Het bos.

Emma kon merken dat ze gelijk had gehad toen ze had gedacht dat dit hem wel zou afleiden. De blik in zijn ogen en zijn sneller kloppende hart vertelden haar meer dan genoeg. Haar vingers gingen wat meer omhoog en ze moest zichzelf ervan weerhouden hem nu meteen dichter naar zich toe te trekken want hoewel het plan origineel was geweest om hem af te leiden, liet het haar ook verre van koud. Haar vingertoppen gleden nu langs zijn onderarm en ze liet ze langzaam verder strelen, wetend welk effect het op hem had. Ze liet het langzaam gaan, tijd rekkend, bijna plagend en bleef naar hem kijken ook al keek hij haar niet aan. Als ze niet net zijn hartslag had gevoeld had dat haar misschien ontzettend onzeker gemaakt, niet wetend of dit wel goed was, of hij het erg vond dat ze het deed. Maar het werd zo ontzettend moeilijk zich op iets anders dan hem te concentreren nu haar vingers langzaam langs zijn huid gleden en de stilte en vrijheid van het bos hen omhulde.

Zijn blik ging omhoog, naar haar gezicht om te zien of ze er ook afgeleid door werd, het kon toch niet dat hij de enige was die zo de weg verloor door haar lichte aanrakingen. Haar ogen waren strak op hem gericht en hij kon het zien, hoe ze net iets dromeriger stonden en toch twinkelden, het was die blik die hem de adem benam, telkens weer. Die hem liet vergeten wie hij was en hem liet beseffen hoe gelukkig hij zich mocht prijzen dat iemand zoals zij zo'n blik kreeg dankzij hem. Uiteindelijk kon hij zijn blik losscheuren van die van haar en liet hij die weer naar hun handen gaan, naar haar vingers die nu zachtjes langs zijn arm verder omhoog gingen. Zijn onderarm prikkelde nu helemaal van haar zachte aanraking. De geur van ravioli die de hele tijd in zijn neus had gehangen, hem er de hele tijd aan herinnerde dat hij honger had, was volledig verdwenen.

Hun ogen ontmoetten elkaar ergens in het midden en ze wist dat ze dezelfde blik in haar ogen moest hebben als hij, al zou ze niet kunnen beschrijven wat het was dat ze daar zo duidelijk in geschreven zag staan. Die blik deed haar hart een slag overslaan. Haar vingers waren zo onderhand bij zijn bovenarm aangekomen, voelde hoe ze bij zijn mouw waren en sloegen dat stuk stof over tot ze weer bij zijn huid belandden en nu zachtjes langs zijn nek streken. Doordat hij langer was dan zij moest ze iets naar voren buigen en ze zijn warme adem tegen haar gezicht kon voelen. Het bezorgde haar kippenvel, al had ze het allang niet meer koud. Haar hart bonsde en haar ademhaling ging iets onregelmatiger dan die eigenlijk hoorde te gaan. Er had van alles om hen heen kunnen gebeuren en Emma betwijfelde of ze het op zou merken, zo verstrikt was ze geraakt in haar eigen pogingen hem wat afleiding te bezorgen.

Ze stopte even toen ze de mouw van zijn shirt bereikt had, ging met haar vingers hoger en legde deze in zijn hals. Hij vroeg zich af of ze zijn hart voelde als ze met haar vingers zo liefkozend langs zijn hals ging, of ze het snelle gebons kon voelen, alsof hij een marathon had gelopen. Ze moest er dichter voor kruipen, omdat ze een stuk kleiner was dan hij, wat hem licht liet glimlachen. Ze zat nu vlak bij hem en hij voelde hoe haar adem soms heel zachtjes langs zijn huid ging dat een aangename rilling langs zijn rug gaf. Hij liet haar hand los en sloeg zijn armen om haar middel, dat ging automatisch nu ze zo dicht bij hem zat en kneep heel zachtjes in haar zij. Ze had zichzelf ook niet meer onder controle, net zomin als hij, dat was te horen in de onregelmatigheid van haar ademhaling, de blik die verscholen lag in haar blauwe ogen.

