De hoge berg.

Ze keek toe hoe Ben de borden van de meisjes overnam om hen te helpen bij het snijden. Hij sneed zorgvuldig de spaghetti in kleine stukjes zodat ze het beter konden opeten en ze voelde een klein steekje door haar hart gaan. Had zij ooit een grote broer gehad die spaghetti voor haar in stukken sneed? Ze wist het niet en er was waarschijnlijk geen kans dat ze het ooit zou weten. Het gaf haar wel een goed gevoel dat ze het allemaal kon zien nu, ook al was het bij iemand anders. Het gaf haar de kans te zien hoe de jeugd van een kind eruit zag, de kinderjaren die ze zelf nooit had mogen meemaken, zag ze nu bij anderen om zich heen. Ze werd uit haar fantasie gehaald door de moeder van Benjamin, die antwoord gaf op haar vraag. Ze voelde haar lichaam een beetje verstrakken. Blijkbaar had ze een gevoelig onderwerp aangehaald en dat bij de eerste ontmoeting. Ze kon zichzelf wel slaan. Ze wist al van Ben dat zijn vader overleden was en ze wist ook dat zulke onderwerpen altijd heel gevoelig waren voor sommigen. 'Oh,' zei ze zachtjes, op zoek naar een manier om meer tijd te winnen zodat ze de juiste woorden kon zoeken. 'Het spijt me, ik wilde niet..' zei ze ongemakkelijk, niet wetend wat ze er nog moest aan toevoegen.

Er viel een korte, lichtelijk ongemakkelijke stilte aan tafel na Viniah's vraag en zijn moeders antwoord. 'Het is oké,' antwoordde hij, terwijl hij haar blik ving en geruststellend glimlachte. Misschien was het beter om hier later verder over te praten, want de spanning die nu over iedereen heenhing was voor geen van allen gemakkelijk. Hij bedacht plotseling dat dit voor haar ook geen fijn onderwerp kon zijn - Viniah kende haar hele familie natuurlijk niet eens. Hij wist niet zeker of het feit dat ze ze nooit gekend had het pijnlijker of juist minder pijnlijk maakte, maar ook hiervan besloot hij dat het geen onderwerp was om tijdens het eten te bespreken. 'Dus, vertel eens wat jullie vandaag hebben uitgespookt,' zei hij tegen de tweeling in een poging de aandacht af te leiden. Hij zag Resa's schouders ontspannen toen de twee meisjes druk kwetterend losbarstten over wat ze hadden geknutseld en dat ze volgende week op schoolreisje gingen naar de dierentuin. Ondertussen probeerde Ben Viniah subtiel in de gaten te houden, om te zien of ze zich nog erg schuldig voelde over haar vraag.

Ben probeerde haar gerust te stellen door te zeggen dat het oké was en te glimlachen naar haar. Hij leidde de anderen af door over te schakelen naar een ander onderwerp, te vragen naar wat de kleine zussen hadden uitgespookt vandaag. Ze begonnen te vertellen over school en dat ze hadden geknutseld, dat ze naar de dierentuin zouden gaan. Ze vroeg zich af wat een dierentuin was. Waarschijnlijk moest ze het niet letterlijk opnemen, want een tuin met dieren klonk heel erg belachelijk. Ze besloot het later aan Ben te vragen. Het viel haar op hoe hij naar haar keek en deze keer probeerde zij geruststellend te glimlachen, al wist ze dat ze daar niet erg goed in was. Ze was een slechte leugenaar had ze ontdekt en wist niet hoe ze zichzelf daarin kon verbeteren, misschien hoefde dat ook niet echt. Eén van de meisjes keek een beetje verlegen naar haar en vroeg voorzichtig wat haar lievelingsdier was uit de dierentuin. Ze glimlachte naar haar. 'Ik zou het niet weten, ik vind ze allemaal wel leuk. Wat vind jij het leukste dier?' kaatste ze de vraag terug om zichzelf te redden.

