De hoge berg.

ja hé, de eerste keer dat ik het zo lang met iemand volhoud whieeeeee, you're awesome!
-
Het was allemaal een beetje verwarrend omdat er verschillende woorden in zijn uitleg kwamen waar Viniah nog nooit van gehoord had. Vloeibaar, fasen, gas? Bij ijs dacht ze vrijwel meteen aan de waterijsjes die ze soms kregen maar ze begreep niet wat dat met sneeuw te maken had. Hij nam wat sneeuw in zijn hand en liet haar zien hoe de sneeuw steeds doorzichtiger en platter werd en uiteindelijk door zijn vingers sijpelde. Ze haalde haar hand uit haar zak en ging met haar vingers kort over zijn handpalm, die inderdaad vochtig aanvoelde door de gesmolten sneeuw. Ze knikte enthousiast toen hij vroeg of ze het zag. 'Kan het ook terug sneeuw worden als je het op iets koud legt?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Dat moet je me ook eens laten zien,' zei ze zachtjes, zijn woorden wekten haar nieuwsgierigheid. Zou ze echt de sneeuw kunnen zien op deze verre top?

Well, so are you, sweetie
-
Ze leek een beetje verward door zijn uitleg maar ging hier niet op door en richtte zich in plaats daarvan op de gesmolten sneeuw in zijn hand. 'Eh... Volgens mij niet,' antwoordde hij terwijl hij in zijn geheugen zocht naar al die natuurkunde lessen die hij zich zou moeten herinneren. 'Als je water in een vriezer legt krijg je ijs... Ik weet niet zeker of je makkelijk sneeuw kan maken, eigenlijk.' Hij haalde zijn schouders op en knikte toen ze zei dat hij het haar zou moeten laten zien als er hier in de zomer nog steeds sneeuw lag. 'Zeker,' antwoordde hij met een glimlach. 'Denk je dat je een beetje klaar bent voor de tocht naar beneden?' vroeg hij. Als ze nog even in het gras wilden zitten In het weiland zouden ze hier nu wel een beetje wegmoeten, anders hadden ze te weinig tijd om op hun gemak naar beneden te kunnen wandelen.

Viniah bleef nog een seconde kijken naar haar vingertop die zacht over zijn handpalm ging, de aanraking met zijn huid gaf een lichte tinteling en het voelde zo aangenaam dat ze nog niet echt wilde loslaten. Ze stak haar hand weer in haar zak zodat het toch een beetje kon warm blijven. Ze knikte aarzelend. 'Dat klinkt,' ze zocht naar het juiste woord, 'logisch.' Hij antwoordde met een glimlach dat hij het haar zeker ging laten zien deze zomer en vroeg of ze klaar was voor de tocht naar beneden. Ze voelde nog steeds wel een zeurderige pijn in haar benen, maar die had ze al zo vaak gehad dat ze wist dat ze het nog wel even zou kunnen trekken. 'Ja, ik ben klaar om weer naar beneden te gaan,' zei ze met een lichte glimlach terwijl ze nog een laatste blik wierp op de prachtige omgeving rondom zich. Als het niet de stad vol leven was in de verte, was het zeker wel de waterval die haar aandacht steeds maar bleef trekken.

Ben keek naar Viniah, maar haar blik was op zijn hand gericht en zodra hij besefte waar ze naar staarde was hij zich plotseling ontzettend bewust van de tinteling die haar vinger tegen zijn handpalm veroorzaakte. Lichtelijk in verwarring gebracht toen ze plots haar hand weer weghaalde en deze in haar zak stak, duurde het iets langer dan gewoonlijk voor hij antwoordde. 'Echt?' vroeg hij verbaasd toen ze antwoordde dat dat logisch klonk. 'Volgens mij was het nogal vaag. Maar ja, ik kan ook niet alles weten...' Hij keek haar even aan en knikte toen ze zei zijn woorden met bevestiging herhaalde. 'Mooi zo,' antwoordde hij, en langzaam begon hij terug te lopen. Hun voetstappen waren nog duidelijk zichtbaar in de sneeuw dus zo konden ze extra gemakkelijk het pad teruglopen, precies zoals ze heen waren gelopen. Het was wel anders, afdalen. Je zag veel meer van alles om je heen omdat je niet met je rug naar het uitzicht zit het grootste deel van de tijd.

