Het bos.

Ze voelde zich een beetje gegeneerd toen het stokje eruit schoot en ze probeerde het vlug maar weer opnieuw - dit keer iets voorzichtiger. Hij stelde haar gerust door te zeggen dat ze ook nog andere manieren hadden om het vuur aan te steken dus dat het niet allemaal op haar berustte en met hernieuwde moet keek ze weer naar het stokje en begon ze daar opnieuw mee te draaien. Toen ze de vonken zag overspringen schrok ze even - over het algemeen was ze niet bang van vuur, maar toen de glimmende, felle vonken plots door het donker schenen was dat toch wel wat anders dan de jongen bij hen die de vlammen gewoon zomaar liet ontstaan. 'En nu?' vroeg ze zenuwachtig, snel even een blik op Aiden werpend. Ze was gestopt met het heen en weer draaien van het stokje maar wist eigenlijk niet of ze dat wel had moeten doen of dat ze het nu weer had verpest, net nu het goed ging. 'Moet ik nog doorgaan?'

Ze herstelde zich snel genoeg en probeerde het nog eens. Ze draaide sneller en sneller tot ze hem op een bepaald moment voorbij ging, zo snel en behendig was hij niet en hij glimlachte toen hij eerst een klein vleugje rook zag en vervolgens kleine vonkjes zag overspringen naar het droge gras, wat de vonken veel groter maakten. Dit was het belangrijkste gedeelte, het gaande houden als het net was aangesprongen. Hij trok behendig het blokje en stokje van onder het gras dat langzaam aan het opbranden was en nam wat van het droge kleine hout dat Emma bij elkaar had gezocht om ertussen te leggen. De vlammen verspreidden zich nu en breidden meer en meer uit. 'Nee, je moet niet verder gaan,' zei hij met een glimlach. 'Je hebt net vuur gemaakt Emma,' zei hij vrolijk en legde er af en toe een klein takje bij. 'Zie je wel dat je het kon.'

Emma ging vlug wat opzij om Aiden genoeg ruimte te geven zodat hij kon doen wat hij moest doen nu maar zelf toch nog goed genoeg te kunnen zien wat hij deed om het vuur gaande te houden. Want dat was het - vuur, echte vlammen kronkelden daar door het droge gras en langs de dunne takjes die ze daarstraks verzameld had. Een glimlach sierde haar lippen toen hij vrolijk zei dat ze net vuur had gemaakt - ze had vuur gemaakt! - en ze keek met opgetrokken knieën naar het vuurtje dat nu steeds groter werd. Ze vond vlammen altijd erg mooi, de manier waarop ze bewogen en de vele kleuren die er in te zien waren. Daarom werd ze ook zo gefascineerd door de jongen die bij hen vuur kon maken en vond ze het leuk om bij het haardvuur te zitten - al was dat laatste ook deels omdat ze het zo gemakkelijk koud had. 'Zonder jouw hulp was het niet gelukt,' zei ze, hem kort aankijkend.

Ze had snel genoeg opzij geschoven om Aiden de plaats te geven het vuur verder op gang te brengen. Hij had het Emma ook willen laten proberen maar dit was een erg cruciaal moment want als het verkeerd ging zou het vuur uitgaan en mochten ze opnieuw beginnen met het stokje. Het bleef rustig knetteren nadat hij er een dikkere tak had opgelegd en hij schoof zelf ook wat achteruit. 'En nu moeten we er af en toe gewoon een tak bij leggen,' zei hij met een glimlach tegen Emma. Ze antwoordde dat het zonder zijn hulp waarschijnlijk niet gelukt was en hij schudde zacht zijn hoofd. 'Ik heb enkel uitgelegd hoe je het moest doen, de rest heb je helemaal zelf gedaan.' Het was typisch Emma om zo bescheiden te blijven, ook al wist ze net zo goed dat ze hier helemaal zelf was in geslaagd.

