De hoge berg.

Viniah glimlachte toen hij zei dat hij een soort hond had. Ze was blij dat ze op de hoogte was, dat ze zich een beetje kon voorbereiden vlak voor ze naar binnen zou gaan. Ze herinnerde nog dat ze eens een hond tegenkwam de eerste dag dat ze buiten was, die ook heel enthousiast naar haar was gelopen. Ze was toen weggerend, zeker omdat zijn baasje niets had gedaan toen hij zag wie ze was en hij ook geen leiband om had die hem tegenhield haar levend op te eten. 'Je bent zeker dat honden geen mensen eten hé?' vroeg ze. Als het hun huisdier was waarschijnlijk niet, maar het kon altijd bij vreemden wel zo zijn. Hij vroeg haar of ze allergisch was aan de hond en ze zuchtte zachtjes. 'Ik weet niet of ik allergisch ben aan dieren,' zei ze tegen hem. 'Maar ik zou het wel merken denk ik moest het wel zo zijn.'

Ben schudde grinnikend zijn hoofd. 'Nee, honden eten geen mensen, en deze zeker niet,' antwoordde hij, 'labradors worden als de liefste honden gezien, ze worden ook vaak gebruikt als blindengeleidehonden en zo, omdat ze ontzettend goed met mensen en kinderen zijn.' Hij besefte dat hij een stomme vraag had gesteld terwijl ze antwoordde - natuurlijk wist ze dat niet want ze woonden nu niet bepaald met een hond in huis of zo, ze hadden vast al genoeg aan hun hoofden en dan wilden ze ook niet nog aan iets moeilijkers dan een aantal goudvissen willen denken. 'Nou, we zien wel en als je merkt dat je ergens last van krijgt, moet je het gewoon zeggen en dan gaan we ergens anders eten,' vervolgde hij. Hij was heel erg benieuwd hoe zijn zusjes en moeder met Viniah om zouden gaan, hij wist dat ze aardig zouden zijn maar hij wist natuurlijk niet precies hoe de avond zou gaan verlopen.

Viniah haalde opgelucht adem toen hij zei dat ze geen mensen aten, zeker die van hen niet. 'Zijn het echt de liefste honden?' vroeg ze. Ze wist niet wat blindengeleidehonden waren maar aan zijn stem te horen wilde dat zeggen dat het echt wel vriendelijke honden waren, zeker toen hij vervolgde dat ze heel goed waren met mensen en dieren, gold dat ook voor rare slachtoffers zoals zij? Ze knikte toen hij zei dat ze het moest zeggen als ze ergens last van kreeg, dat ze dan speciaal voor haar de plek zouden veranderen waar ze zouden eten. Ze zou het jammer vinden moest ze allergisch zijn aan honden want zoals Ben het zei klonken ze echt fantastisch. Ze was nu al zenuwachtig voor vanavond. Opnieuw keek ze naar Ben, omdat ze net nog iets bedacht had. 'Euh, Benjamin. Wat moet je dragen voor zo'n gelegenheid?' Ze wist niet of ze zoals voor het feest heel mooie kledij moest dragen, of gewoon zoals ze nu rondliep. Ze wilde niet zoals met de regenlaarzen terug raar overkomen.

'Iedereen zegt van wel,' antwoordde Ben knikkend, 'en ik heb geen reden om ze tegen te spreken. Max had nog nooit iemand gebeten of ook maar aanstalte gedaan iets te doen wat niet mocht. 'Ze voelen heel goed aan hoe je je voelt, en dan zullen ze proberen je gerust te stellen. Als je bang bent begrijpt hij dat en zal hij bijvoorbeeld wat rustiger aan doen tot je je wat beter voelt.' Ze ging over op een ander onderwerp, al had het wel te maken met die avond. 'Oh, dat is niet zo lastig,' zei hij glimlachend, 'je doet gewoon aan wat je fijn vindt. Je hoeft je niet speciaal aan te kleden om wat bij ons te komen eten.' Hij hoopte dat ze zich daar in ieder geval geen zorgen meer om zou maken want dat was helemaal niet nodig. Ze zag er zowel gister als vandaag heel leuk uit en hoewel de regenlaarzen een beetje vreemd waren zou niemand bij hen thuis er een groot probleem van maken, dat wist hij zeker.

