Het feest

Het stadsplein is the place to be tijdens het feest. Alles is overladen met lichtjes en kaarsjes die 's avonds aangaan, er staan tafels in kleine groepjes bij elkaar en het hele plein wordt overladen met eten, drinken en vooral ook allerlei muziek. De jongere kinderen mogen wat langer opblijven, maar op een gegeven moment gaan zij natuurlijk ook naar bed. Er wordt veel gedanst en voor veel mensen is het een echte ontsnapping van het normale leven, je kan simpelweg even vergeten wat de eigenlijke situatie is en het gewoon even gezellig hebben met elkaar.

Ben was gewoonlijk niet echt van de feestjes - iets te veel dronken mensen naar zijn doen - maar voor Het Feest maakte hij natuurlijk een uitzondering. Niet dat zijn vrienden of zijn jongere zusjes hem niet alsnog hadden gedwongen als hij had gezegd dat hij niet wilde, maar goed, dat liet hij voor het gemak maar even achterwege. De meisjes mochten niet gaan van hun ouders als er niemand een oogje op ze hield en Ben was weer een goede oudere broer geweest en had zich voor de taak aangemeld. En nu waren de drie meisjes al weg en was de avond nog veel te jong voor zijn vrienden om al op te komen dagen. Met redelijk wat moeite wurmde hij zich tussen een groepje samengeklitte mensen door om wat te drinken te halen. Een van zijn jongste zusje, een klein meisje met pikzwarte haren, duwde hem bijna omver terwijl ze wegrende voor de andere helft van de tweeling, en hij kon haar nog net toeroepen dat ze voorzichtig moest zijn voor ze weer uit het zicht verdween.

Haar vingers gingen zenuwachtig door haar lange blonde lokken die alle kanten op lagen. Ze had een poging gedaan om zich te kleden naar de bedoeling van dit feest, maar ze had geen idee gehad. Blijkbaar was het niet bepaald mode om bijpassende regenlaarzen onder een jurkje te dragen, oeps. Verder had ze het wel goed gehad, het jurkje zat goed, de make-up was goed en haar haar lag losjes om haar schouders. Ze voelde zich zenuwachtig tussen al deze mensen en ze had daarnet al even uitgebreid van haar gave gebruik gemaakt om te wennen aan deze omgeving. Ze stond een beetje onhandig aan een tafel waar drinken op stond. Er was niemand die ze kende, waarom was ze hier ook heen gekomen? ze zag twee identieke zwartharige meisjes passeren en dan onbewust naar de tafel lopen met het drinken. Ze kon ze iets horen zeggen over dat ze een beker moesten meenemen voor Ben, wie dat ook was. De meisjes draaiden zich om en zagen Viniah staan. Net als alle anderen die te dichtbij kwamen lieten ze geschokt hun bekers vallen en renden weg. Ze verscholen zich achter een jongen van haar leeftijd, dacht ze. Hij had hetzelfde donkere haar als de meisjes, de Ben waarover ze spraken nam ze aan. Ze voelde zich ongemakkelijk dat ze kleine kinderen bang maakte en draaide gegeneerd haar hoofd weg, ze hoefde zijn geschokte blik of die van anderen die het gezien hadden ook niet te zien.

Ben stond net met wat te drinken in zijn hand om zich heen te kijken toen hij voelde hoe zich aan zijn beide zijden twee kleine meisjes schaarden en hij het bekertje bijna liet vallen. Hij boog zich voorover en keek hen verbaasd aan. 'Hé, wat is er aan de hand? Wat hebben jullie dit keer uitgespookt?' Er kwam niet meteen antwoord, tot een derde meisje, enkele jaren ouder dan de twee kleintjes, al had ze even zo zwarte lokken, langs kwam. 'Een van hen is er.' Het duurde enkele seconden voor hij begreep waarover ze het had, en de oudste van de drie liep alweer door, terug naar haar vriendinnen. Ben keek de meisjes aan. 'Luister, allebei - jullie hebben niets om bang van te zijn, begrepen? Ga gewoon lekker spelen, morgen is het allemaal weer over.' De meisjes keken hem even, knikten toen en liepen een beetje bedremmeld weer weg. Ben keek om zich heen, op zoek naar de mysterieuze persoon die dapper genoeg was geweest zich in de menigte te wagen. Het duurde niet lang voor hij haar zag, en hij trok even zijn wenkbrauwen op toen hij zag dat ze er nog erg goed uit zag ook. De regenlaarzen waren niet helemaal wat hij had verwacht, maar toch. Ze draaide zich van hem af, maar hij liep zo vlug als maar ging met al die mensen naar haar toe. 'Hé, wacht even!' Hij pakte haar schouder voorzichtig vast en draaide haar naar zich toe. 'Het spijt me, van mijn zusjes. Je moet je niet teveel van hen aantrekken, ze zijn nog bang van hun eigen schaduw. Je wilt niet geloven hoe vaak er wordt geroepen dat ik een spin moet komen weghalen.'

