Het feest

Het leek alsof hij echt aan het controleren was of ze wel geloofde wat hij zei en ze wist niet of hij merkte of niet dat ze nog niet helemaal overtuigd was. Ze wilde niet dat hij zou denken dat ze hem niet vertrouwde of geloofde op zijn woord. Ze glimlachte toen hij zei dat het goed was zo. De grijns die hij haar toewierp kon ze niet anders dan beantwoorden dan met een gelijkaardige grijns.
-
okee, sorry weinig creativiteit ;p

Er viel even een stilte en hij liet zijn blik over de mensen glijden. In het midden van het plein stond een enorme boom en tussen de takken door zag hij de ruggen van twee mensen, een jongen en een meisje. De jongen herkende hij, na even met samengeknepen ogen te hebben gekeken, als Aiden, en Ben grijnsde even. Aiden leek het wel gezellig te hebben met het onbekende meisje naast hem. Even later zocht hij naar een pen in zijn broekzak en begon hij de dingen die ze morgen nodig zouden hebben op de rug van zijn hand te schrijven, wetend dat hij anders sowieso iets zou gaan vergeten.

Viniah zag dat zijn blik over de mensen ging en ze volgde die. Haar blik bleef even hangen bij een koppel in een boom. Een redelijk lange jongen met daarnaast een meisje. Emma! Daar was ze dus. Ze glimlachte even toen ze zag dat ze ook iemand gevonden had die vriendelijk was voor haar, al was die jongen blijkbaar heel erg vriendelijk, te zien hoe dicht ze bij elkaar zaten. Ze keek even opzij naar Ben toen hij iets uit zijn zak haalde en op zijn hand begon te schrijven. 'Wat doe je?' vroeg ze nieuwsgierig en boog zich naar hem toe en probeerde af te lezen wat er op zijn hand stond. Eén probleem, ze kon niet lezen.

Ben keek haar even nieuwsgierig aan toen Viniah ook begon te glimlachen toen ze Aiden en zijn onbekende meisje zag, zou ze een van hen ook kennen? Hij liet haar zijn hand zien toen ze vroeg wat hij deed. 'Ik schrijf op wat we morgen mee moeten nemen - ik ben een beetje vergeetachtig, dus als ik nu al wat dingen opschrijf weet ik dat ik daar morgen naar kan kijken.' Hij keek haar even aan. 'Kan je lezen?' vroeg hij, toen ze naar zijn hand staarde maar voor de rest stil bleef zitten. Hij klikte de pen weer dicht en stopte die weer terug in zijn broekzak, om vervolgens een hand door zijn haar te halen en haar weer aan te kijken.

Viniah zag hem nieuwsgierig haar kant opkijken toen ze glimlachte om Emma. Ze keek nu zelf ook opzij naar hem. 'Het is Emma, één van de anderen. Ze is een vriendin van me en ik ben blij dat ze iemand gevonden heeft waar ze het zo goed mee kan vinden.' Hij legde uit dat hij dingen opschreef om ze niet te vergeten ze nam zijn hand vast en hield het dichter tegen zich aan zodat ze kon proberen om de letters te lezen. Hier en daar zag ze een letter die overeen kwam met haar naam, maar ze had geen idee van de rest. 'Nee,' zei ze zacht en liet zijn hand weer los.

Ben begon nog breder te grijnzen toen ze vertelde waarom ze zo moest glimlachen. 'De jongen naast haar is Aiden, een vriend van me. Ik vroeg me al af waarom hij zo afwezig was de laatste paar dagen,' antwoordde hij, zachtjes lachend. Hij keek haar even aan toen ze zijn hand vastpakte en even later zei dat ze niet kon lezen, even niet goed wetend hoe hij haar kon opvrolijken, want ze leek er niet zo blij mee, al was dat natuurlijk ook wel begrijpelijk. 'Nou ja, je moet het maar zo zien: ik kan de tijd niet stilzetten,' reageerde hij nuchter, nadat er even een korte stilte was gevallen, en hij keek haar even aan.