Het was in haar oven bijzonderder hoe hij vuur maakte dan hoe het bij haar thuis gebeurde en ze was gefascineerd toen ze zag hoe het vuur langzaam groter werd, overkroop van tak naar tak. 'Geweldig,' mompelde ze. Hij zei dat hij haar alleen had uitgelegd hoe het zat en dat ze het daarna zelf had gedaan, met zijn hoofd schuddend in een soort geamuseerde afkering, of dat vermoedde ze in ieder geval. 'Nou ja, die uitleg is toch redelijk belangrijk,' voegde ze eraan toe. Ze schoof een stukje dichter naar hem toe en keek even opzij voor haar blik naar het vuur ging. Na een korte stilte keek ze weer op. 'Moeten we nu nog wat doen of zijn we klaar?' vroeg ze zacht. Door de stilte in het bos, op het geritsel van bladeren en het geknetter en geknisper van het vuur na ging ze zelf ook zachter praten, alsof ze bang was de stilte te breken als ze te hard sprak.

Aiden glimlachte toen ze mompelde dat het geweldig was dat ze er nu enkel af en toe een tak moesten bijleggen. 'Dus Emma, ik hoop dat je het niet erg vind om de hele nacht op te blijven om het vuur gaande te houden?' vroeg hij en deed een poging om serieus te kijken, ook al kon hij de grijns niet verstoppen. Ze voegde eraan toe dat de uitleg toch redelijk belangrijk was en schoof een beetje dichter naar hem toe. Hij glimlachte licht en liet zijn blik weer naar het vuur voor hen gaan. 'We zijn klaar,' zei hij. 'Straks enkel nog de slaapzakken in de tent leggen en misschien nog iets eten,' zei hij. 'Dus zeg het als je honger of koud hebt, dan zorgen we voor een oplossing,' voegde hij eraan toe, hopend dat ze het ook echt zou zeggen.

Ze wilde bijna antwoorden dat ze dat helemaal niet erg zou vinden, zeker niet als hij er ook bij zou zijn, toen ze aan de grijns op zijn gezicht zag dat hij haar voor de gek aan het houden was. Opgelucht dat ze het in ieder geval gemerkt had - daar werd ze gelukkig wel wat beter in - keek ze hem aan, haar hoofd semi-afkeurend schuddend. Hij vervolgde door te zeggen dat ze eigenlijk wel klaar waren en dat ze alleen nog de slaapzakken in de tent zouden moeten leggen straks en wat konden eten. Dat betekende dat het echte werk nu gedaan was. Na nog een tijdje in het vuur te hebben gekeken kwam er een vraag op in haar hoofd. 'Moet je eigenlijk niet naar school, of zo? Of ben je daar al klaar mee?' Ze wist wat school was maar ze had geen idee vanaf welke leeftijd je daarmee begon en wanneer je er weer mee kon stoppen. Ze bedacht plotseling dat ze niet eens wist hoe oud Aiden was - al had dus toch niet geholpen.

Aiden zag aan haar blik dat ze hem door had en ze schudde zacht afkeurend haar hoofd. Hij wierp haar nog een onschuldige glimlach toe voor hij zelf weer naar het vuur voor hen keek. Het bleef zachtjes knapperen en zijn gedachten gingen weer naar alle keren die hij hier met zijn jongere broer had doorgebracht, hoe ze hier samen uren konden zitten, soms als het koud was helemaal ingepakt als rupsen in hun slaapzak. De stilte werd verbroken door Emma die vroeg of hij niet op school moest zijn. 'Ik heb nog vakantie op dit moment,' zei hij met een lichte glimlach. 'En ik ben druk aan het nadenken wat ik nu ga verder studeren maar ik heb geen idee wat,' vervolgde hij. Hij kon ook nog een semester wachten en pas in januari beginnen, als hij helemaal zeker was.

Hij vertelde dat hij op het moment nog vakantie had en dat hij nu vooral aan het nadenken was over wat hij wilde studeren. Emma kreeg de indruk dat studeren ook wat met school te maken had, maar wat het precies was wist ze niet. 'Wat is dan het verschil tussen normale school en studeren?' vroeg ze na een korte stilte waarin ze afwoog hoe stom het was om zoiets te vragen. Zo onderhand had ze er in ieder geval een beetje vrede mee gesloten dat ze af en toe dingen zou moeten vragen, hoe stom ze ook waren, maar ze deed het nog steeds een beetje voorzichtig en ook lichtjes gegeneerd. Ze wist nu in ieder geval wel dat studeren blijkbaar iets was wat je kon kiezen, want hij wist nog niet wat hij precies wilde doen en ze wist dat school verplicht was voor jongere kinderen, dus dat was een verschil dat ze zelf kon aanduiden, maar veel verder dan dat kwam ze niet. Nog steeds naar het vuur kijkende sloeg ze haar armen om haar opgetrokken benen heen en voelde ze hoe de warmte van de vlammen haar voeten en handen wat opwarmde.