Opnieuw kon ze zijn hartslag voelen, dit keer in zijn hals. Zijn armen lagen nu langs haar middel, trokken haar dichter naar hem toe en ze voelde zijn aanraking brandden, zelfs door de trui die ze aan had, alsof die er gewoonweg niet was. Hij glimlachte en ze rechtte haar rug lichtjes, hem iets dichter naar zich toetrekkend zo dat zijn gezicht niet ver weg meer was van dat van haar. Haar ogen schoten kort naar zijn lippen voor ze hem weer aankeek, haar vingers gingen even langs zijn kaak, terug naar zijn nek en door zijn haar. Ze probeerde zichzelf een beetje rustig te houden maar de reactie die ze had als ze hem aanraakte, als hij haar zo aankeek was niet iets wat ze in de hand had. Uiterst ruw trok het sissende geluid van water haar uit de vredelievende mist die er in haar hoofd had gehangen en ze keek opzij naar het pannetje, waarin het water nu borrelde. Er verspreidde zich een glimlachje over Emma's gezicht toen ze bedacht dat hoewel ze honger had gehad, ze een stuk liever had gehad dat het water nog even had gewacht met koken. Nu werd ze gedwongen Aiden los te laten, al deed ze dat rustig, zonder al teveel haast.
-
Sorry sweetie, ik reageer morgen met Ben, maar ik begin een beetje ziek te worden en ik word nu naar bed gestuurd!

Ze aarzelde niet meer, niet zoals ze de andere keren deed maar liet zich gewillig dichterbij trekken. Ze trok hem zelf ook een beetje dichter en door haar rug iets meer te rechten zat ze nog dichterbij en hij voelde haar ademhaling langs zijn wang gaan. Zijn blik was strak gericht op haar blauwe ogen, die van zijn lippen weer naar zijn ogen schoten en hij voelde hoe haar vingers opnieuw een brandend spoor trokken langs zijn kaak, langs zijn hals en uiteindelijk stopten in zijn haar. Haar ademhaling was alles behalve onder controle en net toen hij dichterbij wilde buigen om haar te kussen werd het moment onderbroken door Emma die naar het pannetje keek, dat nu stond te borrelen. Hij had het zelfs niet gehoord. De mist die zich in zijn hoofd vastgezet zodra Emma zo dicht gekomen was begon langzaam te vervagen nu ze verder van hem was weggeschoven en hij haalde diep adem, terwijl hij met de lepel door het pannetje ging. 'Je weet wel hoe je me moet afleiden,' zei hij uiteindelijk zacht, met een glimlachje om zijn lippen.

Hij zou haar hebben gekust, ze had het gezien in de blik in zijn ogen, was het water in het pannetje niet gaan koken. Dat. vooruitzicht zorgde er eigenlijk voor dat ze de neiging kreeg het gewoon te negeren, maar hij draaide zich al van haar weg om naar het eten te kijken en langzaam begon haar ademhaling weer wat regelmatiger te worden en werd haar hartslag weer rustig. Ze volgde zijn voorbeeld en draaide zich ook weer naar het vuur, waar een ander soort hitte haar tegemoed scheen. Er heerste een korte stilte voordat Aiden zachtjes opmerkte dat ze nu wel wist hoe ze hem moest afleiden. Een glimlachje verspreidde zich over haar gezicht toen ze dat hoorde en ze knikte langzaam. 'Ik leer snel,' merkte ze op, hem kort aankijkend. Opnieuw een korte stilte voor ze naar het eten keek en vroeg, 'is het klaar?' Nu ze niet meer zo dicht bij Aiden zat als enkele momenten geleden, merkte ze haar eigen honger ook weer op.

Er viel een stilte, op het gepruttel, de geluiden van het bos op de achtergrond, het geknetter van het vuur en hun gejaagde ademhalingen die langzaam weer tot rust kwamen na. Hij ging met de lepel langzaam door de inhoud van het pannetje, als nog een extra middel om te kalmeren. Hij draaide langzaam met een knopje het vlammetje weer uit en keek dan naar Emma, die ook naar het pannetje aan het kijken was. 'Heb je de lepel nog die ik je gegeven had?' vroeg hij zacht. Hij keek nog eens naar het pannetje. 'Sorry dat ik geen bordjes meegebracht heb, daar was geen plaats meer voor,' verontschuldigde hij zich. Ze glimlachte om de opmerking dat ze hem goed kon afleiden en zei dat ze snel bijleerde. 'Heel erg snel,' beaamde hij. Hij knikte toen ze vroeg of het klaar was. 'Ik ben benieuwd of je het lekker gaat vinden,' zei hij. Niet dat hij dacht van niet, Emma leek hem niet echt een moeilijke eter.

