Het bos.

Het was alleen zijn lippen op de hare en zijn huid onder haar vingers en zijn hand op haar heup, het was alles tegelijkertijd en het maakte haar niet eens iets uit. Zodra zij de eerste stap had gezet gaf hij haar de vastheid die ze nodig had om te voelen dat ze zich echt geen zorgen meer hoefde te maken. Er was ook niets anders waar ze aan kon denken behalve hem. Het was wat ze zich herinnerde van de vorige keer en meer en anders. Haar ene hand kroop omhoog naar zijn gezicht en ze wilde nog dichterbij hem zijn, al was dat zo goed als onmogelijk, ze wilde nooit meer hoeven loslaten en ze wilde erg niet aan denken dat dat ooit zou moeten. Haar hart bonsde veel te luid en elk klein stukje van haar huid dat hij aanraakte leek in brand te staan, maar al het vuur in de wereld had er niet voor kunnen zorgen dat ze dit moment zou laten gaan. Ze wist niet meer wat er was wat haar had doen twijfelen want zijn aanwezigheid alleen al was alles wat ze nodig leek te hebben om compleet en volledig van de wereld te raken.
-
I like him, maar het wordt wel even wennen om een onbekend gezicht te zien, haha.

Het leek alsof ze nog dichterbij was geschoven en een lichte glimlach sierde zijn lippen en de hare dan waarschijnlijk ook aangezien hun lippen zachtjes op elkaar gedrukt zaten. Emma had zulke zachte lippen dat hij nooit meer wilde loslaten. Haar hand ging naar zijn gezicht en bleef liggen op zijn wang. opnieuw leek ze zo door zijn huid te branden. Na een tijd kon hij het opbrengen zijn lippen zacht van de hare te halen en met nog een laatste kleine kus deed hij zijn hoofd een klein beetje achteruit zodat hij haar kon aankijken. Hij glimlachte even en deed zijn best om zijn ademhaling en hartslag weer onder controle te krijgen zodat hij weer normaal zou kunnen functioneren. Voor nog maar haar tweede kus ooit was ze al een natuurtalent. Hij wist nog niet helemaal hoe ze erover dacht, omdat ze dit nog nooit gedaan had. Misschien vond ze het raar, of een beetje abnormaal en ongemakkelijk. 'Hoe weet je eigenlijk dat je je ogen moet sluiten?' vroeg hij op een zachte toon;
-
haha, true. maar met jouw goedkeuring ben ik overtuigd

Toen hij zijn lippen van die van haar haalde was haar eerste reactie hem gewoonweg niet te laten gaan, maar ze weerhield zichzelf daarvan en nam genoegen met de zachte kus die volgde voor hij zich echt terug trok. Er speelde een glimlachje om haar lippen toen ze hem weer aankeek, en ze deed haar uiterste best zichzelf weer zo snel mogelijk onder controle te krijgen zodat ze kon antwoorden op zijn zachte vraag. 'Ik weet het niet,' was haar eigen, eveneens zachte antwoord, 'ik kan niet echt meer nadenken over wat ik doe en het voelt gewoon het natuurlijkst als ik mijn ogen dichtheb. Het voelen is belangrijker dan het zien.' Ze was wel blij dat ze dat blijkbaar automatisch goed had gedaan, zelfs al had ze niet echt geweten waarom. Ze merkte hoe blij ze werd van de glimlach op zijn gezicht, besefte toen dat haar hand nog langs zijn gezicht lag en liet die vlug afdalen naar zijn schouder, die gelukkig ook wat meer houvast bood.

Ze leek het in het begin niet echt leuk te vinden dat hij haar los had gelaten en nu vroeg hij zichzelf ook af waarom hij dat had gedaan. Ze glimlachte en hij kon zien aan haar glimlach dat ze even van de wereld was, net zoals de blik die ze had in haar ogen. Hij vroeg zich af of hij ook zo keek, waarschijnlijk wel. Ze antwoordde op dezelfde zachte toon die hij had gesproken. Hij kon een glimlach niet onderdrukken toen ze zei dat ze niet meer kon nadenken over wat ze deed op zo'n momenten. 'Dat is waar,' antwoordde hij toen ze zei dat het voelen van de kus belangrijker was dan de andere met gesloten ogen te zien. Haar hand ging langs zijn wang opnieuw naar zijn schouder waar ze die liet liggen.
-
omg zou ik Aiden laten vragen om samen te kamperen hier in het bos?

