Het bos.

Emma knikte langzaam toen hij uitlegde wat ze daarvoor niet had begrepen. Nu kon ze er in ieder geval een beetje inkomen, maar nog steeds vond ze het een beetje vreemd, maar misschien was dat omdat ze nog niet genoeg van het dagelijks leven had meegemaakt om het echt te begrijpen. Ze glimlachte toen hij zei dat als het echt niet moeilijk was dat hij dan wel een jas zou kunnen gebruiken, omdat ze dat wel had verwacht. 'Het is echt makkelijk,' antwoordde ze instemmend, 'het is geen moeite.' Ze liet hem los en pakte de jas die nu aan een van de takken van de boom waar ze langs liepen hing. 'Hier,' zei ze terwijl ze hem de jas aanreikte en met haar losse hand even door haar haar streek, om de sneeuwvlokjes daaruit te strijken, al wist ze dat dat zo toch niet meer uit zou maken. 'Beter?' Ze keek hem even aan, zich afvragend of er nog iets waar ze niet aan gedacht had en waar hij misschien last van kon hebben.

Ze had met wat moeite geknikt wat Aiden liet beseffen dat ze het misschiennet helemaal begrepen had maar het toch probeerde. Ze bevestigde dat het geen moeite was en toen hij met zijn ogen knipperde hing er opeens een jas aan de takken. Ergens was hij opgelucht dat ze hem had losgelaten, want nu hij besefte dat ze het hier allemaal misschien aan het faken was voor hem endingen deed die ze normaal niet, of met veel blozen, zou doen. Hij miste dat al, haar onhandige gebloos en de verlegen glimlachjes. Ze gaf hem de jas en hij deed deze aan. Tot zijn lichte verbazing paste die perfect. 'Wow, je bent goed met kledingmaten,' merkte hij op. Hij stak zijn handen in de jassen van de zak zodat het leek alsof hij zijn handen aan het opwarmen was. Hij vond het raar dat hij het nu maar pas besefte. Terwijl hij haar straks misschien zou kussen en nooit meer zou loslaten. Maar dat was dan ook de echte wereld, waarvan hij zeker was dat ze het honderd procent meende. 'Veel beter, dankjewel.' Hij glimlachte naar haar.

Emma wist dat het koud voelde voor hem maar de paar graden die het daalde nadat ze hem de jas had gegeven voelde zijn ook. Ze glimlachte even toen hij zei dat ze goed was met kledingmaten en dat het inderdaad beter voelde maar die glimlach vervaagde ook weer gauw van haar lippen en er ontstond een naar, nerveus gevoel in haar maag terwijl ze stil waren. Het bleef te lang stil en ze wilde wat zeggen maar wist niet goed wat. Moest ze vragen wat ze fout had gedaan, of zou dat het alleen maar veel erger maken en zou hij haar niet antwoorden en... Allerlei doemscenario's speelden zich af in haar hoofd en ze dwong zichzelf zich te focussen op hun omgeving zodat ze niet aan al het andere hoefde te denken. Ze hield een van haar handpalmen omhoog en keek stilletjes hoe de sneeuwvlokjes daarop landden. Uiteindelijk duurde de stilte haar te lang en zonder hem aan te kijken vroeg ze zachtjes, 'ik heb iets stoms gedaan, hè?'

Natuurlijk had ze het aangevoeld, gezien aan zijn gezicht of gemerkt dat er iets niet klopte. Het werd stil tussen hen en hij keek opzij, keek toe hoe ze met haar handpalmen sneeuwvlokjes opving. 'Voel jij die koude dan echt niet? vroeg hij toen hij zag dat haar handen waarschijnlijk nog warm waren terwijl ze de vlokken opving. Het was ook een domme vraag geweest om de pijnlijke stilte een beetje te doorbreken tussen hen, want zo vond hij het ook niet leuk. Ze leek heel zachtjes bevestiging te zoeken dat zij degene was die iets verkeerds gedaan had. Hij schudde vrijwel meteen zijn hoofd. 'Natuurlijk niet, wat zou jij nu verkeerd gedaan hebben?' vroeg hij. Voelde ze zich dan ergens schuldig over of was het een veronderstelling? Hij opende de holling van zijn arm en glimlachte bemoedigend. Zo kon ze haar arm erdoor steken, zou ze geen dingen doen die ze anders ook niet zou doen en had hij zijn handen nog in de warme zakken, een win-winsituatie.

