De hoge berg.

Viniah wachtte even af om te zien hoe hij reageerde, maar zijn gegrinnik gaf aan dat hij het niet erg vond. Zijn raam ging opnieuw een stukje verder open en het voelde erg goed nu, met de zon die recht op de auto scheen. Hij wees haar iets aan over de berg, iets wat hij eeuwige sneeuw noemde. Ze wist niet dat het zo koud werd daarboven dat er eeuwige sneeuw zou liggen. Ze nam aan dat het sneeuw was dat altijd bleef liggen. 'Wauw,' bracht ze verbaasd uit en bleef naar de sneeuw kijken op de top van de berg, die zachtjes glinsterde in het zonlicht. Het was de eerste keer dat ze sneeuw zag. Het zag er fantastisch uit en ze kon niet wachten om het van dichtbij te bekijken. 'Gaan wij daar ook naartoe?' vroeg ze aan hem, zonder haar blik af te wenden van de sneeuw in de verte.

Viniah leek erg onder de indruk van de hopen sneeuw die ze in de verten op de pieken konden zien liggen. 'Nou nee,' antwoordde hij, lichtjes met tegenzin omdat hij haar niet teleur wilde stellen, 'niet op je eerste tocht, dat zou wel wat langer duren dan wij nu weggaan. Maar we komen er wel dichterbij, zodat je het beter kan zien,' voegde hij er vlug aan toe, en hij glimlachte even naar haar. 'Het is wel erg koud hoor, daarboven,' waarschuwde hij vervolgens, nog steeds met een grijns op zijn gezicht, omdat hij na gisteravond wist dat ze geen al te grote fan was van de kou. 'Daarvoor is ook wel wat meer voorbereiding nodig dan een ochtendje werk. Maar misschien kunnen we ooit naar de eeuwige sneeuw klimmen samen.' Hij vergat telkens dat het ook voor hem alweer even geleden was dat hij al die routes had beklommen en dat overmoed geen al te best idee was nu.

Viniah knikte begrijpend toen hij zei dat het niet iets was dat ze konden doen op de eerste tocht. 'Hoe lang duurt het dan om helemaal tot daar te klimmen?' vroeg ze nieuwsgierig toen hij zei dat het heel wat langer zou duren. Het was haar opgevallen dat hij het jammer had gevonden om nee te moeten zeggen tegen haar, maar ze zei er niets van. Hij waarschuwde dat het erg koud ging zijn boven en ze moest even hardop lachen. 'Maak je geen zorgen, ik ga deze keer geen vesten of jassen van je stelen. Ik ben voorbereid,' zei ze met een glimlach. Het enige wat door haar hoofd bleef spoken was de laatste zin. Misschien kunnen we ooit naar de eeuwige sneeuw klimmen samen. Ze vond het raar dat ze zo vrolijk werd van die zin. 'Daar houd ik je aan,' antwoordde ze op zijn woorden, hopend dat het inderdaad iets was dat misschien nog zou gebeuren in de toekomst.

'Nou, ik denk dat deze tocht een aantal uur duurt voor we bij ons punt zijn, maar tot de top, dat duurt minstens twee volle dagen, en dan moet je ook nog terug,' antwoordde hij na een korte aarzeling. 'Maar dan zou je veel moeten stijgen in twee dagen, dat is best zwaar en ik denk dat we daar allebei de conditie niet voor hebben nu.' Ze had zich inderdaad goed voorbereid vandaag, ze had zich warm genoeg aangekleed en goede schoenen aangedaan. 'Mooi zo, want ik ga je er niet onderuit laten komen, als je dat dacht,' antwoordde Ben toen ze zei dat ze hem daaraan zou houden. Hij kon het al helemaal voor zich zien hoe ze samen bergen zouden beklimmen. Dat kon hij met geen van zijn andere vrienden doen, en misschien had hij eindelijk iemand gevonden die het wel met hem wilde doen. Maar, opnieuw moest hij misschien niet te hard van stapel lopen.