'Ja,' antwoordde ze toen hij vroeg of ze de lepel nog had, en hield die omhoog zodat hij het kon zien. Ze had er een beetje mee zitten spelen in de korte stilte die er tussen hen was gevallen. Vervolgens verontschuldigde hij zich ervoor dat hij geen bordjes mee had genomen en ze schudde haar hoofd. 'Dat maakt niet uit!' antwoordde ze snel. De glimlach op haar gezicht werd iets breder toen hij beaamde wat ze net gezegd had. Ze was erg benieuwd naar hoe het zou smaken, ze had uiteindelijk nog niet heel veel geproeft en ze was de namen van alle dingen die ze op het feest had geproeft alweer vergeten. Dat was bij elkaar ook erg veel geweest en ze dacht niet dat ze het allemaal ooit uit elkaar zou kunnen houdne. Ze dacht echter niet dat ze gisteren ook ravioli had geprobeerd - ze dacht dat ze die naam wel zou hebben onthouden. 'Ik denk het wel, hoor,' stelde ze hem gerust toen hij zei dat hij benieuwd was of ze het lekker zou vinden.

Aiden glimlachte toen ze de lepel omhoog stak om te tonen dat ze die nog had. Ze ging er snel tegenin dat het niet erg was en hij wierp haar een glimlach toe. Hij zag hoe ze nieuwsgierig een blik wierp op de ravioli en zich probeerde voor de geest te halen of ze het al eens eerder had gegeten. 'Je mag beginnen hoor,' zei hij met een glimlach en nam zelf ook een hapje. Het smaakte perfect, zoals het altijd al smaakte. Het was iets dat ze minstens één keer per week aten thuis en hij was het nog steeds niet beu, hij kreeg er zelfs geen genoeg van. 'Oh, wat wil je om te drinken?' vroeg hij. 'Ik heb cola, water en fruitsap meegebracht,' zei hij. Hij had zich nog afgevraagd of hij eens alcohol moest meenemen, voor als ze dat eens zou willen proeven maar hij wist dat het de eerste keren te bitter smaakte om het echt lekker te vinden.

Hij kondigde aan dat ze mochten beginnen en ze nam nieuwsgierig een hapje. Het smaakte anders dan alles wat ze tot nu toe had geproeft, thuis of op het feest. De textuur was anders, de smaak, alles was anders, maar het was goed anders. Ze vond het ontzettend lekker. 'Dit is zo veel beter dan de pasta die wij vaak voorgeschoteld krijgen,' merkte ze op toen ze haar mond leeg gegeten had. Ze at nog een stukje toen Aiden vroeg wat ze wilde drinken. 'Gewoon water, alsjeblieft,' antwoordde ze automatisch omdat dat was wat ze gewoonlijk altijd dronk tijdens het eten maar ze bedacht zich vlug. 'Nee, wacht. Mag ik wat fruitsap proberen, alsjeblieft?' Dat had ze nog nooit gehad, alleen normaal fruit. In de tussentijd at ze nog wat ravioli, want nu ze eenmaal een stukje had gehad was haar maag ook begonnen met rommelen.

Aiden glimlachte naar haar en bleef nieuwsgierig toekijken hoe ze haar eerste hapje nam, zonder aarzelen. Ze nam vrijwel meteen nog een hapje en hij glimlachte, blijkbaar vond ze het lekker. 'Dat is waarschijnlijk pasta zonder saus?' vroeg hij. Hij knikte toen ze vroeg naar water en boog zich al naar de rugzak. 'Oké,' antwoordde hij met een grijns toen ze vroeg of ze het fruitsap eens mocht proberen, het was goed dat ze zo veel dingen wilde proberen, er waren er ook die alleen bij de dingen bleven waar ze zeker van waren. 'Natuurlijk,' antwoordde hij toen ze zo lief vroeg of ze fruitsap mocht proberen en hij haalde de plastic fles uit de rugzak, hij zocht in in één van de zijvakjes naar twee bekers. 'Er zitten stukjes in, hopelijk vind je dat niet erg. Zo heb ik hem het liefste, dan weet ik dat hij niet chemisch is.' Maar dan besefte hij dat ze de helft van de zin misschien niet eens begrepen had.

