het feest 2

Ze glimlachte even toen hij zei dat hij veel liever bij haar was dan bij zijn eigen vader, hoewel ze wist dat hij heel serieus, en ook een beetje gefrustreerd was en zij dat eigenlijk ook moest zijn. Aiden stemde erin toe dat hij het haar morgen zou vertellen, al vroeg ze zich af of het weer op dezelfde, voorzichtige manier zou zijn als net. Er viel een stilte en ze wendde haar blik af. 'Nee, als je het niet erg vindt blijf ik liever nog even hier met jou.' antwoordde ze zachtjes, waarna ze haar hoofd op zijn schouder liet rusten en een zacht kneepje in zijn hand gaf. Ondanks dat ze hier graag zat was ze het inderdaad niet aan gewend zo laat op te blijven, maar ze wilde zo min mogelijk missen van dit feest, van hem.

Aiden zag dat ze geglimlacht had bij zijn woorden. Hij meende het echt, maar het verschil tussen haar en zijn vader was dan ook groot. Ze zei zacht dat ze hier nog liever even met hem bleef en de glimlach die hij kreeg, bleef een tijdje hangen. Het maakte hem gelukkig om haar zo'n dingen te horen zeggen. Ze kneep zacht in zijn hand en niet veel later lag haar hoofd tegen zijn schouders. Hij glimlachte en keek even opzij naar haar. 'Als je in slaap valt ga ik je beginnen porren,' zei hij pesterig en keek dan weer voor zich uit. Hij kneep zelf ook even zacht in zijn hand, terwijl hij keek naar de mensen. Er was nog steeds niemand die hun kant opkeek, je verwacht ook geen mensen in een boom.

'Doe maar,' antwoordde Emma, die liever nog niet in slaap wilde vallen op deze prachtige avond. Ze keek eventjes op en was blij om te zien dat hij glimlachte, echt glimlachte, en niet alleen om haar gerust te stellen. De avond was nog redelijk warm, met af en toe een koel briesje wat even langs hen streek, maar dat was niet erg. Ze had Aiden naast zich, wat haar wel warm genoeg hield. Ondanks het feit dat ze graag op wilde blijven zo lang het kon, voelde ze hoe het steeds moeilijker werd om haar ogen open te houden en klaarwakker te blijven zoals eerst. Niet in slaap vallen, niet in slaap vallen... Een zacht kneepje in haar hand zorgde ervoor dat ze opnieuw voelde hoe haar maag zich een keer omdraaide. Ze was er nog steeds niet aan gewend, maar het bleef een goed gevoel. Het beste gevoel wat ze had gehad sinds ze wakker was, wel te zeggen.

Aiden glimlachte toen ze zachtjes zei dat hij mocht als het zo was. Er viel een stilte en niet veel later voelde hij hoe haar hoofd steeds iets meer tegen hem aanleunde. Hij keek opzij en zag dat ze steeds meer moeite had haar ogen open te houden. Zijn belofte kon hij niet nakomen, het zag er gewoon veel te schattig uit om er iets tegen te doen. Hij maakte zijn hand los van de hare en legde zijn arm om haar heen, dat ze niet uit de boom zou vallen. 'Je bent toch niet in slaap aan het vallen Emma?' fluisterde hij zachtjes tegen haar. Haar ogen waren echter wel helemaal open toen hij zachtjes een kneepje in haar hand had gegeven. Hij dacht even na hoe fijn het zou zijn om hier gewoon samen in slaap te vallen. Alleen jammer dat de kans groot was dat ze dan beiden zouden vallen.

Emma keek even opzij toen ze voelde hoe hij zijn arm om haar heen sloeg, waarschijnlijk om te voorkomen dat ze zo zou vallen, al zag Emma het vooral als een manier om nog iets dichter tegen hem aan te kunnen kruipen. Ze mompelde even ontkennend maar niet helemaal overtuigend toen hij vroeg of ze niet in slaap aan het vallen was. Het had niet zoveel zin het nu te zitten ontkennen, aangezien hij het toch wel doorhad als ze zou liegen en daarbij was het waarschijnlijk overduidelijk dat ze moe was, al wilde ze dat ze wist hoe ze het beter kon verbergen. 'Ik wou dat we hier gewoon konden blijven zitten,' mompelde ze, zonder het te beseffen zijn gedachten herhalend, uitkijkend over de lichtjes en de mensen, die zo ver weg leken en toch zo dichtbij waren.