Viniah keek hem verbaasd aan toen hij haar uitlegde hoe lang het zou duren om tot de top te geraken, met dat er dan nog naar beneden geklommen moest worden ook. 'Twee dagen?' vroeg ze bijna geluidloos omdat ze het echt wel lang vond. Ze knikte toen hij zei dat ze er allebei de conditie niet voor hadden. Ze begreep niet dat elk levend persoon voor zoiets de conditie zou hebben. Ze was niet zeker over hoeveel conditie ze zelf bezat en opnieuw voelde ze de angst dat ze de top niet zou halen omdat ze fysiek niet sterk genoeg was of dat ze hem zou tegenhouden.Ze glimlachte bij zijn woorden, hij ging het haar niet laten vergeten en bij zijn woorden geloofde ze echt dat ging gebeuren. 'Goed zo,' zei ze. 'En ik zal je helpen om het niet te vergeten. Ze keek opzij naar hem, nu met een lichte schattende blik in haar ogen. 'Doet iedereen in Amon dat klimmen? Of zijn er maar een paar mensen die het doen, zoals jij?' En ik nu, maar dat zei ze niet hardop.

Ben knikte. 'Zeker twee dagen om omhoog te komen, dus op zijn minst vier dagen om de hele toch te maken,' antwoordde hij. Ze leek erg onder de indruk te zijn geweest van zijn antwoord. Ze was even stil, in gedachten verzonken, misschien over hoe het zou zijn om zelf zo'n lange en grote tocht te maken. Hij was ontzettend benieuwd hoe ze het zou vinden, of ze het ondanks haar vastberadenheid toch hoog zou vinden - misschien had ze wel hoogtevrees zonder dat te weten - of dat ze dapper door zou bikkelen. 'Nee, helemaal niet, er zijn heel weinig mensen die het doen in Amon, voor zover ik weet in ieder geval, en de meesten zijn volwassen en hebben geen zin om met een tiener te gaan klimmen.' Hij besefte te laat dat hij sinds vandaag ook volwassen was, daar had hij nog helemaal niet bij stil gestaan.

Hij zei het alsof het niets was, even op vier daagjes een berg heen en terug beklimmen. Opnieuw werd het stil in de auto, terwijl ze nog steeds dromerig naar de berg voor zich keek, hoe het zou voelen om met Ben naast zich in die sneeuw te staan, maar opnieuw mocht ze niet te ver vooruit hopen. Ze was al blij dat hij haar wilde helpen om eerst een ander punt van een berg te bereiken, een haalbaar punt en dat hij zich opofferde om met het zwakke slachtoffer te gaan, want ze wist nu al dat ze hem zou ophouden, dat hij zich na een tijd misschien zelfs zou gaan ergeren omdat ze veel trager was dan hij. Ze knikte bij zijn woorden, met andere woorden, niemand die met hem wilde klimmen omdat hij nog te jong was. 'Met wie deed je het dan vroeger?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Toen je kind was? Misschien kan je met die persoon vaker gaan klimmen?'

Ben had geweten dat die vraag op een gegeven moment zou moeten komen, dat het onvermijdelijk was, maar hij moest toegeven dat hij het niet erg had gevonden als dat moment nog even was uitgesteld. Aan de andere kant moest hij misschien niet zo zeuren, want wat Viniah had meegemaakt was altijd erger dan wat hem was overkomen. 'Ik ben bang dat dat niet zal gaan,' antwoordde Ben langzaam. 'Ik klom vroeger altijd met mijn vader, maar hij is verongelukt toen hij in zijn eentje klom, toen ik veertien was.' Hij keek haar even aan en glimlachte flauwtjes, voor hij doorhad dat dat misschien niet heel fijn had geklonken in haar oren. 'Maar zeker de route die wij gaan klimmen is ontzettend veilig, echt waar,' beloofde hij haar vlug. 'Ik zou je echt niet meenemen naar een onveilige plek.'