Emma knikte toen hij half constateerde dat ze waarschijnlijk vooral pasta zonder saus at. 'Ja,' antwoordde ze toen ze haar mond leeg had, 'er zit niet erg veel variatie in.' Het was of pasta, of gewoon brood, of rijst, allemaal simpele, makkelijk klaarmaakbare dingen. Of, dat verwachtte ze in ieder geval, want ze had zelf geen idee hoe ze het zou moeten maken, maar dat even buitenwegen gelaten. Terwijl hij fruitsap uit zijn tas pakte vertelde hij dat hij het liefst sap had met stukjes erin. Hij vertelde er meteen achteraan dat dat was omdat hij dan wist dat het niet chemisch was, al had ze geen flauw idee wat dat zou moeten betekenen. Ze nam de beker van hem aan en dronk wat van het sap. Het was fris en smaakte goed. Ze kwam achter allemaal nieuwe lekkere dingen vandaag en hoewel ze wist dat ze er niet aan zou moeten gaan wennen vond ze best dat ze er nu nog even van mocht genieten, vanavond. 'Wat is chemisch?' vroeg ze na een korte stilte.

Hij werd bevestigd, zoals hij gedacht. Hij verwachtte niet dat het eten dat ze daar kregen van al te hoog niveau was en hij was ergens opgelucht dat hij Emma betere dingen kon laten eten, ook al kwam het zoals de maaltijd die ze nu aten uit blik. Hij had haar verschillende dingen laten proeven en hij besefte dat het nog maar weinig was van alle dingen die haar nog te wachten zou staan. Ze zou er de kans voor krijgen, omdat ze iemand bij zich had die ervaring had met zo'n dingen, iemand die haar hielp bij het proberen van al deze nieuwe dingen. Hij kreeg medelijden met de andere mensen die bij Emma woonden, die nog niet veel buiten waren geweest en geen van de weinig vriendelijke mensen in Amon hadden ontmoet. Hij hoopte dat één van hen de familie van Ben zouden ontmoeten, die mensen waren altijd aardig. Ze vroeg na een stilte wat hij bedoelde met chemisch. 'Nou, je hebt ook fruitsap waar ze allerlei stoffen in doen zodat de kleur mooier wordt, de geur beter wordt en je het langer kan houden. Maar het neemt de goede smaak weg, dus heb ik het liever met stukjes in, dan weet ik dat het niet chemisch is,' legde hij uit, hopend dat ze het zo wel begreep.

Emma dronk wat van het fruitsap, knikkend toen Aiden haar vertelde over het fruitsap. Dat klonk inderdaad wel logisch. Er viel een stilte en ze at rustig verder, af en toe even om zich heen kijkend als ze een vreemd geluid hoorde, al leken de geluiden van dieren en het geritsel van de wind door de bladeren van de bomen haar niet eens meer op te vallen na een tijdje. Het vuur daarentegen bleef ze geweldig vinden en het geluid van de sissende vlammen leek haar zelfs meer gerust te stellen, al bleef het feit dat Aiden op nauwelijks een armlengte afstand zat ook erg helpen. Ze vroeg zich af of de mensen thuis zich echt zorgen over haar zouden maken of dat dat alleen maar loze woorden waren geweest vanmiddag. Eerlijk gezegd wist ze ook niet precies hoeveel het haar zou uitmaken als zou blijken dat het ze eigenlijk helemaal niets had geboeid dat ze er niet was geweest. Haar blik gleed opzij en er verscheen weer een glimlach op haar gezicht.

