Het feest

Weten jullie al wanneer jullie gaan beginnen met die andere? Dat ik weet tegen wanneer m'n rol er ten laatste moet staan ;p
-
Hij wees aan dat er cijfers op het geld stonden, natuurlijk had je dan ook nog meer dan één munt nodig om zo'n dingen te betalen. 'Oh, ik snap het,' zei ze begrijpend. Eenmaal als je het doorhad was het nog redelijk gemakkelijk. Ze had nooit zakgeld gekregen en van de mensen die hun eten en wat kleren hadden gebracht, kreeg ze ook geen geld. Dus zat er maar één manier op. 'Ja, dan ga ik zelf werken,' zei ze met een glimlach. Ze had geen idee wat voor soort werk ze zou kunnen doen, niet veel eigenlijk aangezien ze niet kon lezen, schrijven of simpele dingen wist. Maar als ze dat wilde, dan zou het zeker gebeuren. Ze kroop weg van de rand en ging nu zelf ook tegen de schoorsteenmuur aanzitten, naast hem.

Well, ik hoop dat ze even wachten tot ik terug ben van Cambridge ;p. Ik kom vrijdag weer terug dus waarschijnlijk beginnen we ergens dat weekend. Je hebt nog wel even c:
-
Ben knikte. 'Goed idee, een baantje is de eerste stap naar zelfstandigheid,' zei hij bemoedigend. Hij vroeg zich af wat voor dingen ze allemaal kon behalve dit, of ze kon lezen en schrijven, of ze haar eigen veters kon strikken en of ze zou kunnen fietsen. Haar woordenschat was normaal ontwikkelt, zeer goed zelfs als je besefte dat ze net vijftien jaar in een soort coma had gelegen en ze nog maar zo klein moest zijn geweest toen ze daarin belandde. Hij keek haar even aan. 'Kan je eigenlijk lezen en schrijven en zo?' vroeg hij langzaam, omdat hij niet zeker wist hoe beledigend dat over zou kunnen, zou nou blijken dat ze dat wel allemaal gewoon kon. Hij keek even voor zich uit, de lichtjes trokken ook zijn aandacht elke keer weer, voor hij zijn blik weer op haar liet rusten.

Oke, mooizo
-
Hij gaf aan dat het een goed idee was om een baantje te vinden. 'Heb jij een baantje?' vroeg ze nieuwsgierig. Het was even stil terwijl ze beiden in gedachten verzonken waren. Ze dacht aan allemaal dingen die ze wilde hebben, of kopen, en wilde doen. Het werken klonk leuk, dingen doen in ruil voor geld. Hier zitten vond ze eigenlijk nog leuker, maar daar ging ze geen vooruitgang mee maken of geld in ruil krijgen. Ze keek op toen hij haar iets vroeg en ze schudde beschaamd haar hoofd. Ze wist dat lezen en schrijven belangrijk was en dat zelfs zijn jongere zusjes het zouden kunnen. 'Nee,' zei ze zachtjes. 'Ze hebben me enkel geleerd mijn eigen naam te schrijven,' mompelde ze, nog steeds een beetje beschaamd dat ze het niet kon. Al zou ze echt graag willen lezen en schrijven. Het leek haar zo leuk om dagelijkse dingen te kunnen lezen, zoals de krant. Nu kon ze enkel naar de prenten kijken die er stonden.

Ben haalde zijn schouders op toen ze vroeg of hij een baantje had. 'Ik doe niet echt iets speciaals. Mensen vragen me wel eens om klusjes te doen waar ik wat geld voor krijg, maar ik heb nog geen officieel baantje,' antwoordde hij. En eigenlijk had hij ook geen zin om zich aan een of ander contract te binden. Ze leek zich een beetje te generen voor het feit dat ze alleen haar eigen naam kon schrijven, maar hij vond niet dat ze dat hoefde te zijn. 'Iedereen begint met zijn eigen naam schrijven,' zei hij, in een poging haar wat moed in te spreken, 'je pikt het snel genoeg op, dat komt heus wel goed. En lezen en schrijven zijn ook niet de belangrijkste dingen in het leven.'