Ze vroeg zachtjes wat het verschil was tussen studeren en gewoon naar school gaan. Hij bleef vergeten dat er zo weinig was waarvan ze niet af wist maar was blij dat ze er nu toch gewoon naar vroeg en niet deed alsof ze het begreep. 'Normale school is verplicht,' zei hij. 'Als je dat hebt afgemaakt en dus een diploma hebt gehaald ben je eigenlijk klaar met school en mag je gaan werken,' zei hij. 'Maar, omdat je een bepaald beroep wil uitoefenen moet je daarvoor nog extra les volgen, om nog een diploma te halen en je dus toegelaten wordt in hetgene wat je wil doen. Snap je?' vroeg hij. Hij vond dat hij het zelf ook maar verwarrend had uitgelegd. 'En ik zou nu moeten beslissen wat ik wil doen van werk voor de rest van mijn leven, zodat ik dat kan gaan studeren maar ik heb geen idee,' legde hij verder uit, in de hoop dat dat het toch iets duidelijker maakte.

Hij leek het niet erg te vinden dat ze het gevraagd had en vertelde over school en wat het verschil was met studeren. Ze begon een beetje begrijpen waarom hij zoveel moeite had met kiezen - hij besloot waarschijnlijk voor een groot deel van zijn leven wat hij zou gaan doen. 'Ja, volgens mij wel,' antwoordde ze toen hij vroeg of ze het begreep. 'Maar kan je niet meerdere dingen studeren zodat je pas later hoeft te kijken wat je het leukst vindt? Hoe kan je nou beslissen over iets waar je eigenlijk heel weinig over af weet?' Ze fronste lichtjes en draaide haar hoofd naar hem toe zodat ze hem aan kon kijken. Ze was een tijdje stil. 'Heb je echt helemaal geen idee, of wil je liever niet kiezen?' vroeg ze vervolgens langzaam. Ze wreef afwezig met haar handen over haar armen om zichzelf wat warmer te krijgen, want ondanks het vuur was er nog steeds de wind die steeds frisser werd naar mate het donkerder werd.

Aiden glimlachte toen ze zei dat ze hem begrepen had. Blijkbaar was zijn uitleg toch niet zo gebrekkig geweest dan hij gedacht had. 'Eigenlijk zou ik dat wel kunnen doen ja,' antwoordde hij toen ze vroeg of hij verschillende dingen zou kunnen studeren zodat hij meer keuze zou hebben. 'Het kost natuurlijk wel tijd en veel geld dus op die manier is het niet echt mogelijk,' ging hij verder. Zijn vader had ook beslist dat ze maar de helft van zijn opleiding gingen betalen, al de rest was voor hem zelf en hij had niet genoeg geld voor verschillende opleidingen te kunnen volgen. 'Dat is toch erg moeilijk ja,' antwoordde hij bevestigend. Haar volgende vraag was meteen raak en het werd even stil voor hij antwoord gaf. 'Beide, waarschijnlijk,' gaf hij toe. Ze had hem weer doorzien, zoals ze altijd deed. Ze wreef over haar armen en hij trok zijn wenkbrauw op. 'Heb je koud?' vroeg hij met een lichte glimlach.

'Ah,' mompelde Emma knikkend, opgelucht dat ze gewoon kon volgen wat hij zei en dat haar vragen blijkbaar best raak waren geweest, toen hij vertelde dat het natuurlijk wel veel tijd en geld kostte en dat hij dat geld niet had. 'Maar wacht, als je moet studeren om een bepaalde baan te krijgen en je moet geld betalen om te studeren... Hoe kom je dan aan dat geld?' vroeg ze lichtjes verward. Hij bevestigde dat het inderdaad moeilijk was en na een korte stilte antwoordde hij dat het waarschijnlijk een combinatie van beide was, de reden waarom hij nog geen idee had over wat hij wilde studeren. 'Een beetje,' antwoordde ze toen hij vroeg of ze het koud had, 'maar dat is niet erg, ik heb een trui meegenomen.' Dat bedacht ze pas toen het zei en ze keek even om zich heen, zoekend naar haar tas. Die lag op nauwelijks een armlengte afstand en ze trok hem naar zich toe, waarna ze haar trui eruit pakte en die aantrok.