Ze zag dat hij breed moest grijnzen en deze keer was zij nieuwsgierig. Hij legde uit dat hij de jongen kende die naast Emma zat en ze knikte. 'Oh,' zei ze. 'Ja, Emma was ook veel weg de laatste dagen.' Ze wist het nog, omdat Emma al van in het begin altijd degene was geweest waarmee ze het het beste kon vinden en de laatste tijd zat ze steeds alleen, al hield de tv haar bijna constant bezig. Het was zo fascinerend. Hij leek even na te denken en niet veel later schoot ze in de lach toen hij zei dat hij de tijd niet kon stilzetten. Ze wist niet hoe hij het deed, maar het was hem opnieuw gelukt haar op te vrolijken.

Ben vroeg zich even af wat Aiden allemaal met zijn nieuwe vriendinnetje had uitgespookt terwijl hij op zijn zusjes pastte, maar lang bleven zijn gedachten daar niet hangen. Ze werden onderbroken door Viniah's vrolijke lach en hij was blij, en, om eerlijk te zijn, ook wel een beetje opgelucht, dat hij schijnbaar haar had weten op te vrolijken. Het moest vervelend zijn om de hele tijd te merken dat je allemaal dingen die andere mensen van jouw leeftijd kunnen zelf niet kan. Vervelend, eerder uitgesproken deprimerend. Hij vond dat ze zich nog best goed in de hand hield, want hoewel ze even teleurgesteld was geweest lachte ze nu weer vrolijk.

Ze bleef nog even lachen, maar uiteindelijk keek ze zelf ook rustig de kant op van het feest. Naar alle mensen die nog steeds stonden te dansen en te feesten. Ze keek even opzij naar hem, omdat hij zo stil was. Ze keek opnieuw even naar de mensen beneden. Er waren nu geen enkele kinderen meer over, wat betekende dat het eigenlijk al erg laat moest zijn, de maan die hoog aan de hemel stond gaf ook aan dat het al heel laat was. Maar dat vond ze niet erg, ze vond het hier erg gezellig met Ben.

Het werd steeds later en de nacht werd steeds donkerder. Vroeger was hij bang geweest van het donker. Het was altijd zo stil en zwart geweest. Maar toen hij voor het eerst zag hoe de lichtjes het donker konden oplichten stelde hij zich, telkens als hij zijn ogen sloot, die lichtjes voor. Kleurig, vrolijk, magisch, hun licht verspreidend over de hele stad en het zorgde ervoor dat hij niet meer zo bang was. Hij keek een tijdje naar Viniah, zich afvragend of ze ooit dat soort herinneringen zou hebben. Of dat het vanaf nu alleen maar leren zou zijn. Ze zou angst leren kennen, kinderlijke angst en enorme echte angst. Zelfs zij, die haar kindertijd had weten te ontsnappen, zou zich hier niet uit de voeten kunnen maken.

De stilte tussen hen bleef hangen, het was niet dat ze het erg vond. Haar blik ging opnieuw over de enge zwarte dingen, die gelukkig net ver genoeg uit haar buurt waren. Ze hoopte dat ze overdag nooit zoiets zou tegenkomen. Ben naast haar, de warmte van zijn jas en de stilte om hen heen gaf haar een veilig en rustig gevoel. Zo rustig dat ze het niet merkte dat ze steeds een beetje onderuitzakte. Dat haar ogen vaker dicht waren dan open en dat ze soms kleine seconden niet besefte wat er gebeurde. Ze wist dat ze in slaap aan het vallen was, maar dat wilde ze niet. Ze wist dat als Ben het zou zien, hij zou zeggen dat ze naar huis zou moeten gaan en daar was het hier veel te gezellig voor.

Ben voelde zijn hoofd een beetje suf worden, grotendeels toch van de slaap die langzaam bezit van hem begon te nemen. Hij ging even verzitten om zichzelf ervan te stoppen echt weg te glijden en liet zijn handen even op het koele dak naast hem rusten. Even keek hij opzij naar Viniah, wiens ogen weer openschoten terwijl hij naar haar keek. Had ze expres haar ogen dicht en had ze hem voelen kijken of begon zelf ook een beetje slaperig te worden en moest ze moeite doen wakker te blijven? Hij kon het niet met zekerheid zeggen en dus bleef hij maar stil. Hij wilde in ieder geval niet zeggen dat hij moe aan het worden was, vooral omdat hij bang was dat ze dan zou denken dat hij bij haar weg wilde, terwijl dat niet het geval was. Even later kon hij maar net een gaap onderdrukken, in een poging Viniah niet te laten merken dat hij eigenlijk redelijk moe aan het worden was.

