Het feest

Viniah glimlachte toen ze de verblufte blik in zijn ogen zag. Hij leek er helemaal ondersteboven van, wat ergens te begrijpen viel. Hij had zoiets nog nooit meegemaakt. Hij herhaalde verbaasd haar woorden en ze kon een lach niet onderdrukken. Ze vond het grappig om te zien dat hij er zo verbaasd door was. Hij bleef de hele tijd om zich heen kijken en ze wachtte geduldig tot hij iets zou zeggen. Ze had nog steeds haar hand in de zijne, maar dat kon niet anders want zodra ze hem zou loslaten zou hij net zoals de anderen 'verstenen'. Na een tijd richtte hij zijn blik weer op haar en haar glimlach werd nog breder toen hij zei dat hij het geweldig vond. 'Ja, ik kan het doen wanneer ik maar wil. Het lijkt een beetje op het licht aan en uit doen, maar dan in mijn hoofd,' legde ze simpelweg uit. De had meteen de gelijkenis gemerkt toen ze voor het eerst de lichtschakelaar in haar slaapkamer had getest, het had hetzelfde gevoel gehad.

Ze had gelachen door zijn verbazing en dat was misschien ook wel te begrijpen want Ben was verbijsterd door wat er gebeurd was. Hij wist ook niet wat hij anders had verwacht, maar dit in ieder geval niet. 'Het licht aan en uit doen?' Hij grijnsde. Hij kon zich niets voorstellen wat verder van elkaar verwijderd zat dan het licht aan en uit doen en de tijd stilzetten, al kon hij er wel inkomen dat dat voor haar natuurlijk anders was. 'En het kost je verder geen moeite?' vroeg hij, nog steeds af en toe om zich heen kijkend, alsof hij toch verwachtte dat ze plotseling allemaal weer zouden bewegen. Zijn blik gleed even naar hun handen, maar hij zei er niets over en keek in plaats daarvan haar weer aan. 'Dit is echt cool,' mompelde hij opnieuw, meer in zichzelf dan tegen haar, terwijl hij een van de personen die niet ver van hun tafeltje verwijderd stond bekeek.

Hij moest grijnzen door haar opmerking. Ze kon niet veel vergelijkingen maken, maar degenen die ze wel kon maken waren waarschijnlijk te simpel. Al gaven ze wel goed weer wat ze bedoelde. Hij vroeg haar of het verder geen moeite kostte en ze dacht even na over zijn vraag. 'Nee, ik voel het amper. Straks moet ik gewoon terug de klik maken in mijn hoofd en dan wordt alles wel weer normaal.' Ze had het meteen gezien toen hij naar haar handen keek en ze wist dat ze dat ook even moest uitleggen, om hem geen verkeerde gedachten ofzo te geven. 'Sorry, maar ik moet je hand wel blijven vasthouden, anders sta jij ook stil,' zei ze tegen hem. Ze glimlachte opnieuw toen hij zei dat hij dit echt wel cool vond. Ze vond het fijn om dat te horen. Ze was nog steeds een beetje zenuwachtig, omdat het de eerste keer was dat ze aan een 'normaal' persoon liet zien wat haar gave allemaal inhield en ook maakte ze zich nog een beetje zorgen dat hij dit ging vertellen aan de kranten, maar veel kon ze er nu toch niet meer aan veranderen.

Ben keek haar even een beetje bewonderend aan. Het leek hem dat je echt veel kracht moest hebben om zoiets te laten gebeuren en dan ook nog vol te houden. 'En niemand heeft hier later iets van door?' Dus ze zou gewoon de hele avond al mensen aan het stilzetten zijn en niemand zou er iets van door hebben gehad, inclusief hij. Ze legde uit dat ze zijn hand wel vast moest houden omdat hij anders ook een standbeeld zou worden, net als de anderen en hij knikte dat hij het begreep, al moest hij toegeven dat hij het anders ook niet zo erg had gevonden. Hij kon aan haar zien, aan de blik in haar ogen, dat ze nog steeds een beetje zenuwachtig was en hij keek haar even aan. 'Ik breek mijn beloftes niet. Ik zweer je dat ik niemand iets zal vertellen.' zei hij, iets zachter dan hij gewoonlijk gedaan zou hebben, ook al kon niemand ze toch horen en was het volkomen stil om ze heen.

