het feest 2

Ze vervolgde door te zeggen dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen en hij haalde zijn schouders op. Natuurlijk probeerde ze hem gerust te stellen, zijn eigen gevoelens voor die van zichzelf te stellen. Ze leek een beetje uit het veld geslagen toen hij haar gekust had, het was een compliment voor hem dat ze zo reageerde op een lichte aanraking. Hij wachtte geduldig tot ze reageerde en glimlachte toen ze zijn hand vast nam. Ze keek hem lichtelijk bezorgd aan en toen ze haar vraag gesteld had wist hij al wat ze bedoelde. 'Natuurlijk kom ik veilig thuis. Ze doen de meesten niets, misschien wat roepen om een beetje leuk te doen.' Hij zweeg even, niet wetend hoe hij dit moest verwoorden. 'Maar jij wekt nu al reacties op en als mensen gedronken hebben zullen ze misschien sneller tegen jou wat doen, omdat je zo mysterieus en mooi bent.' Dat laatste was een interpretatie van zichzelf geweest. Vanaf het begin dat hij haar had gezien in de kranten had hij gevonden dat ze iets speciaals over zich had, met die felblauwe ogen.

Emma wist dat dat niet de reden was waarom mensen haar misschien wel iets zouden doen nu en hem niet, maar ze vond het lief van hem dat hij het probeerde te verhullen door er een verpakking van mooie woroden om te doen. Ze gaf hem een zacht duwtje door haar schouder tegen de zijnen te laten komen, hem vervolgens even half glimlachend, half hoofdschuddend aankijkend. Even viel er een stilte terwijl ze probeerde te bedenken hoe ze haar woorden ging formuleren zonder te stamelen, zoals daarvoor naar haar mening iets te vaak gebeurde. 'Aiden?' Ze keek hem aan, iets serieuzer nu, maar nog steeds met een klein glimlachje op haar gezicht. 'Bedankt, dat je me meenam naar het feest. Dat je dat wilde. Ik vond het echt geweldig en zonder jou zou ik überhaupt niet gekomen zijn.' Ze keek even naar hun handen, voor ze weer naar hem opkeek.

Haar schouder tikte zacht tegen die van hem om aan te geven dat ze begrepen had wat hij bedoeld had met zijn woorden. Er viel een stilte en hij kon zien dat ze weer ergens anders was, met haar gedachten in haar eigen wereld. Hij keek voor zich uit naar de donkere steegjes die ze allemaal nog door moesten om bij haar thuis te geraken. Het was de meest korte weg en ondanks dat hij graag bij haar wilde blijven ging zijn schuldgevoel en de vermoeidheid een beetje voor. En natuurlijk het feit dat hij wilde dat ze veilig thuis geraakte. Ze sprak zijn naam uit en hij draaide zijn hoofd, keek haar nieuwsgierig aan. 'Ja?' vroeg hij zachtjes, hij werd er altijd zenuwachtig van als ze zijn naam op die manier uitsprak. Ze bedankte hem voor haar mee te nemen naar het feest en hij was degene die nu zachtjes met zijn schouder een duwtje tegen de hare gaf. 'Je moet me daarvoor toch niet bedanken? Ik ben degene die jou zou moeten bedanken. Ik ben vereerd dat je met me wilde meegaan,' zei hij met een brede glimlach om zijn lippen.

Emma trok haar wenkbrauwen op toen hij zei dat hij zich vereerd voelde dat hij met haar naar het feest mocht gaan. 'Als ik jou niet mag bedanken, mag jij mij niet bedanken,' besloot ze, maar ze glimlachte toch. Het was ook zo moeilijk dat niet te doen als ze bij hem was, omdat hij altijd wel een manier vond waardoor ze zich beter voelde dan daarvoor. Toen ze plotseling hard gelach op hoorde stijgen uit een steegje niet ver naast hen greep ze zijn hand beter vast, alsof naar meer houvast zocht. Ze wist dat ze niet zo bang moest zijn, dat er vast niets ging gebeuren, dat Aiden bij haar was, maar haar instincten leken tegen haar te spreken. Ze wilde niet het gevoel hebben dat ze constant beschermd moest worden maar tegelijkertijd schrok ze van zo veel op. 'Sorry,' mompelde ze, toen ze besefte hoe onnodig haar schrik waarschijnlijk was geweest.

