De hoge berg.

hehe, dankje!
-
Hij waarschuwde haar nogmaals dat ze goed moest oppassen met waar ze haar voeten juist neerzette en iets daarna voor de stukken met de kleine steentjes, waar ze misschien zou kunnen uitglijden als ze niet oplette. Soms staken de stenen zo erg uit en ging het steil genoeg dat het leek alsof ze een erg scheve trap aan het opgaan waren. Ze zou het gemakkelijker gevonden hebben moest Ben voor haar gelopen hebben, zodat ze het pad kon volgen dat hij ging, hem kon nadoen om het zo te zeggen. Ze besefte dat ze nog niet had geantwoord op zijn waarschuwingen, omdat ze zich zo aan het concentreren was op het pad onder zich. 'Dankje, lukt het bij jou?' vroeg ze en wilde achterom kijken maar besefte dat ze dat misschien beter niet deed. Ze zou hier niet op de, sommige, puntige rotsen terecht willen komen. Vallen zou zo al pijn genoeg doen, hier zou het waarschijnlijk drie keer zo erg zijn.

Ze bleef redelijk stil na zijn waarschuwingen en hij begreep wel dat ze zich in de eerste instantie richtte op het pad - dat zou ze ook moeten doen en hij wilde liever dat ze oplette dan dat ze hem antwoordde. Maar na een korte stilte bedankte ze hem en hij glimlachte, al wist hij dat ze dat niet zou zien. 'Ja, maak je over mij maar geen zorgen,' antwoordde hij vlug, iets te vlug, misschien, maar hij hoopte maar dat ze dat niet op zou merken. Hij besefte hoe sterk de neiging was haar weer vast te houden en hij hield zichzelf maar voor dat dat was omdat hij dan meer controle had over hoe ze liep en zich minder zorgen zou maken over dat ze misschien zou vallen. Hij liet uiteindelijk niet al teveel plek over in zijn hoofd om daar echt over na te denken, ze hadden wel belangrijker dingen aan hun hoofd en het was niet goed om afgeleid te worden.

Hij zei dat ze zich om hem geen zorgen zou moeten maken en ze glimlachte zelf ook even. Het was een domme vraag. Ze moest geen zorgen maken om Benjamin de expert. Ze was toch opgelucht dat ze dit deed met hem en niet met iemand anders. Hij had jarenlange ervaring met zijn vader en wist wat de gemakkelijke en moeilijke stukken waren. Hij begreep haar situatie ook en hield rekening met wat ze wel al kon en wat nog niet. Ze had het niet beter kunnen treffen. Af en toe kwam er een windvlaag en voelde ze een rilling over haar rug gaan, ondanks dat ze zich goed had aangekleed. Het hielp niet bepaald bij de concentratie om niet te vallen. Hij had uitgelegd dat dat kwam omdat ze telkens hoger en hoger gingen, het maakte haar een beetje zenuwachtig voor de temperatuur als ze helemaal boven zouden zijn. Straks zou het aan het vriezen zijn, terwijl het beneden gemiddeld warm is.

Ben was blij dat ze er niet verder op inging, want hij wist niet zeker in hoeverre hij er echt sterk bezwaar tegen zou kunnen maken als ze zou zeggen dat hij ook maar een mens was en dat hij niet zou moeten ontkennen dat hij ook kon vallen, net als zij. Hij zag haar rillen en fronste even - hij was eigenlijk precies het tegenover gestelde. Ook hier, hoewel het kouder werd met de honderd meter, bleef hij warm, extra warm zelfs als hij in beweging was zoals nu. Hij had geen last van de koude, maar misschien had zij er juist meer last van omdat ze er nog niet zo aan gewend was dat het ook koud zou kunnen zijn. Ze had nog geen temperaturen dichtbij het vriespunt meegemaakt, aangezien ze pas een paar weken wakker was en in die tijd was het eigenlijk, gelukkig, blijven goed weer geweest. Het was ook eind zomer in Amon, dus veel minder viel er niet van te verwachten, maar toch. Dit zou betekenen dat het wel even wennen zou worden voor Viniah als het opeens veel zou regenen en sneeuwen.