Viniah glimlachte toen hij zei dat honden je ook op je gemak probeerden stellen als je bang was. Ze stelde zich al voor hoe Max haar zou proberen kalmeren vanaf het moment dat ze daar zenuwachtig zou binnen komen. Niet enkel zenuwachtig, ze wilde natuurlijk een goede indruk maken op zijn moeder en zijn jongere zusjes, dat zij ook niet dachten zoals de rest van Amon hoe raar en griezelig ze eigenlijk wel niet was. Hij glimlachte toen ze vroeg wat ze moest dragen. Als ze zou dragen wat ze zou willen zou ze er waarschijnlijk in haar pyjama naartoe moeten gaan, maar ze wist dat dat nu ook niet was wat hij bedoelde. Het pad bleef meer en meer hellen, waardoor ze het steeds meer begon te voelen aan haar benen. Ze wist dat ze morgen spierpijn zou hebben, de pijn die ze ervaren had zodra ze te veel geoefend had met stappen en lopen.

Ben kon zich al voorstellen hoe zenuwachtig ze wel moest zijn nu, ondanks al zijn aanmoedigingen dat ze het vast goed zou doen en dat noch zijn moeder, noch zijn zusjes er problemen mee hadden dat ze een overlevende was. 'Je doet het heel goed,' zei hij, nu doelend op haar lopen. Haar stappen waren regelmatig, wat zou betekenen dat ze het langer vol zou houden, al zag hij dat ze soms nog een beetje uit evenwicht werd gebracht door onregelmatigheden in het pad onder haar - een losse steen of een kleine inkeping in de grond die niet goed op te merken was. De bomen begonnen weer verder uit elkaar te staan en Ben wist dat ze bijna bij de boomgrens moesten zijn. Als ze daar voorbij waren zou ze pas echt zien wat ze eigenlijk allemaal al voor elkaar gekregen had, hoe ver ze eigenlijk al gelopen had en dat zou haar zelfvertrouwen vast wat opkrikken.

Hij complimenteerde haar door te zeggen dat ze het heel goed deed met het stappen en ze glimlachte door zijn woorden. Ze voelde soms wel hoe haar voeten belven haken in een put of soms bleef ze wankelen als er plots een verhoogje of zware steen was maar ze was nog niet gevallen, gelukkig. Het viel haar op dat de bomen steeds verder uit elkaar stonden, dat moest betekenen dat ze steeds dichter bij de top naderden. De zon scheen door de bomen maar ze voelde de warmte ervan niet meer omdat het steeds frisser werd. 'Hoe komt het eigenlijk dat het steeds kouder word als we hoger gaan?' Ze was blij dat ze naar hem had geluisterd en zich warm genoeg had aangekleed. Al zou ze het natuurlijk opnieuw niet erg vonden om zijn jas te krijgen. Het rook lekker en het was zo warm dat ze de kou niet meer had gevoeld.

De zon was feller dan eerst, of zo leek het in ieder geval omdat ze zo lang tussen de bomen in de schaduw hadden gelopen, en Viniah stelde een heel erg rake vraag. Het duurde even voor hij weer een beetje had opgehaald wat hem voor de vakantie verteld was. 'Er komt behalve van de zon ook warmte van binnenin de aarde,' legde hij uit, 'en hoe hoger je gaat hoe verder je daarvan weggaat. De zon is daar niet tegenop gewassen, of, hier niet in ieder geval. Tot, volgens mij vijftig kilometer boven de grond, wordt het kouder en dan wordt het weer steeds warmer, omdat je dan wel weer de invloed van de zon voelt. Ik weet er verder ook niet al teveel van, moet ik bekennen, dit is wat ik heb opgepikt tijdens de lessen,' voegde hij er verontschuldigend grijnzend aan toe. Hij lette niet altijd even goed op, dat kon hij niet onkennen, maar hij was zeker niet de enige.

