het feest 2

Nou, we verhuren hier thuis springkastelen. En ik ging mee met m'n vader er eentje ophalen. En achteraan heb je zo'n slang waar de lucht doorkomt en het wordt dichtgebonden met een riem (je kan het vergelijken met een broeksriem) en die riem heeft een dik ijzeren stuk. En bij het opruimen kreeg ik dat stuk tegen de zijkant van m'n hoofd. Ongelofelijk hoeveel pijn zoiets kan, mijn hele hoofd doet pijn ervan, om van de zwelling nog maar te zwijgen. :c
-
Aiden zag dat hoe ze moest glimlachen toen hij haar hand vastpakte. Ze werd even stil terwijl ze de woorden die hij net had gezegd tot haar liet doordringen. Hij had zelf ook nog even gegrijnst naar zijn jongere broer, om zijn ogen vervolgens even ten hemel te slaan. Hij glimlachte naar haar toen ze vroeg wat het gebaar was dat hij had gemaakt. 'Dit?' vroeg hij en stak zijn duim op. 'Dat betekent dat je iets goed vind, dus hij zal onze kus gezien hebben waarschijnlijk en het goed vinden.' Hij keek even naar Emma. 'Hij vind het goed dat we gekust hebben.'

Emma knikte toen hij vroeg of hij het handgebaar bedoelde en hij legde uit dat het gegeven werd als iemand iets goed vond. De glimlach die op haar gezicht had gestaan werd even breder toen ze dat hoorde. Het euforische gevoel wat haar vingertoppen deed tintelen was nog steeds niet verdwenen en het leek niet mogelijk de glimlach op haar gezicht te laten verdwijnen - al was dat ook niet wat ze wilde. Haar hoofd was nog steeds bij de kus, hun kus. Ze kreeg ergens het gevoel dat het best wel iets groots was, iets bijzonders wat niet iedereen zomaar meemaakte. 'Ik ben het met hem eens,' antwoordde Emma, al hield ze haar blik nog even op Lucas gericht.
-
Jeetje, wat naar. Doet het nu weer wat minder pijn? :c

Aiden glimlachte toen ze een brede glimlach kreeg nadat hij had uitgelegd wat het gebaar had betekent. Hij had gedacht dat ze misschien knalrood zou worden, wat niet het geval was. Ze zweeg even en wat later gaf ze toe dat ze het met hem eens was en hij moest grijnzend. 'Ja, ik ook,' beaamde hij. Hij keek even opzij naar haar en de nieuwsgierige blik in zijn ogen verried dat hij haar nog iets zou vragen. 'Waarom ben je nu eigenlijk van gedachten veranderd?' vroeg hij. 'Eerst was je ertegen, er waren alleen maar nadelen dan voordelen en nu opeens.. Niet dat ik het erg vind, ik vraag het me gewoon af.'
-
Ik blijf het helaas voelen, maar het is al niet meer zo erg :p

Emma had zijn vraag wel een beetje verwacht, maar ze gaf niet meteen antwoord. In plaats daarvan keek ze hem een tijdje in stilte aan. Ze wist ook niet precies wanneer ze had besloten dat dit was wat ze wilde, of er überhaupt een specifiek moment was geweest of dat het gewoon geleidelijk aan was gekomen. Misschien had ze het eigenlijk vanaf het begin af aan al geweten. 'Ik dacht gewoon...' ze wendde heel even haar blik af, al duurde het niet lang voor ze weer naar zijn ogen zocht. 'Ik heb vijftien jaar van mijn leven gemist, en nu... ben ik niet van plan nog meer tijd te verspillen met twijfelen en bang zijn voor wat er zou kunnen gebeuren.' De blik in haar ogen was nu serieuzer dan eerst.

