De hoge berg.

Viniah glimlachte toen Ben achteruit stond, eindelijk op de grond. Nu was het haar beurt. Ergens had ze gehoopt dat hij haar zou oppakken en dat ze die laatste steen niet meer zou hoeven doen, maar dan besefte ze dat hem dat toch niet zou lukken gezien de afstand en het gewicht dat ze meedroeg. Ze schudde haar hoofd toen hij bijna eiste dat ze de rugzak aan hem moest geven. 'Ik moet er toch ooit eens aan wennen om zware dingen te dragen? Dan ik kan ik het beter even goed nu al doen,' bracht ze ertegenin, maar ze kon zien aan zijn blik dat hij het nog van haar zou afpakken als ze niet toestemde. Ze zette een laatste stap, op de steen en keek dan naar de grond, nog steeds Bens handen vasthoudend. Uiteindelijk haalde ze diep adem en glimlachte toen ook zij de grond onder zich voelde. 'Eindelijk,' zei ze met een glimlach en keek even opzij naar hem.

Ben liet met een dramatische zucht zijn hoofd zakken toen ze hem opnieuw tegensprak, zei dat ze er toch aan moest gaan wennen op een gegeven moment en dat dat moment net zo goed nu kon zijn. 'Maar gewoonlijk ga je eraan wennen terwijl je gewoon door de stad loopt, op verharde grond, niet in de bergen, de eerste week dat je normaal rondloopt,' antwoordde hij vlug. 'Dan is het al dapper genoeg dat je überhaupt die berg gaat beklimmen, en zou je er niet ook nog dat extra gewicht bij moeten hebben.' Waarom was het zo lastig om haar over te halen? Bijna elk meisje dat hij kende zou het niet erg vinden om die rugzak onmiddellijk aan hem te geven - nee, die zouden het ding niet eens van hem hebben afgepakt in de eerste instantie en nu moest hij toegeven dat hij niet goed wist wat de beste manier was om de rugzak weer terug te krijgen zonder hem letterlijk af te moeten pakken.

Viniah glimlachte door zijn dramatische zucht. 'Sorry Benjamin,' zei ze met een glimlach. Nog steeds vroeg ze zich af of hij het niet irritant vond dat ze zijn volledige naam uitsprak. Ze vond het telkens zo lui overkomen als mensen afkortingen gebruikten en ergerde zich ook mateloos als mensen haar Vin noemden. Ze wist dat hij gelijk had en wist niet goed wat ze moest antwoorden om zichzelf te verdedigen. 'Dan nog, als ik het nu leer kan ik het allemaal in één keer aan,' was het enige dat ze kon uitbrengen. 'En ik weet dat je alleen maar probeert een gentlem-, gantle-, je weet wel wat ik bedoel, probeert te zijn maar dat het voor jou minstens even zwaar is,' zei ze resoluut. Ze was blij dat ze vaste grond onder zich had, al wist ze niet goed of ze Bens handen nu moest blijven vasthouden of deze moest loslaten.

Ze was de enige die zijn hele naam gebruikte. Zelfs zijn ouders hadden die nooit echt gebruikt - voor iedereen was hij altijd gewoon Ben geweest. Het klonk een beetje vreemd om het zo te horen, maar hij besefte ook dat hij het niet zo erg vond dat zij het deed. 'Je kan niet verwachten dat je alles in één keer kan, of kan leren,' antwoordde hij, en hoewel hij heel serieus en gewichtig over probeerde te komen - wat voor hem sowieso al redelijk lastig was - kon hij zichzelf er niet van weerhouden te grinniken toen ze probeerde te bedenken welk woord ze nu eigenlijk zocht, er niet uitkwam en uiteindelijk maar vlug verder sprak. 'Het is niet even zwaar voor mij,' herinnerde hij haar, 'ik ben sterker dan jij, dat kan ik beloven.' Hij besefte dat hij haar handen nog steeds vast had, ook al stonden ze nu op de vaste grond, en liet die maar los. Ze wist niet of ze doorhad dat dat eigenlijk een beetje raar was geweest - het bleef lastig om in te schatten wat ze wel en niet wist of kende.