Ze keek hem geschrokken aan toen hij zei dat er vanuit de aarde ook warmte kwam. 'Echt?' vroeg ze verbaasd. Het andere deel was wel logischer natuurlijk. Hoe hoger ze zouden gaan, hoe minder warmte er uit de aarde zou komen en zij er dan ook van zouden voelen. Maar rotsen bestonden toch eigenlijk ook uit aarde? Ze wierp hem een blik toe toen hij er verontschuldigend aan toevoegde dat hij er ook niet alles over wist. 'Ik vind dat je wel veel weet, meer dan ik ooit zal weten.' Het was de waarheid, ze zou nooit weten wat hij allemaal wist. Ze kon nog niet schrijven of lezen en was waarschijnlijk te oud om nog toegelaten te worden op school. De mensen die hen geholpen hadden hadden ook gezegd dat het voor hen moeilijker zou zijn dingen te leren omdat ze al ouder waren. Daarom dat kinderen zo vroeg leerden lezen en schrijven.
-
oh sorry sorry sorry maar ik heb geen tijd meer voor Aiden :c Ik was deze snel al beginnen uittypen gisterenavond

'Ja, ik weet dat het eigenlijk een beetje raar klinkt,' antwoordde Ben knikkend. 'Er zijn heel veel wetenschappers die daar allemaal onderzoek naar hebben gedaan, maar daar weet ik ook het fijne niet van.' Hij schudde grijnzend zijn hoofd toen ze opmerkte dat ze nooit zoveel zou weten als hij. 'Daar geloof ik dus helemaal niets van,' vervolgde hij na een paar seconden - lang achter elkaar praten werd steeds lastiger omdat hij meer moeite moest gaan doen om normaal door te blijven lopen - terwijl hij haar aankeek. 'Misschien weet ik mee nu, maar op school leer je ook niet alles, kan ik je vertellen. En daarbij pik je ook heel veel op door gewoon rond te lopen en dingen te vragen, zoals je nu ook al doet.' Het was vast lastig om dat nu te bedenken voor haar, terwijl ze mensen om zich heen zag die dingen konden die zij niet kon en dingen zeiden die ze niet begreep, maar hij had er alle vertrouwen in dat dat nog wel ging komen.

Ze knikte toen hij zei dat er vele wetenschappers onderzoek naar hadden gedaan wat bewees dat het echt waar was. Ze kon niet goed zien wat hij deed, maar niet veel later ging hij ertegenin, probeerde haar te overtuigen dat ze wel genoeg zou weten door vragen te stellen en gesprekken te voeren. Het bleef af en toe even stil en ze hoorde dat zijn ademhaling soms iets luider werd. Dat kwam door die rugzak natuurlijk. Ze had het zelf ook niet echt gemakkelijk, omdat het nu echt heel steil werd maar ze besefte dat het voor hem veel moeilijker moest zijn. Ze hield hem constant aan de praat en liet hem de zware rugzak dragen. Ze besloot hem het zo makkelijk mogelijk te maken en niets te zeggen, zodat hij zichzelf niet nog meer zou uitputten. 'Als je even wil stoppen, zeg het dan alsjeblieft,' zei ze tegen hem. Het was raar dat zij het nu tegen hem moest zeggen, terwijl zij de pijn in haar benen voelde en nog nooit een berg had beklommen.

Hij grinnikte, al was het een beetje buiten adem, even toen ze zijn woorden van eerder op de tocht bijna letterlijk herhaalde door te zeggen dat hij het moest zeggen als hij even wilde stoppen om uit te rusten. 'Nee, met mij komt het wel goed, hoor,' antwoordde hij, 'maar jij moet het ook nog steeds zeggen als je wilt uitrusten. Overbelast jezelf niet,' voegde hij er waarschuwend aan toe. Hij probeerde in de gaten te houden of het nog ging maar het was lastig als ze voor hem liep en hij haar gezicht niet steeds kon zien, en zelfs dan zou hij haar gedachten niet kunnen lezen, haar verbetenheid zou er nog wel eens voor kunnen zorgen dat ze gewoon te lang zou doorgaan. Er kwam een uitzonderlijk stijl stukje aan. 'Wacht even, Viniah, voorzichtig hier.' Hij keek even twijfelend naar het stuk voor hen en deed toen zijn rugzak af om die vervolgens naar boven te gooien. 'Ik ga eerst, en dan help ik jou erop, oké?'

