De hoge berg.

Viniah glimlachte toen ze de tevreden ondertoon in zijn stem kon horen. Ze keek even opzij toen ze haar arm in de zijne had gehaakt, ze wilde hem niet tot last zijn maar hij leek er gelukkig niet negatief op te reageren. Hij knikte en gaf toe dat hij dat begreep dat ze geen slechte indruk wilde nalaten en ze knikte zelf ook. 'Ja, daar ben ik het meeste bang voor,' vervolgde ze. Ze zweeg even en keek de andere kant op, naar het landschap om hen heen. 'Straks mag ik niet meer bij je thuis langskomen,' voegde ze er aan toe en wierp hem een glimlach toe om aan te geven dat ze het om te lachen zei. Hoeveel zorgen ze zich ook maakte, ze wilde niet nog meer van deze dag verpesten met haar gezeur erover. Het zou de onzekerheid toch niet wegnemen, integendeel zelfs.

Ben volgde haar blik even naar hun in elkaar gehaakte armen en glimlachte, maar zei er verder niets over. Hij richtte zich weer tot Viniah en knikte opnieuw. 'Maar je kan je ook geen zorgen blijven maken,' zei hij, 'dat heeft gewoon geen zin. Waarschijnlijk maak je het in je hoofd allemaal groter dan het werkelijk is. Dat is niet erg, maar je moet proberen het een beetje van je af te zetten, anders dan ga je geen tijd hebben om gewoon je leven te leiden en het leuk te hebben.' Hij wist niet of dat haar een beetje zou helpen of dat ze zichzelf al zoveel zorgen in het hoofd had gebracht dat het moeilijk zou worden die er allemaal weer uit te krijgen. 'Natuurlijk wel, daar hoef je je in ieder geval geen druk over te maken,' zei hij onmiddellijk, 'geloof me maar als ik zeg dat het heel lastig wordt om ervoor te zorgen dat je echt niet meer bij ons langs mag komen.' Zijn zusjes hadden in de loop der tijd al heel veel geflikt, dus ze konden allemaal wel wat hebben.

Viniah knikte toen hij zei dat ze zich geen zorgen kon blijven maken. 'Dat weet ik wel, maar ja,' zei ze zacht. Het ging automatisch, dat zorgen maken. Het was een stemmetje in haar hoofd dat alle dingen opsomde die verkeerd konden gaan of die zij verkeerd zou kunnen doen, alle dingen die de avond zouden kunnen verpesten. Het werd even stil voor hij een serieus antwoord gaf op het grapje dat ze net had gemaakt. 'Heel lastig,' zei ze met een glimlach. Blij dat dat toch al zo was. Ze begreep ook wel dat het heel lastig zou worden om ervoor te zorgen dat ze daar niet binnen kon. Ben was zo geduldig, veel te geduldig en ze wist dat hij het ergens vandaan moest halen. Ze vond het jammer dat ze zijn vader niet zou kunnen ontmoeten maar zij had geen enkele ouders die hij kon ontmoeten, nu ze erover nadacht. Zijn zusjes waren nog jong en waarschijnlijk vonden ze alles fantastisch te horen aan de dingen die Ben over hen vertelde.

Hij grijnsde toen ze zei dat ze dat wel wist, want hij begreep meteen dat dat natuurlijk niet betekende dat ze er ook echt anders over dacht. Het was lastig om je zorgen uit te schakelen en hij probeerde zich eigenlijk gewoon zo min mogelijk zorgen te maken over alles want hij wist dat als hij daaraan begon, het bijna onmogelijk was weer te stoppen. Het pad begon weer steiler te worden en hij kon voelen hoe zijn benen dat ook weer begonnen te merken. Hij dacht aan hoeveel spierpijn ze allebei wel zouden hebben morgen maar zette dat maar ook weer zo snel mogelijk uit zijn hoofd, want dat was nu niet bepaald een fijne gedachte. Maar ze hielden de pas erin en hij probeerde ervoor te zorgen dat ze allebei een tred vonden waarin ze een tijd door konden blijven lopen. Het was natuurlijk moeilijk omdat hij langer was dan zij en al vaker had gewandeld, zijn voeten dus anders neerzette, maar het was best mogelijk en op die manier konden ze het langst achter elkaar blijven doorlopen.