Ze leek dichterbij te komen toen hij zijn om haar heen had geslagen. Haar stem klonk slaperiger, minder sterk dan hij haar normaal gewend was, opnieuw moest hij toegeven dat het schattig was. 'Tuurlijk slaap je niet,' antwoordde hij droogjes op haar zwakke pogingen om ertegenin te gaan. Ze mompelde iets en hij wilde vragen wat ze zei, maar dan merkte hij dat hij het toch begrepen had. Ze had herhaald wat hij gedacht had. 'Weet je zeker dat je alleen maar illusies kan oproepen?' vroeg hij met een glimlach. 'Ik zat namelijk aan net hetzelfde te denken,' legde hij uit zodat ze niet zou vragen waar de vraag vandaan kwam. Hij zou het eerlijk gezegd verschrikkelijk vinden moest Emma gedachten kunnen lezen, de gedachte dat iemand in zijn hoofd zou zitten zonder dat hij het wist en al zijn geheimen ontrafelde vond hij afschuwelijk.

Emma schudde haar hoofd. 'Echt niet,' mompelde ze, al speelde er een lachje om haar mond, en ze nestelde zich nog wat dichter tegen Aiden aan, haar vingers met die van hem verstrengelend. Opnieuw verspreidde zich een glimlach op haar gezicht toen hij vroeg of ze echt alleen illusies kon oproepen. Ze wist dat er mensen waren die meerdere gaven hadden, maar ze was er bijna helemaal zeker van dat dat bij haar niet het geval was. 'Is dat nog niet genoeg dan?' vroeg ze geamuseerd, om vervolgens echt te antwoorden. 'En ja, dat weet ik redelijk zeker.' Ze keek een tijdje voor zich uit, wat afwezig spelend met zijn vingers. Na even keek ze op, zodat ze naar hem kon kijken. Het bleef vreemd om hem zo dichtbij zich te voelen, al was het een goed soort vreemd. Een soort vreemd waar ze wel aan kon wennen.

Ze kwam nog dichterbij, nog een centimeter dichter en ze zou op zijn schoot zitten. Niet dat hij dat erg zou vinden natuurlijk. Het was alleen raar om haar zo dichtbij te zien komen, terwijl ze meteen nogal terughoudend was. Blijkbaar was ze in zo'n dingen toch helemaal anders dan hij gedacht had, maar opnieuw vond hij dit alles behalve erg. Hoe dichter, hoe beter. Hij grijnsde even. Ze klonk alsof het zo al erg genoeg was. 'Het leek even dat je mijn gedachten had gelezen,' zei hij. Hij glimlachte naar haar. 'Goed zo, want ik wil niet dat mensen in mijn hoofd gaan zitten.' Hij zweeg even, beseffend wat hij net gezegd had. 'Nou ja, ik bedoel het niet op die manier van jou. Maar zoals mijn gedachten lezen en zo. Je snapt het wel,' voegde hij er snel aan toe, dat ze geen verkeerde gedachten zou krijgen. Hij voelde haar blik op hem en hij draaide zijn hoofd dat hij haar ook kon aankijken. Ze zat nog dichter, dat hij alle details in haar gezicht kon zien. Hij kreeg er op een positieve manier zenuwen van.

