De hoge berg.

Ze volgde hem door de kleine straten van Amon, die er helemaal anders uitzagen nu het donker begon te worden. Ze wist haar weg al hier in de buurt maar de weg naar het huis van Ben had ze nog nooit gedaan, ze wist ook niet echt waar het was. 'Nog meer lichtjes?' vroeg ze nieuwsgierig. Hij had ook verwezen naar iets dat ze nog niet eerder gehoord had. Hij verontschuldigde zich voor het vergeten dat ze nog niet overal van op de hoogte was. 'Geen probleem, als iemand sorry moet zeggen ben ik het wel,' zei ze en glimlachte even naar hem, een glimlach om te verbergen dat ze zich toch wel schaamde dat ze weer geen idee had wat een Kerstmis was. Ze haalde haar schouders op. Aangezien dat hij verwees naar Kerstmis als iets wat er bijna was moest het iets speciaal zijn. 'Is het een seizoen?' probeerde ze voorzichtig. Maar tot zover ze wist waren er maar vier seizoenen, dus moest het iets anders zijn.

'Jij zou je al helemaal niet hoeven verontschuldigen,' sprak hij haar tegen met een licht schudden van zijn hoofd. 'Maar goed. Nee, Kerstmis is geen seizoen, het is een feestdag. Of, meerdere dagen, eigenlijk. Je hebt Kerstavond, en dan Eerste en Tweede Kerstdag daarna. Er zijn wat dingen die veel mensen doen tijdens Kerst, zoals lichtjes ophangen overal, en veel mensen hebben een kerstboom in huis, een bepaald soort boom waar ze dan lichtjes en versieringen in hangen. Er worden cadeautjes onder de boom gelegd die ze openmaken op Kerstavond. Kinderen worden verteld dat er iemand ver weg woont die tijdens Kerst naar iedereens huizen komt met zijn slee met vliegend rendieren en cadeautjes komt brengen door de schoorsteen, maar eigenlijk doen de ouders het gewoon. Soms sneeuwt het, wat het allemaal nog beter en mooier maakt,' vertelde hij enthousiast.

Hij overviel haar met de uitleg over Kerstmis, het was een beetje veel om ineens te verwerken omdat ze in de eerste plaats nog nooit gehoord had van een feestdag. 'Dus je hebt Kerstavond en dan Eerste en Tweede kerstdag?' vroeg ze ter bevestiging om te weten of ze het juist begrepen had. Ze probeerde zich een beeld te vormen van de kerstboom, een boom met lichtjes, misschien zag het eruit zoals de bomen tijdens het feest, in sommigen hadden ze toen ook lichtjes gehangen. 'Heb jij ook zo'n kerstboom bij jou thuis?' vroeg ze nieuwsgierig. Het was aangenaam om te zien hoe enthousiast hij was over deze dagen, maar ze had geen idee waarom. Het leek allemaal heel leuk, maar ook een beetje raar. 'Kunnen rendieren vliegen?' vroeg ze een beetje verward, voor zover ze wist had ze dat niet gelezen in het boek over de verschillende diersoorten dat bij hen thuis lag. 'Waarom liegen ze tegen kinderen? Dat is toch niet eerlijk?'

'Precies,' bevestigde hij toen ze vroeg over de verschillende kerstdagen. 'Ja, mijn moeder heeft er vanmiddag eentje gehaald, maar toen ik er daarstraks was, was hij nog niet opgetuigd - er zaten nog geen versieringen in.' Ze had nog nooit Kerstmis meegemaakt. Al die tradities kende ze niet, dat bleef zo vreemd om te bedenken. 'En nee, rendieren kunnen niet echt vliegen. Het is alleen een verhaal dat aan de kinderen wordt verteld als ze nog klein zijn,' verteld hij. Ze vroeg waarom ze tegen de kinderen logen, dat dat eigenlijk niet eerlijk was. 'Ik begrijp dat je dat denkt... Het wordt kinderen verteld als ze nog jong zijn, mijn kleinste zusjes geloven nog in de Kerstman, maar Resa al niet meer. Op een gegeven moment komen ze er uit zichzelf achter dat dingen aan het verhaal helemaal niet kloppen - wat jij al zegt: rendieren kunnen helemaal niet vliegen. Maar tot die tijd geeft het de feestdagen een beetje magie, het maakt alles wat spannender, wat specialer.'