Viniah keek hem lichtelijk verward aan toen hij zei dat ze niet alles tegelijk kon leren. 'Waarom niet?' vroeg ze nieuwsgierig. Het leek haar logisch om alles in één keer te doen, dan zou ze het meteen kunnen zonder al te veel tijd te verspelen. Dat had ze al genoeg gedaan in de tijd dat ze sliep. Hij schoot in de lach bij haar woorden en ze voelde het bloed weer naar haar wangen stijgen, bang dat ze overkwam als dom omdat ze niet op het juiste woord kwam. Het was niet dat ze het erg vond dat hij lachte, ze wilde gewoon geen slechte indruk nalaten. Hij zei dat hij beloofde dat hij sterker was dan zij, wat waarschijnlijk wel waar was. Als ze erover nadacht zou de kans groot zijn dat hij haar kon oppakken, misschien zelfs met gemak terwijl zij zeker wist dat dat haar nooit zou lukken. Hij liet haar handen los en ze glimlachte een beetje ongemakkelijk, niet wetend hoe ze moest reageren op dit moment.

Ben keek haar lichtjes verbaasd aan toen ze vroeg waarom ze niet alles tegelijk kon doen of leren. 'Omdat dat niet kan...' antwoordde hij fronsend. 'Je kan toch niet alles tegelijk doen? Je moet de tijd nemen om dingen te leren, want als je dat niet doet sla je helemaal niets op en leer je het veel langzamer. En je wil ook de tijd nemen om dingen te doen zodat je ze zorgvuldiger kan doen. Als je heel veel tegelijkertijd wil doen dan zal je het waarschijnlijk allemaal minder goed doen, of zal het allemaal minder gemakkelijk gaan.' Hij begon langzaam te lopen en wenkte haar met een knikje van zijn hoofd richting het pad. Eigenlijk moest hij het voor elkaar krijgen de rugzak van haar af te pakken voor ze echt weer begonnen te stijgen want als ze daar eenmaal mee bezig waren was het lastig om te moeten stoppen en daarna weer verder te moeten gaan.

Hij leek zelf een beetje verbaasd door haar vraag. Misschien was het ook een abnormale vraag. Nog steeds was ze het niet helemaal eens met wat hij zei, ook al besefte ze dat hij waarschijnlijk wel gelijk had. Hij liet het altijd zo logisch klinken, alsof het dom was van haar om het tegenovergestelde te denken. Ze zuchtte zachtjes, niet wetend wat ze er nog tegenin kon brengen. Hij liep langzaam een richting uit en wenkte haar te volgen. Ze voelde het in haar knieën bij elke stap die ze zette maar ze leidde zichzelf af van dat gevoel. Ze keek naar de omgeving om haar heen, naar Benjamin voor zich en het pad zodat ze haar voeten niet verkeerd zou zetten. Ze vond het niet erg dat er niet zoveel gezegd werd, haar energie ging toch grotendeels naar het overeind blijven en niet vallen of struikelen over dingen die op de grond lagen.

Ze hield haar mond nu, antwoordde niet op zijn redenen en hij wist niet of dat was omdat ze er niets tegenin had te brengen of omdat het al genoeg concentratie van haar vergde om rustig door te kunnen blijven lopen. Hij wist niet hoeveel moeite het haar moest kosten, zeker nu. Ze kwamen weer op het pad terecht en Ben keek nog eventjes om naar het grasveld, het beekje, de bloemen, in de wetenschap dat het waarschijnlijk weer even zou zijn voor hij het weer zou zien. Hij wilde het zo goed mogelijk in zijn geheugen opslaan. 'Misschien moet je voor me gaan lopen,' stelde hij voor, en hij wierp haar even een korte blik toe, 'als je dan uitglijdt of zo, kan ik je in ieder geval opvangen.' Dan had hij in ieder geval het gevoel dat hij nog iets voor haar kon betekenen, want ze leek zo koppig dat hij geen flauw idee had wat ze hem nog wel en niet zou laten doen om haar te helpen.