Hij had het grappig gevonden toen ze had voorgesteld om te stoppen nu het ook voor hem vermoeiend werd. Hij zei dat het wel ging lukken. Dat was voor zichzelf ook nog een reden extra om het net zoals hij ondanks de uitputting niet op te geven. Ze schudde haar hoofd toen hij zei dat zij het wel moest zeggen als ze wilde stoppen en ze glimlachte, ook al kon hij het niet zien. 'Met mij komt het ook wel goed,' antwoordde ze. Plots zei hij dat ze moest wachten en ze keek wat meer naar omhoog zodat ze kon zien wat hij bedoelde. Hij gooide zijn rugzak naar boven en die bleef liggen. Ze had bewondering voor hem, met zoveel gemak gooide hij dat ding naar boven. Ze keek naar hem. 'Hoe gaan we dat doen?' vroeg ze onzeker. Ze wist dat de moeilijke dingen nu zoueen beginnen. Het was waarschijnlijk zo goed als gedaan met rustig naar boven stappen. Ze knikte toen hij zei dat hij eerst zou gaan om haar vervolgens te kunnen helpen en ze zette een stap opzij.

Ben keek nog een beetje aarzelend naar de stijle helling en naar de rotsen die ernaast stonden. Die konden ze goed gebruiken om omhoog te komen. 'We gaan daar steun zoeken,' en hij wees naar de rotsen aan de zijkant, 'en dan ga ik er eerst opkomen zodat je met je andere hand mij kan vasthouden en ik je het laatste stuk omhoog kan helpen. Het is een beetje lastig, maar ik weet zeker dat het ons wel lukt. Oké?' Hij keek haar ernstig aan. 'Je kan kijken hoe ik mijn voeten neerzet en ik help je.' Het was wel de eerste keer dat ze echt een grote stap zouden maken en hij wist dat dat waarschijnlijk spannend voor haar zou zijn. 'Zal ik jouw rugzak ook alvast boven leggen?' Hij streek even door zijn haar en zijn blik bleef naar de rotsen voor hen kijken in een poging zo goed mogelijk uit te zoeken hoe ze dit zo veilig mogelijk konden doen.

Viniah bleef vooral opzij naar Benjamin kijken, nieuwsgierig naar wat hij aan het denken of doen was. Een paar seconden gingen voorbij voor hij had gezien dat ze langs de zijkanten de rotsen konden gebruiken. Hij zei hoe ze het gingen doen en voegde er op het einde nog aan toe dat het hen samen wel zou lukken. 'Oké,' antwoordde ze en knikte toen hij zei dat ze goed moest kijken waar hij zijn voeten neerzette zodat ze hem kon volgen. Hij vroeg of hij haar rugzak eerst boven moest leggen. Misschien wel, dan kon ze optimaal bewegen. 'Ja, dankjewel,' zei ze en deed hem af om hem vervolgens aan Ben te geven zodat die die al naar omhoog kon gooien. Haar blik ging zelf ook even langs de rotsen terwijl ze probeerde te bedenken hoe ze dat in godsnaam zou doen. Ze had absoluut geen kracht in haar armen, een beetje in haar benen maar ze wist dat ze waarschijnlijk beide zou nodig hebben om boven te geraken.

Ben knikte toen ze het plan goedkeurde, nam vervolgens haar kleine rugzakje van haar over en gooide die toen naar boven, naast zijn eigen rugzak. 'Oké, here we go,' mompelde hij, misschien meer tegen zichzelf dan tegen Viniah, die hem toch niet begreep. Hij pakte met zijn ene hand een van de grote, kartelige rotsen aan de zijkant vast en ging toen op een kleine steen op de grond staan zodat hij lang genoeg was om met zijn andere hand bovenop de richel te voelen naar een goed houvast daar. Opgelucht toen zijn hand inderdaad een fijne steen vond zette hij zijn voeten hoger neer, voorzichtig en zoekend naar inhammetjes en uitsteeksels, terwijl hij voor het eerst sinds het begin van de vakantie zijn spieren weer een beetje inspande. Hij wist zichzelf half omhoog te trekken met zijn armen en half omhoog te duwen met zijn voeten. Even later zat hij, een beetje buiten adem bovenop de richel, en grijnsde hij naar beneden.

