Het strandje

Een plekje net buiten Amon, afgelegen en rustig. Er zijn meerdere kleine strandjes, sommige beter verborgen of verscholen achter een groep struiken. Het water is er rustig en als het warm is is het een fijne plek om te zwemmen of gewoon van de zon en het uitzicht te genieten.

Personen: Een stuk of 3/4 op zijn hoogst.

Emma kon niet ontkennen dat ze haar ogen uitkeek. Door het raampje van het voertuig dat Aiden een auto had genoemd flitsten beelden aan haar voorbij - huizen, maar hoe langer ze reden ook andere dingen, bomen, echte bomen, groen, zoals in de tuin maar dan meer en groter. 'Waar gaan we heen?' vroeg ze nieuwsgierig, zich nu weer naar Aiden omdraaiend. Het kostte geen moeite om haar blik weg te scheuren, aangezien er aan haar andere kant iets even interessants te vinden was. Hij had zijn ogen op de weg gericht, maar ze wist dat hij het door zou hebben als ze zou blijven staren, dat hij haar uit zijn ooghoeken zou zien. Ze wendde even haar blik af en keek voor hen, maar eigenlijk was ze veel te nieuwsgierig naar waar ze eigenlijk heengingen, waar hij haar nu mee naartoe nam. Het was al ongelofelijk dat ze op haar tweede dag al de kans kreeg zo ver weg te komen. Weg van de mensen, maar wel buiten, wel veilig. Ze keek weer opzij naar Aiden, het feit dat ze hem waarschijnlijk op de zenuwen werkte voor even negerend.

Aiden die de auto van zijn moeder had kunnen lenen, reed met Emma naast zich langs verschillende straten, landschappen om naar de plek te rijden waar ze moesten zijn. Hij was blij dat hij het autorijden al zo onder de knie, al had hij zijn rijbewijs nog maar een paar maanden. Hij had af en toe zijn blik even van de weg gehaald om naar Emma te kijken, die gefascineerd was geweest door deze auto en de weg waar ze op snel tempo langsreden. Hij werd er vrolijk van, om haar zo te zien. Hij was ook blij dat hij met Emma een hele dag zou weg zijn, de gedachte dat hij haar nog de hele dag bij zich zou hebben, ver uit de buurt van anderen maakte hem vrolijk. Hij twijfelde even, of hij het een verrassing zou laten zijn of niet. 'Ooit al eens naar de zee geweest?' vroeg hij, met een grijns om zijn lippen. Hij wist dat ze deze plek geweldig zou vinden, omdat hij dat zelf ook al heel zijn leven vond. Diep in zijn gedachten wist hij dat als hij haar naar veel van die plekken zou meenemen, haar gave zich nog iets zou uitbreiden en ze dus veel meer illusies kon opwekken, hopelijk ook nog eens bij hem.

Emma staarde hem even aan, liet haar blik even rusten op de grijns die zich om zijn lippen vormde voor hij begon te praten. 'Nee,' antwoordde ze langzaam, terwijl het idee begon te dagen op haar gezicht. Ze wist wat de zee zou moeten zijn, net zoals ze had geweten wat een bos was, maar ze had geen idee hoe het eruit zag. Ze wist niet eens of het herinneringen waren die haar vertelde wat dit alles was, al leek het meer als iets waar ze slechts een keer over gehoord had maar waar ze zich nog geen voorstelling van kon maken. 'Hoe ziet de zee eruit?' vroeg ze. Ze wist dat het een kinderlijke vraag was, iets wat zo normaal voor hem moest zijn dat het extra vreemd was dat ze het vroeg, maar ze kon zichzelf er niet van weerhouden. Daarbij, ze vond het fijn als hij haar dingen vertelde, als hij tegen haar praatte in het algemeen. De zon scheen door de voorruit op haar gezicht en ze kon niets anders zeggen dat ze nu al genoot van deze dag.