Aiden zag dat ze in plaats van te antwoorden hem aankeek en even dacht hij dat ze hem opnieuw zou kussen, maar dan zag hij iets later de blik in haar ogen die aangaf dat ze aan het nadenken was. Ze begon te praten maar wendde haar blik af en wachtte even voor ze verderging. Al die tijd bleef hij haar aankijken zonder zelf zijn blik af te wenden. Hij knikte toen ze zei dat ze al vijftien jaar gemist had en de rest niet wil verspillen. 'Daar heb je gelijk in,' zei hij. 'En je moet weten dat ik snap dat je soms de controle kan verliezen en wat je me ook aandoet, ik het niet erg vind,' zei hij tegen haar.

Opnieuw drukte hij haar op het hart dat hij het begreep en het niet erg vond. Ze knikte kort. 'Dat weet ik,' antwoordde ze en ze kneep even in zijn hand. Ze wist dat hij dat meende. Het enige was dat zij het ook nog steeds meende als ze zei dat zij het wel erg vond. Ze zou zich zo schuldig voelen als... Emma probeerde die gedachte af te kappen voor hij zich te diep in haar hoofd zou nestelen. Het ging niet gebeuren. Ze zou het niet laten gebeuren. Niet na net. Ze keek een tijdje voor zich uit, naar de lichtjes, maar haar hoofd kon er niet bij blijven. Hoe hard ze het ook probeerde, na een tijdje gleden haar ogen weer af naar de jongen naast haar. Aiden. Het leek zo snel te zijn gegaan allemaal en nu zaten ze hier samen en ze wist zeker dat er geen betere manier was geweest om haar tijd door te brengen dan met hem.

Aiden glimlachte naar haar toen ze het beaamde en in zijn hand kneep. Ze begreep dat hij het niet erg vond en dat vond hij goed. Het geruststellende maar begrijpend kneepje in zijn hand deed hem glimlachen. Hij kon zien hoe ze zich weer terugtrok om na te denken en ergens kon hij gewoon raden dat ze weer aan het piekeren was. 'Emma, niet beginnen piekeren alsjeblieft,' zei hij zachtjes en kneep nu zelf even in haar hand. 'Ik wil niet dat je daarover nadenkt, want dan gebeurt het wel.'

Emma keek hem aan en knikte vervolgens. 'Ik weet het, je hebt gelijk,' antwoordde ze, en ze glimlachte even, 'het spijt me.' Ze wist dat hij waarschijnlijk weer ging zeggen dat ze zich niet constant moest verontschuldigen maar het gebeurde gewoon. Ze was even stil terwijl ze naar hem keek en ze streek een losse haarlok weer achter haar oor. 'Ik bewonder je,' zei ze zachtjes, haar blik nog steeds op hem gericht houdend, 'je lijkt zo zeker te zijn van alles. Ik begrijp niet hoe het je lukt.' Nu wendde ze haar blik af en keek even naar hun handen. Haar schouder leunde weer zachtjes tegen die van hem aan, waardoor ze net wat dichterbij zat dan daarvoor.

Aiden glimlachte naar haar toen ze hem gelijk af en zich opnieuw verontschuldigde. Hij rolde even met zijn ogen, om aan te geven dat ze zich niet steeds hoefde te verontschuldigen. Haar schouder leunde opnieuw zachtjes tegen hem aan en hij drukte even zijn lippen in haar haar. 'Ik ben niet zeker van alles hoor. Ik weet gewoon dat jij zekerheid nodig hebt en ik stel je liever gerust dan iets anders,' zei hij tegen haar. 'En het zal je ook wel lukken, als je je ding daar in je hoofd volledig onder controle hebt en beseft dat ik het echt niet erg vind moest er iets gebeuren.'

Emma glimlachte toen hij zachtjes zijn lippen in haar haar drukte, het was zo'n lief, teder gebaar. Ze vond het fijn hoe dat soort woorden plotseling meer betekenis kregen als ze het ook echt ervaarde. Hij vertelde dat hij heus niet zeker was van alles en dat het haar uiteindelijk ook wel zou lukken om zekerder te worden. 'Ik wou dat ik het kon uitzetten... Maar het is er gewoon altijd, ik kan het voelen, om me heen en binnenin me...' Ze besefte waar ze mee bezig was en zuchtte, geëerderd door zichzelf. 'Daar ga ik weer.' Opnieuw een kleine zucht al was er ook een glimlachje te zien dit keer.