Emma schudde haar hoofd, met nog steeds haar blik gericht de vlokjes die al snel smolten op haar hand. 'Nee, ik voel het niet.' Ze merkte dat hij probeerde de stilte te doorbreken en dat ze hem daar met haar korte antwoord niet bepaald mee hielp. Hij vroeg wat ze dan verkeerd zou moeten hebben gedaan en ze haalde haar schouders op. 'Het voelde gewoon anders en ik weet niet, ik dacht...' Ze haalde opnieuw haar schouders op en keek hem even aan. Hij bood haar zijn arm aan en ze aarzelde heel even voor ze haar arm door de zijne stak en zo verder liep. Na even raapte ze wat moed bijeen en keek ze hem weer aan. 'Vind je het erg als we zo even stoppen? Het is toch wel een beetje vermoeiend.' Dat was niet waar, maar ze had even excuus nodig om terug te kunnen gaan en zich weer even normaal te voelen. 'We kunnen straks terug gaan, echt, maar gewoon even een korte pauze,' voegde ze er vlug aan toe.

Aiden glimlachte toen ze zei dat ze het niet voelde, vandaar dat ze hier ook niet liep zoals hij, met behoefte aan een extra jas. Hij haalde zijn hand uit zijn zak en stak die net zoals zij uit, liet de sneeuwvlokjes erop vallen. Ze smolten vrijwel meteen omdat het verschil te groot was in temperatuur. Ze zei dat het anders aanvoelde, dat kon hij niet ontkennen. Hij wilde haar niet onnodig zorgen geven dus reageerde hij er niet echt op. Ze vroeg heel voorzichtig of ze zouden kunnen stoppen en nu was hij degene die haar een beetje schuldig aankeek. Was hij degene die zoveel van haar eiste? 'Natuurlijk Emma, je mag stoppen wanneer je wil. Sorry als ik te veel van je vraag,' zei hij vrijwel meteen na haar vraag. Ze beloofde hem dat ze straks konden terugkomen als hij dat zou willen en hij knikte. 'Het hoeft niet kort te zijn Emma, je mag zelf kiezen hoe lang je pauze is. Als je wil stoppen begrijp ik dat net zo goed en gaan we morgen of daarna verder.'

Emma schudde haar hoofd toen hij leek te suggereren dat hij de reden was dat het zo uitputte, en aangezien dat in de eerste instantie al helemaal niet waar was geweest ontkende ze het snel. 'Nee, ik merk gewoon dat het na een tijdje meer moeite kost om het allemaal in stand te houden, overal aan te denken' antwoordde ze, 'het is oké, we kunnen later denk ik wel weer door gaan.' Na nog een paar meter hield ze halt en sijpelde de wereld om hen heen langzaam weg, als de kleuren van een kindertekening op de straten als het regende, en even later zaten ze weer naast elkaar, vingers ineen gevlochten, en alles was er weer. Hoewel haar hart weer veel te snel begon te kloppen toen ze zijn aanraking voelde en zag hoe dicht hij eigenlijk bij haar zat, was ze tegelijkertijd zo ontzettend opgelucht dat ze het allemaal weer voelde, al het warme en het tintelende en de sprong van haar hart toen ze opkeek en hem aankeek.

Hij knikte toen ze zei dat het niet aan hem lag, maar het na een tijd gewoon extra moeite kost om het in stand te houden. Hij wist niet zeker of het wel helemaal de waarheid was, misschien probeerde ze hem gewoon op zijn gemak te stellen zodat hij zich niet al te schuldig zou voelen. Hij keek om zich heen toen de wereld begon scheef te gaan en dan lichtjes begon weg te sijpelen alsof hij aan het smelten was. Hij zat weer naast Emma op de boomstam, hoorde de geluiden van het bos die hij zo graag horen en merkte weer de kleine dingen op die aangaven dat dit het bos was waar hij al jaren kwam. Hij zat dichter bij Emma dan hij had gedacht en hij glimlachte even toen ze hem zo aankeek, opnieuw met een blik die hij gewend was. Hij keek even naar hun handen. 'Alsof ik je nooit heb losgelaten,' zei hij lichtjes verbaasd. Het was ook verbazend, hij had de hele tijd met zijn handen in de zakken van de jas gelopen en nu hield hij haar hand vast, al de hele tijd.

