De hoge berg.

Natuurlijk hapte hij meteen toe op haar laatste woorden, die juist het moeilijkste waren maar ook het best om uit te leggen. Ondertussen bleven ze stevig doorstappen en haar blik bleef af en toe naar het dauw onder zich gaan, een spinnetje dat ze zag wegkruipen en stiekem bleef ze zoeken naar zo'n rood teken dat aangaf dat ze toch juist zaten, al vertrouwde ze Ben volledig. 'Bang voor zichzelf omdat we allemaal stuk voor stuk een gave bezitten, omdat we niet weten wat we allemaal kunnen en wat niet, hoe sterk we zijn en wat we anderen of onszelf kunnen aandoen. Er zijn nog altijd gevaarlijkere dingen dan een beetje met de tijd spelen,' zei ze met een lichte glimlach. Het was niet dat ze neerbuigend sprak over wat ze kon, want het was iets dat haar echt typeerde en ze heel graag deed maar ja, er waren er die veel gevaarlijkere dingen konden dan zij, zoals die jongen met het vuur, hij moest oppassen.

Toen ze het eenmaal uitlegde leek het eigenlijk allemaal best logisch te klinken. Natuurlijk hadden ze in het begin überhaupt geen idee gehad van wat ze konden, en dan moesten ze daar opeens controle over zien te krijgen, het weten te beheersen, en dan had je ook nog die o zo behulpzame mensen in Amon die hen natuurlijk wel meteen accepteerden om hen wat gemakkelijker en veiliger te laten voelen in hun eigen stad. 'Maar iedereen weet zo onderhand wel wat hij of zij kan, toch?' vroeg hij vervolgens, omdat hij dit wel een interessant onderwerp vond. Het was een van de dingen waarin zij hem dingen kon leren, in plaats van andersom, want hij wist nauwelijks iets over de gaven en de overlevenden, behalve dan de dingen die hij in de krant had gelezen. Maar die leken hem, na wat hij tot nu toe van Viniah gehoord had, ook niet al te betrouwbaar meer.

Viniah glimlachte toen hij er niet verder over doorvroeg. Hij had blijkbaar begrepen wat ze ermee bedoeld had. Ze knikte toen hij vroeg of iedereen zo onderhand wel begon door te hebben wat ze wel of niet konden. 'Daarom dat je nu ook vaker iemand zal zien buiten komen,' zei ze tegen hem. 'Ik heb ook gewacht tot ik honderd procent zeker was dat ik alles onder controle had.' Maar dat laatste was eigenlijk een leugen, want ze had nu pas ontdekt dat ze blijkbaar ook kon teruggaan in de tijd, al waren het tot nu toe maar enkele seconden. Ze was er wel zeker van dat ze niemand zou pijn doen met wat ze kon en die reden was genoeg om zich wel buiten te vertonen. De grootste opluchting was dat ze Benjamin was tegengekomen en van het ene kwam het andere blijkbaar, want nu liep ze hier samen met hem een berg op. Iets wat ze anders misschien nooit zou gedaan hebben, ook al wilde ze het zo graag.

Ben knikte opnieuw langzaam toen ze bevestigde dat iedereen nu wist wat zijn gave was en verklaarde dat dat ook de reden was dat er veel meer overlevenden buiten te zien waren. Om eerlijk te zijn had Ben daar niet heel erg veel van gemerkt, simpelweg omdat hij er niet heel erg op had gelet, of er in ieder geval niet zoveel aandacht aan had besteed als drie kwart van de rest van de stad. Zelfs in het begin al, voor hij Viniah leerde kennen, had hij het onredelijk gevonden hoe iedereen op de overlevenden reageerde. Het was ook totaal onnodig, zoals je nu duidelijk zag. 'Begrijpelijk,' antwoordde hij. 'Duurde het lang voor je doorhad wat jouw gave was?' Het leek hem in de eerste instantie wel grappig, als je op een morgen wakker werd en alles om je heen stond stil, al besefte hij een seconde later dat hij het in het begin waarschijnlijk doodeng zou vinden.