Aiden voelde haar ogen op zijn gezicht en hij bleef grijnzen, die hij niet van zijn gezicht kon krijgen. Hij was echt gelukkig met deze dag. Ze antwoordde langzaam, alsof ze zich probeerde te herinneren of ze al eens aan de zee was geweest. Hij moest even nadenken of hij nog juist aan het rijden was maar hij gokte van wel. Hij grinnikte zacht door haar vraag. 'Weet je dat niet?' vroeg hij met een glimlach. Hij keek af en toe even opzij, naar die blauwe ogen en prachtige glimlach. Hij was blij dat hij haar dit allemaal kon tonen, dat ze dankzij hem zou wennen aan het leven zoals het nu was. 'Het heeft een strand, dat verborgen zit achter een hele hoop struiken. Daar liggen schelpen en zand waar je in kan zitten. En de zee tsja, dat is gewoon een uitgestrekte hoop water met hoge en lage golven. Je ziet dat er geen einde aan komt en dat is net het mooie eraan.'

Emma sloot haar ogen even terwijl hij haar vertelde over de zee en ze probeerde zich voor te stellen hoe het eruit zou moeten zien. Zand en schelpen en heel veel water. Het leek een vreemd tafereel, bijna onmogelijk voor te stellen, en na even opende ze haar ogen weer. 'Zijn er veel andere mensen op het strand?' Ze was iets voorzichtiger met vragen dit keer. Ze hoopte dat het niet druk zou zijn, hen twee misschien, zodat ze zich geen zorgen hoefde te maken over blikken of gefluister, zoals in de stad. Ze wilde niet te hoopvol klinken, voor het geval het niet zo was, en hij al die moeite had gedaan en dan zou denken dat ze teleurgesteld zou zijn. Dat was natuurlijk niet zo, ze was hem al dankbaar dat hij haar hier überhaupt mee naar toe zou willen nemen, dat hij daar een dag voor zou uittrekken, terwijl hij ook met zijn vrienden zou kunnen zijn.

Aiden keek opnieuw even opzij. Haar ogen waren gesloten en hij kon al raden dat ze zich probeerde voor te stellen hoe het eruit zou zien. Hij zweeg en liet haar voorstellen hoe het eruit zou zien. Zelf hield hij zijn ogen weer gericht op de weg voor zich, hij wist dat het nu echt niet zo ver meer was. Hij werd er eigenlijk een beetje zenuwachtig van, bang dat ze het niet leuk of mooi zou vinden. Misschien had ze wel een hekel aan het zand, of vond ze het er te saai. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik denk niet dat er nu veel mensen zijn. Het is midden in de week en nouja, ik denk niet dat er veel mensen hierheen komen nu jullie eh.. buiten zijn.' Hij bedoelde het niet als belediging. Maar er waren genoeg ramptoeristen in Amon en iedereen wilde de nieuwelingen zien, om hen vervolgens gemene blikken toe te werpen.

Er verspreidde zich een glimlachje over Emma's gezicht toen ze dat hoorde. 'Mooi,' antwoordde ze zacht, wetend dat hij dat laatste niet gemeen had bedoeld. Maar ze wist dat ze niet echt had kunnen ontspannen als er veel andere mensen zouden zijn, wetend dat die haar kritisch bekeken met elke handeling die ze deed, hoe onschuldig of nietszeggend die ook was. 'Bedankt dat je me mee wil nemen,' ging ze verder, haar blik nu weer op hem gericht, 'je hebt waarschijnlijk betere dingen te doen dan mij van alles te laten zien...' Ze glimlachte opnieuw, al was die lach nu alleen voor hem bedoeld. Ze streek even door haar haar en keek weer naar buiten. Ze aarzelde even, maar besloot niet te vragen of ze er al bijna waren, wetend dat ze dan haar opwinding nog moeilijker zou kunnen verbergen. Ze speelde nu al constant met haar eigen vingers, deels nerveus en deels vol spanning, terwijl ze alles wat ze buiten voorbij zag flitsen in zich op probeerde te nemen.