Na Aiden en Ben ga ik wel alweer slapen, nogmaals sorry dat ik zo onactief ben de laatste dagen :c
-
Aiden glimlachte naar haar, hij vond het leuk dat ze zo blij was met de kleine dingen. Hij keek even opzij naar haar toen ze hem probeerde uit te leggen hoe het voelde, wat het juist was. 'Ik zou niet weten wat je bedoelt. Maar ik snap dat je je het moeilijk vind om het te controleren.' Hij bleef haar aankijken. 'Maar je leert het wel Emma, je hebt al zo veel geleerd en die gave van je zal je nog wel leren. Het komt echt wel goed.'

Hij wist natuurlijk niet precies waar ze het over had en hij zou het ook nooit ehct weten, maar ze wist dat hij zijn best deed en haar gerust probeerde te stellen op elke manier waarop hij dat kon doen - en hij deed het goed, dat moest ze toegeven. Ze volgde zijn voorbeeld door naar hem op te kijken toen hij zich naar haar toedraaide om haar aan te kunnen kijken. Misschien waren het de lichtjes, of de sfeer van het feest onder hen, of misschien was het gewoon het feit dat ze met Aiden was, maar Emma stond zichzelf toe hem te geloven. Haar blik hield die van hem vast - of zat in die van hem vast, ze wist het verschil niet goed meer - en een vertrouwde, goede rilling gleed langs haar rug.
-
Completely understandable, love. Slaap lekker zo!

Aiden glimlachte toen ze hem bleef aankijken. Haar blik hield de zijne gevangen en hij kneep af en toe in haar hand. Zijn vingers waren verstrengeld met de hare en hij keek af en toe van haar naar hun handen. Hij voelde op een bijna constante manier haar schouder tegen hem aan. Het voelde fijn, liet af en toe een soort elektrische schok door hem heen gaan. Na een tijd slaagde hij erin zijn blik los te maken van de hare en keek hij even de andere kant op, om zichzelf te kalmeren en op een betere manier tegen te houden dat hij haar nog eens wilde kussen.

Hij keek weg en ze volgde zijn voorbeeld, zich weer een beetje ontspannend, haar schouder tegen die van hem. 'Aiden?' Emma keek niet echt op en hield haar blik voor zich gericht. 'Zijn er nog dingen die jij echt wil zien. En dan bedoel ik niet via mij, maar echt. Dingen waar je over gehoord hebt, of waar je over gelezen hebt of zo?' Er was natuurlijk ontzettend veel wat zij nog wilde en moest zien maar ze kon zich ook niet goed voorstellen dat hij alles wat hij op de wereld wilde zien al gezien had. Ze vroeg zich plotseling af hoeveel wereld er nog was buiten deze stad. Ze wist dat er iets moest zijn, maar hoeveel precies, daar was ze niet zeker van.

Aiden hoorde haar zachtjes zijn naam zeggen en hij glimlachte even, er was maar één iemand die zijn naam op die geweldige manier uitsprak. 'Hoe bedoel je? Wil je me opnieuw wat laten zien?' vroeg hij met een glimlach. Hij dacht even na over haar vraag. Wat wilde hij nog zien. 'Ik zou graag eens rondreizen. De hele wereld rond. Alle belangrijke en mooie plaatsen zien, maar dat kost veel geld,' zei hij tegen haar. 'Is er iets wat jij wil zien?' vroeg hij. Het was een domme vraag omdat ze niet wist wat er te zien viel en omdat ze nog bijna niets gezien had

'Wat voor belangrijke plaatsen dan?' was haar volgende vraag meteen. Zou hij ze kunnen omschrijven of zou dat niet lukken omdat hij het zelf ook nog niet gezien had. Vervolgens haalde ze haar schouders op. 'Ik weet het niet, ik ken nauwelijks iets. Ik ken deze stad nog nauwelijks, laat staan wat er hieromheen ligt.' Ze had geen idee wat dat zou moeten zijn. Zou het allemaal zo zijn als het strand? Of zouden het allerlei verschillende plekken zijn? Leefden er nog andere mensen buiten Amon? Wisten zij van haar, van hun, bestaan af? Als dat niet zo was, wat zou dat dan betekenen? Zo veel vragen en geen antwoorden, slechts stilte in haar hoofd.

