De hoge berg.

Viniah glimlachte naar hem en bleef hem aankijken tot hij als eerste zijn blik afwendde, terug voor zich uitkeek. Ze bleef zonder dat ze het besefte nog even naar hem kijken, dromerig bijna. Ze was het nog steeds niet gewend dat hij haar zo vriendelijk behandelde, ze begreep niet waarom hij niet bang was, waarom zijn zusjes niet bang waren en zoals hij het liet klinken zou zijn moeder ook geen angst vertonen moest ze haar ooit ontmoeten. Ze vroeg zich af waarom zij allemaal anders waren dan iedereen in Amon. Hij onderbrak haar gedachten door voorover te buigen en de radio aan te zetten. Ze begreep dat de muziek uit een radio kwam, want dat hadden ze bij hun thuis ook. Ze begreep niet waar de muziek hier vandaan kwam. 'Hoe kan dat?' vroeg ze. 'Dat zijn maar een paar knopjes, waar komt de muziek dan uit?' vroeg ze. Hij vroeg haar of ze naar muziek luisterde en ze knikte. 'Ja, we hebben een radio en tv. De meesten vinden het wel fijn om muziek te horen,' legde ze uit.

Ben had wel verwacht dat ze zo zou reageren, of in ieder geval iets over de muziek zou vragen. Eigenlijk vond hij het wel leuk om haar dingen uit te leggen. Niet dat er heel veel uit te leggen was in dit geval, aangezien ze blijkbaar al wist hoe muziek werkte en ze hadden zelfs een tv. Hij wees op de speakers aan hun zijden. 'Daaruit, zodat het wat luider is.' vertelde hij voor hij zijn volgende vraag stelde. 'De meesten? Val jij daar ook onder of niet?' Hij keek haar even aan, en ging een beetje verzitten. Plotseling vroeg hij zich af wat ze de laatste paar weken had gedaan. Deze week was de eerste week dat ze naar buiten hadden gemogen, maar de krant had ook de weken daarvoor al dingen laten weten. Er waren zelfs een aantal foto's gepubliceerd geweest van overlevenden die voor ramen hadden gestaan, al vond hij dat zelf een beetje ver gaan.

Hij wees iets aan, de rooster-achtige dingen die haar daarnet al waren opgevallen aan het portier. 'Oh,' antwoordde ze begrijpend, zo'n dingen stonden er ook op een radio. Grappig dat het verdeeld was over de hele auto voor het geluid te versterken. Ze glimlachte naar hem toen hij vroeg of zij daar ook bij hoorde. 'Ik ben degene die de radio altijd net iets te luid zet,' zei ze met een onschuldige glimlach. Er waren al vaak momenten geweest dat de anderen de muziek beu werden omdat ze het zo luid zette. Ze vond het leuk hoe ze de muziek soms in haar buik kon voelen maar ze was daar vaak de enige in. Ze vroeg zich af waar hij aan dacht toen er weer een stilte viel. Was het aan haar? Of waren het andere dingen waar zij misschien nog altijd geen besef van had.

Ben grinnikte toen ze hem antwoordde dat zij degene was die de muziek net altijd wat te luid zette. Dat herkende hij wel van zichzelf. Uiteindelijk besloot hij de vraag die eerder in zijn hoofd was opgekomen toch maar te stellen. 'Wat hebben jullie eigenlijk allemaal gedaan voor jullie... naar buiten mochten?' vroeg hij. Niet geschoten was altijd mis, toch? En daarbij dacht hij dat er een goede kans was dat ze hem wel antwoord wilde geven op de vraag, deels ook omdat het niet om haar persoonlijk ging. Hij kon zich wel voorstellen dat ze er soms moe van werd zijn vragen te beantwoorden, al kon zij natuurlijk hetzelfde over hem denken. Hij bedacht zich dat zijn vraag een beetje had geklonken alsof ze dieren waren die naar buiten konden worden gelaten, maar hij hoopte dat ze dat niet zo zou opvatten.