Hij werd stil en Viniah zag aan zijn gezicht dat ze een gevoelige snaar had geraakt. Ondanks dat werd haar nieuwsgierigheid alleen nog maar meer opgewekt. Wat was er dat hij zo reageerde op haar vraag. Hij begon langzaam te antwoorden en ze keek hem aan terwijl hij uitlegde wat er gebeurd was. Vrijwel automatisch, zonder dat ze er controle over had sloeg ze haar hand voor haar mond. 'Oh nee,' zei ze zacht. 'Dat is heel erg, sorry Benjamin,' zei ze zachtjes. Ze wist dat de flauwe glimlach iets was om aan te geven dat het goed ging met hem, terwijl dit niet het geval was. Ze voelde zich er slecht door, omdat ze erg met hem meeleefde. Voor ze het door had beloofde hij vlug dat ze niet bang moest zijn, dat er haar niks zou gebeuren, hij was bang dat zijn uitleg haar bang had gemaakt om nog te klimmen, wat ergens wel een beetje waar was maar toch dacht ze meer aan het feit dat Ben zijn vader was verloren. 'Dat weet ik, maak je geen zorgen,' zei ze zacht, zodat hij niet verder hoefde te gaan met haar gerust te stellen.

Hij kon zien dat ze spijt had dat ze het had gevraagd, maar hij vond niet dat dat nodig was. Hij vond het opzich niet erg als mensen het wisten, behalve als ze hem dan gingen behandelen als een zielig klein jochie dat alleen maar in bescherming moest worden genomen, want dat was hij niet. 'Het is niet erg, Viniah,' antwoordde hij, toch weer in een poging haar gerust te stellen, omdat ze het zo erg leek te vinden, 'het is natuurlijk niet mijn favoriete onderwerp maar ik vind het niet erg dat je ernaar vraagt.' Dat was ook iets wat mensen automatisch aannamen als ze het hoorden, dat zodra het onderwerp van zijn vader in een gesprek opkwam, hij spontaan een soort mental breakdown zou krijgen, of iets dergelijks. En dan had hij het niet over Viniah, die het duidelijk echt erg vond. Maar zij zou het toch wel een beetje moeten begrijpen, zij was haar ouders immers ook verloren, al was het op een andere manier.

Opnieuw dat geruststellen, terwijl zijn vader overleden was. Zij zou hem gerust moeten stellen, al kon ze zien dat hij het redelijk goed maakte. Waarschijnlijk had hij net zoals zij het een plaats gegeven en had hij er misschien ook weinig tot geen last van. 'Hm, dat snap ik,' zei ze toen hij uitlegde dat het niet zijn favoriete onderwerp. Ze vond het zelf ook niet altijd super leuk om over haar ouders te vertellen, zeker als mensen dan zagen dat het haar bijna niets meer deed omdat ze hen nooit gekend had en omdat ze niets had om over te vertellen, want ze kende deze onbekende personen niet. Ze beet even op haar lip, zich afvragend of het kon. 'Doet het meer pijn omdat je hem hebt gekend?' vroeg ze zachtjes, nieuwsgierig. Ze wist natuurlijk niet hoe het zat, maar waarschijnlijk was het antwoord op die vraag ja. Het zal hem meer doen dan het haar doet, omdat hij zijn vader heeft gekend, veertien jaar en zij nog geen twee jaar was toen het gebeurde.

'Nou, ik weet natuurlijk niet hoe jij het allemaal ervaart,' antwoordde Ben bedenkelijk. Hij wist niet hoeveel pijn het haar deed. 'Ik denk dat de pijn voor mij anders is dan voor jou, omdat ik mijn vader veertien jaar lang heb gekend, maar dat wil niet zeggen dat jouw pijn of de moeite die je ermee hebt minder is, of minder gerechtvaardigd kan worden.' Hij haalde even zijn schouders op. 'En iedereen gaat er anders mee om. Mijn moeder gaat elk jaar op mijn vaders verjaardag naar zijn graf, maar ik vind dat niet nodig. Ik herinner me hem genoeg en ik heb het niet nodig zijn graf te bezoeken. Katie en Leila hebben er nog wel veel moeite mee, al hebben zij hem niet gekend, een beetje te vergelijken met jouw situatie. Mijn moeder was zwanger van hen toen mijn vader stierf en hebben zelf geen herinneringen meer van hem. Wat hen het meeste verdriet doet is het feit dat ze hem niet zullen kennen, dat ze alleen verhalen hebben die wij hen hebben verteld. Dat er geen foto's zijn van hen met hun eigen vader.'