Viniah glimlachte naar hem toen hij geknikt had. Het was duidelijk dat hij het dus begrepen had. Ze liepen in stilte verder tot hij zijn volgende vraag stelde. Ze moest even hardop lachen omdat de gedachte aan die herinnering gewoon lachwekkend was. 'Het duurde toch even ja,' zei ze, nog steeds met een glimlach. Ze herinnerde zich dat elke keer als haar emoties de overhand namen, alles opeens stil stond. 'Elke keer als ik emotioneel werd. Als ik boos werd, of blij als ik iets goed deed stond het soms opeens stil. Ik wist dat er anderen waren die dingen konden en dat de kans groot was dat ik zelf ook iets speciaals zou doen, dus schrok ik er niet van. Ik had snel door waarom het stil stond en hoe ik het ongedaan moest maken.' Ze zweeg even. Ze besefte zich hoe intensief de emoties waren die ze soms kon krijgen. Zo had ze eens een van de mensen aangevallen die haar probeerden te helpen, omdat ze zelf ongeduldig en woedend was op zichzelf omdat het leren stappen niet snel genoeg ging. 'Ik heb het nog niet helemaal onder controle eigenlijk,' zei ze zachtjes, doelend op haar gave. 'Als ik een sterke emotie voel staat het plots allemaal stil, of knippert het. Als een televisieprogramma dat blijft haperen.' Ze probeerde het op die manier uit te leggen, omdat het zo voor hem misschien makkelijker te begrijpen was.

Ze moest lachen toen hij vroeg wanneer ze haar gave zelf had ontdekt, blijkbaar zat daar een leuke herinnering aan verbonden. Toen ze hem vertelde over hoe ze de tijd de hele tijd stil liet staan als haar emoties de overhand hadden, kon hij de grijns op zijn gezicht ook niet verbergen. Waarschijnlijk was het destijds, toen het voor het eerst gebeurde, een stuk minder grappig geweest, maar ze kon er nu zelf gelukkig ook om lachen. Wat ze er daarna aan toevoegde was wat zachter, zonder de glimlach die daarvoor op haar gezicht had gestaan. 'Maar dat valt toch ook niet helemaal te verwachten?' vroeg hij, lichtjes fronsend. 'Binnen een paar weken heb je zoveel moeten doen en leren, dan lijkt het me niet raar dat sommige dingen niet altijd perfect gaan.' Hij keek even naar haar opzij. Hij moest het toegeven: ze hield hem goed bij, beter dan hij in de eerste instantie gedacht had. 'Voorzichtig,' mompelde hij toen ze een stuk rots over moesten dat deels nat was geworden door het opspattende beekje dat ernaast liep. Het water maakte de rots glad en toen hij er eenmaal bovenop stond reikte hij haar zijn hand aan als extra steuntje.

Hij vond het blijkbaar net zo lachwekkend dan zij, emoties die de overhand namen van haar en de gave die ze bezat. Misschien waren die emoties wel iets dat hij ook zou kennen, maar had leren beheersen terwijl hij aan het opgroeien was. Ze was zo blij om hier te zijn dat ze straks nog zou kunnen huilen, van blijdschap en ze wilde niet dat hij dat zou zien. Omdat het gewoon raar zou overkomen. Ze glimlachte toen hij haar gerust stelde door te zeggen dat het te begrijpen viel dat ze zo reageerde en dat alles nu eenmaal niet perfect kon gaan. 'Weet ik, dat hebben ze tegen mij ook al gezegd. Maar ik ben nu eenmaal een doorzetter. Ik denk dat dat zijn positieve en negatieve kanten heeft,' antwoordde ze. Hij mompelde iets toen ze aan een rots kwamen die glom van vochtigheid in het vage zonlicht. Ben klom er met gemak op, met alle gemak. Ze voelde haar maag keren, bang dat ze zelfs dit eerste obstakel niet zou aankunnen. Hij stak zijn hand uit en ze nam deze dankbaar aan en volgde zijn voorbeeld.