Aiden wierp haar nog een glimlach toe voor hij zich ook weer op het eten concentreerde. De inhoud van het pannetje werd steeds kleiner, ook al was zijn honger nog niet helemaal gestild. Zijn blik ging af en toe naar Emma, gewoon om te controleren of ze er nog zat. Hij volgde haar blauwe ogen die gefixeerd waren op de knetterende vlammen. Elke keer dat hij naar de vlammen keek dwaalden zijn gedachten af, naar de verschillende keren dat hij hier met Lucas zat en ze beiden afgaven op hun vader, of lachten om dingen die alleen broers grappig vonden. Het was veel te lang geleden dat ze hier samen naartoe kwamen. Al was het minstens even gezellig met Emma, gezelliger zelfs. Hij leunde een beetje achteruit, steunde op zijn handen en draaide zijn hoofd een beetje zodat hij haar kon aankijken. 'Jij mag de rest hebben,' zei hij en stak zijn vork (of was het een lepel?) weg.

Ze vond het niet erg dat het stil bleef terwijl ze aten, het was niet alsof het nu altijd zo gezellig was terwijl ze aten thuis, dus ze was wel wat gewend. Aiden zei dat ze de laatste stukjes ravioli mocht hebben en ze glimlachte. 'Dankje.' Ze at de laatste beetjes op, en daarna legde ze haar vork in het pannetje en volgde ze zijn voorbeeld door naar achteren te leunen. Al snel liet ze zich op haar rug zakken om naar boven te kunnen kijken. Door de open stukken tussen de bladeren door waren de sterren al duidelijk zichtbaar, veel duidelijker dan vanuit het raam thuis. Dat was waar ze gewoonlijk vandaan moest kijken als ze 's nachts niet kon slapen. De lichtpuntjes die helder afstaken tegen het de donkerblauwe lucht waren bijna even mooi als de vlammen. Ze keek even opzij naar Aiden. 'Waarom zijn hier meer sterren dan in de stad?' vroeg ze, hem aankijkend.

Aiden hoorde naast zich een zachte plof en glimlachte toen hij Emma tussen de bladeren zag liggen, die bijna dezelfde kleur hadden dan haar haar. Haar ogen waren gericht op de lucht en hij vroeg zich af of ze het eigenlijk wel merkte dat hij naar haar keek. Na een korte stilte draaide ze haar hoofd opzij zodat ze hem kon aankijken. Nu was hij diegene die zijn blik naar de sterren richtte, bij haar vraag. 'Omdat er hier, afgezien van ons kleine vuur geen lichten zijn. Licht, zoals van straatlantaarns, gebouwen en die dingen zorgen ervoor dat sommige sterren niet zichtbaar zijn,' legde hij uit. Het was interessant om te zien dat zoiets haar opgevallen was, terwijl ze al genoeg aan haar hoofd had. Zijn blik ging langs de Poolster naar de grote beer, de kleine beer en uiteindelijk langs Sirius, die hij allemaal geleerd had dankzij Lucas.

Haar blik ging weer naar de sterren toen hij vertelde dat het licht van het vuur maar een klein beetje was in vergelijking met het vele licht in de stad, wat ervoor zorgde dat er hier in het donker van het bos meer sterren zichtbaar waren dan in de stad. Hoewel ze het leuk had gevonden als ze de sterren vaker op deze manier kon zien gaf het de open plek toch nog iets extra speciaals. Alles wat anders was van wat ze gewoonlijk meemaakte als ze thuis zat maakte wat ze nu deed specialer - een uitzondering van wat ze al kende, ook al moest ze toegeven dat dat nu ook niet bepaald veel was. Na even kon ze het toch niet laten weer naar Aiden te kijken. Met haar ene arm reikte ze naar die van hem en trok daar zachtjes aan, in een poging ervoor te zorgen dat hij naast haar zou komen liggen. De glimlach die om haar lippen had gespeeld daarvoor werd breder.

Aiden keek opzij naar haar toen ze antwoord gekregen had op haar vraag en ze keek weer naar omhoog. Haar gedachten dwaalden af, hij kon het ondertussen zien aan haar ogen als ze aan honderden andere dingen dacht. Emma was dan ook de enige met zo'n fantasierijke gedachten, dat had hij ondertussen gezien met haar gave. Zijn blik week af en hij keek ook weer naar boven, het was zo fijn om ze eindelijk weer te zien fonkelen, dat zag hij niet in de stad, zoals haar ook was opgevallen. Hij voelde dat er zachtjes aan zijn arm getrokken werd, een hint om zich naast haar te leggen, haar brede glimlach bevestigde dat. Hij schoof het pannetje en het kleine vuurtje dat het had opgewarmd opzij, zette het naast zijn rugzak en legde zich naast Emma tussen de bladeren. 'Zo zie je dat er een hele hoop is dat je nog niet hebt gezien,' zei hij met een lichte glimlach tegen haar.