Ze had zich tussen de menigte geduwd, weg van de jongen en zijn zussen die hen aankeken. En de groep volwassenen errond die haar afkeurend hadden aangekeken, want zij had die kleine kinderen bang gemaakt. Ze voelde een hand op haar schouder en meteen draaide ze zich om en schoot onder hem vandaan, met een angstige blik in haar ogen. De manier hoe mensen haar behandelden was het niet echt positief dat één van hen aan haar kwam. Straks zou ze nog in elkaar geslagen worden ofzo. Ze keek recht in het gezicht van die jongen die er met die kleine meisjes had gestaan. Hij verontschuldigde zich en voegde eraan toe dat hij vaak spinnen moest weghalen. Ze dacht meteen aan de kriebelende beestjes die ze altijd over haar handen liet kruipen en vroeg zich af waarom hij die moest weghalen. Zeg iets Viniah, voor hij denkt dat je mentaal niet in orde bent. 'Euh,' was het enige dat eruit kwam. 'Nee, het spijt mij,' begon ze, 'het was waarschijnlijk een vergissing om hierheen te komen. Ik wilde ze niet bang maken,' zei ze opnieuw, met haar blik naar de grond gericht.

Ze was geschrokken toen hij haar schouder had gepakt, waarschijnlijk had ze gedacht dat hij boos zou zijn of iets dergelijks - dat kon hij haar niet helemaal kwalijk nemen aangezien een aantal andere mensen best die indruk wekten - en hij hief zijn hand half op, lichtjes grijnzend, om haar te laten merken dat hij het niet fout bedoeld had. Er viel even een stilte tussen hen voor ze antwoord gaf, alsof ze niet goed wist wat ze moest zeggen. Hij schudde zijn hoofd als antwoord op haar opmerking dat ze maar beter niet had kunnen komen. 'Doe niet zo raar, je wilt toch niet de enige avond waarop Amon een beetje een goed feestje heeft laten verpesten door die kleintjes? Ze komen er wel overheen, maak je daar geen zorgen over,' zei hij, uit ervaring sprekend. Het was hetzelfde met de spinnen, zodra hij ze gevangen had wilden ze het diertje toch bekijken, nieuwsgierig zodra ze merkten dat het eigenlijk geen kwaad kon. Op de een of andere manier begreep hij echt niet waar al die drukte over de slachtoffers nou om was. Al deze mensen, rond dezelfde leeftijd als hij, werden toch niets voor niets "slachtoffers" genoemd? Wie was er nu weer op het idee gekomen dat een groepje tieners die geen flauw idee hadden hoe de huidige wereld in elkaar zat een gevaar voor hen zou kunnen zijn, zelfs al hadden ze die mysterieuze gaven?

