De hoge berg.

Ook hij draaide zijn hoofd en ze voelde dat ze een beetje zenuwachtig werd nu hij haar zo recht aankeek, met die donkerbruine ogen die haar zo nieuwsgierig aankeken. Zijn vragende ja spoorde haar aan om verder te gaan en toen ze haar vraag eindelijk gesteld had was zij degene die hem nieuwsgierig aankeek, zich afvragend of haar blik hem soms zenuwachtig maakte. Ook zij vroeg zich af of ze van anderen ook zo zenuwachtig werd, dat zou ze nog moeten uitzoeken. Hij knikte begrijpelijk, alsof het niet abnormaal was dat ze zo'n dingen vroeg. 'Van waterdruppels?' vroeg ze nog eens voor de zekerheid, had ze dat verkeerd gehoord? Hij legde uit dat het zou regenen als er teveel waterdruppels bij elkaar zaten en de wolk dan zichzelf zou leegmaken. 'Dus daarom worden ze donkergrijs? Dan zitten er te veel bij elkaar?' vroeg ze verder. Ze schudde haar hoofd toen hij zei dat het niet zo leek. 'Nee, eigenlijk niet nee.'

Haar blik veranderde van zenuwachtig naar nieuwsgierig, en hij zag de twinkeling die daardoor in haar ogen ontstond. Het vond het wel schattig om te zien en glimlachte even voor hij antwoord gaf. 'Ja, eigenlijk wel,' vertelde hij, 'als een wolk grijs wordt betekent dat vaak dat het snel zal gaan regenen. Maar je kan het ook zien aan de verschillende soorten wolken. Je hebt stapelwolken, zoals deze, die weinig water vasthouden, maar als je schapenwolken ziet betekent dat waarschijnlijk dat het gaat regenen.' Dan kwamen al die dingen die hij op school leerde tijdens natuurkunde, die hem gewoonlijk zo verveelde, toch nog eens van pas - wie had dat ooit gedacht? Hij vond het ontzettend leuk om haar verbazing te zien en haar dingen te kunnen vertellen die ze nog niet wist.
-
En dan zit je plots een kwartier soorten wolken te bestuderen op wikipedia... Leer je toch nog iets in de vakantie c:

HAHAHAH, ahh dat is helemaal niet nodig lieverd.
-
Hij moest even glimlachen en ze vroeg zich af waarom, maar besloot het niet te vragen. Ze moest niet vragen naar elke verandering in iemands gedrag. Ze was waarschijnlijk zelf even wispelturig als het op haar gedrag sloeg, ook al had zij een excuus. Ze herhaalde de woorden een paar keer in haar hoofd, stapelwolken en schaapwolken. Ze sloeg ze op zodat ze de anderen er thuis zou over kunnen vertellen, de soorten wolken. Deze soort was veruit de mooiste. 'Gaat het vandaag regenen?' vroeg ze vervolgens. Ze liet haar blik weer gaan over deze plek en vroeg zich af of het nog altijd zo mooi zou zijn als het hier aan het stortregenen was. Zou het nog steeds even magisch zijn of zou het een ongezellige regenachtige plek worden?

Nee, hahah, ik vind het leuk om te doen, maar wolken blijken toch een stuk interessanter wordt dan die blokken die ik er de afgelopen twee jaar over heb gehad.
-
Ze bleef even stil toen hij haar had verteld over de soorten wolken. 'Er zijn er natuurlijk veel meer, maar die ken ik ook niet allemaal,' zei hij. Na een korte stilte vroeg ze of het vandaag zou gaan regenen en hij keek omhoog. 'Ik weet het niet, wolken zijn niet altijd 100% betrouwbaar. Maar ik denk het niet, eerlijk gezegd. Zoals ik al zei houden stapelwolken ook weer niet zoveel water vast en de lucht is niet droog, al zou dat alleen onweer betekenen. Heeft het al eens geonweerd sinds je wakker bent?' Dat had hij natuurlijk allemaal niet bijgehouden, hij had geen flauw idee wanneer het voor het laatst geonweerd had in deze omgeving, maar zij had het waarschijnlijk wel meegekregen als het zo was.