Oh mijn god, en ik maar wachten tot je zou reageren, sorry sorry sorry haha  
-
Ze vroeg verbaasd hoe het kwam dat hij dan aan geld kwam om zijn studies te betalen. 'Ik doe nu baantjes waar je niet voor hoeft te studeren. Dingen die jij dus ook zou kunnen doen als je dat zou willen,' zei hij. 'Ik ga vaak helpen opdienen bij mijn oom,' zei hij tegen haar. Het was op zich zwaar werk, maar het was beter dan werk waarbij je de hele tijd moest stilzitten, dat was niets voor hem. 'En natuurlijk krijg je met verjaardagen, nieuwjaar en die dingen ook geld, als cadeau.' Hij besefte dat dat vast raar moest overkomen. 'Wanneer ben jij eigenlijk jarig?' vroeg hij nieuwsgierig. Ze antwoordde dat ze een trui had meegenomen als extra bescherming tegen de koude. Hij legde nog een houtblok bij op hun vuur en schoof dan toen ze haar trui aan had dichter naast haar. Hij aarzelde nog even maar sloeg dan toch zijn arm om haar heen.

Aiden vertelde hoe er ook baantjes waren waarbij mensen geen opleiding nodig hadden, baantjes die zij dus in principe ook kon doen, al zou natuurlijk niemand haar als werknemer willen. Nog niet, in ieder geval. Ze bleef maar hopen dat als ze de mensen in de stad gewoon tijd gaf, ze op een gegeven moment wel zouden beseffen dat het nooit hun bedoeling was geweest om hen angst aan te jagen - dat ze dat niet eens hadden gedaan. Hij vertelde verder over hoe je ook wel eens geld als cadeautje kreeg en vervolgde met de vraag wanneer zij jarig was. Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet. Ze hebben niets gevonden waar het opstaat. Ze bij iedereen gekeken naar hoe oud ze waren toen het net was gebeurd, ik denk omdat het toen makkelijker was om leeftijden te onderscheiden, maar ik weet niet op welke datum ik precies geboren ben.' Ze was even stil voor ze opkeek om Aiden aan te kijken. 'Wanneer ben jij dan jarig?'
-
Ik ben minstens net zo stom geweest, ik had in mijn hoofd dat ik al gereageerd had met Ben maar blijkbaar was daar iets mis gegaan of zo en is die reactie niet doorgekomen xd Anyway, we're back in business. Hoe gaat het met NaNo?

Er viel een stilte en zijn blik ging langs het vuur dat ze samen hadden aangestoken. Het was redelijk warm en hij voelde de warmte tegen zijn huid, het was om slaperig van te worden, zeker nu hij zo dicht bij Emma ook zat. Hij vond het raar dat ze niet wist wanneer ze jarig was, hij zou het zich niet kunnen voorstellen hoe het was om niet te weten wanneer je juist jarig bent. Hoe kon ze dat dan oplossen? Door zelf een datum te kiezen waarop ze jarig was? Hij vroeg zich af of ze het niet met de moderne technologie konden bepalen wanneer er iemand geboren was, of in oude archieven misschien. 'Mag je dan zelf een datum kiezen?' vroeg hij nieuwsgierig. 'Dan weet ik wanneer ik je een cadeau moet kopen,' zei hij met een grijns. 'Mijn verjaardag is al gepasseerd,' zei hij met een glimlach. 'Ik ben jarig op 12 juni, vlak voor de zomer begint.'
-
Dan zijn we een goed (stom) duo, haha  
Het gaat beter dan ik gedacht had. Ik zit ondertussen bijna aan de 30.000 en ik heb nog inspiratie genoeg, dus ik ben erg blij dat het zo goed gaat. En bij jou?