Zijn woorden maakten veel indruk op haar, meer indruk dan ze had verwacht. Zachtjes legde hij uit dat er gen verschil was tussen de pijn die hij had en het verdoofde, jaloerse gevoel dat zij bezat van het moment dat ze was wakker geworden en kinderen op tv of in de stad met hun ouders had gezien. Hij vertelde over zijn moeder die nog elk jaar naar zijn graf ging, ook al vond hij dat absoluut niet nodig, kon hij zijn vader ook wel herdenken. Zij zou niet weten hoe zij ermee zou omgaan. Ze wist niet waar haar ouders begraven lagen, of ze zelfs ouders had en of ze wel begraven waren. Ze konden even goed verbrand en uitgestrooid zijn, of in het ergste geval nog niet gevonden of geïdentificeerd. Zijn laatste zinnen zorgden ervoor dat er iets door haar lichaam, een steek pijn die ophield op de plek waar haar hart zat. Hij sprak het gevoel uit dat zij had, elke dag. Ze vroeg zich af wat ze moest zeggen om aan te geven dat hij gelijk had, dat het antwoord op haar vraag duidelijk geweest was. Ze knikte enkel, niet wetend wat ze nog moest zeggen.

Hij wist niet helemaal hoe moeilijk het voor haar was het hierover te hebben. Misschien was het voor hem makkelijker omdat hij wel altijd zijn moeder had gehad om mee te praten als hij dat nodig vond, en hij het beter kon plaatsen. Voor haar zat er gewoon een groot zwart gat waar bij andere mensen de herinneringen aan hun kindertijd en aan hun ouder zaten - het was waarschijnlijk moeilijk dat ergens duidelijk onder te plaatsen. Het besloeg zo'n groot deel van haar leven, het zwarte gedeelte, dat het misschien eerder de vraag was waar ze de nieuwe herinneringen die ze had nu ze wakker was moest laten. 'Gaat het?' vroeg hij, iets zachter dit keer, omdat zij niets had gezegd en slechts had geknikt, en ook de lichtjes verwarde blik in haar ogen deed hem zien dat het haar misschien toch meer had geraakt dan hij in de eerste instantie had gedacht.

Hij keek opzij en vroeg op een zachte toon of het wel ging. Ze wist niet wat ze moest antwoorden, want de steek die ze daarnet had gevoeld bij zijn uitleg van zijn zusjes, de uitleg waar ze zich zo goed in kon vinden had haar pijn gedaan en het was de eerste keer dat ze dit gevoel kreeg. Ze wist niet hoe ze moest reageren, wat ze moest zeggen of hoe ze zich moest gedragen. Ze dwong zichzelf te denken aan de berg, het dak waar ze gisteren met Ben zat, het feit dat ze de tijd nu een paar seconden kon terugdraaien en het feit dat Ben hier naast haar zat, opnieuw om haar gerust te stellen. Het ging beter als ze aan andere dingen dacht en het verdoofde, lege gevoel keerde terug, het gevoel waar ze rustig van werd omdat ze dat gewend was. 'Ja, het gaat,' zei ze met een glimlach om haar lippen. Ze keek hem nu op haar beurt schattend aan. 'Gaat het met jou?' was haar wedervraag. Ze nam aan dat hierover praten niet iets was dat voor hem ook gemakkelijk leek.

'Met mij gaat het ook,' antwoordde hij. Hij loog niet, want hoewel het niet zijn favoriete onderwerp was om over te praten was het ook niet het ergste en kon hij er nu rustig een gesprek over hebben als andere mensen ook gewoon rustig bleven. Hij keek haar opnieuw even aan en hij kreeg niet helemaal het idee dat ze de hele waarheid had gesproken toen ze zei dat het ging. Zelfs de glimlach op haar gezicht overtuigde hem niet helemaal. Maar hij begreep het best als ze niet meteen alles met hem wilde delen en dat er sommige dingen waren die ze liever helemaal niet vertelde. Immers was dit alles toch ook helemaal nieuw voor haar, niet alleen de fysieke wereld die zich om haar heen bevond maar ook de gevoelens en emoties die ze voelde. Dat moest best heftig zijn om allemaal in een keer in je op te moeten nemen. Als kind bouwde je dat rustig op, met steeds meer om aan te wennen, maar hij kon zich niet voorstellen hoe dat voor haar moest zijn.