'Opgetuigd,' herhaalde ze, een vervelende gewoonte die ze ontwikkeld had telkens als ze een woord hoorde dat ze nog nooit eerder had gehoord, in de hoop het op die manier toch beter te onthouden. Hij legde uit dat rendieren inderdaad niet echt konden vliegen, maar dat het een onderdeel was van de leugen die ze aan de kinderen vertelden. Nadien begon hij te vertellen over dat zijn kleine zusjes wel nog steeds geloofden in de Kerstman, maar dat er een dag zou komen dat ze zouden merken hoe onrealistisch was. 'Dus, eigenlijk is het de bedoeling dat ik er ook over lieg als ze iets vragen over die rendieren en die .. kerstman?' Ze aarzelde bij dat laatste woord, hopend dat ze het niet verkeerd had begrepen. Ze begreep niet hoe dat de kerstdagen specialer en magischer maakte, maar als dat het geval was wilde ze het niet verpesten voor de meisjes door iets verkeerd te zeggen.

Ben knikte langzaam terwijl ze de straat inliepen waar zijn huis was. 'Ja, het liefst wel,' antwoordde hij toen ze vroeg of zij ook moest liegen als zijn zusjes vroegen naar Kerst-achtige dingen. Hij keek haar even aan. 'Ik begrijp dat het allemaal heel vreemd op jou moet overkomen, ik zou het vast ook raar vinden als ik het nu voor het eerst zou horen allemaal...' Hij hield halt voor een van de deuren en keek haar opnieuw aan. 'Ben je er klaar voor? De hond blaft én bijt niet, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken, maar hij komt waarschijnlijk op ons af als we binnen komen. Zie het maar als een erg enthousiaste begroeting. Katie en Leila zullen ook wel heel enthousiast zijn...' Hij was even stil. 'Probeer je geen zorgen te maken. En als je er op een gegeven moment helemaal klaar mee bent geef je me maar een seintje en dan breng ik je naar huis, goed?'

Viniah glimlachte licht naar hem om aan te geven dat ze het begrepen had, al wist ze nu al dat als die meisjes over dat onderwerp zouden beginnen, ze er weinig of niets op zou antwoorden, dan kon ze ook niets verkeerd zeggen. Hij stopte voor één van de deuren en ze bleef ook een beetje verwonderd staan. Hij begon haar meteen te waarschuwen voor de hond en zijn zusjes die enthousiast zouden zijn maar ze hoorde het maar half omdat haar aandacht uitging naar het huis voor haar. Het huis van Benjamin, een echt huis in deze stad en het zou de eerste keer zijn dat ze er binnenging. Ze was nog nooit eerder in een ander huis geweest dan het hare, ook al kon ze het niet echt vergelijken met een echt huis. Ze glimlachte licht toen ze de gordijnen zag voor de ramen, waar Ben haar over verteld had. Ze merkte dat Ben ondertussen ook was stil gevallen naast haar en ze keek opzij naar hem. 'Sorry,' zei ze zacht, omdat ze maar half verstaan had wat hij verteld had.

Hij kon zich voorstellen hoe overweldigend dit allemaal voor haar moest zijn. Of eigenlijk kon hij dat helemaal niet. 'Maakt niet uit,' zei hij met een geruststellende glimlach, waarna hij de sleutels in het slot stak en de deur openduwde en die openhield voor Viniah. Zodra ze binnenstonden en de deur achter ze gesloten was werden ze inderdaad tegemoet gekomen door Max, die onmiddellijk zijn neus tegen hun handen duwde en nieuwsgierig naar de nieuwe geur opkeek. Hij probeerde een beetje tussen Viniah en de hond in te blijven staan, maar het halletje was niet al te groot er er was weinig ruimte. Twee kleine gezichtjes keken om de deurpost naar de woonkamer heen, met opgewonden twinkelende ogen. 'Hé, meiden, help eens een met de tafel dekken!' hoorde hij zijn moeder roepen in een poging Katie en Leila een beetje in toom te houden, en de twee verdwenen naar de eetkamer om met veel lawaai borden en bestek op tafel te zetten. Ben draaide zich om naar Viniah, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. 'Kan ik je jas aannemen?'