'Wat? Ik viel niet in slaap, natuurlijk niet,' mompelde hij vlug toen hij haar zijn naam, opnieuw zijn hele naam, hoorde zeggen en hij grijnsde even verontschuldigd toen ze opmerkte dat hij er nogal moe uitzag, hoewel hij tegelijkertijd wist dat het heel erg waar kon zijn. Hij keek haar even aan toen ze voorstelde om misschien naar bed te gaan. Blijkbaar had hij het toch niet verkeerd gezien toen hij haar ogen had zien dichtvallen. Om eerlijk te zijn was hij ook nogal opgelucht dat zij het zelf had voorgesteld. 'Goed idee. We moeten goed uitgerust zijn voor morgen!' Hij rekte zich even uit en kon dit keer een gaap niet onderdrukken. Hij duwde zichzelf overeind en stak vervolgens zijn hand naar Viniah uit om haar ook te helpen opstaan.

Hij schoot meteen in de verdediging door te zeggen dat hij niet in slaap aan het vallen was. Ze glimlachte terug toen hij glimlachte naar haar, maar op een andere manier dan normaal. Hij vond het niet jammer, of was niet teleurgesteld met haar voorstel om dan toch te gaan slapen wat op zich een grote opluchting was. Hij rekte zich naast haar uit en niet veel later stond hij recht en stak zijn hand uit. Ze vroeg zich even af waarom hij dat deed, maar ze nam zijn hand toch aarzelend vast. Ze besefte dat hij dat gedaan had om haar recht te helpen en ze glimlachte even dankbaar naar hem. Ondanks dat de grond koel was, de lucht koel was en hij enkel een shirt droeg, voelde zijn hand nog steeds warm in de hare. Ze liet hem weer los toen ze recht stond en keek even naar beneden, naar de mensen die nog steeds stonden te dansen.

Ben zag haar even aarzelen voor ze zijn hand aanpakte maar trok haar toen voorzichtig omhoog. Haar hand was iets kouder dan die van hem maar voelde toch aangenaam in de zijne. Hij liet haar even naar beneden kijken, nog genietend van de aanblik van alle mensen die beneden stonden en geen weet hadden van hun plekje hier op het dak, maar in plaats van haar voorbeeld te volgen en naar beneden te kijken, liet hij zijn blik nog even op haar rusten. Hij had niet verwacht dat zijn avond zo zou verlopen, maar hij was blij dat het wel zo was gegaan, zeker weten. Eigenlijk had hij gedacht dat hij nu alweer thuis zou zijn, misschien nog wat zat te lezen voor hij naar bed zou gaan, en in plaats daarvan stond hij op het dak samen met Viniah. 'Zullen we gaan?' vroeg hij zacht, omdat hij niet te dwingend over wilde komen.

Kon het zijn dat ze zijn blik op haar voelde rustten? Viniah bleef nog even naar beneden kijken, nog een laatste keer liet ze zich betoveren door de lichtjes en de sfeer die ze nog nooit eerder gezien had. De meisjes waren zo mooi, allemaal jurkjes en daaronder erg hoge schoenen die ze ook heel mooi vond. De jongens hadden net zoals Ben ook mooie kleren aan en iedereen danste vrolijk mee op de muziek. Maar toen hij vroeg of ze konden gaan draaide ze zich om, ze zou volgend jaar ook terugkomen naar dit feest. Misschien had ze dan al wat meer vrienden en was ze al iets beter opgenomen in Amon. Ze glimlachte naar hem. 'Ja,' zei ze zacht en knikte. Ze keek even naar hem. 'Oh, en voor ik het vergeet..' vervolgde ze en deed met grote tegenzin het jasje uit. Ze had het liever aangehouden, om de warmte en de geur die erin hing, maar het was zijn jasje. Ze hing het over zijn arm en glimlachte. 'Nogmaals bedankt.'