Hij begreep haar hint en kwam naast haar liggen, nadat hij de spullen die ze hadden gebruikt voor het eten opzij had gezet. 'Ja,' zei ze zacht, haar blik op de sterren gevestigd. 'Ik heb zo veel gemist. Letterlijk jaren van mijn leven zijn weg. Ik kan nooit alles zien maar als het zou kunnen...' Ze zuchtte, al wist ze dat ze niet zou moeten klagen. Ze moest nu eenmaal accepteren dat dingen zo waren gegaan als ze waren gegaan, het was niet zo alsof er nog iets aan te doen was. Wat ze beter kon doen was ontzettend dankbaar zijn dat ze in ieder geval iemand had die haar dingen kon uitleggen en kon laten zien, want ze wist dat er heel veel anderen thuis hadden die niet zoveel geluk hadden gehad als zij en die het nu zelf moesten uitzoeken. Ze wilde hem opnieuw bedanken dat hij haar mee had genomen, maar bedacht zich toen dat ze dat al een aantal keer had gedaan. In plaats daarvan bleef ze gewoon naar boven kijken, wetend dat hij zo dicht naast haar lag.

Ze leek het anders op te vatten dan hij bedoelde. De teleurstelling in haar stem klonk dan ook bitter op dit moment. Hij draaide zijn hoofd zodat hij haar kon aankijken en zijn hand zocht de hare. 'Dat is niet erg Emma, niemand kan ooit alles zien of doen,' begon hij zachtjes. 'Ik heb ook nog bijna niets gezien, want afgezonderd van Amon, deze kampeerplek en een paar dorpjes in de buurt heb ik net zoveel gezien dan jij.' Zijn ouders hadden het nooit op reizen gehad, het was geldverspilling. Hij daarentegen zou graag wat meer van de wereld zien, alle dingen waar hij vrienden over had horen vertellen hadden hem ook doen verlangen naar al die plekken. Maar hij wist dat dat niet het enige was dat ze bedoelt had, er waren hier in de buurt ook nog genoeg dingen die ze gemist in haar leven. Kleine dingen, zoals fruitsap of een goed boek lezen in de bib.

Ze keek opzij toen ze voelde hoe zijn hand zich om de hare sloot. Zijn stem was rustig en geruststellend en wat hij zei klonk logisch en zorgde er eigenlijk gewoon voor dat een deel van de dingen waar ze mee had gezeten niet meer zo erg leken. Maar nog steeds waren er andere dingen die zij nooit had meegemaakt en hij wel. Die zouden er altijd zijn en blijven, maar er waren nu ook dingen die ze samen hadden gedaan, herinneringen die ze deelden. Ze kon niet ontkennen dat het haar toch een beetje verbaasde toen hij vertelde dat hij eigenlijk op helemaal niet zo veel plekken was geweest. Op de een of andere manier had ze zich voorgesteld dat hij vast al de halve wereld had gezien. 'Misschien kunnen we ooit samen andere plekken gaan zien,' zei ze met een glimlachje. Hij vrolijkte haar zo makkelijk op door gewoon wat bemoedigende woorden te zeggen. 'Dankje.' Ze kneep zachtjes in zijn hand.

Hij hield haar uitdrukkingen in de gaten en zag hoe de teleurstelling had plaatsgemaakt voor iets anders, hoop en opluchting. Het was blijkbaar niet iets dat ze verwacht had dat hij zou zeggen, maar hij zag aan haar houding dat het haar duidelijk geruststelde. Uiteindelijk merkte ze zachtjes op dat ze ooit samen misschien die plekken konden opzoeken. 'Dat zou fijn zijn,' antwoordde hij met een glimlach. Het was een vooruitzicht, iets om naar uit te kijken. Misschien konden ze op één van die plekken blijven, zodat hij hier minder hoefde te zijn. 'Maar eerst moet je nog wat dingen onder de knie krijgen, zoals lezen en schrijven bijvoorbeeld,' zei hij. 'En het zou handig zijn als je een telefoon had,' merkte hij op. Ze bedankte hem en kneep zachtjes in zijn hand. 'Geen probleem,' antwoordde hij met een glimlach. Toen hij merkte dat de warmte af nam ging hij zitten en legde hij weer een stuk hout op het vuur dat ondertussen al geslonken was.