Ze bleven tussen de rotsen door klimmen en af en toe was ze haar evenwicht bijna verloren, had ze zich vastgegrepen aan scherpe stukken rots om toch niet helemaal te vallen. Het resultaat was dat haar handpalmen ondertussen al geschaafd waren. Het prikte een beetje als ze zich ergens aan vasthield, maar verder had ze er geen last van. Ben zou waarschijnlijk ook al schaafwonden hebben. Pijn was het eerste dat ze gevoeld had sinds ze wakker geworden was en na zoveel weken was ze fantastisch in het buitensluiten ervan. Dingen zoals spierpijn kon ze nog beter negeren, omdat ze perfect wist hoe dat voelde maar ze was al vaak genoeg gevallen om te weten hoe schaafwonden aanvoelden. Ze keek af en toe naar boven, in de hoop dat ze de afstand kon zien verkleinen, maar de top bleef altijd even ver. Het was een beetje ontmoedigend maar de auto was een heel stuk verder dan de top.

Hij kon de schaafwonden zien die ze opliep en hij wist dat het pijnlijk moest zijn. Als je vaker klom raakten je handen er wel aan gewend, maar hij merkte dat het moeilijk was de lichtjes zeurende pijn uit zijn hoofd te verdrijven. Misschien hielp het dan nog dat hij een beetje wist wat de beste manier was om de rotsen vast te pakken, maar veel kon het niet schelen. Hij had wat pleisters, verband en jodium meegebracht voor het geval dat, maar hij gebruikte het natuurlijk liever niet. Het liefste wilde hij dat alles perfect zou gaan, dat ze zich geen enkele pijn zou doen en dat het allemaal makkelijk zou gaan. Maar aan de andere kant, dan zou het boven komen ook niet zo'n enorme overwinning zijn. Een aantal keren stond zijn hart even stil of sloeg die juist een slag teveel als Viniah uit balans raakte en hij had zijn hand al uitgestoken om haar bij haar middel te pakken en ervoor te zorgen dat ze niet viel als ze zich toch weer ergens vast wist te pakken en hij vlug zijn hand weer wegtrok voor ze zou merken wat hij van plan was geweest.

Ze begreep dat het normaal was om tijdens het klimmen zulke wondjes op te lopen, als ze achteruit keek zag ze dat het bij Ben net zo was, alleen iets minder dan bij haar. Hij was het waarschijnlijk al beter gewend om niet met zijn handen zo over de rotsen te schuren dat hij zichzelf schaafde. Een paar keer als ze bijna viel, had ze iets langs haar rug voelen strijken en ze wist dat het Ben was die haar probeerde vast te grijpen zodat ze niet helemaal zou vallen en op de grond terecht zou komen. Ze glimlachte even in zichzelf. Het was lief, typisch Benjamin. Het was iets dat ze waarschijnlijk ook zou doen, iemand helpen voorkomen te vallen. De gedachte dat zijn handen echt om haar middel zouden zitten zorgde ervoor dat ze een beetje afgeleid werd van het concentreren op het juist stappen en klimmen, iets wat ze niet echt kon gebruiken.

Hij herkende sommige stukken, maar hij merkte ook dat niet alles meer even bekend was, dat hij zich niet alle punten even goed kon herinneren. Maar een stuk wel. 'Hé, zie je dat daar?' Een paar meter verderop, op een grote steen naast de weg was een stapeling van een aantal kleinere steentjes, strategisch op elkaar gebalanceerd. 'Dat is een steenman.' Hij stopte toen ze ernaast stonden en zocht naar een goede steen tussen de kiezels van de weg. 'Mensen bouwen ze om de weg te kunnen herkennen. Niet alleen overdag, maar ook 's avonds, als de kleuren op bomen en zo minder makkelijk te zien zijn, vallen steenmannen meer op. Als je er langs een komt kan je hem helpen opbouwen door er een steen op te leggen, hem hoger te maken.' Hij pakte een steen op en legde die voorzichtig op de stapel die er al lag, trots op zichzelf toen de toren niet instortte en hij weer gewoon achteruit kon stappen.