Emma's glimlach werd even wat breder. 'Ik begrijp het. Er is een meisje wat in je hoofd kan zitten, maar ik vind het ook niet zo fijn als ze dat doet.' antwoordde ze zachtjes. Het was ook niet nodig om harder te gaan praten, aangezien hij zo dichtbij haar was. Ze kon haar maag opnieuw voelen omdraaien, maar op een goede manier. Op een manier die ze zich altijd wilde herinneren. Het leek nu een onmogelijk idee dat ze het ooit zou vergeten, maar wat als... Ze kon zijn warme adem langs haar gezicht voelen strijken, zachter en aangenamer dan het zachte briesje dat hen af en toe verkoelde. Emma vroeg zich af of hij hetzelfde voelde als een moment als dit, of iets wat er in de buurt kwam, of dat het iets compleet anders was. Lang duurde die gedachte echter niet en haar vingers gleden langzaam over zijn huid, de rug van zijn hand, zijn pols.

damn, ik had je gemaild via gSm omdat ik dacht dat je daar sws opging vandaag. Maar die is natuurlijk dead. Dus zeg ik het hier gewoon; GELUKKIGE VERJAARDAG LIEVERD!!! I hope you have the most fantastic day ever (: x 
- 
Aiden glimlachte naar haar toen ze hem gelijk gaf. 'Hm, het lijkt mij verschrikkelijk,' mompelde hij op zijn manier terug op de zachte toon die ze had. Ze zat toch zo dichtbij dat hij alles kon horen wat ze zei, zelfs al zou ze fluisteren. Hij bedacht dat hij nog iets wilde zeggen, iets om de stilte te verbreken. Om het gevoel dat ze beiden hadden toch te beperken, want hij kon zien dat ze er net zoals hij een aangenaam gevoel van kreeg nu ze zo dicht bij zat. Hij kon het zien aan de manier hoe ze naar hem keek. Het leek een klein gebaar, maar haar vingers trokken een zacht brandend spoor over de rug van zijn hand, uiteindelijk naar zijn pols. Er was niets dat beter aanvoelde dan haar koele vingers die zo langzaam over zijn pols gingen. Hij glimlachte even naar haar, niet wetend of ze het zag of niet.

Thank you, love! Zo'n vroege felicitatie van jou maakt dit al tot een geweldige dag! c: 
-
Het leek alsof er elke keer een kleine schok door haar heen schoot als haar huid contact maakte met die van hem. Ze slikte een keer en probeerde iets te bedenken wat ze kon zeggen, maar haar hoofd leek leeg. Dat was iets wat schijnbaar wel vaker bij haar gebeurde op dit soort momenten, maar ze had niet echt zin om zich er zorgen over te gaan maken. De glimlach die om zijn lippen verscheen bracht automatisch ook een klein lachje naar haar gezicht. De blik in zijn ogen was iets veranderd toen haar vingers hun pad naar zijn pols vervolgden en ze kon niet helemaal inschatten op wat voor manier. 'Wil je dat ik stop?' vroeg ze zachtjes, al hoopte ze zelf dat het antwoord nee zou zijn.

haha, ahw  xxx 
- 
Het was in de buurt van zijn hand en hij was het ondertussen al zo gewend haar hand in de zijne te voelen. Daarom snapte hij niet waarom dit gebaar zo anders was, waarom hij hier juist zo'n gevoel van kreeg. Hij hield zijn hand zo stil mogelijk, zodat de vederlichte aanraking van haar extra duidelijk voelbaar was. Het duurde even voor hij kon antwoorden op haar vraag, want de vraag had veel tijd nodig om door te dringen, grotendeels kwam dat door haar aanraking. Hij besefte dat ze het zou merken dat hij niet zou antwoorden. 'Door jou kan ik niet helder nadenken,' zei hij zachtjes tegen haar en glimlachte. 'En nee, ik vind het niet erg. Dus je hoeft niet te stoppen,' vervolgde hij op dezelfde zachte toon.

Het werd stil en even was ze bang dat hij haar zou vertellen te stoppen, maar dat deed hij gelukkig niet. In plaats daarvan herstelde hij zich en reageerde rustig en nog redelijk beheerst. 'Mooi zo,' antwoordde Emma zachtjes toen hij haar op dezelfde toon vertelde dat ze niet hoefde te stoppen. Ze vond het wel leuk nu eens te horen hoe zij hem in de war bracht, en dan niet op een negatieve manier. Haar hand kroop nog een stukje omhoog, heel voorzichtig en langzaam, een beetje plagend, bijna. Ze kon de hand die hij om haar middel had gelegd om ervoor te zorgen dat ze niet zouden vallen voelen branden door de stof van haar jurk en ze vroeg zich af hoe ze dat niet eerder opgemerkt kon hebben. Haar vrije hand ging naar zijn andere schouder, deels als houvast, deels als manier om ervoor te zorgen dat hij dicht bij haar zou moeten blijven.