Ze hoorde de verbazing in zijn stem toen hij zag dat ze weer zaten waar ze daarvoor hadden gezeten, in het bos, op de boomstam, naast elkaar en ze begreep die verbazing ook wel een beetje. Het had geleken en voor hem ook gevoeld alsof ze een heel stuk hadden gelopen net. 'Alsof je me nooit hebt losgelaten,' bevestigde Emma zijn woorden, terwijl er een glimlachje om haar lippen begon te spelen en ze wierp ook even een blik op hun handen. Hij was dichterbij dan ze zich kon herinneren, maar misschien was haar beeld toch een beetje vervormd door de tijd die ze in haar illusie waren geweest. Ze wist niet of hij door had gehad wat de echte reden voor deze pauze was of niet - ze hoopte op dat laatste aangezien ze niet wilde dat hij zich schuldig zou voelen. Het was uiteindelijk ook niet zijn fout, maar zelfs als dat niet het geval was zou hij wel een reden vinden. Even later besefte ze dat ze minstens net zo erg was.

Ze leek zijn woorden te bevestigen, waardoor Aiden besefte dat het dus inderdaad waar was. Hij had hier geen enkele seconde haar hand losgelaten, terwijl hij dat in de illusie zelfs niet eens had gevoeld. Hij zag dat haar blik naar hun handen ging en hij besefte dat het voor haar misschien fijner voelde nu het realistisch was, nu ze niet meer hoefde te doen alsof ze het fijn vond dat hij haar vasthield. Hij voelde niets meer van de kou, hij had het even warm als anders. Het leek nu allemaal ver in zijn geheugen alsof hij net wakker geworden was uit een droom, een erg mooie en realistische weliswaar. Hij bleef naar Emma kijken. 'Als het te veel voor je word, krijg je dan zoiets als hoofdpijn omdat je aan alles altijd moet blijven denken?' vroeg hij zachtjes, nog steeds met een licht schuldgevoel. Hij wilde dat hij haar kon helpen, kon meenemen in zijn illusies zodat zij ook eens kon zien hoe fantastisch het eigenlijk was, maar dat kon hij niet. Hij was niet zo fantastisch als Emma.

Emma schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze hoofdpijn kreeg. 'Nee, het wordt gewoon erg vol in mijn hoofd en ik merk dat ik vergeet aan allerlei dingen te denken en dat ik niet meer goed kan focussen op de dingen waar ik aan zou moeten denken,' antwoordde ze, 'en als ik hier ben hoef ik dat niet.' Ze speelde een beetje met zijn vingers, af en toe even naar hem kijkend en ze merkte hoe anders het was nu, hoeveel meer het betekende dat hij haar hand vasthield hier. 'Je hoeft je niet schuldig te voelen, het doet geen pijn of zo,' voegde ze er glimlachend aan toe, wetend dat dat waarschijnlijk de reden was achter zijn vraag. Haar vingers volgden een onzichtbaar pad langs zijn handpalm naar zijn pols, zachtjes. 'Voelt het anders hier?' vroeg ze zacht, terwijl haar ogen haar vingers bleven volgen. 'Ik bedoel, voel je het verschil? Nu je het vaker hebt meegemaakt?'

Aiden glimlachte toen ze zei dat het na een tijd gewoon vol werd in haar hoofd, dat ze zich niet meer op bepaalde dingen, alles dus, kon concentreren. Het was raar, dat ze zich niet meer op alles kon concentreren omdat ze aan alles moest denken. Het was voor haar veel gemakkelijker om hier te zijn, wat hem liet beseffen dat hij minder zou moeten aandringen, hij wilde haar niet teveel moeite bezorgen. Ze voegde er aan toe dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen omdat ze geen pijn had en hij wist dat ze hem opnieuw had door gehad. Haar vingers gingen heel zachtjes over zijn handpalm naar zijn pols en het duurde even voor haar woorden waren doorgedrongen, omdat zijn blik en zijn gevoel gericht was op haar vingers die zachtjes over zijn hand gingen. 'Wat?' Hij zweeg even, nog steeds een beetje in de war. 'Oh, euh... Ik heb eigenlijk geen idee. Nu voelt het als een droom maar daarnet was het redelijk realistisch ja,' zei hij tegen haar. 'Was dat het antwoord dat je wilde horen?' vroeg hij vervolgens.

