was. Maar toch, dit was anders dan de vrolijkheid die ze eerder op de avond, toen alle kinderen er nog waren, had gezien.

Ze had geknikt en hij glimlachte terwijl hij meteen op een stevig tempo begon te stappen met haar, in de hoop dat ze hier snel genoeg weg konden van de dronken groepjes die hier en daar verspreid stonden op het plein. Hij wist dat ze dingen konden roepen, misschien wel naar hen toekomen als ze Emma zouden zien. Hij zag haar kijken naar de mensen die nog amper op hun benen konden staan met een lichtelijk verbaasde blik. 'Ze hebben te veel alcohol gedronken, daar worden ze wazig van en verliezen ze de controle over zichzelf,' legde uit toen ze vroeg wat er aan de hand was met hen. Hij zou al kunnen raden wat haar volgende vraag zou zijn, waarom mensen zoiets deden waarschijnlijk.

Zijn antwoord verbaasde Emma alleen maar meer. Ze keek opnieuw even naar de mensen terwijl ze haar vraag langzaam formuleerde. 'Maar waarom zouden ze dat doen? Waarom zou iemand expres de controle willen verliezen?' Misschien lag het aan haar, dat dat onderwerp voor haar iets gevoeliger lag dan voor andere mensen, maar ze kon zich niet voorstellen dat mensen het fijn vonden om niet zelf te kunnen beslissen wat ze deden omdat ze iets gedronken hadden. Ze moest moeite doen hem bij te houden want hij liep sneller dan gewoonlijk, alsof hij weg wilde komen van de groepen mensen, al zag Emma nog niet helemaal in waarom ze gevaarlijk konden zijn. Nu stonden ze gewoon in groepen van vier of vijf mensen met elkaar te lachen, hen nauwelijks tot niet opmerkend, maar blijkbaar had Aiden het idee dat daar snel verandering in zou komen.

En zoals voorspelt stelde ze de vraag die Aiden verwachtte. 'Misschien omdat ze even alles willen vergeten? En het voelt ook fijn op het moment zelf. Een beetje verdoofd,' legde hij uit, niet wetend of ze het wel volledig zou begrijpen. Hij keek haar even verontschuldigend aan toen hij merkte hoeveel moeite ze moest doen om hem bij te houden. 'Omdat ze geen controle hebben over wat ze doen zie ik ze ook sneller wat roepen naar je, of erger..' Hij liep met haar verder, met het geluk dat niemand hen tot nu toe had opgemerkt. Ze viel ook niet echt op tussen alle anderen maar voor hem was ze de enige uitzondering die hier rondliep. Met haar felblauwe ogen die hem steeds afleidden van alles om hen heen. Hij keek weer voor zich, ze moesten nu niet treuzelen.

Emma gaf zichzelf even de tijd daarover na te denken. Aan de ene kant kon ze wel een beetje begrijpen waarom mensen dat fijn vonden om zich even verdoofd te voelen, en aan de andere kant bleef er dat deel van haar dat zei dat het toch onmogelijk fijn kon zijn om de controle te verliezen. Maar toen besefte ze dat dat met haar ook gebeurde als ze bij Aiden was en dat ze dat niet erg vond. Toch leek het niet hetzelfde. Als ze naar de mensen om haar heen keek deden ze heel anders dan als zij met Aiden was. 'Ik heb jou, toch,' glimlachte ze even naar hem, toen hij vertelde dat hij zich zorgen maakte dat mensen misschien naar haar zouden gaan roepen of iets dergelijks en ze gaf een klein kneepje in zijn hand. Toch probeerde ze nu minder naar de mensen te kijken, hun blikken zoveel mogelijk te ontwijken.

Aiden zweeg toen hij merkte dat ze aan het nadenken was waarom iemand zoiets zou doen. Het leek alsof ze het zich moeilijker kon voorstellen hoe het voelde en een kleine grijns sierde zijn lippen. 'Als ik je eens dronken moet voeren, moet je het zeggen,' zei hij met een brede glimlach op zijn gezicht. De gedachte van Emma die dronken rondliep liet hem tegelijk lachen en gaf hem tegelijk een gevoel om haar daartegen te beschermen. Hij grijnsde even naar haar toen ze zei dat ze hem had. 'Ik ben geen superheld Emma, ik denk dat op zo'n momenten jij sterker bent dan ik,' zei hij, doelend op de illusies die ze kon opwekken. Ze had haar blik afgewend, probeerde de groepjes dronken mensen te ontwijken en hij grinnikte even zachtjes, toch liep hij op een snel tempo verder, met haar aan zijn zijde.