Haha, ja ik snap je volledig.
-
Viniah glimlachte toen hij zei dat er natuurlijk veel meer soorten wolken waren dan enkel degene die hij juist had opgenoemd. Hij keek omhoog bij haar vraag en ze volgde zijn voorbeeld, keek zelf ook omhoog en probeerde te ontdekken of het zou regenen of niet. Ze glimlachte toen hij zei dat het niet zou onweren vandaag. Hij vroeg of ze al een onweer heeft meegemaakt sinds ze wakker was. Ze was blij dat hij het ook op die manier uitsprak, wakker worden klonk heel wat mooier dan ontwaken uit een kunstmatige coma. Ze schudde haar hoofd en moest haar best doen om haar enthousiasme in toom te houden. 'Nee, maar ik heb gehoord dat het super is om te zien. Met die flitsen en dat geluid..' Ze wilde het heel erg graag eens zien en ze wist dat ze die kans wel eens zou krijgen binnenkort.

Ben hoorde het enthousiasme in haar stem toen ze vertelde dat ze nog nooit onweer had gezien, enthousiasme dat aantoonde dat ze het eigenlijk heel graag wilde meemaken. Katie en Leila waren altijd ontzettend bang van de donder, als die boven de huizen rommelde en hen wakker maakte, maar Viniah leek er juist naar uit te kijken. 'Nou, ik zou blij zijn dat de eerste keer dat je onweer meemaakt niet in de bergen is,' zei hij. Het was niet alleen geen al te groot pretje om in de zeikende regen op een modderig pad te staan, het was ook nog eens gevaarlijk omdat er geen lantaarnpalen langs de weg stonden of zo. En zeker op een open veld als hier zou je moeten uitkijken, maar ook bij de hoge bomen in het bos - dus eigenlijk waren er niet echt veel schuilplaatsen voor hen. 'Maar het is heel mooi, daar heb je gelijk in, het is vast heel raar om het voor het eerst te zien, heel... magisch. Licht dat uit wolken komt.'

Ze keek hem lichtjes verbaasd aan toen hij zei dat hij hoopte dat ze die eerste keer niet zou meemaken hier in de bergen. Het eerste waar ze aan dacht was dat ze misschien zo hoog zaten dat ze er middenin zouden zitten, maar dat zou niet echt logisch zijn dus vroeg ze zich af wat dan wel de oorzaak zou zijn. Niet veel later zei hij dat het heel mooi en raar zou zijn om het te zien, bijna magisch om licht uit de wolken te zien komen. Ze stelde zich zelf ook voor hoe dat eruit zou zien. 'Is het waar dat het zoveel geluid maakt?' vroeg ze nieuwsgierig. Het was fascinerend omdat het gevaarlijk was, want ze wist ondertussen al dat ze zo'n lichtflits niet op haar hoofd mocht krijgen, dat ze anders zou sterven.

Ben keek een tijdje omhoog en knikte toen ze vroeg of het waar was dat het zoveel geluid maakte. 'Ja, of, nou ja, de bliksem maakt geen geluid,' antwoordde hij, 'het geluid heet de donder. Aan het verschil tussen het moment dat je de bliksemflits ziet en de donder hoort kan je afmeten hoe ver het onweer van je af is.' Hij was alleen vergeten hoeveel seconden voor hoeveel kilometer stonden, besefte hij nu, dus hij hoopte maar dat ze dat niet als volgende ging vragen. Hij had al die dingen die zijn vader hem had verteld en geleerd als ze door de bergen wandelden eigenlijk ergens moeten opschrijven, want nu hij ouder was was hij de precieze dingen allemaal alweer vergeten, alleen de globale lijnen van de interessante feitjes die hij zich kon herinneren. Dat was wel jammer, maar dat besefte je altijd pas veel te laat. Ach, hij kon het altijd nog opzoeken als ze weer thuis waren.