Emma glimlachte toen ze zag dat hij in de war raakte door haar zachte aanrakingen en dat hij even niet wist wat hij moest zeggen. Hij had wel gelijk met wat hij zei, het was een droom, eigenlijk was het bijna hetzelfde als dat. Alleen kon je je de illusies wel herinneren en kon zij bepalen wat er gebeurde. In haar eigen dromen kon ze dat nooit beslissen - of dat gold in ieder geval voor de dromen die ze zich kon herinneren. 'Je hoeft me niet het antwoord te geven wat ik wil horen, Aiden,' antwoordde ze rustig, en nu keek ze wel op, haar ogen haakten zich in die van hem. 'Ik ben niet zo breekbaar, echt niet.' Soms dacht ze dat hij dacht dat ze zou afbrokkelen, breken als hij iets verkeerd zei of deed, terwijl dat niet zo was - ze kon wel wat hebben, ze had wel wat meegemaakt. Heus wel. Ze wist natuurlijk dat ze minder had gedaan dan hij, maar toch.

Aiden merkte aan haar glimlach dat ze het leuk vond hem zo in de war te brengen. Dat had hij nog al gemerkt en hij vond het omgekeerd net zo leuk. Ze zei rustig dat hij niet hoefde te zeggen wat ze wilde dat hij zou zeggen en zweerde dat ze echt niet breekbaar was. 'Dat weet je toch niet?' vroeg hij zachtjes en keek haar doordringend aan. 'Je bent nog niet zwaar gekwetst geweest en ik wil niet degene zijn die die eerste keer op zijn geweten heeft.' Hij wilde zeggen dat ze niet zou weten hoe ze ermee om zou moeten gaan, maar straks zou ze nog denken dat hij haar aan het betuttelen was. Dan nog zou hij niet degene willen zijn die haar pijn bezorgde, ze had al genoeg moeten doorstaan. 'Maar ik merk nog niet verschil. Al vond ik het nogal confronterend te horen dat het voor jou niet hetzelfde voelt als voor mij.' Meer zou hij er ook niet over zeggen.

Emma schudde langzaam haar hoofd. 'Nee, dat weet ik niet,' antwoordde ze zo kalm mogelijk, om hem te laten merken dat dit heus niet zomaar een uitspatting was en dat ze hier wel vaker over na had gedacht, 'maar jij ook niet. En je kan me niet van alles beschermen, dat weet je ook wel. Het heeft geen zin om zo voorzichtig met me te zijn als anderen dat niet zullen zijn. Dat soort dingen gaan gebeuren, of ik het nu wil of niet.' Ze gaf een zacht kneepje in zijn hand. Hij stapte over, terug eigenlijk, naar een ander onderwerp, al was dat niet veel veiliger. Dit keer knikte ze toen hij zei dat het nogal confronterend was geweest om te horen dat ze niet hetzelfde voelde. 'Dat had ik misschien wat eerder moeten zeggen,' antwoordde ze een beetje verontschuldigend. 'Sorry. Ik vergeet soms dat dingen die vanzelfsprekend zijn voor mij dat niet per se ook zijn voor jou.'

Ze sprak hem vrijwel meteen tegen dat hij het net zo min wist dan zij. Ze had ergens gelijk met haar opmerkingen, maar hij had net zo goed gelijk. 'Dan nog Emma. Er moet iemand voorzichtig met je zijn,' zei hij tegen haar. Hij zou haar tegen zoveel mogelijk beschermen en dat wist ze waarschijnlijk zelf net zo goed. Als hij kon voorkomen haar te kwetsen, of te breken om het in haar woorden zou hij dat zeker doen. 'Zie je,' zei hij tegen haar. 'Dat bedoel ik dus met waarom ik je niet zou kwetsen.' Hij keek haar even veelbetekenend aan, misschien had ze het zelf door. 'Je denkt dat alles jouw schuld is en je verontschuldigt jezelf veel te veel.' Dat wilde hij niet, als hij iets zei dat ze niet graag wilde horen, dat ze zich zou schuldig voelen en blijven verontschuldigen tegenover hem, alsof alles haar schuld was. Hij was zelf ook zo, maar dat wilde niets zeggen.