Door de trui die ze nu aan had maar ook door de arm die Aiden om haar heen had geslagen werd Emma snel warmer. Hij was duidelijk verbaasd door her feit dat ze niet wist wanneer haar verjaardag was en vroeg of ze dan zelf een datum mocht kiezen. 'Ik weet het niet...' zei ze opnieuw. 'Ik denk niet dat er regels voor zijn. Ik had er nog niet zo over na gedacht, eigenlijk.' Nu was het haar beurt om verbaasd te zijn. 'Waarom zou je me een cadeau geven?' Dat vond ze raar. Waarom zou hij haar een cadeau geven op de dag dat ze geboren was. Gefeliciteerd, je hebt een jaar overleefd, op naar het volgende! Eerlijk gezegd was ze veel meer bezig met morgen, of met volgende week, maar volgend jaar leek nog zo ontzettend ver weg en ze wist niet echt waarom het veel zin had daarover na te denken. Het maakte haar ook niet echt uit wanneer precies haar verjaardag was. Ze werd een jaar ouder, oké dan, maar waarom maakte de dag dan zoveel uit?
-
Ik zit op ruim 37000 nu, dus dat gaat ook wel lekker, en ik heb nog genoeg om over te schrijven!

Ze zei dat ze niet wist of ze zelf een datum zou mogen kiezen. Haar geboortejaar was waarschijnlijk het enige dat ze wist. 'Laat je het me weten als je hebt uitgemaakt wanneer je jarig wil zijn?' vroeg hij met een brede grijns. Ze keek hem bijna verbaasd aan en vroeg waarom hij haar een cadeau zou willen geven. Het werd stil terwijl hij nadacht over wat nu het juiste antwoord op die vraag was. Het waren eigenlijk vragen die kinderen ook stelden, waarom gaf je eigenlijk cadeaus op een verjaardag, daar had bijna niemand een antwoord op en nu moest hij zijn best doen om een goed antwoord te bedenken om haar te kunnen geven. 'Omdat we vieren dat er een nieuw jaar van je leven begint, denk ik,' zei hij. Hij keek haar opnieuw met een nieuwsgierige blik aan. 'Heb je eigenlijk al eens een cadeau gekregen?' vroeg hij.
-
Wow, ik zit achter haha. Ik zag op facebook dat je met vriendinnen aan het schrijven was voor Nano, ik wou dat ik ook zo'n vriendinnen had :p

Het bleef eent ijdje stil terwijl Aiden nadacht over een goed antwoord om haar te geven. Blijkbaar was dat zo makkelijk nog niet. Uiteindelijk zei hij dat het was omdat dan een nieuw jaar van je leven begon. Emma knikte toen hij vroeg of ze het hem zou laten weten als ze had bedacht wanneer ze wilde dat haar verjaardag was. 'Maar je hoeft nog steeds niets voor me te kopen, hoor,' voegde ze er vlug aan toe. Ze vond het al vreemd genoeg dat het gevierd werd als je een jaar ouder was geworden. Ze zou het leuk vinden als hij er was op haar verjaardag, dat zou al genoeg zijn wat haar betreft. Hij vroeg of ze al wel eens een cadeautje had gekregen en ze schudde haar hoofd, nog steeds naar het vuur kijkend. 'Nee. Niemand van ons weet wanneer hij jarig is en ik denk dat er maar heel weinig weten dat je dan een cadeau krijgt. Trouwens, niemand heeft ook geld om iets van te kopen,' antwoordde ze schouderophalend.

Ze knikte en voegde er uiteindelijk snel aan toe dat hij niets hoefde te kopen voor haar verjaardag. 'Tuurlijk niet,' loog hij en wierp haar een onschuldige glimlach toe. Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze al eens een cadeau had gekregen. 'Wat jammer,' merkte hij op. Hij vond cadeaus geweldig. 'Het is zo leuk om dat te krijgen, zeker als je niet weet wat het is,' voegde hij eraan toe. Er viel een stilte en zijn blik ging weer naar het kampvuur, wat hem kalmeerde om te zien hoe de vlammen rustig knetterden. Uiteindelijk werd de stilte verstoord door zijn maag, die begon te grommen door de honger. 'Woeps,' zei hij met een glimlach en boog zich over Emma heen naar de rugzak die langs haar kant lag. Hij haalde er een klein setje uit waar je zo'n pannetje kon op zetten om te koken en haalde een klein pannetje en een pot ravioli eruit. 'Het is geen viergangenmaaltijd,' verontschuldigde hij zich. 'Maar ik denk wel dat je het lekker zal vinden,' zei hij en begon het potje open te maken.