Hij merkte op dat het misschien wel handig was als ze wat simpele dingen onder de knie kreeg voor ze echt ergens heen gingen dat verder weg was de dit bos, of het strand. 'Ja, maar daar kan ik aan werken,' antwoordde ze met een lachje. Hij vervolgde door te zeggen dat een telefoon misschien ook wel handig was en het duurde enkele seconden voor ze het beeld van de telefoon die hij haar de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten had laten zien. 'Het hebben heeft nog niet zo veel zin als ik geen idee heb wat ik ermee moet doen,' reageerde ze geamuseerd. Maar dat was iets waar hij haar waarschijnlijk wel mee kon helpen. Ze keek opzij toen ze voelde hoe zijn hand uit de hare gleed en zag dat hij overeind ging zitten. Even fronste ze, zichzelf omhoog duwend op haar ellebogen, maar toen ze zag dat hij slechts wat extra hout op het vuur ging leggen - ze had zo onderhand begrepen dat dat nodig was om de vlammen gaande te houden, aangezien ze de stukken hout steeds een beetje leken op te eten - liet ze zich weer terugzakken in de bladeren.

Aiden keek opzij, om haar gezicht te kunnen zien. 'Daar kan je inderdaad aan werken, want als we ooit op reis gaan heb ik iemand nodig die naast me zit en kijkt op de kaart welke kant we uit moeten, no pressu- verder wil ik je geen druk op je schouders geven,' zei hij en wierp haar weer één van zijn ondeugende grijnzen toe. Hij was even vergeten dat Emma nog geen andere talen onder de knie had en dus geen idee had wat hij zou bedoelen. 'Maak je geen zorgen, zoiets leer je snel. Gsm's zijn niet moeilijk in gebruik.' Niet dat hij zelf helemaal goed was in het gebruiken van die telefoons, zeker niet degene die zijn broer had, met al die extra apps en speciale installaties om de muziek beter te laten klinken. Hij hield het liever gemakkelijk. Ze leek hem te volgen en ze keek een beetje verbaasd toe hoe hij opnieuw een stuk hout op het vuur legde. 'Het gaat nogal snel, maar het voordeel is dat het warm blijft.' Hij ging weer naast haar liggen en ging langs haar arm, om uiteindelijk zijn vingers weer met die van haar te verstrengelen.

Emma's knikte glimlachend. 'Natuurlijk,' antwoordde ze. Ze kon nu al nadenken over hoe het zou zijn als ze samen op reis zouden gaan, langer dan een dagje tijd doorbrengen, nieuwe plekken zien. Ze wist heus wel dat het belangrijk was dat ze nu eerst de stad en diens omgeving leerde kennen, dat ze leerde omgaan met de dingen die hij al had genoemd en dat ze leerde hoe je moest lezen en schrijven. De basis van het leven in een normale samenleving tussen normale mensen, zoals het door hun begeleiders werd genoemd. Hij had iets gezegd - of bijna gezegd, blijkbaar had hij al voorzien dat ze het niet zou begrijpen - en dat had ze hem nu al een aantal keer horen doen. En niet alleen hij, ook veel andere mensen op straat. 'Wat zei je net? Want ik hoor het wel vaker en ik begrijp er nooit een woord van. Het klinkt heel anders dan normaal en toch lijkt bijna iedereen het te begrijpen.' Ze hoopte dat hij begreep waar ze op doelde. Hij vervolgde door te zeggen dat ze snel genoeg zou begrijpen hoe een gsm werkt. 'Oké, daar vertrouw ik dan maar op,' zei ze, kort een blik op hun handen werpend toen ze voelde hoe zijn vingers zich met die van haar verstrengelden.