Ze liepen verder naar het pad en Ben draaide zich om om nogmaals naar de mooie omgeving achter hen te kijken. Ze wierp zelf ook een blik achteruit, omdat ze het wilde onthouden voor de rest van de dag. Hopelijk kon ze Benjamin vanavond overtuigen om hier nogmaals naartoe te komen. Nu vond ze het jammer dat ze geen tenten hadden meegebracht, dan had ze hier nog kunnen slapen, waarschijnlijk zag deze plek er geweldig uit bij nacht. Hij stelde voor dat ze beter voor hem kon lopen en ze beet zachtjes op haar lip, zenuwachtig omdat zij als eerste zou moeten gaan. 'Maar wat als ik verkeerd loop?' vroeg ze zenuwachtig. 'Ik weet de weg niet eens,' vervolgde ze stilletjes. Het was een hele verantwoordelijkheid om haar vooraan te lopen maar hij had wel gelijk, dan zou hij haar kunnen opvangen als ze door haar knieën ging of uitgleed over iets dat op de grond lag.

Ben gaf Viniah even de tijd om nog om zich heen te kijken, al zouden ze hier later vandaag misschien nog wel even terug komen als ze een beetje op tijd weer terug zouden gaan. Het idee dat zij zo voorop zou moeten gaan leek haar nogal zenuwachtig te maken en hij glimlachte even. 'Het is niet zo moeilijk, en ik help je wel. Ik zou je heus niet de verkeerde kant op laten lopen, hoor,' antwoordde hij geruststellend. 'Dat komt echt wel goed.' Hij maakte zich meer zorgen over dat zij misschien zou vallen en zich nog eens echt pijn zou doen dan dat hij dacht dat ze snel de verkeerde kant op zou lopen. Daarbij, vanaf nu bleef het voornamelijk één recht pad naar boven, dus ze zou zich niet zoveel zorgen hoeven maken over of ze wel de goede weg zou volgen. 'Het lukt je wel, en ik ben vlak achter je,' ging hij verder. Nu bleef hij staan en ging hij een beetje opzij, zodat ze langs hem zou kunnen lopen.

Opnieuw zag ze de geruststellende glimlach die haar overtuigde dat ze het zou kunnen en dat hij er zeker zou zijn om te helpen. Hij stelde haar gerust dat hij er was om te helpen en haar niet de verkeerde kant zou uitsturen. Dat was nogal logisch nu hij het zei en ze glimlachte om te laten weten dat het wéér geholpen had. 'Ik snap niet dat je zoveel geduld hebt met me Benjamin,' zei ze tegen hem. Het was waarschijnlijk moeilijk voor hem om dat allemaal op te brengen voor haar, omdat ze zoveel gemist had wist ze zoveel niet en was ze zenuwachtig om alle dingen die ze nog niet gedaan had en telkens was hij er om haar te overtuigen dat het niet erg was. 'Dankje,' zei ze nogmaals en toen ze hem passeerde als hij opzij was gegaan raakte ze met een glimlach zijn arm even aan, als extra bedankje. Ze ging voor hem lopen en knikte toen hij zei dat het haar wel zou lukken en hij vlak achter haar zou blijven.

Ben grinnikte even toen ze zich hardop afvroeg hoe hij zoveel geduld met haar kon hebben. 'Ik vind het niet erg, hoor,' antwoordde hij, terwijl ze hem passeerde en ze langzaam weer een beetje op gang begonnen te komen. 'Je verdient wel wat geduld na dit alles.' Met dit alles bedoelde hij natuurlijk het wakker worden na al die jaren in een kunstmatige coma gelegen te hebben maar ook alle mensen nu. Zij hadden geen geduld met haar. Hij vroeg zich af of de mensen die voor hen zorgden wel geduld met ze hadden, of dat die daar alleen zaten omdat ze dat moesten. 'Je hoeft me niet te bedanken, ik vind het leuk om dingen met je te doen,' zei hij geamuseerd. Hij bleef redelijk dicht achter haar lopen maar probeerde haar tegelijkertijd wel een beetje ruimte te geven, zodat ze niet het gevoel had dat hij haar aan het opjagen was of zo.