Ze leek zich nog steeds een beetje schuldig te voelen, en Ben was blij toen Katie zich uit zichzelf tot Viniah richtte en haar vroeg naar haar favoriete dier. Toen ze de vraag terugkreeg, viel er een korte stilte terwijl het meisje nadacht. Leila nam het voortouw. 'Ik vind de zebra's het leukst! Heb je wel eens een zebra gezien? Die hebben strepen op hun vacht, zwart en wit. Of wit en zwart.' Katie had ondertussen ook wat bedacht. 'Ik vind de baby giraffes het liefst. Of de baby leeuwtjes. Of de kuikentjes.' Ze fronste. 'Ik vind alle baby dieren het liefst,' besloot ze uiteindelijk. 'Je kan niet alle dieren kiezen!' merkte Leila op. De discussie die volgde bleef voortduren terwijl de rest hun pasta at en wat praatte. Hoewel Ben eten met zijn familie gewoonlijk erg gezellig vond, had hij het gevoel dat Viniah zich nu ongemakkelijker voelde dan eerder, toen ze alleen waren, en dat begreep hij ook wel. Hij hoopte dat als iedereen weer een beetje uitwaaierde straks ze zich wat prettiger zou voelen. Toen iedereen klaar was met eten stapelde hij de borden en glazen op. 'Als jullie even helpen met afruimen is het zo gebeurd,' zei hij tegen zijn zusjes voor hij zich tot Viniah richtte. 'Wil je zo wat thee?'

Viniah glimlachte toen de meisjes allebei heel erg enthousiast begonnen te vertellen over hun lievelingsdieren in de dierentuin. Ze knikte toen Leila vroeg of ze al van zebra's had gehoord. Ze had al over deze dieren gelezen, of meer gekeken naar de prenten, in de boeken die stonden in de kast in de woonkamer. De meisjes begonnen te discussiëren met elkaar over de dieren en ze merkte dat ze zich niet echt nog kon mengen in het gesprek. Ben begon de borden op elkaar te stapelen, iets wat ze zelf ook al vaak had gedaan in het huis bij de anderen. De taken werden meestal verdeeld, maar ze had er geen probleem mee als het haar beurt was om af te wassen. Het was een bezigheid, anders zat ze toch alleen maar op haar kamer of ergens anders niets te doen. 'Kan ik ook ergens mee helpen?' vroeg ze aan hem nadat hij zijn zusjes gezegd had te helpen. Ze knikte toen hij vroeg of ze zo wat thee wilde. 'Dat is goed,' zei ze zacht. 'Dankjewel,' voegde ze er nog aan toe met een lichte glimlach.

'Nee hoor, als deze drie hier even meewerken dan is het zo klaar,' zei hij, waarna hij de stapel borden in de keuken afzette. 'Wij doen de afwas wel, ga jij maar thee zetten voor je gast,' zei zijn moeder. Ben wilde protesteren, maar ze was hem voor. 'Geen ge-maar, hup hup.' In plaats van een discussie te beginnen knikte hij kort. Terwijl de rest van de familie zich klaar maakte voor de dagelijkse afwasroutine en de kleintjes vochten over wie de rode theedoek mocht gebruiken en wie de groene, pakte Ben kopjes uit de kastjes. Hij liep terug naar Viniah met een dienblaadje met thee en koekjes erop. 'Kom je? Boven is het wat rustiger.' Hij ging haar voor de smalle trap op, maar niet voor hij een veelbetekenende blik van Resa toegeworpen kreeg en hij zijn ogen naar haar had gerold. Eenmaal boven struikelde hij bijna over Max, die languit voor zijn deur gepositioneerd lag. 'Hé, opstaan jij,' mompelde Ben waarna de hond langzaam overeind kwam en Ben erlangs kon om de deur naar zijn kamer open te doen. 'Kom binnen,' zei hij met een blik op Viniah, terwijl Max ook snel naar binnen glipte en op het kleed in de kamer ging liggen. De kamer zelf was niet veel bijzonders. Relatief netjes, met een raam dat uitkeek over de stad. Hij zette de thee neer op zijn bureau en keek naar Viniah, om de een of andere reden een beetje nerveus nu ze weer alleen waren.

