De hoge berg.

Omdat jij jarig en gewoon awesome bent, zal ik de beginmeet aanmaken  
- 
De berg is natuurlijk een hoge berg. Er zijn verschillende wegen om naar boven te geraken, de ene al wat moeilijker dan de andere. Hoe hoger je nadert, hoe kouder en mistiger het wordt. Als het bijna volledig donker is en je nog steeds het lef hebt om de berg te beklimmen, lijkt het wel iets magisch te hebben om tussen de bomen en de mist te staan. De hele berg is bedekt met grote rotsen en bos waar verschillende soorten bomen staan. Er is bijna nooit aardegrond te zien, want de bodem is bedekt met mos, gras en andere hoge felgroene planten en bloemen. Als je op de berg staat met je gezicht naar het noorden kan je een waterval zien, wat vanuit dat standpunt heel erg spectaculair is. Op de top, stipt op exact het hoogste punt van de berg, staat een gigantische boom. Iedereen die deze berg beklommen heeft, heeft er een gewoonte van gemaakt om zijn/haar naam erin te kerven. Deze boom staat dus bomvol met namen van bewoners van Amon, of toeristen.

Max. aantal personen: 6 

Viniah stond te wachten, zoals afgesproken rond achten voor haar deur. Ze had Bens raad opgevolgd en zich zo warm mogelijk aangekleed, dat ze deze keer niet opnieuw zijn jasje zou moeten stelen. Ze keek even naar de dingen die ze om haar handen had. Wanten werden ze genoemd. Ze vond het erg grappig dat dat eigenlijk kledij voor je handen was. Ze had een paar gekregen van een van haar kamergenotes, die de hare niet meer mooi vond. Het waren er gewone zwarte die maar half waren afgewerkt, met de vingertoppen nog vrij. Misschien was er een tekort aan stof, of hadden de mensen gewoon geen zin meer om ze nog af te werken. Hoe dan ook, op deze manier vond Viniah ze veel leuker. Dan had ze tenminste haar vingertoppen nog vrij om te bewegen. Ze keek even naar de straat voor zich, die nu meer veel meer licht had dan gisterenavond. Ze was een beetje zenuwachtig en ergens sprak een stemmetje in haar hoofd dat hij misschien niet zou opdagen, al zou ze het hem niet kwalijk nemen. Maar dan kon ze natuurlijk niet laten zien wat ze gisteren, toen ze zo enthousiast was over de voorbije avond, ontdekt had.

Ben was extra vroeg opgestaan zodat hij tien keer kon checken of hij alles mee had. Eten, drinken, extra jas... Hij bleef bang dat hij iets vergeten was, maar om tien voor acht wist hij dat het geen zin meer had om te staan treuzelen. Hij wilde Viniah niet te lang laten wachten. De straten van Amon waren stil terwijl hij naar haar huis liep, het was de morgen na het feest en iedereen sliep extra lang om te bekomen van de nacht daarvoor. Hij vermoedde dat ze een van de weinigen, zo niet de enigen, zouden zijn die vandaag, op dit tijdstip, naar de berg zou gaan. Zijn voetstappen klonken hol en even dwaalden zijn gedachten af, maar toen hij een hoek omliep en Viniah zag staan, helemaal warm aangekleed en zo te zien een beetje zenuwachtig, grijnsde hij. 'Hé,' begroette hij haar, niet te luid om de mensen in de huizen om hen heen niet wakker te maken, 'heb je goed geslapen?'

Viniah bleef om zich heen kijken, vooral naar de kant waar hij gisteren was vertrokken. En ja, opeens zag ze hem zijn kant op lopen. Met een heleboel spullen bij zich. Hij begon te glimlachen zodra hij haar zag en ze liep zelf ook meteen vrolijk zijn kant op. 'Hallo Benjamin,' zei ze vrolijk en glimlachte naar hem. Hij vroeg haar of ze goed geslapen had en ze knikte. 'Ja, geweldig. En jij?' vroeg ze. Ze zweeg even, maar ze kon niet lang meer wachten. Ze moest het hem gewoon laten zien. 'Benjamin, ik heb gisteren iets nieuws ontdekt,' begon ze snel te ratelen, in de hoop dat hij het zou begrijpen wat ze zei. 'Ik ga het je laten zien, wacht,' vervolgde ze, nog steeds snel met een brede glimlach om haar lippen. Ze legde haar hand op zijn arm en sloot haar ogen even. Voelend dat de knop die ze vooruit en achteruit kon knippen, ook opzij kon. Ze keek voor zich uit en glimlachte toen ze zag dat het gelukt was. 'Kijk,' zei ze zacht en wees naar de vogel die boven hen vloog. Hij vloog achteruit. Net zoals een vrouw verder in de straat, die achteruit stapte. Het duurde slechts enkele seconden en de tijd paste zich terug gewoon aan, aan het moment waar zij waren, maar het was toch een ontdekking geweest dat ze meer kon dan ze gedacht had.