Het leek even te duren voor hij antwoordde en ze vroeg zich af hoe dat kwam, maar zei er niets over, bij haar duurde het soms ook even voor ze antwoord kon geven. Hij vroeg verbaasd of het echt logisch overkwam en ze wierp hem een betrapt glimlachje toe. 'Eigenlijk niet, ik heb geen idee,' gaf ze eerlijk toe en haalde haar schouders op. Het begon steeds minder ongemakkelijk te worden dat ze dingen niet wist, hij leek het als één van de weinigen te begrijpen en ze besefte dat ze ongelofelijk veel geluk had gehad dat ze hem leren kennen had, want wie van haar mede-huisgenoten kon zeggen dat ze bovenaan een berg hebben gestaan. Ze liep met een lichte glimlach achter hem aan en keek naar haar eigen voetstappen in de sneeuw. Het was grappig dat ze haar eigen voetstappen kon volgen en ze deed haar best om haar voeten terug in dezelfde stappen te zetten, wat er waarschijnlijk ongelofelijk belachelijk uitzag.

Hij rolde met zijn ogen, een glimlach op zijn gezicht, toen ze bekende dat ze het eigenlijk niet had begrepen. 'Je mag het best zeggen als ik iets raars zeg, of als je het nog steeds niet begrijpt na mijn uitleg. Ik ben nou niet echt opgeleid om goed uitleg te kunnen geven of om te begrijpen wat er precies in jouw hoofd omgaat, dus ik weet ook niet goed wanneer ik het goed doe en wanneer niet,' zei hij, kort naar haar achterom kijkend. Niet te lang, natuurlijk, hij moest wel in de gaten blijven houden waar hij stond en waar hij zou gaan staan. Als hij zo vlak voor haar zou vallen zou dat vast geen al te beste indruk achterlaten. Aan de andere kant, waarschijnlijk zou ze het vooral grappig vinden, en waarschijnlijk was het ook erg grappig. Ondanks het feit dat hij haar graag aan het lachen maakte - wie zou dat ook niet willen als ze die stralende glimlach zagen? - deed hij dat vallen toch liever niet.

Viniah knikte bij die woorden maar besefte dat hij haar niet kon zien omdat hij op de weg voor zich moest letten. 'Dat weet ik, maar voor mij ben je de beste uitleggever die er is,' antwoordde ze. Opnieuw voelde ze het bloed prikkend naar haar wangen stijgen en ze was opgelucht dat ze achter en niet naast hem liep. Ze wist zelfs niet zeker of uitleggever wel een bestaand woord was, maar hij zou het vast wel begrepen hebben. Ze voelde dat het gemakkelijker was om naar beneden te gaan dan naar boven, maar nu voelde ze iets anders wat het moeilijker maakte. Ze moest haar stap een beetje inhouden, want anders was ze bang dat ze misschien helemaal naar beneden zou struikelen. Het was wel veel aangenamer nu ze uitzicht had over alles wat onder hen lag. Het was leuker om dit te zien dan de top die nooit dichterbij leek te komen.

Ben grinnikte toen ze zei dat hij de beste uitleggever voor haar was. Natuurlijk legde hij mensen op school wel eens wat uit maar dit voelde toch een heel stuk beter dan een wiskunde som uitleggen. 'Nou, dankjewel,' zei hij met een glimlach op zijn gezicht, ook al wist hij dat ze die niet kon zien. Hij kon aan haar voetstappen horen dat ze wat langzamer begon te lopen, keek achterom en stopte even. 'Het is belangrijk om niet te langzaam te gaan, want dan is de kans om uit te glijden over rollende kiezels een stuk groter. Ik weet dat het eng is in het begin, maar als je een beetje tempo hebt dan gaat het lopen ook gemakkelijker. En ik loop nog altijd voor je dus je kunt niet plots helemaal naar beneden glijden.' Hij had het allemaal ook niet van zijn vader aangenomen de eerste keer dat hij hem dit soort dingen vertelde, maar het was uiteindelijk ook een kwestie van uitproberen en zien hoe het gaat.