Ben nam zijn jasje weer van haar aan en glimlachte. 'Geen dank,' antwoordde hij terwijl hij langzaam weer naar de trap begon te lopen, deels zodat ze hem zo in kon halen en deels omdat hij dit stukje lopen een beetje wilde uitrekken. De trap kraakte een beetje, maar het was niet echt te horen over de muziek. Terwijl ze verder liepen, weer het oude gebouw in, werden de geluiden van buiten, de muziek en het gepraat en gelach van de mensen op het plein, een beetje gedempt door het oude glas en de dikke, betonnen muren die hen omhulden. Hij keek even opzij naar Viniah en glimlachte even. Het was gewoon leuk om haar naast hem te zien lopen, toch echt weer anders dan ze was geweest aan het begin van de avond, toen ze nog bang was geweest als hij haar schouder aanraakte om haar aandacht te krijgen.

Hij ging hen voor naar de trap en Viniah liep stil achter hem aan. Hij liep langs de trap naar beneden en even leek het alsof die trap soms begon te bewegen onder hun gewicht, maar het kon ook haar fantasie zijn. Ze liepen nu door het donkere gebouw, met hier en daar een klein streepje licht door de kleine ramen. 'Wat is er hier eigenlijk?' vroeg ze. Haar stem leek een beetje na te echoën door de leegte die zich om hen heen bevond. Ze vond het wel leuk klinken en had heel veel zin om nog wat te zeggen. 'Dat klinkt grappig,' vervolgde ze tegen Ben en glimlachte even in zichzelf. Het zag er niet uit als iets dat gebruikt werd, maar het was nu niet dat ze zoveel kennis had om dat te weten. Ze keek even opzij naar hem en zag dat hij met een glimlach naar haar keek. Het soort glimlach waar ze opnieuw bijna van begon te blozen. Ze keek onopvallend weer naar een van de ramen en de rest van het ongezellige gebouw.

Ben grijnsde toen ze verrast werd door het gegalm van haar stem in de hallen van het oude gebouw. 'Hier is niets,' antwoordde hij, 'of, nu niet meer, vroeger wel. Volgens mij was dit een van de kantoren of zo. Ik weet het eigenlijk niet zeker. Het staat al heel lang leeg, zo lang als ik me kan herinneren. Maar we mogen er gewoon in en om zijn. Ik bedoel, officieel niet, maar zolang er geen kleine kinderen meegaan denken ze dat we wel voorzichtig genoeg zijn om niet de vervallen stukken te gaan verkennen.' Hij haalde zijn schouders op en wees met een knikje voor zich, naar een stuk van de verdieping dat bijna helemaal vergruist was. 'Ja, het is je echo, door de grote ruimte,' grijnsde hij, als antwoord op haar glimlach.

Viniah glimlachte toen hij zei dat er helemaal niets was. 'Waarom laten ze het gebouw dan gewoon staan?' vroeg ze. Als er toch niets was konden ze het even goed weg doen, al had ze geen idee hoe je een groot gebouw als dit zomaar kon wegdoen. Hij legde uit dat ze er eigenlijk niet mochten komen en ze voelde even een soort zenuwachtig gevoel in haar maag. Als ze hier betrapt werden zou haar invloed nog meer verpest worden dan het nu al was, maar langs de andere kant zou ze het niet erg vinden na de ongelofelijk gezellige avond die ze had gehad. 'Echo,' herhaalde ze met een glimlach. Weer een nieuw woord dat ze bijleerde. 'Benjamin,' zei ze, gewoon omdat ze nog steeds vond dat hij een mooie naam had, en hoorde vrijwel meteen de echo van zijn naam die ze had uitgesproken. Ze lachte en keek opzij naar hem. 'Sorry, dit komt vast raar over.'

'Omdat het onhandig is om een gebouw midden in de stad weg te halen en omdat ze hun geld liever ergens anders aan besteden,' antwoordde Ben met een schouderophalen op haar vraag. Hij zag een lichtjes benauwde blik op haar gezicht staan toen hij vertelde dat het eigenlijk een soort van illegaal was wat ze deden. 'Maak je geen zorgen, Viniah, er komt nooit iemand checken of er ook daadwerkelijk iemand is, ook in dit geval hebben ze hun geld wel beter te besteden.' Ze raakte afgeleid door de echo, die haar verbaasde, al had hij gedacht dat ze dat wel zou kennen. Ze woonde immers ook in een groot gebouw, maar dat moest blijkbaar redelijk vol zijn, of de kamers waren niet zo hoog als ze leken. Of ze kende het woord ervoor gewoon nog niet. Haar lachen trok hem weer uit zijn gedachten weg en ze zei dat het heel raar moest zijn, maar hij schudde zijn hoofd. 'Ach joh, iedereen doet het de eerste paar keer.'