Emma wist niet helemaal zeker of ze hem wel geloofde, maar ging er verder niet op in. Daar zou ze hem dan later nog wel eens op aanspreken, mocht hij toch iets voor haar kopen als ze eenmaal een datum had uitgezocht. Het was vreemd niet te weten op welke dag ze geboren was. Dat soort dingen besefte ze pas later, als ze bijvoorbeeld met Aiden praatte en merkte hoe normaal het was zoiets wel te weten. Ze grinnikte toen ze zijn maag hoorde rommelen en ging opzij zodat hij wat beter bij zijn rugzak kon om daar het eten uit te halen. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat het geen viergangenmaaltijd was maar Emma wist niet waar hij zich druk om maakte. Thuis aten ze altijd maar één gang en het was nooit iets bijzonders zoals dit. 'Hoe heet het?' vroeg ze, kijkend naar hoe hij de pot openmaakte en een pannetje pakte. De kleur en textuur leken een beetje op pasta maar dan in een heel andere, grappige vorm en met iets erin.

Aiden moest zelf ook lachen toen ze grinnikte om zijn maag die smeekte om voedsel. Na wat prutsen kreeg hij het blik open en deed de inhoud in het pannetje. 'Oh ja,' zei hij toen ze vroeg wat het was. Hij bleef vergeten dat ze er niet aan gewend was om net zoals hij alles te kennen wat er was, integendeel zelfs. Ze wist nog bijna niets. Hij wilde bijna het blik naar haar uitsteken zodat ze kon lezen wat het was, maar dan besefte hij dat ze nog niet kon lezen. 'Het heet ravioli,' zei hij met een glimlach. Het lijkt een beetje op gewone pasta, maar er zit vanbinnen gehakt in. Al proef je bijna niet dat het gehakt is,' legde hij uit. 'Maar het is Lucas' lievelingseten, dus thuis staat er niks anders dan die blikken.' Hij wierp haar een glimlach toe. 'Als je in de toekomst bij ons thuis komt eten zul je merken dat het vaak op je bord zal liggen,' voegde hij er met een grijns aan toe.

Emma had zelf nog nooit gekookt en bleef dan ook gefascineerd kijken naar hoe Aiden het blik openmaakte en de inhoud in het pannetje deed, al besefte ze ook wel dat het waarschijnlijk een beetje raar was omdat te doen en keek ze vlug op. 'Ravioli,' herhaalde ze, glimlachend bij het horen van die naam. Het klonk even leuk als het eruit zag. 'Ik houd van pasta, dus dat zit wel goed,' voegde ze eraan toe toen hij vertelde dat haar vermoeden juist was geweest en dat het inderdaad een soort gevulde pasta was. Hij vertelde dat zijn broertje er erg van hield dus dat ze thuis heel veel blikken ravioli hadden, waarna hij opmerkte dat ze dat wel zou zien als ze eens bij hem kwam eten. Bij dat idee ontstond er een enorme vlaag van opgewonden en tegelijkertijd nerveuze vlinders in haar buik. Het was een ding om haar mee te nemen naar plekken, maar iets heel anders als hij haar bij hem thuis uitnodigde.

Hij zette het pannetje in haar schoot, zodat hij de lucifers kon nemen uit de rugzak en het kleine vuurtje kon aansteken dat ze nodig hadden om de inhoud van het pannetje op te warmen. Hij moest zelf ook glimlachen toen ze Ravioli op een geamuseerde toon herhaalde. Ze vertelde dat ze van pasta hield en het dus geen probleem zou zijn. 'Dat is goed,' antwoordde hij vrolijk en zette het tussen hen beide. Vervolgens stak hij met de lucifer het kleine vuurtje aan en stelde de grootte van de vlam goed zodat het niet zou aanbranden. Hij nam het pannetje van haar schoot en zette het op het vuurtje. 'En nu wachten,' zei hij. 'Als het een beetje begint te pruttelen is het goed,' legde hij uit, zodat zij het ook mee in de gaten zou kunnen houden. 'Oh!' bedacht hij zich en begon te zoeken naar twee lepels, die hij in de pan zette. 'Zodat we af en toe eens kunnen roeren.' Hij hoopte dat ze het niet erg vond om straks uit dat pannetje te eten, als het wel zo was kon hij haar natuurlijk het blikje ook nog aanbieden.