Hij bedankte haar voor het compliment en ze kon de vrolijkheid in zijn warme stem onderscheiden. Opeens bleef hij stilstaan en draaide hij zich om. 'Oh,' antwoordde ze toen hij haar waarschuwde dat de kans om te vallen juist groter was als ze trager ging. 'Ik dacht net dat het omgekeerd zou zijn,' vervolgde ze. Ze knikte toen hij haar geruststelde door te zeggen dat hij nog altijd voor haar liep, ze ging niet vallen. De gedachte aan vallen en hem helemaal mee te slepen, of mee te rollen, naar beneden maakte haar nerveus. Dat mocht niet gebeuren. Ze knikte. 'Ik zal je tempo proberen te volgen zonder er al te veel bij na te denken.' Ze zweeg even en opnieuw besefte ze te laat wat ze net gezegd had. 'Nou ja, ik zal wel nadenken. Maar je snapt wel wat ik bedoel, ik ga proberen niet te denken dat ik kan vallen en jou hélemaal kan meenemen tot beneden. Maar dat gebeurt vast niet, dus zal ik er proberen niet aan te denken,' ratelde ze heel snel na elkaar, zoals ze al vaker had gedaan als ze zenuwachtig werd.
-
Sorry trouwens dat het soms wat langer duurt voor ik reageer, het is echt niet omdat ik het niet meer leuk vind, gewoon omdat ik zo druk ben. Ik vind de site nog steeds geweldig!

'Begrijpelijk,' antwoordde hij, 'het lijkt ook wel logisch dat als je langzamer gaat, je dan voorzichtiger bent en minder makkelijk uitglijdt, maar dan is er ook meer kans voor de kiezelsteentjes om te gaan rollen en jou te laten vallen.' Een beetje moeilijk uit haar woorden komend legde ze uit wat ze bedoelde en hij knikte vlug. 'Ik begrijp het. En je hebt gelijk, gewoon lopen zonder teveel na te denken is misschien wel goed. Daarbij, het gaat allemaal goed en je hebt het moeilijkste stuk al gehad. Dit is alleen nog maar de afdaling, het is zo weer voorbij. Geniet nu vooral nog maar even van het uitzicht.' Hij wist uit ervaring dat het veel te snel weer voorbij zou zijn allemaal. Voor je het wist stond je weer beneden en zouden ze weer terug moeten gaan rijden en hoewel hij zin had in het eten met Viniah erbij vond hij het hier op de berg met haar ook erg leuk.
-
Ik begrijp het helemaal, ik ga het de komende weken waarschijnlijk ook erg druk krijgen met de laatste loodjes! En ik vind het ook nog steeds awesome!

Viniah wierp een niet begrijpelijke blik naar de steentjes die ze onder haar voeten zag. 'Door die kleine steentjes ga ik misschien vallen?' vroeg ze verbaasd en ze merkte dat haar stem een beetje omhoogschoot omdat ze er, opnieuw, zenuwachtig van werd. Hij antwoordde erg snel dat hij haar begreep en ze glimlachte een beetje nerveus, ook al wist ze dat hij het niet kon zien, het was meer naar zichzelf bedoeld. Hij stelde haar gerust door te zeggen dat het moeilijkste al gepasseerd was en bij zijn laatste woorden richtte ze haar blik op wat ze voor zich kon zien, het mooie uitzicht van de top van de berg. Ze had altijd gedacht dat de hoogte haar misselijk ging maken, omdat ze zich zo voelde als ze op de bovenste verdieping van het huis stond en haar hoofd door het raam stak, de afstand naar beneden leek toen zo gigantisch terwijl het haar nu helemaal niets deed.