Ze knikte. Hij had dus ook geen echt baantje, dan was ze toch niet de enige. Al zag ze zichzelf niet echt klusjes doen met haar twee linkerhanden. Hij probeerde haar gerust te stellen en om de een of andere manier was hem dat wéér gelukt. Hij legde uit dat iedereen zo begon en ze haalde haar schouders op. 'Ja, maar de meesten van deze leeftijd kunnen wel al wat meer dan enkel hun naam schrijven,' zei ze met een zuchtje. Hij loog door te zeggen dat lezen en schrijven niet de belangrijkste dingen waren in het leven. Ze glimlachte even, om te tonen dat het hem gelukt was. Ze trok haar knieën op en legde haar hoofd erop. Haar blik ging weer naar de lichtjes en ze wilde dat ze hier zo eeuwig kon blijven zitten. Zonder zich zorgen te hoeven maken over lezen, schrijven of geld.

Het had niet zoveel zin om dat te ontkennen, dus knikte hij maar. 'Dat is waar,' antwoordde hij langzaam, terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij haar ging laten zien hoe bijzonder ze was, want hij kreeg niet het idee dat ze dat al helemaal doorhad, 'maar eigenlijk ben jij dan eigenlijk superslim dat je na maar een paar jaar bewust geleefd al zoveel kan.' Hij glimlachte even naar haar en liet zijn hoofd achter zich tegen de schoorsteen rusten. Hij was blij dat hij haar hier mee naartoe had genomen want ze leek het erg mooi te vinden om de lichtjes vanaf hier te zien. Hij was überhaupt blij dat hij haar vanavond ontmoet had, ook al was het misschien niet om de beste reden. Hij had het met haar een stuk leuker en het was een stuk interessanter dan gewoon beneden tussen de mensen te staan.

Hij gaf haar gelijk maar later probeerde hij haar toch een beetje moed in te spreken. En hij had ergens ook gelijk. Ze had zich ondertussen al zo goed kunnen aanpassen aan de anderen. Haar spraak was bijna perfect, al had ze nog moeilijk met sommige woorden. Ze draaide haar hoofd zodat ze hem kon aankijken en glimlachte. 'Dankje, dat is erg lief van je,' zei ze en klopte even dankbaar op zijn knie. Ze sloeg haar armen weer om haar knieën en keek weer naar de lichtjes. Ze keek even naar de mensen beneden, die er blijkbaar geen aandacht meer op wierpen maar nu dansten op een rare manier. Niet zoals zij daarnet, maar nu heel dicht tegen elkaar en langzaam. Ze vond het er maar saai uit zien, de andere manier van dansen leek veel leuker. Ze keek weer opzij naar hem. 'Ik steel je toch niet van je zusje, of van je vrienden ofzo?' vroeg ze voorzichtig, hopend dat ze geen last was.

Hij glimlachte even naar haar toen ze hem bedankte en hij streek even afwezig door zijn haar, terwijl hij weer over de stad uitkeek. Ze vroeg of ze hem niet stal van zijn zusje of zijn vrienden en hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik ben niet cool genoeg voor Resa, die is veel liever met haar eigen vriendinnen en ik denk dat mijn vrienden alleen naar hun eigen afterparties gaan. Zelfs als ze hierheen zouden komen zou dat nog minstens een uur duren.' Hij zag haar opnieuw naar de lichtjes kijken. 'En dan te bedenken dat het morgen allemaal weer over is,' mompelde hij, misschien wel meer tegen zichzelf dan tegen haar. Beneden was er andere muziek opgezet, een stuk trager dan de muziek die eerst op had gestaan en de dansvloer was nu gevuld met dansende stelletjes.