Hij opende de deur en Viniah haalde diep adem voor ze hem volgde naar binnen. De hond kwam meteen naar hen toegerend en ze deed haar best om niet te verstijven van angst, al kon ze het niet helpen dat ze wegdook achter Ben. Toen Max iets rustiger werd en geen moeite meer deed om haar op te eten kwam ze achter hem vandaan. Ze volgde zijn blik naar twee meisjes die naar hen stonden te kijken, zonder Max uit het oog te verliezen, en ze glimlachte licht naar hen. 'Hallo,' zei ze en stak haar hand op, niet goed wetend wat ze anders moest doen. Hij vroeg haar jas en ze glimlachte naar hem. 'Dankje,' zei ze en deed haar jas uit om die vervolgens aan hem te geven. Nu ze een beetje bekomen was durfde ze voor het eerst om zich heen te kijken. Een klein halletje met een kapstok die vol jassen hing in allerlei soorten kleuren en maten, al was het vooral roze en rood. Het rook hier ook heerlijk en ze vroeg zich af of deze geur altijd hing in het huis van Benjamin.

Hij hing hun beide jassen op en ging haar toen voor door de hal, de keuken in. Zijn moeder stond in de saus van de pasta te roeren, maar keek op toen ze hen hoorde binnenkomen. Ze glimlachte toen ze Viniah zag en stak haar hand uit. 'Hallo, Viniah, was het toch?' Ben deed een stapje opzij om Viniah de ruimte te geven, en aaide Max een beetje afwezig. Hij probeerde goed in de gaten te houden hoe op haar gemak Viniah zich voelde. Ondertussen hoorde de tweeling giechelen vanuit de hal en niet al te zacht met elkaar overleggen. 'Jij moet het vragen!' en 'Nee, jij!' met als laatste 'Oké, ik doe het wel!' Ze liepen samen de keuken binnen en Katie zich tot Viniah. 'Wil jij helpen met het opdekken van de tafel?' De lichte schrik van de vorige avond was duidelijk compleet verdwenen. 'Hey, ze is onze gast, ze hoeft helemaal niet op te dekken,' sprak Ben ze toe. 'Maar misschien wil ze wel!' antwoordde Leila verontwaardigd, waarna ze verwachtingsvol weer naar Viniah keek.

Hij ging verder door het halletje en ze voelde haar maag weer keren. Hun kleine en laatste eenzame moment van de avond was voorbij, ze moest opnieuw nieuwe mensen ontmoeten en die gedachte beangstigde haar. Ook al wist ze dat het bij de familie van Ben anders zou zijn. Ze probeerde die zenuwachtige gedachten te verdringen terwijl ze Ben volgde en de heerlijke geur van pasta rook toen ze verder de keuken binnenkwam, niet alleen de pastageur maar ook de geur die ze geroken had toen ze Ben's jasje had gedragen. Ze aarzelde niet toen zijn moeder haar hand uitstak en ze legde haar hand in die van haar. 'Ja, het is Viniah. Bedankt dat ik mag komen,' zei ze zachtjes, wetend dat ze hen nog wel honderd keer zou bedanken vandaag. Ze bekeek de vrouw nog enkele seconden, een beetje geschrokken omdat ze zoveel uiterlijke kenmerken van Benjamin in haar zag. Eén van de meisjes kwam haar vragen om de tafel te helpen dekken en ze glimlachte licht. 'Natuurlijk, ik wil graag helpen. Maar jullie zullen het me wel moeten uitleggen,' zei ze, opnieuw met een lichte glimlach naar de meisjes.

De twee meisjes leken extatisch bij het idee alleen al. 'Natuurlijk!' antwoordden ze, duidelijk klaar voor de missie die hen nu te wachten stond. 'Hup, pakken jullie het bestek maar alvast,' zei Ben met een grijns, waarna hij naar Viniah keek. 'En we gaan door met het volgende stuk van je rondleiding.' Hij legde kort een hand op haar rug om haar zo voorzichtig de drukke keuken uit te leiden zodat ze door konden naar de woon- en eetkamer. Katie en Leila volgden ze onmiddellijk, de één met bestek en de ander met glazen in de hand. 'Voorzichtig,' mompelde Ben terwijl hij het glaswerk overnam. Katie stortte alle bestek op tafel, pakte toen een mes en vork en gaf die plechtig aan Viniah, waarna ze zelf ook een set pakte. Ze leken hun taak uiterst serieus te nemen. 'Oké, dus je legt ze zo, met de vork links...' ze keek even naar haar handen in een poging uit te zoeken welke hand welke was, voor ze opkeek naar Ben, die de goede hand aantikte. Opgelucht ging het meisje verder. 'Ja, zo. En dan het mes rechts.' Leila volgde met een van de glazen. 'En deze gaat dan hier, en de borden komen zo pas, maar die gaan tussen het bestek in.'