Hij moest lachen om haar antwoord, wat Viniah het gevoel gaf dat hij waarschijnlijk wel begreep wat ze bedoelde. Hij vroeg haar wat ze deden de hele tijd dat ze wakker waren. 'Oefenen met stappen, praten, dingen vastpakken en zo,' legde ze uit. Het was niet dat ze het allemaal opnieuw moesten leren maar het was een hele tijd geleden en de eerste dagen werd ze al moe van gewoon rechtop te staan. Ze was het niet gewend geweest om zoveel bewegingen te doen maar nu ze genoeg eten en beweging had elke dag ging het beter. 'En de meesten hebben ook geoefend met de gaves. Al had ik niet verwacht dat ik meer zou kunnen dan enkel de tijd stil te zetten,' mompelde ze, dat laatste was meer tegen zichzelf dan eigenlijk tegen hem. Ze vroeg zich af of er nog dingen waren die ze kon maar tot nu toe was het enkel de knop om klikken en een beetje draaien dat de tijd een beetje terugging.

'Was dat moeilijk?' vroeg hij, bijna onmiddellijk nadat ze op zijn eerste vraag geantwoord had. Het was voor hem zo vreemd om zich te moeten voorstellen dat iemand, een normaal iemand van zijn leeftijd, moeite had met zulke alledaagse dingen, dingen die voor hem automatisch gingen, waar hij nooit meer bij nadacht. 'Nou, dat moet een hele verassing geweest zijn dan,' antwoordde Ben, die niet door had gehad dat dat niet helemaal meer tegen hem gezegd werd, 'maar je vindt het niet erg, toch?' Ze was wel heel enthousiast geweest vanmorgen, dus hij kon zich bijna niet indenken dat ze het eigenlijk verschrikkelijk vond, of ze moest hem wel heel erg voor de gek gehouden hebben. Hij kon niet ontkennen dat hij het zelf ook ontzettend gaaf had gevonden om te zien wat ze kon doen, er zelfs in mee te gaan.

Viniah knikte toen hij vroeg of het moeilijk was. 'Ja, zeker de eerste dagen,' zei ze zacht. 'Ik kon niet stappen omdat ik geen idee had hoe het moest, terwijl het nu zo gemakkelijk gaat.' Ze dacht even terug hoe moeilijk het was, ze moest zich vasthouden aan één van de mensen terwijl ze stapje voor stapje haar spieren wakker maakte en weer probeerde te lopen. Daarna als ze uitgeput was van het stappen ging ze zitten, proberend een beker op te pakken van een tafel en deze ook vast te houden. Net zoals de fijne motoriek en het praten. Hij antwoordde haar toch, ook al had ze het meer tegen zichzelf gehad. 'Hmm, ja nogal.' Ze glimlachte toen hij vroeg of ze het niet erg vond. 'Natuurlijk niet, ik vind het fantastisch,' zei ze vrolijk tegen hem. 'Waarom? Vind jij het negatief misschien?' vroeg ze. Misschien dacht hij er anders over.

Hij probeerde het zich in te denken, hoe het zou zijn als hij nu weer zou moeten leren lopen of iets dergelijks, maar het was erg moeilijk. In plaats van zijn hersenen nog verder te lopen pijnigen keek hij haar weer aan terwijl ze antwoord gaf. Ze zei meteen dat ze het helemaal niet erg vond maar leek zich toen, onterecht, zorgen te maken over of hij het erg vond of niet en hij schudde vlug zijn hoofd. 'Nee, nee, natuurlijk niet!' herhaalde hij haar woorden vlug. 'Ik vind het geweldig!' Hij vond het echt geniaal dat ze dat allemaal kon, met nauwelijks oefening, en hoewel hij wist dat dat eigenlijk niet iets was waar hij over na zou moeten denken leek het hem echt ontzettend gaaf als hij zelf ook een gave zou hebben. Natuurlijk zag hij het nu alleen van zijn normale-stadsjongensstandpunt, maar toch...