Viniah glimlachte toen hij zijn hoofd schudde. Ze was blij dat hij zei dat ze hem van niemand stal ofzo. Ze wilde hem echt niet lastig vallen. Ze trok een raar gezicht bij zijn woorden. 'Hoe bedoel je koel? Je bent toch warm?' vroeg ze, niet-begrijpend wat hij bedoelde. Hoe kon het iemand nu uitmaken of iemand koel of warm was? Had hij dan zo'n rare zus? Ze vroeg zich af of zij wel koel genoeg was voor met hem om te gaan, want ze had ook een redelijke warme huid. Hij legde nog uit dat zijn vrienden eerst nog naar andere feestjes zouden gaan en ze vroeg zich af of die net zoals deze waren. Met veel mensen, licht, eten en gedans. Hij mompelde iets over dat het morgen allemaal voorbij zou zijn. 'Dat is jammer ja,' beaamde ze.

Dit keer kon Ben zijn lachen niet echt inhouden toen hij bedacht hoe stom het van hem was dat hij daar niet aan gedacht had. 'Nee, niet op die manier,' antwoordde hij na even, terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij dat in godsnaam moest gaan uitleggen. 'Cool is een ander woord voor... geweldig, hoe geweldig iets of iemand is,' probeerde hij, maar het klonk vooral erg raar. 'Maar het is heel erg verbonden aan mening. Voor mij is cool misschien iets anders dan voor jou, of voor mijn zusje of voor mijn vrienden.' Hij vroeg zich af of dit het allemaal alleen maar ingewikkelder maakte, maar hij hoopte van niet. Opnieuw was hier het bewijs dat voor hem dingen heel anders waren dan voor haar. Ze had cool natuurlijk letterlijk opgevat - hoe had hij het ook anders kunnen verwachten, dit was een woord wat ze nog nooit gehoord had.

Hij moest lachen om haar vraag en ze vond het niet erg. Wie weet kwam het ook onnozel over. Ze probeerde het zich niet aan te trekken, hij bedoelde het niet gemeen. Ze deed haar best te begrijpen wat hij haar aan het uitleggen was, maar het was niet gemakkelijk. 'Waarom vind je zusje je niet geweldig?' vroeg ze. Zij vond hem wel geweldig genoeg om in haar buurt te zijn? Maar als iedereen een eigen betekenis van dat woord had was het misschien anders voor zijn zus. Haar blik zocht nieuwsgierig de zijne. 'Ben ik koel genoeg?' vroeg ze aan hem. Niet wetend dat het eigenlijk totaal twee verschillende woorden waren.

Ben kon zien dat ze haar best deed om te begrijpen wat hij bedoelde, wat hij op zich al best knap vond aangezien hij het idee had dat hij heel vaag overkwam. 'Omdat ik haar grotere broer ben en ik de macht heb om te zeggen dat ze naar bed moet,' antwoordde hij grijnzend toen ze vroeg waarom Resa hem niet geweldig vond. Toen ze vervolgens vroeg of zij wel koel genoeg was knikte hij onmiddellijk. 'Zeker weten,' antwoordde hij zonder een spoor van twijfel. Dat mocht ze heel duidelijk te horen krijgen, wat hem betreft. Hij beantwoordde haar blik en hield die even vast, nog steeds breed grijnzend. 'Ik ben heel blij dat ik je ontmoet heb.' voegde hij er na een korte stilte aan toe.

Ze moest lachen toen hij zei dat hij de macht had om haar naar bed te sturen als hij dat wilde en daarom begreep ze wel dat ze hem misschien niet geweldig vond. Hij zei heel duidelijk dat zij wel koel genoeg was en ze glimlachte naar hem. 'Dankje, ik ben blij om dat te horen,' zei ze vrolijk en keek hem met dezelfde brede glimlach aan. Er voel een korte stilte en hij zei vrijwel meteen daarna dat hij blij was om haar ontmoet te hebben. Maar hij zei het op zo'n manier dat ze er honderd procent zeker van was dat hij het écht meende. Ze glimlachte even naar hem. 'Dat is helemaal wederzijds,' zei ze met een glimlach. Iemand die haar niet raar bekeek of ontweek, integendeel. Hij leek haar zelfs aardig te vinden.