Hij nam haar rugzakje over en gooide die met gemak naar boven. Hij zei iets dat ze niet begreep, misschien was het een andere taal. Ze keek naar hem en zette nog een paar stappen achteruit terwijl hij zijn hand de rotsen vastgreep en zich zo steeds hoger hees. Hij klom met gemak naar boven, zette zijn voeten steeds neer op uitsteeksels of in putten in de berg. Na een paar minuten zat hij boven en keek hij met een grijns naar beneden, wachtend op haar. Ze voelde hoe de angst haar nu licht begon te bekruipen. Ze had nergens echt houvast en als ze een stap verkeerd zou zetten zou ze waarschijnlijk hard op de grond terechtkomen. Ze had gezien hoe hij had gewerkt met zijn armen en benen en ze wist dat zij die kracht absoluut niet bezat. Ze besefte wat een gigantische overwinning het zou zijn als ze samen met Benjamin helemaal op de top stond, dan zou ze geen slachtoffer meer zijn maar het tegenovergestelde.

Terwijl hij naar haar keek, daar onder hem, zag hij de angst op haar gezicht toenemen en hij wist dat ze dacht dat ze dat nooit zou halen. 'Hé, luister eens,' zei hij serieus, 'ik weet dat dit je kan lukken. Zorg dat je je voeten eerst neerzet en dan rustig zoekt naar een volgende plek om je vast te pakken, neem je tijd, en ik help je overal waar ik kan. Het gaat heus niet alleen om kracht, ook om techniek, hoe goed je kijkt naar de dingen om je heen. Je kan heel veel dingen gebruiken. En je mag best een beetje vertrouwen in jezelf hebben.' Hij hoopte dat een pep-talk haar in ieder geval zou laten zien dat het geen onmogelijke opgave was en dat ze hier heus niet alleen stond. Hij ging even verzitten zodat hij haar straks beter kon helpen het laatste stuk omhoog te komen.

Hij probeerde haar te overtuigen dat ze het wel kon, dat het haar zou lukken, ook zonder kracht. Ze had de route die hij had genomen tot in de details onthouden en ze keek naar de eerste rots waar hij zich aan vastgehouden had voor hij zijn voet op het eerst e uitsteeksel had gezet. Maar ze zag dat die al te hoog was voor haar om zich aan op te trekken. Natuurlijk zou ze niet exact hetzelfde kunnen doen dan hij. Ze haalde diep adem, dwong zichzelf de angst en onzekerheid opzij te schuiven en alleen nog maar plaats te maken voor vastberadenheid en doorzettingsvermogen. Ze was niet naar hier gekomen om op te geven bij de eerste moeilijke hindernis, ze zou doorgaan en als ze het niet voor zichzelf deed moest ze het voor Ben doen, ze wist dat hij graag de top wilde bereiken met haar en ze wilde hem dat niet afnemen. Ze liep langs de steile wand tot ze iets gevonden bad op haar hoogte om zich aan vast te houden. Vervolgens zette ze haar voet op de eerste vaste steen en trok zichzelf met wat moeite omhoog.

Hij wist dat dit een grote stap voor haar moest zijn, dat het iets was waar ze bang voor was, wat anders was, wat ze nog nooit had gedaan, maar tegelijkertijd was het één van de dingen die ze nog nooit had gedaan en zag hij ook dat ze het graag wilde. Nu hij hier zo bovenop die richel zat, voelde hij zich ook een beetje nutteloos, hij kon nu nog niets anders doen dan haar aanwijzingen en tips geven, een beetje moed inspreken, tot hij bij haar kon om haar een extra steun aan te bieden, maar dit eerste stukje zou ze alleen moeten doen. Hij bleef gefocust naar haar kijken, in een poging haar meteen te kunnen helpen, mocht ze dat nodig hebben. 'Goed zo, als je voelt dat je een beetje stevig staat zoek je naar een volgende plek voor je hand en dan ga je weer hoger staan. Rustig, neem er echt je tijd voor,' zei hij kalmpjes.