Ben knikte instemmend toen ze zelf opmerkte dat een doorzetter zijn waarschijnlijk zowel positieve als negatieve kanten had - daar had ze zeker gelijk. Soms verbaasde het hem hoe haar opmerkingen ontzettend raak waren, al wist hij dat het eigenlijk stom was om daar zo verbaasd over te zijn. 'Er zijn heel veel dingen die zowel negatieve als positieve kanten hebben, en je moet leren met beide om te gaan. Dat is niet altijd makkelijk, maar het is het wel waard.' Hij zag de korte aarzeling in haar ogen toen hij zo op de rots stond, maar hij glimlachte bemoedigend en hielp haar het laatste stukje toen ze zijn hand vast pakte. 'Goed zo,' zei hij grijnzend toen ze naast hem op de rots stond. 'Dat lukt je makkelijk!'

Het was fantastisch hoe hij steeds kon ingaan op de dingen die hij zei. Extra uitleg gevend om haar duidelijk te maken dat het inderdaad positief en negatief kon zijn. Ze keek hem nieuwsgierig aan. 'Heb jij dan ook zoveel positieve en negatieve kanten?' vroeg ze. Ze kon zich niet voorstellen dat hij moeite zou hebben om met bepaalde dingen om te gaan van zichzelf omdat hij altijd zo rustig, beheerst en slim dan ook nog overkwam. Hij hielp haar het laatste stukje en ze glimlachte toen ze naast hem stond, met de gladde rots onder zich. Ze schoof even voorzichtig met haar voet over het oppervlak, om te voelen hoe glad het juist was. Hij had gelijk gehad, zonder hem naast zich zou ze misschien al een paar keer gestruikeld zijn. 'Het lukt jou veel gemakkelijker,' merkte ze op toen ze hem zo vast zag staan, niets dat hem omver zou krijgen.

'Natuurlijk,' antwoordde hij, een beetje verbaasd, toen ze vroeg of hij dan ook positieve en negatieve kanten had - dat was voor hem geen vraag meer, het was logisch dat hij die had. 'Net zoals iedereen,' voegde hij eraan toe, 'er is niemand op deze hele aardbol die alleen positieve of alleen negatieve kanten heeft.' Hij gaf haar de tijd voorzichtig op de steen te staan, te voelen hoe stevig ze nu eigenlijk stond, ook al stond ze niet meer op de vaste grond. Toch vond ze het nog niet goed genoeg van zichzelf en ze merkte op dat het hem veel gemakkelijker afging. 'Ja, maar je moet bedenken dat ik toch al wat vaker over deze weg heen heb gelopen, hè,' zei hij, 'en ik vind dat je het ontzettend goed doet.' Soepeltjes sprong hij weer van de steen af op het pad, nog steeds met Viniah's hand vast, zodat ze zijn steun had, mocht ze het gevoel hebben die nodig te hebben.

Hij leek een beetje verbaasd door haar vraag, alsof het voor de hand liggend was dat hij dat ook had. Hij legde uit dat er niemand bestond die alleen positieve of alleen negatieve kanten had. 'Oh,' antwoordde ze toen hij het had uitgelegd. Ze bleven beiden rustig op de steen staan, zijn hand hield haar stevig vast en zorgde ervoor dat ze een houvast had toen ze haar evenwicht zocht. Ze wist niet waarom, want ze had zo vaak de handen van anderen vastgehouden als ze ze meenam doorheen de tijd, maar nu werd ze er een beetje zenuwachtig van.Toen ze haar voeten had gezet zoals hij had gedaan voelde ze dat ze niet meer zou vallen en ze glimlachte vrolijk naar hem toen hij benadrukte dat ze het heel goed deed. Hij sprong soepel van de steen terug op het pad en wachtte tot ze zou volgen. Dat springen zou ze niet doen, ze zette een grote stap naar de grond en op een paar seconden tijd stond ze op de grond. 'Bedankt,' zei ze met een glimlach

