Het stadsplein

Een beetje in zichzelf gekeerd begon Luke wat meer om zich heen te kijken. Ook hij had de dorpelingen gezien die hem en Christina goed in het oog hielden en de opgestoken duim van Lianna was hem ook niet ontgaan. "Ze zijn bang he?" zei hij zachtjes terwijl hij Lianna aankeek. Luke begreep goed dat ze bang waren, hij was immers in het begin ook bang geweest voor zichzelf, hoewel dat waarschijnlijk om andere reden was geweest. Het was beangstigend om wakker te worden als een 18 jarige en niet te weten hoe je je moet gedragen.

Lianna's bemoedigende glimlach verdween van haar gezicht. Hoewel ze het gepraat in haar hoofd nog steeds eng vond, deed ze haar best er niet meer over te vitten. "Het geeft niet, probeer het misschien eerst eens als er niemand anders bij is." probeerde ze Christina toch nog een beetje hoop te geven. Lianna knikte naar Luke "Ja, ik vrees van wel, de meesten vinden het moeilijk jullie die door jullie gaven 'machtiger' zijn te vertrouwen..." antwoordde ze een beetje teleurgesteld. Door haar fotografie was Lianna één van de weinige mensen die de slachtoffers in kwetsbare toestand had gezien, dus hoe logisch hun oordeel misschien ook leek, zij had er een andere kijk op. Ze dacht even na of ze het zou zeggen, maar besloot dat het hen misschien toch wel kon helpen en eigenlijk wou ze er al lang met andere mensen over praten. "Maar weet je, ik heb ook in een coma gelegen, een natuurlijke dan wel en maar voor één jaar, maar zelfs dan al was het in het begin moeilijk om aan te passen, zowel voor mij als voor de andere mensen. Jullie moeten erin geloven dat na enige moeite en inspanning alles goed kan komen. En in tegenstelling tot ik hebben jullie andere mensen die precies in dezelfde situatie zitten." begon Lianna.