Ze glimlachte licht door de enthousiaste reactie van de beide meisjes en keek op toen Ben zachtjes tegen haar sprak. Ze voelde zijn hand zachtjes op haar rug en voelde een koude, maar tegelijk ook warme rilling door zich heen gaan bij die lichte aanraking. Hij liet haar weer los en ze volgde één van de meisjes naar de tafel, die haar prachtig glimmend bestek gaf. Ze kon zelfs haar eigen weerspiegeling zien in het mes. Ze begon haar heel serieus uit te leggen dat het vork links moest liggen en het mes rechts. Gelukkig keek ze ook net toen Ben zacht op één van de handen tikte van het meisje, want zelf zou ze het niet geweten hebben en het zou waarschijnlijk enorm belachelijk geweest zijn om het te moeten vragen. Ze legde het mes en vork op de juiste plaats en keek weer naar de meisjes. 'Kan ik nog iets doen?' vroeg ze, blij met de gedachte dat ze toch een beetje kon helpen, ook al was het niet veel.

Ben keek met een glimlach toe naar het tafereel dat zich afspeelde aan de tafel: de twee kleine meisjes die Viniah geduldig uitlegden hoe het bestek moest liggen. 'Hier, nog meer,' zei Leila lachend, terwijl ze Viniah meer bestek aangaf. 'Hey, als één van jullie nou eens even Resa gaat halen, en de ander mama helpt met de borden hierheen brengen,' vervolgde Ben met een blik op zijn zusjes zodra alle plekken aan tafel gedekt waren. De twee gingen er vandoor en Ben keek naar Viniah. 'Nu zijn ze behulpzaam, maar als straks de afwas gedaan moet worden zijn ze nergens meer te vinden,' zei hij met een grijns. Hij hoorde stemmen boven en toen gestommel op de trap. 'Ja, Ben heeft zijn vriendin mee!' hoorde hij Katie tegen Resa zeggen en zijn blik schoot even naar Viniah. De twee meisjes liepen de kamer binnen. Resa, twaalf en nog al bijdehand, bekeek Viniah van top tot teen voor ze Bens knikje zag en vlug op Viniah toestapte met haar hand uitgestoken. 'Hoi!'

Viniah kreeg nog meer bestek in haar handen geduwd en legde deze op de plaatsen die nog open waren, hopend dat ze het op de juiste manier deed. Ben stuurde met enkele bevelen zijn zusjes weg en toen waren ze weer alleen. Ze glimlachte na zijn opmerking, niet wetend waarom ze de afwas niet wilden doen. 'Ik wil ook gerust helpen,' zei ze tegen hem en keek op toen ze gestommel op de trap hoorde. 'Ben ik je vriendin?' vroeg ze vrolijk aan Benjamin, niet wetende dat het ook nog een andere betekenis had. Ze vond het wel fijn om te weten dat Ben een vriend van haar was, al had ze dat misschien ook wel al door. Er kwam nog een ander meisje de kamer binnen. Ook zij leek heel erg op Ben, op de moeder en op de twee kleinere meisjes. Ze keek een beetje zenuwachtig terug toen ze zo werd opgenomen van kop tot teen, niet wetende hoe ze zich moest gedragen. 'Hallo,' zei ze ook, voorzichtig.

Even wist Ben niet goed wat hij moest zeggen toen Viniah vroeg of ze zijn vriendin was, maar toen besefte hij dat ze waarschijnlijk niet door had welke dubbele betekenis dat woord kon hebben. 'Ja, natuurlijk,' antwoordde hij met een glimlach en een knikje. Hij had Resa graag op haar kop gegeven voor de manier waarop ze naar Viniah keek, alsof ze nog maar eens moest zien of ze het waard was om in Bens omgeving te zijn. Hij wist wel dat ze dat niet al te serieus bedoelde en het was eerder gebeurd als hij een meisje mee naar huis had gebracht, maar hij dacht dat het Viniah alleen maar onzekerder zou maken terwijl dat niet nodig was. Gelukkig leek Resa voor nu gerust gesteld te zijn en ze glimlachte naar Viniah en schudde diens hand voor ze plaats nam aan tafel. Het was een beetje vreemd om een goedkeurende blik van zijn jongere zusje te krijgen, maar hij begreep dat deze avond deels gevuld zou worden met veelbetekenende blikken van Resa. Aan de ene kant was het een goed ding dat iedereen in het huishouden (including hemzelf) Viniah geweldig vond, aan de andere kant... nou ja, als hij als enige ongemakkelijk was, zou het geen slechte avond worden.