Ze zag de bewonderende blik in zijn ogen en ze moest haar best doen om niet opnieuw te beginnen blozen. 'Nee, niemand merkt iets. Als ik straks de tijd weer terug zet gaat alles weer gewoon zoals het bezig was.' Hij keek haar aan met een vragende blik en ze zag dat hij een conclusie trok dat ze nog altijd niet zeker was of ze hem wel moest vertrouwen. Hij sprak zacht, maar toch had zijn stem een vaste overtuiging die haar zeker maakte dat hij het niet zou verder vertellen. 'Bedankt,' zei ze en kneep even in zijn hand. Ze glimlachte naar hem. 'Zo ben ik hier toegekomen, in alle stilte en afgewacht tot ik genoeg aan de mensen gewend was en dan de tijd terug aangezet.' Het was de eerste keer geweest dat ze zich zo publiekelijk ergens had getoond, want er waren vele fotografen die hen de eerste keer hadden gefilmd en gefotografeerd. Daarom had ze gewacht tot de drukte gepasseerd was voor ze de eerste keer buitenkwam. Ze had naar de mensen gekeken en vastgesteld dat ze eigenlijk net zoals haar waren.

Ben hoopte dat hij nu de laatste twijfels ook uit haar hoofd had verbannen, in ieder geval wat hem betreft. Wat een aantal anderen betreft, hun betrouwenswaardigheid kon je maar beter altijd betwijfelen. Hij knikte, zijn vermoeden was dus juist geweest. Het was vreemd om te bedenken dat de tijd stil had gestaan, hij had er inderdaad niets van gemerkt. 'Een slimme manier om aan je omgeving gewend te raken,' zei hij. Er waren op het plein vaak al veel mensen, maar op dit feest kwam de hele stad en zelfs hij zag niet zo vaak zo veel mensen bij elkaar. 'We kunnen hier gewoon door bewegen, toch?' vroeg hij vervolgens, en hij keek even omhoog. Over enkele minuten zouden de lichtjes aangaan en hij wist de perfecte plek om dat te zien, ergens op een van de hoogste, leegstaande gebouwen. En hoe vaak was hij daar niet al opgeklommen? Zelfs met één hand moest dat kunnen.

Viniah keek even naar hem en glimlachte toen hij zei dat het een slimme manier was om aan je omgeving te wennen. Dat vond ze zelf ook, en veel gemakkelijker. Hij vroeg haar of ze konden bewegen en ze knikte. Even om zich heen kijkend of niemand hen echt in de gaten hield. Want als ze de tijd terug zou starten en ze zouden een andere houding hebben, zou dat natuurlijk gemerkt worden. Maar niemand keek hun kant op, dus was de kust veilig om te doen wat ze maar wilde. 'Je, we kunnen gewoon bewegen,' zei ze. Ze zag hem opnieuw omhoog kijken naar de zwarte draden met de knopachtige dingen eraan en ze werd nieuwsgierig waarom hij die dingen zo in de gaten hield. Haar hand lag nog steeds in de zijne, al merkte ze het nog amper. Hij had warme en stevige handen, die haar overtuigden dat hij helemaal te vertrouwen. Hij kwam ook niet bang over, maar waarom zou hij bang moeten zijn van haar? Ze nam met haar lege hand nog een stukje brood van haar bord en nam er aarzelend een hapje van.