Oh that'd be so cute c:
-
Langzamerhand werd haar ademhaling rustig en haar hartslag weer wat normaler. Ze vroeg zich af of het zo zou blijven, elke keer als hij haar aanraakte of als ze hem kuste, of ze nooit normaal zou kunnen doen. Ze wist ook nog niet helemaal of ze het nu echt erg vond of niet. Ook merkte ze dat ze hem nauwelijks aan kon kijken zonder te glimlachen. Het waren allemaal vreemde gevoelens, dingen die ze niet kende of herkende, maar het waren allemaal dingen die ze graag beter leerde kennen. Hij stemde met haar in toen ze zei dat het belangrijker was om te voelen wat er gebeurde dan om het te zien. Ze wendde haar blik van hem af en liet die nu langs het bos glijden. 'Ik heb geen zin om terug te gaan,' mompelde ze. Het was hier zoveel fijner dan in de stad, ze voelde zich niet zo bekeken en veel vrijer dan als ze wist dat ze steeds veroordeeld werd door iedereen om haar heen. En hier was ze met Aiden alleen, wat zeker ook geen straf was.

Ze werden beiden steeds rustiger, kregen zichzelf meer onder controle en Aiden zag hoe de blik in Emma's ogen steeds helderder werd. De hand die op haar arm had gelegen liet hij nu iets naar beneden te gaan om haar hand vast te houden en zoals vanzelf verstrengelde hij zijn vingers met de hare en liet zijn duim afwezig over de palm van haar hand gaan. Haar blik ging langs hem en ze keek naar het bos rondom hen en hij bleef haar aankijken. Toen ze zei dat ze hier niet wilde weggaan kreeg hij een glimlach op zijn gezicht. Ze hoefden ook helemaal niet weg te gaan, ze konden ook even goed hier blijven. 'Nu breng je me op een idee,' zei hij met een glimlach tegen Emma. 'Heb je ooit al eens gekampeerd? Of weet je wat dat is?' Hij wist nog steeds niet helemaal waar ze wel en niet van op de hoogte was.

Zijn hand gleed naar de hare en hij verstrengelde hun vingers met elkaar. Het voelde zo fijn, zo geruststellend om zijn hand om de hare te voelen. Ze keek hem lichtjes verbaasd aan toen hij zei dat ze hem op een idee had gebracht, niet helemaal begrijpend wat hij daarmee bedoelde, maar hij legde het al snel uit. In haar maag voelde ze een soort spanning en nervositeit opbouwen toen ze hoorde wat hij vroeg en ze knikte. 'Ik bedoel, nee, ik heb het nog nooit gedaan, maar ik weet wat het is. Wat je vroeger met Lucas deed, toch, met een tent?' vroeg ze voor de zekerheid, voor het geval ze het toch verkeerd had onthouden. Ondertussen vroeg ze zich af of hij suggereerde wat ze dacht dat hij suggereerde: dat ze samen konden gaan kamperen. Het zou de eerste keer zijn dat ze ging kamperen. Het zou de eerste keer zijn dat ze niet in haar bed zou slapen. Ze zou niet terug hoeven gaan - of, in ieder geval een tijdje niet.

Ze had hem nieuwsgierig aangekeken en Aiden wist dat ze geen idee had over hetgene wat hij in gedachten had gehad. Ze reageerde een beetje nerveus op zijn voorstel, wat het enthousiasme bij hem een beetje temperde. Misschien had ze er helemaal geen zin in, of was het niets voor haar. Dan kon hij misschien met Lucas terugkeren, al zou hij het veel liever met Emma doen. 'Ja, dat bedoel ik,' zei hij tegen haar, met een nieuwsgierige blik in zijn ogen. Hij aarzelde even, omdat hij haar niet onder druk wilde zetten. Als ze zou meegaan moest ze dat met volle enthousiasme doen en niet om hem gelukkig te houden. Het was namelijk niet voor iedereen weggelegd, hij wist nog dat zijn moeder het ook eens geprobeerd had, maar ze was in de auto gestzpt omdat ze de kou en onbekende geluiden niet langer kon verdragen. 'Snap je waar ik heen ga?' vroeg hij nieuwsgierig. Het zou hem fantastisch lijken, om hier vanavond te zitten met Emma, luisterend naar het bos dat tot leven kwam.