Hij had onschuldig zijn hand opgestoken en haar een lichte grijns toegeworpen, ze interpreteerde het dat hij als onschuldig overkwam, om te tonen dat hij haar geen kwaad wilde doen. Hij had geduldig gewacht en haar geen enkele afkeurende blik toegeworpen, zoals de anderen hadden gedaan. Hij zei meteen dat ze niet raar moest doen en haar avond niet moest laten verpesten. Ja, de mensen die haar boos aankeken, in een grote boog om haar heen lopen en sommige kinderen die begonnen te huilen als ze haar zagen. Dat verpestte absoluut haar avond niet. Ze moest zich geen zorgen maken, dat ze er wel overheen zouden komen. 'Bedankt.' Ze keek hem een beetje nieuwsgierig aan, waarom deed hij zo vriendelijk tegen haar. Dat was ze niet gewend van de mensen hier. Ze wist niet hoe ze het anders moest verwoorden, dus vroeg ze gewoon het eerste wat in haar opkwam. 'Mag ik iets vragen?' vroeg ze, maar gaf hem eigenlijk niet veel kans om ja of nee te zeggen. 'Waarom ben jij eigenlijk niet bang? Of boos op me zoals iedereen hier?' vroeg ze aarzelend, niet wetend of het nu een abnormale vraag was of niet.

Ze bedankte hem, maar hij wist niet helemaal zeker hoe erg ze dat meende. Hij was aangenaam verrast toen ze geen afscheid nam en hem in plaats daarvan iets vroeg. Opnieuw grijnsde hij even. 'Ik bedoel dit verder niet gemeen of zo,' zei hij, 'maar ik zie het gevaar dat jullie volgens zoveel mensen brengen gewoon niet echt. Jullie hebben niets fout gedaan en het zou niet logisch zijn als jullie opeens met vreemde krachten bezig gaan bij de enige mensen die jullie een beetje kunnen helpen, toch?' Hij haalde zijn schouders op. 'Dus ja, daarom.' Ze leek nog steeds een beetje verbaasd dat hij zo normaal tegen haar deed, en hoewel hij het aan de ene kant wel grappig vond, was het aan de andere kant verschrikkelijk dat zijn stad, de stad waar hij gewoonlijk nog wel eens een goed woordje voor wilde doen, mensen zo kon laten voelen, alsof ze niet moesten verwachten dat er aardig tegen ze gedaan moest worden. 'Kom, ik zie dat je nog niets te drinken hebt gepakt,' zei hij, en hij wenkte haar met een knikje van zijn hoofd naar tafel waar het drinken op stond.

Hij grijnsde even, wat aangaf dat hij haar vraag niet raar of ongemakkelijk had gevonden. Hij antwoordde eerlijk dat hij ons niet als een gevaar zag. Hij had gelijk, ze had geen enkele reden om hem of de anderen pijn te doen. Dat kon ze ook niet eens, haar gave had helemaal niets in verband met pijn, al kon ze hem er wel in betrekken. Ze vroeg zich af hoe hij zou reageren moest ze haar gave gebruiken, geschrokken waarschijnlijk. 'Ja, je hebt gelijk,' zei ze enkel, niet goed wetend wat ze er nog moest aan toevoegen. Hij had gelijk gehad, dus waarom er nog iets bij zeggen? Hij haalde nonchalant zijn schouders op en ze glimlachte zelf ook eventjes naar hem. Hij zei iets over drinken en met een knik van zijn hoofd, wenkte hij haar om mee te komen. Ze was eigenlijk wel opgelucht dat ze hem was tegengekomen, dat ze niet alleen stond. Ze had afleiding van de afkeurende en angstige blikken, wat hielp om niet de hele tijd zenuwachtig te zijn. Ze liep met gemak achter hem aan. Zij moest zich nergens tussen wringen, mensen vermeden haar teveel daarvoor.

Ben keek even om, checkende of ze achter hem aanliep en hij glimlachte toen hij haar zag volgen. 'En, hoe vind je het vredelievende Amon, even afgezien van de ietswat humeurige burgers?' vroeg hij toen ze bij de tafel met drinken stonden en hij nog wat voor zichzelf inschonk. Hij wist niet goed wat ze zou willen, of ze überhaupt de dingen kende die er stonden, en hij keek haar even aan voor hij haar een beker aanreikte. Hij negeerde de mensen die hen - haar vooral - afkeurend aankeken volkomen en na een tijdje gingen mensen langzaam weer door met wat ze aan het doen waren, al werden er af en toe nog kort even blikken geworpen, alsof ze in de gaten gehouden werden. 'Ik ben trouwens-' Voor hij zijn zin kon afmaken voelde hij aan beide zijden een handjes zijn arm vastgrijpen en onderbrak de stem van zijn zusje hem. 'Benjamin,' zei het meisje vlug. 'Maar je mag ook wel Ben zeggen,' giechelde de ander. Ze keken haar even nieuwsgierig aan en renden toen weer weg, maar niet na hen in koor gedag te hebben gezegd. Ben keek de meisjes even na maar richtte zich toen weer tot het meisje naast hem, opnieuw glimlachend. 'En dat waren Katie en Leila, twee van mijn zusjes.'