'Door die kleine steentjes zou je kunnen vallen als je te langzaam zou lopen, maar daar heb ik je voor gewaarschuwd dus nu zal het niet gebeuren en komen we straks zonder kleerscheuren, veilig en al weer beneden aan,' antwoordde hij luchtig. Ze volgde zijn advies en liet haar ogen over het geweldige uitzicht gaan. Terwijl ze dat deed pakte hij de camera weer uit het zijvakje van zijn rugzak en fotografeerde zowel haar als de bergtoppen om hen heen. Door de camera bedacht hij zich dat hij ook nog even zijn moeder moest laten weten dat Viniah vanavond bij hen at. Het was typisch iets voor hem om daar nu aan te denken, terwijl hij geen bereik had, en het straks als ze weer beneden stonden straal te vergeten. Maar goed, zo erg zou dat niet zijn, er zou heus wel genoeg zijn voor iedereen. De kleintjes aten toch al niet zo veel - onbegrijpelijk als je bekeek hoeveel energie ze hadden dus ze hadden sowieso altijd wat over zodat iemand dat op een ander moment kon opeten.

Viniah keek op toen ze het geluid van de camera hoorde, het was een kleine klik dat gevolgd werd door iets wat leek op een klein piepje. Ze keek naar de camera, nog steeds was het verbazend hoe zo'n klein ding momenten voor altijd kon vastleggen, het bleef magie in haar ogen. Ze wilde zelf ook wel zo'n camera, maar ze wist dat je zoiets moest kopen en als er iets was wat ze niet had was het geld en ze had geen idee hoe ze eraan moest geraken dus zou het nog niet voor nu zijn, maar ach er waren zoveel dingen die ze wilde. Als ze door Amon liep was er altijd wel iets dat haar aandacht trok, van kledij in een winkel die meestal hingen aan van die rare stilstaande dingen die leken op mensen tot boeken in etalages met veel kleuren en mooie tekeningen op waarvan ze wist dat ze die misschien nooit zou kunnen lezen. Ze wist dat het niet slim was om haar gedachten zo te laten afdwalen omdat ze dan zou trager lopen en dan kon ze misschien vallen, wat niet de bedoeling was.

'Lachen,' zei Ben toen Viniah opkeek bij het geluid van de camera. Hij kon niet wachten haar straks de uitgeprinte foto's te geven en kijken hoe ze daarop zou reageren. Het dalen ging een stuk sneller dan het stijgen en binnen de kortste keren hadden ze de rotsen en de sneeuw achter zich gelaten en liepen ze weer tussen de hoge bomen door. Er viel een stilte terwijl hij zijn camera terug stopte in het zijvakje van zijn rugzak en de dieren in het bos en hun voetstappen de enige geluiden waren die hen gezelschap hielden. 'Waar denk je aan?' vroeg hij toen de stilte maar voort bleef duren. Hij was wel benieuwd naar wat er allemaal in haar hoofd omging - hij kon zich niet voorstellen hoe druk het daar moest zijn met al die nieuwe indrukken elke dag. Waarschijnlijk was hij er zelf helemaal gek van geworden of was hij aan het eind van elke dag compleet uitgeput.

Hij vroeg haar te lachen en ze wierp hem een glimlach toe, zich afvragend of ze niet te laat was en hij de foto al genomen had. Al snel liepen ze weer tussen de bomen en ze was blij om ze weer af en toe aan te kunnen raken. In Amon waren er niet zoveel bomen, wat best jammer was. Zeker het geluid als de wind erdoor ging vond ze erg aangenaam en rustgevend. 'Ik denk aan een paar dingen in de stad,' antwoordde ze en ze wist dat hij nu waarschijnlijk geen idee had wat ze bedoelde. 'Over hoe veel speciale dingen er te vinden zijn in winkels en zo,' vervolgde ze haar woorden. 'Wist je dat de mensen van Amon de kleren die ze willen verkopen op van die stilstaande mensachtige dingen hangen? Ik heb horen zeggen dat dat komt omdat het dan zo mooier overkomt en je het sneller zou kopen,' legde ze hem uit. Waarschijnlijk wist hij het allemaal al, maar ze vond het leuk om ook iets uit te kunnen leggen.

