De hoge berg.

Viniah glimlachte toen ze zag hoe vrolijk hij was door haar enthousiasme omdat het haar gelukt was zonder problemen. Ze knikte toen hij haar opnieuw zei dat ze hem moest waarschuwen als ze niet verder kon of wilde pauzeren. 'Ik weet het,' zei ze. 'Maar ik wil nu toch eindelijk die top eens bereiken,' antwoordde ze. Ze vroeg zich af of ze eigenlijk op schema zaten, want zij kreeg het gevoel dat het eindeloos bleef duren tot ze die top bereikten. Ze liepen naast elkaar en het viel haar op dat de sneeuw steeds dikker en moeilijker begaanbaar werd. Ben leek er gemakkelijker dan zij door te ploeteren. Soms leek ze bijna te struikelen als haar voet bleef steken in een stuk ingezakte sneeuw. De stof van haar handschoenen begon ondertussen langs de buitenkant vochtig te worden, al wist ze niet hoe dat kwam. Ze liepen toch door sneeuw en niet door regen?

Ben knikte, met een geamuseerd lachje op zijn gezicht toen ze hem zei dat ze nu toch wel echt eens die top wilde bereiken. 'Nou, dan ben ik blij dat ik je kan vertellen dat we er bijna zijn,' antwoordde hij, 'we moeten hier nog een klein stukje lopen, de hoek daar om en dan zitten er als ik het me goed herinner twee kleine klimstukjes en vanaf daar is nog maar een paar minuten.' Hij keek even omhoog. 'Het lijkt verder weg dan het eigenlijk is.' Telkens als ze bijna struikelde stond hij klaar om haar op te vangen, zijn handen snel weer wegtrekkend als bleek dat ze toch haar balans weer had gevonden in een poging haar niet te laten merken wat hij deed. Hij wilde immers niet dat zij dacht dat hij dacht dat het haar niet alleen zou lukken - dat zou haar pas opgebouwde zelfvertrouwen nou niet echt stimuleren, vermoedde hij zo.

Hij glimlachte licht en zei dat ze nog een een klein stukje moesten lopen, nog twee stukken moesten klimmen en dan nog een klein stukje hoefden te lopen en dat ze er zouden zijn. Het klonk toch alsof het nu echt niet ver meer was, want ondertussen werd die top na al dat lopen een beetje onbereikbaar voor haar. Ze vond het wel gezellig om al die tijd in de buurt te blijven van Ben, zeker de momenten dat hij bijna zijn armen om haar heen sloeg om haar te op te vangen als ze bijna de grond op struikelde. Hij zei dat het veel verder leek dan het eigenlijk was en ze knikte terwijl ze een poging deed haar handen op te warmen die nu nat werden doordat ze haar handen steeds in de sneeuw zette. Ze had beter nog dikkere handschoenen gevraagd. Het moment dat ze terug beneden in de warme zon zou staan was een moment waar ze erg naar uitkeek.

Ze liepen verder en kwamen inderdaad al snel bij het volgende stukje klimmen aan. Hij was in ieder geval blij dat zijn voorspelling was uitgekomen want na al die tijd dat hij hier niet was geweest was het precieze pad hem op sommige punten ook een beetje vaag, al ging hij haar dat natuurlijk niet vertellen. 'Oké, ik ga wel weer eerst,' zei hij. Het viel mee, er waren hier meer rotsen waar ze zich aan vast konden houden zodat ze niet uit balans zouden raken, in tegenstelling tot het vorige stukje klimmen. 'Kom, dit lukt je gemakkelijk,' zei hij vanaf boven. De volgende en daarmee laatste klim zou wél weer wat lastiger worden, maar vanaf daar kon je de top letterlijk zien, wat ook weer een soort extra motivatie was. En dan zouden ze er zijn, binnen de tijd die hij er inclusief pauzes ongeveer voor gerekend had - minder, als hij zich niet vergiste. De weg naar beneden zou waarschijnlijk iets sneller gaan, dus dan zouden ze nog niet eens zo laat terug zijn.