Viniah was geïntegreerd door het beeld van de meisjes die met hun moeder aan het afwassen waren. Ze maakten grapjes, maakten oren met de borden en probeerden bellen te blazen met het schuim van het water. Opnieuw voelde ze een lichte steek van jaloezie door zich heen gaan, opnieuw zag ze dingen bij anderen die ze zelf nooit had meegemaakt en misschien ook nooit zou meemaken. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen Ben vroeg of ze meeging naar boven. 'Graag!' antwoordde ze vrolijk, benieuwd naar de rest van het huis. Ze volgde hem op de trap naar boven en botste bijna tegen Ben toen hij bleef staan om Max weg te jagen. Haar blik volgde de rest van het gangetje. Er waren nog enkele deuren verderop, eentje had allemaal papieren vlindertjes en ze besefte dat dat de kamer van de tweeling moest zijn. Ze volgde hem naar binnen en werd meteen overrompeld door de gezelligheid van deze slaapkamer. Ze besefte dat alles wat hier in deze kamer stond van Ben was, dat hij hier misschien erg veel tijd doorbracht, wat haar ook een beetje nerveus maakte. Op zijn bureau zag ze een foto staan van een kleuter op de schouders van een man en ze herkende hem meteen aan zijn krullen. 'Ben jij dat?' vroeg ze aan Ben. 'Je bent zo klein,' voegde ze er verbaasd aan toe.

Hij was even stil en begon toen maar thee voor hen beiden in te schenken. 'We hebben alleen muntthee, is dat goed?' De mokken eenmaal volgeschonken pakte hij er één op en schoof die naar Viniah op, die naar een foto op zijn bureau stond te kijken. 'Pas op, het is nog heet,' zei hij, voor hij naast haar kwam staan om naar de foto te kijken. Hij grijnsde breed toen hij haar opmerking hoorde. 'Jep, dat ben ik, met mijn vader. En ik was inderdaad een stuk kleiner dan ik nu ben, maar ik was ook nog maar vier!' antwoordde hij semi-defensief. Hij was even stil terwijl hij een voorzichtig slokje van zijn thee nam en zijn mond verbrandde. 'Jullie hebben zeker geen foto's van toen jullie klein waren,' constateerde hij voorzichtig, bang om een gevoelige snaar te raken. Hij wist niet hoe moeilijk ze het vond te praten over haar verleden - of het gemis daarvan. In plaats van stil te blijven wachten liep hij naar zijn bed en ging op het kleed daarvoor op de grond zitten, zodat hij met één hand Max kon aaien en met de ander zijn thee kon drinken.

Oh my god, lees ik net terug wat een domme fout ik in mijn vorig bericht maakte.. 'geïntegreerd', hopelijk heb ik je eens goed doen lachen ermee haha.
-
Viniah knikte toen hij vroeg of muntthee goed was. 'Bedankt' antwoordde ze toen hij haar een mok met hete thee toeschoof. Ze liet de thee nog even staan, omdat ze wist dat ze zich anders nog kon verbranden. Hij antwoordde een beetje defensief dat hij inderdaad klein was, maar dat hij dan ook nog maar vier jaar was. 'Het is zo raar, je ziet er helemaal anders uit...' Ze zweeg even, op zoek naar de juiste woorden. 'Maar toch, zie je er nog steeds zo uit, want ik herken je wel.' Ze haalde haar schouders op bij zijn vraag. 'Ik denk het niet, maar ik heb horen zeggen dat er nog veel spullen liggen in de ruïnes van de stad waar ik woonde voor ik in slaap werd gebracht.' Ze was hoopvol dat ze op een dag kon teruggaan op zoek naar informatie over zichzelf, maar ze wist ook dat ze realistisch moest blijven en dat die kans erg klein was. Ze bleef nog enkele seconden naar de foto kijken en draaide zich dan om zodat ze ook bij Ben kon zitten. Ze had nog zoveel vragen, zoveel dingen die ze zag op deze kamer waar ze meer over wilde weten, maar ze wilde zichzelf niet opdringen, geen te persoonlijke vragen stellen over de dingen die bij Ben hoorden.

Ben grijnsde toen ze opmerkte dat hij, ondanks wat verschillen zoals lengte, toch herkenbaar was gebleven. 'Tsja, de krullen zijn mijn handelsmerk, die zijn door de jaren heen nooit veranderd,' zei hij terwijl hij een hand door zijn haar haalde. Viniah's ogen gingen zijn kamer door en hoewel hij nou niet verwachtte dat ze allerlei aanmerkingen zou hebben merkte hij dat hij de nervositeit die even was weggezakt weer voelde opkomen. Om ervoor te zorgen dat hij niet constant op de vloer ging tikken of aan losse draadjes in het tapijt ging plukken zoals hij gewoon was te doen wanneer hij zenuwachtig was verborg hij zijn vrije hand in Max' zachte vacht, slechts af en toe een blik op Viniah werpend. 'Zou je terug willen gaan naar die plek?' was zijn volgende vraag. Hij vroeg zich af of haar situatie vergelijkbaar was met die van hem toen hij na het ongeluk van zijn vader weer voor het eerst de bergen in ging. Om terug te gaan naar een plek waar zo veel gebeurd was, was niet makkelijk voor hem geweest.