Aiden glimlachte toen ze antwoordde dat het goed was dat ze niet hoefde te stoppen. Hij kon een geamuseerde twinkeling onderscheiden in haar ogen waardoor hij zelf even moest lachen. 'Jij vind dit wel leuk hé?' vroeg hij zacht. 'Aiden een beetje van de wijs brengen,' vervolgde hij, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. Haar vingers streelden uitermate langzaam een beetje hoger langs zijn pols, over zijn arm. Opnieuw lieten ze een brandend spoor achter, het leek alsof zijn hele arm in brand stond. Haar andere hand legde ze op zijn schouder, waardoor ze nog dichterbij leek dan ze al was. Buiten dit alles was haar geur ook iets dat hem een beetje overviel. Hij had het al gemerkt als ze dichtbij kwam, maar nu was het nog opvallender en even betoverend als de gave die ze bezat. 'Straks vallen we beiden nog uit de boom, met dat afleiden van jou,' zei hij tegen haar, blij dat hij toch nog op een normale manier kon spreken.

Emma kon opnieuw een glimlach niet onderdrukken door zijn opmerking. 'Een beetje wel ja,' mompelde ze als antwoord, en haar blik ontmoette die van hem. Door haar eigen "afleidingsmanoeuvre" had ze het een tijdje niet opgemerkt, maar nu kon ze haar hart weer twee keer zo snel als normaal voelen kloppen. Pas toen hij zachtjes opmerkte dat ze moest uitkijken dat ze niet allebei uit de boom zouden vallen wendde ze haar blik van hem af en ging ze weer normaal zitten. 'Sorry,' mompelde ze, al voelde het een beetje raar dat ze zich verontschuldigde voor iets wat zo goed had gevoeld. Maar hij had vast gelijk, ze moesten voorzichtig doen als ze elkaar zo in de war konden brengen.

Aiden glimlachte toen ze aangaf dat ze het inderdaad een beetje fijn vond om hem zo van zijn stuk te brengen. Hij vond het niet erg, destijds had hij het ook fijn gevonden aan de zee. Om haar zo van de wijs te brengen dat ze nog amper op haar benen kon staan. Ze keek hem aan en even leek het alsof ze net zo betoverd was dan hij. Maar dan wendde ze opeens haar blik af, schoof wat verder bij hem vandaan en verontschuldigde voor iets wat hij niet kon begrijpen. Hij had het natuurlijk weer helemaal verkeerd aangepakt en hij kon zichzelf wel slaan nu. 'Nee, Emma,' mompelde hij en schoof nu zelf dichter naar haar toe, trok haar dichterbij aan de arm die hij om haar middel had gelegd. 'Wie heeft gezegd dat je me gerust moet laten?' vroeg hij. Hij legde zijn andere arm ook om haar heen en drukte haar bijna plat in één van zijn onschuldige omhelzingen. Hij liet haar weer los. 'Oh, sorry,' zei hij zacht. Het was omdat ze hem zo van de wijs had gebracht dat hij even was vergeten dat hij krachtig kon zijn. 'Ik wilde je niet platdrukken,' zei hij zacht met een onschuldige grijns, al hield hij haar nog zo dicht mogelijk tegen zich aan.