Ze haalde diep adem toen ze op de eerste stenen stond. Nu was ze nog niet bang dat als ze viel ze misschien iets kon breken, of erger. Hij gaf haar de aanwijziging dat ze nu moest zoeken naar het volgende voor haar handen om zich aan vast te houden. Ze keek omhoog naar de dingen die zich boven hen bevonden en nam een steen vast iets boven waar haar hand nu zat. Ze zocht nu verder voor een plek om haar voet op te zetten en zette eerst haar rechtervoet. Ze slaakte een gilletje toen de steen onder haar gewicht begon te wiebelen en uiteindelijk op de grondnviel. Gelukkig stond haar linkervoet er nog, waardoor ze niet samen met dat ding op de grond viel. 'Ik wist niet dat er ook loszaten,' zei ze geschrokken, meer tegen zichzelf dan tegen Ben. Ze zocht een nieuwe steen en na uitgebreid te testen of die wel vast genoeg zat hees ze zichzelf iets hoger. Nog even en ze was hoog genoeg om Bens voeten aan te raken die over de rand hingen, dan zou het niet zo ver meer zijn.

Hij zag haar zoeken naar plekken om haar handen vast te houden en haar voeten neer te zetten, maar hij schrok zich ook te pletter toen een van de stenen onder haar voeten weggleed, al was de kreet die zij slaakte misschien nog wat hem het meest alarmeerde. 'Sorry, dat was ik vergeten te zeggen. Gewoonlijk zitten ze wel goed vast...' mompelde hij verontschuldigend maar nog steeds zo kalm mogelijk terwijl hij naar haar keek. Als hij gestresseerd klonk zou dat haar alleen maar meer onder druk zetten dan dat zou voor geen van hen goed zijn. Ondanks de schrik van net deed ze het goed, al was ze wel extra voorzichtig nu. 'Oké, nog een klein stukje hoger en ik kan je helpen, het gaat heel goed,' zei hij vervolgens, in een poging de spirit er wel in te houden. Hij ging iets meer naar haar toe zitten zodat het voor haar zo gemakkelijker zou zijn om zijn hand als extra steun te gebruiken en zodat hij zelf niet ook weer voorover zou vallen.

Ze had het gehoord dat hij net zoals zij geschrokken was toen de steen het begeven had. Hij zei vrijwel meteen dat het soms kon zijn dat er stenen los zaten en ze glimlachte even naar hem. 'Oké, bedankt voor de waarschuwing,' antwoordde ze met een geamuseerde blik maar de glimlach verried dat ze het hem niet kwalijk nam, hij had wel genoeg aan zijn hoofd. Ze kroop verder, langzaam weliswaar, maar het ging goed en ze was lichtjes verbaasd dat ze nog niet op de grond lag met gebroken armen en benen. Normaal was ze veel onhandiger. Ze voelde hoe haar armen begonnen te trillen van zich zo omhoog te trekken, het was iets waar ze nog niet mee bezig was geweest, armkracht. Zichzelf optrekken was dan ook niet één van de dingen die ze pijnloos kon. Ze sprak zichzelf in dat het nog maar een klein stukje was, dat Benjamin haar zou helpen en dat het fantastisch zou zijn als het haar allemaal zou lukken en ze uiteindelijk boven zou staan. En zelfs had ze al die dingen niet, ze was geen opgever. De koppigheid zou haar ook wel verder slepen vandaag.