Aiden had de opluchting gehoord en hij keek opzij naar haar. 'Waarom? Wil je alleen met me zijn misschien?' vroeg hij, met een ondeugende grijns om zijn lippen. Hij richtte zijn ogen weer op de weg. Hij grinnikte even. 'Ik vind het eerlijk gezegd nogal gezellig met jou, dus nee ik heb niets beters te doen.' Hij reed een straat in en reed dan naar een ondergrondse parking, waar hij zijn auto altijd achterliet voor hij naar het strand ging. Hij hoefde het niet in de zon te zetten, anders zou de auto onleefbaar zijn tegen de tijd dat ze weer naar huis moesten vertrekken. Hij reed de parking in en begon te zoeken naar een gemakkelijke plek om zich in te parkeren, want dit was nog altijd een van zijn minderheden. Hij tokkelde tijdens het zoeken afwezig met zijn vingers op het stuur. Na een tijd had hij een plek gevonden en begon hij er zo goed mogelijk in te rijden, nog steeds met wat geklungel, maar het lukte.

Emma keek hem even glimlachend aan voor ze antwoord gaf, alsof ze erover dacht hem met die vraag te laten hangen in plaats van ook echt te antwoorden, maar dat kon ze niet maken. 'Ik ben heel wat liever hier met jou dan daar met hen,' zei ze. Ze kon een lachje niet onderdrukken toen ze de grijns om zijn lippen zag en ze was bijna blij dat hij weer naar de weg moest kijken. Na zijn antwoord op haar vraag was er namelijk een kans geweest dat ze erg rood was geworden als hij zijn ogen te lang op haar gericht hield. Ze probeerde geduldig uit het raam te kijken terwijl hij een plekje zocht om de auto neer te zetten, maar ze begon opnieuw opgewonden met haar vingers te spelen met de wetenschap dat ze bijna de zee zou zien - de zee! - in haar achterhoofd. Eergisteren had ze nog gedacht dat alles wel oké zou zijn als ze naar buiten kwam, gistermorgen was dat weer helemaal omgeslagen, maar sinds die middag leek het haar een stuk minder uit te maken. Er was iemand die wel graag tijd met haar doorbracht, die het wel leuk vond om met haar te praten en het geduld haar zo veel te laten zien.

Aiden grijnsde en trok de sleutel uit het contact, om deze vervolgens in zijn achterzak te steken. Slechte gewoonte, want uit achterzakken werd vaak gestolen maar dat kon hem niet zo veel schelen. Hij merkte het wel als er iemand vlak achter hem liep. Hij grinnikte door haar antwoord. 'Dat is goed genoeg.' Het lachje dat ze niet had onderdrukken door zijn ondeugende grijns vond hij best wel grappig, het deed hem een beetje denken aan zo'n verlegen giecheltje. Het was wel schattig. Hij keek opzij naar haar. 'Oké, als je er klaar voor bent dan kunnen we gaan,' zei hij tegen haar. Hij keek er al naar uit, de hele dag vrolijk op het strand doorbrengen. Tijdens de middag iets gaan eten in één van de kleine restaurants of gewoon een vieze hamburger kopen uit zo'n tentje dat aan de rand van het strand zou staan. Hij wachtte tot ze zou zeggen dat ze klaar was om naar de zee te gaan kijken, want hij had tijd genoeg. Ze hoefden zich niet te haasten.

Emma knikte onmiddellijk. 'Ik ben helemaal klaar,' antwoordde ze, nog steeds lachend. Op de een of andere manier kon ze die lach moeilijk van haar gezicht krijgen. Ze stapte de auto uit en de koele lucht van de parkeergarage kwam hen meteen tegemoet - niet dat Emma daar op lette, ze had het veel te druk met om zich heen kijken en zichzelf in toom proberen te houden. Ze wilde terug naar boven, naar de zon, ze wilde de zee en het strand zien, maar ze had geen flauw idee waar ze heen moest. Een beetje gekalmeerd draaide ze zich om zodat ze Aiden aan kon kijken, nu met een lichtjes vragende blik op haar gezicht. 'Vertel, waar moeten we heen?' vroeg ze, terwijl ze de enkele passen tussen hen in overbrugde en naar hem toe liep. Pas als ze zo dichtbij stond merkte ze echt hoe lang hij eigenlijk was - of, hoe klein zij was. Het maakte niet uit, haar gedachten maakten een beetje vreemde toeren.