Hij bevestigde wat ze al gedacht had en Emma kon een glimlach niet stoppen toen ze zijn volgende zin hoorde. Snap je waar ik heen ga? Ja! 'Je vraagt of ik met je wil gaan kamperen,' bevestigde ze hem vervolgens met een knikje en haar glimlach werd wat breder. 'En dat zou ik geweldig vinden, als je tenminste denkt dat je het aankan me precies uit te leggen hoe alles werkt.' Behalve dat je er een tent bij nodig had wist ze namelijk helemaal niets, ze had geen idee welke spullen ze nog meer mee zou moeten nemen of hoe ze überhaupt een tent in elkaar moest zetten, dat zou hij haar allemaal moeten vertellen. Ze merkte dat het niet lukte het enthousiasme in haar stem een beetje in toom te houden. Haar blik was weer op hem gericht maar ondertussen dwaalden haar gedachten af naar hoe het zou zijn om te kamperen, al was het ook lastig omdat ze eigenlijk geen flauw idee had wat je allemaal moest doen.

Ze bevestigde dat ze wist waar hij heen ging en net als hij wilde vragen of ze het eventueel zou willen doen zei ze met veel enthousiasme dat ze het geweldig zou vinden als hij haar uitlegde wat ze allemaal zou moeten doen. Hij glimlachte naar haar. 'Geweldig,' zei hij vrolijk omdat ze had ingestemd. 'Vanavond nog? Of heb je al plannen?' was zijn volgende vraag. Het was een impulsieve beslissing, maar dat was ook hoe hij was. Veel te impulsief soms. Ze had waarschijnlijk geen enkel kampeergerief, maar hij had genoeg voor twee personen, zeker omdat zijn broer er niet bij was. Hij keek naar haar. 'Dat gaat echt fantastisch worden, dan gaan we de hele avond buiten zitten en dan erna slapen in de te-' Hij keek een beetje ongemakkelijk de andere kant op, ze dacht er waarschijnlijk niet verder over na. 'Euh, of slaap je liever in een eigen tent?' vroeg hij, nog steeds een beetje ongemakkelijk.

Emma schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze al plannen had. 'Ik heb nu niet bepaald een drukke agenda,' antwoordde ze met een glimlach, aangestoken door zijn vrolijkheid en haar eigen euforie omdat hij haar had gevraagd met hem te kamperen. Hij begon ontzettend enthousiast te vertellen hoe ze samen buiten konden gaan zitten, maar vervolgens viel hij stil en keek hij de andere kant op. Fronsend, geen idee hebbend wat hem zo had doen omslaan, keek Emma hem aan. 'Alles oké?' Hij vervolgde met de vraag of ze misschien liever in een eigen tent zou slapen en ze keek hem even lichtjes verward aan voor ze antwoordde. 'Nou, eerlijk gezegd denk ik dat het een stuk geruststellender is als ik bij jou kan slapen,' antwoordde ze voorzichtig. Ze zou het waarschijnlijk redelijk eng vinden als ze ergens helemaal alleen zou moeten liggen, op een plek die ze niet kende, met onbekende geluiden. De eerste nacht nadat ze wakker waren geworden had ze ook geen oog dicht gedaan.

Ze zei dat ze niet bepaald een drukke agenda had en hij glimlachte even naar haar. Dat was duidelijk een ja. Ze glimlachte wat hem liet vergeten dat ze het misschien niet leuk zou vinden. Ze keek hem met een frons aan, vragend om meer uitleg. 'Ja, alles is oké,' zei hij met een glimlach. 'Ik wist alleen niet of je bij mij zou willen liggen. Om privacy en die dingen. En jij weet dat waarschijnlijk niet helemaal maar er wordt vaak verkeerd gedacht over jongens en meisjes die bij elkaar liggen, zeker als ze een koppel zijn,' zei hij tegen haar. 'Maar ik denk dat het in jouw geval inderdaad een stuk geruststellender zou zijn.' Hij begreep ook wel dat de eerste keer dat ze de nacht buiten zou doorbrengen ze doodsbenauwd zou zijn, toen Lucas oud genoeg was was hij de eerste drie keren ook doodsbang. Al was die een stuk jonger dan Emma.