Hij leek stil te vallen en Viniah vroeg zich opnieuw af waaraan hij aan het denken zou zijn. Zijn blik schoot iets later weer naar haar en ze glimlachte naar hem. Meteen schudde hij zijn hoofd en zei dat hij het geweldig vond. Ze moest even hardop lachen, zijn stem had zonder een beetje twijfel toegegeven dat hij het geweldig vond. 'Goed, want eerlijk gezegd vind ik het leuker om dit samen met iemand te beleven dan alleen door de tijd te reizen,' gaf ze toe en ze vond het gewoon fijn om de verbazing op zijn gezicht te zien als ze hem meenam doorheen de tijd. Haar vingers tokkelden mee op haar knie met het ritme van de muziek terwijl ze af en toe van hem naar buiten keek, naar de rechte weg voor hen. Ze had nog nooit zoiets gezien, een weg die bijna eindeloos leek zonder huizen aan de kant, alleen vlakte. Ze wist dat ze zich enorm eenzaam zou voelen moest ze hier niet met Ben zijn, ook al was het hier fantastisch.

Ben grijnsde. 'En ik vind het heel leuk dat je me gewoon mee laat komen,' vertelde hij. Toen hij haar naar haar gave had gevraagd had hij verwacht dat ze het hem gewoon zou vertellen, niet dag ze hem in een keer mee het diepe innam. Niet dat het het erg vond, het had hem gewoon heel erg verbaasd. Ze waren allemaal zo op hun hoefe geweest, de slachtoffers, voorzichtig zoveel mogelijk mensen onwijkend, maar toen hij eenmaal een gesprek met haar had aangeknoopt kwam ze steeds meer los en vertelde ze redelijk gemakkelijk over haar leven in hun huis en in de stad, en hoe het was om voor het eerst weer buiten te zijn. En natuurlijk over de gaven, datgene waar iedereen eigenlijk het meest geïnteresseerd in was, al merkte hij dat, hoe cool hij die gaven ook vond, hij Viniah zelf al interessant genoeg vond.

Viniah glimlachte toen hij zei dat hij het leuk vond dat ze hem meenam en zo'n dingen liet zien. 'Als je het leuk vind, ben je er waarschijnlijk nog niet vanaf,' zei ze tegen hem. Ze glimlachte nog even naar hem voor ze haar hoofd opzij draaide en uit het raam keek. Ze begon afwezig met één van haar blonde haarlokken te spelen terwijl ze uit haar raampje keek en genoot van het uitzicht, de muziek en Ben naast zich. Ze had zich nooit kunnen inbeelden dat ze hier nu zo zou zitten, met iemand naast zich die haar niet constant angstige of afkeurende blikken toewierp. En dat ze dan nog een berg zou beklimmen om de top te bereiken waar ze een waterval zou zien. 'Kun je eigenlijk zwemmen in zo'n waterval?' vroeg ze nieuwsgierig.

Viniah veranderde van onderwerp toen het even stil bleef en Ben schudde zijn hoofd. 'Nou ja, niet in de waterval, maar eronder is vaak een meer en als het niet te koud is en de stroming er niet te sterk is kan je daar best zwemmen, ja. Als het volop zomer is komen er veel mensen bij het meer wat onder de berg ligt, met hun kinderen, zodat ze daar van de zon kunnen genieten en de kinderen wat in het lage water kunnen spelen,' vertelde hij. 'Ik denk dat we wel een paar watervallen tegenkomen terwijl we bezig zijn. Ik heb er wel eens een beklommen, dat was... een bijzondere ervaring.' Een paar jaar geleden, was dat nu alweer. Toen hij en zijn vader uiteindelijk, na uren ploeteren, boven waren gekomen waren ze allebei verkleumd, ongelofelijk nat en zaten hun lichamen onder de blauwe plekken en schaafwonden.