De stilte werd doorbroken door Ben, hij vroeg of ze iets zag en ze keek om zich heen, volgde zijn blik naar de stenen die op elkaar gestapeld lagen. 'Een steenman?' vroeg ze geamuseerd. Het zag er niet echt uit als een man, meer als een hoop stenen. Ze ging naast hem staan toen hij stopte aan de berg stenen en keek naar de steenman die voor hen lag. Hij legde uit wat de bedoeling was van de steenmannen, waarom ze gebouwd werd en hoe ze konden helpen ze hoger te bouwen zodat ze nog makkelijker zichtbaar zouden zijn op de berg. Ze besefte dat er natuurlijk andere mensen waren die geen Benjamin bij zich hadden en dus soms moesten zoeken naar de weg, dan kwam zoiets toch handig van pas. Hij legde een steen op de rest en ze keek er nog steeds een beetje geamuseerd naar. Ze zou zelf geen stenen er proberen bijleggen. Ze was niet zo handig dan de meeste anderen. 'Zijn er zo nog op de weg hiernaartoe?' vroeg ze nieuwsgierig.

Ze keek hem geamuseerd aan toen hij vertelde over de steenmannen en hij besefte dat de naam natuurlijk al raar moest klinken omdat het er in de verste verte niet uitzag als een man. 'Ja, zo worden ze genoemd, je zou kunnen zeggen dat de bovenste steen het hoofd is en de rest het lichaam, maar ik weet niet helemaal zeker of het daarvandaan komt...' Hij keek even tevreden naar de steenman, knikte toen en wenkte Viniah om aan te geven dat ze verder konden gaan lopen. 'Ja, nu je weet dat ze er zijn zullen ze je waarschijnlijk wat meer opvallen. We zijn er hiervoor ook al langs een paar gekomen, maar ik blijf een beetje vergeten dat jij niet alles weet wat ik ook weet.' Hij glimlachte een beetje verontschuldigend naar haar voor hij halt hield om haar weer voor te laten gaan. Het zou veel leuker zijn als ze gewoon naast elkaar zouden kunnen blijven lopen zoals daarvoor, hun armen in elkaar gehaakt, maar dat was nu niet mogelijk. Later zou het pad wel weer wat breder worden, als hij het zich goed herinnerde.

Hij toonde de haar de reden waarom het de naam steenman kreeg en ze moest nog veel verbeelding gebruiken om er een man in te zien. Haar blik bleef nog even hangen op de steenman toen Ben zich al had omgedraaid en verder liep. Ze vond het een leuk idee, het toonde haar weer opnieuw hoe slim de mensen om haar heen waren en hoe weinig zij wist. Ze keek op toen hij antwoord gaf op haar vraag en merkte dat hij stil stond om haar voor te laten. Ze haastte zich om hem niet langer te laten wachten en begon weer voor hem te lopen. Ze zou het gemakkelijker vinden om naast hem te lopen en naar zijn gezicht te kunnen zien als hij of zij sprak. 'Dat geeft niet,' antwoordde ze toen hij zei dat hij bleef vergeten dat ze niet zoals hij op de hoogte was van alles. 'En jij hebt al die dingen van je vader geleerd?' vroeg ze nieuwsgierig.