Uiteindelijk kwamen ze aan bij het volgende stukje klimmen, zoals Ben gezegd had. Ze glimlachte terwijl haar blik opnieuw zoekend om zich heen ging, op zoek naar de aanwijzingen dat ze juist waren, maar ze zag nergens een teken. Hij zei dat hij eerst ging en ze knikte terwijl ze keek of het een groot stuk was, het was ongeveer even groot als de vorige, maar met meer uitstekende rotsen zodat ze zich beter vast zou kunnen houden. Ze besefte dat ze het morgen zou voelen aan haar armen, omdat ze nu al voelde dat haar spieren overbelast waren door het steeds te moeten optrekken van zichzelf. Hij was snel boven en moedigde haar aan om te vertrekken. Ze deed haar handschoenen uit, veel had ze er toch niet aan nu deze nat waren door de sneeuw en stak die in haar achterzak. Ze volgde zijn pad langs de klim naar boven, het ging inderdaad nog gemakkelijker. Ze werd er echt steeds beter in. Het was leuk ook, zolang ze niet naar beneden keek. Ze vond het zoeken naar de stukken rots waar ze haar voet veilig kon opzetten of zich kon aan vasthouden het leukste aan een klim, het leek een beetje op een puzzel.

Je onderschrift  
-
Ze deed het echt ontzettend goed, het viel niet meer te ontkennen. Elke keer leek het gemakkelijker te gaan, ging ze strategischer op de stukken steen staan en hoefde ze minder naar zijn voetstappen te kijken om te weten hoe ze het best kon gaan staan. Eerlijk, het was meer dan hij had verwacht van haar eerste keer. Pas toen ze boven was merkte hij dat ze haar handschoenen uit had gedaan. Die waren dunner en minder goed bestand tegen de koude en de natheid dan die van hem, natuurlijk, en ze maakten het haar alleen maar onprettiger om te klimmen. 'Heb je geen koude handen?' mompelde hij, al verwachtte hij niet echt een antwoord - hij kon het antwoord wel raden. Zijn eigen handschoenen waren ook nat, maar zijn handen gloeiden. Hij trok zijn eigen handschoenen vlug uit, stopte ze in een zijvakje van zijn rugzak en sloeg zijn handen om die van haar, om die zo op te warmen.

Hehe, herken je het?
-
Hij leek niet teleurgesteld toen ze boven kwam dus waarschijnlijk vond hij ook dat het telkens een beetje beter begon te gaan, ook al was ze nog heel klungelig vergeleken met hem. Hij vroeg of ze geen koude handen had nu ze haar handschoenen had uitgedaan en ergens wist ze waar dit op zou uitdraaien, hij zou die van hem nog geven. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, het gaat wel,' loog ze en glimlachte. Hij trok zijn handschoenen uit en ze wilde zeggen dat het niet hoefde, ze zou ze toch niet aannemen maar plots voelde ze twee warme handen rond die van haar en ze siste een beetje door het verschil in warmte. Het was alsof haar handen aan het branden waren nu ze zijn warmte kon voelen, maar na een tijd werd het beter, aangenamer. Ze wist niet goed wat ze moest doen op dit moment, nu hij haar handen zo vast hield. Moest ze hem aankijken en glimlachen? Hem bedanken? Of zich verontschuldigen omdat ze zijn handen nu afkoelde? Ze wist het niet goed, dus bleef ze naar hun handen kijken. Het brandende gevoel was ondertussen helemaal weg en ze glimlachte licht.

Ze keek niet op, haar blik bleef constant gericht op hun handen. Ze zei niets, hoewel er na even wel een klein glimlachje op haar gezicht was verschenen. Na een tijdje liet hij haar handen los, zich realiserend dat het misschien erg raar was overgekomen voor haar. 'Iets beter?' vroeg hij met een flauw glimlachje, in de hoop dat ze hem niet al te vreemd aan zou kijken. 'Wil je mijn handschoenen anders aan? Die zijn wat warmer dan die van jou, dus dat is misschien wat prettiger,' zei hij, waarna hij vervolgde, 'en daarbij kan ik wat beter tegen de kou dan jij.' Hij grijnsde wat breder toen hij terugdacht aan gisteravond - gisteravond pas, het leek veel langer geleden - toen ze het fris had gevonden op het dak en hij haar zijn jasje had gegeven. Het was eigenlijk best wel vreemd dat hij hier met een meisje stond dat hij gisteren pas had ontmoet, op een feestje nog wel, en dat hij eigenlijk helemaal niet zo goed kende, terwijl het toch anders voelde.