Ze stelde meteen haar volgende vraag en Aiden glimlachte. 'Belangrijke en populaire steden. Speciale monumenten en die dingen,' legde hij uit. Hij wist niet of ze het begreep, maar hij had geen idee hoe hij het gemakkelijk kon uitleggen. Hij knikte begrijpend toen ze zei dat ze het niet wist, het was wel al wat hij verwacht had. 'Hm, dat komt nog wel. We zullen ooit eens een reis maken doorheen de wereld en dan laat ik je alles zien,' beloofde hij. Hij wist niet of ze nog bij elkaar zouden blijven of niet, daar was het nog wat vroeg voor. Maar opnieuw, wilde hij haar gelukkig maken door haar dingen te laten zien die ze nog nooit eerder had gezien.

Emma wist niet precies wat hij bedoelde met monumenten, maar ze vroeg er niet naar. Ze wilde niet dat hij haar de hele tijd alles uit moest leggen. De belofte die hij haar maakte toen hij zei dat hij haar alles zou laten zien klonk gemeend. Ze wilde niet al teveel verwachtingen krijgen, want hoewel dingen tot nu toe allemaal goed leken te gaan wist ze niet zeker hoe dat zou gaan later. Ze wist niet hoe mensen zouden reageren als ze niet meer op het feest zouden zijn, als het normale leven weer doorging, het normale leven, waar zij en de andere freaks waren die slechts na gefluisterd en aangestaard mochten worden. Niet aan denken. Niet nu. 'Daar houd ik je aan,' antwoordde ze en ze glimlachte even naar hem.
-
Hey, het spijt me heel heel heel erg dat ik zo weinig online ben en zo weinig reageer en alles maar ik zit ontzettend in de stress met nog twee weken school, dus ik kan niet beloven dat ik de komende tijd heel veel online ben. Vergeef me alsjeblieft ;c

Aiden merkte dat ze met haar gedachten weer ergens anders zat en hij vroeg zich af wat er nu weer door haar hoofd spookte. Hij bleef nog steeds voelen hoe haar schouder zachtjes tegen hem aanleunde en hij liet zijn blik gaan over hun armen en eindigde bij hun handen, waar hij zijn vingers nog iets steviger met de hare verstrengelde, haar koele vingers voelden zo fijn en lieflijk aan dat hij het liefst haar andere hand ook zou vasthouden, maar dat zou raar zijn. 'Wat wil je eigenlijk nog doen de komende dagen?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Misschien kunnen we..' Hij zweeg abrupt, omdat hij wist dat dat te gevoelig lag bij haar. 
-
Niet erg lieverd, ik heb ook examens dus het is hier ook redelijk stresserend. Een reactie af en toe zou fijn zijn, maar no pressure want ik snap dat het stresserend voor je is. Veel succes nog en ik weet zeker dat je het haalt  En daarna hebben we een paar maanden tijd om de site nog verder vol te spammen. (:

Emma liet haar blik op hem rusten terwijl zijn ogen langzaam naar hun handen afdwaalden en ze glimlachte even bij het zien van dat tafereel. Ze dacht even na toen hij vroeg wat ze de komende dagen wilde doen, maar voor ze ook echt antwoord kon geven wilde hij iets voorstellen - daar leek het ten minste op, maar hij brak zijn eigen zin plotseling af en ze fronste even. 'Wat?' vroeg ze, misschien iets dringender dan ze in de eerste instantie had gewild. Ze kon geen reden bedenken waarom hij haar niet wilde vertellen wat hij wilde doen, geen goede reden in ieder geval. Misschien dacht hij dat ze het niet leuk zou vinden of iets dergelijks, maar ze was er bijna zeker van dat als hij iets met haar wilde doen, het toch wel of interessant, of leuk, of allebei zou worden. Daar had ze wel vertrouwen in.
-
Thank you, honey. Het beste is dat ik nu nog ziek ben ook en van alles mis in de laatste twee weken ;c Maar ja, je hebt gelijk, het is nog maar even en dan hebben we vakantie, en dan hebben we genoeg tijd! Zijn je examens al begonnen? Of zijn ze alweer afgelopen?