Ze keek even naar de inhoud van het pannetje en hoewel ze wist dat pasta niet zo grappig zou moeten zijn, kon ze zichzelf er niet van weerhouden te glimlachen toen ze de leuke vorm zag. Misschien was het gewoon de euforie van het hier zijn, dat dat alles een stuk leuker maakte dan het gewoonlijk zou zijn. Aiden nam het pannetje weer van haar over en ze keek hoe hij, dit keer met lucifers, het vuur aanstak, het pannetje op het kleine vuurtje zette en vertelde dat het goed zou zijn als het begon met pruttelen. Ze bleef een tijdje kijken, maar er gebeurde zo snel nog niets en ze raakte verveeld, waardoor haar blik al snel toch weer naar Aiden afdwaalde. Om de een of andere reden gebeurde dat wel vaker als ze niets beters te doen had. Ze wist ontzettend zeker dat ze dit nooit ging vergeten, ze was vastbesloten om het altijd in haar geheugen te bewaren. Ze wilde zich herinneren hoe het voelde om met haar rug de kou te voelen en met haar handen de warmte, hoe het bos eruit zag nu het avond werd en het enige licht kwam van het vuurtje wat ze samen met hem had gemaakt, hoe het voelde om hier schouder aan schouder met Aiden te zitten. Nog steeds zorgde elk van zijn aanrakingen ervoor dat haar hart veel te snel ging kloppen. Ze had gedacht dat ze daar misschien op de een of andere manier aan zou wennen, al wist ze tegelijkertijd niet helemaal zeker of ze dat wel zou willen.

Hij kon zien aan de twinkeling in haar ogen en de glimlach om haar volle lippen dat ze gelukkig was, dat hij er goed had aan gedaan om haar hier mee naartoe te nemen. Het maakte hem ook gelukkig, zeker nu hij haar zo zag. Ze leek de ravioli goed in de gaten te houden en hij grinnikte zacht. 'Het duurt nog wel even denk ik hoor, het vlammetje is niet zo warm als in een echte keuken.' Hij legde er nog een tak extra bij op het kampvuurtje dat ze gemaakt hadden, dat vrolijk begon mee te knetteren. Zijn blik ging ook af en toe naar Emma, zonder dat hij goed wist wat te zeggen, zeker niet als hun blikken kruisten. Ondertussen begon de geur van het eten zich te verspreiden en hij hoorde zijn maag opnieuw rommelen, met een glimlach keek hij naar het pannetje. 'Ik weet niet of ik nog langer kan wachten,' zei hij om te lachen tegen Emma maar eigenlijk kon hij het nog wel even volhouden, hij had hier al wel vaker met honger gezeten, omdat ze niet genoeg mee hadden en hij zich dan opofferde dat Lucas het meeste kon eten.

Emma keek op toen hij tegen haar zei dat het nog wel even zou duren omdat het vlammetje eigenlijk nog helemaal niet warm genoeg was. Of - dat het in ieder geval niet zo warm was als in een normale keuken, dus dat het ook wel wat langer zou zijn voor het water zou gaan bubbelen. 'Oh,' zei ze, flauwtjes glimlachend. Nu richtte ze zich weer op de vlammen, al begonnen haar ogen een beetje te tranen als ze er te lang inkeek, of de wind een beetje draaide en de rook even hun kant op kwam. Ze kon het niet laten zachtjes te grinniken toen ze hoorde hoe zijn maag rommelde en hij opmerkte dat hij niet wist of hij nog langer kon wachten. Met de lepel die hij haar gegeven had roerde ze even door de inhoud van het pannetje, maar dat leek niet echt veel uit te maken. Na even keek ze weer naar hem op. 'Ik kan je wel afleiden,' zei ze luchtig terwijl er een klein glimlachje op haar gezicht verscheen en haar hand de zijne zocht.