Hij liet haar handen weer los en vroeg met een flauw glimlachje of het zo weer beter was. Ze knikte, haar handen waren nu volledig opgewarmd en ze stak ze vrijwel meteen in de zakken van haar jas om het zo te houden, ze ging ze er ook alleen maar uithalen als het echt nodig was en met wat geluk gaf Ben haar straks weer zijn handen dat ze zich weer kon opwarmen. Hij stelde voor dat ze zijn handschoenen wel kon dragen omdat die warmer waren en hij ze toch niet nodig had. Hij somde een hele hoop argumenten op die allemaal waar waren, maar toch besloot ze de handschoenen niet aan te nemen. Het was al erg genoeg dat ze gisteren zijn jasje had moeten dragen omdat ze niet slim genoeg was om die van zichzelf mee te nemen. Ze schudde haar hoofd. 'Nee, dat hoeft niet, dankjewel,' antwoordde ze met een glimlach. Het was goed dat hij even gestopt was, zodat ze opnieuw even op adem kon komen. Ze voelde nu ze stil stond wel dat haar spieren pijn deden als ze bewoog en ze besefte dat ze morgen amper zou kunnen bewegen, zoals de eerste keren dat ze moest bewegen en haar spieren verschrikkelijk veel pijn deden na al die jaren zo stil te liggen.

Viniah beaamde met een knikje dat het nu inderdaad beter was dan eerst en hoewel ze redelijk stil bleef, keek ze niet erg ongemakkelijk en hij besloot het achter zich te laten en in ieder geval normaal te doen voor het geval ze het toch niet vreemd had gevonden. Ze ontkende vervolgens dat ze zijn handschoenen nodig had en stak ook demonstratief haar handen in haar zakken, al zou ze die er straks, voor de volgende klim, waarschijnlijk wel weer uit moeten halen om haar evenwicht te houden. Maar goed, dit was een tijdelijke oplossing en hij dacht niet dat het een goed idee was nu met haar in discussie te gaan, zo dichtbij de top als ze waren. 'Oké dan,' antwoordde hij, al kon hij het gewoonweg niet laten eraan toe te voegen, 'zeg het maar als je je toch bedenkt.' Hij begon weer rustig te lopen, even op tempo komend voor ze zo direct weer wat harder door zouden stappen. Maar de top was bijna binnen handbereik en het kon nu echt niet lang meer duren.

Het leek alsof hij haar bedenkelijke aankeek en ze vroeg zich af waarom. Had ze iets verkeerds gezegd? Of kwam het omdat ze niet goed wist wat te zeggen? Ze voelde nog steeds zijn handen om de hare wat haar licht liet glimlachen. Hij ging er niet tegenin toen ze zei dat ze zijn handschoenen niet hoefde maar bood toch aan dat ze ze altijd mocht lenen als dat nodig was. 'Is het ondertussen al bijna mijn beurt om de rugzak te dragen?' vroeg ze aan hem. Niet dat ze nog verwachtte dat ze die zou krijgen, maar ze kon het wel eens aanbieden. Hij begon weer met lopen en ze volgde, richtte haar blik weer op de omgeving rondom hen. Opnieuw ging ze op zoek naar de steenmannen die hij haar getoond had en soms in de verte zag ze er eentje staan, dan bleef ze stil staan om er naar te kijken omdat ze het nog steeds fascinerend vond dat mensen zo'n dingen maakte en ze vervolgens steenmannen noemden.

Ze ging er niet op in toen hij zei dat ze het moest zeggen als ze zijn handschoenen wilde, maar reageerde in plaats daarvan met een tegenvraag - of het haar beurt weer eens was om de rugzak te dragen. 'Nee!' antwoordde hij vrolijk, rustig doorstappend. Hij ging haar dat zware ding niet geven en zeker niet op deze stukken, waar ze al goed genoeg op moest letten zonder ook nog die extra last met zich mee te moeten dragen. Dat zou haar alleen maar afleiden. Ze ploeterden verder door de sneeuw en Ben zocht naar een goede plek om de laatste klim te maken. Dan zouden ze boven zijn en hij kon niet wachten tot hij haar gezicht kon zien als ze echt bovenop de berg stond en vanaf daar over de hele vallei uit kon kijken. Dat ze kon bedenken dat ze gisteravond hadden gekeken naar deze piek, die toen nog zo ver weg leek en zo ontzettend onmogelijk, terwijl ze er nu gewoon was en het zelf had gedaan!