Ze antwoordde dat het niet erg was dat hij dat vergat en vroeg vervolgens of hij dit allemaal van zijn vader had geleerd. 'Niet allemaal, maar het meeste wel,' vertelde hij, 'sommige dingen leer je ook uit boeken of zie je op programma's op tv of je leert het op school.' Hij was even stil voor hij verder praatte. 'Maar ik heb gemerkt dat ik dingen extra leuk vind om te leren als ik me er iets bij voor kan stellen, als ik het in de praktijk kan doen of zien. Het blijft gewoon beter plakken als ik me er een hele situatie bij kan voorstellen. Nadat ik voor het eerst een steenman had gezien en mijn vader me had verteld wat het waren en waar ze voor dienden, ben ik het nooit meer vergeten, terwijl de dingen die we gewoonlijk uit boeken leren echt niet allemaal in mijn hoofd blijven zitten,' vervolgde hij, rustig doorstappend om haar niet teveel op te jagen. Ze moest niet het gevoel krijgen dat ze sneller moest omdat hij het anders vervelend zou vinden.

Ze was een beetje afwachtend geweest, want nu ze wist dat zijn vader er niet meer was was ze ergens bang dat ze een gevoelige snaar raakte als ze daar vragen over stelde. Ze had geen idee hoe het voelde om met zoiets om te gaan, omdat ze zelf nooit iemand was verloren. Toch niet iemand die ze echt kende. Ze stelde het zich voor hoe het zou zijn moest Ben opeens sterven, of iemand van het huis waar ze goed bevriend mee was. Het bleef een rare gedachte dat mensen van de ene dag op de andere zomaar konden verdwijnen. Ze knikte toen hij zei dat hij het extra leuk vond om dingen al doende te leren en niet via boeken. 'Je hebt gelijk, ik denk niet dat ik de steenmannen zal vergeten nu ik ze écht gezien heb,' zei ze, bevestigde zijn woorden, en dacht terug aan de steenman en hoe Ben met een tevreden twinkeling in zijn donkere ogen er een steentje aan toegevoegd had.

'Ja, het lijkt te helpen als er iets is, een situatie of een bepaald beeld waar je een begrip aan kan linken,' zei hij langzaam knikkend, 'alsof het beter wordt opgeslagen in je hoofd dan als je alleen letters zit te lezen thuis op de bank, terwijl je eigenlijk ook helemaal geen zin hebt om dat te moeten doen.' Dat was waarschijnlijk ook erg belangrijk - of je wat je aan het doen was leuk vond, of je er plezier aan beleefde, of helemaal niet. Hij werd altijd ontzettend verveeld als hij tien pagina's van welk van dan ook moest lezen - niet omdat hij het niet begreep of zo, maar gewoon omdat het zo saai was om al die letters op te moeten slaan en het veel meer moeite kostte dat te doen dan als hij in de praktijk ergens mee bezig was. Sommigen zouden hem misschien lui noemen, maar dom was hij niet, hij kon heus wel leren als dat écht nodig was, maar soms leek school gewoon zo ontzettend nutteloos.

Ze wist niet goed of ze hem nu gelijk moest geven nu hij zei dat het veel leuker was dan saaie letters lezen op de bank. Haar leek het geweldig om boeken te kunnen lezen, dingen te kunnen leren door gewoon wat pagina's om te slaan, met een klein stapeltje boeken de hele wereld leren kennen, ook al wist ze dat haar verbeelding het beeld van boeken sterk overdreef. Zodra ze haar nog steeds prikkende handen niet nodig had stak ze die in haar zakken in de hoop dat ze die even kon opwarmen. Nu ze nog steeds bleven stijgen bleef de koude ook toenemen en ze voelde haar vingertoppen niet meer nu ze steeds die koude rotsen moest vastgrijpen. Ze was niet helemaal zeker of ze handschoenen had meegenomen en aangezien ze Ben al genoeg ophield besloot ze te wachten met haar rugzak te doorzoeken naar die dingen tot ze weer even zouden pauzeren, of boven waren aangezien het toch niet zo ver meer was.