Aiden grijnsde toen ze zei dat hij haar ook niet mocht bedanken als zij dat niet mocht. 'Deal,' antwoordde hij en glimlachte zelf ook even. Ze kneep opeens harder in zijn hand toen ze het gelach in een steegje iets verder hoorden. Het zou hem zelfs niet eens zijn opgevallen als ze niet zo gereageerd zou hebben, blijkbaar had hij haar banger gemaakt dan hij had gedacht. Hij kneep even geruststellend in haar hand, de drang dat hij haar kon kussen om haar af te leiden was groot. Het gelach werd steeds luider. 'Oké, ik wil je niet bang maken of zo Emma. Maar ik vermijd ze liever,' zei hij en begon iets sneller te stappen, Emma zachtjes meetrekkend. Deze hoek moesten ze nog om en dan nog een klein steegje door en dan waren ze bij het slachtofferhuis zoals het genoemd werd. Aangezien dat huis door iedereen vermeden werd, zouden ze daar normaal gezien niemand meer tegenkomen.

Emma knikte slechts kort toen hij zei dat hij haar niet bang wilde maken en liet zich gemakkelijk door hem meevoeren, iets sneller lopend. Ze ging maar al te graag weg van deze plek, maar tegelijkertijd wilde ze niet zo snel lopen omdat sneller lopen ook betekende dat ze eerder thuis aankwam en dus weer eerder afscheid moest nemen van Aiden. Het was egoïstisch van haar om hem zo graag bij zich te houden, dat wist ze - hij wilde waarschijnlijk graag naar huis, slapen, uitrusten na wat er allemaal vanavond was gebeurd. Ze wist dat het veel was geweest, ze kon niet ontkennen dat het voor haar erg overwelmend was, maar ze wilde niet dat het ophield. Maar morgen was er weer een dag, ze zou hem morgen weer zien, waarom leek wachten zo'n nare oplossing, waarom, waarom? Omdat ze misschien bang was dat het zou ophouden als ze nu wegkeek, dat het verdween als ze haar blik iets te lang afwendde.

Ze liepen sneller door de kleine steegjes en het gelach in de verte was zo goed als afgestorven ondertussen. Hij vertraagde zijn pas, zodat Emma niet zoveel moeite moest doen om hem bij te houden en hij kneep even geruststellend in haar hand om aan te geven dat ze niet bang moest zijn, hier was de laatste tijd toch niemand meer te vinden. Toen ze de laatste bocht omgingen zag hij het huis voor zich. Langs de ene kant was hij blij dat hij haar kon loslaten, misschien zou het dan gemakkelijker worden om haar in de toekomst wat meer tijd te gunnen om te wennen aan hem en de omgeving terwijl zijn egoïstische kant haar zo dicht en lang mogelijk bij zich wilde houden, ernaar verlangde om constant in haar bijzijn te zijn. Natuurlijk was het de laatste die overheerste maar dat was nu eenmaal het effect dat zij op hem had. 'We zijn er,' zei hij zachtjes toen ze nog op enkele meters van het huis waren.

Ze hield van de manier waarop hij haar kon geruststellen en alles binnenin haar toch volledig door de war kon halen tegelijk, door slechts zo'n klein gebaar als het kneepje in haar hand, een korte aanraking van zijn lippen op die van haar... We zijn er. Het klonk meteen al alsof hij afscheid van haar nam en ze draaide zich naar hem toe. Ze keek hem even aan, voor haar vrije hand langzaam omhoog kwam en ze die voorzichtig tegen zijn gezicht legde. Ze wilde dat ze hem opnieuw zou durven kussen, maar meer dan dit deed ze niet. Haar vingertoppen reikten net tot zijn haar, en opnieuw leek het zo stil dat ze dacht dat haar hartslag te horen zou zijn als ze maar lang genoeg hun mond hielden. 'Dankje,' zei ze opnieuw, al was het bijna een fluistering, net hard genoeg hoorbaar in de stilte van het plein. Het kostte haar heel wat zelfbeheersing om na een paar seconden haar blik af te wenden en haar hand weer van zijn gezicht te laten glijden. Een korte glimlach was wat ze hem schonk voor ze zich langzaam weer van hem afwendde.