Viniah legde zich iets gemakkelijker op haar zij, zodat ze Ben kon blijven aankijken terwijl hij uitlegde dat het de donder was die geluid maakte en niet de leuke lichtflitsen. Nog steeds vroeg ze zich af wat voor geluid het was, ze had gehoord dat als het heel dichtbij was je het zelfs kon voelen donderen. 'Kan je de afstand afmeten?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Dat is eigenlijk wel raar,' vervolgde ze met een lichte geamuseerde glimlach. De keek naar boven en merkte net zoals hij dat ze vandaag geen onweer zou meemaken, misschien maar goed ook. Ze zat waarschijnlijk de eerste keer dat ze dat geluid hoorde liever binnen dan buiten, ook al vond ze het erg leuk om door de regen te lopen. Het viel te vergelijken met een douche, maar dan overal. De zon vond ze natuurlijk even leuk, met de warmte en het licht over heel Amon.

'Het is een beetje raar, ja,' gaf Ben grijnzend toe, 'maar het is wel handig als je wilt weten hoe gevaarlijk het is om ergens te staan. Zo kan je gewoon horen hoe ver het onweer ongeveer van je af is.' Hij keek haar een tijdje glimlachend aan en ging toen langzaam weer rechtop zitten, waarna hij zich uitrekt voor hij weer opzij keek, naar Viniah. 'Misschien moeten we maar verder gaan lopen,' zei hij, 'als je wilt kunnen we hier op de terugweg nog even gaan zitten. Maar ik kan je verzekeren dat je ook wel even van het uitzicht helemaal boven wil kunnen genieten.' En als ze dat wilden doen en nog een beetje op tijd beneden wilden zijn, moesten ze ook weer niet te lang dralen, al kon hij niet ontkennen dat hij het heerlijk vond om daar met Viniah in het gras te liggen en een beetje verhalen te vertellen en naar de lucht te kijken. Maar nu de zon weer een beetje achter de wolken verdween was het maar beter om door te lopen, dan zouden ze het niet te warm en niet te koud krijgen.

Viniah knikte toen hij uitlegde dat ze het kon horen hoe ver het af was en zo ook de veiligheid van zichzelf kon bepalen. Hij ging rechtop zitten en rekte zich uit, niet veel later ging zijn blik weer naar haar. Hij vervolgde dat ze beter verder konden gaan als ze hier straks nog eens zouden willen terugkomen. Ze knikte en ging ook rechtop zitten. 'Ik hoop het maar,' zei ze met een glimlach toen hij zei dat ze van het uitzicht boven ook wel zou kunnen genieten. Ze stond op en liep nu zelf naar de zware rugzak die Ben op de grond had gezet. 'Ieder om beurt,' zei ze zacht, ook al wist ze dat hij hier zeker tegenin zou gaan. Met wat moeite kreeg ze de rugzak omhoog en sloeg ze de bandjes om haar schouders. Ze zakte bijna door haar knieën omdat het de eerste keer was dat ze gewicht op haar rug had. 'Oké, we kunnen gaan,' zei ze toen ze weer stevig op haar benen stond.

Hij keek nog even om zich heen en volgde toen Viniah's voorbeeld door ook op te staan, net te laat om de rugzak van haar weg te grissen. Nu was zij sneller en ze hees, met de zekere moeite, de banden van de toch redelijk zware rugzak, om haar tengere schouders. 'O, Viniah,' zei hij, 'kom op... Je hoort geen zware rugzak te dragen, dan kan je al helemaal niet genieten van wat je allemaal ziet op de weg hierheen. En je wil niet door je enkel gaan, toch?' Hij pakte haar eigen rugzak op van de grond en vond het nog erger om haar met die last te zien toen hij merkte hoe groot het verschil was. Hij keek even naar het meisje met de grote rugzak op haar rug en schudde toen grijnzend zijn hoofd, omdat het toch moeilijk was om niet te glimlachen om de vastberaden blik in haar ogen. 'We ruilen zo weer, hoor,' mompelde hij, terwijl hij naar het beekje liep en zijn hand naar haar uitstak zodat ze op hem kom steunen terwijl ze het water overstaken.