Haar woorden werden beantwoord met een glimlach en ze keek even naar het pad voor hen terwijl ze op een stevig tempo doorliepen. Het was net iets steiler dan het pad dat ze hiervoor hadden aangehouden en ze besefte hoeveel kracht het van haar vergde, een hoeveelheid kracht die ze nog niet had. Ze hoopte, smeekte diep in zichzelf dat ze zich morgen nog zou kunnen bewegen zonder al te veel last te hebben van spierpijn. De eerste dagen was die pijn verschrikkelijk geweest zodra ze er te veel moeite had ingestoken en ze was bang dat ze nu ook te veel zou vragen van haar lichaam. Het mooie hieraan was het uitzicht, om zich heen zag ze enkel lucht, omdat ze al te hoog waren om nog op gelijke hoogte te staan met gebouwen. Ze hoopte dat ze misschien door een wolk zouden lopen en ze vroeg zich af hoe dat zou aanvoelen.

Dit moest natuurlijk allemaal nog tien keer zo zwaar zijn voor haar als het voor hem was, en zijn blik gleed een beetje bezorgd opzij om te peilen hoe het met haar ging zonder het haar direct te hoeven vragen, omdat hij er dan niet automatisch vanuit kon gaan dat ze de waarheid sprak aangezien ze hem gerust wilde stellen of omdat die koppigheid van haar weer naar boven kwam. Aan de ene kant was het natuurlijk goed dat ze zo vastberaden was, maar aan de andere kant maakte dat het soms ook ontzettend moeilijk om te weten wat er nu echt in haar hoofd omging. 'Het is mooi hier, hè?' zei hij na een tijdje, toen hij zag hoe ze om zich heen aan het kijken was. Hij kon het niet vaak genoeg zeggen, en hij kon het zichzelf niet vaak genoeg blijven herinneren. Dit was de reden dat hij hier kwam, voor de tochten en het uitzicht, de moeite die hij ervoor moest doen en het gevoel van overwinning en trots dat hij zou hebben als hij boven was.

Ze voelde zijn blik haar controleren, waarschijnlijk wilde hij zien of ze het nog wel kon trekken nu het zo steil ging. Dit was alleszins nog gemakkelijker dan de stukken waarbij ze zouden moeten klimmen en ze hoopte oprecht dat er niet nog zo'n stukken zouden komen. Ze keek opzij naar hem en wierp hem een glimlach toe, hopend dat het genoeg was om hem tevreden te stellen. Er viel weer een stilte en ze voelde niet de nood om deze te verbreken. Ze vond het fijn om met Ben te praten, daar niet van, maar ze was blij dat ze ook eens in stilte zich kon concentreren in het onder controle houden van haar ademhaling en af en toe de passen tellen die ze zette. Het ging gemakkelijker nu ze zijn arm vasthield, ze was nog niet onhandig gestruikeld terwijl er genoeg aanleiding voor was. 'Ja, heel mooi,' zei ze en glimlachte even. 'Maar ik vind dat veldje van hier net nog altijd het mooist tot nu toe,' gaf ze eerlijk toe.

Ben zag haar glimlach, die hem wel een beetje geruststelde en hem in ieder geval genoeg overtuigde om haar niet teveel in de gaten te houden. De stilte hield aan en ze zeiden allebei niets voor een tijdje, wat hij niet erg vond. Hij begon te grijnzen toen ze zei dat ze het veldje van daarstraks nog steeds het allermooist vond. 'Dat zullen we nog wel eens zien als je straks helemaal boven bent,' zei hij een beetje geheimzinnig. Er zou haar nog heel wat te wachten staan als ze echt dacht dat ze het mooiste al gezien had. Niet alleen de top, maar ook de watervallen, de enorme vlakken die bedekt waren met sneeuw, de gletsjermeren op de hoogste bergen... Er was nog zoveel te zien, zoveel dingen die nog zou moeten leren kennen. Ben hield ontzettend van mensen om zich heen, maar soms konden ze verschrikkelijk zijn en dan hield hij ervan om om zich heen te kunnen kijken en te kunnen zien hoe mooi die wel niet was.

