het feest 2

Aiden moest zijn lach inhouden toen ze hem zo verbaasd aankeek. 'Je hebt geen idee wat ik juist gezegd heb hé?' vroeg hij. Hij schudde even zijn hoofd. 'Dan moet je ook niet dankje zeggen Emma, wie weet had ik je wel beledigd en bedank je me dan gewoon.' Hij grijnsde naar haar. 'Een elfje is een soort wezentje, een beetje een prinses met vleugeltjes en ze zijn héél klein en heel elegant en mooi.' Hij had het beeld dat hij had van elfjes uitgelegd, maar dat was zo ongeveer het beeld dat iedereen ervan had. Hij bleef afwezig met haar vingers spelen en keek af en toe naar de menigte om hen heen, er was niemand die een blik op hen wierp. Iedereen was te druk met dansen, eten of kijken naar de lichtjes boven hen.

Emma schudde lichtjes gegeneerd haar hoofd toen hij vroeg of ze een idee had van wat hij zojuist had gezegd. 'Ik wist wel zeker dat jij me niet zou beledigen,' antwoordde ze met een glimlachje op haar gezicht. Hij legde uit wat een elfje was en haar glimlach werd nog iets breder, terwijl ze bij zichzelf zie je wel dacht. Ze keek even naar hun handen en vroeg zich af waarom ze zich zo voelde telkens als ze zo dichtbij hem was. Ook dit was niet iets wat ze van plan was te vragen, zeker niet nu, maar toch bleef de vraag in haar achterhoofd zitten. Ze vroeg zich af of dat normaal was. Of hij het ook voelde, of dat het aan haar lag. Misschien was er wel iets mis met haar.

Aiden lachte toen ze zei dat ze wel zeker wist dat hij haar niet zou beledigen. Tja, wat moest hij daar op zeggen? Ze had gelijk. Ze kreeg een brede glimlach om haar lippen, wat betekende dat zijn compliment effect had gehad. Hij hield haar nog steeds een beetje in de gaten en zag dat haar blik opnieuw naar hun handen ging. In andere omstandigheden zou hij vragen of ze het erg vond dat hij dat deed, of hij haar niet moest loslaten. Maar hij wilde haar niet loslaten, dus vroeg hij het ook helemaal niet. Hij stelde zichzelf gerust dat ze het wel zou zeggen als ze het niet meer wilde, en tenslotte had zij zijn hand vastgenomen.

Hij bleef stil, wat Emma niet heel erg vond en ze was zeker blij dat hij haar niet tegensprak toen ze had gesteld dat hij haar niet zou beledigen. Ze had het heus wel geweten, maar de bevestiging die hij gaf door stil te blijven was toch fijn. Ze keek opnieuw even voor zich en keek even voor zich uit. 'Aiden?' vroeg ze aarzelend. Haar stem was net hard genoeg om over de mensen onder hen, die weer aan het praten waren nu de eerste verwondering voorbij was, heen te komen. Ze keek hem aan voor ze de rest van haar vraag uitsprak, in de hoop dat dit geen slecht moment was om die vraag te stellen. 'Waarom was je niet bang voor me, toen je me zag in de bibliotheek?'

Aiden keek haar afwachtend aan toen ze zijn naam vragend uitsprak. 'Ja?' vroeg hij voorzichtig. Hij werd altijd zenuwachtig als ze zo'n toon gebruikte bij het praten. Zeker omdat ze wachtte met haar vraag te stellen, werd hij nog zenuwachtiger. Wat ging ze nu weer vragen? 'Oh,' zei hij zacht toen haar vraag gesteld was. Hij dacht even na. 'Ik moet toegeven dat ik wel bang was hoor, maar een dame in nood kan je niet negeren,' zei hij tegen haar. 'En dan nog, je zag er zo angstig, weerloos en onschuldig uit dat ik het gevoel kreeg dat ik je op de een of andere manier moest helpen, of beschermen ofzo.' Hij zweeg even. 'Nog steeds trouwens,' gaf hij toe.