Hij legde uit waarom hij had gedacht dat ze misschien niet bij hem wilde liggen in de tent maar ze begreep niet echt waar zo'n groot probleem van werd gemaakt. Privacy was niet echt waar ze zich het meeste zorgen over maakte als ze een nacht in een leeg bos sliep en ze wist niet precies wat mensen dan verkeerd zouden moeten denken - iets waarvan ze niet wist dat het belangrijk was, blijkbaar. Desondanks knikte ze. 'Ik heb er geen problemen mee,' antwoordde ze glimlachend en ze vervolgde met een meer praktische vraag. 'Wordt het hier koud 's nachts?' Ze wist van zichzelf dat ze, als ze zich niet in haar eigen illusies bevond, het ontzettend snel koud had, ook als anderen het nog warm hadden en niet begrepen hoe ze toch een trui aan kon hebben. Maar zelfs met dat in haar achterhoofd wist ze nu al dat het geweldig ging worden.

Hij was best opgelucht dat ze er niet verder over door vroeg, het zou nogal raar zijn om uit te leggen waarom mensen verkeerde gedachten kregen. Hij glimlachte toen ze zei dat ze er geen problemen mee had om bij hem in de tent te liggen. Ze vroeg vervolgens of het koud kon worden. 'Ja, dat wel natuurlijk, we slapen meestal met onze warme kledij nog aan,' zei hij tegen haar. De temperaturen konden 's nachts erg dalen en als het ochtend werd zorgde de dauw ervoordat alles vochtig en zelfs een beetje klam aanvoelde. 'Maak je je daar echt druk om?' vroeg hij vervolgens. Hij had nooit echt veel last gehad van de koude, omdat de slaapzak en de warme kledij hem warm genoeg hielden. Zeker als ze opgewarmd waren van het vuurtje dat ze gemaakt hadden. Hij keek even opzij naar Emma en glimlachte. Hij zou het geweldig vinden met haar en hij kneep even zachtjes in haar hand.

Dat had ze al gedacht, die trui zou ze wel nodig hebben. Hij leek het vreemd te vinden dat ze zich daar zorgen om maakte en ze glimlachte een beetje verontschuldigend. 'Ik heb het nogal snel koud, en ik zou niet willen dat ik de hele avond zit te rillen,' antwoordde ze met een schouderophalen. 'En wat moet ik verder nog meenemen?' Zij had natuurlijk geen tent of andere spullen die je nodig had om te kamperen - ze had sowieso geen idee wat dat dan zouden moeten zijn, maar goed. Ze bedacht zich plotseling ook dat ze nog wel tegen de mensen in het huis zou moeten zeggen dat ze er niet zou zijn en ze wist niet helemaal hoe makkelijk ze om te praten zouden zijn, maar dat zou wel lukken. Het moest gewoon lukken. Een deel van haar was ontzettend zenuwachtig maar het grootste deel had er gewoon ontzettend veel zin in. Haar blik gleed even naar hun handen en haar glimlach verbreedde even toen ze het zachte kneepje voelde dat hij haar gaf.

Aiden glimlachte even naar haar toen ze zei dat ze niet de hele nacht zou willen zitten rillen. 'Moest dat zo zijn krijg je mijn trui en houd ik je wel vast, dat zal wel helpen,' zei hij tegen haar. Hij dacht na over wat ze nog kon meenemen. 'Verder heb je denk ik niet echt iets nodig, tenzij je heel erg graag je tanden wil poetsen daar, of andere kleren wil aandoen maar dat doen wij meestal als we thuis zijn,' legde hij uit. Hij zag dat ze een beetje bezorgd keek en hij keek haar nieuwsgierig aan. 'Wat is er?' vroeg hij. 'Ben je bang dat we opgegeten worden door bosmonsters?' vroeg hij vervolgens met een glimlach. Hij hoopte dat ze niet al te bang was om een nacht in het bos te blijven want het zou ook niet leuk zijn voor haar als ze de hele tijd doodsbenauwd was.