Op een geheimzinnige toon zei hij dat ze het nog wel zou zien als ze boven zouden zijn en ze keek hem een beetje nieuwsgierig aan, al wist ze dat de kans klein was dat hij iets zou vertellen. Misschien zou ze inderdaad nog van idee veranderen als ze eenmaal op de top zou staan maar haar gedachten bleven bij het feit dat ze daar zo had gelegen met Ben naast zich, in het prachtige groene gras, de bomen en de felgekleurde bloemen waar vlinders over fladderden. Het geluid van het beekje op de achtergrond maakte het allemaal compleet en ze wist dat het niet de laatste keer was dat ze daar geweest was. Ze zou hem nog wel vaker overtuigen, of smeken, om daar nog eens naartoe te gaan. Ze keek opnieuw even naar de rugzak die Ben op zijn rug had. 'Mag ik hem nu eens dragen?' probeerde ze nogmaals.

Ze bleef stil en hij vroeg zich af of ze weer zo koppig zou blijven doen en bij haar standpunt zou blijven, maar hij besefte ook dat hij het eigenlijk helemaal niet erg zou vinden. Hij vond het belangrijk dat ze plezier had in de tocht en nieuwe dingen deed en zag en het maakte hem niet uit of ze meer hield van het ene uitzicht dan van het andere uitzicht of dat ze sommige dingen eng vond om te doen of dat ze steeds zijn rugzak wilde dragen. 'Nee, dat mag je niet,' zei hij nonchalant zonder haar aan te kijken. 'Het zou alleen maar meer tijd kosten om nu dat ding af te moeten doen en op te moeten doen en je weet dat ik toch alleen maar aan je hoofd zou blijven zeuren, zelfs als ik hem zou geven, wat dus niet het geval is.' Nu richtte hij zich toch even tot haar en glimlachte om te laten weten dat hij dat heus niet gemeen bedoelde.

Er viel weer een korte stilte terwijl ze afwachtte, hopelijk zou hij toestemmen zodat zijn rug ook eens rust zou krijgen. Ze zuchtte zachtjes toen hij zei dat ze het niet mocht en hij ging meteen verder met allemaal argumenten die, tot haar teleurstelling, allemaal waar waren. Ze keek naar hem. 'Het is toch niet eerlijk,' zei ze tegen hem. 'Ik wil niet dat jij de hele tijd met dat ding moet sleuren terwijl ik niets draag,' zuchtte ze en keek hem aan. Haar rugzak was niets vergeleken met de zijne en ze voelde zich nog steeds schuldig als ze keek naar alles wat hij meedroeg vergeleken met haar. 'Wil je dat ik ga smeken?' zei ze en keek hem onderzoekend aan. Waarschijnlijk zou hij haar gewoon uitlachen als ze daarmee zou beginnen. 'En trouwens, dan negeer ik het gezeur wel, net zoals jij nu doet,' zei ze toen hij vervolgde dat hij anders toch alleen maar alleen maar aan haar hoofd zou blijven zeuren.

'Viniah, het gaat niet gebeuren,' zei hij zuchtend terwijl hij haar weer aankeek. 'Jij hebt het al moeilijk genoeg en extra gewicht gaat het echt niet makkelijker voor je maken om de top te bereiken, dat kan ik je wel vertellen. Alhoewel ik het best leuk had gevonden om je te zien smeken,' voegde hij er grappend aan toe. Niet dat hij echt gezwicht zou zijn als ze een beetje een zielige blik opzette en het nog eens zou vragen. Ze ging verder door te zeggen dat ze zijn gezeur net zo goed zou negeren als hij nu deed bij haar, en hij kon zich wel voorstellen dat ze dat heel goed zou kunnen. Nog een reden om ervoor te zorgen dat ze die rugzak niet nog een keer in handen zou krijgen. De vorige keer was het al lastig genoeg geweest hem weer terug te krijgen en hij wist niet of ze weer zo gemakkelijk om te kopen zou zijn en wat hij haar nu dan zou moeten aanbieden.