Het was leuk om te zien hoe ze eerst een beetje twijfelend stond te staan daar naast hem maar merkte dat het heus niet zo makkelijk was, eigenlijk. Met een grote stap volgde ze hem van de steen af en hij glimlachte naar haar. Hij was blij dat ze zich een beetje meer op haar gemak voelde hier op het pad, iets zekerder, als ze merkte dat het heus niet zo moeilijk was, dat het heus niet zo bijzonder was wat er allemaal gebeurde. Natuurlijk wilde hij niet bagatelliseren dat het allemaal veel spannender was voor haar dan voor hem, maar toch. Ze liepen verder, en het pad werd langzaam wat steiler, de bomen om hen heen stonden dichter op elkaar omdat ze wat dieper het bos in liepen. Hoewel de zon nu begon met fel schijnen, merkten ze daar nauwelijks iets van hier tussen de bomen, het was er juist koel en gemakkelijk.

Hij had geglimlacht naar haar toen ze 'elegant' van de steen was afgestapt. Maar aan zijn glimlach te zien keurde hij het niet af, dus zou ze na dit eerste obstakel de rest ook wel overleven. Ze begonnen verder te lopen over het pad, met af en toe een klein vlekje zon op haar huid. De rest werd weggestopt door bladeren of andere begroeiing in dit bos. In de eerste dagen had ze gedacht dat ze het zonlicht kon aanraken, had ze er telkens met haar vingers proberen naar grijpen als het door de ramen scheen, ze was zelfs bang dat ze het niet zou kunnen verdragen met haar bleke huid, dat ze meteen zou verbranden, wat gelukkig niet het geval was. Ze merkte dat het pad steiler begon te worden naarmate ze verder liepen. Ze voelde het in haar knieën en af en toe ging er een steek door haar ribben. Ze had gelukkig al geleerd hoe ze dit kon afleren, door meer en beter te ademen.

Ben liep een klein stukje voor Viniah, omdat het pad het niet toeliet dat ze naast elkaar liepen, daar was het te smal voor. Hij vergat natuurlijk niet af en toe om te kijken, gewoon om te checken of alles goed was met Viniah, of het er nog zo gemakkelijk ging als eerst. 'Gaat het?' vroeg hij, zelf ook merkend dat hij weer wat harder aan het werk moest. Het was voor hem nog steeds niet echt moeilijk, maar toch voelde hij zijn lichaam werken, spieren zich aanspannen, longen lucht inademen. Het zachte briesje was dan af en toe ook ontzettend welkom. 'Als je wil pauzeren moet je het zeggen, hè,' herhaalde hij nog maar eens, omdat hij zo onderhand een beetje het idee had gekregen dat Viniah liever eerst afmaakte waar ze aan begonnen was, maar het zou hem ook niet lukken de hele wandeling zonder pauzes te maken, dat was hem wel duidelijk.

Viniah hield, nu ze onopgemerkt de kans kreeg, Ben in de gaten terwijl hij voor haar liep. Het ging hem zo gemakkelijk en ze kon de kracht in zijn benen bijna zien terwijl hij op een stevig tempo met haar achter zich verderliep. Het werd nog steiler en ze voelde haar adem een beetje versnellen. Ze haalde haar schouders op. 'Geen idee, ik weet niet hoe het voelt om uitgeput te zijn, maar ik denk wel dat het gaat.' Ze knikte toen hij zei dat ze het moest zeggen als het niet meer zou gaan. 'Maar als je zin hebt mag je me ook altijd dragen,' voegde ze er geamuseerd aan toe, met een lichte glimlach. Eigenlijk was het erg, maar ze vond zichzelf soms gewoon echt grappig. Ze voelde het zachte briesje af en toe door haar haar gaan. Iets wat erg goed aanvoelde met al dat gestap ondertussen en ondanks dat het vermoeiend was,vond ze het toch rustgevend om hier samen met Ben door het dichtbegroeide bos te lopen, stappend naar een doel.