'Dat zou inderdaad wel eens kunnen helpen,' antwoordde ze glimlachend, terwijl ze hem even aankeek. Het zou waarschijnlijk wel meevallen allemaal, maar toch. Hij moest even nadenken of er nog iets was wat ze mee zou moeten nemen, maar ze kon heus wel een avond tandenpoetsen overslaan en ze kon ook gewoon weer schone kleren thuis aandoen, zoals hij al had voorgesteld. Hij had haar zenuwachtigheid misschien gezien, want hij vroeg of ze bang was opgegeten te worden door een of ander monster, en ze schudde vlug haar hoofd. 'Nee, ik vind het gewoon heel leuk en een beetje spannend.' Maar ze glimlachte naar hem om te laten merken dat die angst heus niet zo erg was en dat ze ook wel wist dat er niets zou gebeuren. 'En daarbij, ik heb jou toch om me te beschermen tegen de enge monsters,' zei ze geamuseerd.

Aiden glimlachte naar haar toen ze antwoordde dat dat inderdaad iets was dat zou kunnen helpen. Ze had vlug haar hoofd geschud toen hij vroeg of ze bang was om te gaan, wat hij wel zou begrijpen. 'Oké, dan is het goed.' Hij zweeg even voor hij verder ging, omdat hij haar niet wilde beledigen. 'Maar als je bang bent, zeg het dan alsjeblieft en dan doen we iets anders,' zei hij. Hij wilde niet dat ze de hele nacht doodsangsten zou uitstaan terwijl hij waarschijnlijk rustig zou liggen slapen. Hij lachte toen ze zei dat hij er toch was om haar te beschermen tegen de enge monsters. 'Jij bent hier anders wel de sterkste onder ons beiden,' zei hij, doelend op haar gave. Hij was fysiek dan meer in het voordeel, maar zij zou ze erg simpel kunnen uitschakelen. Maar dat was natuurlijk niet iets waar ze aan wilde denken. 'Straks kan jij mij nog beschermen,' voegde hij er met een glimlach aan toe.

‘Ik ben niet bang,’ antwoordde ze geruststellend. Het was waar, want op de een of andere manier leek dit bos haar minder eng dan de eerste keer dat ze naar buiten ging, of de eerste keer dat ze iemand aan moest spreken. Ze was niet echt bang meer, maar zenuwachtig bleef ze wel, al besefte ze dat dit een goed soort zenuwachtigheid was. Het soort dat ervoor zorgde dat je ergens naar uit bleef kijken. Ze trok haar wenkbrauwen op toen hij suggereerde dat zij de sterkste van hen twee was, want ze wist bijna zeker dat dat niet waar was - hij was fysiek veel sterker dan zij en ze zou alleen een voordeel hebben als ze niet zoveel zou schrikken dat ze aan de grond genageld stond. ‘Ik weet niet of het werkt op monsters, hoor, dus je moet maar niet denken dat je ontzettend veilig bent bij mij,’ antwoordde ze geamuseerd. ‘Ik heb het wel eens op onze goudvis geprobeerd maar daar kreeg ik nu niet bepaald een echte reactie van. En die staat natuurlijk ook niet echt gelijk aan een monster, maar toch.’

Ze stelde hem gerust door te zeggen dat ze niet bang was, wat hem ook niet meer een schuldgevoel gaf dat hij haar misschien iets ging laten doen waar ze bang voor was of misschien zelfs geen zin in had. Hij glimlachte toen hij zag dat ze het er niet mee eens was. 'Misschien kunnen ze er wel op reageren,' zei hij. 'Monsters kunnen wel nadenken, denk ik dan,' zei hij tegen haar. Monsters waren in zijn gedachten toch altijd slim. Hij schoot in de lach toen ze zei dat ze het op de vis had geprobeerd maar niet bepaald een reactie had gekregen. Het moest hilarisch zijn om te zien hoe Emma geconcentreerd de vis in de gaten hield om te zien hoe hij zou reageren op haar gave. 'Welke illusie heb je hem dan gegeven?' vroeg hij toen hij zichzelf weer onder controle had, al was er nog steeds een lach te zien.