Hij antwoordde op een vrolijke toon dat dat niet het geval was en ze trok een grimas, in de hoop dat hij het zeker gezien zou hebben. Hij bleef doorstappen en ze wist dat hij waarschijnlijk te koppig zou zijn om van gedachten te veranderen. Misschien wilde hij ook gewoon dat het vooruit ging, dat ze al genoeg getreuzeld had. De broek die ze droeg begon boven haar schoenen ook een beetje vochtig te worden, terwijl dat bij Benjamin niet zo was omdat hij hoger stond in de sneeuw dan zij. Het deed haar alweer hevig verlangen naar de warmte beneden, toen de dikke jas en handschoenen nog veel te warm waren. Ze wierp een blik op Ben, die vlak bij haar liep en zag dat hij een beetje zoekend om zich heen aan het kijken was, meteen voelde ze hoe haar hart een beetje paniekerig sneller begon te bonzen. 'Wat is er?' vroeg ze voorzichtig. 'We zijn toch niet verdwaaald?'

De grimas die op haar gezicht was verschenen toen hij zei dat het niet haar beurt was om de rugzak te dragen, zorgde alleen maar voor een nog vrolijkere grijns op zijn eigen gezicht. Ze ging er in ieder geval niet verder op in, waarschijnlijk omdat ze wel wist dat hij haar toch niet die rugzak ging geven - hij was echt niet opeens van gedachten veranderd. Ze schrok meteen toen ze zag dat hij aan het zoeken was en hij glimlachte geruststellend. 'Nee, nee, rustig maar,' antwoordde hij vlug, 'ik was even aan het kijken waarhet het makkelijkst is om voor het laatste stuk naar boven te komen. We moeten zorgend at het niet te stijl of te glad is. Daar leek me wel een goede plek.' Hij wees naar een plek een stukje links van hen, in de hoop dat de sneeuw er niet te diep zou zijn. Met al dat wit om hen heen kon het landschap nog wel eens bedriegen - je kon niet zien waar de sneeuw diep was en waar niet. Af en toe moest je het er maar gewoon op wagen.

Hij werd er alleen maar vrolijker van om haar grimas te zien en ze rolde overdreven met haar ogen, iets dat ze gezien had bij één van de andere bewoners en ze wel grappig vond. Ze nam aan dat dit het juiste moment was om dat te doen. Hij stelde haar gerust door te zeggen dat hij gewoon aan het zoeken was naar het laatste stuk om naar boven te klimmen, wat het gemakkelijkste leek. Ze haalde diep adem, dat de paniek die ze net voelde uit haar lichaam geblazen werd. 'Oh, dat is een opluchting,' zei ze. Ze werd zenuwachtig bij de gedachte dat ze verloren zouden lopen op deze berg, net zoals ze angstig was om verloren te lopen in Amon. Ze wist niet waar ze deze angst van had, maar het was iets waar ze mee zat vanaf het moment dat ze ontwaakt was. Ze wierp een blik op de plek die hij net had aangewezen, het zag er voor haar hetzelfde uit dan de andere stukken maar er was vast wel iets dat Ben er aan zag dat het gemakkelijker zou maken.

Ze rolde met haar ogen en hij was lichtjes verbaasd dat te zien, zich afvragend waar ze dat geleerd zou hebben. Van dat soort kleine gebaren, die pikte je op, die werden over het algemeen niet geleerd of uitgelegd maar dat waren gewoon dingen die je meekreeg tijdens gesprekken met andere mensen. De opluchting in haar stem toen hij vertelde dat hij gewoon aan het zoeken was naar de beste plek om te lopen was duidelijk hoorbaar en hij keek haar even aan. 'Je vertrouwt er toch wel op dat ik je veilig terugkrijg naar Amon, toch?' vroeg hij geamuseerd, terwijl ze in de richting begonnen te lopen die hij net aan haar had aangewezen. Het bleek hen eens mee te zitten, de sneeuw was hier inderdaad minder diep, zoals hij gehoopt had. 'We kunnen hier gewoon samen lopen, je moet vooral opletten dat je niet uitglijdt, maar verder is het wel goed te doen,' merkte hij op.