Dat klonk logisch toen hij zei dat je natuurlijk niet in de waterval kon zwemmen. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn, onder een waterval in een meer zwemmen, het leek haar moeilijk voor te stellen. Om te beginnen wist ze niet hoe zo'n meer eruitzag en kon ze helemaal niet zwemmen. Zijn uitleg was lang, volledig zodat het makkelijker werd een beeld te maken. Ze keek hem nieuwsgierig aan toen hij vertelde dat het een bijzondere ervaring was geweest er eentje te beklimmen. 'Kan je een waterval beklimmen?' vroeg ze verbaasd. 'En waarom was dat dan zo bijzonder?' vroeg ze er meteen achteraan. Het was hem weer gelukt haar nieuwsgierigheid op te wekken door verhalen uit zijn verleden te vertellen. Het maakte haar ergens een beetje jaloers, omdat ze zelf nooit zo'n ervaringen heeft gehad waar ze nu over zou kunnen vertellen.

'Nou ja, niet het water zelf, maar het water loopt langs een rots, en die kan je beklimmen,' verklaarde hij, aangezien ze een beetje verbaasd leek door zijn eerdere antwoord. Toen ze vroeg waarom dat zo bijzonder was, grijnsde hij even, maar hij bleef even stil voor zich uitkijken voor hij antwoord gaf. 'Nou, ik was dertien en mijn vader vond het een goed idee om een waterval te beklimmen. Dus op een morgen nam hij me mee en zei hij dat het net zo was als een normale berg. Niet dus. Ten eerste wordt je ontzettend nat van het water van de waterval, en op zich is dat nog niet zo erg, maar je handen en voeten verkleumen er heel erg van en dat maakt het klimmen weer lastiger. Uiteindelijk zijn we boven gekomen, maar het leek de langste klim die ik ooit had gemaakt.' De dagen daarna was hij nauwelijks buiten gekomen en in plaats daarvan veilig binnen gebleven, in de warmte.

Hij legde uit dat hij het water bedoelde dat langs de rots liep dat hij beklommen had. Op zijn volgende vraag wachtte hij even met antwoorden, een lichte glimlach sierde zijn lippen bij de herinnering terwijl hij voor zich uit keek. Opnieuw voelde ze het gevoel van jaloezie, hij had zoveel herinneringen, dingen meegemaakt die zij misschien nooit zou ervaren. Het maakte haar een beetje triest, het enige wat zij kon vertellen is de lange coma waarin ze een groot deel van haar leven gebleven was. Ze glimlachte toen hij haar de uitleg gaf waar ze om gevraagd had. 'Wat is verkleumen?' vroeg ze zachtjes. Ze kon zich voorstellen dat het blijkbaar iets met water te maken had en dat het iets negatiefs was, maar meer kon ze er ook niet van denken. 'Maar je zult achteraf wel blij geweest zijn dat je het beklommen hebt,' stelde ze vast.

'Oh, eh,' Ben moest even nadenken hoe hij het woord verkleumen aan haar ging uitleggen, 'verkleumen is het zo koud hebben dat je je vingers en tenen nauwelijks meer kan voelen.' En bij hem zei dat nogal wat omdat hij het nu eenmaal niet zo snel koud had, ook niet toen hij nog een kind was. Ze stelde vast dat hij wel blij moest zijn geweest dat hij het had gedaan, toen hij eenmaal boven was. 'Ja, uiteindelijk wel, maar dat was pas toen we alweer naar beneden waren gekomen en thuis warme, droge kleren hadden aangetrokken. Zijn moeder was ook trots geweest. Hij had mogen uitzoeken wat ze gingen eten en hij had niet hoeven helpen met zijn zusjes naar bed brengen. Destijds had dat als een hele overwinning gevoeld. 'Maar je hebt gelijk. Als je naar boven klimt is het soms afzien, maar als je eenmaal boven staan en over de hele vallei kan uitkijken, zien hoe ver je bent gekomen, dat is echt fantastisch.'