Aiden grijnsde en volgde haar voorbeeld door zelf ook uit te stappen. Blijkbaar kon ze echt niet wachten met het zien van het strand. Hij kon zien dat ze bijna aan het stuiteren was van verlangen. Het viel hem ook op dat ze om zich heen keek, in de hoop een glimp op te vangen van het strand, veronderstelde hij. Hij grinnikte even, grappig dat ze zo enthousiast was. Ze overbrugde de laatste passen en stond nu vlak naast hem. 'Die kant op,' zei hij en wees naar de uitgang. Hij had om de een of andere reden de drang om haar hand vast te pakken, nu ze zo dicht naast hem stond, maar hij hield zich in. Deze keer was er geen drukke groep mensen waarin hij haar kon verliezen. Hij liep met haar naar de uitgang van de parking, nieuwsgierig hoe ze zou reageren op het strand, de zee en alles wat eromheen lag.

Emma liep enkele stappen, maar toen Aiden niet meteen volgde wachtte ze tot hij haar had ingehaald voor ze weer doorliep. Enkele minuten later stonden ze weer in de zon, maar dat was niet waar Emma op lette. Achter een paar struiken voor haar kon ze water zien glinsteren in het zonlicht. Opnieuw draaide ze zich even om naar Aiden voor ze doorliep. De zachte grond van gras ging langzaam maar zeker over in zand, steeds meer zand, wit-gelig, warm, zacht zand wat ze tussen haar tenen kon voelen toen ze haar schoenen had uitgedaan. Ze staarde even naar haar voeten, half verscholen, en keek toen pas echt op. Opnieuw verwondering. Hij had gelijk gehad. 'Dat is veel water,' mompelde ze onder de indruk, net zoveel tegen hem als tegen zichzelf. 'En het is allemaal zee?' vroeg ze vervolgens, opzij kijkend naar Aiden. Hoe kon zoveel water bij elkaar nu allemaal hetzelfde zijn? Pas toen ze zichzelf de kans gaf wat meer rond te kijken merkte ze dat het strandje op hen na verlaten was, wat dit alles eigenlijk nog veel beter maakte.

Aiden vond dat Emma er een stevig tempo inhield. Waarschijnlijk kon ze niet wachten tot ze het strand en de zee zou kunnen zien. Niet veel later waren ze uit de parking en kwamen ze vrijwel meteen terecht in het zand. Dat zachter en warmer werd. Hij volgde haar voorbeeld en deed zijn schoenen uit. Hij glimlachte toen ze zo verwonderd naar de zee keek en verbaasd opmerkte dat het inderdaad veel water was. Haar ogen glinsterden in het zonlicht en hij wist dat dat kwam door het enthousiasme om dit te zien. 'Ja, allemaal water. Je kan er straks ook even in zwemmen als je wil,' zei hij met een glimlach. Hij had er niet echt aan gedacht om te zeggen dat ze een bikini moest meebrengen en zelf had hij ook geen zwemgerief bij, maar misschien konden ze nog wel iets vinden in één van de winkeltjes.

Emma keek nog steeds vol verbazing naar het uitgestrekte stuk water voor zich. Ze keek op, een beetje afwezig, toen ze Aiden tegen haar hoorde praten en keek hem even aan voor ze antwoordde. 'Ik weet niet of ik kan zwemmen,' antwoordde ze langzaam. Het kon haar humeur niet echt stuiten - ze had het nog goed gevonden als ze het water niet eens kon aanraken. Alleen al de aanblik maakte haar nieuwsgierig, maar het joeg haar ook een beetje angst aan. Wie weet wat er onder de zachte golven was. In het begin was het water nog helder, maar daarna werd het een grote, donkere massa. In de verte zag ze een klein voertuig op het water. 'Kom je hier vaak?' was haar volgende vraag, haar blik nog steeds gericht op het water, al liet ze haar ogen af en toe even kort naar Aiden afdwalen.

De blik in haar ogen was nog steeds stralend, alsof hij haar iets magisch had laten zien. Alsof hij net een gave ofzoiets aan haar had getoond, die blik had ze. Hij knikte begrijpend toen ze zei dat ze waarschijnlijk niet kon zwemmen. Natuurlijk, dat had hij moeten weten. Kleine dingen zoals zwemmen kon ze ook allemaal niet. Hij had er sneller moeten aan denken. 'Je hoeft niet te zwemmen, gezellig op het strand zitten of wat in het water stappen is ook leuk,' zei hij met een glimlach tegen haar. Hij grinnikte even toen ze vroeg of hij hier vaak kwam. Het deed hem denken aan zo'n foute openingszin maar hij wist dat ze het niet zo bedoelde. 'Eh, soms. Als ik er even tussenuit wil en wat frisse lucht nodig heb.' Hij wilde er nog bijzeggen dat hij het erg leuk vond om haar hier mee naartoe te nemen, omdat ze dan alleen waren maar hij besloot opnieuw te zwijgen.