Hij beantwoordde haar flauwe glimlach door zelf iets enthousiaster terug te lachen, om aan te geven dat het niet erg was dat ze het zo in de gaten hield, dat het alleen misschien niet helemaal nodig was. Ze moest opnieuw lachen toen ook zij zijn maag hoorde boven het geknetter van het vuur en hij keek opzij naar haar toen ze met de lepel door de ravioli ging, wat de geur nog meer deed verspreiden. Er viel een korte stilte maar uiteindelijk zocht haar hand die van hem en zei ze op een luchtige toon dat ze hem wel kon afleiden. Die woorden lieten zijn hart een paar slagen sneller gaan, omdat het de eerste keer was dat hij haar zoiets hoorde zeggen. 'Oh ja?' vroeg hij zelf met een glimlach, benieuwd wat ze er juist mee bedoelde. Hij keek naar hun handen, die opnieuw met elkaar verbonden waren, haar koele vingers die verstrengeld lagen met die van hem.

Hij klonk een beetje verrast toen ze dat zei, maar ze reageerde er niet op. Wel draaide ze zich wat meer naar hem toe, zodat ze hem recht aan kon kijken in plaats van zich de hele tijd half naar hem toe te keren. Ze had hem verteld hoe hij haar afleidde en hij had dat beaamd, dus als het goed was moest dit hetzelfde effect hebben bij hem als bij haar. Haar vingers speelden even met die van hem en haar blik gleed van hun handen af en toe naar zijn gezicht. Het contrast tussen haar koele handen en zijn warme huid versterkte het effect slechts en haar maag leek zich om te keren - op een goede, lichtjes nerveuze manier - maar ze deed haar uiterste best zichzelf rustig te houden terwijl haar vingertoppen langzaam een beetje omhoog gleden, naar zijn pols. Ze kon het kloppen van zijn hart voelen, iets sneller dan gewoonlijk maar haar eigen hart bonsde minstens zo snel dus dat was geen verassing. Haar andere hand hield nog steeds die van hem vast, hun vingers met elkaar verstrengeld en haar blik was op hem gericht, hun gezichten slechts voor de helft verlicht door het vuur.

Ze boog zich dichter naar hem toe, draaide haar zodat ze hem recht kon aankijken en hij draaide zich ook, zodat hij haar ook beter kon zien. Haar andere hand kwam terecht in zijn andere hand en ze liet die zacht los om met haar vingers zachtjes over zijn hand, hoger nu naar zijn pols. Die lichte aanrakingen lieten een brandend spoor na, een spoor van verlangen naar meer. Hij wilde haar bij die aanraking in zijn armen nemen, haar dicht tegen zich aandrukken en nooit meer loslaten. Hij beet zachtjes op zijn lip toen hij voelde dat niet alleen zijn hartslag versnelt was, maar ook zijn ademhaling maar hij wilde niet dat ze stopte, ze mocht gerust verder strelen over zijn arm. Het deed hem vergeten dat hij honger had, het deed hem alles vergeten. Het waren alleen nog hij en Emma die er zaten, niemand anders meer. Zijn blik bleef op hun handen gericht, als hij in haar ogen zou kijken zou hij zeker alles vergeten rondom zich.

Emma kon merken dat ze gelijk had gehad toen ze had gedacht dat dit hem wel zou afleiden. De blik in zijn ogen en zijn sneller kloppende hart vertelden haar meer dan genoeg. Haar vingers gingen wat meer omhoog en ze moest zichzelf ervan weerhouden hem nu meteen dichter naar zich toe te trekken want hoewel het plan origineel was geweest om hem af te leiden, liet het haar ook verre van koud. Haar vingertoppen gleden nu langs zijn onderarm en ze liet ze langzaam verder strelen, wetend welk effect het op hem had. Ze liet het langzaam gaan, tijd rekkend, bijna plagend en bleef naar hem kijken ook al keek hij haar niet aan. Als ze niet net zijn hartslag had gevoeld had dat haar misschien ontzettend onzeker gemaakt, niet wetend of dit wel goed was, of hij het erg vond dat ze het deed. Maar het werd zo ontzettend moeilijk zich op iets anders dan hem te concentreren nu haar vingers langzaam langs zijn huid gleden en de stilte en vrijheid van het bos hen omhulde.