Ben grijnsde opnieuw toen hij Viniah hoorde zeggen dat dat gevoel geheel wederzijds was, hij vond het leuk haar dat te horen zeggen. Hij hoopte dat ze door had gehad hoe gemeend die uitspraak was geweest, dat dat heus niet iets was wat hij tegen iedereen zei. Ben hield niet zo van liegen - misschien kwam dat enkel door het feit dat hij er bar weinig van kon - en hij deed het dus ook bijna nooit. Hetzelfde had hij met onaardig zijn - als hij iemand niet mocht hield hij gewoon zijn mond daarover en probeerde hij op een subtiele manier duidelijk te maken dat het tijd was om te gaan. Hij besefte dat hij zich eigenlijk heel erg op zijn gemak voelde bij Viniah wat er vooral voor zorgde dat hij de mensen uit de stad met de minuut die hij met haar doorbracht minder ging begrijpen.

Viniah glimlachte door de grijns die hij had. Het leek alsof hij altijd vrolijk was. Ze draaide haar gezicht naar hem toe en bleef hem nieuwsgierig aankijken. Er was zoveel dat ze niet over hem wist, over de gemiddelde bewoner in Amon. Ze vroeg zich af hoe zijn leven er tot nu toe had uitgezien, hoe hij leefde en die dingen. Maar natuurlijk durfde ze het niet te vragen, zo'n dingen waren persoonlijk en ze begreep dat hij het niet zou vertellen aan een slachtoffer. Waarom zou hij ook? Ze legde haar hoofd op haar knie en keek naar de lichtjes vlak voor zich. 'Echt jammer dat ze morgen weg zijn,' zei ze, doelend op de lichtjes. Ze wist dat ze deze plek zou onthouden, ze zou hier vaker heen komen. Gewoon om hier te zitten en te kijken naar het leven onder zich. Want het leek alsof niemand hen opmerkte hier.

Ben knikte. 'Ik weet het. Ik vraag me altijd af waarom ze zoveel moeite doen om alles zo snel mogelijk weer weg te halen, volgens mij heeft er niemand bezwaar tegen als de lichtjes blijven hangen, maar ja...' Hij haalde kort zijn schouders op. Hij keek even voor zich uit, lichtjes aarzelend voor hij zijn volgende vraag stelde. Hij wist niet precies wat ze hem allemaal wilde of durfde te vertellen en hij wilde haar niet opjagen door allemaal dingen te vragen die ze niet wilde beantwoorden. 'Hoe behandelen ze jullie in het huis? Zijn de mensen die voor jullie zorgen een beetje aardig?' Hij kende geen van de mensen en eigenlijk wist hij heel weinig over de reden waarom ze voor de "slachtoffers" zorgde, alleen de dingen die hij in de krant had gelezenen de laatste tijd begon hij de krant steeds minder te geloven.

Ze knikte toen hij zei dat niemand er bezwaar zou tegen hebben moesten die lichtjes blijven hangen. 'Nee, een weekje laten hangen zou geen enkel probleem zijn,' zei ze met een glimlach om haar lippen. Het werd rustig en ze hoorde de geluiden van beneden en andere geluiden. Zoals de wind, een uil in de verte en andere dingen die ze niet kon thuisbrengen. Hij vroeg iets en ze keek hem aan voor ze antwoordde. 'Ze vermijden ons zo veel mogelijk,' begon ze. 'Ze brengen wel eten en kledij en zo, maar daar blijft het bij.' Ze zweeg even. 'Er is één vrouw die een paar keer is langsgeweest om ons uitleg te geven over simpele dingen. Zoals eten met mes en vork, praten en ze heeft voor degenen die wilden geleerd hoe je je naam moest schrijven. Maar ik heb haar sinds dan niet meer gezien.' Ze keek weer naar hem. 'Ik denk dat ze verwachten dat we de rest zelf maar ontdekken,' zei ze. Ze wist niet zeker of dat zou lukken, maar ze zou het zeker proberen.