Ze knikte bij zijn beschrijving over verkleumen, het was niet iets dat ze al meegemaakt had maar ze was zeker dat ze het nog zou ervaren. 'Hm, dat kan ik begrijpen,' antwoordde ze toen hij zei dat dat pas het geval nadat ze het warmer hadden en droge kleren droegen. Waarschijnlijk had hij het op dat moment zo koud gehad dat hij aan niets anders meer kon denken of had hij er gewoon geen zin meer in. Ze werd steeds beter in deze dingen te interpreteren. Hij legde uit dat het gevoel dat hij kreeg fantastisch was en ze werd alleen maar nieuwsgieriger naar het moment dat ze zelf samen met hem bovenaan die berg zou staan, kijkend naar de waterval en de andere dingen om hen heen. Het zou zeker voor haar een overwinning zijn, iets unieks.

Hij wist dat ze zich nu voorstelde hoe het moest zijn om zelf bovenaan een berg te staan, uit te kijken over het enorme stuk land wat je net beklommen hebt. Hij kon zich bijna alle keren bedenken dat hij zelf tot de top was gekomen, en elke keer was het nieuw en even geweldig, omdat je niet altijd dezelfde dingen klom en dus telkens weer iets anders te zien kreeg. Andere delen van zijn kleine wereld. Het was ook slechts zo'n verschrikkelijk klein deel van de echte, grote wereld, en toch leek het zo veel. Zijn gedachten gleden even weg samen met de muziek, weg van de auto en weg van Viniah, weg van de tocht die ze voor de boeg hadden, en door de stilte die was gevallen werd hij daar ook niet meteen weer uitgetrokken. Pas toen hij een tijdje later op de klok keek, en zag dat ze alles bij elkaar al bijna een uur aan het rijden waren keek hij weer op naar Viniah.

omg en ik maar wachten tot je met Ben zou reageren, haha bad me.
-
De stilte die tussen hen hing was alles behalve ongemakkelijk. Het leek alsof ze beiden verdwenen waren in hun eigen fantasiewereld. Haar gedachten bleven bij de berg die ze zodadelijk met hem zou beklimmen, naar de dingen die haar in de toekomst nog te wachten zouden staan en vooral bij de verhalen die hij haar tot nu toe al verteld had, zijn zusjes over wie hij al veel verteld had. Ze dwong zichzelf te herinneren of ze familie had gehad, zusjes zoals Ben of net zoals die twee kleine meisjes een grote broer die haar beschermde tegen alles en iedereen. Tussen al deze gedachten door zette ze de tijd stil, slechts een fractie van een seconde om te kijken of het niet verdween. Het was het enige dat ze goed kon, vanaf het moment dat ze was wakker geworden. Stilzetten was veel gemakkelijker geweest dan wat ze nu kon, teruggaan. Ze voelde zijn ogen op zich en ze draaide zich zelf ook om om hem aan te kijken.

Ben bleef een tijdje voor zich uit staren, niet omdat de weg nu zo interessant was - het bleef immers een uitgestrekte, lege lijn die zich voor hen uitstrekte - maar omdat hij wist dat ook Viniah het door zou hebben dat het vreemd was als hij constant maar een beetje naar haar bleef kijken. Hij schraapte zijn keel snel voor hij zijn volgende vraag stelde, omdat hij niet zeker wist hoe diep ze in gedachten verzonken was. 'Kan je je nog iets herinneren van... voor je slaap? Je familie en zo?' Zijn stem was iets voorzichtiger, alsof hij probeerde te peilen hoe ze hierop zou reageren voor hij zijn zin helemaal had uitgesproken. Hij wist niet echt hoe pijnlijk dit onderwerp voor haar was, of ze het naar vond om erover na te moeten denken, of er misschien toch slechte herinneringen of gevoelens aan vastzaten of iets dergelijks.