Ben knikte goedkeurend toen hij haar bevestiging hoorde. Dat was waar hij al op gehoopt had. 'Oké, in dat geval zou ik je graag wat willen laten zien,' ging hij verder, en hij keek haar even aan, glimlachend. 'Als je het niet erg vindt, natuurlijk.' voegde hij er vlug aan toe. Hij kon zien dat ze al iets meer ontspannen was dan in het begin, wat voor hem een teken was dat ze hem meer vertrouwde en ook echt begon te geloven dat hij te vertrouwen was. En zeker nu hij wist wat ze kon doen en dat ze daar niemand pijn mee kon of zou doen, was dat nog meer reden om haar zijn volle vertrouwen te geven. Niet dat hij daar vaak moeilijk over deed, misschien juist wel een beetje lichtzinnig, maar goed, daar kreeg hij dan later problemen mee. En hij kon gewoon niet geloven dat Viniah hem iets aan zou doen, wat al die andere mensen ook dachten. Hij pakte zelf ook met zijn lege hand een stukje brood op en at dat op. De stilte om hen heen bleef een beetje raar.

Ze keek hem nieuwsgierig aan toen hij voorstelde om iets te laten zien. 'ja, dat is goed,' zei ze met een glimlach om haar lippen. Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze het niet erg vond, natuurlijk was dat niet zo. Ze werd alleen maar nieuwsgierig naar wat hij juist wilde laten zien. Ze zag hem soms een beetje ongemakkelijk om zich heen kijken, waarschijnlijk was het wennen om zo stil te staan in de tijd. 'Als je liever hebt dat ik het weer gewoon laat gaan, zeg het dan. Ik ben het gewend,' zei ze zacht. 'Voor jou is het misschien een beetje, eh, gek ofzo,' vervolgde ze. Ze at het broodje dat ze vasthield helemaal op en keek even naar alle mensen om zich heen die stil stonden, ook degenen die eerst aan het dansen waren, sommigen in erg rare houdingen.

Ben grijnsde en schoof zijn stoel voorzichtig naar achter aangezien hij niet het risico wilde lopen haar hand los te laten en te verstenen, net als de mensen om hem heen. 'Nee, op deze manier hebben we in ieder geval genoeg tijd,' zei hij na kort zijn hoofd te hebben geschud. 'Het is een beetje vreemd, maar ook wel rustig zo.' Hij stond op en wenkte haar voorzichtig de kant van een van de hoogste gebouwen op het plein toe. Het was vreemd om tussen de stilstaande mensen door te lopen en opnieuw had hij het idee dat hij door een bizar echt wassenbeeldenmuseum liep. Hij leidde haar zachtjes verder naar de zijkant van het gebouw, waar een van de deuren open stond. 'Veel gebouwen staan leeg, dus niemand zal ons straks zien,' zei hij voor hij haar mee de trappen op nam. Na nog vier trappen stonden ze op het dak, waar nu geen wind waaide zoals gewoonlijk. Aan de rand van het dak stond een grote, niet meer werkende schoorsteen waar hij tegenaan ging zitten, niet dicht genoeg bij de rand om het risico te lopen daaroverheen te vallen en niet ver genoeg bij de rand vandaan om niet het hele plein en een aantal omliggende straten te kunnen zien.

Ze volgde zijn voorbeeld en stond zelf ook voorzichtig op, haar arm uitstrekkend om hem niet los te laten. 'Oké,' antwoordde ze toen hij zei dat ze op die manier genoeg tijd zouden hebben. Tijd waarvoor? Ze liepen samen tussen de mensen door. Het was voor haar ondertussen gemakkelijk om zich ertussen te wringen, omdat ze het al gewend was om zich overal tussen te wringen. Ze wist wel dat hij zou weten dat ze eigenlijk niemand konden aanraken, want als mensen een andere plaats zouden hebben dan voor ze stilstonden, zouden ze dat natuurlijk wel opmerken. Hij legde uit dat er vele gebouwen stilstonden en dat niemand hen zou zien. Ze vroeg zich af waarom ze daar zo zenuwachtig om werd. Opnieuw dat vertrouwensgedoe waarschijnlijk. 'Waarom? Wat gaat er gebeuren?' vroeg ze nieuwsgierig. Hij ging haar voor op de trappen en ze liep achter hem aan. Ze stonden niet veel later op een dak en hij ging zitten met zijn rug tegen een schoorsteen, niet ver van de rand. Ze volgde, natuurlijk, en ging naast hem zitten op de grond. Ze hadden zicht over bijna heel Amon en ze keek hem opnieuw even aan. 'Terug gewoon zetten?' vroeg ze zacht;