Hij beet zachtjes op zijn lip toen ze vroeg wat hij bedoelde, natuurlijk had ze dat gevraagd. Hij wist wat het antwoord zou zijn, absoluut een nee maar langs de andere kant wilde hij dat ze dit verder onderzocht, er nog beter in werd. 'Waarom proberen we niet die gave van je te testen,' zei hij zacht tegen haar, voorzichtig probeerde hij aan te brengen wat hij bedoelde. 'Te kijken wat je allemaal kan, positief en negatief,' vervolgde hij. 'En hoe intensief je iets kan laten duren, hoe lang en die dingen. Zoiets moet je toch weten?' vroeg hij. 'En ik wil je er graag bij helpen.' Hij glimlachte even in zichzelf. 'Als ik er natuurlijk ook een beloning voor krijg,' voegde hij er plagerig aan toe om de stemming luchtig te houden en tikte even met zijn vinger op zijn lippen om aan te geven wat hij bedoelde met een beloning. 
- 
Ahh, dat komt waarschijnlijk door de stress en misschien ook omdat je iets te veel je best doet. Niet overdrijven liefje, ik weet dat je zo ook wel slim genoeg bent om het aan te kunnen.  Ik zit er middenin, 5/8 examens gehad. Maandag, dinsdag en donderdag nog en dan ben ik er ook vanaf. Hopelijk ga ik dan ook erdoor zijn, want je laatste jaar opnieuw doen is echt, bah.

Zodra hij een zin had gezegd begreep Emma wat hij bedoelde. Ze hield haar uitdrukking zo kalm mogelijk terwijl ze luisterde naar zijn pogingen haar voorzichtig, subtiel om te praten met zijn zachte woorden. Hoewel ze zich nog zo rot voelde over het antwoord wat ze hem ging geven en eigenlijk niet  geamuseerd over wilde komen, glimlachte ze toen hij zei dat hij er wel een beloning voor zou willen. 'Ik ben bereid je die beloning ook best geven zonder dat je me helpt, hoor,' antwoordde ze zachtjes, maar daarna haalde ze de glimlach weer van haar gezicht. Hij moest weten dat ze serieus was en hier geen grapje over maakte. 'Ik weet dat je me probeert te helpen, maar...' Ze schudde haar hoofd. Ze kon ook geen betere reden bedenken dat dat ze het hem niet aan wilde doen, al wist ze dat hij dat zelf niet als een goede reden zou zien.
-
Ik weet zeker dat het gaat lukken, I mean, look at yourself! En wanneer krijg je dan de uitslag? Ik ben trouwens alweer bijna helemaal beter hoor, de stress is er alleen niet minder op geworden, met nog een week te gaan c;

Aiden zag dat ze zich al alle mogelijke excuses aan het bedenken was dat ze zou kunnen gebruiken om hem van dat idee af te zetten, maar dat zou haar niet lukken en omgekeerd zou hij haar waarschijnlijk ook niet kunnen ompraten. Ze had wel geglimlacht bij zijn poging het toch een beetje luchtig te houden en ze zei dat ze dat zo ook wel wilde geven. 'Daar houd ik je aan,' zei hij en glimlachte zelf ook weer naar haar. Haar gezichtsuitdrukking veranderde en hij wist dat het weer serieus was, wat ze ook ging zeggen. 'Maar? Je bent bang dat je me pijn zal doen.' Hij maakte de zin al af omdat hij wist dat dat de voornaamste reden was. 'Je wilt toch weten wat je allemaal kan?' vroeg hij. 'En je hebt nu eens iemand die zich vrijwillig aanbied. Die kans kan je toch niet voorbij laten schieten?' vroeg hij. Hij besloot dat als ze hierna nog steeds niet zou toegeven, hij misschien niet verder zou moeten vragen omdat ze toch niet te overtuigen was. 
- 
Haha, ik weet het niet hoor.. De 24e juni bellen ze als je niet 'geslaagd' bent. Maar de leerkrachten hadden beloofd om naar iedereen sws een smsje te sturen  Nog een week en je bent ervan af. En niet stressen, dan kan je je minder concentreren ;c