Viniah knikte begrijpelijk toen hij zei dat ze hun geld liever aan andere dingen besteedden dan een gebouw weg te halen, wat hen dan weer het voordeel gaf hierheen te kunnen gaan wanneer ze maar wilden. Hij stelde haar gerust door te zeggen dat ze niet bang moest zijn dat ze betrapt zouden worden en ze knikte. 'Oke,' zei ze zacht tegen hem en glimlachte. Hij stond haar niet uit te lachen en hij had amper gereageerd toen ze zijn naam had laten echoën door het gebouw. Misschien maar goed dat hij dat niet gehoord had. 'Dat is een opluchting dan,' zei ze toen hij uitlegde dat iedereen het de eerste paar keren wel deed zoals zij nu. Ze keek weer opzij naar hem. 'Waar spreken we morgen eigenlijk af?' vroeg ze voorzichtig.

Ben dacht even na voor hij antwoord gaf. Hij wilde haar best komen ophalen, maar hij wist niet of het op prijs zou worden gesteld als hij om acht uur kwam aanbellen daar. 'Als je rond achten voor jullie huis staat kom ik je daar oppikken, oké?' zei hij uiteindelijk. 'Dan zorg ik dat we alles hebben en kunnen we gewoon op pad gaan.' Hoewel hij probeerde zo langzaam mogelijk te lopen, waren ze al aan het einde van de trappen en liepen ze het huis uit. 'Zal ik even met je meelopen?' vroeg hij. Eigenlijk wilde hij haar liever niet dat stuk alleen af laten leggen, want op dit moment hingen er vast groepjes jongeren een afterparty te houden in een van de kleinere steegjes en hij wist niet helemaal zeker hoe zij zouden reageren als ze Viniah plots alleen rond zagen lopen. Hij wilde graag geloven dat het allemaal wel goed zat, maar de waarheid was wel anders.

Ze voelde zich steeds zenuwachtiger worden toen ze samen met hem de trappen afstapte. Het was donker en de weg die ze had genomen om hier te geraken zou ze nooit meer terugvinden in het donker. Ze zag zichzelf al rondzwerven door Amon, hopend dat ze haar huis zou tegenkomen. 'Als er iets is dat ik kan doen..' zei ze tegen hem toen hij haar zei dat hij voor alles zou zorgen. Ze haalde opgelucht adem toen hij voorstelde om een stuk mee te lopen, dan moest ze de weg niet op haar eentje zoeken. 'Dat zou fijn zijn,' zei ze en ze kon de opluchting in haar stem horen. Ze volgde nu hem, het gebouw uit. Terug in de straten van Amon, met nog steeds de muziek van het feest achter zich. Ze haalde diep adem, beet zachtjes op haar lip. Ze moest het toch zeggen. 'Ik vond het echt een hele fijne avond Benjamin, dankje,' zei ze.

Ben schudde zijn hoofd toen ze indirect vroeg of ze ook nog wat kon doen. 'Nee, dat lukt wel,' antwoordde hij, en er viel even een stilte terwijl ze het plein over liepen. Hij was blij toen ze zei dat ze het niet erg vond als hij mee zou lopen en ze leek zelf ook wel een beetje opgelucht dat hij het uit zichzelf had gevraagd - misschien vond ze het zelf ook niet zo'n goed idee om alleen over de straten te lopen, met alleen het donker om haar gezelschap te houden. Daarbij zou hij waarschijnlijk toch wel zo lang hebben aangedrongen tot ze had toegestemd dat hij mee zou komen, maar toch. 'Voor mij geldt hetzelfde,' antwoordde hij en er verscheen een grijns op zijn gezicht. 'Heel erg bedankt.' Het leek wel eerlijk om het nog eens goed tegen haar te zeggen, want hij wist niet of ze door had dat het voor hem net zo'n verrassende en leuke avond was geweest als voor haar.