Hij leek haar verrast aan te kijken bij die beweging en ze voelde het bloed weer naar haar wangen stijgen, had ze het dan toch op een verkeerd moment gedaan? Ze zei er niets van en keek zenuwachtig de andere kant op. Hij vroeg geamuseerd of ze het wel vertrouwde dat hij haar veilig zou terug brengen naar Amon. 'Ik denk het wel,' zei ze. 'Ik word er gewoon een beetje zenuwachtig van als ik je zo zoekend zie rond kijken,' gaf ze toe. Er viel een korte stilte terwijl ze verder liepen naar de plek die hij had aangewezen. Hij merkte op dat ze bij elkaar konden lopen, dat ze enkel moest opletten dat ze niet zou uitglijden in de sneeuw. Het was niet dat ze ongelofelijk evenwichtig was en ze keek er ook niet echt naar uit om hem met zich mee te trekken als ze zou uitglijden maar het viel nog mee, dus ze nam aan dat het wel zou lukken.

Ze begon te blozen, maar hij begreep niet waarom en vroeg daar ook niet naar toen ze een beetje gegeneerd de andere kant opkeek. 'Je mag er wel wat zekerder van worden, hoor,' drukte hij haar op het hart met een glimlach, 'ik weet waar ik heen ga en ik weet hoe ik terugkom.' Hij moest wel een beetje zijn best doen om in balans te blijven, maar het viel meer mee dan hij in de eerste instantie had gedacht. En toen stonden ze er op eens. Nog een paar passen en ze waren op de top, hoger dan dit ging niet. Hij keek even naar haar opzij en wenkte haar toen om verder te lopen. De hele vallei lag aan hun voeten, overal om hen heen was de wereld en zij stonden helemaal bovenaan, aan de top. 'We zijn er,' zei hij met een grijns. De wind was gaan liggen en de zon scheen zelfs, ook al was die niet echt te voelen.

De laatste passen het zwaarste, letterlijk. Ze struikelde en als ze opzij keek merkte ze dat Ben het ook moeilijker had zich recht te houden. 'Goed, ik geloof je,' antwoordde ze met een glimlach toen hij haar verzekerde dat hij de weg zeker wist. Hij liep nog een paar stappen verder en plots bleef hij staan, wenkte haar dichterbij te komen. Ze stonden op de top, nam ze aan. Want alles lag nu onder hen, er was geen punt meer boven hen waar ze naartoe moesten gaan. Hij bevestigde het ook door te bevestigen dat ze er waren en ze keek hem lichtjes verbaasd aan. 'Echt?' vroeg ze nog, ook al geloofde ze hem wel en wist ze het ook. Ze keek om zich heen, alles beneden was nu nog veel kleiner dan hier boven. Ze was bang dat ze nu ook duizelig ging worden, net zoals de eerste keer dat ze moest klimmen maar ze voelde niks, buiten het enthousiasme. Ze draaide zichzelf een paar keer en probeerde het hele landschap onder hen in zich op te nemen.

Hij zag de verbaasde blik in haar ogen en glimlachte knikkend. 'Zeker weten, hoger dan dit ga je hier niet komen als je niet kan vliegen,' antwoordde hij vrolijk. Hij vond het nog leuker dan hij in de eerste instantie had gedacht om haar om zich heen te zien kijken, in verwondering over waar ze was. 'Trots op jezelf?' vroeg hij nadat hij haar even naar het prachtige, uitgestrekte landschap om haar heen had laten kijken. Het leek alsof ze elk detail van het plaatje dat zich om haar heen bevond op wilde slaan, om het nooit meer te vergeten. Heel ver in de verte was de stad te zien, ontzettend klein. Af en toe reed er een auto de stad in of uit, maar meer dan dat was er ook niet te zien. Het was te ver weg en alles was te klein. Het was alsof hij elke keer weer vergat hoe anders alles er hierboven uitzag, tot hij hier weer stond en naar beneden kon kijken en het met zijn eigen ogen kon zien.