Emma was even stil terwijl haar hersenen op volle toeren draaiden, haar blik van hem afgewend. Want hoewel ze hem er eigenlijk niet te veel in wilde betrekken, voor zijn eigen veiligheid, was er een stemmetje in haar hoofd dat zei dat het eigenlijk een heel erg goede kans was, en dat hij gelijk had. Ze kon het niet alleen doen en Aiden wist wat hij zichzelf op de hals haalde als hij haar wilde helpen. Emma keek hem weer aan, haar voorhoofd lichtjes gefronst. 'Wat zou je dan willen dat ik doe? Hoe zou ik volgens jou kunnen oefenen?' vroeg ze voorzichtig. Ze was niet van plan zomaar toe te geven. Ze wilde in ieder geval weten wat hij dan ongeveer van haar verwachtte. Want er waren dingen die ze niet wilde doen, waar ze gewoon nog niet klaar voor was.
-
Dat komt echt wel goed joh! En de 24ste duurt nog wel een week of twee, dus tot die tijd kan je lekker rustig aan doen, toch? Genieten van het feit dat je al je examens hebt gehad!

Hij moest even denken voor hij een beetje concreet antwoord kon geven op haar vragen en ze luisterde in stilte toen hij dat uiteindelijk deed. De dingen die hij noemde leken redelijk onschuldig, niet iets waar ze hem, of iemand anders, pijn mee kon doen. Ze glimlachte even flauwtjes door zijn laatste opmerkingen. Oh, die vriendelijke mensen in Amon toch... Haar blik vestigde zich weer op hem voor ze antwoord gaf. 'Laat me er nog even over nadenken,' antwoordde ze na een korte stilte. 'Ik wil je morgen wel antwoord geven, oké?' voegde ze er voorzichtig aan toe, om hem te laten merken dat ze het nu heus niet voor altijd in de lucht zou laten hangen, maar dat ze gewoon nog even in alle rust de mogelijkheden af kon gaan. Want hier, naast hem, wist ze dat de verleiding veel te groot was gewoon mee te gaan met wat hij zei, en hoewel dat ook niet altijd erg was, was dit niet iets waar ze zomaar over wilde beslissen.
-
Inderdaad, dan kan je er niets meer aan veranderen, dus heeft het ook weinig zin om in de tussentijd jezelf te gaan afvragen wat je allemaal goed en fout hebt gedaan. c;

Ze vroeg om uitstel en hij knikte. 'Hey, ik dwing je nergens toe oké?' zei hij zachtjes tegen haar. 'Als je niet wil dan doen we het gewoon niet. Maar ik vind dat je zoiets verder moet ontwikkelen..' Hij grijnsde even en kneep zachtjes in haar hand. 'Het is iets unieks Emma, je bent de enige over de hele wereld die dat heeft.' Ze had er nog aan toegevoegd dat ze hem morgen wel zou antwoorden. 'Neem alle tijd die je nodig hebt,' zei hij zacht tegen haar. Zijn duim ging weer zachtjes over haar hand, mee op het ritme van de muziek die ze konden horen op de achtergrond. Achtergrond, omdat zijn volle aandacht naar Emma ging, daarom was het achtergrondmuziek. 
-
Hm, zolang ik maar slaag is het goed.. Wiskunde en Frans zal mss nipt worden, daar heb ik een paar keer echt moeten gokken.. Maar heb jij dan ook een soort van examens, of toetsen ik vergeet altijd hoe dat daar bij jullie heet, dat je daarom stress hebt?