Hij glimlachte toen ze zijn naam opnieuw uitsprak. Gewoonlijk hield hij er niet zo van als hij bij zijn hele naam werd genoemd, het was hem wat te lang en te officieel, maar hij vond het niet erg als zij het deed. 'Ook goed, hoor,' antwoordde hij. Het had de vorige avond inderdaad niet zo lang geduurd voor hij in slaap was gevallen. Ze gaf hem sowieso niet zoveel tijd om te antwoorden, want ze begon te vertellen dat ze iets nieuws had ontdekt. Het duurde een paar seconden voor hij doorhad wat ze bedoelde en tegen die tijd had ze zijn arm al vastgegrepen en haar ogen gesloten. Hij keek fronsend om zich heen, een beetje verward door wat ze had gezegd. 'Wat-' hij brak zijn eigen zin echter af toen hij de vogel zag die boven hen achteruit vloog. 'Maar, ik dacht dat je de tijd alleen stil kon zetten...' mompelde hij en hij keek haar even half verward, half bewonderend aan. De tijd leek even sneller vooruit te gaan en de vogel vloog weer vooruit, de vrouw aan het einde van de straat liep weer normaal van hen weg en alles leek weer goed. 'Kan je dan ook vooruit gaan?' vroeg hij.

Viniah glimlachte toen hij zei dat hij ook goed geslapen had. Het leek alsof het even duurde voor hij reageerde, waarschijnlijk ging ze ook veel te snel voor hem. Dat enthousiasme had nu eenmaal zijn voor- en nadelen. Hij begon iets te vragen, maar kapte zijn zin abrupt af toen hij zag wat er gebeurde. Hij mompelde dat hij dacht dat ze enkel de tijd kon stilzetten en ze keek hem met een brede glimlach. 'Ja, dat dacht ik dus ook!' Ze moest zich inhouden om geen sprongetje te maken van enthousiasme. Blijkbaar had ze iets nieuws over zichzelf ontdekt, wie weet wat ze nog allemaal kon. Hij vroeg haar of ze het ook vooruit kon laten gaan en ze haalde haar schouders op. 'Geen idee,' zei ze tegen hem. 'En dan nog, vooruit gaan hoeft niet voor mij,' mompelde ze erachteraan. Ze wilde elke seconde beleven die ze had, ze had al genoeg gemist.

Het enthousiasme spatte zo ongeveer van haar af en Ben grijnsde toen hij dat zag. Ze zei dat ze het wel genoeg vond, de tijd stil kunnen zetten én achteruit kunnen laten gaan, maar hij kon niet ontkennen dat het hem ook ontzettend gaaf leek om een stukje de toekomst in te kunnen kijken. Het hoefde heus geen lange tijd te zijn, en misschien was het slechts het idee dat hem leuk leek en zou het in de praktijk helemaal niets zijn. 'Begrijpelijk,' antwoordde hij dus maar, en na een korte stilte vroeg hij, 'zullen we gaan? De auto staat op een minuutje afstand hiervandaan geparkeerd.' Hij wist niet of ze wel eens in een auto had gereden, al vermoedde hij van niet, wanneer zou dat geweest kunnen zijn en wie zou er gereden hebben? Dat beloofde in ieder geval een interessante rit te worden. Ze zou het vast leuk vinden om het gebied om Amon te zien als ze daardoorheen reden op weg naar de berg.