Het pad werd langzaam wat breder, en op een gegeven moment konden ze zelfs weer naast elkaar lopen. Ondertussen vertelde Viniah hem waar ze aan dacht. Het was leuk om te horen hoe opgewonden ze was om hem te kunnen vertellen over paspoppen en hij kon een grijns niet van zijn gezicht krijgen. 'Klopt helemaal,' antwoordde hij met een knikje. 'Dat soort trucjes halen ze wel met meer dingen uit. Dan maken ze iets maar 99 cent, wat uiteindelijk bij het betalen toch wordt afgerond tot 1 euro, omdat mensen dan denken dat het goedkoper is.' Het pad was makkelijker begaanbaar nu, al lagen er nog steeds soms grote keien die de weg versperden en waar ze overheen moesten klimmen. 'Krijgen jullie eigenlijk geld van de mensen die ook voor jullie eten zorgen en zo? Of ga je dat helemaal zelf moeten verdienen straks?' vroeg hij nieuwsgierig.

Ben moest grijnzen om wat ze hem verteld had en ze wierp hem zelf ook een glimlach toe, het ging beter om te praten nu ze weer naast elkaar liepen. Het was haar zelf ook opgevallen dat het spreken met anderen vlotter was zodra ze deze persoon kon aankijken, dan kon ze peilen naar de gezichtsuitdrukkingen en de reacties op de dingen die ze zelf zei. Ze begreep die geldwaarden nog altijd niet al te goed maar dat zou nog wel komen zodra ze daar mee zou leren werken, als de hele wereld dat kon zou ze het zelf ook nog wel onder de knie krijgen. Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze geld kregen om zelf dingen te kopen. 'Nee, ik heb wel al eens geld vastgehouden,' vertelde ze. 'Van die briefjes toen ze vertelden wat het was en waarvoor het gebruikt werd, maar ik denk niet dat we het krijgen.' Ze vroeg zich af of ze het ooit zou redden, alleen in de wereld zonder geld of andere dingen die belangrijk waren.

'Oh wauw,' mompelde hij toen hij hoorde dat ze geen geld kregen. Natuurlijk zouden ze het weer afdoen als een manier om zelfstandigheid te creeëren, als ze zelf een baan zouden moeten zoeken, maar dat was allemaal klinklare onzin. Ze wilden ze gewoon geen kans geven om soepel te kunnen integreren, zo min mogelijk macht in handen geven. Het maakte hem kwaad te horen hoe ze behandeld werden, terwijl ze zelf waarschijnlijk niet eens een goed idee had van de precieze redenen erachter. 'Dus dan is het de bedoeling dat je een baantje krijgt of zo?' vervolgde hij vlug. Niet alsof het eruit zag alsof dat snel zou gebeuren, winkeleigenaren die de gevreesde slachtoffers hun kassa zouden laten beheren - no way. Misschien zou hij een goed woordje kunnen doen bij wat mensen maar hij wist ook niet hoeveel dat zou veranderen.

Ze keek opzij naar hem en de zachte blik in zijn ogen leek een beetje anders dan ze van hem gewend was. Ze vroeg zich af wat er was en het zenuwachtige gevoel dat ze kreeg in haar maag zou ze deze keer niet negeren. 'Benjamin?' vroeg ze zachtjes. 'Is er iets?' vervolgde ze aarzelend en streek zenuwachtig haar haar achter haar oor. Hij vroeg dan of het de bedoeling was dat ze een baantje kreeg. 'Ik denk het. Maar is het niet de bedoeling dat je eerst naar school gaat?' Ze werd een beetje triestig van dit gesprek. 'Ik denk niet dat ik ooit zo ver zal geraken.' Ze dacht terug aan de eerste of de tweede dag dat ze wakker was, toen ze twee verzorgers onderling hoorde praten. Ze vroegen zich af waarom ze zoveel moeite staken in ons. Je weet net zo goed als ik dat deze jongeren toch geen goede toekomst hebben. Eerst had ze niet begrepen wat ze ermee bedoelden, maar nu ze aan de toekomst dacht was het haar duidelijk geworden.