Viniah glimlachte toen hij zei dat het met hem ook goed ging. 'Goed,' antwoordde ze. Ze zag dat hij niet helemaal overtuigd was van het gevoel dat ze net ervaren had, maar ze wist niet of ze hem er moest over vertellen of niet. Nu was het toch al te laat geweest, want ze had al gezegd dat het goed ging. Wat ook weer het geval was, ze voelde de steek niet meer. Haar gedachten gingen weer naar de berg voor zich. 'We zijn er bijna,' zei ze enthousiast omdat ze deze steeds dichterbij zag komen. Opnieuw voelde ze de spanning door haar lichaam stromen, nieuwsgierig naar wat er straks zou gebeuren. Ze keek opzij naar hem, opnieuw met een vraag. 'Moeten we dan ook touwen dragen en zo?' vroeg ze nieuwsgierig.

Ze was enthousiast toen ze zag dat ze er bijna waren, over minder dan tien minuten zouden ze onder aan de berg staan, klaar om de komende paar uur te klimmen. 'Ja, ik heb touwen in mijn rugzak zitten, voor het laatste stuk,' antwoordde hij met een knikje, 'dit is een heel erg goede route voor berginners omdat er van alles in zit en hij heel goed wordt opgebouwd. Het begint niet zo stijl en wordt steeds stijler tot we het laatste stuk ook echt zullen moeten klimmen.' Hij dacht even na of er nog iets was wat hij moest zeggen voor ze zouden beginnen. 'O ja,' zei hij toen hem te binnen schoot dat hij nog iets belangrijks vergeten was, en hij keek haar even aan, 'je moet heel erg goed op jezelf gaan letten. Ik kan ervoor zorgen dat je niet valt of iets dergelijks, maar als jij het idee hebt dat je aan een pauze toe bent of zo moet je dat ook zeggen. Het is goed je limieten te verkennen, maar niet om er gewoon overheen te gaan. Daar kan je later erg veel spijt van krijgen.'

Viniah knikte naar zijn rugzak. 'Als ik een deel moet dragen?' vroeg ze. Ze had ervoor gezorgd dat ze zelf ook rugzak mee had, al was het geen mooie en grote zoals die van Benjamin. Iedereen had een klein rugzakje gekregen in het begin, voor als ze naar buiten gingen of iets wilden wegstoppen. Ze vond het handige dingen en ze was blij dat zij nog bij de snellen was die één van de mooiste had kunnen bemachtigen, een paarse, haar lievelingskleur. Ze wist niet wat ze moest meenemen, maar had er voor de zekerheid nog een extra trui ingestopt en iets om te eten, van die droge broodjes die ze elke dag kregen, en water. Ze kreeg de waarschuwing dat ze op zichzelf moest passen, stoppen als het niet meer ging lukken of dat ze er anders later spijt van zou krijgen. Ze knikte zenuwachtig. 'Hoe bedoel je, spijt krijgen?' vroeg ze en ze kon nog de zenuwachtige trilling in haar stem horen. Ze wist niet dat ze limieten had en wanneer ze die zou overschrijden, ze zou het allemaal verkeerd doen.