Zijn antwoord kwam een beetje zuchtend, irriteerde hij zich nu aan haar? Hij voegde eraan toe dat ze het toch zwaar genoeg had, ook al zonder die rugzak maar dat hij haar wel eens had willen zien smeken. Ze wierp hem een kleine glimlach toe. 'Oké,' zei ze enkel, wetend dat ze best over het onderwerp ophield. Hij had al zoveel voor haar gedaan, haar hier mee naartoe genomen en hierjuist zelfs gezegd dat ze tot zijn vrienden behoorde. Ze moest hem niet minder leuk maken door de hele tijd te vragen naar die stomme rugzak. Ze wendde haar blik de andere kant op en richtte zichmeer op de omgeving rondom hen. Het zag er eo mooi uit, bijna even magisch als het veldje waar ze eerder hadde, gelegen. Het had iets dat ze tussen de bomen enkel lucht zag en geen gebouwen of landschap, af en toe zag ze zelfs een wolk die op hun gelijke hoogte leek.

Ze zei oké, en daarmee was het onderwerp afgerond. Hij wist niet helemaal zeker of hij iets te snel was geweest met zijn antwoord maar besloot er verder niet op in te gaan. Het was stil en dat liet hij zo, het was soms ook goed om zogezegd "naar de stilte te luisteren". Toen hij jonger was had hij die uitspraak nooit begrepen, hij was altijd druk in de weer geweest en was ontzettend slecht in stilzitten. Nog steeds, trouwens, hij kon niet alleen stilzitten en nadenken, zoals sommige mensen dat konden. Als hij maar naar iets interessants kon kijken of met iemand kon praten was het probleem gewoon opgelost, maar zonder dat... nee, dat lukte hem na al deze tijd nog steeds niet. 'Viniah?' vroeg hij na een tijdje, om toch de stilte weer te doorbreken. 'Ik weet niet of dit een vreemde vraag is, of dit iets is waar je al wel eens over na hebt gedacht, maar waar zie je jezelf over een paar maanden? Wat hoop je dat er tegen die tijd is gebeurd, of wat hoop je dat je tegen die tijd hebt gedaan?' Het was een vraag die ze de laatste tijd ook veel op school werden gevraagd, omdat ze moesten denken over vervolgopleidingen en zo.

De stilte bleef aanhouden en ook zij zocht naar iets om te zeggen, al had ze geen enkel idee wat ze kon zeggen. Misschien was een stilte niet zo slecht, ze had al genoeg stiltes doorstaan om te weten dat een stilte niet altijd slecht kon zijn. Hij sprak haar naam uit en ze draaide haar hoofd weer zodat ze Ben kon aankijken. 'Die tijd is subjectief natuurlijk voor iemand zoals ik,' antwoordde ze met een ondeugende glimlach. Hij wist wel wat ze bedoelde. Haar laatste antwoord liet op zich wachten. 'Om eerlijk te zijn heb ik geen enkel idee. Ik hoop dat ik tegen dan heb leren lezen en schrijven.' Ze zweeg even, dat was niet wat ze echt wilde. 'Maar het liefst van allemaal zou ik in een eigen huis willen wonen, zodat ik van niemand afhankelijk ben.' Ze was nog jong, had nergens ervaring mee en kon helemaal niets dus ze wist dat het nog wel even zou duren voor ze die kans ooit zou krijgen. Ze besefte zich nu pas dat dat geen antwoord was op zijn vraag, maar dat het meer ging over de dingen die ze wilde en niet hoe ze zichzelf zag. 'En jij?' Zijn opties waren iets uitgebreider dan die van haar en ze vroeg zich af wat er voor hem in de toekomst lag.