Ze wist niet wat voor 'oh' het was, maar wachtte af in stilte terwijl hij bedacht wat hij moest antwoorden. 'Dat is een beetje vreemd, om iemand te willen beschermen waar je eigenlijk bang voor bent,' zei ze, al gaf haar glimlach aan dat ze het helemaal niet erg vond. Hij voegde eraan toe dat hij haar eigenlijk nog steeds wilde beschermen en ze was even stil voor ze antwoord gaf. 'Ik voel me ook veiliger als je bij me bent,' gaf ze op haar beurt toe, iets serieuzer nu, om aan te geven dat ze dat echt meende. Ze vroeg zich af of ze er echt zo angstig uit had gezien, die eerste dag. Het had heel goed gekund, besefte ze. Weerloos, dat was niet helemaal waar, maar ze had hem natuurlijk nooit pijn willen doen. En onschuldig... Ze vroeg zich af of ze al schuldig genoemd kon worden voor de dingen die ze nog niet eens gedaan had. Of voor wat ze Aiden had laten zien. De mensen in de stad dachten in ieder geval van wel.

Het duurde even terwijl ze zijn woorden in haar opnam en hij gaf haar alle tijd. Hij glimlachte bij haar woorden. 'Ik weet het, maar dat effect heb jij nu eenmaal op mij.' En dat effect was niet het enige dat ze hem gaf. Hij hoorde haar op een serieuze, gemeende toon zeggen dat ze zichzelf ook veiliger voelde in zijn buurt en hij glimlachte. 'Je word er steeds beter in,' zei hij. Hij wachtte even voor hij verderging. 'In dingen zomaar zeggen, je bent een goede leerling.' Hij grijnsde naar haar. Ja, zijn dag kon niet meer stuk. Hij was niet iemand die stoer hoefde te doen, maar hij vond het toch fijn om te horen dat ze zich veilig voelde in zijn buurt.

Wat zou hij daarmee bedoelen, dat effect heb jij nu eenmaal op mij? Bedoelde hij slechts dat hij haar graag wilde beschermen of zat er meer achter verscholen dan hij in de eerste instantie liet blijken. Want veiligheid was niet het enige wat ze voelde als ze bij hem in de buurt was. Hij deelde haar mede dat ze steeds beter werd en voor ze kon vragen waarin legde hij dat al uit. Ze glimlachte opnieuw daarna. 'Ik heb ook een goede leraar,' antwoordde ze hem, terwijl ze haar blik nog steeds op hem gericht hield. Zijn ogen, er was iets met zijn ogen wat haar bleef vasthouden, waardoor het voor een paar seconden bijna onmogelijk werd om weg te kijken. Toen ze dat uiteindelijk deed, na wat een lange tijd leek, richtte ze zich weer even op de lichtjes, al keek ze er niet echt naar.

Aiden glimlachte toen ze zei dat hij een goede leraar was, net alsof hij haar dat echt aan het leren was. Ze werd er ook steeds beter in om op opmerkingen antwoorden te geven die verwacht werden. Waarschijnlijk nam ze heel erg snel dingen over van hem, of zat het gewoon in haar om uiteindelijk op de juiste manier met anderen om te gaan. Ze keek hem aan en haar blik was even dromerig, alsof ze gevangen zat in zijn blik. Hij zelf was ook even weg, want de glinstering die door de lichtjes in haar ogen lag was prachtig, het gaf het blauw verschillende kleurtjes. Ze keek weer weg en hij keek zelf een paar seconden daarna ook weg, het duurde iets langer bij hem voor er reactie kwam.

Emma merkte dat hij, net als zijzelf, het even lastig had om zijn blik af te wenden. Ze voelde zijn ogen nog een paar seconden op haar rusten voor hij ook weer de andere kant op keek. Natuurlijk wist ze eigenlijk wel dat ze niet zou moeten staren, maar aan de andere kant wilde ze ook niet de hele tijd alleen maar voor zich uit staren, al kreeg het prachtige beeld van de lampjes voor haar het telkens even voor elkaar om haar af te leiden. Even, eigenlijk te kort om het echt afleiding te noemen. Het gevoel van zijn vingers die afwezig met de hare speelden, of haar schouder die even tegen die van hem leunde maakte het haar moeilijk zich ergens anders op te concentreren. En eigenlijk, besefte ze enkele seconden later, vond ze dat helemaal niet zo erg.

Het werd stil en het leek alsof ze beiden even tijd nodig hadden om het moment te verwerken. Het waren haar ogen die op zijn netvlies gebrand bleven staan. Hij had ogen altijd een belangrijke uiterlijke eigenschap gevonden, maar bij Emma was dat nog meer, die felblauwe ogen hielden hem constant gevangen. Hij was nog steeds met haar vingers aan het spelen, merkte hij op, maar dat was niet erg en dat vond zij vast ook niet. Niet veel later voelde hij haar schouders heel zachtjes tegen de zijne en opnieuw leek het alsof er een elektrisch impuls door zijn lichaam ging. Hij keek even opzij naar Emma en glimlachte licht.