Het geschraap van zijn keel gaf aan dat hij iets zou zeggen, dat nam ze toch aan. Hij leek het heel voorzichtig te willen aanbrengen en het was opnieuw iets dat ze opmerkte aan Ben dat erg lief was, hoe hij haar altijd probeerde te sparen. Ze wachtte na zijn vraag, op een emotie. Pijn, verdriet of elk ander gevoel dat ze zou moeten ervaren bij die vraag maar er was niets. Ze begreep het ergens wel, hoe kon ze mensen missen die ze helemaal niet kende? Die ze zich niet kon herinneren? 'Nee,' zei ze tegen hem en glimlachte om aan te geven dat ze het niet erg had gevonden dat hij die vraag had gesteld. 'Ik weet niet of ik familie had en als die had, zijn ze zeker dood.' Ze wond er geen doekjes om, het was nu eenmaal zo. Ze dacht even na en keek dan opnieuw naar Ben. 'Ik had het wel graag geweten, wie ik allemaal gekend heb en hoe mijn leven eruit zag. Misschien zal ik ooit mijn oude woonplek eens moeten bezoeken.' Ze was niet zeker of ze dat ooit zou doen, want ze zou geen idee hebben wat die plek met haar zou doen.

Hij wist dat de overlevenden hun echt familie niet kenden maar dat er een grote kans was dat die allemaal dood waren, gestorven na het ongeluk. Ze leek het niet heel lastig te vinden erover te praten, misschien vooral omdat ze geen herinneringen had om aan terug te kunnen denken. In plaats van verdrietig voor zich uit te staren glimlachte ze naar hem. 'Misschien is dat nog wel ergens te vinden,' antwoordde Ben toen ze zei dat ze het leuk zou vinden om bijvoorbeeld haar oude woonplaats te bezoeken, als ze uit kon vinden waar ze geleefd had voor het ongeluk. 'Waar je hebt gewoond en zo, misschien zelfs je familie. De stad houdt best wel wat gegevens van mensen bij.' Hij deed zijn raampje iets meer open. 'Kan je je voorstellen dat dit allemaal niet gebeurd was? Dat je gewoon was opgegroeid als ik en zoveel anderen? Of is dat heel lastig?'

Viniah knikte toen hij zei dat ze de gegevens bijhielden. Dat was iets dat ze nogal gehoord had. Sommigen van hen waren nieuwsgieriger dan zij, eisten dat ze meer te weten mochten komen over familie, vrienden en hun omgeving en dan kregen ze net hetzelfde te horen, dat ze naar de stad mochten als ze 'beter' waren. Niet dat ze ooit ziek geweest zijn, maar zo werd het wel gezien. Het raampje schoof meer open langs zijn kant en ze zag hoe de wind door zijn haar ging en uiteindelijk haar bereikte. Het was geen koude wind, gelukkig maar. 'Nee, dat kan ik niet,' begon ze aarzelend toen ze vroeg of ze zich een ander leven kon voorstellen. 'Ik heb geen idee hoe het voelt om op te groeien of hoe ik eruit zag als kind omdat ik nooit wakker was. Ik zou dus niet weten hoe het is, maar volgens mij lijkt het leuk, opgroeien.'

Ben dacht even na. Hij begreep wel dat het voor haar moeilijk was om het zich voor te stellen. 'Ik zou alleen niet zeggen dat je niet weet hoe het voelt om op te groeien. Dat is eigenlijk wat je nu doet, alleen dan tien keer zo snel als zoveel mensen om je heen het heeft gedaan toen ze klein waren. Ik weet überhaupt niet of iemand ooit echt stopt met opgroeien. Het hangt er maar vanaf wat je daaronder verstaat.' antwoordde hij bedenkelijk en hij keek haar even aan. Er waren altijd nieuwe dingen die je kon leren en eigenlijk ging dat precies hetzelfde als toen ze klein waren, maar toch leek iedereen het als een haal andere periode in je leven te zien. Het moest niet zo ingewikkeld zijn. Er begon eindelijk een beetje verschil te zien te zijn in de lengte van de weg tot de berg. Die laatste begon nu steeds groter te worden en de weg leek wat minder op een oneindig pad wat ze zouden moeten afrijden.