'Dat zie je zo wel,' antwoordde Ben mysterieus, aangezien hij de verassing niet wilde verpesten door het al te vertellen. De lichtjes waren niet alleen op het plein opgehangen maar ook door veel andere straten waardoor er een heel pad van licht aan zou gaan over een minuut of wat. Hij knikte toen ze vroeg of ze het weer gewoon moest zetten. 'Het duurt niet lang meer nu,' stelde hij haar gerust, 'nog een minuut of twee, denk ik. Je kan het natuurlijk ook van beneden bekijken, maar van boven is het wat indrukwekkender. Vind ik dan.' Hij keek even naar haar opzij en glimlachte naar haar. Eigenlijk plaagde hij haar nogal door te vertellen over iets waar ze geen idee van had, maar hij hoopte dat ze hem dat zou vergeven als ze zag waarom hij het gedaan had en wat hij haar nu eigenlijk wilde laten zien.

Hij bleef mysterieus doen en de glimlach op zijn gezicht gaf aan dat hij er duidelijk plezier in had dat ze geen enkel idee had wat hij haar ging laten zien. Hij gaf aan dat ze tijd weer gewoon kon zetten en ze sloot haar ogen weer even. De klik werd omgedraaid in haar hoofd en de tijd liep weer gewoon verder zoals normaal. Er ging een zuchtje wind door haar haar en de geluiden beneden gingen weer gewoon door alsof ze nooit stil hadden gestaan. Hij zei dat het nog twee minuten ofzo ging duren en ze vroeg zich af wat er in godsnaam nog twee minuten zou duren. Ze keek om zich heen, of ze iets zag dat zou aangeven wat hij bedoelde, ze keek omhoog in de lucht, misschien bedoelde hij de donkere hemel dat over twee minuten de maan zou tonen, ze had geen enkel idee.

Ben keek even naar beneden toen alles weer begon te bewegen. Het was alsof er nooit iemand had stilgestaan en niemand merkte dat er ook maar iets aan de hand was geweest of dat zij twee weg waren geglipt. Hij zag een aantal andere mensen omhoog kijken en wist dat het nu echt niet lang meer kon duren. 'Kijk, ik denk-' hij stopte zijn zin toen alle lichtjes plotseling aangingen en het plein en de omringende straat verlicht werden door kleine, gekleurde bolletjes. 'Dat bedoelde ik.' mompelde hij, wat zachter nu. Vanaf beneden steeg een zacht 'ooh' op uit de menigte en Ben keek opzij naar Viniah, benieuwd naar haar reactie. Misschien zou ze het wel helemaal niet zo bijzonder vinden en vond ze dat hij haar maar voor niets mee naar boven had gesleept.

Hij zei nog iets, maar stopte zijn zin abrupt toen er plots een heleboel lichtjes aangingen om hen heen. Ze hoorde niet meer wat hij zei omdat ze zo betoverd was door dit mooie zicht. 'Wow, dat is,' haar stem haperde ervan, 'wow,' zei ze nog eens. De lichtjes twinkelden vrolijk in verschillende kleuren over het plein en een paar straten errond. Ze kroop voorzichtig een beetje dichter naar de rand, maar net niet dicht genoeg om te vallen, zodat ze nog een beter zicht zou hebben. Ze had zelfs niet eens gemerkt dat ze zijn hand had losgelaten. Ze hoorde onder haar een 'ooh' opstijgen uit de menigte, die net zoals haar allemaal verwonderd naar de lichtjes keken. Het zag eruit als een droom. Ze wilde dat ze dit moment kon stilzetten om eeuwig naar die dingen te kijken.