Emma keek hem met lichtjes opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Probeer je me bang te maken?' vroeg ze, nog steeds geamuseerd door het spelletje dat hij met haar probeerde te spelen. Ze wist heus wel dat echte monsters niet bestonden, dat dat verhalen waren die aan kinderen werden verteld. Maar ze besefte nu ook dat het lastig was voor hem om te bedenken wat ze wel en wat ze niet zo weten, aangezien het allemaal zo verspreid lag. Van sommige simpele, ontzettend normale dingen wist ze niets af, terwijl ze van andere dingen wel van alles wist omdat ze die oppikte als ze op straat liep of als de mensen thuis haar dingen vertelden die die dag waren gebeurt. 'Het was een goudvis, ik had geen idee wat ik ermee moest,' antwoordde ze lachend, 'ik weet het niet eens zeker meer, maar het kan dus ook niet heel bijzonder zijn geweest.'
-
Oh sorry sorry sorry sorry sorry dat ik zo lang niet gereageerd heb, ik heb het zo druk gehad en ik heb er geen tijd voor gehad, maar het spijt me wel heel erg en ik ga vanaf nu weer goed reageren, promise!

Aiden wachtte even voor hij antwoord gaf op haar geamuseerde vraag. 'Misschien hoop ik gewoon dat je vannacht heel dicht tegen me aan zult kruipen,' zei hij met dezelfde geamuseerde glimlach, benieuwd hoe ze daarop zou reageren. 'Maar misschien bestaan monsters wel,' vervolgde hij bedenkelijk. 'Je weet toch ook niet of aliëns bestaan? Of geesten en demonen?' Hij vroeg zich af hoeveel van hoeveel van die dingen ze ook wist wat het waren. Het was een goede vraag natuurlijk en het waren dingen die hij zich al heel lang af vroeg. In het grootste gedeelte nam hij aan van niet. Hij was dan ook het type dat het eerst moest zien om het dan misschien te geloven. Maar Emma had hem al bewezen dat er dingen waren die onbegrijpbaar voor hem waren en dat altijd zouden blijven. Ze wist het blijkbaar niet meer, wat ze die arme vis had aangedaan en hij glimlachte zelf ook even. 'Het moet waarschijnlijk heel amusant geweest zijn,' zei hij, blij dat hij toch zijn lach al onder controle had. Nog steeds vond hij het hilarisch dat ze een vis proberen te betoveren had.
-
Ahh, geen probleem lieverd! Doe maar rustig aan en reageer pas als je er tijd en zin voor hebt. Dat je niks tegen je zin of te gehaast moet doen, dan is het ook niet leuk!

Ze glimlachte even toen hij zei dat hij hoopte dat ze dan dicht tegen hem aan zou komen liggen. 'Je hoeft me geen angst aan te jagen om daarvoor te zorgen, hoor,' antwoordde ze iets rustiger. Hij ging verder over de monsters en voegde daar nog een aantal wezens aan toe die ze niet kende. 'Van de helft van die dingen heb ik geen idee wat het zijn, maar ik heb eerlijk gezegd niet de behoefte om me nog meer druk te hoeven maken over dingen die eigenlijk niet kunnen,' antwoordde ze, al kon ze inderdaad niet weten of die dingen bestonden of niet. Dat zou ze maar eens moeten opzoeken of vragen als ze weer thuis was - na het kamperen natuurlijk. 'Ik denk ook dat het er ontzettend vreemd en grappig uit moet hebben gezien, juist omdat er helemaal niets gebeurde,' zei ze knikkend. Er waren inderdaad wel een paar mensen geweest die haar een beetje vreemd hadden aangekeken toen ze bezig was geweest.
-
Het stomme was dat ik wel heel graag wilde maar dat het telkens zo laat werd en ik wel weer vroeg op moest. En zeker omdat school net begonnen is moet ik weer een beetje inkomen qua ritme, haha.