Viniah keek hem met een lichte verraste blik aan. 'Ik ben toch niet aan het opgroeien? Ik ben al opgegroeid,' zei ze. Ze snapte niet wat hij bedoelde, waarschijnlijk was het iets dat weer aan haar lag. Ze haatte het dat ze zo weinig wist, dat hij zou denken dat ze dom was. Ze had ondertussen de lichaamsbouw gekregen die ze ging hebben voor de rest van haar leven, dus echt groeien zou ze niet meer doen. Ze zou nog een beetje veranderen naarmate ze ouder zou worden hadden ze gezegd, maar niet veel. 'Ik denk niet dat ik nog veel zal groeien,' zei ze zacht. Ze vond het zo jammer dat ze zichzelf niet had zien opgroeien en dat ze niet meer zou groeien. Niet dat ze bij de kleinsten of grootsten was, gemiddeld. Ze keek net zoals Ben voor zich uit en zag niet zo ver de berg naderen. Naarmate ze dichterbij kwamen werd ze steeds zenuwachtiger, bang dat ze het niet zou kunnen.

Ben schudde zijn hoofd. 'Nee, niet het letterlijke opgroeien, dat heb je inderdaad al gedaan,' antwoordde hij, 'maar opgroeien is niet alleen langer worden, het is ook de wereld ontdekken.' Lekker poëtisch. 'Als kind leer je de wereld kennen voor de eerste keer, dat is ook opgroeien, en dat is eigenlijk wat jij ook doet,' probeerde hij het zo goed mogelijk uit te leggen. Ze moest het gevoel van nieuwe dingen ontdekken kennen, waarschijnlijk herinnerde zij het zich beter dan hij. 'Opnieuw, niet letterlijk misschien, maar figuurlijk ga je nog enorm groeien, dat weet ik ontzettend zeker,' antwoordde hij glimlachend. Hij wist niet of ze begreep wat hij zei, maar hij dacht dat ze wel zou begrijpen wat hij bedoelde. 'Als we er straks zijn - het begin is rustig, daar bouw je het gewoon een beetje op. En als je op een gegeven moment het gevoel hebt dat we te hoog gaan of dat je om de een of andere reden niet verder wil moet je het zeggen, oké? Ik vind het niet erg, maar jij moet je op je gemak voelen.'

Viniah knikte toen ze begreep wat hij bedoelde. 'Zoals toen ik daar voor het eerst die echo hoorde?' vroeg ze. 'Bedoel je zo'n dingen?' Ze zocht naar nog dingen die ze nu ook aan opgroeien kon toevoegen, nu hij de figuurlijke kant ervan had uitgelegd. Zo had ze ook geleerd dat ze naar feestjes geen regenlaarzen moest dragen, ook al vond ze die dingen heel erg mooi. Of haar eerste autorit die ze nu aan het beleven was. En de berg die ze straks zou beklimmen, samen met Benjamin. 'Ik snap het,' zei ze vervolgens, nu begreep ze wat hij bedoelde. Hij begon met te zeggen dat ze altijd mocht stoppen als het op een gegeven moment te vermoeiend of te hoog zou worden, dat hij het niet erg zou vinden. 'Nee,' zei ze vrijwel meteen nadat hij klaar was met uitleggen. 'Ik wil die top bereiken, desnoods moet je me dwingen of meeslepen,' voegde ze daar vastberaden aan toe. Ze klopte even dankbaar op zijn schouder. 'Maar dankjewel Benjamin, dat is lief van je.'