Ze had zich nauwelijks een seconde van hem afgewend toen hij alweer dichterbij haar kwam zitten en ze naar hem opkeek, lichtjes verbaasd. Voor ze kon antwoorden op zijn vraag omhelsde hij haar zo stevig dat ze even geen lucht leek te krijgen, al wist ze niet helemaal of dat door zijn omhelzing was of door het feit dat hij zo dichtbij was. Misschien was het gewoon wel een combinatie van die twee. 'Ik ben nog heel,' antwoordde ze, en er verscheen weer een glimlachje op haar gezicht. Ze keek hem een tijdje aan. 'Ik vind jouw ogen nog steeds mooier dan die van mij,' mompelde ze, compleet van het onderwerp afdwalend. Ze begreep niet hoe hij het voor elkaar kreeg haar telkens zo te hypnotiseren, hoe zijn ogen haar zo vast konden houden dat het leek alsof het niet mogelijk was haar blik weer af te wenden, zelfs als ze dat om de een of andere reden ooit zou willen.

Aiden glimlachte toen ze zachtjes zei dat ze nog heel was. 'Mooi,' zei hij maar bleef haar nog steeds dicht tegen zich aanhouden, zo dicht dat hij af en toe haar adem zachtjes tegen zijn wang kon voelen. Ze bleef hem een tijdje in stilte aankijken en niet veel later verklaarde ze de mysterieuze gloed die ze had in haar ogen, ze leek bijna gehypnotiseerd. Hij grinnikte zachtjes bij haar woorden. 'Niet waar,' zei hij zachtjes. 'Ik heb in heel mijn leven nog nooit iemand gezien met zo'n prachtige blauwe ogen,' mompelde hij zachtjes tegen haar. 'Je moet wel heel speciaal zijn om zo'n ogen te hebben.' Hij wist dat ze er op de een of andere manier weer zou tegenin gaan, zo was Emma nu eenmaal.

Hij zei dat hij het goed vond dat ze nog heel was maar deed verder geen aanstalten om weer op te schuiven, wat Emma helemaal niet erg vond. 'Dan moeten we het er maar over eens zijn dat we het niet met elkaar eens zijn,' antwoordde ze simpelweg. Ze zou nooit kunnen geloven dat haar ogen hetzelfde met hem konden doen als die van hem met haar deden - het was zo'n unieke, op een positieve manier vreemde ervaring... Ze had nog niemand ontmoet die ook maar in de buurt kwam. Ze zat zo dichtbij hem dat ze zeker wist dat als het helemaal stil was geweest, hij haar hartslag had kunnen horen, aangezien het voelde alsof die veel te snel en te luid tegen haar borst bonsde, maar de muziek en hun gepraat overstemde dat geluid gelukkig.

Aiden grijnsde om haar antwoord. Het soort antwoord waar hij niets meer op kon zeggen. Al kon hij zien aan haar ogen dat ze niet overtuigd was van wat ze zei. Naarmate het later werd, begon het ook af te koelen. Niet dat hij er last van had, hij was om te beginnen niet iemand die het snel koud had, maar af en toe kon hij toch een erg koele bries voelen. Hij glimlachte even mysterieus naar Emma en nam zelf haar hand vast. Zoals zij net bij hem gedaan had, ging hij heel voorzichtig met zijn vingers, vederlicht over de palm van haar hand, over de rug van haar hand naar haar pols toe. Hij keek naar hun handen, nog steeds met een lichte glimlach op zijn gezicht.

Emma kon kippenvel op haar arm voelen toen ze zijn zachte, tedere aanraking voelde. Ze voelde zijn vingers over de rug van haar hand, hetzelfde pad volgend als die van haar hadden gedaan, en vanaf daar langzaam verder naar haar pols. Zijn vingers leken een spoor van vuur achter te laten op haar huid, en hoewel zijn blik op hun handen gericht was bleef ze naar zijn gezicht kijken, terwijl ze probeerde zich te concentreren en haar ademhaling onder controle te houden. Jammer dat ze aan haar hartslag niets kon doen. Zelfs het koele briesje dat enkele seconden later langs hen streek maakte geen enkele kans tegenover Aiden. Ze wist überhaupt niet of er iets was wat tegen hem op kon - ze kon nu in ieder geval niets bedenken. Rustig, rustig, hield ze zichzelf voor, al werd ze al snel weer afgeleid door zijn zachte vingers.