De wind werd steeds kouder en hoewel Ben het niet echt koud had, kon hij de wind in zijn nek voelen kruipen. 'Heb je het erg koud?' vroeg hij zodra hij zich herinnerde dat Viniah het wel snel koud had, in tegenstelling tot hij. Gisteren had hij haar zijn dunne jasje kunnen aanbieden om haar wat op te warmen maar vandaag zou dat niet hebben geholpen en daarbij wist hij niet hoe slim het was als hij haar nu zijn jas ging geven. Hij voelde de kou misschien minder snel - zijn lichaam merkte er wel wat van. 'Heb je handschoenen of een sjaal of zo meegenomen?' Hij wist niet zeker of ze daar überhaupt ooit van had gehoord aangezien het nog geen winter was geweest en ze ze nog nooit nodig zou hebben gehad, dus hij had voor de zekerheid een extra paar van zijn moeder meegenomen, voor het geval Viniah ze inderdaad niet had meegebracht, wat hij haar overigens niet kwalijk zou nemen.

sneltrein Zilver ;p
-
Blijkbaar was ze niet de enige die de koude opgemerkt had, want niet veel later vroeg Ben of ze het niet al te koud had. Hij vervolgde door te vragen of ze handschoenen of een sjaal had meegenomen en ze stopte en draaide zich om om hem aan te kunnen kijken. 'Ja, ik heb handschoenen mee,' zei ze tegen hem en wierp hem een glimlach toe. Ze had geen sjaal meegebracht, daar had ze zelfs niet aan gedacht maar het waren vooral haar handen die het koud hadden. Ze zuchtte zachtjes voor ze verder ging. 'Ik wil je gewoon niet nog meer ophouden dan ik nu al doe, het gaat al traag genoeg en jij bent waarschijnlijk een veel sneller tempo gewend.' Het was waarschijnlijk niet overdreven, want ze wist dat zijn vader een ervaren klimmer was geweest en als hij al jaren meeging waren ze beiden waarschijnlijk een stevig tempo gewend. Helemaal anders dan met haar.

Ik ben aan het oppassen en ik wordt ontzettend opgefokt van het idee dat die mensen elk moment thuis kunnen komen en ik hier een beetje zit te RPGen, dus dat is wel een motivatie, ja c;
-
'Oké, mooi zo, wacht even, dan pak ik ze even uit je rugzak voor je,' zei hij glimlachend. Dan zou ze niet helemaal de rugzak af hoeven doen met haar verkleumde vingers. Met een beetje tegenzin in haar stem vervolgde ze dat ze het niet had gezegd omdat ze hem niet nog meer wilde ophouden, dat ze wist dat hij meer tempo gewend was dan dit, en hij glimlachte opnieuw even, al was het dit keer een beetje geamuseerd. 'Luister, Viniah, ik weet heus wel dat jij niet even snel loopt als ik, dat had ik wel al voorzien en ik heb nooit van je verwacht dat je even snel gaat als ik.'
-
ze zijn thuis.

Ohh, ik snap het. Ik moet zo eigenlijk gaan slapen maar wil niet omdat het zo leuk is, morgen om half 7 op en ik ben nog wakker :c
-
Hij beaamde dat hij ze dan zo wel uit zijn rugzak zou nemen voor haar en ze keek hem met een glimlach aan. 'Dankje, dat is lief. Maar het gaat wel,' zei ze en haalde de rugzak van haar rug. Ze bewoog even met haar vingers, die bijna gevoelloos waren. Ze stonden nu toch stil en ze wilde echt graag warmere handen krijgen. Ze opende de rits en begon zelf te zoeken waar ze die dingen had gestoken, waarschijnlijk ergens onderaan in haar rugzak. Ze glimlachte toen ze ze voelde en haalde ze uit haar rugzak en schoof ze om haar handen, in de hoop dat deze snel zouden opwarmen. -