Aiden glimlachte vrolijk toen ze zei dat hij haar daarvoor niet bang moest maken omdat ze dat uit zichzelf ook wel zou doen. 'Dan is het goed,' zei hij vrolijk, gelukkig met het vooruitzicht. 'Maak je geen zorgen, nu ik weet dat je zo ook wel dicht bij me zal liggen zal ik je niet nog banger maken dan je al bent.' Hij zweeg even. 'Al ga ik je in de toekomst wel eens dwingen om met me naar een horrorfilm te kijken, benieuwd hoe goed je tegen die dingen kan,' zei hij met een geamuseerd glimlachje om zijn lippen. Hij glimlachte om haar woorden. 'Waarschijnlijk zullen je medebewoners inderdaad raar gekeken hebben, misschien dachten ze dat er dan toch ééntje aan het gek worden was.' Hij bedoelde het niet grof, integendeel zelfs. Hij was lichtjes verbaasd dat er geen enkele van de nieuwkomers gek geworden was, na al die dingen die ze hebben moeten leren, ontdekken en gezien hebben de laatste tijd.
-
Maak je geen zorgen, I forgive you <3. Ik heb nu nog twee weken vakantie en dan zal ik er ook weer moeten inkomen helaas :c

Hij leek erg tevreden met haar antwoord, wat haar nog meer deed glimlachen. Hij vervolgde dat hij haar in het vervolg nog wel eens een horrorfilm zou dwingen te kijken. 'Is dat de enge soort?' vroeg ze, in een poging te doen alsof ze ook maar een beetje wist waar dit over ging. Maar het enige wat ze wist van films was dat het een soort bewegende foto's waren die werden geprojecteerd op een scherm en dat er vaak mensen op stonden die jou niet konden zien als je naar ze keek. Ze had nog niet echt televisie gekeken, vooral omdat het haar niet heel erg interesseerde en ze een stuk liever buiten was dan binnen, en in het begin was ze voornamelijk aan het oefenen met van alles en nog wat. Ze moest even lachen toen hij verder ging over de goudvis en knikte instemmend. 'Waarschijnlijk ja, het verbaast me soms dat we nog niet allemaal helemaal gek zijn geworden van dit alles.'
-
Thank you, love c:

Hij glimlachte onschuldig toen ze vroeg of dat de enge soort was. Hij was licht verbaasd dat ze al wist wat een film was, maar nog meer toen ze wist dat dat de griezelige films waren. 'Ja, inderdaad. Goed euh, dat je dat al weet,' zei hij tegen Emma. Ze was verbaasd blijkbaar dat ze daar allemaal nog niet gek waren geworden daar. 'Ja, ik moet toegeven dat dat ook verbazend is.' Hij keek opzij naar Emma. Opnieuw was het een bewijs dat ze ongelofelijk sterk moest zijn. Hij had het misschien wel opgegeven vanaf het moment dat hij wakker was, zeker als hij een gave had die hij ook nog eens onder controle moest krijgen. Dat stuk zou hij absoluut niet begrijpen, die gaves. Het was iets fascinerend dat zijn interesse bleef houden. Hij keek naar haar. 'Mag ik een vraag stellen?' vroeg hij. Hij wist niet of ze die zou willen beantwoorden, omdat ze de anderen zou willen beschermen maar hij kon het toch eens proberen.

Hij leek verbaasd dat ze wist over wat voor soort films hij het nu eigenlijk had, terwijl hij tochecht degene was geweest die haar in de eerste instantie had verteld wat films waren. 'Jij bent degene die me over films hebt verteld, hoor,' antwoordde ze glimlachend. De dingen die ze hoorde vergat ze niet, of zo min mogelijk, in ieder geval - ze wilde niets meer missen vanaf nu, ze had al genoeg missende herinneringen. Ze knikte toen hij vroeg of hij haar iets mocht vragen, ze was er gewoon nog niet helemaal zeker van of ze zou antwoorden, want het feit dat hij ūberhaupt vroeg of hij iets mocht vragen zei al wel wat. 'Natuurlijk,' zei ze simpelweg. Hij kon het in ieder geval vragen, of zeging antwoorden was een ander verhaal maar aan zijn toon te horen wist hij dat zelf ook wel. Haar blik gleed naar hun handen en bleef daar een tijdje op rusten voor ze weer naar hem opkeek.