Ze zag aan zijn blik dat hij het expres deed en ze wist dat ze dat ook wel een beetje had verdiend na net, maar dat maakte het niet makkelijker om zichzelf kalm te houden. Ze wilde dat hij door zou gaan, dat hij haar zou blijven vasthouden, en ze wilde dat hij haar opnieuw zou kussen, maar haar lippen bleven op elkaar. Pas toen hij haar los liet nadat hij bij haar elleboog was aangekomen en haar naam uitsprak leek ze weer rustig in en uit te kunnen ademen. 'Ja hoor,' antwoordde ze zacht en ze dwong zichzelf even van Aiden weg te kijken. Hij moest het niet fijn vinden dat ze hem de hele tijd aanstaarde zonder iets te zeggen. Ze slikte een keer en staarde even voor zich uit. Ze moest leren zichzelf meer in bedwang te houden want als ze elke keer als hij haar aanraakte zo zou blijven reageren zou ze zichzelf en hem waarschijnlijk helemaal gek maken.

Aiden glimlachte naar haar. Ze leek haar hoofd weg te draaien, haar ademhaling te controleren en het was alsof ze zichzelf aan het overtuigen was van iets. Hij nam haar hand weer vast en krulde automatisch zijn vingers om die van haar. Hij moest even lachen. 'Hé, Emma. Voor mij hoef je je niet te beheersen hoor,' zei hij. 'Als je me wilt bespringen ofzo, ga gerust je gang,' voegde hij er lachend aan toe. Hij zei deze dingen niet om haar een ongemakkelijk gevoel te geven, integendeel. Hij wilde dat ze zich goed voelde in zijn buurt en niet steeds ongemakkelijk hoefde weg te kijken, ze was veel te gespannen. Hij zuchtte zachtjes. 'Sorry,' mompelde hij erna. 'Ik zal het niet meer doen.' Met het, bedoelde hij natuurlijk dat hij haar niet meer zo van de wijs zou brengen, omdat ze het echt ongemakkelijk leek te vinden.

Eerst lachte hij zijn aangename, vrolijke lach, het soort lach dat het bijna onmogelijk maakte haar niet ook even te laten lachen, maar niet lang daarna verontschuldigde hij zich zachtjes voor het feit dat hij haar zo van de wijs had gebracht, alsof hij zich schuldig voelde dat hij dat gedaan had, en ze keek onmiddellijk op, zich half naar hem omdraaiend zodat ze hem beter aan kon kijken. 'Nee, nee, Aiden, dat bedoelde ik niet, sorry,' ze glimlachte even verontschuldigend, waarna haar hand de zijne verliet en ze die op zijn onderarm liet rusten. 'Ik vind het nu niet precies erg, ik moet gewoon leren mezelf een beetje onder controle te houden. Ik ben niet gewend dat het zo voelt...' Ze hoopte dat hij wel begreep wat ze met zo bedoelde. Het zou waarschijnlijk nog moeilijker worden dat uit te leggen, maar hij zou het vast wel begrijpen.

Ze keek hem aan, probeerde hem ervan te overtuigen dat hij niets verkeerd had gedaan. En ze verontschuldigde zich zelf, zoals te denken viel. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen Emma,' zei hij zachtjes. Haar hand liet de zijne los en ze legde deze op zijn onderarm, waar het ondanks haar koele hand branderig heet werd. 'Je hoeft jezelf niet altijd onder controle houden Emma. Je laat het klinken alsof je elk moment kan veranderen in een weerwolf,' zei hij droogjes, maar besefte zich achteraf dat ze waarschijnlijk niet zou weten wat dat was. 'En het is voor iedereen een gevoel dat ze niet gewend zijn,' mompelde hij erachteraan. Want tot nu toe waren het alleen haar ogen die hem lieten zweven. Of haar aanrakingen die hem lieten vergeten wie hij was. 'En dan nog, als je de controle verliest en je laat me per ongeluk wat zien. Dan kan het toch onmogelijk iets negatiefs zijn? Tenzij je je echt slecht voelt in mijn buurt natuurlijk..'