Emma schudde lachend haar hoofd. 'Ik heb geen alcohol nodig om me fijn te voelen,' antwoordde ze, en ze keek hem even veelbetekenend aan. Ze haalde haar schouders op toen hij zei dat zij waarschijnlijk sterker was dan zij in zulke gevallen. 'Ik weet niet, ik voel me veiliger met jou bij me,' antwoordde ze. Ze had een heel sterk vermoeden dat ze geen vin zou durven bewegen als iemand op straat haar zomaar aan zou spreken. Af en toe betrapte ze zichzelf erop toch naar een groepje mensen te kijken, heel even maar, toch een beetje uit nieuwsgierigheid, hoewel ze wist dat ze echt voorzichtig moest zijn. Aiden deed helemaal moeite haar hier zo snel en veilig mogelijk doorheen te loodsen, werd ze zelf zo roekeloos. Dat kon ze niet maken. In plaats daarvan vond haar blik die van hem en glimlachte ze.

Aiden glimlachte naar haar toen ze zei dat ze geen alcohol nodig had om zich goed te voelen. Ze keek hem net iets te lang aan, waardoor hij besefte dat ze daarmee bedoelde dat hij daar iets mee te maken had. Hij glimlachte toen ze zei dat ze zich veiliger voelde omdat hij bij haar was. 'Terwijl jij waarschijnlijk de meeste schade kan aanrichten.' Hij kon haar dan fysiek beschermen, iets waar zij dan zwakker in was dan hij, maar met een simpele aanraking zou zij iedereen kunnen laten vergeten wie ze waren en alles laten zien wat ze wilde, misschien had ze daarvoor zelfs geen aanraking nodig, want ze had al gezegd dat ze bang was om meerdere mensen mee te nemen in haar gave. Haar blik kruiste de zijne en ze glimlachte, hij glimlachte terug en keek zelf na een tijd gevangen te zitten in haar blik weer de andere kant op.

Hij had het niet slecht bedoeld, dat wist ze heus wel, en toch stak het even toen hij zei dat zij de meeste schade zou kunnen aanrichten. Hij had natuurlijk gelijk, natuurlijk, maar ze wilde er gewoon niet zo over nadenken. Ze wilde gewoon kunnen doen alsof het niets ergs was, maar zelf kon ze dat ook niet laten gebeuren. Altijd maakte ze zich zorgen. Maar om het zo uitgesproken te horen worden... Ze knikte en de glimlach die even een beetje was vervaagd keerde weer terug op haar gezicht toen ze hem zag. 'Waarschijnlijk wel, ja,' antwoordde ze. Toen ze weer om zich heen keek merkte ze dat ze niet goed wist waar ze waren. Iets buiten het centrum, oké, maar de donkere straatjes om hen heen herkende ze niet. Af en toe hoorde ze stemmen komen uit een van de steegjes, of zacht gelach, en ze kreeg er geen erg fijn gevoel van.

Aiden merkte dat zijn woorden blijkbaar een verkeerd gevoel opwekten bij Emma. Ze leek bijna even in elkaar te krimpen en het was bijna alsof hij een schuldgevoel weerspiegeld zag in haar ogen. Het antwoord dat ze gaf liet ook niets aan de verbeelding over. 'Oh, Emma sorry!' zei hij meteen. Automatisch maakte hij zijn hand los en sloeg zijn beide armen om haar heen in opnieuw één van zijn typische drukkende omhelzingen. 'Dat bedoelde ik niet,' mompelde hij erachteraan. Hij hoorde een stemmetje in zijn hoofd zeggen dat hij weer enkel aan zichzelf dacht, dat hij geen rekening hield met wat het beste was voor haar maar hij deed alsof hij het niet hoorde. Hij wilde niet dat ze gekwetst werd door iets wat hij zei. Hij drukte even een kus in haar haar. 'Je zou geen vlieg kwaad doen Emma, dat weet je toch?' mompelde hij zachtjes.