Ze dacht na toen hij haar vroeg wat ze van Amon vond. Het was een redelijke moeilijke vraag, omdat het eigenlijk de eerste keer was dat ze een grote stad zag. En haar oude stad kon ze zich niet meer herinneren. 'Ik vind het wel leuk. Er zijn veel eh, bomen en die dingen.' Ze wist dat dat raar moest over komen, bomen Viniah? Ze nam de beker van hem aan en bedankte hem vlug. Ze besloot meteen een slokje te nemen zonder eerst uitgebreid te bestuderen wat er juist in zat. Het was meteen goed, ze vond het heel erg lekker. Hij wilde zich net gaan voorstellen, maar werd onderbroken door de twee kleine meisjes die daarnet zo bang waren van haar. Ze zag nu een nieuwsgierige blik verscholen in hun ogen, dezelfde blik die ze bij hun groter broer ook had opgemerkt. 'Ben, oke. Dankje' zei ze met een voorzichtige glimlach tegen de meisjes, die daarna weer wegrenden. Ze glimlachte toen hij haar ook vertelde hoe zijn kleine zusjes heetten. Dat wilde zeggen dat hij echt niet bang was dat ze hem of die kleine meisjes iets ging aandoen. 'Ik heet Viniah,' zei ze aarzelend. Zich afvragend in hoeverre hij wist wie ze was.

Ben knikte, quasi-onder de indruk van haar antwoord. 'Bomen, zo zo.' antwoordde hij lachend. 'Als je van bomen houdt moet je vooral eens buiten Amon een kijkje nemen, daar zijn er nog veel meer.' Hij had gezien hoe ze eventjes naar Katie en Leila had geglimlacht voor die er weer vandoor waren gegaan, en hij was plotseling extra blij dat de nieuwsgierigheid toch altijd overwon bij zijn kleine zusjes. Zo zag Viniah - dat was haar naam! - in ieder geval dat heus niet iedereen zo was, en ook al waren dit kinderen, het was een begin. 'Prachtige naam,' complimenteerde hij haar, dit keer wel serieus, voor hij een slokje drinken nam. Even kwam Katie's lachende stem boven de menigte uit maar toen was het weer weg. Eigenlijk zou hij nu moeten opletten dat ze niet te ver weg gingen, maar hij had geen zin om de hele avond achter ze aan te lopen en daarbij keek de hele stad wel voor de meisjes uit omdat niemand wilde dat ze iets zou gebeuren.

Hij bleef de hele tijd geïnteresseerd, kalm en vriendelijk. Het was zo anders dan alles wat ze hier al gezien en gehoord had. 'Bedankt, als ik mijn weg hier wat beter ken zal ik zeker eens een kijkje nemen.' Ze vond het steeds gemakkelijker om te antwoorden op dingen die hij zei. Het was eigenlijk niet zo verschillend als dat ze praatte met de andere slachtoffers. Ze glimlachte toen hij haar complimenteerde met haar naam. 'Dankje, Benjamin is ook een mooie naam.' Ze had het volledig uitgesproken, omdat ze Benjamin zo leuk vond klinken. Ze had nog nooit een dergelijke naam gehoord. Ze volgde zijn voorbeeld door zelf ook nog een slokje te nemen van haar drankje, wat het ook was. Ze wilde dat ze andere schoenen had aangedaan, bijna niemand droeg regenlaarzen bedacht ze zich terwijl ze een blik op de menigte wierp.