Viniah zag de blik in zijn ogen en de afkeuring in zijn stem was bijna hoorbaar. Hij probeerde haar te overtuigen dat ze niet zou kunnen genieten van het uitzicht, of dat ze door haar enkel zou zakken met die rugzak op haar rug. Ze probeerde haar schouders op te halen om te tonen dat dat haar niet zoveel kon schelen, zo snel zou ze niet door haar enkel gaan, maar dat ophalen ging niet met die rugzak. 'Maak je geen zorgen, het gaat wel,' loog ze gemakkelijk. Ze besefte dat het voor hem ook eens leuk moest zijn om niet met die zware rugzak de hele tijd rond te lopen. Hij beloofde haar dat ze zo weer zouden wisselen en ze knikte, wuifde het weg. Hij liep naar het beekje en ze volgde hem, merkend dat ze meer moeite moest doen om haar voeten op te heffen nu ze extra gewicht had. Hij stak zijn hand uit toen ze aan het beekje waren en dankbaar nam ze deze aan. 'En nu?' vroeg ze een beetje onzeker, niet wetend hoe ze het moest oversteken.

Hij trok even zijn wenkbrauwen op toen ze zei dat het wel ging, dat hij zich geen zorgen moest maken. 'Je liegt misschien goed, Viniah, maar dat betekent nog niet dat ik je geloof,' zei hij, maar hij glimlachte even naar haar. Ze liep voorzichtig achter hem aan naar het beekje en keek hem vervolgens een beetje aarzelend aan, niet helemaal zeker wetend hoe ze het best met het nieuwe gewicht kon omgaan. 'Oké, wacht...' Ben keek even naar de stenen die net boven het water uitkwamen en vervolgens weer naar Viniah. 'Ik ga voor en jij volgt, en je houdt mijn hand gewoon goed vast om je evenwicht te bewaren. Denk je dat dat gaat lukken?' Hij keek haar een beetje vragend aan, niet helemaal zeker of ze genoeg vertrouwen in zijn stabiliteit zou hebben om dat aan te durven. 'Anders moet je die rugzak toch maar aan mij geven,' stelde hij niet al te subtiel voor.

Natuurlijk had hij haar door, ze had van zichzelf al gemerkt dat ze een slechte leugenaar was. Ze had ook gemerkt dat anderen in thuis er beter in waren en het spijtig genoeg ook heel snel zagen als zij aan het liegen was dus natuurlijk was het geen schok om te zien dat Ben het meteen merkte. Ze glimlachte even onschuldig naar hem. Hij stelde voor dat ze hem volgde en de stevige handdruk waar ze op kon steunen overtuigde al snel dat ze hem kon volgen zonder te vallen. Hij vroeg of het zou lukken en ze knikte. 'Ik denk het wel,' zei ze zachtjes. 'En anders moet je me maar snel leren zwemmen,' voegde ze er stilletjes aan toe in een poging om grappig te zijn. Hij stelde voor dat ze anders de rugzak beter aan hem zou geven. Voor haar rug en schouders zou het fantastisch zijn, maar ze schudde haar hoofd. 'Voor jou moet het ook niet echt leuk zijn om constant met dat gewicht te lopen,' bracht ze ertegenin.