Hij grijnsde even opgelucht toen hij haar glimlach zag, die duidelijk maakte dat ze het hem niet kwalijk nam en die hem tegelijkertijd vertelde dat ze het allemaal nog niet zó erg vond dat ze haar humor compleet was verloren. 'Oké, pak mijn pols,' zei hij terwijl hij een stukje vooroverboog, zijn arm naar haar uitstrekkend. Polsen waren beter dan handen, uit handen gleed je gemakkelijker weg. 'Ik help je omhoog, je moet nog wel zorgen dat je je vasthoudt met je hand en je voeten telkens hoger neerzet maar ik kan een deel van het werk van je overnemen.' Hij had de koppige blik in haar ogen gezien en hij wist dat ze niet zou stoppen tot ze bovenop de richel stond, en daarna tot ze helemaal aan de top van de berg stond en over de vallei kon uitkijken. Zelf keek hij er ook heel erg naar uit, het moment dat ze daar bovenop stonden en wisten dat ze het gehaald hadden, dat ze er waren en dat ze het moeilijkste hadden gehad.

Toen ze dicht genoeg was kwam hij dichter zitten en stak zijn arm uit. Ze glimlachte eens dankbaar naar hem voor ze haar hand om zijn pols sloot. Het was toch een extra houvast die haar net iets meer zekerheid gaf. Ze zette nog een stap hoger toen ze toch zeker was dat hij haar ook vasthield. 'Bedankt,' zei ze tegen hem. Ze zocht met haar andere hand naar een nieuwe houvast en keek dan naar beneden om te zien waar ze haar voeten moest neerzetten. 'Wow, dat is al hoog,'zei ze tegen Benjamin. Ze vroeg zich af of ze nog zo'n beklimmingen zouden doen, deze was waarschijnlijk nog maar een kleine te zien aan het gemak waarmee Ben naar boven was geklommen. Ze werd al zenuwachtignbij de gedachte dat ze nog hoger zou moeten klimmen. Hij moest haar waarschijnlijk al traag vinden, hopelijk ergerde hij zich niet te erg aan haar. Het was waarschijnlijk ook anders dan met zijn vaer, want nu was hij degene die iemand moest begeleiden.

Zodra hij haar hand om zijn pols voelde sluiten pakte hij haar pols ook vast. 'Ja, zie je wat je al hebt geklommen. En eigenlijk zie je nu maar een klein stukje van hoe ver we eigenlijk al zijn,' antwoordde hij glimlachend. Als ze deze meters al hoog vond zou ze versteld staan van de enorme stukken die ze eigenlijk al geklommen had, al was dat onbewuster gegaan. 'Als je het eng vindt moet je gewoon niet naar beneden kijken,' vervolgde hij vlug. Hij wist niet of ze last had van hoogtevrees of iets dergelijks, maar als dat het geval zou zijn zou het niet al te fijn zijn als ze telkens maar zag hoe hoog ze zat, aangezien dat de angst er niet bepaald minder op zou maken. 'Je bent er bijna,' zei hij, 'nog een stap of twee en je kan ook hier komen zitten, even uitrusten.' Het moest vast inspannend voor haar zijn, tot nu toe had ze waarschijnlijk nog niet heel veel dingen gedaan waarbij ze haar spieren zo moest gebruiken.

sorry als er soms schrijffouten in staan, dat ligt aan mijn slechte toetsenbord :c
-
Hij hield haar ook vast en het was zijn stevigheid die haar ook het gevoel gaf dat ze het wel zou kunnen. 'Ik zie het ja,' antwoordde ze toen hij zei dat het maar een klein stukje was van wat ze al gedaan hadden. Hij vervolgde dat ze niet naar beneden moest kijken als ze bang was van de hoogte en ze knikte. Ze wist niet of het angst was, maar elke keer als ze deze hoogte zag kreeg ze een zenuwachtig gevoel in haar buik en werd ze zelfs een beetje duizelig omdat het toch al hoog was nu. Ze glimlachte toen hij zei dat ze nog maar twee stappen hoefde te zetten en ze dan bij hem zou komen zitten om uit te rusten. Ze keek naar onder, maar deed haar best om enkel naar haar voeten te kijken en niet naar hetgene wat eronder zat. Het zou erg zijn moest ze hoogtevrees hebben want ze wist dat Benjamin dit met haar nog wilde doen. Moest ze hoogtevrees hebben, zou ze maar iets nieuw hebben om te overwinnen.