Ze zei dat het wel zou lukken, dat hij haar niet zou hoeven helpen en hij knikte, al kon ze dat natuurlijk niet zien. Terwijl ze in haar rugzak zocht pakte hij zijn eigen handschoenen en trok hij die aan, wachtend tot ze de hare had gevonden. ‘Als je in beweging bent krijg je het over het algemeen warmer,’ probeerde hij haar wat aan te moedigen, al besefte hij dat dat nu niet zo’n grote troost was, nu haar handen nog koud en verkleumd waren en hij hoopte maar dat haar vingers snel zouden opwarmen nu ze een extra laagje droeg. ‘Klaar?’ vroeg hij, kort naar haar kijkend, al was er niet veel te zien aan haar achterhoofd en had hij geen idee hoe erg koud ze het nu eigenlijk had. Hij dacht even aan de rest van zijn familie, die nu warm thuis zaten, waarschijnlijk al klaar met hun taak van het opruimfestijn wat de rest van de dag nog wel gaande zou zijn.

Ze was niet de enige die het koud had blijkbaar want Ben nam ook zijn handschoenen uit zijn rugzak en deed deze aan. 'Weet ik,' antwoordde ze toen hij zei dat ze het wel warmer zou krijgen zodra ze weer in beweging zou zijn. Ze glimlachte even en nam zijn handen vast nu ook zij haar handschoenen aan had en speelde kort met zijn vingers. 'Het voelt raar hé, zo'n handschoenen,' zei ze met een glimlach en liet hem weer los. Hij vroeg of ze klaar was en ze knikte. 'Ja,' zei ze, niet goed wetend wat ze verder nog moest zeggen. Ze draaide zich weer om en begon verder te lopen in de richting waarnaar ze aan het gaan waren. Ze merkte dat de handschoenen vrijwel onmiddellijk effect hadden, want haar handen begonnen zachtjes te prikken, wat aangaf dat ze aan het opwarmen waren in de handschoenen.

Hij liet haar zijn handen vastpakken even met zijn, nu warm ingepakte, vingers spelen. 'Ja, het is niet altijd even handig, je kan er geen echt precieze werkjes mee verrichten, maar het is wel lekker warm als je aan het klimmen bent,' antwoordde hij een beetje afwezig, even naar hun handen kijkend voor zijn blik terugging naar haar gezicht toen ze zijn handen losliet. Kort wist hij niet wat hij moest doen of zeggen, maar toen glimlachte hij en draaide zij zich om. Al snel merkte hij het effect van de handschoenen die zijn lichaamswarmte reflecteerden en hij kon zijn vingers weer voelen, net zoals het ruwe motief van de stenen die hij af en toe vastpakte om hem wat extra steun te geven. Nog steeds was hij extra alert als het om Viniah ging en hij hoopte dat ze dat niet als ontmoedigend opvatte, hoopte dat ze niet dacht dat hij haar niet vaardig genoeg achtte om deze stukken zelf te lopen. Better safe than sorry...

Ze glimlachte en keek nog een laatste keer naar hun handen. 'Ja, daar heb je gelijk in,' zei ze toen hij zei dat het lekker was tijdens het klimmen. Er viel een korte stilte nadat ze hem had losgelaten en net zoals hij wist ze niet goed wat ze moest zeggen. Ze begon weer verder te lopen en nam nu nog steeds zoals hiernet telkens een stee vast voor extra evenwicht, blij dat het gedaan was met schaafwonden oplopen aangezien ze nu toch de handschoenen droeg die haar beschermden. Ze voelde af en toe een steek in haar zij en ze wist dat dat opnieuw kwam omdat ze haar ademhaling niet juist controleerde. Ze voelde zijn blik op haar en ze wist dat dat kwam omdat hij wilde voorkomen dat er iets met haar zou gebeuren.