Emma glimlachte, misschien nu meer in zichzelf dan naar Aiden. Hij probeerde haar nog steeds beter te laten voelen door te zeggen dat het net zo leuk was om gewoon op het strand rond te hangen, zelfs al had ze die aanmoediging niet echt meer nodig. Ze keek hem vlug even aan toen hij grinnikte, niet goed begrijpend wat ze had gezegd dat grappig genoeg was, maar ze besloot haar mond erover te houden. 'Dat kan ik begrijpen,' antwoordde ze in plaats daarvan, even naar haar voeten kijkend, die zich nog steeds verstopten in het zand, 'het is hier prachtig.' En we zijn hier alleen, dacht ze erachteraan, maar ze weerhield zichzelf ervan het hardop te zeggen. Ze liep wat verder het strand op, tot ze nog maar enkele meters van de zee verwijderd waren, en ging daar in het zand zitten. Ze zou later waarschijnlijk zand uit haar haar moeten plukken, maar op het moment was dat wel het minste waar ze zich zorgen over maakte.

Aiden zag de niet-begrijpende blik in haar ogen toen hij aan het lachen was met haar zogenaamde openingszin. Hij wilde het gaan uitleggen, maar ze ging verder dus zweeg hij er zelf ook maar over. Hij glimlachte toen ze zei dat ze het begreep dat hij hierheen kwam als hij rust wilde. 'Misschien eh.. Kunnen we vaker samen hierheen komen,' zei hij aarzelend tegen haar. 'Ja, zeker met dit mooie weer,' beaamde hij toen ze zei dat het hier prachtig was. Hij keek naar haar toen ze verderliep en niet veel voor de zee zichzelf in het zand liet zakken. Hij glimlachte en nam plaats naast haar, met zijn blik ook op de zee. Hij keek af en toe opzij naar haar, omdat zij eerlijk gezegd net iets interessanter was dan de zee.

De aarzeling in zijn stem was hoorbaar, en Emma moest een lachje onderdrukken. 'Misschien wel, ja,' antwoordde ze, terwijl ze hem een tijdje aankeek, met een glimlach, in een poging de aarzeling uit zijn stem te laten verdwijnen. Vanbinnen ging het er een stuk heftiger aan toe dan vanbuiten, zichzelf afvragend op wat voor manier hij dat zou bedoelen en vooral of hij het echt zou menen... Maar het was Aiden, en tot nu toe was er geen situatie waarin ze zich kon voorstellen dat hij het niet zou menen, dat hij haar hierna zou laten stikken of iets. Hij had het redelijk duidelijk gemaakt dat hij het niet erg vond om met haar te zijn, en hoewel Emma zichzelf niet al teveel liet hopen - dat probeerde ze in ieder geval - dacht ze dat het wel goed zou komen. Af en toe kon ze hem uit haar ooghoeken zien kijken, iets wat de glimlach op haar gezicht nog iets breder maakte.

Aiden glimlachte toen ze bevestigde waar hij op gehoopt had. Hij moest de drang om haar hand vast te nemen nu nog meer onderdrukken dan hiernet. Hij wilde haar ook vasthouden, maar dat wilde hij haar besparen. Het was zo allemaal al verwarrend genoeg. Hij zag dat ze merkte dat hij af en toe naar haar keek en de glimlach op haar gezicht gaf duidelijk aan dat ze dat niet erg vond. Hij vond het redelijk verwarrend, want de tekens die ze gaf was niet zoals een meisje dat in slaap heeft gelegen sinds ze twee jaar oud was. Dat gaf aan dat ze wel degelijk wist hoe zo'n dingen in elkaar zaten en hij wist wel dat zij wist dat hij haar op een andere manier zag dan de aardige jongen die het slachtoffer hielp. Hij richtte zijn blik op de zee, omdat hij niet wilde dat ze hem opnieuw zou betrappen.