Ze moest zelf ook lachen toen hij het zo lachwekkend vond dat ze zei dat hij veel te veel geduld met haar had. Hij verklaarde dat ze dat wel verdiende na alles wat ze de afgelopen tijd had meegemaakt. Ze haalde haar schouders op. 'Je bent de enige die er zo over denkt, weet je dat?' vroeg ze en voelde bijna hoe haar mondhoeken teleurgesteld omlaag trokken. Ze wilde dat er meer geduld was, dat ze niet zo ontweken werd of raar aangekeken als ze schrok van iets dat voor anderen zo alledaags was. Ze herinnerde die keer dat ze op weg was naar het feest en er een vliegtuig boven hen passeerde. Ze was helemaal in elkaar gekrompen met haar armen beschermend boven haar hoofd, bang dat het op haar zou vallen. Iedereen in de omgeving had het gezien en had ofwel gelachen ofwel zichzelf snel uit de voeten gemaakt. Ze glimlachte om zijn woorden. 'Ik vind dat ook leuk,' antwoordde ze.

Ben zag de teleurstelling op haar gezicht toen ze opmerkte dat hij de enige was die dacht dat ze wel wat geduld verdiende. 'Weet je? Ik denk van niet,' antwoordde hij na een korte stilte, 'ik denk gewoon dat er ook mensen zijn die te bang zijn voor de reacties van de anderen als ze normaal tegen jullie doen. Ze willen niet afwijken, maar vinden jullie eigenlijk ook niet zo erg.' Opnieuw was hij even stil. 'Ik denk dat ze wel gaan bijtrekken. Het is niet eerlijk dat zij wel de tijd zouden moeten krijgen om dat tot hen door te laten dringen en dat jullie zo het hol van de leeuw in worden gegooid, maar het is wel zo gegaan.' Hij wist dat ze hem niet kon zien, maar hij bleef zijn blik op haar gericht houden. Het was misschien ook wel goed dat ze nu voor hem liep omdat ze zelf het tempo kon aangeven en hij wist dat hij niet te snel of te langzaam voor haar ging.

Ze keek hem hoopvol aan toen hij zei dat hij dacht van niet dat hij de enige was die genoeg geduld met haar had. 'Dat is nog erger,' zei ze toen hij zei dat er wel waren die hen aardig vonden, maar het niet durfden tonen uit angst voor de reactie van anderen. Zo'n mensen hoefde ze niet te kennen, het soort dat zich anders voordeed dan ze waren om leuk gevonden te worden door anderen. Ze wist dat hij haar probeerde te helpen, troosten dus glimlachte ze. Zeker dat laatste stuk vond ze fijn te horen, dat iedereen uiteindelijk wel zou bijtrekken als ze zouden merken hoe moeilijk ze het eigenlijk hadden om al die nieuwe dingen te leren. Ze probeerde zo snel mogelijk te stappen, zodat het toch niet te traag ging voor hem. Het werd ook steeds net iets moeilijker, naarmate het pad begon te hellen.

'Sorry,' verontschuldigde hij zich vlug toen ze zei dat dat het nu niet bepaald beter maakte, 'ik begrijp dat het lastig is, maar al die mensen hebben wekenlang bepaalde dingen te horen gekregen en het is moeilijk om dan te moeten bedenken dat al die dingen niet waar zijn en dat de mensen die ze gewoonlijk horen te kunnen vertrouwen nu al weken misleidende informatie in de kranten zetten.' Hij wist niet of hij dat soort dingen eigenlijk niet tegen haar zou moeten zeggen omdat dat het er ook niet beter op maakte, maar hij wilde niet voor een van de twee kanten kiezen en had liever dat ze allebei gewoon goed met elkaar omgingen. En om daarvoor te zorgen moesten allebei de kanten allebei de verhalen horen en begrijpen dat de andere partij het ook niet makkelijk heeft gehad de laatste paar weken. Mensen vergaten soms gewoon naar elkaar te luisteren, dat werd steeds maar weer duidelijk.