'Maar Aiden, niemand is voorzichtig met me, en ik heb dat tot nu toe prima overleefd,' antwoordde ze met een klein glimlachje, al was de blik in haar ogen nog steeds ernstig. Hij vervolgde dat ze zich veel te veel verontschuldigde voor dingen waar ze zich niet voor hoefde te verontschuldigen. Ze wist waar hij heen ging, en schudde haar hoofd. 'Jij doet precies hetzelfde,' zei ze, 'en ik verontschuldig me voor alles omdat ik niet goed weet voor wat ik me wel en niet zou moeten verontschuldigen en net had ik wel echt een fout gemaakt en dan mag ik wel sorry zeggen. Ik weet dat ik het soms ook doe voor stomme, kleine dingen en dat ik dat moet afleren. Ik wil dingen niet fout doen, maar ik ga ze nooit goed doen als jij te voorzichtig met me bent om me dat te vertellen want jij bent de enige persoon die ik genoeg vertrouw en jij bent waarschijnlijk de enige waarvan ik het accepteer als je me corrigeert.' Ze was even stil. 'Het-' Ze besefte net op tijd dat ze zich meteen weer wilde verontschuldigen voor het vele gepraat maar hield zich in en boog in plaats daarvan lichtjes haar hoofd zodat ze hem niet aan zou hoeven kijken.

'Ik ben niet zoal anderen,' bracht hij ertegenin. Hij maakte geen kans tegen haar, ze was nu al beter in argumenteren dan hij, dat was ook typisch Emma nu hij erover nadacht. Ze zocht een heleboel uitvluchten om toch haar gelijk te krijgen, maar het was de waarheid dat ze teveel zich excuseerde en veel te snel de schuld op zich nam. 'Je weet ook niet of je wel of niet iets fout hebt gedaan, daarom neem je altijd de schuld op jezelf en voel je je ook veel te lang schuldig. Is dat waar of niet?' Hij kon beter inschatten waar hij zich schuldig om moest voelen en waar niet, dat was iets dat zij in de loop van de komende maanden, jaren nog zou moeten leren. Hij kon een kleine glimlach niet onderdrukken toen ze zei dat hij waarschijnlijk de enige was waarvan ze kon verdragen dat hij haar corrigeerde. 'Emma, ik weet niets van die gave van je af. Ik weet alleen dat je me kan meenemen in levensechte illusies, ik kan jou toch niet corrigeren?' zei hij. 'En dan nog, als ik iets vraag luister je toch niet,' vervolgde hij, doelend op het feit dat ze hem niet zou verwonden, nooit.

Ze bleven langs elkaar heen praten, maar Emma was niet van plan zich zomaar uit het veld te laten slaan. Ze ging er niet op in toen hij zei dat hij niet hetzelfde was als ande mensen, dat kon ze namelijk niet ontkennen en in plaats daarvan ging ze over op wat hij daarna gezegd had. 'Inderdaad, maar dat moet ik dan maar gaan leren, en dat gaat heus niet gebeuren als mensen me niet helpen en zeggen wanneer het niet goed is wat ik denk of doe,' en aangezien hij de enige was die ze echt kende en die haar een beetje kende was hij de enige persoon die ze dat kon vragen. 'Je kan me misschien niet daar corrigeren, maar wel met andere dingen, normale dingen. Want hoe goed ik ook bladeren in een zwerm vogels kan veranderen in mijn illusies, dat gaat me hier nooit helpen.' Hij vervolgde dat als hij iets iets vroeg, ze het niet wilde doen, en ze keek hem aan. 'Daar ga ik me niet voor verontschuldigen,' antwoordde ze na een korte stilte, 'en het is niet waar dat ik niet luister als je iets vraagt.'