Ze had het effect dat zijn woorden op haar gehad hadden blijkbaar niet zo goed verbergen als ze had gewild want een moment later voelde ze zich weer omhuld worden door zijn warmte, zijn armen om haar heen geslagen. Een klein glimlachje was moeilijk te onderdrukken terwijl ze haar armen ook even om hem heensloeg, zijn omhelzing beantwoordend. 'Weet ik toch,' antwoordde ze, net hoorbaar, aangezien haar gezicht deels tegen zijn schouder verborgen was. Ze hield haar gezicht op een stukje afstand zodat ze hem kon aankijken en glimlachte flauwtjes toen hij zei dat ze geen vlieg kwaad zou doen. Ze wilde geen vlieg kwaad doen, dat was wat anders. Het simpele idee dat ze het gewoon zou kunnen door er alleen maar aan te denken vond ze angstaanjagend genoeg.

Het duurde even voor ze reageerde en hij was bang dat ze misschien boos was, maar toch sloeg ze niet veel later haar armen om hem heen en beantwoordde ze zijn omhelzing. Ze zei dat ze wist dat hij het niet zo bedoelde, maar toch verdween het gevoel niet dat hij haar alsnog gekwetst had. Ze boog haar hoofd een beetje achteruit, zodat ze hem kon aankijken en aan het zwakke glimlachje kon hij zien dat ze hem niks kwalijk nam. 'Nogmaals sorry Emma,' mompelde hij zacht. Hij drukte zijn lippen even kort tegen die van haar, om te tonen dat hij het echt meende. Opnieuw liet ze hem vergeten wie of waar hij was en hij bleef nog even staan voor hij haar weer losliet en zijn hand de hare zocht. Hij wist dat hij al deze dingen eigenlijk niet mocht doen, maar bij Emma ging het gewoon vanzelf. 'En nu zouden we echt verder moeten, dat je veilig thuisgeraakt.'

'Je hoeft je niet te verontschuldigen,' antwoordde ze geruststellend. Ze wilde niet dat hij zich slecht voelde over iets wat zij anders opnam dan hoe het bedoeld was. En toen kuste hij haar opnieuw, te snel en te kort voor haar om te reageren, al voelde ze een schok door haar heen gaan en stond ze een seconde roerloos voor ze besefte dat hij weer tegen haar aan het praten was en dat ze nu slecht zijn hand vast had. Zelfs een korte aanraking van zijn lippen op die van haar was blijkbaar al genoeg om haar even het gevoel te geven dat ze alleen waren, dat niemand hen kon zien, dat ze hem gewoon opnieuw kon... 'Ja, je hebt gelijk,' antwoordde ze en ze pakte zijn hand vast. Even was het stil. 'Kom jij dan wel veilig naar huis?' vroeg ze. 'Ik bedoel, ik weet dat ze bij mij anders zullen reageren omdat ik...' ze maakte haar zin niet af, dat was ook niet nodig. 'Maar jou laten ze met rust?'

Ze vervolgde door te zeggen dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen en hij haalde zijn schouders op. Natuurlijk probeerde ze hem gerust te stellen, zijn eigen gevoelens voor die van zichzelf te stellen. Ze leek een beetje uit het veld geslagen toen hij haar gekust had, het was een compliment voor hem dat ze zo reageerde op een lichte aanraking. Hij wachtte geduldig tot ze reageerde en glimlachte toen ze zijn hand vast nam. Ze keek hem lichtelijk bezorgd aan en toen ze haar vraag gesteld had wist hij al wat ze bedoelde. 'Natuurlijk kom ik veilig thuis. Ze doen de meesten niets, misschien wat roepen om een beetje leuk te doen.' Hij zweeg even, niet wetend hoe hij dit moest verwoorden. 'Maar jij wekt nu al reacties op en als mensen gedronken hebben zullen ze misschien sneller tegen jou wat doen, omdat je zo mysterieus en mooi bent.' Dat laatste was een interpretatie van zichzelf geweest. Vanaf het begin dat hij haar had gezien in de kranten had hij gevonden dat ze iets speciaals over zich had, met die felblauwe ogen.