Hij verontschuldigde zich meteen na haar woorden. 'Nee, niet doen. Ik ben het moeilijk geval hier,' zei ze met een geamuseerde glimlach. Ze was al moeilijk in verschillende opzichten, van het koppig de rugzak te willen dragen naar het afweten van niets en alles constant uitgelegd te moeten krijgen van Ben. Zoals nu dat hij uitlegde dat mensen al weken te horen kregen dat ze gevaarlijk en slecht waren. Ze had zelfs ergens horen zeggen dat ze het recbt niet hadden om te leven en maar moesten meesterven met de rest van hun dorp. Ze besefte ook dat als Ben haar iets zou vertellen ze het ook meteen zou geloven en ernaar handelen, wat haar uiteindelijk niet anders maakte dan de rest van Amon. 'Wat maakt jou dan zo anders dan anderen Benjamin?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Waarom heb jij al die dingen niet geloofd en me gewoon aangesproken?' Ze wist al dat hij anders was maar misschien zat er toch een andere reden achter.

Hij glimlachte even in zichzelf toen ze vroeg waarom hij anders was dan al die andere mensen die haar niet aardig vonden, of in ieder geval deden alsof ze haar niet mochten. Hij was even stil voor hij antwoord gaf. 'Ik houd er niet van als mensen ruzie maken, of het niet met elkaar kunnen vinden, en ik weet ook wel dat dat onvermijdelijk is maar het gebeurt zo vaak dat mensen elkaar veroordelen voor iets wat ze niet weten en dat ze gewoon de andere kant van het verhaal niet kennen. Ik geloof niet dat er ooit maar één kant van het verhaal is en ik vind dat als ik vind dat mensen niet moeilijk moeten doen ik ook allebei de kanten moet kennen.' Dat was een mondvol en hij viel stil nu, een beetje ongemakkelijk. Hij liet zichzelf even tot rust komen. 'Je hoeft het niet met me eens te zijn, maar dat is hoe ik erover denk,' voegde hij er iets rustiger aan toe.

Viniah kreeg een beetje een dubbel gevoel bij dat antwoord. Nog steeds wasvze het niet gewend dat hij eerlijk zei wat hij dacht en dingen die hij anders niet zou vertellen, zoals toen hij het over zijn vader had. Het gaf haar het gevoel dat hij haar volledig vertrouwde en daarom kon ze een glimlach niet onderdrukken. Het andere gevoel dat ze kreeg was moeilijker, omdat ze wist dqt hij gelijk had en ze het hen misschien niet kwalijk moest nemen maar zij was wel degene die altijd werd nagekeken, die haar vragen niet beantwoord kreeg en nooit een vriendelijke blik zag. Het was moeilijk om anderen dan als onschuldig te zien, zeker omdat ze nu het verschil merkte met Ben, die wel vriendelijk kon zijn tegen haar. 'Je hebt wel gelijk denk ik, maar het is moeilijk voor me om dat...' Ze zocht naar het juiste woord, maar kon het niet vinden. 'Toe te geven denk ik, zeker nu ik zie dat sommigen het wel kunnen,' vervolgde ze en keek met eenveelbetekenende glimlach achter zich naar Ben. Dan besefte ze dat dat misschien geen goed idee was, ze moest nu haar best al doen om overeind te blijven.

Ze bleef even stil terwijl ze zijn antwoord op zich liet inwerken, dat nam hij ten minste aan, aangezien hij haar gezicht niet kon zien. Toen ze wel antwoordde knikte hij, ondanks het feit dat ze van hem afgedraaid stond. 'Natuurlijk, en ik verwacht ook niet van je dat je hen nu allemaal vergeeft, of het niet meer erg vindt, maar het is wel belangrijk dat je... probeert te bedenken hoe het aan de andere kant staat.' vertelde hij, in een poging zo goed mogelijk uit te leggen wat er in zijn hoofd omging. 'En dat geldt dus niet alleen voor jou, of jullie, maar ook voor de mensen in de stad, en ik denk dat dat voor jullie allemaal tijd gaat kosten, maar dat zal dan maar moeten en uiteindelijk hopen we dat we vrede met elkaar kunnen vinden.' Hij grijnsde even toen hij de veelbetekenende glimlach zag die ze hem toewierp. 'En het gaat waarschijnlijk niet gemakkelijk zijn, maar soms is de weg ergens heen lastig, en is dat niet erg zolang het resultaat het waard is.'