Hij grinnikte toen ze opmerkte dat tijd subjectief was voor haar, want met haar gave kon ze zelf beslissen hoe de tijd liep, of, deels in ieder geval. Het was opmerkelijk hoe sommige simpele dingen haar onbekend waren en ze wel dit soort scherpe opmerkingen kon maken. 'Natuurlijk,' stemde hij geamuseerd in. Ze vertelde dat het toch moeilijk was zoiets te bedenken maar dat ze graag minder afhankelijk zou zijn van anderen, graag in een eigen huis zou moeten wonen. 'Dan moet je werk weten te vinden. Als je zelf geld kan verdienen moet het niet moeilijk zijn om wat zelfstandiger te worden.' Want hier was iedereen afhankelijk van geld, of je nu wilde of niet, veel hing af van of je geld had, en hoeveel. Of je alleen kon wonen, naar school kon... 'Ik denk dat er best wel wat plekken zijn waar ze jouw gave kunnen gebruiken, weet je dat,' zei hij vervolgens nadenkend. Een bar of restaurant, bijvoorbeeld, maar dat was maar een van de dingen.

Hij stemde in wat aangaf dat hij begrepen had wat ze bedoelde. Het was fijn om te weten dat er buiten hun huis iemand was die er normaal kon op reageren en haar niet zoals de begeleiders met een soort angst aankeek als ze er iets over zei of er een grapje over maakte. Ze knikte. 'Ja, maar ik heb al gehoord dat huizen veel geld kosten,' begon ze aarzelend. 'Ik heb niks,' vervolgde ze met een hopeloos glimlachje. Ze wist dat ze waarschijnlijk de eerstkomende tien of misschien zelfs twintig jaar nog niet alleen zou kunnen wonen. Er was niemand die haar zou aannemen om verschillende redenen, maar het was lief van Ben om haar hoop te geven. 'Ja, waarschijnlijk wel,' beaamde ze toen er genoeg plekken waren waar ze haar gave zouden kunnen gebruiken. 'Maar ik houd het liever nog even verborgen,' voegde ze er nog aan toe. Niet iedereen zou zo begripvol zijn dan hij. 'Maar je hebt niet geantwoord op mijn vraag,' zei ze geamuseerd. 'Hoe zie jij jezelf?'

'Ik heb ook niet veel geld, maar je kan bepaalde leningen aanvragen en als je een plek vindt om te werken kan je in ieder geval deels onafhankelijk worden van anderen.' Ze antwoordde dat het misschien wel zo zou kunnen zijn dat mensen haar konden gebruiken, maar dat ze het liever geheim hield, en dat begreep hij ook heel goed. Waarschijnlijk zou niet iedereen het zo fascinerend en spannend vinden als hij. Ze merkte op dat hij nog niet had geantwoord en hij grinnikte even voor hij antwoordde. 'Ik hoop dat ik dan mijn diploma heb gehaald met ook nog wat goede cijfers op mijn lijst, dat zou leuk zijn, en dat ik ergens een vervolgopleiding kan gaan doen, kan gaan studeren... Ik zou ook graag alleen willen wonen, maar zoals je al opmerkte heb je daar heel wat geld voor nodig.' Hij haalde zijn schouders op. 'Dus ja, zoiets. Maar je weet natuurlijk nooit wat er allemaal kan gebeuren in de komende maanden.' vervolgde hij.

Hij legde uit dat ze aan de hand van leningen nog altijd aan geld kon geraken voor een eigen huis te kopen. Ze wist niet goed wat hij bedoelde met die leningen, maar het was dus blijkbaar iets dat het net iets minder onmogelijk zou maken voor haar. Ze merkte een soort jaloezie toen hij het had over iets als een diploma en verder studeren, iets wat bij haar misschien nooit aan de orde zou zijn. 'Wat wil je studeren?' vroeg ze nieuwsgierig. Hij gaf haar gelijk in het feit dat hij ook graag alleen zou willen wonen maar dat het inderdaad geld kostte. 'Misschien moeten we geld samen leggen en samenwonen,' grapte ze. Ze knikte toen hij zei dat er nog een hoop zou kunnen veranderen de komende maanden. 'Ja, dat is zeker waar,' beaamde ze en haar blik ging opnieuw langs het landschap om zich heen. Wat er op weken tijd al kon veranderen, of dagen. Gisterenochtend zou ze zichzelf nooit hier gezien hebben.