'Het lukt je wel,' zei hij bemoedigend, terwijl hij haar hand iets steviger vastpakte en zijn ene voet op een van de stenen zette om te voelen of die stevig genoeg zou zijn om op te kunnen staan. 'Oh, het is niet zo diep hoor,' antwoordde hij grijnzend, 'je zou er vooral erg natte voeten van krijgen, en dat is niet heel fijn tijdens het wandelen.' Ze was echter, jammer genoeg, niet van plan de rugzak zo snel weer terug te geven, die koppigheid herkende hij wel in zichzelf. 'Maar ik ben het gewicht een stuk beter gewend dan jij, weet je hoeveel boeken ik mee moet naar school? Dat is ook wel eens zo zwaar als deze rugzak, echt waar,' bracht Ben er onmiddellijk tegenin, en hij knikte overtuigend terwijl hij een stapje verder zette, zodat Viniah plek zou hebben om om de steen te komen staan. 'Kom maar, voorzichtig,' zei hij, en hij probeerde zo stabiel mogelijk te gaan staan.

Hij moedigde haar aan door te zeggen dat het wel zou lukken, zelf was ze daar niet helemaal van overtuigd. Hij ging er meteen op in dat het niet zo diep was en ze dus niet zou hoeven zwemmen, het zou alleen jammer zijn van de natte voeten die ze zou oplopen. 'Hm, dat snap ik wel,' antwoordde ze. Ze had eens gehoord dat als je de hele dag in vochtige schoenen rondliep, je het ofwel erg koud kreeg ofwel zelfs een verkoudheid kon oplopen. 'Dan nog,' antwoordde ze. 'Je moet het toch merken?' ging ze vragend verder. Ze voelde hoe het drukte op haar schouders, knieën en voeten. Het probeerde haar door haar knieën te laten zakken, die stomme rugzak. Hij hield haar hand nog steviger vast toen hij op de tweede steen stond en plaats had gemaakt zodat zij op de eerste zou kunnen staan. Ze zette haar voet op de eerste steen en nadat ze even bijna haar evenwicht was verloren omdat ze iets te ver achteruit had geleund, stond ze toch stabiel.

Ben wist dat het geen zin had om te ontkennen dat hij iets voelde van de rugzak als hij die op zijn rug had, maar hij was nog niet klaar met haar. 'Maar ik merk het een heel stuk minder dan jij,' probeerde hij vol te houden, in een poging haar te overtuigen. Hij moest zich echter ondertussen concentreren op hun balans, zodat ze niet allebei tegelijkertijd het water in zouden vallen als hij een kleine misstap zette, wat toch waarschijnlijker was dan het misschien leek vanaf haar kant. 'Ho,' zei hij toen hij voelde hoe ze haar balans zocht op de steen en toen ze eenmaal wat steviger stond glimlachte hij. 'Goed zo.' Heel voorzichtig zette hij weer een stapje naar achteren, waardoor hun armen nu gestrekt waren en het moeilijker zou zijn om haar te stabiliseren, mocht ze weer uit evenwicht raken. Hij wist dat het ook weer niet zo'n groot stuk was naar de andere kant, maar zo samen was het toch lastiger dan alleen.

Het viel haar op dat hij net zo min een opgever was dan zij. De koppigheid was dus niet iets uniek, er waren er nog die die eigenschap hadden. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, want dat was waar. Ze zweeg gewoon en deed alsof ze zich nog beter moest concentreren op het evenwicht houden op de steen. Ze snapte niet wat hij bedoelde met die ho, moest ze stoppen met haar evenwicht te zoeken? Deed ze iets verkeerd? Uiteindelijk glimlachte hij naar haar en zei dat ze het goed deed. Hij zette een stap achteruit waardoor hun armen gestrekt werden en ze keek naar zijn andere arm die nog vrij was. Ze nam zijn andere hand ook vast, zodat ze extra stevigheid zou hebben. 'Oké, de volgende,' zei ze met een glimlach en zette een stap naar de volgende steen.