Ben kon bijna zien hoe ze de spanning een beetje liet varen terwijl ze praatten, toen ze merkte dat hij echt niet zo vreemd ging zitten doen als de meeste andere mensen. 'Dankje,' antwoordde hij geamuseerd toen ze zei dat ze zijn naam ook mooi vond, al was het natuurlijk verder geen bijzondere naam. Hij zag haar om zich heen kijken, blijkbaar nog niet helemaal op haar gemak. Hij dronk een laatste slok van zijn drinken en zette de lege beker toen op tafel neer, voor hij haar weer aankeek. 'Dus, heb je al gedanst? Dat kan je natuurlijk niet missen op je eerste feest in Amon.' Hij keek haar aan met zijn hoofd een beetje schuin gehouden en een lichtjes uitdagende maar vooral vriendelijke blik in zijn ogen en een vrolijke grijns op zijn gezicht. Lachen maakte zoveel dingen zoveel leuker, vooral als er andere mensen bij waren en hij die ook kon laten lachen. Hij was niet het type dat ergens in een hoekje chagrijnig ging zitten doen.

Viniah glimlachte, again. Het was haar duidelijk geworden dat ze nu aan het praten was met een erg vrolijke jongen. Ze was zelf ook altijd vrolijk, maar het ging moeilijker nu ze zo net ontwaakt was en ze niet geaccepteerd leek te worden. Haar beker was ook zo goed als leeg, dus kon ze die even goed naast die van hem al neerzetten. Ze keek hem even raar aan, gedanst? Ze had nog nooit in haar leven gedanst. 'Eh, dansen?' vroeg ze, om tijd te winnen en keek even naar de, vooral volwassenen, die dansten met elkaar. Er liepen ook wat kinderen gek te doen tussen, maar ze nam aan dat hij dat niet bedoelde met dansen. Ze haalde haar hand afwezig door haar haar. 'Euh, ik heb nog nooit gedanst om eerlijk te zijn..' gaf ze een beetje gegeneerd toe. De uitdagende blik in zijn ogen was haar zeker niet ontgaan, wat haar eigenlijk opnieuw deed glimlachen.

Ben had wel verwacht dat ze dat zou zeggen. 'Dan is het maar eens tijd dat je dat wel doet - eens moet de eerste keer zijn, toch? En daarbij, je komt gewoon niet door je eerste feest heen zonder te dansen.' zei hij, zonder er verder een probleem van te maken. Hij stak zijn arm naar haar uit en keek even om zich heen voor hij vervolgde: 'Straks gaan ze pas echt rustige nummers draaien, als de kinderen naar bed zijn. Ik denk dat de meesten trouwens zo wel afgevoerd zullen worden, dus dat wordt even drama.' Hij zocht even in de menigte naar Katie of Leila, maar waarschijnlijk hadden die ook door dat het bijna tijd was om naar bed te gaan en hadden ze zich ergens verstopt. Hij draaide zich weer naar Viniah toe. In de menigte zouden mensen haar misschien ook minder opmerken - daar waren ze zo met elkaar bezig dat ze niet al te veel om zich heen zouden kijken. En anders was dat vooral hun probleem en als ze een leuke avond wilden hebben moesten ze niet zo moeilijk doen.

Hij overtuigde haar om toch te dansen en ze bleef nog even nadenken of het wel zo een goed idee was. Hij was waarschijnlijk iemand die wel wist hoe je moest dansen en zich uiteindelijk zou ergeren omdat zij het niet kon. Maar hij had gelijk, op een feest kom je om te dansen en ze kon toch niemand afwijzen die eens vriendelijk wilde zijn tegen haar. Hij was misschien wel de enige die haar een beetje normaal zou behandelen deze avond. 'Rustige nummers?' vroeg ze, niet wetend wat hij bedoelde. Maar ze had eens gezien hoe mensen aan het dansen waren op een traag liedje, waarschijnlijk bedoelde hij dat. Ze keek even naar zijn arm, niet wetend wat hij bedoelde en legde dan maar aarzelend haar hand in de zijne, hopend dat hij dat bedoeld had.