Viniah glimlachte toen hij zei dat de krullen zijn handelsmerk waren. Voor haar waren de krullen het handelsmerk van het hele gezin, maar ze vond de krullen bij Ben het mooist. Ze keek naar de kaders die aan de muur hingen, foto's van hem met zijn vader, zussen en er hing ook een foto van hem en een paar andere jongens die ze niet herkende. Ze keek weer naar Ben en zag dat er iets veranderd was in zijn blik, hij leek een beetje nerveuzer. 'Sorry,' zei ze, beseffend dat het kwam omdat zij zo rondkeek in zijn kamer. 'Het is de eerste keer dat ik in een echte slaapkamer kom en ik ben nogal nieuwsgierig,' voegde ze eraan toe. Ze wierp een blik op Max, die ondertussen zijn kop op de schoot van Ben had gelegd. Ze volgde Ben's voorbeeld en liet haar hand, een beetje aarzelend, over de rug van de hond gaan. Ze knikte toen hij vroeg of ze zou terug willen gaan naar die plek. 'Ja,' antwoordde ze. 'Het is het enige van mijn verleden dat nog bestaat,' legde ze uit, niet goed wetend hoe ze het anders moest verwoorden. 'Ik zou graag meer weten over mezelf en dat lijkt me de enige plaats waar het mogelijk is.'

You must've had a hell of a party going on, posting at 3:37 am, haha.
-
'Het is oké,' zei hij met een lachje en een schouderophalen. 'Slapen jullie met zijn allen in één ruimte?' Max' warme gewicht op zijn schoot was om de een of andere reden rustgevend en hij leunde iets ontspannener tegen het bed aan. Viniah schonk hij een bemoedigende glimlach toen ze met een lichte aarzeling ook Max begon te aaien. 'Hij gaat je niets doen. Nu hij hier zo ligt beweegt hij waarschijnlijk geen poot meer tot wij opstaan,' grijnsde hij terwijl hij de hond achter zijn oren kroelde. Ze vertelde over hoe ze wel terug wilde gaan naar de plek van het ongeluk en zoals ze het uitlegde kon hij ook wel begrijpen waarom ze dat wilde. Hij knikte langzaam. 'Gaan ze jullie daar mee naartoe nemen op een gegeven moment? Of moet je op eigen initiatief gaan als je dat zou willen doen?' vroeg hij.

Haha, jij ook om 4:11 am, volgens mij klopt de tijd gewoon niet..
(sorry voor de late reactie by the way, ik heb het ineens enorm druk omdat de eerste stage er bijna aankomt )
-
'Ja,' antwoordde ze toen Ben vroeg of ze met z'n allen in dezelfde ruimte sliepen. 'Vroeger had het huis kleinere kamers, maar blijlbaar hebben ze voor onze komst de muren opengebroken zodat ze één grote ruimte verkregen.' Ze glimlachte dan naar Ben. 'Ik heb één van de beste plaatsen, vlak aan het raam,' voegde ze er aan toe. Ze wist nog dat zij bij de eersten was die uit hun slaap werden gehaald waardoor ze ook als eerste een bed kon kiezen. Als ze 's nachts op haar rechterkant lag kon ze zo naar buiten staren naar de donkere lucht boven zich, meestal kon ze weinig sterren zien omdat er een grote verlichtingspaal voor het raam stond, maar het ging om de gedachte. 'Is hij aan het slapen?' vroeg ze stilletjes toen de hond na enkele minuten geen beweging meer maakte. 'Dat zullen we waarschijnlijk zelf moeten doen, ik denk dat dat komt omdat de meningen erover zo verschillend zijn. Sommigen willen niets liever dan teruggaan, terwijl anderen het weigeren.'