Ben glimlachte onwillekeurig even wat breder toen ze ook zijn andere hand vastpakte, al wist hij ook wel dat dat slechts was zodat ze in het vervolg haar evenwicht extra goed zou kunnen bewaren. Ze zette de stap naar de volgende steen zodat ze nu weer wat dichter bij elkaar stonden. Hij keek haar even aan voor hij achter zich keek om te zien waar hij zo direct het beste kon gaan staan. Er waren twee opties - één steen die redelijk dichtbij hem stond maar wel natter en dus gladder was omdat hij wat dieper in het water stond dan de andere stenen, en een andere die toch weer een stuk verder weg stond. Na een korte aarzeling ging Ben toch maar op de meeste dichtbije steen staan, in een poging het Viniah zo gemakkelijk mogelijk te maken, zeker nu ze ook nog het extra gewicht van de rugzak op haar rug droeg. 'Volgende stap,' zei hij, en hij gaf haar een bemoedigend knikje.

Toen Viniah helemaal zeker was dat ze stevig stond op de steen keek ze op. Ze schrok een beetje omdat ze merkte dat Benjamin veel dichter stond dan ze gedacht had, zeker omdat ze zijn beide handen vasthield. Zijn donkerbruine ogen keken haar even aan, zorgden ervoor dat ze heel even vergat dat ze een zware rugzak droeg. Dan keek hij om en volgde ze zijn voorbeeld en keek zelf ook naar de stenen die ze nu konden kiezen. Hij aarzelde even maar ging uiteindelijk op de steen staan die het dichtste was bij degene waar hij nu op stond. Hij moedigde haar aan om op de volgende te staan, deze stond nog redelijk hoog boven het water, terwijl de volgende er vochtig en glad uitzag aan het wateroppervlak. Ze zette de volgende stap en glimlachte toen het gemakkelijker ging haar evenwicht te vinden. Ze was blij dat ze zo snel bijleerde, dat het zo goed ging. Misschien zou ze nog met gemak de top halen.

Ben zag hoe ze dit keer alweer makkelijker in balans bleef toen ze op de volgende steen kwam te staan, zelfs met zijn zware rugzak om. 'Je wordt hier steeds beter in,' complimenteerde hij haar glimlachend. Hij voelde haar handen nog steeds die van hem stevig vasthouden, maar ze bleef er verbazingwekkend rustig onder. 'We zijn er bijna,' vervolgde hij, achterom kijkend. Nog een steen of twee en dan stonden ze alweer op de vaste grond, op de aarde, wat hij uiteindelijk een stuk veiliger vond voelen. En dan was hij degene die graag klom, hoog boven de grond. En weer ging hij een stapje achteruit. 'Voorzichtig op deze steen,' zei hij, met een blik op de steen waar hij net vanaf was gestapt, 'hij is een beetje glad.' Hij zei het maar voor de zekerheid, aangezien hij niet helemaal zeker wist of ze het had gezien of niet.
-
Sorry, crappy post ;c

Viniah glimlachte toen hij zei dat ze het steeds beter begon te doen. Hij had amper gereageerd toen ze geschrokken was omdat hij zo dichtbij had gestaan, wat eigenlijk wel een opluchting was. Dan had hij het gelukkig niet gezien. 'Ik heb dan ook een goede leraar,' antwoordde ze nog en ze keek hem veelbetekenend aan. Hij was die leraar, natuurlijk. Hij vervolgde dat ze er bijna waren en ze knikte. Ze zette haar volgende stap en kwam uiteindelijk terecht op de gladde en vochtige steen. Ze voelde dat de rugzak haar weer achteruit probeerde te krijgen, maar omdat ze hem zo vasthield ging dat gelukkig niet. 'Oké, we zijn er bijna,' zei ze zachtjes toen ze opnieuw stevig stond. Ze was niet echt een persoon met geweldig veel evenwicht, dat was ze nooit sinds ze wakker was.