Hij verslapte zijn greep op haar pols geen seconde, toch bang dat ze weg zou glijden nu hij had gemerkt dat die stenen toch losser zaten dan hij gedacht had in de eerste instantie. En nu was het ook nog eens zo dat ze wel erg veel naar beneden aan het kijken was en hij niet helemaal zeker wist of dat erg was of niet. Of ze gewoon aan het kijken was hoe hoog ze al was of of ze aan het kijken was hoe verschrikkelijk ver ze al van de grond was. 'Kom, die laatste stappen, je doet het geweldig,' bleef hij haar aanmoedigen, omdat het hem het best leek om haar er telkens maar aan te herinneren dat ze het echt heel goed deed. Hij was nog nooit gevallen, alleen de kleine stukjes voor de lol als ze vastzaten en weer aan het abseilen waren, maar die hij hadden hij of zijn vader altijd helemaal zelf in de hand gehad. Misschien hielp het ook gewoon mee dat hij totaal geen last had van hoogtevrees, dat het hem alleen maar een kick gaf om zo hoog te staan.

Ze voelde hoe stevig hij haar vasthield en ze wist dat hij niet zou loslaten voor ze veilig en wel naast hem op de richel zou zitten. Hij moedigde haar aan dat het maar een paar stappen waren en dat ze het tot nu toe al geweldig had gedaan. Ze zocht naar de volgende steen waar ze kon opstaan en hees zichzelf telkens weer een klein stukje hoger. Ze kwam nu met haar hoofd aan de rand van de richel maar ze wist dat ze niet zoals Ben zich met haar armen erop zou kunnen duwen, die kracht had ze gewoon niet, of hopelijk nog niet. Ze keek naar boven waar ze nog op kon staan, misschien nog twee stappen en ze zou met een klein sprongetje omhoog op de richel terecht kunnen komen. Ze keek even opzij naar Benjamin, die nu vlakbij was. 'Bijna,' zei ze met een lichte glimlach, blij dat ze opnieuw iets had kunnen doen terwijl ze gedacht had dat ze het niet zou kunnen.

'Bijna,' beaamde hij glimlachend. Ze was heel dichtbij, een klein sprongetje en ze zou er zijn, veilig en wel bovenop en dan zou ze even bij kunnen komen want hij merkte wel dat dit echt een inspanning voor haar was en hij wist ook dat het geen goed idee zou zijn meteen weer door te gaan. Ze kon beter even een minuutje of twee op adem komen en dan weer rustig aan het volgende stuk klim beginnen, want dit was niet het enige opstapje wat ze zouden moeten nemen. Hij wist dat ook hij op de proef zou worden gesteld als het ging om techniek en kracht en dat ze er echt samen door zouden moeten gaan komen als ze het naar boven wilden halen zonder al te veel schaafwonden op te lopen. 'Kom op, dat laatste stukje,' moedigde hij haar opnieuw aan en hij knikte om aan te geven dat hij haar echt vast had en dat ze veilig was.

Viniah zette nog één stap hoger en merkte dat ze nu hoog genoeg stond om met een klein sprongetje opzij te springen en naast Benjamin te belanden. Alles in haar lichaam en geest dwong haar niet te springen, hield haar tegen. Het was niet goed om op deze hoogte te springen. Als ze verkeerd zou gaan, zou ze meters naar beneden vallen en misschien wel in duizenden stukken breken, ze wist niet goed hoe het zou gaan maar was niet van plan om het te ontdekken. Ze beet zachtjes op haar lip, durfde voor het eerst écht naar Ben te kijken die naast haar stond. 'Ik durf niet,' zei ze zachtjes met de bittere naklank van angst in haar stem. Ze wist dat ze zich eigenlijk dapper moest tonen, laten zien dat ze het wel kon tegen alle verwachtingen in maar bij hem ging het gewoon niet. Hij doorzag toch alles wat ze wel of niet zou doen en ze wist dat ze beter eerlijk kon zijn. Dan nog zou hij het merken als ze er de komende uren zou blijven staan hebben, diep ademhalend zichzelf te overtuigen om het kleine sprongetje toch eens te maken.