Hij leek een beetje verbaasd, alsof hij niet wist wat hij moest antwoorden op de vraag. Ze probeerde er niet aan te denken dat hij twijfelde aan de vriendschap, misschien maakte je ook geen vrienden op deze manier, of had vriendschap een hele andere betekenis dan ze eerst had gedacht. Ze werd opnieuw de hand geschud en was ergens opgelucht dat ze dit niet meer hoefde te doen vandaag. Aanrakingen maakten haar altijd zenuwachtig, bang dat ze door de zenuwen haar tijd-sturen niet onder controle had en iemand meenam in de tijd. Ze hoorde het geluid van potten in de keuken en ze keek een beetje zenuwachtig om de hoek. Het was de eerste keer dat ze echt iemand zag koken. Meestal was het eten dat zij kregen op voorhand klaargemaakt en moest het enkel opgewarmd worden. 'Kan ik ergens mee helpen?' vroeg ze beleefd aan de moeder van Benjamin. Deels uit nieuwsgierigheid en deels omdat ze wilde helpen, zodat ze toch iets kon terug doen.

Ben hoopte heel erg dat Resa's onderzoekende blikken en het nieuwsgierige gelach van de tweeling Viniah niet te ongemakkelijk zouden maken. Ze leek een beetje nerveus te worden, maar hij besloot er niets van te zeggen, omdat er aandacht naar trekken nog vervelender zou kunnen zijn. In plaats daarvan keek hij haar na terwijl ze naar de keuken liep en zijn moeder vroeg of ze kon helpen. 'Ach, wat lief, maar we zijn al bijna klaar. Misschien kan je een bord ophouden zodat ik er pasta op kan doen? Daarna kan je gerust gaan zitten, hoor.' Ben liep nu ook de keuken in en wenkte Resa om mee te komen, zodat zij ook haar eigen bord kon ophalen en meenemen naar tafel. De tweeling schoot al langs hen met hun borden en namen plaats aan hun gebruikelijke plekken. 'Hé, voorzichtig, als je het laat vallen moet je zelf opruimen,' waarschuwde hij ze, maar ze lachten slechts en keerden zich van hem weg. 'Ziet het er goed uit?' vroeg hij Viniah vervolgens met een blik op de pannen pasta en saus.

Ze voelde de blik van Ben in haar rug terwijl ze naar de keuken liep en ze vroeg zich af of ze iets verkeerd had gedaan. Bepaalde gebruiken, regels en gedragingen begreep ze nog niet en ze hoopte dat ze er deze keer ook niet naast zat want ze wilde een goede indruk maken op de familie van Ben, hopend dat ze hier nog zou mogen terugkomen. 'Natuurlijk!' zei ze enthousiast, blij dat ze kon helpen, ze was al even enthousiast dan de twee jonge meisjes. Ze liep terug maar werd bijna omver gelopen door Bens zusjes die gehaast passeerden. Ben vroeg haar of het er goed uitzag en ze volgde zijn blik naar de potten en pannen. 'Het ziet er heerlijk uit,' zei ze tegen hem, met een lichte glimlach. Het was de eerste keer dat ze zou eten in een gezin, wie weet zou het eten dan helemaal anders smaken, omdat het was klaargemaakt in gezinsverband.

Ben moest toegeven dat hoewel hij vertrouwen had in zijn familie - ze hadden niks tegen de overlevenden en over het algemeen waren ze altijd vriendelijk - hij toch een beetje nerveus werd van het idee de avond met zijn allen door te brengen. Niet dat hij dacht dat Viniah iets niet goed zou doen, ze was zo voorzichtig dat hij zich daar nou helemaal geen zorgen over maakte, maar de enige mensen die wel eens mee aten waren vrienden die hij al jaren kende, en dit was toch wel een geval apart. 'Mooi zo,' antwoordde hij Viniah toen ze zei dat het er heerlijk uitzag. Zijn moeder schepte zijn bord vol pasta en hij liep terug naar de tafel, waar de kleintjes al zaten, geduldig wachtend met eten. 'Jullie zijn een stuk beleefder als we gasten hebben, hè?' zei hij met een grijns terwijl hij water inschonk voor iedereen. Hij keek om naar Viniah. 'Je mag zelf kiezen waar je gaat zitten, we hebben niet echt vaste plaatsen of zo.'