Ze had glimlachend geknikt, blijkbaar keek zij ook uit naar dat vooruitzicht. Ze vroeg naar de woorden die hij bijna uitgesproken had. 'Ik zei iets in het Engels, dat is een andere taal en je hoort deze vaker omdat het een gemakkelijke taal is en we die vaak horen in films en op televisie,' legde hij uit. 'Je hebt natuurlijk ook nog heel wat andere talen, maar daar ben ik niet zo goed in,' vervolgde hij zijn uitleg. Hij was altijd beter met cijfers geweest dan met talen. 'I was saying, no pressure, but I don't think you'll understand it.' Hij grijnsde even naar haar. 'Sorry, ik zou je er niet mee mogen plagen,' voegde hij eraan toe. Ze zei dat ze hem vertrouwde daarop en hij glimlachte. Zo dringend was een gsm eigenlijk toch niet, zeker niet voor Emma. Wie zou ze moeten bellen, buiten hemzelf? Hij moest haar wel eens meenemen naar huis zodat ze ook eens naar hem toe kon komen als ze dat wilde. Dan zou hij haar ook moeten voorstellen aan zijn ouder(s) en hij was er niet echt happig op om haar in dezelfde ruimte met zijn vader te laten, die niets anders dan negatieve gedachten had over de ontwaakte slachtoffers.

Hij vertelde dat hij iets zei in een andere taal, Engels. Ze wist helemaal niet dat er meer talen waren dan degene die zij sprak. Hij vervolgde door weer iets in die taal te zeggen, dit keer wel een hele zin. Ze wilde hem net zeggen dat hij dat niet moest doen, maar hij gaf zelf al toe dat hij daar niet mee zou moeten plagen. 'Inderdaad,' antwoordde ze quasi-streng, al gaf de glimlach die daarop volgde meteen aan dat ze het niet erg vond. Ze ging weer overeind zitten, op haar handen steunend door die achter zich neer te zetten zoals ze Aiden had zien doen. Een vreemd geluid wat verderop in het bos - het klonk een beetje als "oehoe" - deed haar opschrikken, kort naar adem snakken en haar hand schoot naar Aidens arm en greep die vast. Het geluid stopte niet veel later en ze keek Aiden kort aan. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich, een beetje beschaamd, voor haar reactie.

Hij moest lachen toen hij haar gezicht zag, ze begreep inderdaad geen woord van wat hij aan het zeggen was. Ze kon ze gelukkig zelf ook wel om lachen. Het was niet dat hij haar ermee zou blijven pesten, of toch niet vaak. Ze ging overeind zitten en hij volgde haar voorbeeld, leunde een beetje dichter naar Emma toe om een blaadje uit haar haren te halen dat er was blijven in hangen. Opeens werd zijn arm vastgegrepen en hoorde hij haar naar adem snakken. Het was een uil in de verte, hij begreep niet echt dat ze dat een griezelig geluid kon vinden, hij vond het een geruststellend geluid, zoals regen. Ze leek zich te verontschuldigen en keek een beetje beschaamd, maar haar hand had zijn arm nog steeds stevig vast. 'Het is een uil,' zei hij zacht, zodat ze niet nog eens zou schrikken. 'Maak je geen zorgen, die doen je niets. Er is hier niets in het bos dat je kwaad kan doen.' Hij schoof een beetje dichter naar haar toe en drukte zijn lippen kort in haar haar. 'En met mij in de buurt overkomt je ook niets,' beloofde hij.

Ze bleef zijn arm vasthouden, maar haar grip verslapte enigszins toen ze zag dat hij geen kik had gegeven. Hij legde uit wat het was, blijkbaar heette het dier wat ze gehoord had een uil, en dat het haar niets zou doen, netzomin als alle andere dingen in het bos. Wat haar vooral deed opschrikken was dat ze telkens geen idee had waar een bepaald geluid vandaan kwam - het geluid zelf was vaak helemaal niet zo angstaanjagend. Ze glimlachte toen hij dichterbij kwam zitten - ze werd er nog steeds een beetje nerveus van, haar hart leek nogal wat slagen te snel te slaan, maar het werkte tegelijkertijd geuststellend als ze voelde dat hij zo dichtbij haar was - om een kus in haar haren drukte, vervolgend door te zeggen dat er niets met haar zou gebeuren zolang hij in de buurt was. 'Dat is een geruststelling,' antwoordde ze, naar hem opkijkend.