Emma knikte toen hij zei dat hij haar nergens toe dwong, en de uitdrukking op haar gezicht was een stuk meer ontspannen dan daarvoor. Zijn duim over de rug van haar hand trok nu heel even meer haar aandacht. Na een tijdje bedacht ze zich iets wat ze eigenlijk eerder had willen vragen maar op een gegeven moment was vergeten. 'Aiden?' Ze wist niet waarom ze telkens zijn naam zei als ze iets wilde vragen, niet om zijn aandacht te trekken, maar misschien gewoon omdat het fijn was om zijn naam uit te kunnen spreken. 'Als je straks naar huis gaat, wat gaat er dan gebeuren? Met je vader en zo? Denk je dat hij kwaad op je is?' Ze keek hem aan omdat ze het wilde zien als hij niet de waarheid zei. Ze wist dat hij er hoogstwaarschijnlijk problemen mee zou gaan krijgen met zijn vader dat hij met haar gekomen was, maar ze wist niet hoe erg het zou zijn.
-
Maar dat zijn maar twee vakken, en af en toe gokken is heus niet erg! En nee, maar ik heb nog een week school en doordat ik de afgelopen twee weken twee keer twee dagen ziek ben geweest, heb ik wel wat gemist, dus ik heb veel in te halen.

Het werd stil en hij genoot van de rustgevende beweging die hij maakte over de rug van haar hand, mee met het tempo van de rustige muziek. Niet veel later deed ze haar mond open om iets te zeggen en voelde hij haar blik die de zijne zocht. Ze vroeg of hij problemen zou krijgen met zijn vader en hij zweeg, niet wetend wat hij nu moest zeggen. Liegen om haar gerust te stellen en geen schuldgevoel te geven, of de waarheid spreken. Ze zou het toch merken, hij was nooit een goede leugenaar geweest. 'Ik denk niet dat er een gezellige sfeer zal hangen,' zei hij, om het zacht uit te drukken. Hij wist dat hij en zijn vader weer zouden roepen tegen elkaar tot ze beiden geen stem hadden, omdat het er zo wekelijks wel eens aan toe ging. Nu zeker omdat hij contact had met Emma. Het zou de komende weken niet gezellig worden thuis. 'Maar dat is niet jouw schuld,' voegde hij er nog aan toe. 'En ik overleef het wel, dus geen zorgen.'
-
Beter dan het open te laten, dat is waar. Bij nederlands had ik ook veel gegokt vrijdag omdat ik het amper geleerd had, blijkbaar had ik het allemaal juist als ik hoorde wat mijn vriendin had ingevuld. Oh, dat snap ik. Ik vind dat ook altijd stresserend. Gewoon iemand van je klas zoeken die je alles even wilt uitleggen, tijdens een pauze ofzo.

Geen gezellige sfeer, probeerde hij haar voorzichtig duidelijk te maken. Blijkbaar had hij besloten dat hij haar de waarheid wilde vertellen, of half in ieder geval. Ze wist niet precies hoe dat werkelijk zou zijn, maar een stuk erger dan hij eigenlijk wilde dat ze wist. 'Ik maak het er niet beter op,' antwoordde ze toen hij probeerde haar schuldgevoel wat te verminderen. 'Vertel me morgen hoe het was, oké?' zei ze, omdat ze wilde dat hij haar hier niet buiten zou laten, iets wat zij eigenlijk had veroorzaakt. En ze haatte dat ze dat deed, maar het was wel zo, en als het toch zo was kon ze er in ieder geval voor zorgen dat ze hem steunde, al wist ze niet helemaal zeker of hij haar aanbod ook echt zou aannemen. Geen zorgen? Dat was alleen niet iets wat hij van haar kon vragen. Hij mocht zich wel zorgen maken over haar maar zij niet over hem?
-
Precies, het lukt vast wel ongeveer