Ben knikte terwijl ze antwoordde. Natuurlijk. Hij had ergens verwacht dat omdat deze mensen dit deden ze misschien iets normaler tegen Viniah en de rest zouden doen, maar blijkbaar was dat niet het geval. 'Als je vragen hebt of zo, of iets wilt weten kan je het zeggen, ik vind het niet erg,' zei hij terwijl hij haar aankeek. Aan de ene kant was vallen en opstaan gewoonlijk wel een goede manier om dingen te leren en op te pikken, maar hij kreeg ook het idee dat ze nu gewoonweg aan hun lot werden over gelaten en dat leek hem nu weer niet zo'n goed idee. Hij kon zich niet voorstellen dat hij in haar schoenen stond, hij zou waarschijnlijk helemaal in de stress raken van de dingen die hij niet wist en niet kon...

Hij knikte alsof hij het begreep dat er niemand was die hen eigenlijk wilde helpen, maar ze was al blij dat ze niet volledig aan hun lot werden overgelaten. Er werd nog dagelijks eten gebracht, niet te zwaar uiteraard, want dat konden ze nog niet verdragen. Ze glimlachte toen hij zei dat ze altijd wat mocht vragen als er iets was. 'Bedankt, daar houd ik je misschien nog wel aan,' zei ze. Ze was blij dat er toch iemand was waaraan ze iets kon vragen als ze meer wilde weten. Want er was nog zoveel te leren en ze was bang dat het haar nooit zou lukken. Ze wist dat hij een goede leraar zou zijn, hij had haar namelijk al leren dansen.

Ze zei dat ze hem daar misschien nog wel aan zou houden en hij grijnde, hopend dat ze dat ook echt zou doen. Hij hoopte sowieso dat hij haar nog eens zou zien na dit feest, dat dit niet een soort one time thing was. 'Wat doe je eigenlijk overdag? Loop je door de stad of ben je met de anderen of zo?' vroeg hij, terwijl hij zich weer naar haar toe draaide. Hij vond het leuk om haar glimlach te zien, het deed haar gezicht stralen en dat zorgde ervoor dat hij ook vrolijk werd. Beneden hoorde hij de groep kinderen die nog even mochten opblijven lachen en hij probeerde te bedenken hoe hij het feest vroeger altijd door had gebracht. Ook met zijn vrienden, vermoedde hij, maar op de een of andere manier zat er geen duidelijk beeld meer van in zijn hoofd.

De grijns op zijn gezicht zag er veelbelovend uit en ze wist dat ze hem altijd dingen kon vragen, bijna alleen al aan die grijns die bijna altijd bij hem te zien was. Hij vroeg haar wat ze overdag deed en ze haalde haar schouders op. 'Ik loop een beetje door de stad, maar houd daar gauw mee op omdat ik eigenlijk mijn weg niet weet,' zei ze tegen hem. En er was ook niemand vriendelijk genoeg om haar die te wijzen. 'Dus eigenlijk ben ik meestal in de buurt van mijn huis, maar ik zit bijna altijd buiten. De zon is erg leuk,' zei ze. Het moest waarschijnlijk raar klinken voor hem, maar ze werd er gewoon vrolijk van om in de zon te lopen, zitten of liggen.

Ze vond de zon leuk. Dan zou haar nog wat te wachten staan als het over een paar maanden alleen maar zou regenen of sneeuwen. Wist ze dat er verschillende seizoenen waren? Aan de ene kant wilde hij haar dingen laten weten en aan de andere kant wilde hij haar niet tekort doen. 'De zon is fijn, maar ik houd altijd ook wel van de herfst en de winter,' merkte hij op, in een poging erachter te komen of ze wat van seizoenen wist. Hij wist niet hoe doorzichtig die poging was, maar dat hing er natuurlijk ook weer vanaf hoeveel ze wist. Hij keek haar even aan met een nieuwsgierige blik in zijn ogen.