Hij moest lachen toen ze vroeg wat hij wilde gaan studeren. 'Ik heb werkelijk geen flauw idee,' antwoordde hij, nog steeds grijnzend, 'ze hebben ons allerlei beroepstests laten invullen maar er kwamen telkens verschillende dingen uit bij mij, dus ik moet het nog maar zien.' Ze stelde grappend voor dat ze misschien samen konden gaan wonen om zo de kosten voor hen beiden een beetje te verminderen. 'Slim, kosten delen,' zei hij goedkeurend, eveneens glimlachend. Hij zag haar een beetje afwezig om zich heen kijken en hij wist dat ze aan de vorige dag dacht, toen ze elkaar nog niet kenden, en die avond, toen ze elkaar hadden ontmoet. Of, hij vermoedde dat ze daar ook aan terugdacht. Het was maar een voorbeeld, van hoe erg dingen konden veranderen in zo'n korte tijd - hij kende Viniah minder dan een dag en hij had toch al het gevoel dat hij haar kende, echt kende, en tegelijkertijd het gevoel dat hij nog zoveel van haar kon leren en leren kennen.

Ze glimlachte toen hij zei dat hij geen enkel idee had van wat hij wilde studeren. 'Weet je niet wat je wil worden?' vroeg ze, lichtjes verbaasd. Zelf moest ze niet spreken, ze had geen idee wat zij zou willen doen de komende tijd. Hij antwoordde goedkeurend dat het slim was, omdat ze dan de kosten zouden kunnen delen. Ze wilde nog iets vragen maar besloot het niet te doen. Samenwonen was toch eigenlijk vooral iets voor koppels en niet voor vrienden? Ze besloot het niet te vragen, omdat het gewoon een rare vraag was. Ze keek weer naar Benjamin toen ze merkte dat hij haar in de gaten hield en ze glimlachte. 'Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat je gisterenavond zomaar tegen me praatte,' zei ze met een lichte glimlach. 'Of dat je zusjes uiteindelijk aan me gewend waren en net zo vriendelijk deden.' En straks zou ze er gaan eten, terwijl ze gedacht had dat de hele stad doodsbang was van haar en de anderen.

'Ik heb geen flauw idee,' bekende hij toen ze hem verbaasd vroeg of hij niet wist wat hij wilde worden. Het was eigenlijk nogal stom - als het goed was zou hij over een paar maanden van school zijn, dan had hij eindelijk zijn diploma in handen en dan zou hij alsnog niet iets kunnen gaan doen wat hij echt leuk vond, omdat hij niet wist wat hij echt leuk vond. Lekker handig. De meeste van zijn vrienden hadden blijkbaar al een idee gehad vanaf hun vijfde, want die hadden zich al lang en breed ingeschreven op een universiteit of hadden zich al aangemeld voor een baan die ze wilden. 'Ik ben erg blij dat mijn zusjes me een aanleiding gaven je aan te spreken,' zei hij, 'anders had ik dat waarschijnlijk nooit gedurfd - ik had mezelf waarschijnlijk de hele avond voorgehouden dat een mooi meisje op regenlaarzen vast niet geïnteresseerd zou zijn in mij, met mijn nette jasje en alles.' Hij grijnsde even naar haar.

Opnieuw zei hij dat hij geen flauw idee had van wat hij wilde worden en ze bleef hem lichtjes verbaasd aankijken. Hoe kon hij dat niet weten? - Ze glimlachte toen hij zei dat hij blij was dat zijn zusjes de aanleiding waren om tegen haar te spreken en vervolgde dat hij het anders waarschijnlijk niet eens gedurfd had. Dat laatste wat hij zei duurde even voor het helemaal was doorgedrongen maar opnieuw voelde ze het bloed naar haar wangen kruipen toen hij zei dat ze een mooi meisje in regenlaarzen was. Had hij nu juist echt gezegd dat ze een mooi meisje was. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen na die woorden van hem. Natuurlijk had ze interesse in hem. Hij was de meest geduldige en vriendelijke jongen die ze had ontmoet en hij was ook niet lelijk maar dat zou ze waarschijnlijk nooit zo achteloos als hij kunnen zeggen. Ze glimlachte, om toch iets te doen. 'Ik weet niet wat ik moet antwoorden,' gaf ze eerlijk toe.