Ze was lichtelijk verbaasd toen hij zei dat hij niet verwachtte dat ze hen allemaal nu zou vergeven, het was nu niet zo erg dat ze hen zou moeten vergeven, meestal negeerde ze het gewoon. Ze wist dat hij gelijk had, dat had hij altijd maar ergens had ze het misschien leuker gevonden als hij volledig aan haar kant stond want ondertussen was er zo'n grote grens tussen beide kanten was dat het niet gemakkelijk was om er nog tussen te staan, zoals Ben. Hij beantwoordde haar veelbetekenende glimlach met een grijns voor hij verder sprak. 'Je bent veel te slim om met me om te gaan, Benjamin,' zei ze, bijna gefrustreerd. Zou ze ooit een discussie of zelfs een argument van hem kunnen winnen? Natuurlijk niet. Ze zuchtte zachtjes terwijl ze de bandjes van de rugzak iets verhing zodat het niet altijd op hetzelfde punt van haar schouders steunde.

Hoorde hij nou frustratie in haar stem doorklinken of had hij dat verkeerd gehoord? 'Natuurlijk niet!' antwoordde hij, lichtelijk verbaasd toen ze zei dat hij toch veel te slim voor haar was. 'Ik denk dat jij slimmer bent dan ik maar dat ik gewoon wat meer...' hij zocht even naar het juiste woord om in deze situatie te gebruiken, 'ervaring heb.' Hij zag haar een poging doen de rugzak iets anders te hangen zodat het wat beter zou voelen en nu was hij weer degene die zich gefrustreerd voelde. 'Laat je me die rugzak dragen als ik je uitnodig om vanavond bij ons te komen eten?' zei hij uiteindelijk. Hij had haar sowieso wel willen vragen, maar als het zou helpen om haar over te halen hem toch alsjeblieft die last van haar over te laten nemen kon hij dat net zo goed gebruiken. Nu wilde hij eigenlijk wel haar gezicht zien om te zien hoe ze zou reageren. Hij wilde natuurlijk niet dat ze ja zou zeggen terwijl ze helemaal niet wilde of zo, want dat risico liep hij ook nog zo.

Viniah glimlachte, natuurlijk probeerde hij haar op te beuren door te liegen. Hoe kon zij nu slimmer zijn dan hem? Ze kon nog niet eens lezen. Maar omdat ze wist dat hij het deed om haar beter te laten voelen reageerde ze er niet negatief op. Ze bleef staan toen ze hoorde wat hij zei. Had hij haar nu echt uitgenodigd om te komen eten? Ze draaide zich om en keek naar hem, deed haar best om niet een gat in de lucht te springen. Ze werd voor het eerst uitgenodigd ergens te gaan eten. 'Mag ik nog altijd komen als ik de rugzak draag?' vroeg ze aarzelend. Ze wilde het niet op het spel zetten, dus besloot ze het maar te vragen voor zeker te zijn. Als hij nee zou zeggen zou ze de rugzak meteen afgooien, want ze wilde eigenlijk echt wel bij Benjamin thuis eens gaan. Zijn zusjes beter ontmoeten en zijn moeder natuurlijk. Dan zou ze voor het eerst een echte moeder ontmoeten! 'Zou je mij echt uitnodigen?' vroeg ze stilletjes, nog steeds was ze niet helemaal zeker of ze het wel juist had gehoord.