Ben knikte na haar antwoord, maar hij hield haar nog steeds in de gaten, zeker omdat ze net had gezegd dat ze niet precies wist hoe het voelde om uitgeput te zijn. 'Oké,' antwoordde hij, terwijl hij haar kort opnieuw aankeek. Hij begon breed te grijnzen toen ze opmerkte dat hij haar ands ook. Bst mocht gaan dragen. 'Nou, volgens mij ben je zo licht dat dat niet heel veel uit zou maken,' merkte hij lachend op. Nu ze zo een tijdje liepen merkte hij toch hoe hij, ondanks het gevoel wat hij in zijn spieren had gekregen, in een soort ritme belandde waardoor het makkelijker werd om, deels gedachteloos, door te blijven lopen, het kostte hem minder moeite. Hij kon zich niet meer herinneren of hij dat gevoel de eerste keer ook al had gehad op een gegeven moment, dus hij wist ook niet of Viniah het ook zou krijgen of niet.

Viniah kon zien dat hij het serieus had opgenomen, dat hij er rekening mee zou houden dat ze geen idee had hoe het voelde om uitgeput te zijn. Het was die oké en de blik die het hem deden. Hij grijnsde breed door haar opmerking, wat haar ook deed lachen. Ze vond het fijn om anderen vrolijk te maken, dat had ze ondertussen wel al gemerkt. 'Hm, ik denk het niet. Uiteindelijk is het toch nog altijd een last,' antwoordde ze serieuzer dan ze eigenlijk van plan was, al leek het wel leuk om gedragen te worden, dat was opnieuw iets dat ze nog niet had meegemaakt in haar leven. Ze besefte dat de pijn in haar ribben en knieën begonnen af te nemen, nu ze af en toe wat kon zeggen tegen Ben lette ze ook minder op dat pijnlijke gevoel. Ze hoopte maar dat hij het niet irritant vond, dat hij niet liever op zijn gemak was. 'Over last gesproken trouwens, ben je zeker dat ik niet een deel van die zware rugzak moet helpen dragen?' vroeg ze.

Ben schudde lachend zijn hoofd toen ze toch serieus opmerkte dat het wel een last zou worden uiteindelijk. Hij wist ook wel dat hij haar waarschijnlijk niet de hele weg omhoog zou kunnen dragen, dat zou hem teveel worden, al was hij er ook van overtuigd dat Viniah nu niet bepaald veel woog. Ze vroeg of hij haar echt niet een deel van het pakket op zijn rug wilde geven en hij knikte duidelijk. 'Heel zeker,' antwoordde hij snel, 'en het valt echt wel mee, hoor. En daarbij, voor mij is de "last" veel minder zwaar dan die voor jou zou zijn.' Hij ging haar echt niet zijn rugzak laten dragen, no way. Ondertussen werden de bomen al wat minder en in de verte hoorde hij het geruis van een beekje. Hoewel het nu nog een ijskoud maar rustig beekje was, zou het honderd meter naar beneden een waterval worden die van de berg afkletterde.

Hij leek het er niet mee eens dat het een last zou zijn, waarschijnlijk dacht hij dat ze niet zo zwaar woog ofzo en dat hij haar gemakkelijk kon dragen, maar dan nog zou het nog steeds onnodig extra gewicht. Ze vond het zo al erg genoeg dat hij die zware rugzak te dragen en weigerde haar iets te geven. Aan zijn snelle antwoord was ook duidelijk dat hij niet snel van mening zou veranderen. Ze zuchtte lichtjes omdat ze wist dat hij gelijk had, ze zou het zo al zwaar genoeg krijgen. 'Dan nog vind ik het niet eerlijk tegenover jou dat jij alles moet dragen en ik amper iets,' gaf ze eerlijk toe, ook al wist ze dat ook dit hem niet meer zou overtuigen. Ze hoorde in de verte geruis dat leek op water dat via een kraan liep, al klonk het nog net iets anders. Ze keek nieuwsgierig langs Ben in de hoop te zien waar het geluid vandaan kwam.