Emma wist niet goed of er nu van haar verwacht werd dat ze iets zei of deed en ze was bang om iets verkeerds te zeggen en daardoor dit moment te verpesten, maar aan de andere kant wilde ze de stilte ook niet veel langer door laten duren als dat eigenlijk niet zou moeten. Haar blik gleed nu af naar beneden, naar hun verstrengelde vingers en ze glimlachte even in zichzelf. De aanblik van zijn voorzichtige vingers die met die van haar speelden was... Ze wist niet goed hoe ze het moest omschrijven. Lief leek niet helemaal het juiste woord, maar wat dat dan wel zou moten zijn wist ze ook niet. Het moest meer betekenen, dat wist ze wel. Ze keek weer op, blij om een eensgelijke glimlach op zijn gezicht te zien staan.

De stilte bleef aanhouden en eigenlijk wist Aiden ook niet echt wat hij moest zeggen om deze te doorbreken. Hij bleef af en toe opzij kijken naar Emma en het viel hem op dat ze redelijk vaak naar hun handen keek. Nog steeds voelde hij haar schouder tegen de zijne en hij wilde stiekem dat ze nog dichter zat, dat hij zijn arm om haar heen kon hebben. Maar ze was nieuw in die dingen en hij ging niets overhaasten. Uiteindelijk, als ze iets wilde deed ze het zelf wel. Zoals nu. Ze glimlachte terug met dezelfde glimlach die hij had gehad en hij bleef haar nog even aankijken. 'Mag ik jou iets vragen?' vroeg hij zacht. 'Waarom was jij niet bang van mij?' vroeg hij. 'Aangezien nog niemand je normaal behandelt heeft..'

'Natuurlijk,' antwoordde Emma meteen, blij toen hij het was die sprak. Ze had het idee dat ze zoveel fout zou doen als ze initiatief nam, en dat was wel het laatste wat ze wilde. Toen hij haar vervolgens vroeg waarom zij niet bang voor hem was geweest glimlachte ze even terwijl ze terugdacht aan die dag in de bibliotheek. Ze keek hem weer aan. 'Ik was ook wel een beetje bang, maar ik weet nog hoe ik daar kwam staan en je na een tijdje aan durfde te kijken en jij keek naar mij en... Je glimlachte,' het klonk zo simpel, terwijl het zo veel voor haar had betekend toen, en nog steeds, trouwens. 'Je was de eerste persoon die naar me glimlachte.' Ze slikte een keer. 'En daarna, toen ik merkte hoe normaal je tegen me was, hoe aardig...' Ze haalde haar schouders even op, haar blik nog steeds op hem gericht.

Ze had meteen geantwoord, misschien was ze blij dat de stilte eindelijk verbroken werd. Ze glimlachte bij zijn vraag, wat hij eigenlijk wel een goed teken vond. Misschien was ze zo blij geweest om hem te zien dat ze er daarom nog steeds vrolijk van werd. Hij kreeg een glimlach om zijn lippen bij haar woorden, het was net dat geweest dat hij had willen horen. Hij kon ook echt horen aan haar stem hoe fijn ze het vond en nog steeds vond dat dat gebeurd was. Hij kon ook horen aan haar stem dat ze dit graag vertelde, alsof ze wilde dat hij dat wist. 'Je was natuurlijk helemaal overrompeld door mij,' plaagde hij haar met een speelse glimlach.

Emma moest even lachen toen hij haar antwoordde, een speelse glimlach en een lichtjes plagende toon in zijn stem, en ze knikte. 'Eigenlijk wel, ja,' antwoordde ze, nog steeds breed lachend. Het was ook waar. 'Ik was best wel verbaasd toen je dat deed en ik werd alleen maar verbaasder toen je me uit jezelf je hulp aanbood.' En ik werd alleen maar verbaasder toen ik erachter kwam hoe je me liet voelen als je bij me was, dacht ze erachteraan, al hield ze haar lippen op elkaar. Ze bleef een tijdje stil, voor zich uit starend, naar de mensen onder hen. Nog steeds leek niemand door te hebben dat ze daar zaten en dat vond Emma wel goed zo. Ze keek weer opzij en glimlachte even naar hem. 'Je blijft me verbazen.' Ze had dat niet echt willen zeggen, wetend dat het weer voor vragen zou zorgen, maar nu had ze het toch al gezegd, en ze kon het niet meer terugnemen.