Ben grijnsde toen ze zei dat ze dan ook een goede leraar had, en merkte hoe ze toch gemakkelijker dingen als dat zei, dingen die niet echt direct waren, maar iets anders aangaven. Dat soort dingen waren toch niet altijd gemakkelijk om aan te voelen - wanneer je dat kon doen en wanneer eigenlijk niet. Ze herhaalde zijn woorden, het leek een beetje alsof ze zichzelf moed in probeerde te spreken, en hij voelde hoe haar handen zich vaster om die van hem sloten. 'Ik heb je vast, er kan niets ergs gebeuren,' zei hij, terwijl hij haar even aankeek en vervolgens weer een stapje naar achter deed. Hij voelde nog een gladde steen, maar lette meer op Viniah. 'Hoogstens worden je voeten een beetje nat.' Hij grijnsde even naar haar, om aan te geven dat dat ook niet ergste van de wereld zou zijn. Hij had nog wel een paar droge sokken mee, als het goed was.

Viniah merkte dat hij zo'n dingen graag hoorde, dat hij er bijna altijd begon om te lachen. Ze vond het zelf ook leuk om anderen te zien lachen, zeker als ze wist dat het door haar kwam. Maar lachen was niet het enige dat ze leuk vond aan anderen, stiekem kickte ze ook op de verbazing die kwam als ze toonde wat ze kon met de tijd. Ze besefte dat ze haar gedachten niet zo moest laten afdwalen, het was zo al ingewikkeld genoeg. Niet veel later zei hij dat hij haar vasthield, dat er niks ergs zou gebeuren. Dat wist ze eigenlijk ook wel. Ook al was ze een beetje zenuwachtig dat ze in het water zou sukkelen, dat het dieper zou zijn dan ze dacht en dat ze misschien zou verdrinken of naar de bodem zakken met die rugzak. Buiten al die rampscenario's in haar hoofd ging er misschien niets ergs gebeuren. Nog eens zei hij dat alleen haar voeten een beetje nat zouden worden moest ze vallen en ze glimlachte. 'Ja, we overleven het wel,' zei ze met een lichte glimlach. Zijn glimlach was bemoedigend, om aan te geven dat het echt niet erg was als dat zou gebeuren.

'Precies,' antwoordde Ben glimlachend, terwijl hij nog een stapje naar achteren deed. Hij vond het nog steeds geen goed idee dat Viniah dit allemaal met zijn rugzak om deed, terwijl hij die van haar om had, maar ze leek nou niet bepaald van plan om de tas snel terug te geven, dus legde hij zich er maar bij neer dat hij hem op een gegeven moment weer af zou moeten pakken. Of, misschien zou ze gewoon snel merken dat dat ding echt wel zwaar was en dat het misschien toch maar een beter idee zou zijn als ze hem die last maar zou laten dragen. Hij ging hier echter niet echt van uit, want na alles wat hij tot nu toe van Viniah had gezien leek dat in haar hoofd niet echt een optie - zomaar opgeven deed ze niet. Nou, hij bewonderde het ook wel een beetje aan haar, dat ze zoveel doorzettingsvermogen had na toch die tegenslag van de niet-erg-welkome-ontvangst te hebben gehad.

Viniah glimlachte even naar hem omdat hij haar gelijk had gegeven dat ze het zouden overleven. Hij zette een stapje achteruit, maakte ruimte zodat zij op de volgende steen kon staan. Nog steeds was het even wennen om zijn handen zo vast te houden en als ze stil stonden hem zo dicht in de buurt te hebben. Het was haar ook nu pas opgevallen wat voor een speciale kleur bruin zijn ogen hadden gehad. Maar wat haar spijtig genoeg nog meer opviel was het gewicht van die stomme rugzak. Ze begon het nu echt wel te voelen aan haar schouders en rug en ze was bang dat de pijn niet meer zou overgaan, ook al zou ze de rugzak afdoen. Haar gedachten stribbelden tegen, lieten haar beseffen dat dit gewicht voor Ben even zwaar was en hij moest al zoveel belangrijke dingen doen. Dingen zoals de juiste weg volgen, zorgen dat het tempo aangepast was en dan nog het ergste van allemaal, zorgen dat zij overal over, in of uitgeraakte.