Ze liepen een tijdje in stilte verder en de weg werd weer stijler, dat merkte hij al snel en hij grijnsde even in zichzelf toen hij terugdacht aan de tochten met zijn vader, die hem af en toe letterlijk voor zich uit had moeten duwen, vooral op deze, iets zwaardere stukken. Hoe de kleine Ben dan had gedacht dat het hem allemaal nóóit zou lukken en dat hij nóóit boven zou komen en dat het allemaal veel te moeilijk en stijl voor hem was. Hoe zijn vader slechts had gelachen en hem met kleine duwtjes steeds toch weer verder had laten lopen. 'Kom op, nog een paar stappen...' Telkens een paar stappen meer en je was binnen de kortste keren boven. Of, het duurde in ieder geval minder lang en je had er minder moeite mee als je niet zo veel keek naar hoeveel stappen je nog moest, maar meer naar de omgeving en hoever je eigenlijk al was gekomen. En voor iemand zoals Viniah waren haar doorzettingsvermogen en haar wilskracht natuurlijk ook nog extra drijfveren.

Ze voelde het vaker in haar benen en haar zij begon ook weer te steken nu de berg steiler werd naarmate ze meer naar boven gingen. Ze hoorde Ben achter zich met gemak volgen en blijkbaar had hij er geen enkele last van. Op een gegeven moment was ze zelfs bang dat ze achteruit zou vallen, Ben zou meenemen en samen met hem helemaal terug naar beneden te rollen. 'Ben?' vroeg ze stilletjes. Haar stem trilde een beetje van de moeite van het stappen, omdat het nog steiler bleef worden. 'Gaan we achteruit vallen?' vroeg ze en wilde zich omdraaien maar besloot dat dat misschien geen goed idee was. Ze vroeg zich af wanneer ze die top eindelijk zouden bereiken, want ondanks dat hij er dichtbij uitzag bleef hij steeds op dezelfde afstand. Voor hetzelfde geld zouden ze morgen rond deze tijd nog steeds aan het stappen zijn naar de top.

Hij kon het niet laten even te grinniken toen ze vroeg of ze zo achteruit zouden vallen, al begreep hij wel dat het in haar ogen helemaal niet grappig was. 'Nee, dat gaat niet gebeuren. Je staat vaster dan je denkt en ik ben er altijd om je op te vangen als er echt iets gebeurt. Ik glijd niet weg, dat beloof ik je,' antwoordde hij, 'maar je maar geen zorgen.' De helling liep redelijk stijl, maar er was iets interessants in zicht. Een witte laag sneeuw die het volgende gebied bedekte, op sommige plekken aangetast door andere voetstappen, maar op sommige plekken ook nog steeds helemaal wit en glad. Geen lelijke sneeuw zoals je vaak in de stad zag als het winter was, omdat mensen erdoorheen hadden gelopen en auto's erdoorheen waren gereden, maar sneeuw die veilig lag van de mensen. Hij hield ervan om als eerste persoon door dit soort sneeuw te lopen en hij was benieuwd hoe Viniah het zou vinden, aangezien zij natuurlijk nog nooit sneeuw had gezien.

Ze glimlachte toen hij zei dat hij haar zou opvangen moest ze achteruit vallen. 'Oké, dan ben ik gerustgesteld,' antwoordde ze vrolijk, omdat ze zeker was dat Ben haar niet zou laten vallen. Ze bleven nog eventjes verder lopen en niet veel later kwamen ze aan een wit gebied dat het pad helemaal verstopte. 'We kunnen niet meer verder.' Ze bleef stilstaan omdat ze niet wist of ze er nu over mocht lopen of niet. 'Is dat sneeuw?' vroeg ze aarzelend en wachtte tot Ben naast haar stond. Het zag er een beetje kristalachtig uit, als de zon erop scheen leken het net kleine diamantjes en ze vroeg zich af of ze het konden aanraken. 'Doet het pijn als je eraan komt?' vroeg ze nieuwsgierig en keek opzij naar Ben. Ze was nogal enthousiast, opnieuw iets dat ze nog nooit eerder gezien had.