Aiden lachte zelf ook toen ze met een brede glimlach antwoordde dat ze wel helemaal overrompeld was door hem. Ze gaf hem verder uitleg en hij knikte begrijpend. 'Ja, je had waarschijnlijk gedacht dat ik je kwaad zou aankijken, of je zou ontwijken zoals iedereen doet,' stelde hij vast. Hij vond het erg dat ze zo'n beeld had van de mensen in het algemeen. Normaal waren mensen vriendelijker, kreeg je een goedemorgen of een goedenavond op straat. Maar hij wist dat zij dat niet kreeg, enkel afkeurend werd nagekeken. Hij keek op toen ze zei dat hij haar bleef verbazen. De glimlach op haar gezicht was vriendelijk, maar haar ogen deden niet mee zoals hij het gewend was. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar schattend aan.

En inderdaad, de vraag die ze al verwacht had werd haar bijna meteen gesteld, al was het pas nadat hij duidelijk maakte dat hij begreep wat ze van hem had gedacht voor ze hem leerde kennen. Dat leek al zo lang geleden, de eerste keer dat ze hem zag. Ze bleef maar denken dat ze hem nu goed kenden en dan moest ze zichzelf terughalen naar de realiteit en bedenken dat ze eigenlijk redelijk weinig over hem wist. Maar nu moest ze alleen nog een goed antwoord verzinnen, een antwoord wat niet bestond uit de woorden "omdat ik jou met de minuut leuker vind". Ze keek hem even aan. 'Door alles wat je doet, alles wat je voor me doet. Me meenemen naar het strand, naar dit feest, met al deze mensen...' Ze keek hem even aan, lichtjes glimlachend.

Oh damn, ik dacht even dat ze dat echt gezegd had haha ;p
-
Het werd even stil en Aiden gaf haar rustig de tijd om te bedenken wat ze zou antwoorden. Al vond hij dat ze wel een beetje mocht opschieten want hij was redelijk nieuwsgierig. Hij glimlachte naar haar. 'Dat klinkt alsof het zo raar is, dat is gewoon vriendelijk zijn hoor,' zei hij met een glimlach. Het leek alsof ze zo dankbaar was, voor alles wat hij al gedaan had voor haar. Terwijl hij eigenlijk gewoon onbedoeld vriendelijk was. Hm, misschien toch niet onbedoeld. Hij wilde haar nog lang in zijn buurt hebben, het liefst zo dicht mogelijk. Zijn hand kneep zachtjes in de hare. 'Bedankt, dat vind ik leuk om te horen. Maar het is redelijk normaal dat ik vriendelijk ben. Jij bent dat toch ook tegen mij?' Hij dacht even terug aan het moment dat ze hem die negatieve beelden had laten zien en kon een rilling over zijn rug nog net tegenhouden. Maar dat was omdat hij ernaar gevraagd had, niet omdat ze niet vriendelijk was.

Emma beantwoordde het kneepje dat hij haar in haar hand met een glimlachje. 'Het is redelijk normaal dat mensen vriendelijk tegen jou zijn,' verbeterde ze hem, waarna ze knikte toen hij zei dat zij toch ook aardig tegen hem was, al wist ze niet of ze het daar helemaal mee eens was. Ze keek even voor zich uit terwijl ze daar over na dacht. Ze had hem afgewezen op het strand en had hem nou niet erg leuke dingen laten zien met haar gave... Ze slikte een keer maar hield zichzelf verder op controle en keek na enkele seconden weer naar hem op. Haar schouder rustte nu zachtjes tegen die van hem, wat ze eigenlijk wel prettig vond zo.
-
Haha, bijna... c;

Aiden glimlachte toen ze zei dat het redelijk normaal was dat mensen vriendelijk waren tegen hem. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik ben niet anders dan anderen hoor, dus ik ben al blij als ze normaal doen. Maar bedankt, dat is een héél erg lief compliment,' zei hij tegen haar. Hij keek zelf ook even voor zich uit, met een blijvende glimlach op zijn gezicht. Haar schouder die heel zachtjes tegen hem aanleunde maakte hem vrolijk, hij kreeg de constante glimlach gewoon niet meer weg. 'Het zou ook normaal moeten zijn dat mensen vriendelijk zijn tegen jou.'