'Nee, dat lukt wel, maar bedankt,' antwoordde Ben, die haar eigenlijk zoveel mogelijk lasten wilde besparen. Het was haar eerste keer klimmen en dan moest ze het rustig aandoen. Hij merkte dat hij haar toch wel erg had laten schrikken door haar te waarschuwen. 'Je hoeft niet bang te zijn, het gebeurt heus niet zo vlug, hoor, maar als je merkt dat iets teveel voor je wordt moet je niet doorgaan omdat je denkt dat dat wel kan. Je kan gewoon blessures oplopen, en dat is niet bepaald fijn,' antwoordde hij haar en hij glimlachte even. Nog geen halve minuut later reden ze het parkeerterrein op en parkeerde hij de auto. 'Klaar?' vroeg hij met een grijns, terwijl hij zijn rugzak van de achterbank pakte en het portier aan zijn kant open deed. Hier op de grond was het nog redelijk warm, maar ze zouden het eerste stuk, onder de boomgrens, toch in de schaduw van de bomen lopen, dus dat zou niet zo'n probleem moeten zijn.

Hij zei dat hij het zelf wel zou dragen en ze wist dat hij dat ging zeggen, al kon ze het toch even proberen. Hij zei dat ze niet bang moest zijn omdat het niet snel gebeurde, maar dat ze toch moest stoppen als het te veel zou worden. Ze snapte niet wat hij bedoelde, want hoe meer beweging hoe beter toch? Ze wist niet wat blessures waren, maar het enthousiasme om te beginnen nam het over van de nieuwsgierigheid dus vroeg ze niet meer verder. Hij reed het parkeerterrein op en zette de auto aan kant. Hij vroeg met een grijns of ze er klaar voor was en ze glimlachte. 'Jazeker,' zei ze blij en keek goed hoe hij het portier van zijn auto open deed. Ze deed na wat hij gedaan had en na een beetje onhandig getrek zwaaide de deur open. Ze stapte net zoals hij uit de auto en sloeg ook de deur achter zich dicht. Ze sloeg haar rugzakje, dat belachelijk klein leek vergeleken met die van Ben over haar rug en keek even nieuwsgierig omhoog, naar de hoogte van de berg.

Ben hoopte dat hij de schok die hij eerst had veroorzaakt een beetje had gereduceerd nu en was blij te zien dat ze weer vrolijk werd toen hij de auto stopte. Toen hij eenmaal buiten stond snoof hij even de frisse lucht zijn longen in en trok toen de schouderbanden van de rugzak over zijn schouders. Met een knopje op de sleutel deed hij de auto op slot. Hij keek even naar Viniah en knikte toen naar een van de paden aan de voet van de berg. 'Daar moeten we heen,' zei hij en hij begon in de richting van het pad te lopen. Het voelde goed om weer buiten te zijn, weg van de stad en de auto's in de echte buitenlucht, zoals zijn vader het altijd noemde toen hij nog leefde. Pas nu hij hier weer terug was besefte Ben hoe erg hij het allemaal gemist had en wat een geluk het eigenlijk was geweest dat hij Viniah was tegen gekomen.

Hij leek erg in zijn element hier en Viniah kon niet anders dan het enthousiasme dat ze zelf had met hem te delen. Net zoals zij deed sloeg hij zijn rugzak om zijn schouders en hij deed de auto op slot. Hij knikte naar een pad niet zo ver van bij hen vandaan en ze keek er al nieuwsgierig naar. Tot nu toe zag het er nog erg gemakkelijk uit. Hij begon in de richting van het pad te lopen en ze moest haar best doen om niet achter hem aan te huppelen van het enthousiasme, de adrenaline en de zenuwen allemaal tegelijk. De lucht hier was helemaal anders dan in Amon, ze vond deze beter ruiken en ze kon dieper ademhalen dan ze gewend was. Ze keek af en toe opzij naar Benjamin en zag dat hij er eigenlijk net zoveel zin in had als zij. Hopelijk zou hij het niet al te erg vinden moest ze een beetje trager zijn, of als ze hem af en toe zou ophouden.

Maar het echte klimgevoel drong pas weer tot hem door toen ze het bordje met de rode kleur die hen de weg aanwees passeerden en het pad ook echt opliepen. 'Oké, wij volgen het rode route. Dus om de zoveel tijd, als er een splitsing is, of gewoon om aan te geven op welke route je nu zit, horen we een rood rondje op een rots of een boom te zien,' vertelde hij haar. Het leek zo kort geleden dat zijn vader hem dat had uitgelegd. Hij vond het eigenlijk wel leuk om zo een beetje zijn "klimwijsheden" op Viniah over te dragen. Alles wat hij van zijn vader had geleerd kon hij haar nu leren. Hij wist niet of hij nu weer te hard van stapel liep door te denken dat dit echt een ding kon worden, dat ze wel vaker met hem zou willen gaan klimmen. Misschien moest hij maar gewoon even afwachten, kijken hoe ze zich voelde nadat ze haar eerste route had gelopen en geklommen. Stap voor stap.