Ze keek aarzelend naar de sneeuw die voor hen lag en hij zette daar grijnzend de eerste stappen in, een stukje wegzakkend zodat de onderkant van zijn broek koud en nat werd. 'Jawel hoor,' antwoordde hij, 'en ja, dat is de sneeuw.' Hij zag dat ze niet goed wist wat ze ermee aan moest en hij stak zijn hand naar haar uit. 'Het doet geen pijn,' vertelde hij, een tijdje naar zijn eigen voeten starend, al was daar niet veel meer van te zien. 'Je zakt er een beetje in weg en dan is het allemaal vooral koud en nat, maar je kan het voelen, het doet geen pijn.' herhaalde hij glimlachend, zeker nu hij ook de nieuwsgierigheid in haar stem hoorde doorklinken. Hij hield wel van de sneeuw, zeker deze prachtige witte sneeuw, de sneeuw die over de stad heen lag de morgen nadat het was gevallen als alles nog parelwit en glanzend was.

Hij liep langs haar recht de sneeuw in, zonder aarzelen. Het maakte een gek geluid onder zijn voeten. Hij zei dat ze wel verder konden gaan en beaamde dat het inderdaad sneeuw was waarop ze liepen. Hij stak zijn hand uit om haar aan te moedigen zelf een paar stappen in de sneeuw te zetten. Ze besefte dat het een domme vraag was over die pijn aangezien hij nogal ontspannen in de sneeuw stond. Ze glimlachte nog eens en legde dan haar hand in de zijne, blij dat hij er toch was om haar een beetje houvast te geven nu ze haar eerste stappen in de sneeuw zou zetten. Ze volgde zijn voorbeeld en stapte voorzichtig in de sneeuw, meteen merkte ze dat het leek te kraken onder haar voeten, alsof ze het brak. 'Wow,' zei ze verbaasd en keek naar beneden, naar haar voeten die in de sneeuw waren gezakt.

Ben zag haar verraste gezicht toen de sneeuw onder zijn schoenen kraakte en hij zag de nieuwsgierigheid toenemen in haar ogen. Ze was echter nog niet zo zeker van haar zaak dat ze ook zomaar de sneeuw in stapte, dus pakte ze zijn hand om wat extra houvast te hebben voor het geval het allemaal toch niet zo veilig was als ze in de eerste instantie dacht. Maar ze deed het wel en even later stond ze naast hem in de sneeuw, verwonderd en verbaasd, maar ook opgetogen, zo zag hij het. 'Ik weet het,' antwoordde hij grijnzend toen hij haar naar haar gezicht keek, al staarde zij slechts naar haar schoenen die al bijna compleet waren verdwenen in het wit. 'Het is verder helemaal niet gevaarlijk of zo, niet nu. Je moet alleen uitkijken als het heel erg schuin loopt ergens, omdat de sneeuw dan kan gaan glijden,' waarschuwde hij haar toch. 'Maar hier kunnen we veilig lopen, er zal niets gebeuren,' voegde hij er vlug aan toe.

Ondanks fat ze ergens in stond dat ze nog nooit gezien had werd ze nog steeds afgeleid door zijn hand die de hare vasthield voor stevigheid te geven nu ze hier zo onzeker stond. Ze keek met een lichte glimlach op van haar voeten naar Ben, die stond te grijnzen om haar verwondering. Hij legde uit dat het niet gevaarlijk was, enkel als het ergens schuin ging, dan kon het gaan glijden. 'En dit valt dan ook echt uit de lucht?' vroeg ze, nieuwsgierig hoe dat er zou uitzien, die witte dingen die uit de lucht vielen. Ze liet zijn hand losen bukte zich, haar handschoen deed ze uit en nam een beetje sneeuw in haar hand. 'Het is ijskoud,' merkte ze op, ze had gedacht dat het warm zou zijn. Ze liet het weer los en stond weer op om haar handschoen aan te doen. Waarschijnlijk zou dit raar overkomen bij Ben, voor wie dit iets alledaags was. Al wist hij ondertussen dat dit voor haar niet zo was.