Aiden kon het zien aan haar ogen, ze was zo vastberaden of koppig dat hij zijn eigen vastberadenheid voelde opkomen. Hij wist dat het iets was dat in de toekomst nog zou botsen tussen hen. Hij vond het niet fijn dat ze zo in discussie waren, het gaf hem geen goed gevoel en hij wist dat als hij ertegenin zou blijven gaan het misschien de hele namiddag zou blijven duren. Ze reageerde nogal cru op dat laatste, maar hij wist dat dat iets was dat gevoelig lag bij haar en hij het haar ook niet moest kwalijk nemen. 'Dat weet ik,' zei hij toen ze zei dat ze wel luisterde als hij iets vroeg, maar het gewoon niet deed. 'Sorry Emma, ik wilde je niet boos maken,' zei hij zachtjes. Hij keek naar hun handen en nu was hij degene die zijn vingers heel zachtjes over haar handpalm liet gaan, ook naar haar pols toe. Hij wilde haar afleiden van dat gedoe, voor de discussie misschien uit de hand zou lopen en dat wilde hij niet. Ze waren deze ochtend al ongemakkelijk genoeg vertrokken.

Ze keken elkaar even een beetje opstandig aan, maar toen zag ze zijn blik verzachten en zei hij dat hij het wist en dat het hem speet. Ze voelde de frustratie wegvloeien toen ze de toon in zijn stem hoorde en schudde haar hoofd. 'Ik ben niet boos,' antwoordde ze, haar stem ook wat zachter nu, 'nooit geweest.' Zou hij boos zijn dat ze hem zo tegen had gesproken? Hij zag er niet kwaad uit en Emma hoopte dat haar vermoeden juist was en dat hij gewoon niet met haar wilde discussieren over iets wat eigenlijk helemaal geen discussie waardig was. Het was eigenlijk heel erg hoe snel hij haar weer kon afleiden door zachtjes met zijn vingertoppen over haar handpalmen te strijken, zachtjes door te gaan naar haar pols en ze vroeg zich af hoe het kon dat hij haar hart niet tegen haar borst hoorde bonzen. Ze keek hem een paar seconden lang aan en omhelsde hem, al was het aarzelender dan in haar illusie, wachtend tot ze bevestiging zou krijgen dat het oké was wat ze deed.

Aiden merkte dat ze zelf ook een beetje milder werd nu hij ook rustiger reageerde en hij besefte dat hij sneller had moeten rustiger reageren, wqnt hij wist onderhand wel hoe koppig ze soms kon zijn. Ze zei dat ze niet boos was en voegde erna voor de zekerheid er nog aan toe dat ze het nooit was geweest. Het werd even stil tussen hen en hij glimlachte toen ze reageerde zoals hij het gehoopt had toen hij zachtjes over haar handpalm aan het strelen was. Zijn vingers stopten niet aan haar pols maar gingen zachtjes verder. Hij glimlachte toen hij haar adertjes voelde kloppen onder zijn vingertoppen. Hij ging zacht verder over de binnekant van haar arm en keek dan ook weer naar haar op. Ze leek hem in de ogen te kijken, alsof ze iets van actie zou ondernemen maar daar nog niet helemaal zeker van was. Een tel later sloeg ze haar armen om hem heen tot een omhelzing en met glimlach sloeg ook hij zijn armen om haar heen.

Emma voelde hoe ze kippenvel kreeg over haar hele arm maar ze wendde haar blik niet van Aiden af, zelfs had ze gewild had zou het moeilijk zijn geweest. De opluchting die ze voelde toen ze zijn sterke armen om zich heen voelde was met niets te vergelijken - ze wist dat ze het door zou hebben gehad als hij eigenlijk boos op haar was, dat ze het gevoeld zou hebben als dat het geval was geweest. Ze sloot haar ogen even terwijl ze probeerde haar hartslag weer een beetje normaal te krijgen maar met hem zo dicht tegen zich aan leek dat bijna onmogelijk. Ze kon zijn adem voelen, de warmte van zijn lichaam, en ze vroeg zich voor de zoveelste keer af of hij wist wat hij nu eigenlijk allemaal bij haar teweeg bracht. Hij had geweten wat wat hij deed toen hij haar arm aanraakte, hij had heel goed geweten dat ze zich daar automatisch meer op zou richten dan op wat er ook maar tegen haar gezegd werd.