Hij grijnsde toen hij zag dat ze weer begon te blozen, zoals ze wel vaker deed als hij haar een complimentje gaf. Misschien was dat wel een van de redenen dat hij dat deed - samen met het feit dat ze het verdiende dat soort dingen te horen en dat hij waarschijnlijk de enige was die het haar zou vertellen. 'Dat is niet erg,' antwoordde hij geamuseerd, al hield hij ook wel van haar eerlijkheid in dit soort gevallen. Ze draaide er niet omheen dat ze simpelweg niet goed wist hoe ze hierop moest reageren. 'Je hoeft niets te zeggen, de rode kleur op je wangen vertelt me genoeg,' voegde hij er na een korte stilte aan toe, nog steeds grijnzend omdat ze zo overdonderd was door zijn simpele opmerking, al had hij natuurlijk wel een beetje kunnen zien aankomen dat het zoiets teweeg zou brengen. Een klein beetje maar, natuurlijk.

Zijn grijns gaf aan dat hij het erg amusant was dat ze weer aan het blozen was en ze drukte haar handpalmen tegen haar gezicht in de hoop dat dat het blozen zou stoppen, haar wangen voelden zo warm nu. Hij antwoordde geamuseerd dat het niet erg was dat ze niet wist wat te antwoorden en vervolgde door te zeggen dat de rode kleur al genoeg zei. Hij hielp niet bepaald om de blos te laten verdwenen en ze glimlachte een beetje ongemakkelijk naar hem. Zijn woorden bleven zich ook genoeg herhalen in haar hoofd, een mooi meisje op regenlaarzen. Hij liep nog steeds te grijnzen om haar onhandige verlegenheid en ze moest zelf ook glimlachen, het zag er waarschijnlijk ook ongelofelijk idioot uit. 'Is dat bij jou ook zo?' vroeg ze nieuwsgierig. Als dat het geval was, moest ze misschien zelf ook wat vaker een compliment beginnen geven.

Ze kon nog steeds weinig uitbrengen en hij besloot haar een beetje te laten bekomen en hoe graag hij ook wilde blijven kijken hoe ze een poging deed haar rode blos van hem te verbergen, hij wendde zijn blik af en keek gewoon voor zich uit terwijl ze doorliepen. Het duurde even, maar toen was Viniah het die de stilte tussen hen doorbrak en vroeg of het bij hem ook zo ging. 'Het blozen?' vroeg hij, een beetje verbaasd, 'in principe wel, maar het gebeurt wat minder bij mij.' Hij keek haar kort opnieuw aan en begon breder te grijnzen toen hij besefte waarom ze dat misschien zou vragen. Niet zomaar - dat kon hij wel bedenken. Ze dacht waarschijnlijk dat ze misschien hetzelfde bij hem teweeg zou brengen als ze hem een complimentje gaf, om hem op die manier terug te pakken voor het lichte ongemak wat hij haar bezorgd had.

Hij wendde zijn blik af en ze glimlachte even, dat was typisch Ben, hij deed dat voor haar, zodat ze zich beter op haar gemak zou voelen en het sneller zou overgaan. Ze had haar arm nog steeds rond die van de zijne gehaakt, maar liet nog niet los. Na een tijdje voelde ze het rood weer wegtrekken en haar wangen voelden niet meer ongewoon warm aan onder haar handpalmen. Hij keek haar weer aan toen ze vroeg of het bij hem zo snel gebeurde. Hij zei dat het minder gebeurde, maar dat het wel kon gebeuren. Waarschijnlijk zou het niet dezelfde reactie opwekken als ze zou zeggen dat hij mooi was gisterenavond met zijn warme jasje dat heerlijk rook. Nee, hij zou waarschijnlijk eens vriendelijk lachen om dat compliment. 'Maar bedankt,' zei ze nu, nu de blos verdwenen was. 'Het was lief van je,' vervolgde ze met een glimlach.