Ben was blij toen hij haar verwonderde 'wow' hoorde en hij grijnsde even. Hij keek even over de rand, en toen langs de straten, kijkend of hij Katie of Leila nog kon zien, maar waarschijnlijk zaten ze toch te ver weg om goed te kunnen zien vanaf hier. 'Dat was het best waard, toch?' vroeg hij, zachtjes lachend. De verbaasde blik op haar gezicht sprak boekdelen en hij wist precies hoe ze zich voelde. De eerste keer dat hij het vanaf hier had gezien had hij zeker een minuut in complete stilte voor zich uit zitten staren, gewoon kijkend naar alle lichtjes, die dansden door de wind. Het was bijzonder en prachtig en hij wilde dat hij het voor altijd kon opslaan in zijn hoofd, maar elk jaar was het toch weer een verassing. 'Dit vind ik altijd een van de beste momenten van de avond,' zei hij zacht, terwijl hij opnieuw even een blik op Viniah wierp.

Hij was geamuseerd omdat ze zo verwonderd was om de lichtjes en ze keek voor het eerst weer om naar hem. Ze knikte met een brede glimlach om haar lippen. Ze sloeg haar armen om zijn nek tot één van haar enthousiaste omhelzingen. 'Dankje om me dit te tonen,' zei ze en liet hem weer los. Het was iets typisch aan haar. Als ze enthousiast was deed ze dingen die ze anders nooit zou doen, zoals een praktisch vreemde persoon omhelzen omdat ze de lichtjes zo mooi vond. Ze keek opnieuw naar de lichtjes en hoorde hem zeggen dat hij dit een van de beste momenten van de avond vond. Ze knikte. 'Dat is waar, ik hoop dat ze nog lang blijven branden,' zei ze, nog steeds met een brede glimlach om haar lippen. Ze bleef kijken naar de lichtjes, die af en toe meebewogen met de wind. Het leek zo magisch dat ze bijna niet kon geloven dat het echt was. Ze had zoiets nog nooit in haar hele leven gezien.

De omhelzing had Ben niet zien aankomen, maar hij glimlachte en knikte. 'Heel graag gedaan,' antwoordde hij. Hij vond het wel leuk om te zien hoe spontaan ze kon zijn, ook al was het alleen in een opwelling door wat ze net gezien had. 'Ze blijven aan tot iedereen vannacht weg is,' stelde hij haar gerust en hij keek ook weer naar de dansende lichtjes. Het was echt heel mooi en hij begreep opnieuw niet waarom dit soort dingen niet vaker gebeurden. Dit waren de momenten waarop iedereen even samen was, echt samen. De groep die beneden naar boven had staan kijken liep weer een beetje uiteen, behalve een paar kinderen, die nog steeds naar boven staarden. Hij herkende zijn derde zusje ertussen en glimlachte even. Ze was een paar jaar ouder dan de tweeling en hoewel ze zich altijd groter voor probeerde te doen dan ze eigenlijk was, maar hier zag hij nog steeds zijn kleine zusje staan, verwonderd kijkend naar de reeks lichtjes.

Hij had geglimlacht om haar omhelzing en zelf glimlachte ze ook een beetje onschuldig naar hem. 'Sorry,' zei ze. Ze keek weer even naar de lichtjes toen hij zei dat ze nog de hele avond zouden blijven branden. Ze zag hem beneden naar iets kijken en zelf zag ze ook nog een paar kinderen omhoog kijken. Waaronder één meisje met hetzelfde donkere haar als Ben. Ook de ogen, de blik was exact hetzelfde. 'Nog een zus van je?' vroeg ze en wees naar het meisje dat beneden stond. De verwonderende blik in het meisje haar ogen was ook bij Viniah te zien en ze vroeg zich af of dat nu kinderachtig overkwam dat ze er zo verbaasd over was.