Viniah bleef zo abrupt staan dat Ben bijna tegen haar opbotste en snel een stap opzij moest doen om dat te voorkomen. 'Nou, dan zou ik er nog even heel goed over na moeten denken,' antwoordde hij. Hij wist dat hij eigenlijk niet zo met haar zou moeten spelen omdat hij het risico liep dat ze het zou geloven, terwijl anderen meteen zouden weten dat hij een grapje maakte. 'Natuurlijk,' antwoordde hij vervolgens, om te laten weten dat het aanbod er echt nog wel was, 'waarom niet? Katie en Leila vonden het geweldig je te ontmoeten en mijn moeder wilde erg graag weten wie me zo lang bezig had gehouden gisternacht. Ze zouden het allemaal heel leuk vinden als je zou willen komen.' Hij glimlachte even naar haar, omdat de ongelovige blik in haar ogen liet zien dat ze het maar moeilijk te bevatten vond wat hij haar zojuist had gevraagd.

Viniah keek hem geschrokken aan toen hij zei dat hij daar eens goed zou over moeten nadenken. Moest hij echt nadenken of hij haar nog wilde meevragen als ze hem de rugzak niet gaf. Tot haar grote opluchting gaf hij toch toe dat ze nog altijd zou mogen komen, ook als ze de rugzak niet zou afgeven. Ze leek nog even te twijfelen, maar de rugpijn hield ze gewoon niet meer. Ze wist dat ze bijna door haar knieën ging zakken en ze zou het echt nog moeilijk krijgen als ze nog meer zouden stijgen. Ze schoof de rugzak van haar schouders af en zette deze op de grond. No way dat ze het in haar armen zou kunnen houden tot hij het aannam, dat was veel te zwaar ervoor. 'Maar dan wil ik hem straks ook nog eens overnemen. Ik wil niet dat jij de hele dag met dat gewicht rondloopt,' zei ze vastberaden tegen hem. Ze glimlachte toen hij vertelde dat zijn zusjes het geweldig vonden haar te ontmoeten en dat zijn moeder erg nieuwsgierig was naar degene die hem zo lang had opgehouden gisteren.

Hij wachtte dat ze zou toegeven dat het toch echt te zwaar werd, dat ze het niet meer hield, maar ze zei niets. Echter liet ze de rugzak een aantal seconden later op de grond en zette die op de grond naast haar neer. Hij deed hetzelfde met haar kleinere rugzakje en gaf dat aan haar terug. 'Dankjewel,' zei Ben grijnzend terwijl hij de schouderbanden van de rugzak oppakte en die om zijn schouder liet glijden. Het gewicht was zwaar, maar vertrouwd, en het voelde een stuk minder leeg op zijn rug nu. 'We zien wel, oké?' antwoordde hij, zodat hij haar niets beloofde en dat altijd weer tegen haar kon gaan gebruiken als ze hem zei dat het weer haar beurt was. 'Dus, ik neem aan dat dat een ja is, over het blijven eten?' vroeg hij. Hij moest niet vergeten dat zijn moeder te laten weten zodra ze weer beneden waren, want hierboven had hij natuurlijk geen bereik met zijn telefoon.

Viniah had wel gezien hoe blij hij ermee was dat ze eindelijk toegaf en hem de rugzak overhandigde. Met gemak sloeg hij de rugzak om zijn schouders en zei tegen haar dat ze wel zouden zien. Dat had ze nogal gehoord, maar ze besloot er niet echt op in te gaan. Nog steeds was ze helemaal enthousiast dat ze gewoon werd uitgenodigd om te komen eten bij hem thuis. Hij vroeg nog voor de zekerheid of het nu een ja was dat ze kwam vanavond. 'Zeker weten,' zei ze met een glimlach tegen Benjamin. Ze nam haar eigen rugzak, die nu niets aanvoelde vergeleken met dat wat ze daarnet had gedragen. Het werd even stil terwijl ze nadacht over wat er vanavond allemaal zou gebeuren. Natuurlijk was ze enthousiast om Ben zijn huis te zien en zijn moeder en zusjes te ontmoeten. 'Benjamin,' vroeg ze voorzichtig. Ze wist niet goed hoe ze het moet zeggen. 'Wat moet ik zeggen tegen hen?' vervolgde ze haar vraag. 'Ik wil niet dat ze me raar vinden.'