Toen de blos weer van haar wangen was weggezakt keek ze hem eindelijk weer aan en bedankte ze hem, met nu ook een glimlach op haar gezicht. 'Graag gedaan,' antwoordde hij, blij dat ze zijn complimentje in ieder geval wel gewoon van hem aannam. Ze was een van de weinigen, dat wist hij wel, gewoonlijk deden meisjes dat niet, al begreep hij nooit echt waarom. Het was toch leuk om een complimentje te horen, en zolang je er niet echt ijdel van werd of arrogant, was het echt, heus niet erg om, zoals Viniah deed, dankjewel te zeggen en er blij mee te zijn dat iemand je vertelde dat je er leuk uit zag. Het pad werd nu weer smaller en de rotsachtige bodem maakte het moeilijker om naast elkaar te lopen. 'Wil je weer voor me lopen of niet?' vroeg hij terwijl hij achter zich keek. 'Het gaat een beetje moeilijk worden om hier naast elkaar te lopen, als we een beetje voorzichtig willen blijven in ieder geval.'

Ze glimlachte nog eens toen hij zei dat het graag gedaan was. Dat was ook iets dat ze onlangs had geleerd, dat mensen vaak dezelfde antwoorden gaven op dingen. Dit hadden ze ook erg snel onder de knie gekregen, omdat  het soms vrijwel automatisch ging. Het pad werd steeds smaller en ze had al twee keer haar voet omgekwikt dankzij de rotsachtige omgeving en ze bijna op de grond terechtkwam. Ze knikte toen Ben vroeg of ze weer voor hem kon lopen. Zo kon ze zich beter concentreren op alle rotsachtige stukken en putten in de grond. Ze liet zijn arm los en ging voor hem lopen. Ze keek naar de grond onder zich, zodat ze niet zou vallen terwijl ze voorzichtig verder liep, proberend een goed tempo aan te houden zodat Ben zich niet zou vervelen. Ze neuriede zachtjes een paar liedjes zodat het toch niet helemaal stil zou zijn.
-
ik weet dat zo'n onderschrift irritant kan zijn, maar mag ik hem een paar dagen laten staan? Hij lukte zo goed and I feel so proud.  

Nu het pad met de meter rotsachtiger werd moest ook Ben echt gaan oppassen waar hij liep zodat hij niet zou omvallen, zeker met het extra gewicht van de rugzak erbij. Soms waren de stenen op het pad zo stijl dat ze houvast moesten vinden aan de randen om hun balans te houden en soms leek het alsof er juist een speciaal trappetje in de rotsen was gemaakt voor hen. Viniah knikte naar hem en ging voor hem lopen. 'Let vooral goed op waar je je voeten neerzet, dan komt het wel goed,' zei hij rustig. Ze lette al erg op waar haar voeten stonden, wat hem er een beetje op gerust stelde dat het haar wel zou lukken. Toch bleef hij zijn aandacht ook deels op haar richten, gewoon voor de zekerheid. 'Je moet vooral opletten bij de stukken met de kleine steentjes, daar verderop,' zei hij, 'daar moet je uitkijken dat je niet uitglijdt.'
-
Of course! En ik vind hem heel mooi gelukt

hehe, dankje!
-
Hij waarschuwde haar nogmaals dat ze goed moest oppassen met waar ze haar voeten juist neerzette en iets daarna voor de stukken met de kleine steentjes, waar ze misschien zou kunnen uitglijden als ze niet oplette. Soms staken de stenen zo erg uit en ging het steil genoeg dat het leek alsof ze een erg scheve trap aan het opgaan waren. Ze zou het gemakkelijker gevonden hebben moest Ben voor haar gelopen hebben, zodat ze het pad kon volgen dat hij ging, hem kon nadoen om het zo te zeggen. Ze besefte dat ze nog niet had geantwoord op zijn waarschuwingen, omdat ze zich zo aan het concentreren was op het pad onder zich. 'Dankje, lukt het bij jou?' vroeg ze en wilde achterom kijken maar besefte dat ze dat misschien beter niet deed. Ze zou hier niet op de, sommige, puntige rotsen terecht willen komen. Vallen zou zo al pijn genoeg doen, hier zou het waarschijnlijk drie keer zo erg zijn.