Aiden glimlachte toen ze zei dat hij degene was die haar verteld had over films. 'Juist,' zei hij met een glimlach. 'Ik had niet gedacht dat je het interessant genoeg zou vinden om te onthouden,' vervolgde hij. Het duurde even voor ze antwoordde en hij veronderstelde dat ze waarschijnlijk zenuwachtig as naar wat hij zou vragen. Ze had in het begin al gezegd dat hij het niet mocht vragen om de anderen te beschermen. Maar ze vertrouwde hem misschien nu wel genoeg om te weten dat hij niets zou zeggen tegen de kranten en andere dingen. 'Ik wilde weten wat je van de anderen, je hoeft niet te zeggen van wie.' Dat zei hij er meteen bij, zodat ze wist dat hij het toch respecteerde. 'Wat je de leukste gave vind, van wie je denkt dat je het ook wel zou willen,' vervolgde hij, in de hoop dat ze een beetje begreep wat hij bedoelde met die vraag.

Ze keek hem even aan en schudde toen haar hoofd. 'Zo ongeveer alles wat je tegen me zegt is interessant, Aiden,' vertelde ze hem. Hij leek niet goed te weten hoe hij zijn vraag moest stellen en ze keek hem nu aan, met een mengeling van nieuwsgierigheid en voorzichtigheid in haar ogen, niet helemaal zeker wetend of hij zich met reden zorgen maakte of eigenlijk niet. Uiteindelijk stelde hij een vraag die ze eerder niet had willen beantwoorden, al was hij toen ook anders aan haar gesteld. Ze keek hem een tijdje aan, schattend, voor ze haar blik afwendde om na te denken. 'Er is geen van de gaven die ik zelf ook zou willen, maar ik bewonder ze wel allemaal. Er is een iemand die de tijd kan stilzetten, dat vind ik denk ik het mooiste. En dat zou de enige zijn waarvan ik zou denken dat hij me zou kunnen helpen van tijd tot tijd, zeker helemaal in het begin. Maar nee, ik zou geen van allen willen hebben. Sommige gaven zijn een stuk zwaarder dan die van mij.'

Aiden glimlachte toen ze zei dat alles wat hij zei interessant was. 'Dat is bij jou ook het geval lieve Emma,' antwoordde hij en drukte zijn lippen kort tegen haar slaap. Hij moest haar gewoon af en toe heel dicht bij zich hebben, als een soort verslaving waarvan hij wist dat hij er misschien nooit meer vanaf zou geraken. Ze begon te vertellen dat ze op geen enkele gave jaloers was, maar dat ze ze allemaal afzonderlijk bewonderde. 'De tijd stilzetten?' vroeg hij verbaasd. 'Heb jij ook al mee stilgestaan dan?' vroeg hij en keek haar vol nieuwsgierigheid aan. Het deed hem denken aan de sprookjes die zijn moeder vroeger vertelde. Het klonk zo onrealistisch maar fantastisch omdat hij wist dat het wel volledig waar was. 'Wat bedoel je met zwaar? Pijnlijk voor zichzelf?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Of misschien waren het grote gaves die moeilijk onder controle te houden waren, zoals het weer controleren.

En zijn woorden kregen het weer voor elkaar ervoor te zorgen dat het bloed naar haar wangen steeg en de glimlach op haar gezicht, een beetje verlegen, verbreedde. Ze kon het niet laten onmetelijk veel te genieten van de momenten dat hij zoiets zei of deed, de momenten die haar absoluut geweldig lieten voelen. Haar glimlach een beetje onder controle krijgend knikte ze. 'Ik weet het niet, je merkt het niet als het gebeurt. Maar als degene die de tijd laat stilstaan je aanraakt kan jij ook gewoon blijven bewegen,' legde ze uit. Het enige waar ze meer vanaf wist dan hij, de andere slachtoffers en hun gaven. Ondanks het feit dat ze er in het begin tegenop had gezien hem daarover te moeten vertellen merkte ze dat het ook opluchtte om dingen te delen, en ze behield hun anonimiteit door geen namen te noemen. 'Zwaar als in mentaal zwaar. Het kost bij een aantal mensen veel meer energie dan bij anderen om hun gave te gebruiken. En je hebt natuurlijk de mensen die er echt fysieke pijn aan overhouden, zoals degene die vlammen uit het niets kan laten ontstaan.'