Aiden zag welk effect zijn lichte aanraking had op haar arm en hij glimlachte toen hij het kippenvel zag ontstaan, omdat hij wist dat het niet van kou was. Ze bleven zo dicht tegen elkaar zitten en hij hield haar vast, zijn armen om haar heen. Hij wilde haar niet meer loslaten, integendeel zelfs. Hij wilde nog dichter bij haar zitten, terwijl dat al redelijk onmogelijk was. Het was een hele opluchting dat hun discussie niet was uitgedraaid op een ruzie, want zoals het gisterenavond en deze morgen was gegaan. Hij zat er nog steeds mee in zijn hoofd dat het allemaal misschien te snel was, dat hij egoïstisch was haar zo voor zichzelf op te eisen terwijl ze beter haar aandacht en energie in andere dingen zou steken maar hij kon het gewoon niet. Hij wilde haar niet loslaten en hoopte dat hij het schuldig stemmetje in zijn achterhoofd kon negeren.

Ze dwong zichzelf hem iets meer ruimte te geven om adem te halen, al bleef ze alsnog dichtbij hem zitten. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze het niet fijn vond, of dat het te snel ging, want dat was niet het geval maar ze wist dat hij alsnog voorzichtig wilde zijn. Terwijl haar blik alleen langs zijn gezicht gleed en uiteindelijk weer bij zijn ogen belandde kon ze zichzelf er niet van weerhouden te denken aan gisteren, in de boom, bij de lichtjes en het feest, met de geluiden van de mensen die allemaal weg waren gevallen toen hij haar had gekust. Was het onbeleefd als zij hem zou kussen? Was dat iets wat ze eigenlijk niet mocht doen? Zou hij het haar kwalijk nemen als ze het wel zou doen. Ze wilde iets zeggen maar er kwam niets in haar hoofd. Ze kon zijn adem tegen haar gezicht voelen strijken, warm tegenover de wind die af en toe langs woei en ze had geen idee hoe ze zichzelf er nog steeds van kon weerhouden de ruimte die zich nog bevond tussen hun lippen te overbruggen.

Emma leek zich iets terug te trekken en Aiden liet haar met tegenzin een beetje losser zodat ze zich kon terugtrekken. Haar blik ging over zijn gezicht en uiteindelijk haakte ze haar ogen in de zijne. Opnieuw had dat blauw de volledige controle over hem en liet hem vergeten wie hij was, hoe hij moest bewegen en hoe hij moest praten. Er was iets dat haar blik anders deed overkomen en hij deed zijn best zich daar op te concentreren. Ze was ergens onzeker over want hij kon de twijfel op haar gezicht lezen. Het duurde even voor hij doorhad wat het was maar toen hij haar blik af en toe kort naar zijn lippen zag schieten merkte hij wat ze van plan was, of niet. Hij besloot zelf niets te ondernemen en af te wachten om te zien wat zij was doen. Hij vond het wel licht amuserend, al liet hij daar niets van merken. Hij wilde iets zeggen, maar wilde niet voorkomen dat ze zou doen wat ze misschien ging doen want hij wilde haar net zo graag kussen als zij misschien wilde op dit moment.

Waarom maak je het zo moeilijk voor jezelf? Het is niet zo lastig. Ze wist niet of die aanmoedigingen nu hielpen en eigenlijk kostte het ook teveel moeite om er echt over na te denken. Ze vroeg zich af of Aiden doorhad waar ze mee worstelde, of hij expres afwachtte of dat hij niets deed omdat hij niets wilde doen. Heel langzaam gleden haar vingertoppen over zijn huid naar zijn schouder, naar ze hals, al wendde ze haar blik niet af - haar andere hand liet ze op zijn schouder liggen. Ze probeerde in zijn ogen te zien of ze de goede keuze maakte, of het oké was wat ze deed maar ze had o onderhand ook wel begrepen dat haar hersenen niet helemaal goed meer leken te functioneren als ze zo dichtbij hem zat. Het was alsof ze een mentale drempel moest overstappen en ze zichzelf telkens net niet ver genoeg duwde om die laatste pas te zetten. 'Waarom maak je me toch zo nerveus?' zei ze zacht, wetend dat hij haar zelfs had verstaan als ze gefluisterd had.