Ben leek even in gedachten verzonken toen ze zijn blik zocht, op zoek naar de bevestiging die ze nodig had of ze met haar bord dichterbij mocht gaan. Ze volgde uiteindelijk Resa, die in haar ene hand het bord hield en in de andere een telefoon, dankzij Ben wist ze ondertussen ook wat het was. Haar vingers vlogen op het scherm en ze vroeg zich af of ze durfde vragen wat ze aan het doen was, want dit had ze Ben nog niet eerder zien doen. Ze besloot uiteindelijk het niet te vragen, aangezien Resa volledig verzonken leek in de wereld van haar telefoon. Ben wachtte haar op aan de tafel en zei dat ze een willekeurige plaats mocht uitkiezen, omdat niemand hier vaste plaatsen had. Ze vroeg zich af wat hij bedoelde met vaste plaatsen, bedoelde hij daarmee dat er namen in de plaatsen gegraveerd stonden? Ze ging op één van de vrije plaatsen zitten en bedankte Ben toen hij haar water gaf.

Ben probeerde ondertussen Resa's aandacht te krijgen door naar haar te kijken, maar ze was zo verdiept in het gesprek dat ze had met wie dan ook dat ze het niet merkte. 'Je weet het, geen telefoons aan tafel, weg daarmee,' zei hij nadat Katie en Leila begonnen te lachen om zijn mislukte pogingen Resa te doen opkijken. 'Ja, ja, wacht even...' mompelde Resa afwezig zonder haar blik af te wenden. Hij zuchtte dramatisch diep en schudde zijn hoofd terwijl hij zich tot Viniah wendde. 'Soms is het alsof ze vastgekleefd zit aan dat ding. Ik ben echt geen "internet-is-verschrikkelijk"-activist, maar kom op...' zei hij met een lachje. Resa legde haar telefoon met tegenzin weg, en Ben keek haar verwachtingsvol aan. 'En, wat was er zo superbelangrijk?' Hij was verbaasd om te zien dat zijn kleine zusje rood werd en dat triggerde wat nieuwsgierigheid. Resa keek hem aan, twijfelend of ze hem met deze informatie kon vertrouwen. Haar blik schoot even naar de keuken. 'Je mag niet het aan mama vertellen!' zei ze dringend maar op gedempte toon. Hij schudde zijn hoofd, verrast dat hij wel in vertrouwen werd genomen. 'Natuurlijk niet.'

Viniah zag Ben intens kijken naar zijn oudere zus en ze vroeg zich af wat het meisje verkeerd aan het doen was, ze keek toch gewoon op haar telefoon? Hij zei dat ze haar telefoon moest wegdoen en ze werd steeds nieuwsgieriger waarom ze dat moest wegdoen. Misschien was het één van de gekke regeltjes in gezinnen die ze nog niet eerder gezien had, dat kon ook niet anders want dit was het eerste gezin waarbij ze ging eten. Ze glimlachte naar hem door zijn opmerking, al had ze er de helft niet van begrepen. 'Wat is internet? Is dat een ander woord voor telefoon?' vroeg ze voorzichtig, hopend dat ze niet iets ongelofelijk dom had gevraagd. Ben had haar nog nooit uitgelachen, dat wist ze, maar misschien dat de anderen niet zo waren en wie weet kwam ze heel dom over nu. Hij sprak verder met zijn jongere zus, die meteen begon te blozen, zoals ze zelf ook al zo vaak gedaan had en haar blik ging naar de twee kleine meisjes die tegen elkaar aan het fluisteren waren en af en toe giechelend haar kant op keken.

'Nee, het internet is...' mompelde hij na haar vraag kort nadenkend over een goede uitleg. 'Via je telefoon of computer kan je op het internet en daar delen mensen informatie met elkaar. Dus, je kan naar plekken gaan die websites heten en daar staat informatie op, maar je kan ook met andere mensen praten - niet letterlijk, maar met ze schrijven. Ik kan Resa een bericht sturen vanaf de ene kant van de stad en dat zou zij dan meteen ontvangen, ook al stond ze aan de andere kant,' legde hij uit. Resa werd ondertussen zo mogelijk nog roder terwijl ze haar blik afwendde. 'Er zit een meisje in mijn klas,' begon ze uiteindelijk zachtjes, 'en ze is superaardig en ze is altijd heel vrolijk en ze lacht veel naar me en ik denk...' gedurende deze snelle opsomming leek het alsof Resa steeds meer oplichtte. 'Ik denk dat ik haar leuk vind.' Een korte pauze. 'Leuk leuk, zeg maar. En ze vroeg of ik morgen samen huiswerk wilde maken na school, dus ik moest wel even antwoorden.' Hij begon te glimlachen en de rode kleur die weer een beetje was weggetrokken van Resa's wangen verscheen weer. 'Nee, nee, sorry,' zei hij vlug, uiterst serieus, al kon hij zichzelf er nauwelijks van weerhouden te blijven glimlachen. 'Je hebt gelijk, dat was zeker superbelangrijk.' Net op dat moment kwam zijn moeder binnen met haar eigen bord, en moest Ben zijn vragen over Resa's eerste crush even parkeren.