Ben schudde zijn hoofd om aan te geven dat het niet uitmaakte dat ze hem had omhelsd. Hij keek haar even aan maar draaide zich weer naar het meisje beneden toen Viniah heel opmerkzaam vroeg of dat ook een zus van hem was. Hij knikte. 'Inderdaad. Dat is Resa, de derde en, gelukkig, laatste,' antwoordde hij glimlachend. 'Nog zo'n druktemaker zou ik niet trekken, denk ik.' Resa was over het algemeen wel een stuk rustiger dan de tweeling, dus eigenlijk was dat niet helemaal eerlijk tegenover haar, maar hij moest haar nog terugpakken voor die opmerking die ze aan het begin van de avond had gemaakt. Daar zou hij het sowieso later nog wel even met haar over hebben want hij had er geen zin in dat zijn zusjes ook maar op een manier zo werden als bijna de hele stad.

Ze zag een soort trots in zijn ogen terwijl hij over zijn zusjes praatte. Hij vertelde dat het gelukkig de laatste was en dat het blijkbaar druktemakers waren. Maar ze kon zien aan de blik in zijn ogen dat dat slechts een leugen was. Ze vroeg zich hoe het was om een grotere broer te hebben en ze voelde zich plots even helemaal alleen. Ze had geen familie meer, had ze die eigenlijk gehad? Het enige wat ze gekregen had was een gescheurde foto van een klein blond meisje met dezelfde bruine ogen en blonde krullen die zij had en een stuk arm van iemand anders. Misschien was zij dat meisje geweest, misschien ook niet. En wie was degene die met zijn of haar arm op de foto stond. Waar was het andere stuk? Ze glimlachte naar hem. 'Ze lijkt op je. Dat doen ze allemaal,' zei ze. Doelend ook op de andere twee meisjes die hetzelfde haar hadden als hij.

Ben grijnsde even toen ze zei dat ze op hem leken. 'Op mijn moeder, eigenlijk,' zei hij, 'maar ja, je kan zien dat we allemaal bij dezelfde familie horen.' Hij viel even stil toen hij besefte dat zij waarschijnlijk helemaal geen familie meer had. Ze waren waarschijnlijk allemaal omgekomen bij het ongeluk. Zij, en de anderen, hadden tegelijkertijd het geluk en het ongeluk te overleven. Ze hadden dan wel die ramp overleefd, maar nu waren ze alleen. Of zo voelden ze zich in ieder geval. Hij keek haar even aan en besloot dat hij niet wilde dat ze zich zo hoefde te voelen. Hij zocht haar blik en keek haar even onderzoekend aan. 'Ze vinden je aardig,' zei hij tegen haar, en hij glimlachte weer even, 'Katie en Leila, bedoel ik. Ze vroegen van alles over je terwijl ik ze naar huis bracht. Ze vinden je haar heel mooi en ik moest zeggen dat het ze speet van daarstraks.'

Oh, god sorry. Ik had gereageerd maar m'n internet viel weg en ik kan er nu pas weer op.
-
Viniah glimlachte even toen hij zei dat ze leken op zijn moeder. Ze vroeg zich af hoe ze eruit zou zien, waarschijnlijk ook met het donkere haar. Het was waarschijnlijk ook een knappe vrouw, aan haar kinderen te zien. Ze hoorde hem stil vallen en ze vroeg zich af waarom. Had ze iets verkeerd gezegd? Of had hij iets gezien waardoor hij afgeleid was? Toen ze hoorde wat hij zei tegen haar glimlachte ze even. Ze besefte wat hij probeerde te doen. Hij was waarschijnlijk tot het besef gekomen dat ze geen familie had. Ze glimlachte toen hij zei dat ze haar heel erg mooi vonden. 'Zeg maar dankje namens mij.' Ze draaide zich weer even van hem weg om naar de lichtjes te kijken. Om de een of andere reden moest ze gewoon af en toe eens kijken, het was te mooi om te negeren.