'Nee, niets,' antwoordde hij snel toen hij zich realizeerde dat zijn gezichtsuitdrukking niet had verhuld dat hij niet erg tevreden was. 'En nee, niet voor elk baantje heb je een opleiding nodig. Zeker niet in het begin, dan doe je gewoon wat simpele dingen, zoals serveren in een restaurantje of achter de kassa staan in een winkel. Je verdient er ook niet zoveel mee als met een echte baan, maar je moet toch ergens beginnen.' Ze klonk erg hopeloos, zo pratend over haar toekomst, alsof ze nu al niet meer geloofde dat het ooit nog wat ging worden. 'Hé, luister, je gaat het prima redden, jullie allemaal. Er is heus wel een manier waarop jullie school sneller kunnen doen dan de rest, daar moet wel een uitzondering voor zijn. En zo niet, dan loods ik je erdoorheen. Dan kom ik je gewoon lesgeven, zo simpel is het,' antwoordde hij. Hij zou het graag doen, al dacht hij niet dat hij een al te beste leraar zou zijn, terugdenkend aan al die dingen die hij hiervoor vaagjes had geprobeerd uit te leggen.

Ze wist dat hij haar alleen hoop aan het geven was door te zeggen dat ze niet voor elk baantje een opleiding nodig had. Zonder te lezen of te schrijven zou ze niet ver geraken in het leven. Bij het volgende dat hij zei klonk hij zo vastberaden dat ze een glimlach niet kon onderdrukken. Zeker dat laatste stuk, waarin hij vertelde dat hij haar er doorheen ging loodsen en desnoods zou lesgeven als het moest. 'Meen je dat echt?' vroeg ze zacht. Haar hart sloeg een paar slagen over, het voelde alsof er een hele hoop gewicht van haar schouders viel nu ze wist dat er iemand was die haar zou helpen als het moest, iemand waar ze kon op terugvallen als het haar echt niet zou lukken en ze wist ergens wel al dat hij zo iemand was, maar om het hem nu zo te horen zeggen was toch iets anders.

Ben was blij toen hij zag dat haar bezorgde blik plaats maakte voor een glimlach. Ze leek verbaasd dat hij aanbood haar te helpen, terwijl het zo vanzelfsprekend was in zijn hoofd. 'Natuurlijk,' antwoordde hij, 'ik ben geen professioneel opgeleide leraar of zo, maar ik zou je helpen waar ik maar kan.' Ze leek zowel verbaasd als ontzettend opgelucht na zijn aanbod. Het begin zou vanzelfsprekend het lezen en schrijven zijn, want zodra ze dat geleerd had zouden veel andere dingen ook makkelijker gaan. Ze zou boeken en kranten kunnen gaan lezen en zo haar woordenschat uitbreiden. Er zou zo'n enorme wereld voor haar opengaan als ze eenmaal die basis onder de knie had. 'Het komt echt wel goed allemaal,' voegde hij er geruststellend aan toe. 'Ik ben er om je te helpen. Met je toekomst zit het wel goed, geloof me maar.'

Viniah glimlachte naar hem. 'Dat is erg lief van je Benjamin,' zei ze, nog steeds met dezelfde enthousiaste glimlach om haar lippen. Nog steeds kronkelden de woorden die ze gehoord had van de verzorgers bitter rond in haar gedachten, maar de gedachte aan hulp van buitenaf door iemand die zo slim was als Ben was ook een erg grote geruststelling. 'Ik hoop het,' antwoordde ze. 'Al heb ik geen idee wat voor toekomst me te wachten staat. Maar dat weet niemand waarschijnlijk.' Ze merkte dat ze weer over haar woorden begon te struikelen, dat snelle spreken was iets dat ze te vaak deed als ze enthousiast of zenuwachtig was. Iets dat ze moest afleren, omdat het waarschijnlijk niet fijn was voor anderen. Het was toch al minder erg dan het bespelen van de tijd, wat ze ook nog niet helemaal onder controle had.