'Mooi zo,' antwoordde Ben grijnzend toen ze instemde en ze weer verder begonnen te lopen. Hij moest even zijn evenwicht weer vinden met de rugzak op zijn rug, maar al snel liep hij weer in een goed tempo verder. Hij hoorde de aarzeling in haar stem toen ze zijn naam uitsprak, alsof ze niet goed wist hoe wat ze moest zeggen. 'Wat?' vroeg hij fronsend, maar ze ging al verder. 'Ze zullen je niet raar vinden, Viniah, ze weten wat je hebt meegemaakt en ze weten ook dat dat betekent dat jij niet alles hetzelfde doet als zij. Mijn zusjes zullen het soms een beetje vreemd vinden misschien, maar ze zijn nog jong en ze weten ook minder. Het komt echt wel goed, het wordt vast heel gezellig,' vertelde hij, terwijl hij haar blik probeerde te vangen om ervoor te zorgen dat dat goed tot haar doordrong. Het ging wel goed komen met haar.

Hij zei dat het goed was toen ze had ingestemd en hij begon weer verder te lopen. Ze zuchtte toen ze hem zag verder gaan met de rugzak en opnieuw voelde ze een licht schuldgevoel. 'Is er niets dat ik kan helpen dragen?' vroeg ze aan Ben. Hij vroeg fronsend wat er was maar toen hij hoorde wat ze te zeggen had reageerde hij er vrijwel meteen positief op en stelde haar opnieuw op haar gemak. Ze wist niet goed wat te zeggen nu, in de hoop dat hij zoals altijd gelijk zou hebben. 'Ik hoop dat je gelijk hebt,' zei ze nadat het even stil was geweest. Nu ze erover nadacht was het de eerste keer dat ze een echt huis zou zien, buiten het slachtofferhuis van Amon. Een huis zoals het moest zijn bij de mensen van Amon. 'Heb je ook huisdieren?' vroeg ze nieuwsgierig. Straks zou ze nog besprongen worden door een kat of hond zonder dat ze het zou weten.

Ze vroeg of hij huisdieren had en hij knikte, beseffend dat het slim van haar was om dat te vragen aangezien ze anders misschien zou schrikken. 'Ja, een labrador, dat is een soort hond, en Katie en Leila vangen nog wel eens kleine visjes in de vijver in het park, die ze dan mee naar huis nemen om een aantal dagen later weer vrij te laten, dus er staat waarschijnlijk een vissenkom op hun kamer,' vertelde hij. 'De hond heet Max en hij kan nogal enthousiast zijn maar hij is ook ontzettend lief en hij doet geen vlieg kwaad, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Je bent niet allergisch, toch?' vroeg hij vervolgens, toen hij bedacht dat dat misschien wel de reden was dat ze het had gevraagd. 'Want dan zouden we op zich ook wel gaan picknicken of zo, als het weer goed is, dan zou je er minder last van hebben.' Hij merkte dat hij het vervelend vond haar gezicht niet te kunnen zien, omdat hij niet goed kon inschatten wat ze vond van wat hij zei of vroeg.

Viniah glimlachte toen hij zei dat hij een soort hond had. Ze was blij dat ze op de hoogte was, dat ze zich een beetje kon voorbereiden vlak voor ze naar binnen zou gaan. Ze herinnerde nog dat ze eens een hond tegenkwam de eerste dag dat ze buiten was, die ook heel enthousiast naar haar was gelopen. Ze was toen weggerend, zeker omdat zijn baasje niets had gedaan toen hij zag wie ze was en hij ook geen leiband om had die hem tegenhield haar levend op te eten. 'Je bent zeker dat honden geen mensen eten hé?' vroeg ze. Als het hun huisdier was waarschijnlijk niet, maar het kon altijd bij vreemden wel zo zijn. Hij vroeg haar of ze allergisch was aan de hond en ze zuchtte zachtjes. 'Ik weet niet of ik allergisch ben aan dieren,' zei ze tegen hem. 'Maar ik zou het wel merken denk ik moest het wel zo zijn.'