Ze draaide zich na zijn woorden naar Aiden toe en haar vrije hand ging langzaam omhoog langs zijn gezicht. Zijn vrije hand ging automatisch om haar middel om haar dichter naar zich toe te trekken. Hij wachtte op het moment dat ze naar hem toe zou buigen en haar lippen weer zachtjes op de zijne zou drukken, ze wist nu toch al wat een kus was? Haar vingertoppen gingen zachtjes door zijn haar en hij glimlachte even afwezig naar haar, afgeleid door haar aanrakingen. Ze bedankte hem opnieuw en hij grinnikte zachtjes. 'Ik dacht dat we gezegd hadden dat we elkaar niet meer gingen bedanken?' vroeg hij geamuseerd. Net toen hij dacht dat de kus zou komen haalde ze haar hand weg en wendde ze zich van hem af. Zijn mondhoeken trokken onbewust omlaag. 'Is dat alles?' vroeg hij zachtjes. Hij zuchtte even, misschien was dat inderdaad het beste. 'Oké,' zei hij en liet haar zelf nu ook los.

Hij trok haar dichter naar zich toe, wachtend, haar aankijkend met die glimlach op zijn gezicht. Ze de blik in zijn ogen toen ze zich van hem afkeerde. Emma kon haar eigen hart nu in haar keel voelen bonzen, ook al had ze zich al even van hem weggedraaid. Zijn stem was gedempt, maar de ondertoon was duidelijk genoeg te horen en onmiddellijk vroeg ze zich af of ze de verkeerde beslissing had gemaakt door hem niet te kussen. Ze had het best gewild, heus wel, maar ze wist niet zeker of dat ook echt de bedoeling was geweest. Wel doen en het risico lopen dat ze eigenlijk iets deed wat ze niet zou moeten doen of niet doen en daar sowieso spijt van krijgen? Een paar seconden lang keek ze voor zich uit en toen ze merkte hoe leeg het voelde als hij haar niet vast had. Ze draaide zich terug, haar hand legde ze in zijn nek, hem voorzichtig dichter naar zich toetrekkend tot haar lippen die van hem raakten. Het was anders dan daarvoor en tegelijkertijd even geweldig, even overwelmend. Ze was dan ook een beetje buiten adem toen ze haar gezicht op een stukje afstand van hem hield en zachtjes zei, 'tot morgen, Aiden.' En weg was ze weer, teruglopend naar huis.

Ze bleef staan, reageerde amper op hem en hij vroeg zich af of het allemaal tegen haar zin was. Het leek alsof ze niet snel genoeg naar binnen kon. Niet veel later draaide ze zich naar hem om, haar hand legde ze weer waar ze het daarnet had laten liggen en ze trok hem zachtjes naar zich toe, natuurlijk liet hij zich gewillig naar haar toe trekken. Haar lippen drukte ze zachtjes op de zijne en voor hij het goed besefte had ze hem alweer losgelaten. Hij had lang nog niet genoeg gehad, amper de kans gekregen om haar terug te kussen. Hij knikte toen ze afscheid nam. 'Tot morgen Emma,' zei hij. Ze hadden zo'n leuke avond gehad samen en toch voelde hij iets knagen in zijn maag, de manier hoe snel ze vertrokken was, hoe het bijna leek alsof ze hem kuste tegen haar zin en hoe ze zich zo snel had teruggetrokken. Hij wachtte nog tot ze binnen was en draaide zich zelf ook om, om net zoals zij naar huis te gaan.
-
en de volgende meet? ;p

Yes c; Waar?

uhm, damn no idea :c

Een bos of zo?

Hehe, is goed. Wie maakt de beginmeet?

Ik maak het zo wel, gimme a minute en ik switch even naar de computer.

okee