Ze glimlachte toen hij haar vertelde wat zijn zusjes gezegd hadden en hij was blij dat hij haar in ieder geval even had kunnen opvrolijken. 'Dat zal ik doen,' antwoordde Ben glimlachend, terwijl hij haar blik naar beneden volgde. 'Als je weer terug wil naar het feest moet je het maar zeggen.' Hij liet zijn rug weer tegen de schoorsteen achter zich rusten en keek even over de stad uit. De straten werden nog voor een stukje verlicht, waarna de stad donker werd en met de minuut werd het moeilijker om alles te blijven zien. Alleen het feest onder hen bleef natuurlijk helder verlicht en vol geluiden van gepraat en muziek en heel veel lachende mensen. Mensen lachten veel minder vaak nu dan vroeger, had hij het idee. Misschien bedroog zijn geheugen hem wel gewoon, maar als je over straat liep waren er weinig mensen die echt gelukkig waren en dat gaf hem een nogal hopeloos en tegelijkertijd opstandig gevoel. Hij had geen zin ongelukkig te zijn als hij ouder werd.

Ze glimlachte nog naar hem toen hij beloofde dat hij het zou vertellen aan zijn zussen. Maar ze wist niet zeker of hij het echt meende. Misschien wilde hij niet dat anderen te weten kwamen dat hij met haar gepraat had op het feest, hij zou nogal raar bekeken worden. Hij leunde weer tegen de schoorsteen terwijl zij steeds dichter naar de rand kroop, om de lichtjes nog beter te zien. Ze merkte wel dat haar hartslag net iets sneller ging, steeds als ze nog net iets dichter bij die rand kwam want het was echt wel hoog van hieruit gezien. Maar ze wilde zo graag die lichtjes nog beter zien dan ze ze nu al zag. Het was zo mooi van hieruit. Ze keek weer even achter hem. 'Wie heeft die lichtjes er zo één voor één omhoog gehangen?' vroeg ze aan Ben. Want ze wist dat zoiets waarschijnlijk heel erg veel tijd moest kosten, zeker omdat het zo'n kleine lichtjes waren.

Ben bleef naar haar kijken terwijl ze dichter naar de rand kroop, haar goed in de gaten houdend voor het geval ze viel of iets dergelijks, hoewel hij ook wel wist dat dat niet zo snel zou gebeuren en dat ze heus wel voor zichzelf kon zorgen. 'Het zijn draden met lichtjes eraan, je kan ze gewoon kopen in winkels. Tijdens kerst hebben veel mensen ze ook aan hun huizen hangen, maar op de een of andere manier is dat toch altijd anders dan om ze zo hier te zien hangen.' Hij was even stil voor hij weer terugkwam op haar vraag. 'En vanmiddag is de halve stad bezig geweest met alles klaarmaken, dus ze zijn gewoon toen ook opgehangen.' Hij haalde zijn schouders op. 'Iedereen is al weken bezig met alles regelen, dit feest is echt de grote gebeurtenis in Amon.'

Ze keek hem verbaasd aan toen hij vertelde dat het draden waren waar de lichtjes aan hingen. Dat waren dus de dingen die ze gezien had waarvan ze niet wist dat het lichtjes waren. 'Gewoon in de winkels?' vroeg ze, meteen zich voorstellend hoe ze zo'n dingen kon omhoog hangen overal in het huis van de slachtoffers. 'Wat is kopen? Wat moet je dan doen?' vroeg ze enthousiast. Zich volledig aan het voorstellen hoe ze die lichtjes zelf zou hebben en elke dag kon zien. Ze keek weer om naar hem en glimlachte even. Natuurlijk duurde het even voor een feest zoals dit was voorbereid. 'Heb jij ook geholpen?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze vroeg zich af of ze zichzelf schuldig moest voelen omdat zij niet geholpen had aan het feest en er toch heen kwam.