Emma bleef een tijdje stil terwijl ze beiden naar de zee staarde, maar na even werd de stilte haar teveel en keek ze weer opzij. 'Zin om nat te worden?' vroeg ze, met een half uitdagend, half nieuwsgierig lachje. Ze durfde om eerlijk te zijn ook niet echt alleen het water in, hoe ondiep het eerste stuk ook mocht zijn en hoe graag ze er ook naartoe wilde, de enorme hoeveelheid en de af en toe plots hogere golven joegen haar schrik aan. Ze kon immers niet zwemmen en als ze op de een of andere manier te ver het water in kwam... Dan moest er toch in ieder geval iemand bij zijn die haar zou kunnen helpen. Ze stond weer op en veegde wat zand van haar kleding, terwijl de wind een spelletje speelde met haar haar.

Aiden genoot net als Emma van de stilte, het geruis van het water en die dingen. Hij keek opzij en grijnsde breed bij haar voorstel. 'Natuurlijk,' zei hij met een brede grijns om zijn lippen. Het was de eerste keer dat hij haar zo uitdagend zag, als kon hij wel zien dat er een soort van onzekerheid verscholen lag in haar ogen. 'Je maakt je toch geen zorgen dat je verdrinkt?' vroeg hij luchtig, 'toch niet met mij erbij? Ik bescherm je met mijn leven, dat weet je toch?' Hij glimlachte naar haar. Eigenlijk maakte het niet zo veel uit dat ze met hun kleren zouden zwemmen, het was zo warm dat ze na een uur in de zon alweer helemaal droog zouden zijn.

Emma streek haar haar uit haar gezicht en keek Aiden aan. 'Nu niet meer,' antwoordde ze lachend voor ze door het warme zand naar de plek liep waar dat overging in modder. Daar wachtte ze, net voor de scheiding tussen het zand en het water, kort aarzelend. Ze keek even om naar Aiden, glimlachte en keek weer naar de zee voor haar. Even was ze stil maar ze snakte naar adem toen een grotere golf dan ze had verwacht haar voeten en enkels overspoelden met koud zeewater. Ze deinsde een stap achteruit, terug het warme zand in. Heel voorzichtig stapte ze weer naar voren, dit keer expres het water in, steeds een stapje verder, eerst op haar hoede maar met elke stap die ze deed iets zekerder. Een stukje voor de branding bleef ze staan, er nog niet helemaal klaar voor ook echt daardoor heen te gaan.

Aiden keek haar nog even na toen ze aan de rand van het water stond. Hij volgde haar en toen hij bijna aan het water was kreeg hij een grijns op zijn gezicht toen hij haar zo vastberaden zag staan, maar langs de andere kant toch ook een beetje onzeker. Hij liep naar haar toe en met een simpele zwaai hield hij haar in zijn armen. 'Zo, en nu gaan we echt het water in,' zei hij met een grijns. Hij liep een paar stappen tot hij er net iets onder zijn middel in stond. Hij was natuurlijk veel langer dan haar, dus te diep mocht hij niet gaan. 'Oké, mag ik je laten zakken?' vroeg hij, hij had haar misschien zo al bang genoeg gemaakt. Als ze zou terugwillen, zou hij haar terug dragen zonder haar in het water te zetten. 'Je moet nergens bang voor zijn..'

Emma kon zichzelf er nog maar net van weerhouden een kreetje te slaken toen ze plotseling van de grond gelift werd, maar ze sloeg automatisch haar armen om Aidens nek om zichzelf wat meer houvast te geven. Hij liep voorzichtig verder het water in, Emma stevig vasthoudend. Hij leek er wel plezier in te hebben haar een beetje te plagen, en zo erg vond ze het nou ook weer niet. Toen hij vroeg of hij haar mocht laten zakken aarzelde ze kort voor ze knikte. 'Oké,' antwoordde ze, al had ze ergens ook heel erg de neiging zich nog steviger aan hem vast te klampen. Maar Aiden kon hier nog goed staan, dus ze zou in ieder geval bij de grond moeten komen. 'Wel voorzichtig,' zei ze er vlug achteraan, alsof ze verwachtte dat hij haar gewoon zou laten vallen, hoewel ze ook wel wist dat hij dat niet zou doen, zelfs niet om haar te plagen. Ze keek hem even aan, maar ook voor ze dat deed wist ze dat ze hem kon vertrouwen - natuurlijk kon ze dat - en dat hij ervoor zou zorgen dat ze veilig was.