Ze keek naar het rode bordje waarover hij aan het praten was en hij zei erbij dat ze er zo eentje af en toe zouden tegenkomen, dat het zou aangeven dat ze de juiste weg volgden. 'En jij weet waar de andere bordjes zijn?' Ze vroeg zich af hoe hij wist hoe ze van het ene bordje naar het andere moesten gaan, want ze zag nergens al een tweede vakje rood. Nu ze op het pad liepen en langzaam naar boven aan het stappen waren voelde ze de drang om sneller te gaan, desnoods rennen tot ze boven was want ze was echt wel benieuwd naar het uitzicht. Maar ze wist dat ze het niet op dat tempo zou volhouden, misschien zou ze maximum tweehonderd meter rennen en uitgeput zijn, terwijl ze rennen juist zo leuk vond. Het was fantastisch om haar benen te dwingen sneller te gaan dan ze eigenlijk aankon en uiteindelijk uitgeput maar voldaan te zijn, misschien was dat ook het gevoel dat ze straks zou ervaren.

'Ja, we volgen gewoon het pad, en af en toe zie je een rode stip en dan weet je dat je goed zit, maar het is best lastig om helemaal fout te gaan lopen. Als we gewoon op het pad lopen komt het goed,' antwoordde hij, 'en ik heb dit pad zo vaak gelopen dat er geen mogelijkheid is dat ik nog eens verkeerd loop.' Het was hem wel eens gebeurd, toen hij voorop mocht voor de eerste keer en zijn vader had beloofd niets te zeggen, zelfs als ze verkeerd gingen. Nou, dat was blijkbaar niet zo'n goed idee geweest, want uiteindelijk waren ze bijna vier uur langer onderweg geweest. Het had twee uur geduurd voor hij zijn vader begon te smeken hem te vertellen hoe ze moesten gaan en dan nog twee uur om weer helemaal terug te komen. Toen hij haar weer aankeek zag hij het enthousiasme in haar ogen, het enthousiasme dat hij zo erg van zichzelf kende.

'Ik volg jou,' zei ze toen hij zei dat het allemaal zou goed komen als ze gewoon het pad zouden volgen. Hij zei dat hij dit pad al zo vaak gedaan had dat hij met geen mogelijkheid nog verkeerd kon lopen, dat was alweer een opluchting. 'Dus met jou erbij, komt alles perfect in orde,' zei ze vrolijk. Omdat hij dit al zo vaak gedaan had wist hij perfect ze welke weg moesten nemen, hoe ze straks het gemakkelijkst kon klimmen zonder te vallen en natuurlijk hoe hij hen beiden in leven kon houden. Ze zou geen enkele angst vertonen zolang hij in de buurt was, ook al zou ze waarschijnlijk even moeten slikken als ze de hoogte zou zien. Hij keek haar aan met een gedeeld enthousiasme, net zoals zij zich voelde had hij een vrolijke uitdrukking op zijn gezicht. Het leek alsof hij zo blij was weer ten volle in zijn element te zijn, als een vis in het water en zij had het geluk om achter hem aan te mogen hobbelen, mee te klimmen en uiteindelijk met veel geluk en geduld van zijn kant de top te kunnen bereiken.