Ze leek nog even te aarzelen, alsof ze niet wist of dat nu wel zo'n goed idee was. Hij besloot het vooral niet persoonlijk op te vatten. 'Hmhm,' murmelde Ben instemmend, niet doorhebbend dat het eigenlijk een vraag was geweest. Na opnieuw een korte aarzeling legde ze haar hand in de zijne en hij glimlachte, haar rustig maar met leidende hand naar de andere dansers begeleidend. Hij had - godzijdank - gelijk gehad, want hoewel een aantal mensen even opkeken was er ook een grote groep die haar nauwelijks leek op te merken, en als ze dat wel deden negeerden ze haar, wat naar zijn mening toch beter was dan de afkeurende blikken die ze eerst toegeworpen had gekregen. Hij keek haar even aan. 'Als je een van die twee kleine monsters ziet, laat het me even weten, anders krijg ik ze vanavond helemaal niet meer te pakken.' grijnsde hij.

Hij had geglimlacht zodra ze haar hand in de zijne had gelegd, wat wilde zeggen dat ze misschien toch het juiste had gedaan. Zijn hand voelde warm en prettig aan, het was bijna rustgevend. Dat kon ze wel gebruiken, want de hele avond was ze al zenuwachtig geweest door dit feest en het hele gedoe errond. Af en toe had ze haar gave gebruikt, om te kalmeren, zichzelf gerust te stellen dat het niet zo erg was. Hij leidde haar de dansvloer op en ze volgde hem. Een voordeel van de regenlaarzen was dat ze erop kon lopen, niet zoals sommige meisjes hier, die vaak struikelden omdat ze schoenen droegen waardoor ze veel hoger waren dan ze in werkelijkheid zijn. Het werd beter toen ze in het missen van de mensenmassa stonden, ze werden genegeerd. Iets wat zij erg prettig vond. Hij zei iets en ze grinnikte even zachtjes. 'Oké, dat zal ik doen,' zei ze met dezelfde glimlach om haar lippen.

Ben had het idee dat ze iets zekerder liep nu hij haar hand vast had - of misschien was dat ook gewoon zijn verbeelding. Hij keek haar aan, een beetje nieuwsgierig nu. Eigenlijk wilde hij wel weten wat haar mysterieuze kracht eigenlijk was, als die überhaupt al bestond, maar hij vond niet dat hij daar nu meteen al naar kon vragen. Daar had ze waarschijnlijk ook geen behoefte aan - deze avond was er om het leuk te hebben, je zorgen een beetje te laten gaan en hij had haar net zover gekregen dat ze zich een beetje in het feestgewoel durfde te mengen. Dat moest hij niet weer verpesten door nu over juist dat waar ze zich zoveel zorgen om moest maken te beginnen, dan waren zijn acties voor niets geweest. Msschien zou hij het later vragen, een andere keer. 'Oké, nu leg je je andere hand op mijn schouder,' zei hij, 'en ik leg die van mij om je middel. Zo simpel is het.' Hij grijnsde naar haar.

Ze kon een nieuwsgierige blik ontdekken in zijn ogen en normaal zou ze zeggen, vraag maar wat je wil weten, maar ze was eigenlijk nog niet zeker of hij te vertrouwen was. Op het eerste zicht was dat wel zo, maar ze kon nooit zeker genoeg zijn natuurlijk. Hij bracht aan dat ze haar hand op zijn schouder moest leggen terwijl hij de zijne om haar middel zou leggen. Het was fijn dat hij haar even waarschuwde, ze zou nogal kunnen schrikken. Dit kwam opnieuw nog steeds door de angst voor de mensen hier. Ze legde een beetje onhandig haar hand over zijn schouder, omdat hij nog redelijk ver van haar af stond. Ze keek hem nieuwsgierig aan, zich afvragend wat er nu zou gebeuren. 'En nu?' vroeg ze bijna fluisterend, om haar enthousiasme een beetje te verbergen. Het zou de eerste keer zijn in haar leven dat ze danste, wow!

Ben kon haar maar net verstaan toen ze hem vroeg wat het volgende was wat ze moest doen, zo zacht sprak ze. 'En nu dansen we,' zei hij simpelweg. Hij moest toegeven dat hij nu niet echt bepaald een danser was, maar hij had heus wel wat overgehouden aan de verplichte danslessen die iedereen had gehad op school. Zo leidde hij haar stapje voor stapje rond, onopvallend tussen de andere mensen. 'Je gaat gewoon mee met de muziek,' ging hij zacht verder, 'als die langzaam gaat, ga jij langzaam, gaat de muziek snel, doe jij dat ook.' Hij grijnsde even. 'En af en toe doe je wat leuks, je draait een keer, bijvoorbeeld,' en hij haalde met een bemoedigend knikje zijn ene hand van haar middel en hield de ander omhoog zodat ze eronder door kon draaien.