Aiden hield haar vast en hij kon een glimlach niet onderdrukken toen ze haar armen om zijn nek sloeg en daardoor nog dichter bij hem was. Ze aarzelde even bij zijn vraag, maar uiteindelijk knikte ze toch en hij liet haar al langzaam met haar benen zakken in het water tot ze helemaal recht stond. Hij hield haar nog steeds vast om haar middel en keek dan naar haar. 'Mag ik loslaten?' vroeg hij, een vraag die hij eigenlijk niet eens had willen stellen. Maar anders zou het teveel opvallen. Het water was warm en hij had al zin om even te gaan zwemmen. Hij keek even naar haar. 'Eh, als je iets voelt bewegen ofzo. Dan zijn het misschien gewoon krabbetjes of kleine vissen. Niets om bang voor te zijn,' zei hij toch, om haar te waarschuwen.

Emma kon dingen om haar voeten voelen, planten, zand dat opvloog als ze met haar tenen bewoog, iets zachts op een steen. Haar hart bonsde hard tegen haar borst, al wist ze niet zeker of dat alleen door de zee was. Toen Aiden vroeg of hij haar los mocht laten was haar eerste reactie om heel vlug nee! te zeggen, maar ze kon zich nog net inhouden. In plaats daarvan schudde ze haar hoofd, zeker toen hij begon over krabben en vissen, aangezien ze van zichzelf wist dat die haar de stuipen op het lijf zouden jagen als ze ze zou voelen. 'Zo,' antwoordde ze zo kalm mogelijk, om aan te geven dat ze hem heus niet de hele tijd zou claimen, maar dat ze nog even tijd nodig had om zich over de eerste schrik heen te zetten. En ze vond het niet zo erg dat hij haar nog even zou vasthouden - gewoon voor de veiligheid, natuurlijk...

Aiden kon zien hoe zenuwachtig ze was door alle dingen die ze om haar heen voelde. Hij glimlachte toen ze haar hoofd schudde en zei dat hij haar nog even moest vasthouden. Dat liet hij zichzelf geen twee keer zeggen natuurlijk. Hij sloeg zijn arm stevig om haar middel en hield haar op die manier vast. 'Neem je tijd,' zei hij toen ze daarna toch snel antwoordde met zo. 'Ik vind het niet erg.' Hij wist niet of ze de achterliggende toon zou begrijpen of niet, hopelijk had ze dat ook gemist toen ze zoveel jaar in coma had gelegen. Hij kon nog steeds paniek opmerken in haar ogen. 'Niet bang zijn Emma, hier is niks of niemand dat je pijn kan doen. En je staat in ondiep water, hier kan je niks gebeuren.'

Emma wilde dat ze alles om zich heen in de gaten kon houden, Aiden included, maar daar had ze niet genoeg ogen voor, iets wat haar niet helemaal aanstond. Omdat ze zo halsstarrig alles het water probeerde te zien kon ze niet af en toe opkijken, ook niet toen hij haar vertelde dat hij het niet erg vond om te wachten. Er was iets in zijn toon wat anders was, maar ze kon het niet helemaal thuisbrengen. Toen hij haar ze dat ze niet bang hoefde te zijn, dat ze veilig was hier knikte ze. 'Weet ik,' antwoordde ze, al was haar stem nog niet helemaal overtuigd. Ze haalde diep adem en liet haar lichaam wat meer ontspannen. Aan de ene kant hielp de veilige arm die hij om haar middel had geslagen daarbij, aan de andere kant maakte dat haar juist extra zenuwachtig, al was het een ander soort nervositeit dan ze voelde als ze naar het water keek. Het lukte haar in ieder geval om een beetje te kalmeren zodat ze niet meer zo gefixeerd naar het water hoefde te kijken.