Hij merkte op dat hij ook wel hield van de herfst en de winter. 'Oh, de herfst is die ene die ehm,' ze dacht even na, iemand had dit uitgelegd, 'waarbij de bloemen beginnen bloeien en zo, toch? En de winter is die met sneeuw.' Ze was er bijna zeker van dat ze het juist had en ze beantwoordde de nieuwsgierige blik met een glimlach. Opgelucht dat het iets was waarover ze wel kon meepraten, want dit had ze geleerd. Ze wist dat ze niet van de winter zou houden. Dat was het seizoen waarin alles koud zou zijn en ze had liever warmte om zich heen. De herfst vond ze wel mooi, dan zouden alle bloemen opnieuw beginnen bloeien. Dan had je nog de zomer, haar lievelingsseizoen en er was nog iets, maar die naam herinnerde ze zich niet.

Ze hadden er dus wel over verteld gekregen, maar gelukkig leek ze het verder niet raar te vinden dat hij dat zei. 'Bijna,' antwoordde hij, 'in de herfst worden alle blaadjes allerlei kleuren en vallen ze op de grond. En de winter is inderdaad met de sneeuw. Het is vaak wel koud dan, maar ik houd van de sneeuw, en als het hard genoeg gevroren heeft gaan we altijd schaatsen.' Hij moest even denken aan de vorige winter, de eerste keer dat Katie en Leila op schaatsen hadden gestaan. Dat was nog eens vallen en opstaan geweest, letterlijk. Hijzelf had, in tegenstelling tot zijn moeder en Resa, bijna geen last van de kou. Blijkbaar paste zijn lichaam zich een beetje aan aan de temperatuur en eigenlijk was dat wel heel handig.

oeh, oeh een kachel <3
-
Hij zei dat ze het bijna juist had, maar het liet toch haar moment niet verpesten. Ze kon erover meepraten en dat maakte haar nogal trots. Ze ging het misschien ooit dus toch allemaal kunnen. 'Oh, ja juist. Dan heb ik hem per ongeluk verwisselt met dat andere seizoen.' Ze zei dat omdat ze de naam ervan vergeten was. Het was iets met een L. Ze vroeg zich af wat schaatsen was dus besloot ze het ook te vragen. Ze ging hem eraan houden dat ze nog dingen mocht vragen, dus deed ze dat ook. 'Wat is schaatsen?' vroeg ze zachtjes. Ze was bang dat hij misschien zou zeggen na een tijd dat hij er geen zin meer in had om haar alles te moeten uitleggen en dat ze te dom was om tijd mee door te brengen.

Hij zag iets van trots in haar ogen en hij glimlachte - ze mocht best trots zijn op zichzelf. 'Ja, met de lente,' antwoordde hij, 'het zijn allebei een beetje tussenseizoenen, niet echt warm en niet echt koud.' Het was even stil en toen vroeg ze hem wat schaatsen was. Van haar zachte stem, die aangaf dat ze zich toch een beetje onzeker voelde over het vragen, trok hij zich zo min mogelijk aan om te laten merken dat hij het niet erg vond. 'Schaatsen is op een speciaal soort schoenen glijden over het ijs. Het is heel leuk en grappig, ten minste, dat vind ik,' vertelde hij haar.

Hij legde uit van de tussenseizoenen en ze was blij dat ze eindelijk weer wist wat de naam van dat ene seizoen was. De lente natuurlijk. Ze wist dat ze absoluut geen liefhebber van de winter zou zijn. Het was nu vaak genoeg dat ze het koud had en ze had een hekel aan dat gevoel. Zeker omdat ze dan koude vingers kreeg en die maar niet weer warm werden. Ze glimlachte even toen hij uitlegde wat schaatsen was. Zoals hij het zei klonk het wel leuk en zodra het winter was wist ze dat ze het ook eens ging proberen.