Het leek even te duren voor hij iets had gevonden om te antwoorden. Waarschijnlijk was dit voor hem ook niet zo voor de hand liggend zoals hij zijn hele leven al gewend was en voor haar was het allemaal speciaal, omdat ze nog geen leven gehad heeft. 'Een auto?' vroeg ze aan hem. 'Mag ik meerijden in een auto?' Ze was zenuwachtig, blij en bang op hetzelfde moment, gewoon omdat ze in een auto kon zitten. Voor de allereerste keer ooit. 'Is het griezelig?' vroeg ze zacht aan hem, in de hoop dat hij haar zou gerust stellen, zeggen dat ze niet bang moest zijn. Ze begon met hem mee te lopen, nieuwsgierig naar de auto waar ze zou inzitten. 'Het doet toch geen pijn?' vroeg ze zacht.

Hij knikte toen ze vroeg of ze mee mocht rijden in een auto maar moest lachen toen ze vroeg of het griezelig was. 'Natuurlijk niet. Het is voor jou misschien een beetje vreemd omdat het de eerste keer is dat je in een auto zit, neem ik aan. Maar het is niet eng.' Opnieuw schudde hij zijn hoofd toen ze vroeg of het pijn zou doen. Het was een vreemd idee dat in een auto zitten pijn zou doen, waarom zou iemand het dan willen? 'Nee, ik zou je toch geen pijn willen doen?' vroeg hij, al was het een retorische vraag. Dat was geen optie, in zijn hoofd, en toch leek ze zich een beetje zorgen te maken, waarom vroeg ze het anders? Hij wilde niet beledigd overkomen dus glimlachte hij geruststellend. 'Je hoeft echt niet bang te zijn, Viniah. Ik zou je niet meenemen als het niet veilig was of als ik niet dacht dat je er klaar voor bent een dag op stap te gaan.'

Hij verklaarde meteen dat Viniah niet bang moest zijn en ze geloofde hem. 'Vreemd is oké,' antwoordde ze en knikte langzaam, 'denk ik.' Hij schudde vrijwel meteen zijn hoofd op haar volgende vraag. Ze moest even nadenken wat ze moest antwoorden op die vraag. 'Nee, zo ben je niet,' zei ze zacht. Een geruststellende glimlach sierde zijn lippen en ze voelde het zenuwachtige gevoel verdwijnen. 'Ik weet het, je hebt gelijk.' Ze haalde haar schouders op. 'Sorry, ik heb eigenlijk geen idee wat een auto doet langs binnenuit,' verontschuldigde ze zich voor haar, waarschijnlijk, rare vragen. En dan nog, moest het haar angst aanjagen zou ze het nog altijd doen. Puur omdat ze wist dat hij erbij was, hij zou haar niets laten gebeuren. Ze glimlachte naar hem. 'Dit komt waarschijnlijk heel raar over..'

'Ik zou je ook niet precies kunnen vertellen hoe een auto werkt,' antwoordde Ben, 'en dat klonk minder geruststellend dan ik had gewild...' voegde hij er een paar seconden later aan toe. Hij was blij dat ze al snel had ingestemd dat hij inderdaad niet het type was wat haar snel pijn zou willen doen, maar hij hoopte nog steeds dat ze het zichzelf niet te moeilijk zou maken en hem zoveel mogelijk zou vertrouwen als ze zouden gaan klimmen, want hoewel het nu nog niet superstijl zou zijn, zouden er stukken in zitten waar ze echt samen zouden moeten werken. 'Nee joh, maak je geen zorgen,' antwoordde hij. Inmiddels waren ze bij de auto aangekomen en Ben opende die met een klik op het knopje aan de sleutel. Hij opende de deur voor haar, nog een beetje de gentleman uithangend, en glimlachte naar haar.

Viniah glimlachte toen hij zei dat hij ook niet wist hoe een auto precies werkte. 'Het is geruststellend genoeg, dankje,' zei ze tegen hem en glimlachte even, nu zelf geruststellend. Hij stopte bij één van de auto's en met een klik ging de deur open. Hij hield deze open voor haar, want hij wachtte tot ze zou instappen. In de auto zag ze iets vlak voor zich dat leek op een stoel, wat aangaf dat ze daar kon gaan zitten. Ze glimlachte dankbaar naar hem dat hij de deur had opengehouden voor haar want zelf had ze dat ding waarschijnlijk niet eens open gekregen, klom een beetje onhandig naar binnen en nam plaats op de stoel. Naast zich zag ze nog een stoel, met een paar hendels en een wiel. Ze keek even uitgebreid om zich heen, zo zag een auto er dus van binnen uit.