Ben knikte bevestigend en begon toen te grijnzen. Ze wist niet wat kopen was, waarom zou ze ook, ze had er nog geen reden voor gehad. 'Je gaat naar een winkel en je betaalt... je ruilt geld voor het ding wat je wil. Dat kan ook eten zijn, of kleding of zo.' Maar ze wist natuurlijk ook niet wat geld was. Hij zocht even in zijn broekzak naar wat munt en briefgeld en liet dat aan haar zien. 'Dit is geld en als je iets wilt kopen geef je het geld wat iemand voor het ding wat je wilt hebben vraagt aan diegene, en die kan het dan weer aan iets anders uitgeven.' Hij was even stil. 'Dat moet heel raar geklonken hebben, sorry. Het is een beetje vreemd om het uit te leggen.' zei hij verontschuldigend, terwijl hij probeerde te bedenken wat ze allemaal nog meer niet zou weten. Al die dingen die zo ontzettend normaal waren voor hem wist zij natuurlijk niet...

Hij legde haar gemakkelijk uit wat kopen was. Al vond ze het raar dat ze dingen moest ruilen voor iets wat blijkbaar geld was. Blijkbaar kon ze alles kopen wat ze wilde en ze was al nieuwsgierig. Ze wilde graag eens naar plekken om dingen te kopen, of te ruilen zoals hij het noemde. Hij toonde haar een briefje en een paar muntjes. Ze nam een van de muntjes uit zijn handen en hield die dicht bij haar gezicht, om te kijken. 'Wat een gek ding, en daarmee krijg ik wat ik maar wil?' vroeg ze. Ze vroeg zich af waarom hij het wel had en zij niet, maar ze wilde niet constant domme vragen stellen, dus legde ze het muntje weer in zijn hand. 'Nee, je bent een goede, eh, uitlegger,' zei ze met een glimlach om haar lippen. 'Ik zou het zelf niet beter kunnen.' Ze moest even om haar eigen grapje lachen, natuurlijk kon ze dat niet.

Ben grijnsde opnieuw even maar schudde toen zijn hoofd. 'Nee, niet alles. Zie je de cijfers die erop staan? Het geeft aan hoeveel het geld waard is. Als iets tien euro kost en ik heb maar vijf euro, kan ik het niet kopen,' vertelde hij en hij glimlachte even toen ze zei dat hij dat uitleggen nog best goed deed. 'Dankje,' antwoordde hij terwijl hij het geld weer terug in zijn zak stopte. 'Je verdient gewoonlijk geld door ergens te werken, kleine kinderen krijgen zakgeld van hun ouders wat ze dan kunnen uitgeven aan dingen die ze leuk vinden,' ging hij verder, in een poging hun dagelijks leven een beetje duidelijk te maken, al kreeg je dat natuurlijk pas echt door als je gewoon meeging met iedereen en dingen als werken en eten kopen zelf deed. Hij wist niet of ze dat ook zelf moesten doen straks of dat ze eten en kleding zouden blijven krijgen van de mensen die nu ook voor hen zorgden.

Weten jullie al wanneer jullie gaan beginnen met die andere? Dat ik weet tegen wanneer m'n rol er ten laatste moet staan ;p
-
Hij wees aan dat er cijfers op het geld stonden, natuurlijk had je dan ook nog meer dan één munt nodig om zo'n dingen te betalen. 'Oh, ik snap het,' zei ze begrijpend. Eenmaal als je het doorhad was het nog redelijk gemakkelijk. Ze had nooit zakgeld gekregen en van de mensen die hun eten en wat kleren hadden gebracht, kreeg ze ook geen geld. Dus zat er maar één manier op. 'Ja, dan ga ik zelf werken,' zei ze met een glimlach. Ze had geen idee wat voor soort werk ze zou kunnen doen, niet veel eigenlijk aangezien ze niet kon lezen, schrijven of simpele dingen wist. Maar als ze dat wilde, dan zou het zeker gebeuren. Ze kroop weg van de rand en ging nu zelf ook tegen de schoorsteenmuur aanzitten, naast hem.