'Perfect in orde,' herhaalde Ben bevestigend, terwijl hij rustig maar wel regelmatig doorstapte. Het was belangrijk een beetje een gelijk tempo aan te houden, zodat het minder moeilijk zou zijn om over te gaan in het wat stijlere stuk dat ze straks zouden krijgen. Ze liepen nu tussen de bomen die een schaduw over hen heen wierpen, wat eigenlijk wel prettig was omdat het anders veel te warm zou zijn. 'Hoe zijn de andere overlevenden?' vroeg hij na een tijdje. 'Ik bedoel, zijn ze net als jij, willen ze dingen uitproberen en zijn ze gewoon afgeschrikt door hun niet erg aardige ontvangst van de mensen in Amon, of blijven ze liever veilig thuis allemaal?' Hij vroeg zich ook af of Viniah hen haar vrienden noemde, of dat het gewoon de mensen waren waar ze samen mee was wakker geworden. Als dat niet zo zou zijn, zou hij dan als haar vriend gelden? Niet dat hij het erg vond. Maar omdat ze hetzelfde lot hadden ondergaan, dat moest toch een soort band scheppen, dacht hij.

Viniah glimlachte en bleef naast hem lopen terwijl ze merkte dat ze op een gelijk tempo rustig bleven doorlopen. Het was iets wat ze wel aankon voor een tijdje, dus geen blessures of hoe hij die dingen ook noemde. Af en toe kon er een streep zonlicht door de bomen glippen en scheen deze op het groen onder hen, iets wat ze mooi vond om te zien, zeker omdat sommige bladeren nog een beetje vochtig waren van het dauw. Hij vroeg na een tijdje hoe de andere overlevenden waren en ze keek hem vragend aan, wat hij bedoelde met deze vraag. Hij vervolgde zijn vraag en ze dacht na over het antwoord. 'Het hangt ervan af denk ik hoe hun karakter in elkaar zit. Sommigen gaan net zoals ik naar buiten, maar gaan niet verder dan twee straten. Er zijn er die net zoals ik iemand van Amon kennen die toch vriendelijk is waar ze dan af en toe zoals jij en ik ergens naartoe gaan en er zijn er natuurlijk die niet buiten durven komen, behalve in de kleine achtertuin die we hebben. Bang voor de mensen van Amon, en-' Ze zweeg even, dit was iets dat ze zelf ook had doorstaan. 'Bang voor zichzelf.'

Ze wachtte even voor ze antwoord gaf, het was ook geen makkelijke vraag die hij haar daar stelde. Hij vroeg haar eigenlijk hem iets te vertellen over alle andere mensen, die ze sowieso niet zo goed kende als zichzelf, en ze wilde waarschijnlijk voorzichtig zijn met wat ze over hen zei. Toen ze antwoord gaf merkte hij dat hij zich in het grootste deel van haar antwoord wel kon vinden, behalve het allerlaatste stukje, wat ze ook pas echt uitsprak na opnieuw een korte aarzeling. 'Hoezo bang voor zichzelf? Ze weten toch wat ze zelf kunnen doen?' vroeg hij een beetje verward. Ze leken sneller te lopen als ze praatten, alsof ze werden afgeleid van de wandeling en Ben wist dat hij het langer vol zou houden als hij niet vanaf het begin af aan al zo gefocust was op het pad voor hem. Hij had liever iemand om mee te praten. Tijd ging nu eenmaal sneller als je het leuk had.

Natuurlijk hapte hij meteen toe op haar laatste woorden, die juist het moeilijkste waren maar ook het best om uit te leggen. Ondertussen bleven ze stevig doorstappen en haar blik bleef af en toe naar het dauw onder zich gaan, een spinnetje dat ze zag wegkruipen en stiekem bleef ze zoeken naar zo'n rood teken dat aangaf dat ze toch juist zaten, al vertrouwde ze Ben volledig. 'Bang voor zichzelf omdat we allemaal stuk voor stuk een gave bezitten, omdat we niet weten wat we allemaal kunnen en wat niet, hoe sterk we zijn en wat we anderen of onszelf kunnen aandoen. Er zijn nog altijd gevaarlijkere dingen dan een beetje met de tijd spelen,' zei ze met een lichte glimlach. Het was niet dat ze neerbuigend sprak over wat ze kon, want het was iets dat haar echt typeerde en ze heel graag deed maar ja, er waren er die veel gevaarlijkere dingen konden dan zij, zoals die jongen met het vuur, hij moest oppassen.