Emma glimlachte toen hij haar vertelde dat hij het een lief complimentje vond, maar ze antwoordde verder niet. De glimlach op zijn gezicht was vrolijk, wat haar ook weer blij maakte. Aiden vervolgde dat mensen ook vriendelijk zouden moeten zijn tegen haar en ze haalde kort haar schouders op. Aan de ene kant vond ze het onbegrijpelijk dat ze hen, zelfs zonder hen ook maar een minuut te hebben gezien, al zo veroordeelden, maar aan de andere kant, deze mensen hadden familie, en na wat er allemaal in de kranten had gestaan - dat was in ieder geval wat ze gehoord had - kon ze wel begrijpen waarom ze bang van haar, van hen, waren. 'Ik ben gewoon blij dat er iemand is die me aardig vindt,' verklaarde ze, en ze keek hem even aan.

hee lieverd, sorry dat ik steeds minder reageer. Niet omdat ik hem niet meer awesome vind, maar omdat het erg druk is met school, het zijn de laatste weken en mijn eindwerk moet bijna definitief afgegeven worden. Binnenkort dan examens, dus ja. Maar ik zal proberen om af en toe te reageren. Can't live without Aiden en Emma
-
Ze werd stil, waarschijnlijk was ze druk bezig met zijn woorden te verwerken en hij liet haar rustig begaan, hopend dat ze misschien zou beseffen dat ze gelijk had. Dat er niets mis met haar en dat ze net zoveel recht had op vriendelijkheid dan hij. Het feit dat ze hem echter afschuwelijke beelden kon laten zien lag geheel terzijde natuurlijk. Hij glimlachte toen ze zei dat ze blij was dat hij haar aardig vond en hij wierp haar een ondeugende grijns toe. 'Misschien wel meer dan dat,' zei hij met nog steeds dezelfde grijns. Hij keek haar nog even schattend aan om te zien hoe ze zou reageren en keek vervolgens weer voor zich uit.

Hé, I understand, ik ga het de komende paar weken ook nog wel even druk krijgen. Alvast heel veel succes met leren voor je examens en no worries!
-
Er was iets anders aan de grijns die hij haar gaf, al kon ze niet precies noemen wat het was. Zijn woorden waren maar een beetje duidelijker. Misschien wel meer dan dat... 'Hoe bedoel je?' Haar stem was zacht maar ze kon hem maar net onder controle houden. Zelfs nu ze nog niet helemaal door leek te hebben wat hij nu precies van haar vroeg, leek haar hart te bonzen. Voor de tweede keer die avond had ze het gevoel dat ze zichzelf wel voor het hoofd kon slaan. Wat was dat nu voor vraag? 'Sorry,' verontschuldigde ze zich snel. Ze had gewoon geen flauw idee hoe ze hoorde te reageren als hij zoiets tegen haar zei.

Aiden glimlachte door de manier hoe haar stem klonk, zachtjes alsof ze iets probeerde tegen te houden. Ze leek een beetje gespannen naast hem en ergens had hij het misschien beter niet gezegd, bang om de avond te verpesten. Hij keek naar haar. 'Ik denk dat je het wel weet, maar laat maar Emma,' zei hij met een glimlach om haar lippen. Hij haalde zijn schouders op toen ze zich verontschuldigde. 'Waarom sorry?' vroeg hij met een glimlach. 'Je zegt te veel sorry Emma,' vervolgde hij.
-
Dankje lieverd, jij ook veel succes!

Hij glimlachte naar haar, maar haar gezichtsuitdrukking was een stuk serieuzer. 'Ik zeg sorry omdat het een stomme vraag was,' zei ze. Hij had gelijk gehad, ze had wel geweten wat hij bedoelde. Of, ongeveer, in ieder geval. Hij zei haar naam opnieuw en ze glimlachte even. Om de een of andere reden vond ze het fijn als hij haar naam uitsprak. 'Ik wil het niet laten,' ging ze zachtjes verder, en ze keek naar hem op. Het voelde gewoon zo stom dat ze niet wist hoe ze in situaties als deze moest reageren, wat ze moest doen. Ze durfde te zeggen dat ze vrienden was geworden met een aantal andere slachtoffers, maar het gevoel dat ze kreeg als ze met Aiden was was compleet anders. Het was zoveel meer, zoveel intenser, elke keer dat hij haar ook maar even aanraakte, of als ze het weer niet voor elkaar kreeg weg te kijken van zijn prachtige ogen.