Ben sloeg de deur achter Viniah dicht en liep zelf om de auto heen om op de bestuurdersstoel te gaan zitten. Ze keek verwonderd om zich heen toen hij ook zijn eigen portier dichtdeed en even naar haar keek. 'Je moet even je veiligheidsgordel omdoen,' zei hij, en hij reikte achter zich om de zijne te pakken. 'Je doet hem gewoon zo om je heen en dan klik je hem hier vast,' deed hij vervolgens voor. Hij deed de sleutel in het contact en liet de motor opstarten, maar reed nog niet weg. In plaats daarvan vroeg hij, 'Ben je er klaar voor? Niets vergeten of zo?' Het zou immers niet zo handig zijn als ze op de helft van de weg bedacht dat ze eigenlijk nog iets belangrijks mee had willen nemen, al vroeg hij zich tegelijkertijd af of ze dan niet gewoon terug kon gaan in de tijd om het toch mee te nemen. Kon ze ook echt dingen veranderen of kon ze alleen toekijken en een moment in het verleden dan weer stilzetten?

Viniah zag hem langs de andere kant instappen en vervolgens zat hij vlak naast haar. Hij zei dat ze iets moest doen en ze keek even opzij, maar zag niets dat leek op een gordel. Hij reikte naar het ding naast zijn stoel en haakte het vervolgens in een klein klikding aan de andere kant van zijn stoel. Ze zocht naast zich en deed hem uiteindelijk na. Het klikken ging wat moeilijk, maar uiteindelijk slaagde ze er toch in. Het feit dat ze zichzelf moesten beschermen met een veilige gordel, of wat had hij gezegd, was niet echt iets dat haar geruststelde maar ze wist het te verbergen voor hem. Ze glimlachte even naar hem, blij dat het haar gelukt was zonder dat hij had moeten helpen. De auto onder hen kwam tot leven en ze beet even op haar lip, al wist ze dat ze niet bang moest zijn. 'Ik ben niets vergeten,' zei ze tegen hem. 'En jij?' vroeg ze, misschien kon hij onbewust wel wat vergeten zijn.

Ben schudde zijn hoofd. 'Nee, ik heb alles driedubbel-gecheckt dus het ik hoop dat ik een beetje op mezelf kan vertrouwen en dat ik inderdaad alles bij me heb. Dus dan kunnen we gaan.' Hij had niet opgemerkt dat ze een beetje was geschrokken van de auto toen de motor opstartte. Voorzichtig reden ze de straten van Amon door, maar het duurde niet lang voor ze buiten de stad waren en terecht kwamen op een lange, rechte weg die zich een heel eind voor hen uitstrekten. 'Zie hier, de rest van de wereld,' zei hij tegen Viniah, en hij keek even naar haar opzij. 'Als je het warm krijgt kan je met dat knopje aan je portier jouw raampje open doen.' Hij vond deze weg altijd fijn, zeker nu er nauwelijks andere mensen waren. Je kon gewoon doorrijden, bijna zonder erover na te denken, je kon je muziek heel hard aanzetten of helemaal in stilte rijden.

Viniah glimlachte toen hij verklaarde dat hij alles extra had gecontroleerd zodat er zeker geen kans was dat er iets zou ontbreken. Hij reed de straat op en zonder dat ze het goed en wel doorhad was ze aan het meerijden in een auto, die bewoog dan nog! Ze keek opzij naar buiten, het was alsof ze naar tv keek, maar dan anders. De huizen, mensen en andere dingen passeerden haar op een veel sneller tempo dan ze gewend was. Ze glimlachte toen hij haar voorstelde aan de rest van de wereld, er waren nog amper huizen te zien en ze besefte meteen dat ze deze omgeving veel leuker vond. Hij zei dat ze met een knopje aan de zijkant haar raam kon opendoen en ze keek even verrast naar het knopje. 'Kan het open?' vroeg ze verbaasd. Ze drukte voorzichtig op het knopje en het raam ging een stukje naar beneden. Toen ze echter de rillingen kreeg omdat de koude wind in een snel tempo naar binnen kwam, sloot ze het weer.