Hij zei meteen dat het wel zou lukken om alle voorbereidingen te regelen zonder haar hulp. Ze hoopte dat het niet teveel moeite zou kosten. Hij leek blij met het feit dat ze vrijwel meteen had ingestemd dat hij zou meelopen met haar naar huis en het gaf haar een goed gevoel om te weten dat hij dit volledig uit volle enthousiasme deed. Hij bedankte haar door te zeggen dat hij het ook een fijne avond had gevonden en net zoals zij gedaan had bedankte hij haar voor de avond. Ze glimlachte en moest even nadenken, niet wetend wat ze nu zou moeten zeggen. 'Graag gedaan, denk ik?' zei ze aarzelend, hij zou wel begrijpen dat ze niet goed wist hoe ze hierop moest reageren. 
- 
Sorry als mijn reacties falen, mijn zusje zit hier ondertussen tegen me te praten haha.

Ben grinnikte toen ze graag gedaan zei, aangezien het niet iets was wat normaal gezegd zou worden, maar het eigenlijk wel logisch was om te zeggen. Daar had hij nooit bij stil gestaan. 'Dus, denk je dat je een beetje goed kan slapen na alle spanning van vanavond?' vroeg hij, terwijl ze over de donkere straten naar huis liepen. Het licht van de lampjes leidde hen nog een stukje, maar daarna was het slechts het licht van af en toe een lantaarnpaal die een paar meter weg voor hen verlichtte. Hij was blij dat hij mee was gelopen, want op dit tijdstip kon je er niet zeker van zijn dat iedereen nog nuchter was en dan zou ze zeker een probleem hebben, mocht ze een snel op zijn tenen getrapt type tegenkomen.

Viniah moest zelf ook lachen. Waarschijnlijk had ze iets helemaal anders gezegd dan de bedoeling was. Het licht werd steeds zwakker naarmate ze verder weg waren uit het drukke gedeelte van de stad en ze meer naar de afzondering van hun huis liepen. Nu ze nog steeds met hem aan het stappen was, vroeg ze zich af hoe ze er in godsnaam was in geslaagd om de weg naar het plein te vinden. De straatjes waren allemaal hetzelfde. Voor hem leek het echter anders, hij leidde hen er moeiteloos doorheen alsof hij dit elke dag deed. Ze glimlachte bij zijn woorden. 'Natuurlijk wel. Omdat de avond zo goed verlopen is zal ik zeker kunnen slapen,' zei ze met een glimlach tegen hem. 'En jij?' vroeg ze er achteraan.

Ben glimlachte toen hij dat hoorde. 'Mooi zo, dan ben je morgenochtend toch nog een beetje goed uitgerust,' antwoordde hij goedkeurend. Ze waren nu al bijna bij haar huis. Hun huis. Hij wist eigenlijk niet goed hoe hij het moest noemen. Nog een paar straatjes. 'Ja, ik zal ook goed slapen,' ging hij verder, 'maar dat is vooral omdat ik morgen wat heb om naar uit te kijken.' Hij keek haar even glimlachend aan, vrolijk. Een paar meter voor het huis stond hij stil. In de gang brandde nog licht, en ook op de eerste verdieping, maar verder was het gebouw donker. 'Volgens mij ben je een van de laatsten die terugkomt. Op je vriendin na dan,' zei Ben, opnieuw een blik op het gebouw werpend. Het stond hem niet helemaal aan, al leek het hem een beetje onbeleefd dat te zeggen. Het was immers het enige gebouw wat ze een thuis kon noemen.

Viniah glimlachte naar hem. 'Slaap is nooit een probleem geweest,' zei ze met een onschuldige glimlach, zich afvragend of hij de achterliggende grap zou begrijpen. Ze had praktisch heel haar leven geslapen, om het "mooi" te zeggen. Eigenlijk viel ze nog te vergelijken met dat meisje van dat sprookje dat ze eens had horen vertellen door één van de andere slachtoffers. 'Ja, ik kijk er ook naar uit,' beaamde ze. De straten begon ze nu wel te herkennen, wat wilde zeggen dat ze er bijna moesten zijn en inderdaad, toen ze de laatste bocht omgingen waren ze er. Het grote saaie gebouw dat ze momenteel haar thuis noemde. Ze glimlachte toen hij dat zei. 'Ik vind het wel fijn, nu voel ik me toch al iets menselijker,' zei ze, ze had nooit gedacht dat ze nog eens als de laatste zou thuiskomen omdat ze zo'n fijne avond had gehad en als ze wilde had ze nog langer kunnen blijven. Maar morgen ging ze ook al de hele dag weg, straks zou ze nog een druk agenda krijgen.