Hij zei dat ze zich niet de hele tijd onder controle hoefde te houden, en ging verder door iets te zeggen wat ze niet helemaal begreep, over een soort wolf, of iets dergelijks, maar ze besloot even niet te vragen wat het nu echt betekende, het was ook niet belangrijk nu. Hij ging verder, vervolgde dat het voor iedereen een vreemd gevoel was en ze begreep wel dat dat op hem terugsloeg. Haar hand verplaatste zich van zijn onderarm naar zijn hals en ze schudde haar hoofd. 'Nee, nee,' haar stem was bijna een fluistering, maar ze wist dat het duidelijk genoeg zou zijn voor hem. Ze was even stil terwijl ze een manier probeerde te bedenken om zichzelf te verklaren. 'Als ik bij jou ben... Het voelt zo goed om je dichtbij me te voelen, om alleen al te weten dat je er bent en...' Ze keek hem aan, haar gezicht op niet veel meer dan twintig centimeter afstand van dat van hem, haar hart bonzend in haar keel. 'Ik ben niet meer zo bang. Jij zorgt ervoor dat ik niet meer zo bang ben.'

Aiden voelde het meteen, dat haar hand omhoog gleed en ze deze uiteindelijk in zijn hals legde. Ze begon op een erg zachte toon tegen hem te praten en hij deed zijn best om het zo goed mogelijk te horen, al was het moeilijk met de afleiding die ze had gegeven door haar hand in zijn hals te leggen. Hij glimlachte. 'Ik weet het,' antwoordde hij zachtjes bij haar woorden. 'Hoe dichter, hoe beter,' mompelde hij er zachtjes na. Zijn gedachten dwaalden af, omdat ze zo dichtbij zat. Het viel hem op dat haar lippen een hele mooie kleur hadden en ze was zo dichtbij dat hij hele kleine barstjes kon zien in haar volle lippen. Hij glimlachte iets later dan gehoopt bij haar woorden dat ze niet meer bang was, dankzij hem. 'Mooi zo, dat is mijn bedoeling.' Ook al was zijn reactie een beetje laat.

Emma glimlachte even toen ze dat hoorde. Hoe dichter, hoe beter... Dat waren ze in ieder geval met elkaar eens. Ze wist dat haar woorden niet genoeg waren om hem te laten merkten wat het echt voor haar betekende, wat er echt met haar gebeurde, want het was allemaal veel te overweldigend om in woorden uit te kunnen leggen. Haar vingers streken zachtjes langs zijn hals, een beetje afwezig, dit keer niet expres om hem te plagen. Ze vroeg zich af of er een bepaald moment zou zijn waarop ze hem weer zou mogen kussen, of ze dat zelf mocht beslissen of niet. Maar zo zitten was eigenlijk al genoeg om haar alles om zich heen te laten vergeten. Het was zo vreemd dat ze gewoonlijk zo lette op haar omgeving en op dit soort momenten, als ze met hem was, leek het allemaal zo onbelangrijk wat er om haar heen gebeurde. Ze kon alleen zijn adem zachtjes langs haar wang voelen strijken, de grip van zijn hand om haar middel, de blik in zijn ogen...

Het werd stil en Aiden voelde hoe haar vingertoppen zachtjes over zijn hals gingen, terwijl Emma zelf opnieuw met de blik in haar ogen keek die hij maar al te goed gewend was. Ze was weer ergens ver afwezig in haar gedachten en opnieuw kon hij het niet opbrengen om haar te storen daarin, ook al wilde hij dolgraag weten waar ze steeds zo zat aan te denken. Haar aanrakingen zorgden ervoor dat er af en toe een kleine rilling over zijn ruggengraat ging, maar hij wilde ondanks dat niet dat ze stopte, het voelde te goed daarvoor. Zijn lippen drukten even zachtjes tegen haar voorhoofd en vervolgens draaide hij zijn hoofd een beetje zodat hij in haar oor kon fluisteren. 'Waar denk je toch steeds aan Emma?' vroeg hij op een hele zachte fluistertoon, in de hoop dat hij haar niet zou laten schrikken.
- 
Sorry dat mijn reacties zo slecht zijn haha, ik ben echt onmenselijk zenuwachtig voor morgen :p