Ben grinnikte toen hij haar verbaasd het knopje dat het raam open en dicht deed uit zag proberen. Ze bleek het toch weer een beetje koud te krijgen en deed het raam weer dicht. 'En, wat vind je ervan?' vroeg hij, doelend op de wereld die ze nu voor zich zag, die heel anders moest zijn dan wat ze tot nu toe had gezien, aangezien ze nog niet buiten de stad was geweest. En dit was zo anders dan de geplaveide straten, de allemaal op elkaar lijkende huizen en de vele mensen. Het was bijna het tegenovergestelde. Alles was stil op de wind na, alles was leeg, behalve de bomen en struiken die af en toe naast de weg stonden, en variatie. Er waren nauwelijks dingen die hetzelfde waren of bleven hier. Misschien was dat het ook wel, de onderbreking van het dagelijks leven dat telkens hetzelfde was, dag in dag uit.

Viniah moest zelf ook lachen toen ze zag hoe lachwekkend hij het vond. Het zag er ook raar uit dat ze dat ding open en dicht deed, hij was het waarschijnlijk niet gewend dat zijn andere passagiers zo raar deden. Ze begon het zich steeds minder aan te trekken dat ze misschien dingen deed die hij lachwekkend vond, het was nu eenmaal zo dat zij degene was die nog niet wist hoe al deze dingen in elkaar staken. Hij vroeg haar wat ze ervan vond en ze keek even om zich heen, nadenkend over wat ze kon antwoorden. 'Het is mooier dan Amon, opener, en dat vind ik aangenamer denk ik.' Ze voelde zich ook veel beter op zo'n plekken. Zoals gisteren met hem op het dak. 'Wat vind jij ervan?' vroeg ze nieuwsgierig en keek opzij, om zijn gezicht te kunnen zien. 
-
Ik ga slapen, goodnight! xxx

Ben knikte toen ze vertelde dat ze dacht dat ze het fijner vond dan Amon zelf. 'Het is ook mooi hier. Ik denk dat ik van beide plekken houd. Ik houd ervan dat ik af en toe hierheen kan komen en het zo anders is dan alles wat je gewoonlijk in de stad ziet. Ik weet niet in hoeverre het om deze plek gaat, of dat het erom gaat dat ik afwisseling kan hebben.' Hij wist niet precies hoe logisch dat zou klinken in haar oren, maar hij dacht dat ze het wel een beetje zou begrijpen. Hij keek even opzij zodat hij haar aan kon kijken en glimlachte. Hoewel dit alles natuurlijk spannend was voor haar kon hij niet ontkennen dat het ook best vreemd vond om deze zelfde weg weer te rijden. Het was zo lang geleden dat hij hier voor het laatst was geweest met de berg als doel. 
-
Slaap lekker lieverd! Superveel succes morgen!

Viniah glimlachte toen hij het beaamde dat het hier inderdaad mooi was. Hij legde haar uit over hoe hij zich voelde over de beide plekken en ze knikte begrijpend. 'Afwisseling is goed,' zei ze zacht. Misschien had hij wel gelijk, als ze hier alle dagen zou zitten zou ze het na een tijd misschien niet leuk meer vinden. Hij had opzij gekeken naar haar en geglimlacht. Ze vroeg zich af hoe hij dat deed, tegelijk babbelen met haar en die auto besturen. Dan moest hij waarschijnlijk een heel erg ervaren autorijder zijn. Ze keek om zich heen of ze de berg al kon zien, maar vanuit haar standpunt zag ze het niet, oftewel was die berg nog gewoon te ver uit haar buurt.

'Precies,' antwoordde hij simpelweg en er viel even een stilte terwijl hij doorreed. 'Als je nog even wilt slapen of zo, mag dat best, hoor,' vervolgde hij nauwelijks een halve minuut later, omdat hij niet van lange stiltes hield en besefte dat ze misschien voor haar doen redelijk vroeg was opgestaan. Voor hem was het ook vakantie, maar als hij naar school moest, moest hij nu ook allang up and about zijn. Nog half in slaap zou hij aan tafel zitten terwijl zijn zusjes al lang en breed voor de tv zaten met een boterham en af en toe giechelend naar hem keken, hem om vijf minuten wijzend op iets wat nog niet goed was aan hoe hij eruit zag - zijn haar zat door de war, zijn boeken waren nog niet gepakt, hij had zijn schoenen nog niet aan...