hmmm, ja, dat kan ook wel kloppen. Ik maak het vaak laat maar 4:11 is wel erg overdreven...
En no problem, love. Succes met je stage!!
-
'Vind je het prettig om met zijn allen samen te slapen?' vroeg hij. Aan de ene kant kon hij zich voorstellen dat het prettig kon zijn om gezelschap te hebben tijdens donkere, stille avonden, en aan de andere kant kon hij het ook begrijpen als ze juist ook behoefte zouden hebben aan tijd op zichzelf, zonder mensen die je de hele tijd op de vingers kijken. 'Er was een hele tijd na de dood van onze vader dat Resa niet graag alleen sliep, en als ze dan 's nachts wakker werd kroop ze bij mij in bed omdat ze wist dat ik het niet erg zou vinden om laat nog gewekt te worden,' vertelde hij. 'Nu doet ze dat alleen nog maar als ze een nare droom heeft gehad.' Hij knikte toen Viniah vroeg of Max sliep. 'Ja. Niet diep, hoor. Als we straks opstaan staat hij ook zo weer op vier poten. Honden hebben minder slaap nodig dan wij.' Ze vertelde dat sommige mensen er niet aan moesten denken terug te gaan naar de plek van het ongeluk en hij knikte opnieuw. 'Nou ja, als je er klaar voor bent kan je het me altijd laten weten en dan kan ik je erheen rijden. Als je dat wil, natuurlijk.' Hij glimlachte even, lichtjes verontschuldigend. 'Ik wil je natuurlijk niets opdringen. Maar voel je vrij om een beroep op me te doen als je daar behoefte aan hebt.'

Viniah moest even nadenken over die vraag. 'Ik weet het niet, omdat ik nog nooit alleen geslapen heb.' Ze besefte dat ze daarin verkeerd was, aangezien ze het grootste deel van haar leven slapend had doorgebracht in een afgezonderde kamer, net zoals die prinses van dat sprookje dat ze gezien had in een prentenboek. 'Of toch niet dat ik me kan herinneren,' verbeterde ze zichzelf. 'Dat is het handige aan het hebben van een oudere broer,' zei ze met een glimlach tegen hem, nadat hij vertelde dat Resa bij hem kroop als ze een slechte droom had. Zij had niemand om bij te gaan liggen, dus ging ze meestal naar beneden waar ze helemaal alleen was om te bekomen van haar nachtmerries. Hij stelde voor dat hij er altijd heen wilde rijden met haar als ze er klaar was en ze voelde haar hart een sprongetje maken bij dat voorstel. Ze had zich altijd voorgesteld alleen te zijn op dat moment, zonder iemand om haar te helpen zoeken naar aanwijzingen en het idee dat Ben voorstelde ooit met haar mee te gaan, maakte haar opgelucht én gelukkig. 'Bedankt, dat zou ik heel leuk vinden,' zei ze zachtjes.

'Natuurlijk,' mompelde hij, 'stom van me, sorry, daar had ik aan moeten denken.' Hij blies voorzichtig in zijn thee voor hij er een slokje van nam en afwezig door Max' haar bleef strijken. Een grijns verspreidde zich over zijn gezicht toen ze een opmerking maakte over hoe handig het wel niet was om een oudere broer te hebben. 'Ze doet het bijna nooit meer tegenwoordig, de nachtmerries zijn door de jaren heen minder erg geworden. Soms heeft ze slechte nachten en dan vindt ze het niet prettig om alleen te zitten, dus dan zoekt ze mij op. Ze kan de kleintjes natuurlijk niet wakker maken en onze moeder heeft haar slaap hard nodig, dus dan blijf ik over,' zei hij, zijn schouders ophalend. Haar stem was zacht bij het volgende dat ze zei, maar hij dacht er iets van opluchting in te ontwaren. 'Oké, goed,' antwoordde hij, zijn hoofd buigend met een glimlachje, 'dan... laat je het maar weten als je denkt dat je er klaar voor bent. Neem vooral je tijd, no pressure.'