Telkens nadat hij een stap achteruit had gezet en zij weer naar hem toe was gestapt viel er even een stilte en Ben deed zijn uiterste best niet de hele tijd naar haar te staren maar dat was toch lastig als ze zo dichtbij was. Hij stapte op de laatste steen voordat ze weer op de grond zouden staan en keek even naar het water onder hun voeten, maar wist dat hij ook niet expres haar blik kon ontwijken omdat dat minstens net zou raar zou zijn als haar constant aankijken. Hij zag haar gezicht een fractie van een seconde vertrekken en fronste even, lichtjes bezorgd. 'Gaat het?' Hij keek even achterom zodat hij zo direct niet alsnog in het water zou stappen omdat hij niet oplette waar hij liep, al schoot zijn blik snel alweer terug naar Viniah. Hij hoopte echt dat ze niet te koppig zou zijn en die rugzak niet af zou doen, zelfs als het pijn deed omdat ze dacht dat ze hem er een te grote last mee bezorgde.

Hij leek zijn blik af te wenden telkens als ze zo dicht bij elkaar stonden. Eigenlijk vond ze het niet erg, ze vond het zo al ongemakkelijk genoeg. Ze kon een glimlach niet onderdrukken toen Ben eindelijk op de laatste steen stond. Een deel van zich hoopte dat het makkelijker zou gaan als ze in beweging was, dat het minder pijn zou doen aan haar rug en schouders en dat ze misschien niet het gevoel zou hebben alsof ze elk moment door haar knieën zou zakken. Ze zag de frons in zijn ogen en ze glimlachte geruststellend. 'Ja, het gaat,' loog ze. Al wist ze dat hij het natuurlijk meteen zou door hebben dat het een leugen was. Ze zweeg even en zuchtte dan, omdat het schuldgevoel het weer over nam. Hij had haar hier mee naartoe genomen, haar geholpen en was nog altijd de enige persoon buiten het huis die vriendelijk was tegen haar. Dan kon ze toch niet constant liegen? 'Het doet gewoon een beetje pijn, maar het gaat wel,' zei ze tegen hem

Hij zette zijn laatste stap naar achteren en was toch ontzettend blij de grond weer onder zijn voeten te voelen. Als hij dit alleen deed was het een stuk minder riskant, al riskeerden ze het hier natuurlijk ook alleen om nat te worden en was dat, zeker vergeleken met wat je riskeerde als je aan het klimmen was, helemaal niet erg. Ze zei dat het ging, maar hij kon horen dat ze loog, en even later had ze blijkbaar ook door dat haar poging hem dit wijs te maken niet echt werkte en dat ze maar beter de waarheid kon zeggen. 'Viniah, het hoort geen pijn te doen! Geef die tas aan mij, mij doet het geen pijn, ik voel alleen het gewicht, dat is echt niet zo erg,' deed hij opnieuw een poging om haar om te praten. Hij ging opzij staan zodat ze ook de laatste stap kon komen zetten en naast hem kon komen staan. Misschien zou ze wel toegeven nu ze had gezien dat zelfs dit stukje al best zwaar kon zijn als je dit niet gewend was.

Viniah glimlachte toen Ben achteruit stond, eindelijk op de grond. Nu was het haar beurt. Ergens had ze gehoopt dat hij haar zou oppakken en dat ze die laatste steen niet meer zou hoeven doen, maar dan besefte ze dat hem dat toch niet zou lukken gezien de afstand en het gewicht dat ze meedroeg. Ze schudde haar hoofd toen hij bijna eiste dat ze de rugzak aan hem moest geven. 'Ik moet er toch ooit eens aan wennen om zware dingen te dragen? Dan ik kan ik het beter even goed nu al doen,' bracht ze ertegenin, maar ze kon zien aan zijn blik dat hij het nog van haar zou afpakken als ze niet toestemde. Ze zette een laatste stap, op de steen en keek dan naar de grond, nog steeds Bens handen vasthoudend. Uiteindelijk haalde ze diep adem en glimlachte toen ook zij de grond onder zich voelde. 'Eindelijk,' zei ze met een glimlach en keek even opzij naar hem.