Viniah leek het er nog steeds niet mee eens te zijn, en dat bleek ook uit haar woorden. 'Nou, jij draagt al genoeg lasten,' antwoordde Ben veelbetekenend terwijl hij even naar haar omkeek. 'En nu het vakantie is doe ik veel te weinig aan sport, dus dit is een goede manier om mijn conditie een beetje op peil te houden.' Dat was zeker waar, het was nu niet zo dat hij echt veel gedaan had sinds de vakantie was begonnen. Gewoonlijk op school hadden ze gym en genoeg lopen van het ene klaslokaal naar het andere, maar nu had hij vooral veel uitgeslapen en door de stad gedraald, niet zo actief dus. Dit was de eerste keer dat hij weer een beetje up and about was. Uit het zijvakje van zijn rugzak pakte hij een flesje water en dronk daar wat uit, waarna hij het aan Viniah aanbood. 'Tip één, genoeg drinken,' zei hij, terwijl hij het flesje naar haar uitgestrekt hield.

Ze snapte niet goed wat hij bedoelde met de veelbetekenende blik en de lasten die zij zogezegd zou dragen? Welke lasten? Ze moest even glimlachen om zijn woorden. Hij deed niet genoeg aan sport? Zij was degene die haar hele leven geslapen had zonder één poot te verzetten. 'Oké, als je er zo zeker van bent..' antwoordde ze op zijn argumenten waarom hij de zware rugzakken moest dragen. Hij nam een flesje water en dronk ervan, nu ze het water zag voelde ze hoe droog haar keel eigenlijk wel niet aanvoelde en ze was blij dat hij haar het flesje aanbood. Ze versnelde een paar passen en nam het flesje aan. 'Dankje,' zei ze met een glimlach en dronk zelf ook een paar slokken van het flesje. Ze versnelde opnieuw haar pas zodat ze vlak achter hem liep en stak het flesje terug in het zijvakje van de rugzak.

Hij wist niet of wat hij net had gezegd voor haar even duidelijk was geweest als voor hem, maar hij besloot er niet al te moeilijk over te doen. 'Geen probleem,' antwoordde hij toen ze hem bedankte voor het water en hij wilde zijn pas inhouden zodat hij het flesje weer van haar over kon nemen, maar ze was hem voor en had het al in het zijvakje van zijn rugzak teruggestopt. Hij grijnsde even voor hij weer voor zich uitkeek. 'Hoor je het water?' vroeg hij nadat ze weer een stukje gelopen hadden, 'over een tijdje is er een beekje waar we kunnen zitten en even uitrusten en zo. Je zit al redelijk hoog daar en je kan over de vallei uitkijken omdat we dan boven de boomgrens zitten en er alleen nog gras zit. Het is heel mooi,' voegde hij eraan toe. Het was altijd een mooie stop op deze wandeling, dat kon hij zich nog wel herinneren. Daar gewoon een tijdje zitten, een beetje in de zon liggen, het ijskoude water van het beekje voelen...

Ze glimlachte even naar hem toen hij zei dat het geen probleem was. Het werd weer stil en ze begon zich te concentreren op haar ademhaling, want de pijn in haar ribben begon nu nog meer toe te nemen. Ze deed haar best om, zoals ze haar geleerd hadden, in te ademen langs haar neus en uit te ademen langs haar mond. Ze wist dat ze ook heel diep moest inademen, zo diep dat ze het tot in de topjes van haar longen zou kunnen voelen. Ze hoorde hem vragen of ze het water hoorde en ze knikte. 'Ja, ik hoor het, het wordt steeds luider,' antwoordde ze. Ze glimlachte bij de gedachte dat ze een mooi uitzicht zou hebben, al wist ze niet wat een vallei was. 'Oh, ik vroeg me al af wat dat geruis was,' zei ze nog toen hij vertelde over het beekje. Ze werd nieuwsgierig na zijn uitleg en ze hoopte dat het niet ver meer was, dat ze zou kunnen uitkijken over de mooie vallei en samen met hem in het gras zitten. Hij had het waarschijnlijk al meer dan één keer gezien en voor hem zou het niet zo fantastisch lijken dan het voor haar deed.