3:13, had a wild party yesterday Zilver? ;p
-
Viniah glimlachte toen hij haar zo simpelweg uitlegde wat de bedoeling was. Hij leidde haar de dansvloer op en voor ze het wist waren ze aan het dansen, net zoals alle anderen om hen heen. Hij praatte net zo zacht als zij, wat haar enthousiasme enkel liet toenemen. Weer iets dat ze van haar lijstje met nog te doen dingen kon schrappen. Dansen op een feest. Hij haalde voorzichtig zijn hand van haar middel en hield de andere boven hen en ze keek er even raar naar, maar deed dan wat hij zei en draaide dan een rondje. 'Kan iedereen hier dansen?' vroeg ze, terwijl ze haar hand weer over zijn schouder legde. Ze keek over zijn schouder even naar de andere mensen die aan het dansen waren, iedereen leek het zo goed te kunnen.

Altijd toch, alleen bestaat mijn feestje uit op de bank zitten met de computer en vergeten op het verzendknopje onder het bericht te klikken c;
-
Ze leek even niet precies te weten wat ze moest, maar draaide toen en legde haar hand weer terug. 'Bijna iedereen,' antwoordde hij met een knikje terwijl hij zijn hand weer om haar middel legde en haar weer terug het ritme innam. 'De echt kleine kinderen, zoals mijn zusjes, nog niet. Op school krijgt iedereen een keer per week dansles, waarschijnlijk speciaal voor deze gelegenheid. Maar die lessen gaan maar door tot je achttiende, dus ik moet het allemaal weer even opfrissen.' Hij glimlachte en trok haar zachtjes een kleine stukje dichterbij, zodat de afstand tussen hen wat kleiner werd en wat gemakkelijker en minder stijf om te overbruggen. 'Beginnen de zorgen een beetje te verminderen?' vroeg hij haar, dezelfde zachte toon als daarvoor aanhoudend.

Haha, die feestjes zijn de beste!
-
Zijn bewegingen waren soepel, binnen de kortste keren lag zijn hand weer om haar middel en trok hij haar terug mee in het ritme en het tempo van de muziek. Ze glimlachte door zijn woorden en stelde zich voor hoe het zou zijn om les te krijgen in dansen. 'Misschien moet ik ook maar eens lessen volgen,' zei ze dromerig, vooruitdenkend aan het feit dat ze misschien nog beter zou leren dansen. Al wist ze niet of er iemand was die haar les zou willen geven, misschien over een paar jaar. Hij trok haar een stukje dichterbij voor de gemakkelijkheid, nu moest ze zeker opletten dat ze met die regenlaarzen niet perongeluk op hem ging staan ofzo. Hij vroeg haar op een hele zachte toon of haar zorgen al wat minder waren. Ze knikte en keek omhoog naar hem. 'Ja, ik ben blij dat ik afleiding heb van de starende blikken en ik ben opgelucht dat er toch nog iemand is die vriendelijk wilt zijn tegen me. Ik was al bang dat ik een besmettelijke ziekte had..' Ze lachte even, omdat het eigenlijk nog wel lachwekkend was. Waarom waren er nu mensen bang van haar?

Ben had niet de beste herinneringen overgehouden aan de danslessen van school - vaak werden die 's middags gehouden in een gymzaal vol giechelende meisjes - maar blijkbaar was er nog heel wat in zijn hoofd blijven plakken zonder dat hij dat wist, en eigenlijk was hij daar nu ook wel blij om. Het was op zich best leuk om te kunnen voor een gelegenheid als deze. Hij moest ook even lachen voor hij antwoordde. 'Ja, nou ja, zij zijn soms ook net kleine kinderen, en ook zij zullen wel over zichzelf heen moeten komen,' zei hij met een grijns, 'het heeft even tijd nodig. Uiteindelijk is het ook niet hun schuld, ze luisteren naar wat de kranten en de overheid hen verteld. Niet dat daar iets van klopt, maar goed.' Het maakte hem vrolijk dat hij haar wat had kunnen helpen - het was alsof het feit dat hij haar blij kon maken, hem ook blij maakte.