Alles aan haar zorgde ervoor dat hij die glimlach niet meer van zijn gezicht wist te krijgen - haar levendige ogen, de manier waarop ze zijn naam uitsprak, haar stralende lach. 'De toekomst weet niemand,' beaamde hij met een knikje, terwijl hij zijn gezicht afwendde. Hij viste zijn telefoon uit zijn zak om te kijken of hij alweer bereik had. Toen de twee streepjes in de hoek aangaven dat dit inderdaad het geval was, keek hij Viniah weer aan. 'Ik bel even naar huis om door te geven dat je straks komt eten, goed?' Het duurde even voor er iemand opnam aan de andere kant van de lijn, en toen dat eenmaal gebeurde was het Resa, en niet zijn moeder. 'Hey, kan je wat doorgeven aan mama? Ja, Viniah eet graag mee vanavond.' Hij was even stil. 'Ja, het meisje van het feest. Nee, dat is ze niet,' vervolgde hij met nadruk en een rol van zijn ogen. 'Oké, dankje, tot straks!' Korte piepjes vertelden hem dat het gesprek ten einde was en hij stopte zijn telefoon weer terug in zijn zak.

Het waren weer wijze woorden van Ben die ze nog lang ging onthouden. De toekomst weet niemand. Tenzij er iemand was met een gave om de toekomst te zien. Hij haalde iets uit zijn zak en vertelde vervolgens dat hij naar huis ging bellen om te zeggen dat ze bleef eten vandaag. Hij hield de telefoon tegen zijn oor en ze keek er nieuwsgierig naar. Ze had één van de begeleiders dat ook eens zien doen, het was zo raar dat mensen praatten tegen zo'n klein ding. Ze ging naast hem op haar tippen staan en kwam net niet hoog genoeg om haar oor aan de andere kant van het apparaat te houden zoals hij deed, maar toch hoorde ze er een stem uitkomen, al kon ze niet verstaan wat er gezegd werd. Toen hij de telefoon terug in zijn zak stak zette ze een stap achteruit en keek hem een beetje twijfelend aan. 'Ze vinden het toch niet erg? Want als het een probleem is wil ik gerust ook thuis eten,' zei ze snel, ze wilde zijn familie niet tot last zijn.

Ze leek zich zorgen te maken na dat telefoontje en vroeg hem voorzichtig of het echt geen probleem was dat ze kwam eten. 'Nee, joh,' antwoordde hij grijnzend, 'Resa was gewoon benieuwd wie ik zou meenemen. Soms is ze een beetje te nieuwsgierig. Ik moet je trouwens wel waarschuwen, we eten waarschijnlijk niet iets ontzettend chique's, waarschijnlijk iets simpels, pasta, of soep of zo.' Ze had hem de vorige avond verteld dat ze nou ook niet bepaald sterreneten kregen bij hen thuis, maar hij zei het toch nog maar even. Als zijn moeder het eerder had geweten had ze waarschijnlijk veel moeite gedaan om het allemaal tot in de nopjes te verzorgen, maar dit leek hem beter, om Viniah een beetje te laten meemaken hoe het er gewoonlijk aan toe ging bij mensen thuis. Hoewel, het was bij hem natuurlijk ook niet altijd even normaal, maar toch moest het een redelijk beeld geven. Hij vermoedde sterk dat het sowieso erg anders zou zijn dan bij haar.

Hij stelde haar meteen gerust door grijnzend te zeggen dat één van zijn zussen nogal nieuwsgierig was naar wie hij zou meenemen en bij die woorden voelde ze opnieuw de zenuwen door haar lichaam gaan. Ze wist dat Ben, en zijn familie ook waarschijnlijk, anders waren dan de meeste mensen in Amon. Maar nog steeds werd ze angstig bij de gedachte om zo dicht in de buurt te komen van inwoners van Amon, die haar meestal zo angstvallig vermeden. Ze wierp hem een glimlach toe toen hij haar waarschuwde dat het niet chique zou zijn. 'Zijn er dan verschillen in eten?' vroeg ze verbaasd. Voor haar leek het allemaal gewoon hetzelfde. Sommige dingen smaakten beter dan andere, maar ze wist niet dat er zo'n onderverdeling was, al begreep ze wel dat het eten dat zij kreeg nogal eentonig en simpel was. Het smaakte ook niet altijd even goed maar zolang het haar maag vulde was ze tevreden.