Haar vingertoppen bewogen zachtjes over zijn arm, langs zijn schouder en stopten uiteindelijk in zijn hals waar ze uiteindelijk haar hand liet liggen. Hij voelde het spoor dat ze gemaakt had zo branden dat het leek alsof zijn temperatuur een paar graden gestegen was, samen met zijn hartslag. Ze kwam zo dichtbij dat hij zichzelf moest tegenhouden om haar niet te kussen. Maar opnieuw hield hij zichzelf tegen, dit was aan haar. Zij was degene die het gestart was dus was zij ook degene die het mocht vervolgen. Hij legde zijn arm om haar heen, met zijn hand aan haar heup. Ze vroeg zacht waarom hij haar zo nerveus maakte. Ze was zo dichtbij dat hij het met gemak kon horen. 'Je zou eens moeten weten welk effect jij hebt op mij,' antwoordde hij iets later met een afwezige glimlach. Het had even geduurd voor hij had kunnen reageren omdat hij net zoals zij afgeleid was.

Ze zag zijn blik veranderen toen ze zich dichter naar hem toe bewoog, haar vingers zachtjes langs zijn huid liet bewegen en het enige waar ze zich op kon concentreren waren zijn ogen en zijn lippen en zijn gezicht zo dicht bij het hare want meer dan dat liet haar hartslag niet toe. Je zou eens moeten weten welk effect jij hebt op mij... Ze dacht eigenlijk dat ze juist heel goed wist welk effect dat was, aangezien ze dezelfde toon aansloeg als hij dit soort dingen bij haar deed, waardoor het leek alsof alle gedachten door een mistwolk in haar hoofd waren verhuld. Maar uiteindelijk waren het niet alleen de zachte woorden die hij sprak, maar was het ook het de kleine glimlachje op zijn gezicht, alsof hij een beetje van de wereld was, dat haar het allerlaatste stapje over de drempel deed zetten. Ze rechtte haar rug een beetje om wat langer te lijken en haalde hem ondertussen voorzichtig dichterbij met de hand die in zijn nek lag, haar ogen sluitend toen zijn zachte lippen die van haar ontmoetten.

Ze reageerde niet op zijn woorden, misschien was het net zoals voor hem nog te moeilijk om een normale reactie uit te brengen. Eindelijk had iets haar overtuigd om het dan toch te doen en niet langer te twijfelen. Hij had de verandering gezien in haar blik, van onzekerheid naar vastberadenheid. Ze dwong hem heel zachtjes dichterbij en hij volgde haar tot haar lippen uiteindelijk zachtjes de zijne raakten. Nu was hij degene die weer initiatief nam en haar lippen zachtjes liet meebewegen met de zijne. Zijn ademhaling en hartslag waren volledig op hol geslagen, dankzij Emma had hij er geen enkele controle meer over. Zijn ene hand lag nog steeds om haar heup, terwijl hij zijn andere hand zachtjes langs haar arm liet gaan. Emma was het enige dat hij kon horen en voelen op dit moment, er mocht een bom ontploffen en hij zou het nog niet opmerken.
-
nieuwe Aiden, past het bij hem?

Het was alleen zijn lippen op de hare en zijn huid onder haar vingers en zijn hand op haar heup, het was alles tegelijkertijd en het maakte haar niet eens iets uit. Zodra zij de eerste stap had gezet gaf hij haar de vastheid die ze nodig had om te voelen dat ze zich echt geen zorgen meer hoefde te maken. Er was ook niets anders waar ze aan kon denken behalve hem. Het was wat ze zich herinnerde van de vorige keer en meer en anders. Haar ene hand kroop omhoog naar zijn gezicht en ze wilde nog dichterbij hem zijn, al was dat zo goed als onmogelijk, ze wilde nooit meer hoeven loslaten en ze wilde erg niet aan denken dat dat ooit zou moeten. Haar hart bonsde veel te luid en elk klein stukje van haar huid dat hij aanraakte leek in brand te staan, maar al het vuur in de wereld had er niet voor kunnen zorgen dat ze dit moment zou laten gaan. Ze wist niet meer wat er was wat haar had doen twijfelen want zijn aanwezigheid alleen al was alles wat ze nodig leek te hebben om compleet en volledig van de wereld te raken.
-
I like him, maar het wordt wel even wennen om een onbekend gezicht te zien, haha.