Viniah keek verbaasd toen Ben uitleg gaf over het internet. 'Kan zoiets echt?' vroeg ze. 'Kan ik dan met jou ook praten als ik thuis ben? Kan iedereen het zomaar gebruiken? Of heb je daar een telefoon voor nodig?' vroeg ze. Het zou haar leuk lijken om met iemand te kunnen praten als ze in dat huis zat, niets te doen. Als Emma er niet was had ze niet echt iemand om tegen te praten, met de anderen klikte het niet zo en soms kon ze zich daar heel erg vervelen. Ze keek toe hoe Resa nog zenuwachtiger werd, ze werd heel erg rood toen ze begon te vertellen over een meisje uit haar klas. Ze kon helemaal niet meer volgen toen ze Resa hoorde vertellen dat ze iemand leuk vond en vroeg zich af waarom ze twee keer het begrip leuk gebruikte. Ze besloot er niet naar te vragen, het meisje leek zo al zenuwachtig en onzeker genoeg. Misschien kon ze Ben er naar vragen als ze weer alleen was, want ze begreep niet wat er zo moeilijk was aan het vertellen dat je iemand leuk vond, ze vond Ben leuk, ze vond Emma leuk, ze vond Ben's familie leuk, wat was daar zo speciaal aan? De moeder kwam binnen en het gesprek viel weer stil tussen Ben en zijn jongere zus.

Ben knikte grijnzend. Het moest allemaal als magie klinken in haar oren. 'Je hebt een telefoon of computer nodig om berichten met elkaar te schrijven, maar je kan ook met andere mensen bellen, en daar kan je ook een vaste telefoon voor gebruiken, dat zijn telefoons die je niet mee kan nemen, maar die aan een huis of gebouw gelinkt zijn. Misschien hebben jullie wel een vaste telefoon en als dat zo is, dan zouden we nummers kunnen uitwisselen en ja, dan zouden we met elkaar kunnen spreken, ook al zaten we allebei in een ander deel van de stad.' Het leek hem leuk Viniah's reactie te zien - of te horen - de eerste keer dat ze een telefoon gebruikte. Nadat zijn moeder was gaan zitten en "eet smakelijk" had gezegd, begon hij aan de pasta. Nu het eten zo voor hem stond had hij toch wel erge honger. 'Viniah, hoe vond je het beklimmen van de berg?' vroeg zijn moeder vriendelijk terwijl de anderen hun eerste happen naar binnen werkten.

Viniah keek hem een beetje ongelovig aan. Ze kon zich niet voorstellen hoe ze met hem kon praten als hij niet vlak bij haar stond, maar zijn uitleg deed wel een belletje rinkelen (haha). 'Ik denk wel dat ik al zoiets gezien heb,' zei ze voorzichtig. 'In de woonkamer staat zo'n machine met nummertjes en soms hoor ik de verzorgers ertegen praten, kan het dat zijn?' vroeg ze. Er werd smakelijk eten gewenst en ze keek een beetje verbaasd hoe iedereen opeens begon te eten. Alsof het startsein gegeven was. Ze probeerde onopvallend te kijken naar Resa die tegenover haar zat, hoe ze de pasta at en volgde haar voorbeeld. Ben's moeder vroeg naar het beklimmen van de berg en ze glimlachte naar de vrouw. 'Het was geweldig. Het was een beetje vermoeiend in het begin, maar toen we boven stonden was het uitzicht prachtig.' Ze keek kort naar Ben, om de volgende woorden tot hem te richten. 'Ik ben heel dankbaar dat ik dat heb kunnen doen.'

'Jep, dat zou heel goed een telefoon kunnen zijn!' antwoordde Ben knikkend. 'Ik kan later vanavond ons telefoonnummer voor je opschrijven, en dan kunnen we het eens uitproberen. Als je wilt, natuurlijk.' Hij begon aan de pasta terwijl Viniah vertelde over haar ervaringen tijdens het bergbeklimmen en hij bedacht dat hij niet moest vergeten na het eten de foto's over te zetten op zijn computer zodat ze die konden bekijken. De kleintjes waren altijd reuze benieuwd hoe alles eruit zag vanaf de bergen - zelf wilden ze altijd graag mee maar zijn moeder vond het niet veilig nu ze nog zo spontaan en roekeloos waren. Viniah eindigde ermee dat ze hem erg dankbaar was, en hij glimlachte, maar schudde zijn hoofd. 'Je hoeft niet dankbaar te zijn. Het was net zo... prachtig voor mij als het was voor jou. Het was alweer even geleden dat ik daar naar boven ben geklommen en het voelde goed om het weer te doen. Zeker als je goed gezelschap hebt,' voegde hij eraan toe met een korte blik op Viniah.