Ze glimlachte bij die woorden, vliegen kon ze spijtig genoeg niet. Ze was nog steeds een beetje onder de indruk dat ze helemaal boven op de top van de berg stond, ze vond het speciaal dat als ze naar boven keek dat ze niets anders dan lucht zag, geen gebouwen die boven haar uit torenden, of bomen. Zij waren het die nu het allerhoogst stonden en dat was toch speciaal. Hij vroeg na een tijd of ze trots was op zichzelf en ze maakte haar blik los van het landschap, keek opzij naar Benjamin. 'Een beetje,' zei ze met een glimlach. 'Maar zonder jou zou het niet gelukt zijn,' gaf ze eerlijk toe. Ze vroeg zich af hoe dit was voor hem, hij had haar verteld dat hij zo'n dingen met zijn vader deed. Zou hij door zijn hoofd gaan? Zou het pijn doen om hier zonder hem te staan? Ze durfde er niet naar vragen, omdat zoiets waarschijnlijk persoonlijk is. Ze volgde zijn blik naar de stad Amon, het kleine donkere stipje in de verte. 'Zien zij ons op de top staan?' Vroeg ze nieuwsgierig, benieuwd of Emma of de anderen haar zouden zien als ze zou zwaaien, en hoog genoeg springen om hun aandacht te trekken.

Het landschap was echt verbazingwekkend prachtig, nog steeds. Niet dat het veel veranderd was sinds de laatste keer dat hij hier had gestaan, maar dat maakte het niet minder mooi. 'Je mag wel meer dan een beetje trots zijn. Uiteindelijk heb jij hierheen gelopen. Het is niet zo alsof ik voor je heb gelopen,' antwoordde hij grijnzend terwijl hij zijn rugzak van zijn schouders af liet glijden en in de sneeuw naast hem liet neerploffen. Hij keek opzij en zag Viniah kijken naar het kleine stadje dat Amon was. Ze vroeg zich af of ze hen daar konden zien staan. 'Nee, het is te ver weg, jammer genoeg. Maar ik heb mijn camera mee en dan kan je straks aan de anderen laten zien waar je bent geweest.' Hij haalde de camera uit het vakje aan de zijkant van zijn rugzak en hield die omhoog. 'Even lachen.' mompelde hij voordat hij op het knopje drukte om af te drukken.

Viniah kon een glimlach niet onderdrukken toen hij zei dat hij niet voor haar had gelopen en ze dus wel iets trotser mocht zijn. Hij had gelijk, voor die weinige tijd dat ze wakker was had ze dit al bereikt en ze was trots. De begeleiders hadden gezegd dat ze moest oppassen, dat ze met het weinige aantal spieren en de belabberde conditie het nooit zou kunnen maar ze stond hier toch, ook al had Ben waarschijnlijk de gemakkelijkste route gekozen. Hij zei dat het te ver was maar dat hij een camera had zodat ze het straks aan de anderen kon laten zien. Ze wilde net vragen wat een camera was tot ze zag dat hij iets uit zijn zak haalde en op haar richtte. Ze keek met een frons naar de camera en keek nog nieuwsgieriger toen ze het hoorde klikken. Nu pas had ze door dat hij gevraagd had te glimlachen en ze wierp hem een glimlach toe, ook al was het waarschijnlijk te laat. 'Wat is dat?' vroeg ze aan Ben.

Ben grinnikte even toen hij zag wat het resultaat van de afdruk was geweest - een fronsend kijkende Viniah. Die zou hij zo wel over doen, maar eerst draaide hij de camera om zodat ze het beeld kon bekijken. 'Met een camera kan je dingen die je ziet vastleggen. Alsof je ze stilzet en opslaat. En dan kan je het later nog eens bekijken en bijvoorbeeld aan andere mensen laten zien. En zo'n stilstaand beeld heet dan een foto. Kijk maar.' Hij gaf haar de camera. 'Door op dat grote knopje bovenop te drukken maak je er een foto.' Resa was gewoonlijk degene die foto's maakte op tripjes, ze was er nog goed in ook, maar op de momenten dat zij er niet was om de goede plaatjes te maken vond Ben het ook niet erg om de momenten vast te leggen. Hij was er gewoon een stuk minder goed in - compositie, licht, al dat gedoe voor een aantal foto's die naderhand pas meer waard bleken te zijn dan ze waren als je ze maakte.