Ben leek op te merken uit haar uitdrukking dat ze het niet zo op de winter had, maar dat kon hij niet met zekerheid zeggen. Hij kon het haar ook niet echt kwalijk nemen, niet iedereen kon zo goed tegen de kou als hij, hij had wel gemerkt dat hij een van de weinigen was in de stad die gewoon naar buiten bleven gaan als het zo koud was. Dat betekende wel dat in de winter hij eropuit werd gestuurd om boodschappen te doen en andere dingen te halen en dat hij zijn zusjes naar school mocht brengen op de slee, maar eigenlijk vond hij dat helemaal niet erg. Hij deed wel eens alsof hij het vervelend vond, maar hij hield van zijn zusjes en hoe vervelend ze soms ook konden zijn, ze bleven zijn kleine zusjes. Vooral Katie en Leila vonden dat erg leuk, Resa daarentegen, not so much. Maar ook zij werd liever op de slee naar school gebracht dan te moeten lopen, dus in die tijd wist ook zij aardig te blijven doen.

Hij had niets meer tegen haar gezegd en ze wist dat hij in gedachten verzonken zat. Hij zat waarschijnlijk te denken aan de winter, en alle koude die het met zich meebracht. Zij had nog geen enkel seizoen meegemaakt en ze had nog niets gezien. Ze had nog geen knoppen op bomen zien verschijnen, of bladeren zien afvallen of het zelfs zien sneeuwen of regenen. Het waren allemaal dingen die ze nog moest zien in haar leven. Al zou ze waarschijnlijk binnen een jaar tijd al die dingen gezien hebben. Ze keek even naar beneden. Niemand had hen opgemerkt of richtte zelfs een blik deze kant op. Ze voelde zich hier volkomen veilig en goed. Deels omdat ze ook iemand naast zich had die altijd vriendelijk was en heel erg behulpzaam. Ze keek even opzij naar hem. Omdat hij echt wel stil was, straks was hij ineens weg zonder dat ze het zou weten.

Ben staarde een tijdje voor zich uit. Hij hield van dit dak. Zelfs enkele jaren geleden, toen het gebouw nog niet leeg stond, kwam hij hier al, soms met vrienden, soms alleen, al moesten ze dan natuurlijk een stuk stiller zijn omdat je eigenlijk niet op de daken mocht klimmen. Maar omdat er gewoon een trap naartoe leidde was het veel te verleidelijk om niet te gaan, zeker als je zo'n uitzicht had. In de zomer maakten ze soms vuurtjes op het dak, omdat de nachten dan nog zo heerlijk waren en je zo lang buiten kon zitten. Dat was een van de redenen waarom het feest in de zomer werd gehouden, omdat de mensen in Amon er dan bijna van verzekerd konden zijn dat het lekker weer was. Hij kon zich maar een keer herinneren dat het had geregend tijdens een feest, en toen was hij pas acht. Hij keek even naar Viniah en wees toen naar een plek een paar straten verderop. 'Zie je dat huis daar, met de rode gordijnen met bloemetjes? Dat is mijn huis. En de kamer van Katie en Leila, zoals je wel zou vermoeden.'

Het bleef stil en ze vroeg zich af waar hij met zijn gedachten zou zitten. En ze vroeg zich ook af of ze eigenlijk iets moest zeggen om de stilte te verbreken? Was het een ongemakkelijke stilte, of niet? Ze merkte geen verschil, maar ja. Ze had dan ook nog nooit ongemakkelijke stiltes meegemaakt. - Hij wees iets aan in de verte, zijn huis. Ze moest even zoeken voor ze het gevonden had maar toen hij vertelde over de rode gordijnen en de bloemetjes zag ze het staan, een beetje anders dan de rest van de huizen. Die meestal een wit gordijn voor de ramen hadden. Ze keek even goed of ze één van zijn zusjes zag, maar daarvoor was het huis te ver weg en de gordijnen waren dicht, dus waarschijnlijk zouden ze al slapen. 'En jouw kamer? Staat die aan de andere kant?' vroeg ze nieuwsgierig en nam zijn huis wat beter in zich op.