Ben wilde vertellen dat hetzelfde beekje wat ze nu hoorde straks een enorme wateral zou worden, maar besloot dat toch niet te doen en het pas te vertellen als ze bovenop de berg stonden, zodat ze de waterval ook echt kon zien en het effect groter zou worden. 'Volgens mij is het niet heel ver meer,' ging hij verder, al moest hij eerlijk toegeven dat hij het niet zeker meer wist. Je herinneringen hadden een manier om bepaalde dingen anders te doen lijken dan ze eigenlijk waren. Hij had toen hij klein was deze route niet nog eens willen maken omdat die in zijn herinnering zo ontzettend lang was, maar toen hij hem nog eens deed bleek dat ontzettend mee te vallen. Hij wilde dat deze gebeurtenis was impact op Viniahs leven zou hebben, dat ze zich dit zou blijven herinneren later, en dan bij haar wel op een goede manier.

Viniah glimlachte toen hij zei dat het waarschijnlijk niet ver meer was. Ze bleef op zijn tempo verder lopen en ze keek naar de bomen, die steeds minder in aantal werden. De zon scheen nu op grotere schaal door de bomen en af en toe liep ze door het warme zonlicht. Ze zag nog steeds af en toe een rode stip op een bordje dat aangaf dat ze nog steeds op het juiste pad zaten, iets wat haar zonder Ben niet gelukt zou zijn. 'Hoe weet je die weg toch?' vroeg ze nieuwsgierig. Al deze bomen leken op elkaar, alles zag er hetzelfde uit. Ze wist dat er zoiets als een papier bestond waar de omgeving op getekend was, maar aangezien ze niet kon lezen zou ze zeker verloren gelopen zijn zonder hem. Hij liep iets voor haar, nog steeds op een stevig tempo. Het zorgde ervoor dat ze hem moest bijhouden, al hield hij zijn pas in zodat het niet onmogelijk werd om hem te volgen.

Hij grijnsde even in zichzelf toen ze vroeg hoe hij de weg toch wist - precies datzelfde had hij zijn vader gevraagd toen hij hier voor het eerst liep. Hij kon zich zijn eigen verbazing nog precies voor de geest halen, het onbegrip over hoe een ander zoiets bijzonders leek te kunnen. Maar als je zoiemand vaker te werk zag gaan, realiseerde je vanzelf op een gegeven moment dat het eigenlijk helemaal niet zo bijzonder was. 'Als je hier een aantal keer loopt is het niet zo moeilijk te onthouden, hoor,' antwoordde hij, 'je gaat dingen zien die je eerst niet zag, een bepaalde boom die er anders uitziet, zoiets. En als je het echt niet meer weet heb je natuurlijk altijd de rode stippen nog om je te helpen,' voegde hij er lachend aan toe terwijl hij met zijn vinger op een van de rode stippen op de boom naast hem tikte. Hij vond haar verwondering wel leuk, maar wilde ook laten weten dat het echt geen onmogelijke dingen waren om te leren.

Viniah bleef hem verbaasd aankijken toen hij uitlegde dat het eigenlijk helemaal niet zo moeilijk was. Nog steeds begreep ze niet hoe hij het kon onthouden want die stippen waren niet zo'n grote hulp. Het viel haar maar af en toe op dat er eens een stip was die aangaf dat ze nog steeds juist liepen. Misschien kwam dat vooral omdat ze Ben blindelings vertrouwde en niet paranoia zocht naar de stippen. 'Dan nog,' zei ze zachtjes. 'De stippen liggen zo ver uit elkaar. Ik snap niet hoe je het kan onthouden om de plekken tussen de stippen te vinden.' Ze begreep ook niet wat hij bedoelde met kleine dingen die hem opvielen. Alle bomen, stenen en gras zag er net hetzelfde uit voor haar. Zijn vinger ging over een van de rode stippen langs een boom naast hem. Ze volgde toen zij er passeerde zijn voorbeeld en tikte zelf ook even tegen de stip.