Viniah was bijna ontroerd door zijn woorden. Hij had gelijk gehad, mensen geloofden meestal meteen wat de kranten of overheid hen vertelden, maar hij niet. Hij deed eerst moeite om met haar te praten voor hij een mening vormde. Het maakte haar blij om iemand tegen te komen die zich helemaal niks aantrok van alles wat er gezegd werd over hoe slecht ze wel niet waren voor de maatschappij, of dat ze een gevaar waren omdat ze mentaal zogezegd nog kleuters zijn, terwijl dit eigenlijk niet zo is. En zoals het feit dat iedereen van de slachtoffers een gave had. Dat was de hoofdreden waarom iedereen zo deed tegen hen, waarom ze eigenlijk bang waren. Maar opnieuw, hij niet. Hij had er het volste vertrouwen in dat ze hem geen kwaad zou doen, wat ook zo was. 'Je hebt gelijk, het wordt sterk overdreven.' En ondertussen bleven ze zacht bewegen met de muziek, het ging nu al bijna vanzelf.

Ze was even stil na zijn antwoord, en Ben liet haar maar even, begrijpend dat ze af en toe even tijd nodig zou moeten hebben om na te denken. Dat dacht hij in ieder geval. 'Precies,' reageerde hij simpelweg. Hij merkte dat ze, nu ze een beetje dansten, makkelijker met zijn bewegingen ging, alsof ze precies doorhad wat ze eigenlijk moest doen terwijl dat niet het geval was. 'Je bent een natuurtalent,' zei hij goedkeurend en hij glimlachte even naar haar. Hij besefte nu pas dat dit misschien wel de eerste keer was dat ze een gesprek met iemand uit de stad voerde en hij vond haar nog een stuk dapperder toen hij haar daar maar zag staan, tussen al die mensen, met hem dansend, steeds zekerder. Hij keek haar even aan en grijnsde toen nog wat breder.

Hij had maar met één woord geantwoord, haar gelijk gegeven. Iets daarna merkte hij op dat ze een natuurtalent was en ze voelde meteen het bloed naar haar wangen stijgen. Het was bijna een prikkelend gevoel. 'Wat gebeurt er?' vroeg ze, lichtjes geschrokken. Waarom voelden haar wangen opeens zo warm aan? Ze haalde haar hand van zijn schouder om even met haar koele vingers tegen haar wang te voelen, warm? 'Oh nee, ik ben toch niet ziek aan het worden?' vroeg ze, niet echt speciaal aan hem gericht. Hij kon toch niet weten of ze ziek werd of niet? Misschien kwam het omdat ze die gave al zo vaak gebruikt had de laatste tijd dat ze er nu ziek van werd. Omdat het misschien ongezond was? Niet veel later voelde ze dat haar wangen terug hun normale temperatuur kregen.

Ben moest zijn lachen een beetje inhouden toen ze zo schrok van haar blozen. Dat moest haar nog nooit eerder gebeurd zijn. 'Maak je maar geen zorgen, je bent niet ziek,' zei hij, 'anders zou de halve stad nu ziek zijn. Iedereen bloost wel eens. Het gebeurt als je... vaak als je een complimentje krijgt of zo. Het is niets ernstigs en het is zo weer over.' Hij keek haar even geamuseerd aan, hopend dat ze er niet al teveel van geschrokken was. Dat was wel even wennen - hij moest bedenken dat al die dingen die hem niet meer opvielen of die hij al jaren kende voor haar allemaal nieuw waren. En voor haar moest dat nog vreemder zijn. Een paar seconden later kwamen Katie en Leila aanrennen. 'Ho, wacht, jullie!' Hij keek Viniah aan. 'Het spijt me, ik ben zo terug, geef me een minuutje dan breng ik ze even naar huis,' verontschuldigde hij zich met een glimlach voor hij een van de meisjes bij haar middel greep en haar optilde voordat hij achter de ander aanging.