'Dat is geen probleem,' antwoordde ze toen hij zei dat hij daar rekening mee had moeten houden. 'Maar ik denk dat ik het wel aangenamer zou vinden om alleen te zijn,' gaf ze alsnog antwoord op zijn vraag. Ze werd nu vaak wakker in de nacht als iedereen sliep en sommigen begonnen te snurken. Ze had ook al van verschillende anderen te horen gekregen dat ze soms praatte in haar slaap en het blijkbaar erg lachwekkend kon zijn, ze vond het niet fijn om niet te weten wat ze allemaal zei. 'Komen je andere zussen ook soms bij jou liggen?' vroeg ze. 'Misschien moet je een -' Ze zweeg even en begon op haar vingers te tellen hoeveel personen er in dit huis woonden. 'Misschien moet je een bed kopen waar vijf personen in passen, kunnen jullie allemaal samen slapen en heeft niemand nog nachtmerries,' stelde ze hem voor. Ze knikte toen hij zei dat ze het maar moest laten weten als ze erheen wilde.

Ze merkte op dat het haar prettiger leek om alleen te slapen dan in een slaapzaal zoals nu. Daar kon hij zich wel wat bij voorstellen - hij had al behoefte aan een eigen kamer na een week met Resa of de tweeling op één kamer geslapen te hebben als ze op vakantie waren. 'De kleintjes? Soms. Ze hebben niet zo veel last van nare dromen als Resa, en zelfs als één van de twee wakker wordt probeert de ander haar rustig te krijgen, pas als dat niet lukt of als ze allebei niet kunnen slapen zoeken ze mij op. Het gebeurt wel eens dat ik nog zit te werken beneden en dat ze naar beneden komen trippelen. Soms maak ik wat warme melk voor ze en dan komen ze bij me op de bank zitten en vallen ze vaak zo weer in slaap.' Hij grijnsde. Ze stelde voor een enorm bed te kopen, en zijn grijns verbreedde. 'Ja, alleen die twee kleintjes slapen heel erg onrustig. Ze zwemmen bijna door het bed, worden wakker met hun hoofd waar hun voeten horen te liggen. Dan zou niemand meer slapen.'

Viniah glimlachte toen hij zei dat hij de kleintjes terug in slaap kreeg door ze warme melk te geven. Ze werd nieuwsgierig toen hij zei dat hij soms beneden zat te werken. Nu ze erover nadacht, wist ze eigenlijk nog veel te weinig over Ben. Zij had niets te vertellen omdat ze niets kon en niets had beleefd, hij had al een leven achter zich. 'Wat bedoel je met werken?' vroeg ze voorzichtig, nog steeds wist ze niet waar ze mocht naar vragen en wat te persoonlijk was om te delen met anderen. Ze had daarnet bij het rondkijken in zijn kamer op het bureau enkele boeken zien liggen, niet het soort boeken dat ze ook hebben staan, maar een andere soort die ze nog niet eerder had gezien. Ze was er vrij zeker dat hij niet nog op school zat, want voor zover ze op de hoogte was gebracht gingen enkel jonge kinderen naar school om te leren lezen, schrijven en rekenen. Dingen waarvan ze zeker was dat Ben het al heel goed kon.

'Vooral studiewerk, essays schrijven, presentaties voorbereiden, dat soort dingen,' legde hij uit. 'Ik studeer medicijnen -- ik ben aan het leren hoe je een dokter moet zijn.' voegde hij er aan toe als extra uitleg. 'Ik zit pas in mijn eerste jaar dus ik heb nog wel even te gaan.' Hij was even stil terwijl hij zich afvroeg of ze wist dat er verschillende schoolfases waren. 'Je gaat in je leven vaak naar een aantal verschillende scholen, dus je begint op de basisschool, en daar leer je onder andere te schrijven, lezen en rekenen. En dan later ga je naar de middelbare school, en daar leer je meer over verschillende onderwerpen, zoals taal en natuur en de samenleving. Je kan tijdens je schooltijd steeds meer kiezen wat voor vakken je leuk en interessant vindt. En dan daarna kan je gaan studeren, als je wilt, en dan kan je nog gerichter iets gaan leren waar je je beroep van wil maken,' probeerde hij uit te leggen. Het bleef ingewikkeld omdat hij niet precies wist hoeveel zij al wist en het tegelijkertijd duidelijk wilde vertellen maar aan de andere kant haar niet wilde kleineren.