Hij draaide de camera en ze zag zichzelf staan op een klein schermpje, fronsend met het prachtige uitzicht achter zich, was zij dat echt op dat scherm? Hij legde uit dat je er dingen mee kon vastleggen, en opslaan zodat je ze kon herbekijken later. 'Heb jij veel van die.. foto's?' vroeg ze nieuwsgierig. Het leek op de tv die ze hadden, maar dan stil en zonder geluid. Hij gaf haar de camera en legde uit dat ze op dat grote knopje moest drukken om een foto te maken. Ze draaide het even zodat ze het van alle kanten kon bekijken, het was iets grappigs. Ze keek naar het beeld, waar ze zichzelf had gezien. Nu bewoog het wel en ze glimlachte toen ze Ben erin zag staan. 'Even lachen,' herhaalde ze zijn woorden drukte op het knopje. Ze keek opnieuw naar het schermpje en zag een wazige vorm van Benjamin staan. 'Oh,' mompelde ze zachtjes en gaf hem de camera terug. 'Ik heb hem toch niet kapot gemaakt?' vroeg ze zenuwachtig en beet op haar lip.

Ben knikte toen ze vroeg of hij veel foto's had. 'Ja,' antwoordde hij, 'maar niet op deze camera. Er zit een kaartje in de camera en daar staan alle foto's in opgeslagen. Je kan het kaartje eruit halen en in je computer zetten zodat je ze op je computer hebt, want het kaartje kan vol raken en dan moet je een aantal foto's verwijderd. Ik heb het kaartje nadat ik het de vorige keer had gebruikt leeggehaald, dus je kan geen oude foto's die ik of mijn zusje hebben gemaakt zien. Maar als je bij ons thuis komt kan ik je ze laten zien, als je wilt.' Hij grijnsde toen ze de rollen omdraaide en hem zei dat hij dit keer even moest lachen. Ze keek een beetje sip toen ze het resultaat zag en hij liep naar haar toe. 'Oh, dat is niet erg, het is niet kapot. De foto is alleen niet goed scherpgesteld. Kijk,' hij zette zijn hand om die van haar heen en leidde zo de camera omhoog zodat het uitzicht op het schermpje te zien was. 'Eerst houd je het knopje maar een stukje ingedrukt, en dan kan hij scherpstellen.' Hij drukte zachtjes op haar vinger. 'En pas als je vindt dat het er goed uit ziet druk je de knop helemaal in.'

Hij gaf een hele uitleg, over een kaartje waar de foto's op stonden die hij vervolgens ergens in stak. Na de tweede zin begreep ze het niet meer maar ze deed alsof ze het wel begreep. 'Oh,' antwoordde ze en knikte begrijpend met een geforceerde glimlach. Ze wist niet goed wat ze er moest op antwoorden omdat ze geen enkel idee had wat een computer was, maar op zijn verzoek kon ze wel antwoorden. 'Graag,' antwoordde ze en de glimlach werd iets enthousiaster, benieuwd naar de foto's die Ben en zijn zus hadden gemaakt. Hij liep naar haar toe en keek mee naar het schermpje. Hij stelde haar gerust door te zeggen dat ze de foto niet had scherpgesteld en ze begon zich steeds dommer te voelen, ze begreep er helemaal niets van. Het was spijtig, want hij had net zo leuk geglimlacht, het had een mooiere foto geweest dan zij die met een frons naar de camera keek. Ze voelde opeens zijn hand om die van haar en merkte dat haar adem een fractie van een seconde bleef haperen, opnieuw kon ze zijn aangename warmte voelen tegen haar huid. Hij drukte zacht op haar vinger om te tonen wat hij bedoelde met het scherpstellen en ze zag een klein kruisje verschijnen in het midden, het beeld leek inderdaad beter nu. Ze drukte door en met een zachte klik werd het uitzicht dat ze zo prachtig vond vastgelegd op de camera.