Ze glimlachte en knikte enthousiast toen hij zei dat hij zijn telefoonnummer zou opschrijven zodat ze elkaar konden bellen. Dat zou haar fantastisch lijken, om met hem te kunnen praten via de telefoon. Er viel een korte stilte en dan antwoordde Ben dat het voor hem net zo prachtig was geweest als het voor haar was. Hij eindigde zijn woorden door te zeggen dat ze goed gezelschap en een korte, maar krachtige blik. Ze voelde vrijwel meteen haar bloed naar haar wangen stijgen en wendde haar blik af, keek naar de spaghetti die voor haar stond. De tweeling had het ook gezien. Ze begonnen beiden te giechelen en zachtjes te fluisteren tegen elkaar. Ze wou dat ze iets kon bedenken om te zeggen, iets om de aandacht af te leiden naar een nieuw onderwerp. 'Houdt u van klimmen?' vroeg ze aarzelend aan de moeder van Benjamin. Ze bleef eten volgens de manier hoe Resa het voor haar deed, maar het was ontzettend moeilijk om de spaghetti zo rond haar vork te draaien en het dan op te eten zonder dat het weer in haar bord viel.

Ben begon breed te grijnzen toen hij Viniah's blos opmerkte, maar deed een halfslachtige poging die grijns te verhullen toen hij probeerde de tweeling een strenge blik toe te werpen toen ze begonnen te lachen en fluisteren. Het wist niet helemaal hoe effectief het was aangezien hij die grijns niet echt van zijn gezicht kreeg, maar de meisjes keken in ieder geval een beetje schuldig. 'Kom hier met die borden, dan snijd ik jullie pasta even. Zo krijgen jullie het nooit op,' zei hij geamuseerd toen hij zag hoe ze probeerden de spaghetti sliertje voor sliertje op te prikken en naar binnen te werken. Ondertussen richtte zijn moeder zich tot Viniah. 'Vroeger klom ik veel met Bens vader. We hebben elkaar zelfs ontmoet tijdens een wedstrijd waar we allebei aan meededen. Maar sinds zijn ongeluk haal ik er weinig plezier meer uit,' antwoordde ze Viniah rustig. Ben schoof de borden van zijn zusjes terug naar hun eigenaressen, maar hield ondertussen het gesprek goed in de gaten. Het praten over zijn vader was lang niet zo pijnlijk meer als het ooit was geweest, maar hij zag Resa even verstijven. De tweeling had weinig herinneringen aan hem, in tegenstelling tot hij en Resa.

Ze keek toe hoe Ben de borden van de meisjes overnam om hen te helpen bij het snijden. Hij sneed zorgvuldig de spaghetti in kleine stukjes zodat ze het beter konden opeten en ze voelde een klein steekje door haar hart gaan. Had zij ooit een grote broer gehad die spaghetti voor haar in stukken sneed? Ze wist het niet en er was waarschijnlijk geen kans dat ze het ooit zou weten. Het gaf haar wel een goed gevoel dat ze het allemaal kon zien nu, ook al was het bij iemand anders. Het gaf haar de kans te zien hoe de jeugd van een kind eruit zag, de kinderjaren die ze zelf nooit had mogen meemaken, zag ze nu bij anderen om zich heen. Ze werd uit haar fantasie gehaald door de moeder van Benjamin, die antwoord gaf op haar vraag. Ze voelde haar lichaam een beetje verstrakken. Blijkbaar had ze een gevoelig onderwerp aangehaald en dat bij de eerste ontmoeting. Ze kon zichzelf wel slaan. Ze wist al van Ben dat zijn vader overleden was en ze wist ook dat zulke onderwerpen altijd heel gevoelig waren voor sommigen. 'Oh,' zei ze zachtjes, op zoek naar een manier om meer tijd te winnen zodat ze de juiste woorden kon zoeken. 'Het spijt me, ik wilde niet..' zei ze ongemakkelijk, niet wetend wat ze er nog moest aan toevoegen.