Hij haalde zijn schouders op toen ze zei dat het een domme vraag was. 'Dat is niet erg, het is waarschijnlijk redelijk verwarrend voor jou,' zei hij tegen haar. Ze was aan het glimlachen, maar hij wist niet wat de achterliggende reden was. Hij wilde haar ernaar vragen, maar ze zei iets anders wat meer zijn aandacht trok. Nu was hij degene die haar verward aankeek. 'Hoe bedoel je, je wilt het niet laten?' vroeg hij. Verwachtte ze echt dat hij nog meer uitleg zou geven, want daar had hij eigenlijk echt geen zin in. Of was het een andere reden? Hij bleef haar nieuwsgierig aankijken, wachtend op een klein woordje uitleg en hopelijk geen wedervraag, want als hij iets zou moeten uitleggen, zou hij passen.

Ja, hoe bedoelde ze dat eigenlijk. Ze wilde gewoon niet dat ze hier straks weg zou gaan met het gevoel dat ze iets gemist had, alweer. 'Ik... je hoeft het niet uit te leggen of zo, maar ik,' ze haalde een keer diep adem en probeerde te bedenken wat ze wilde zeggen. Of ze iets had willen zeggen. Ze draaide zich iets meer naar hem toe en keek hem weer aan, dit keer niet van plan haar blik weer snel af te wenden. 'Het is ook verwarrend want ik heb dit gevoel nog nooit gehad en ik, ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan of hoe ik...' Het frustreerde haar uitermate dat ze niet de juiste woorden kon vinden en ze gaf het maar op, al bleef ze hem wel aankijken. De hand die in de zijne lag had die onbewust iets steviger vastgepakt, toch als een soort houvast.

Aiden keek haar nieuwsgierig aan toen ze zachtjes zei dat hij niets hoefde uit te leggen, wat was het dan wel? Het werd stil en hij kon zien aan die blauwe ogen dat ze aan het nadenken was hoe ze haar dingen moest verwoorden. Hij wachtte geduldig en de hele tijd was zijn blik op haar gezicht gericht. Hij kon blijven doorvragen, maar ze had het al moeilijk genoeg zo en hij wist eigenlijk perfect wat ze bedoelde met dit gevoel. Haar hand kneep in de zijne, alsof ze nog meer steun zocht en hij kneep zacht terug. 'De meeste mensen denken niet zoveel na al s jij over die dingen. Ze denken er wel over na, maar niet zoals jij.' Hij zweeg even voor hij verderging. 'Jij denkt ook teveel aan wat je me kan aandoen, dat zou je niet mogen doen.'

Hij vroeg niet wat ze had bedoeld toen ze dit gevoel had gezegd, wat haar deed vermoeden dat hij begreep wat ze bedoelde. Ze glimlachte kort toen hij verder ging. 'De meeste mensen weten wat ze ermee aanmoeten,' zei ze, haar blik nog steeds strak op hem gericht. Dat laatste was deels waar, maar ze moest toegeven dat het vreemd genoeg minder was geworden nadat ze het hem had laten zien, toen in de auto. Alsof het feit dat hij haar nog steeds mee wilde nemen en niet bang van haar was haar gerust had gesteld. De zorg zat er nog steeds, maar verhuld, wat meer opgeborgen. 'Ik wil gewoon geen risico's lopen,' mompelde ze, maar haar stem was niet heel overtuigend.

Aiden knikte begrijpend toen ze zei dat de meeste mensen wisten hoe ze ermee om moesten gaan. Bij haar was het de eerste keer, ze kon even goed denken dat ze gek werd. 'Hm, eigenlijk is het voor iedereen wel moeilijk, niemand weet wat ze in zo'n gevallen juist moeten doen.' Hij sprak ook voor zichzelf, omdat hij al eens afgewezen was terwijl ze nu toch had toegegeven dat ze iets voor hem voelde. Hij wist ook niet of hij actie moest ondernemen, of zoals hij nu deed wachten tot ze zelf iets zou zeggen of doen. 'Je loopt geen risico's,' zei hij zachtjes tegen haar.