'Zie je? Het is niet zo moeilijk. Ik kan ze thuis voor je laten afdrukken op papier en dan kan je ze meenemen naar huis, om ze later nog eens te bekijken of aan de anderen te laten zien, als je wilt.' Hij dacht namelijk niet dat ze een computer hadden daar, al wist hij dat natuurlijk niet helemaal zeker. Maar de verwarde blik in haar ogen toen hij het over kaartjes en computers had gehad deed hem vermoeden dat ze er in ieder geval nog niet heel veel vanaf wist. Waarom zou ze ook? Er waren zoveel andere, veel belangrijkere dingen waar ze zich op moest focussen nu. Hij draaide de camera om zodat hij nu op hen gericht was. 'Lachen, en even naar de camera kijken,' herhaalde hij zijn eerdere woorden, waarna hij zelf begon te grijnzen. Nog steeds met haar hand binnen die van hem duwde hij het knopje bovenop de camera half in, en na het korte piepje dat aangaf dat hij had scherpgesteld drukte hij af.

Viniah wierp hem een dankbare glimlach toe toen hij zei dat hij ze wilde laten afdrukken, zodat ze kon bijhouden en aan de anderen tonen. 'Dat zou geweldig zijn, dankjewel.' Ze vroeg zich af hoe de anderen zouden reageren als ze zouden zien dat zij op een papier stond, op die berg. Ze wist dat ze die foto's zou bijhouden, misschien was er zelfs een manier om ze omhoog te hangen zodat ze steeds opnieuw kon bekijken waar ze geweest was met Benjamin, dat het haar gelukt was om zo hoog te geraken. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Benjamin die de camera omdraaide in hun handen, zodat dat ding weer op hen gericht was. Hij zei dat ze naar de camera moest kijken en glimlachen, wat ze deed nu ze een idee had wat het effect ervan zou zijn. Hij drukte opnieuw zacht op haar vinger en na een piepje en een klik wist ze dat hij de foto genomen had.

'Geen probleem,' antwoordde hij met een knikje toen ze zei dat dat geweldig zou zijn. Hij vond het leuk haar blij te maken, haar te laten glimlachen omdat haar gezicht er zo door begon te stralen. Ze zou het vast leuk vinden om dit moment later terug te zien. Altijd als hij oude foto's bekeek kreeg hij ook een ontzettend gevoel van nostalgie en hij wist zeker dat Katie en Leila het net zo leuk als hij zouden vinden om de foto's die hij en Resa nu van ze maakten later terug te zien. Het was jammer dat Viniah niet foto's had van belangrijke momenten in haar leven, maar misschien konden ze daar nu mee beginnen. Hij draaide de camera opnieuw om zodat ze het resultaat konden zien. 'Kijk, dat ziet er beter uit,' zei hij toen hij hun lachende gezichten zag op de display van de camera. De wind stak een beetje op en Ben ging een stukje opzij staan zodat hij haar een beetje kon beschermen van de harde vlagen die af en toe op hen afkwamen.

Hij draaide de camera opnieuw zodat ze het resultaat kon zien van de foto die hij juist genomen had van hen beiden. Benjamin en zijzelf keken haar aan van op het kleine schermpje, beiden met een glimlach om hun lippen. Ze bleef enkele seconden naar de foto kijken. Het werd haar meteen duidelijk dat ze foto's met anderen veel leuker vond dan de foto die gemaakt werd van het uitzicht of van zichzelf. Deze foto was meer de herinnering die ze zou kunnen koesteren. Ze voelde hoe de wind steeds harder ging, het sneed recht door haar kledij en zorgde ervoor dat er een grote rilling over haar rug liep telkens als er zo'n vlaag op kwam. Het werd opeens heel wat minder en ze merkte dat Ben een beetje was opgeschoven, om de wind op te vangen zodat ze er geen last meer van had. Ze wist niet of ze hem hier ook moest voor bedanken. Ze aarzelde even en hief haar andere hand al op, om over die van hem te leggen, maar bedacht zich ergens in het midden en stak haar hand in haar zak, hopend dat hij het niet gezien had. Ze draaide zich een beetje zodat ze hem kon aankijken. 'Zijn je zussen hier al geweest?' vroeg ze, om zich minder ongemakkelijk te voelen.