Viniah schudde vrijwel meteen haar hoofd toen hij zei dat ze nog kon slapen als ze wilde. 'Nee dat hoeft niet, ik ben eigenlijk te nieuwsgierig daarvoor,' zei ze tegen hem. Er viel weer een stilte tussen hen en ze bedacht zich dat ze iets moest zeggen om deze te verbreken. Niet dat ze het erg vond dat er soms een stilte was, het was kalmerend.. Maar ze vond het echt fijn om tegen hem te praten en was nieuwsgierig naar hoe hij over al deze dingen dacht. 'Als jij iets zou hebben, zoals wat ik kan met de tijd en zo,' begon ze. 'Wat zou dan het beste bij jou passen?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze had hier zelf ook over nagedacht. Er waren er die gedachten konden lezen, illusies konden opwekken en er was zelfs een jongen die vuur kon creëren. Ze had ook gemerkt dat deze dingen effectief bij de persoon in kwestie pasten.
-
hehe, net op tijd. Ik ging net slapen haha ;p

'Hmm, dat is een lastige,' antwoordde Ben, en hij dacht even na. Hij zou het eerlijk gezegd niet goed weten. Maar ze vroeg naar iets anders dan wat hij graag zou willen kunnen - ze vroeg wat bij hem zou passen. Werkte het ook echt zo? Paste de gave bij de persoon? Of paste de persoon bij de gave? Op een manier zouden ze waarschijnlijk wel anders zijn door hun gave, maar ze zouden nooit weten hoe het anders zou zijn. Dit was het enige wat ze kenden, hun leven met hun gaven. En eigenlijk vond hij het ook een beetje raar, een beetje ongemakkelijk om iets uit te kiezen terwijl zij nooit een keuze had gehad, noch die ooit zou krijgen. 'Ik heb geen flauw idee. Wat denk jij dat het best bij mij zou passen?' vroeg hij uiteindelijk. Misschien had ze zelf wel een idee en zou hij iets heel anders noemen.

Viniah wachtte geduldig en met een nieuwsgierige twinkeling in haar ogen af terwijl hij nadacht over wat bij hem zou passen. Niet veel later vroeg hij wat zij dacht dat het zou zijn. 'Hmm..' mompelde ze zachtjes, om wat tijd te winnen. Ze keek hem met een onderzoekende blik, nadenkend over dingen die hem goed zouden passen. Ze kende hem nog niet zo goed, dus misschien zou ze binnen zoveel dagen al iets helemaal anders denken over hem. 'Om te beginnen iets met warmte, omdat je warm bent,' begon ze zachtjes, achteraf besefte ze pas dat het misschien raar klonk. 'Misschien iets met emoties?' vroeg ze aarzelend. 'Omdat je er altijd in slaagt om me gerust te stellen. Zoals net.' Ze lachte even, ze was bang geweest om in de auto te stappen maar zoals hij gezegd had, ze moest absoluut niet bang zijn met hem in de buurt.

Ze noemde rake dingen - alleen wat ze zei over dat hij warm was vond hij een beetje vreemd. Zij was toch ook warm? Maar ze ging verder over emoties, hoe het hem lukte haar gerust te stellen net, toen ze geschrokken was van de auto en hij glimlachte. Dat was niets ergs, dat zou eigenlijk wel gaaf zijn. 'Dat is best wel een goeie,' antwoordde hij en hij grinnikte even, 'misschien heb jij me wel beter door dan ikzelf.' Hij was even stil. 'Denk je dat de gaven bij de mensen passen of de mensen bij de gaven?' vroeg hij, in de hoop dat ze zou begrijpen wat hij bedoelde, maar misschien had het nog wel wat uitleg nodig. 'Ik bedoel, denk je dat een gave speciaal bij de persoonlijkheid van een mens hoort of dat de persoonlijkheid van een mens verandert door de gave?' Hij had eigenlijk geen flauw idee of dat zijn vraag iets makkelijker had gemaakt, of überhaupt had uitgelegd.

Hij moest glimlachen om de dingen die ze gegokt had, dus misschien had ze dan gelijk gehad aan zijn lach te zien. Ze lachte even naar hem toen hij zei dat ze hem misschien beter door had dan hij zichzelf. 'Hoe kan dat nu?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Jij kent jezelf toch het beste?' vervolgde ze haar vraag. Ze vond het een rare redenering, maar misschien was het iets dat ze niet begreep. Hij vroeg haar iets en net toen ze weer wilde vragen wat hij daar juist mee bedoelde verklaarde hij zijn antwoord. 'Ik heb eerlijk gezegd geen idee, omdat niemand van ons weet hoe ze waren voor het ongeluk,' begon ze voorzichtig. 'Maar ik denk zelf dat de gave zich aanpast aan de persoonlijkheid van de persoon in kwestie.' Ze vroeg zich af hoe zij juist dit had gekregen, met de tijd spelen. Ze had geen enkel idee hoe het overeenkwam met haar persoonlijkheid. 'Wat denk jij ervan?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze wilde zijn standpunt er ook wel over horen.