Hij wilde dat hij het haar kon uitleggen maar dat leek onmogelijk. Het was simpelweg het gevoel van vertrouwd zijn met je omgeving, weten waar je bent je herkende het onmiddellijk als het er was, maar anders was het lastig voor te stellen. 'Het is echt niet zo moeilijk als je al vaker een route hebt gelopen,' zei hij, nog steeds proberend een manier te bedenken om het haar uit te leggen, 'bijvoorbeeld in de stad, de eerste dag moet je geen idee hebben gehad waar je heen ging, maar nu weet je het beter omdat je plekken herkent, een winkel of een uithangbord of iets dergelijks, toch? Dat hoeft niet te betekenen dat je meteen de hele stad uit je hoofd kent - ik zou de eerste zijn om te ontkennen dat ik het hele bos ken, maar je kent stukjes en soms is dat genoeg.' Hij wist niet zeker of hij het simpeler maakte voor haar of niet, al hoopte hij van wel.

Ze glimlachte toen hij uitlegde dat het echt niet moeilijk was als je de route al vaker had gedaan. Ze dacht na over zijn vraag en besefte dat hij gelijk had, via uithangborden en het felroze huis dat ze op haar weg zag wist ze hoe ze op het plein moest geraken, al was ze blij dat Ben haar die avond naar huis had gebracht omdat alles er in het donker helemaal anders uitzag. Zijn uitleg klonk elke keer zo logisch dat ze zichzelf dommer en dommer voelde worden bij elke vraag die ze stelde. Het geluid van het beekje werd nog luider en ze vroeg zich al af hoe het eruit zou zien als ze er arriveerden. 'Je hebt gelijk,' zei ze met een glimlach, alweer. Toch vond ze het moeilijker om bepaalde elementen in een bos te herkennen dan in de stad. Zoals een knalroze boom zou hier niet staan, of verschillende uithangborden in hun eigen felle kleuren.

Het geluid van het beekje dat ruiste werd luider en luider met elke meter die ze verder liepen en Ben merkte dat hij echt benieuwd was naar haar reacties. Hij vond het leuk om te zien hoe verwonderd ze altijd was over normale dingen, al waren dit soort dingen natuurlijk ook niet meer iets wat hij elke dag zag. Maar het zou nooit zo bijzonder zijn voor haar de eerste keer als het nu voor hem was. Eerste keren waren altijd het beste, die lieten de grootste afdruk achter in je geheugen. Ze stonden voor alles wat je daarna ergens over zou denken. Hij wilde ervoor zorgen dat de eerste keer dat ze de bergen zag, de vallei zag, de watervallen zag geweldig waren en daarom wat hij ook zo opgetogen over het goede weer. 'We zijn er bijna,' zei hij, iets luider omdat het geluid van het beekje zijn stem anders overtroffen had.

Het geruis van het beekje overtrof nu alle andere geluiden in deze rustige omgeving en ze hoorde niet meer het geluid van Bens voetstappen waar ze die van zichzelf telkens aan aanpaste. Het kwam ook boven het geritsel en gefluit van de dieren op deze plek. Het was waarschijnlijk geen beekje meer, maar iets veel groters. Ze was de naam ervan vergeten maar wist dat het iets met een "r" was. Ze wilde het nu nog liever zien. Ze keek naar Ben die voor zich liep en vroeg zich af of ze niet te traag was voor hem, ook al was hij degene die de snelheid van de pas bepaalde. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen hij luid zei dat ze er bijna waren en ze eindelijk de bron kon zien van het geluid dat ze al de hele tijd kon horen. Ze glimlachte om te laten zien dat ze het gehoord had en probeerde langs hem heen te kijken of ze het al kon zien.