Hij was aan het zoeken naar een voorbeeld om het nog duidelijker te maken, maar blijkbaar had ze dat zelf eerder gevonden want ze bracht de echo van de vorige dag weer naar boven. 'Ja, precies!' antwoordde hij knikkend. 'Dat soort dingen.' Ze bleek erg vastberaden zo hoog mogelijk die berg op te komen en hij kon een grijns niet onderdrukken. Hij wist natuurlijk niet of ze daar als ze straks bezig waren nog hetzelfde over zou denken, maar hij wist zeker dat het een hele ervaring voor haar zou gaan worden. Hij had het altijd leuk gevonden om te zien hoe anderen dingen ontdekten en hij vond het nog steeds leuk als zijn kleine zusjes naar hem toekwamen met de mededeling dat ze iets nieuws gevonden of gezien hadden, iets wat hij allang kende maar waar hij waarschijnlijk even trots op was geweest toen hij hun leeftijd was.

Viniah glimlachte toen hij haar gelijk gaf. Blijkbaar had ze het dan toch goed begrepen. Hij moest glimlachen om haar woorden. Hij leek het graag te horen dat ze de top zou moeten bereiken. Die koppigheid, de drang om te eindigen wat ze begonnen was, iets dat ze al had vanaf het moment dat ze wakker geworden was. Het beginnen met stappen, motoriek en al die andere dingen deed ze één voor één maar ze stopte niet voor ze al die dingen perfect onder controle had. Het was niet dat het snel ging, want ze had een paar weken geoefend voor ze alles weer kon maar uiteindelijk was het dan toch gelukt. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen ze merkte dat haar hand nog steeds op zijn bovenarm lag, ze had die daar blijkbaar laten liggen toen ze dankbaar op zijn schouder had geklopt. Het was de warmte die door zijn shirt drong en haar hand opwarmde dat haar uit haar gedachten had gehaald. 'Woeps,' zei ze met een glimlach en legde haar hand weer in haar schoot.

Hij keek haar even aan, wachtend tot ze doorhad dat haar hand nog steeds op zijn bovenarm lag. Toen ze dat besefte haalde ze die vlug weg en legde hem weer terug op haar schoot en Ben grinnikte even. Hij deed zijn raam een stukje open zodat er frisse lucht langs zijn gezicht streek. In de volle zon kon zo'n auto toch warm worden. 'Je kan de eeuwige sneeuw al zien liggen, daar, op de hoogste toppen,' zei hij, en hij wees door de voorruit naar de berg. De witte vlakken staken op sommige stukken af tegen de grijze, donkere rotsen of het groen dat tot aan de boomgrens liep. Vanaf hier leek het nog helemaal vlak, terwijl er in werkelijkheid allemaal voetstappen van andere klimmers doorheen liepen. Toen hij voor het eerst daar boven was gekomen had hij zich wel een beetje als de eerste man op de maan gevoeld, zijn voetstappen daar in de laag verse sneeuw staand.

Viniah wachtte even af om te zien hoe hij reageerde, maar zijn gegrinnik gaf aan dat hij het niet erg vond. Zijn raam ging opnieuw een stukje verder open en het voelde erg goed nu, met de zon die recht op de auto scheen. Hij wees haar iets aan over de berg, iets wat hij eeuwige sneeuw noemde. Ze wist niet dat het zo koud werd daarboven dat er eeuwige sneeuw zou liggen. Ze nam aan dat het sneeuw was dat altijd bleef liggen. 'Wauw,' bracht ze verbaasd uit en bleef naar de sneeuw kijken op de top van de berg, die zachtjes glinsterde in het zonlicht. Het was de eerste keer dat ze sneeuw zag. Het zag er fantastisch uit en ze kon niet wachten om het van dichtbij te bekijken. 'Gaan wij daar ook naartoe?' vroeg ze aan hem, zonder haar blik af te wenden van de sneeuw in de verte.