Hij dacht te zien dat ze nog steeds zenuwachtig was, en hij begreep het ook wel. Het zou waarschijnlijik de eerste keer zijn dat ze zo met andere inwoners van Amon om zou gaan. Hij geloofde dat het wel goed zou komen maar hij wist ook dat het moeilijk zou zijn om haar daarvan te overtuigen. Ze zou het maar gewoon moeten zien vanavond. 'Jazeker,' antwoordde hij, 'verschillende maaltijden kunnen op verschillende manieren kunnen klaargemaakt. Een pizza, zoals je gister hebt gegeten, kan bijvoorbeeld worden klaargemaakt in verschillende ovens, in een houtoven, of een steenoven, en daar hangt ook een deel van de smaak vanaf. Wat eten jullie zoal?' Het zou vast niet al te ingewikkeld zijn, er moest immers voor veel mensen iets klaargemaakt worden, en van wat hij tot nu toe had gehoord werd er niet altijd even veel moeite gestopt in de dingen die voor ze werden gedaan.

Viniah stak haar handen in haar zakken en keek nieuwsgierig naar hem terwijl hij vertelde op wat voor manieren eten klaargemaakt werd. Ze had het nog nooit zo bekeken, voor haar leek het alsof het altijd klaar was van zichzelf maar het was inderdaad logischer dat het eerst nog klaargemaakt moest worden want ze had natuurlijk nog geen pizza's aan bomen zien hangen. Het was goed dat hij haar zo'n dingen vertelde, want ze wist nog zo weinig van deze grote wereld. Hij vroeg vervolgens wat zij zoal aten en ze was blij dat zij nu iets kon vertellen dat hij niet wist. 'We eten meestal pasta zonder saus of droog brood omdat het nog niet te zwaar mag zijn. Maar we beginnen nu wat meer andere dingen ook te eten, al ben ik vergeten hoe het allemaal noemt.' Ze zweeg even, hopend dat hij het niet erg vond dat ze niet alles in detail kon uitleggen. 'Gisteren hebben we van die langwerpige gele stokjes gegeten, dat was lekker,' zei ze en glimlachte aan het idee ervan. Het was grappig dat iedereen er eerst zo verbaasd over was en vervolgens zo enthousiast.

Toen hij hoorde wat zij gewoonlijk at, begreep hij dat zijn vermoeden juist was geweest en dat er nou niet bepaald veel uit de kast werd getrokken om hen verschillende dingen te laten proberen. Hij begreep heus wel dat dat ze in het begin niet al te zware dingen mochten eten, maar kom op, zo erg hoefde het nou ook weer niet te zijn. Tegen beter weten in hoopte hij dat het wat beter zou worden in de loop van de tijd. 'Dan staat je nog veel te wachten,' glimlachte hij. 'Er zijn zoveel verschillende dingen te eten. Sommige dingen ga je lekkerder vinden dan andere dingen, je gaat een eigen smaak ontwikkelen. Je hebt nog zo veel in het vooruitzicht.' Een rotsblok versperde hen deels de weg en hij bood haar zijn hand aan ter ondersteuning, zodat ze het stukje naar beneden kon springen nadat hij dat zelf had gedaan.

- Hij zei met een glimlach dat haar nog veel te wachten zou staan op vlak van eten en ze knikte, een beetje zenuwachtig bij het idee. Ze had horen vertellen dat er sommige mensen niet tegen bepaalde voedingsmiddelen konden en dat ze dan snel naar het ziekenhuis moesten omdat ze anders konden sterven. Ze hoopte dat het haar niet zou overkomen want ze was nog maar net terug in leven. Hij maakte haar duidelijk dat ze een eigen smaak zou ontwikkelen en bepaalde dingen liever ging eten dan andere, dat was nu al het geval dus ze was opgelucht dat ze hem daarin toch begreep. 'Wat eet jij het liefste?' vroeg ze aan Ben en keek hem kort aan. Ze stopten bij een rotsblok en hij ging haar voor door er met heel wat gemak af te springen, hij had dit dan ook al vaker gedaan. Vervolgens stak hij zijn hand uit en ze nam deze dankbaar aan terwijl ze zelf ook, met iets minder gemak, van het rotsblok sprong.