Ben antwoordde niet op haar eerste twee vragen maar keek haar even aan toen ze zelf antwoord begon te geven op die van hem. Hij knikte instemmend. 'Ik denk er in de eerste instantie hetzelfde over als jij, al zit er ook iets in me wat zegt dat het heel goed mogelijk is dat de persoon ook veranderd door de gave. Dat het niet één van de twee hoeft te zijn maar dat ze allebei deel uitmaken van een groter geheel dat jou jou maakt. En dat heeft echt niet alleen iets met je gave te maken,' probeerde hij zijn gedachten zo goed mogelijk te verwoorden. Opnieuw had hij geen flauw idee of wat hij zei dingen duidelijker maakte of juist helemaal niet. Af en toe wierp hij even een blik op haar, deels om haar reactie te zien, deels omdat ze gewoonweg leuk was om naar te kijken.

Hij gaf haar geen antwoord, wat wilde zeggen dat haar vragen waarschijnlijk redelijk nutteloos waren geweest, of een domme vraag zoals ze het ook kon verwoorden. Hij legde zijn gedachten uit en ze begreep wat hij bedoelde, om dit aan te geven knikte ze net zoals hij had gedaan instemmend. 'Ik snap wat je bedoelt,' zei ze met een glimlach. Ze vroeg zich af of haar innerlijke eigenschappen zich verder of beter hadden ontwikkeld nu ze die gave had, ze noemde het graag gave omdat zij er ook zo over dacht, mutatie of verkeerd onderdeel van de ontwikkeling zoals sommigen het noemden vond ze te erg klinken. Af en toe merkte ze dat hij haar kant uitkeek en ze glimlachte telkens vrolijk naar hem, blij dat ze hier was, met hem en blij dat ze dit allemaal kon meemaken.

Ben grijnsde toen ze zei dat ze het begreep, want hij vond het zelf al redelijk vaag. Maar er was natuurlijk een grote kans dat zij het eigenlijk veel beter begreep dan hij omdat zij er natuurlijk uiteindelijk veel meer mee te maken had dan hij. Er viel opnieuw even een stilte en hij keek voor zich uit, al was er niet veel meer te zien behalve de weg die zich kilometers voor hen uitstrekte. Na een tijdje boog hij zich voorover en zette hij de radio aan, zachtjes op de zijkant van zijn portier mee tikkend op het ritme van de muziek toen hij het liedje herkende. 'Luisteren jullie muziek daar?' vroeg hij. Hij wist nog steeds niet goed hoe hij het moest noemen, haar huis. Op de straten sprak men over het slachtofferhuis, maar net zomin als hij haar als slachtoffer wilde zien, wilde hij haar huis zo noemen. En nu hoorde hij zich weer te corrigeren, want het was niet alleen haar huis, maar ook dat van alle andere overlevenden.

Viniah glimlachte naar hem en bleef hem aankijken tot hij als eerste zijn blik afwendde, terug voor zich uitkeek. Ze bleef zonder dat ze het besefte nog even naar hem kijken, dromerig bijna. Ze was het nog steeds niet gewend dat hij haar zo vriendelijk behandelde, ze begreep niet waarom hij niet bang was, waarom zijn zusjes niet bang waren en zoals hij het liet klinken zou zijn moeder ook geen angst vertonen moest ze haar ooit ontmoeten. Ze vroeg zich af waarom zij allemaal anders waren dan iedereen in Amon. Hij onderbrak haar gedachten door voorover te buigen en de radio aan te zetten. Ze begreep dat de muziek uit een radio kwam, want dat hadden ze bij hun thuis ook. Ze begreep niet waar de muziek hier vandaan kwam. 'Hoe kan dat?' vroeg ze. 'Dat zijn maar een paar knopjes, waar komt de muziek dan uit?' vroeg ze. Hij vroeg haar of ze naar muziek luisterde en ze knikte. 'Ja, we hebben een radio en tv. De meesten vinden het wel fijn om muziek te horen,' legde ze uit.