Toen Ben zei dat hij aan het leren was om dokter te worden kreeg ze een brede glimlach, omdat dat eindelijk iets was waar ze wel al van gehoord had. 'Ik heb wel al eens een dokter gezien!' Het beeld dat ze ervan had was minder fijn, een man in een lange witte jas met allemaal rare materialen die hij kwam gebruiken op haar, zonder iets uit te leggen. Zeker toen ze geprikt werd met naalden die rode vloeistof uit haar lichaam trokken, of iets anders in haar lichaam spoot waar ze moe van werd. Ze wilde opnieuw enkele vragen te stellen, maar hij had waarschijnlijk aan haar blik gezien dat ze het niet begrepen had. Haar beeld van naar school gaan en studeren was blijkbaar helemaal anders dan ze gedacht had. 'Wat kan je allemaal studeren?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Kan je alles studeren wat je maar wil?' voegde ze eraan toe. Ze had al gezien wat verschillende soorten beroepen en het leek haar heel moeilijk om uit al die beroepen eentje te moeten kiezen, het leek haar ook onmogelijk om dit zelf ooit te verwezenlijken.

Ze gaf een teken van herkenning nadat hij haar had verteld wat hij studeerde en hij bedacht dat ze waarschijnlijk dokters had gezien toen ze net wakker werd en onderzocht moest worden. Hij nam kleine slokjes van zijn thee, terwijl zijn hand door Max' vacht ging. 'Ja, in principe wel. Het is natuurlijk het best als je iets kiest waar je ook echt graag meer over wil leren, maar verder... Er zijn heel veel verschillende dingen. Er is wel een studie voor elk stukje van de wereld. Bij sommige dingen moet je meer uit je hoofd leren, bij andere moet je meer met je handen aan de slag. Een dokter kan kiezen om mensen te behandelen of onderzoek te doen naar bijvoorbeeld ziektes.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik wil je absoluut niet weghebben, maar moet je om een bepaalde tijd terug zijn? Gaan de deuren op een gegeven moment op slot of zo? Want ik zou natuurlijk niet willen dat je problemen krijgt met de mensen daar...'

Ze had even moeite om die nieuwe informatie te verwerken. Het leek haar zo raar dat je alles kon studeren wat je maar wilde. 'En wat ga jij kiezen?' vroeg ze toen hij zei dat je als dokter kon kiezen tussen het helpen van mensen en het onderzoeken van ziektes. Hij vroeg haar of de deuren op een bepaald moment toe gingen en ze knikte. 'Dat wel, maar-', ze begon te zoeken in de zakken van haar trui en broek tot ze de sleutel vond. 'Ik heb deze meegekregen om terug binnen te geraken als de deur toe is.' Normaal kregen ze elk een eigen sleutel, maar de verzorgers hadden het gevoel dat de meesten deze snel zouden verliezen, dus kregen ze die enkel mee als ze het nodig hadden. Ze begreep het ook volkomen, ze zag zichzelf ook niet echt in staat zo'n klein voorwerp altijd veilig bij zich te houden. Hoe zou ze een sleutel kunnen bijhouden als ze soms al verloren liep in de stad, omdat haar gedachten afdwaalden en ze vergat welke weg ze genomen had.

Hij grijnste even. 'Ik denk dat ik het liefst rond mensen ben, in plaats van hele dagen onderzoek doen. Begrijp me niet verkeerd, dat is ook super belangrijk maar...' hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben goed met mensen en als onderzoeker werk je meer met cijfers op papier. Ik wil graag echt rond de mensen zijn en ze directere hulp kunnen geven.' Hij wist dat het een moeilijke weg zou zijn, maar het idee om dokter te worden zat al sinds hij klein was in zijn hoofd en het was er nooit meer uitgegaan. Ze vertelde hem dat ze een sleutel had gekregen van de mensen in het huis zodat ze zichzelf binnen kon laten mochten de deuren al gesloten zijn tegen de tijd dat ze terugkwam, en hij ontspande een beetje. 'Oké. Mooi,' glimlachte hij. 'Ik bedoel -- je kan natuurlijk naar huis wanneer je wil maar het is in ieder geval goed om te weten dat er niet moeilijk over gedaan zal worden als je wat later bent.'
-
Sorry voor de late reactie! Om de een of andere reden stonden de email notificaties niet meer aan, dus ik had helemaal niet door dat je al wat gepost had!

Langs mijn kant ook sorry voor de nog latere reactie! Ik heb ook geen notificaties en ben door het werk van school de site helemaal uit het oog verloren. En dit wil niet zeggen dat ik het niet meer leuk vind (dat je me niet verkeerd begrijpt ofzo) maar ik was het gewoon even helemaal vergeten haha. Maar ik ga ook zoeken naar een manier om de notificaties aan te zetten.
-
Ze knikte toen hij zei liever onder de mensen te zijn. 'Dat snap ik, ik zou dat ook kiezen denk ik,' antwoordde ze. Maar misschien was zij in haar situatie niet echt aangewezen om ooit een beroep te doen waarin ze omgaat met mensen, aangezien ze niet echt op een positieve manier werd ontvangen. En haar gave gebruiken om anderen te helpen was ook niet echt handig, aangezien ze enkel de tijd kon stilzetten momenteel, iets waar anderen niet veel aan hadden. Ze knikte toen hij zei dat ze natuurlijk naar huis kon wanneer ze wilde. 'Ja, dat is vriendelijk. Maar als het te laat wordt mag je dat gerust zeggen. Ik kan nog niet goed inschatten wanneer het laat is,' zei ze, 'en ik heb natuurlijk geen verplichtingen,' voegde ze er nog aan toe. Haar blik gleed naar Max, die net zoals zij geen verplichtingen had. Al hielp die gedachte niet echt om haar een positief gevoel te geven.

Hij hield haar blik een tijdje vast, zag de twijfel in haar ogen na wat ze had gezegd. 'Dit gaat niet altijd hetzelfde blijven,' zei hij na een korte stilte. 'De mensen en de reacties en de aandacht. Alles. Ik begrijp dat je dat gevoel niet krijgt van wat er nu gebeurt elke keer als je je huis uitstapt, maar dit gaat veranderen. Niet van de ene op de andere dag en niet iedereen, maar mensen gaan merken dat jullie net zo normaal zijn als zij en dat jullie evenveel kansen verdienen als zij en...' Hij zuchtte, haalde diep adem, haalde vervolgens zijn schouders op. 'Het klinkt allemaal ook een beetje als loze woorden.' Hij schudde zijn hoofd en haalde lichtelijk gefrustreerd een hand door zijn krullen. 'Het is nog niet heel laat. Ik ben wel wat late nachten gewend met al het studeren. Zolang jij niet moe bent is het voor mij geen enkel probleem om te blijven praten,' zei hij met een glimlach.

Viniah kon een lachje niet onderdrukken toen hij probeerde haar gerust te stellen, ook al kon ze bijna aan zijn stem horen dat hij er zelf niet veel van geloofde. Ze aarzelde enkele seconden, maar omdat ze wist dat hij niet zoals anderen bang was als ze te dicht kwam, durfde ze uiteindelijk toch haar hand op de zijne te leggen. 'Dankje,' zei ze zacht, worstelend met een gevoel dat ze niet kende, maar alleen voelde als ze bij Ben was, iets dat haar onzeker maakte en haar ook buikpijn gaf. Normaal was ze zo'n spraakwaterval en nu had ze moeite om te zeggen wat ze wilde zeggen, maar toen ze eenmaal begon te spreken, kon ze niet meer stoppen. 'Het zijn geen loze woorden, want ik heb je moeder ontmoet, je zusjes en je hond, maar bovenal heb ik jou leren kennen en je hebt me al deze dingen laten zien en je helpt me als ik iets niet begrijp en ik denk niet dat er zoveel mensen zijn die dat geduld hebben, of die me die kansen zouden -'. Ze kuchte licht, beseffend dat ze weer veel te snel en veel te veel aan het spreken was. 'Sorry,' voegde ze eraan toe met een lichte glimlach.

Zijn blik bleef even rusten op de plek waar haar hand zich over de zijne had gesloten en na een korte aarzeling draaide hij zijn hand van zodat hij die van haar vast kon houden. Even durfde hij niet op te kijken, bang dat ze verkeerd zou reageren, of dat hij iets anders aannam dan haar bedoeling was, maar na een paar seconde keek hij op en grijnsde hij voorzichtig. Plots begon ze te praten over alle dingen die ze samen hadden gedaan en hoe ze toch het gevoel had dat hij haar had geholpen door geduld met haar te hebben. Hij kneep zachtjes in haar hand toen ze zichzelf afkapte, blijkbaar bang dat ze teveel had gepraat. 'Iedereen verdient geduld,' antwoordde hij met een kort lachje, 'maar ik ben blij dat ik degene ben die het jou mag geven. En je hoeft je niet te verontschuldigen voor hoe je je voelt.'